WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)

z dnia 8 września 2008 r.

Sprawa T‑222/07 P

Petrus Kerstens

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej – Termin do złożenia zażalenia – Przekroczenie terminu – Odwołanie bezzasadne

Przedmiot: Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie F‑59/06 Kerstens przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, o uchylenie tego postanowienia.

Orzeczenie: Odwołanie zostaje odrzucone. Petrus Kerstens zostaje obciążony kosztami postępowania.

Streszczenie

1.      Odwołanie – Przedmiot – Żądanie skierowania sprawy do rozpoznania przez inną izbę Sądu do spraw Służby Publicznej – Niedopuszczalność

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 139 § 1)

2.      Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstawy prawnej

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 111; decyzja Rady nr 2004/752, art. 3 ust. 4)

3.      Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Wysłuchanie rzecznika generalnego

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 111; decyzja Rady nr 2004/752, art. 3 ust. 4)

4.      Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstawy prawnej

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 111; regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2)

5.      Postępowanie – Środki organizacji postępowania – Wezwanie strony skarżącej do przedstawienia stanowiska na temat dopuszczalności skargi w świetle dokumentów przedłożonych w duplice przez stronę pozwaną – Przestrzeganie zasady kontradyktoryjności

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44, 46, art. 64 § 3)

1.      Żądanie od Sądu Pierwszej Instancji skierowania sprawy do rozpoznania przez inną izbę Sądu do spraw Służby Publicznej nie mieści się w żadnej z kategorii żądań wymienionych enumeratywnie w art. 139 § 1 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji i w związku z tym należy stwierdzić jego niedopuszczalność.

(zob. pkt 24)

2.      Do chwili wejścia w życie regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej sąd ten może, na podstawie art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, podjąć decyzję o rozstrzygnięciu w przedmiocie oczywistej niedopuszczalności skargi bez otwierania procedury ustnej, jeżeli uzna, że dokumenty znajdujące się w aktach sprawy pozwalają na wystarczające jej wyjaśnienie, przy czym niekoniecznie musi – nawet po dopuszczeniu do dwukrotnej wymiany pism procesowych – uzyskać zgodę stron.

(zob. pkt 32, 34, 35)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑360/02 P Ripa di Meana przeciwko Parlamentowi, 29 października 2004 r., Zb.Orz. s. I‑10339, pkt 35

3.      Z uwagi na to, że stosowanie odpowiednio art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej do czasu wejścia w życie jego własnego regulaminu postępowania oznacza konieczność uwzględnienia wewnętrznej organizacji Sądu do spraw Służby Publicznej, przepis ten nie może wymagać żadnego udziału rzecznika generalnego, a tym bardziej bezstronnej i niezależnej strony trzeciej w postępowaniu przed tym sądem. Ani bowiem w traktacie WE, ani w decyzji 2004/752, ani też w statucie Trybunału nie przewidziano, aby Sąd do spraw Służby Publicznej wspierany był przez rzeczników generalnych. Ponadto nie istnieje również przepis umożliwiający Sądowi do spraw Służby Publicznej wyznaczenie w określonych sprawach jednego ze swoich członków do pełnienia funkcji rzecznika generalnego.

(zob. pkt 49, 50)

4.      Choć rzeczywiście ustalenie dokładnego momentu powzięcia wiadomości o akcie niekorzystnym może być dla stron kwestią sporną i wymagać od sądu wspólnotowego dokonania oceny rozmaitych materiałów dowodowych, a nawet zarządzenia środków organizacji postępowania, to jednak skoro sąd wspólnotowy ustalił dokładny dies a quo do złożenia zażalenia, przekroczenie trzymiesięcznego terminu określonego w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego wywołuje nieuchronnie oczywistą niedopuszczalność skargi, której oceny można dokonać w drodze postanowienia z uzasadnieniem, o którym mowa w art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji. Oczywisty charakter niedopuszczalności skargi związany jest bowiem z przekroczeniem terminu do złożenia zażalenia jako takim, a nie z ewentualnymi trudnościami w ustaleniu dies a quo lub dokładnej liczby dni przekroczenia wspomnianego trzymiesięcznego terminu.

(zob. pkt 48, 58)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑547/03 P AIT przeciwko Komisji, 19 stycznia 2006 r., Zb.Orz. s. I‑845, pkt 30

5.      Co do zasady, to na stronach ciąży obowiązek przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Dowody te muszą jednak podlegać dyskusji na zasadzie kontradyktoryjności. Fakt, iż w ramach środka organizacji postępowania Sąd wezwał skarżącego do przedstawienia na piśmie stanowiska na temat dopuszczalności skargi, w świetle materiału dowodowego dostarczonego przez stronę pozwaną w duplice, świadczy o poszanowaniu zasady kontradyktoryjności, a zakwalifikowanie załącznika do dupliki jako dowodu nie oznacza wydania żadnego osądu na temat jego wagi dowodowej.

(zob. pkt 73–75)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑100/07 P É.R. i in. przeciwko Radzie i Komisji, 4 października 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 27