Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2007 r. — Aughinish Alumina przeciwko Komisji

(Sprawa T-130/07)

(2007/C 140/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aughinish Alumina Ltd. (Askeaton, Irlandia) (przedstawiciele: J. Handoll, C. Waterson, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

W świetle swoich twierdzeń AAL wnosi do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząc tą skargę skarżący domaga się częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007)286 wersja ostateczna z dnia 7 lutego 2007 r. dotyczącej zwolnienia z obowiązku uiszczenia podatku akcyzowego od olejów mineralnych stosowanych jako olej napędowy do produkcji aluminium w Gardanne w regionie Shannon oraz w Sardynii wprowadzanych w życie odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy w zakresie w jakim odnosi się to do Aughinish Alumina Ltd. (zwanej dalej „AAL”).

AAL wnosi na poparcie wniesionych przez nią zarzutów o to, iż istnieje osiem podstaw dla stwierdzenia nieważności:

W pierwszej kolejności Komisja niewłaściwie oceniła w opinii skarżącego to, iż zwolnienie podpada pod charakter i systematykę irlandzkiego systemu podatkowego, a zatem nie może być uznane za pomoc.

W drugiej kolejności skarżący utrzymuje, iż Komisja nie dokonała prawidłowej analizy właściwych rynków oraz ich struktury konkurencyjnej. W okolicznościach, w których Komisja sama już wcześniej uznała brak zniekształcenia konkurencji oraz w świetle okoliczności, zgodnie z którą Rada zezwoliła na wydawanie takich zwolnień do dnia 31 grudnia 2006 r., skarżący utrzymuje, iż do Komisji należało zatem wykazanie tego, iż przeprowadziła ona gruntowną analizę gospodarczą, unaoczniającą w sposób wyraźny istniejące lub potencjalne zagrożenie zniekształcenia konkurencji. Skarżąca przedkłada zatem brak ustalenia przez Komisję tego, iż zwolnienie stanowiło pomoc.

W trzeciej kolejności skarżąca przedstawia argument, zgodnie z którym w przypadku uznania zwolnienia jako stanowiącego pomoc uznać należy, że Komisja nie omawiana pomoc nie została uznana za pomoc istniejącą oraz objętą zakresem art. 88 ust. 1 WE. Pomoc stanowiła przedmiot wiążącego zobowiązania, które zostało zaciągnięte jeszcze przed przystąpieniem Irlandii do Wspólnot Europejskich, Europejskich, a które zgłoszono w styczniu 1983 r. Ze względu na brak podjęcia dalszych działań przez Komisję do dnia 17 lipca 2000 r. określony okres dziesięciu lat został przekroczony, co przeszkodziło więc w odzyskaniu tej pomocy. W ten oto sposób skarżąca utrzymuje, iż pomoc nie może zostać uznana jako program pomocy.

W czwartej kolejności skarżąca podnosi, iż Komisja powinna była mieć na względzie wszystkie acquis z zakresu harmonizacji podatku akcyzowego, celem określenia, czy i w jaki sposób należy wykonywać uprawnienia zgodnie przepisami traktatu WE dotyczącymi pomocy państwa. Zaskarżona decyzja stanowi poważne naruszenie zasady pewności prawa, ponieważ podważa ona najwyraźniej zezwolenia udzielone przez Radę zgodnie z art. 93 WE, na podstawie wniosku Komisji. Ponadto, Komisja najwyraźniej nie oceniła tego, że podjęte przez Radę na podstawie art. 93 WE środki stanowiły lex specialis, które powinno było mieć pierwszeństwo nad jakimkolwiek niespójnym zastosowaniem przepisów dotyczących pomocy państwa. Ponadto, zgodnie z twierdzeniami skarżącego, Komisja nie zastosowała procedur, które mogła zastosować zgodnie z art. 8 dyrektywy 92/81/EWG celem rozwiązania kwestii odnoszących się do pomocy państwa lub innych zagadnień, tudzież dążyła w rzeczywistości do stwierdzenia nieważności odpowiednich decyzji Rady w ten oto kwestionując praktyczną skuteczność środków podjętych przez Radę.

W piątej kolejności skarżący utrzymuje, że przyjmując zaskarżoną decyzję Komisja nie uwzględniła podstawowych wymogów art. 3 i 157 WE mających na celu wzmocnienie konkurencyjności przemysłu wspólnotowego oraz zapewnienia dalszego występowania warunków niezbędnych do zapewnienia jego konkurencyjności.

Po szóste uznając, iż na pomoc składało się 20 % zwolnienia, Komisja najwyraźniej nie oceniła kilku zobowiązań podjętych przez skarżącą z zakresu ochrony środowiska oraz nie uwzględniła środków, które miałyby skutek zachęcający tożsamy z wymogiem uiszczenia znaczącego udziału podatku krajowego.

Po siódme, skarżący utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

Po ósme, nadmierny czas trwania postępowania na podstawie art. 88 ust. 2 WE narusza zasady dobrej administracji i pewności prawnej oraz zdaniem skarżącej jest nawet bardziej poważny, skoro Komisja jeszcze przed wszczęciem postępowania nie podjęła żadnych środków w odniesieniu do zgłoszenia z roku 1983.