WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(druga izba)

z dnia 10 września 2009 r.

Sprawa F-47/07

Joachim Behmer

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2005 r. – Zgodność z prawem wytycznych regulujących postępowanie w sprawie awansu – Zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego – Porównanie osiągnięć – Dyskryminacja przedstawicieli personelu

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której J. Behmer żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu w sprawie nieprzyznania mu awansu do grupy zaszeregowania A*13 z dniem 1 stycznia 2005 r. w postępowaniu w sprawie awansu za 2005 r.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Regulamin pracowniczy – Ogólne przepisy wykonawcze – Pojęcie

(regulamin pracowniczy, art. 45, 110)

2.      Urzędnicy – Awans – Przejście na inny system

3.      Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Zmiana systemu awansowania

4.      Urzędnicy – Awans – Decyzja ustanawiająca listę awansowanych urzędników

(regulamin pracowniczy, art. 45)

5.      Urzędnicy – Awans – Kryteria – Osiągnięcia – Uwzględnienie stażu pracy w grupie zaszeregowania

(regulamin pracowniczy, art. 45)

6.      Urzędnicy – Awans – Zażalenie kandydata, który nie został awansowany – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi, art. 45, art. 90 ust. 2)

1.      Wyrażenie „ogólne przepisy wykonawcze” zawarte w art. 110 regulaminu pracowniczego odnosi się w pierwszym rzędzie do przepisów wykonawczych wyraźnie przewidzianych w określonych przepisach szczególnych regulaminu pracowniczego, natomiast – w braku wyraźnego postanowienia w tym względzie – istnienie obowiązku wydania przepisów wykonawczych, podlegających formalnym wymogom określonym w przytoczonym artykule, dopuścić można wyłącznie w drodze wyjątku, czyli gdy przepisy regulaminu pracowniczego są do tego stopnia niejasne i nieprecyzyjne, że nie da się ich stosować w sposób pozbawiony arbitralności.

Instrukcje regulujące postępowanie w sprawie awansu, przyjęte przez instytucję wspólnotową na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego, nie stanowią ogólnych przepisów wykonawczych w rozumieniu art. 110 regulaminu pracowniczego. Po pierwsze bowiem, w przepisach art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego nie przewidziano wyraźnie obowiązku wydania ogólnych przepisów wykonawczych w rozumieniu wspomnianego art. 110 regulaminu pracowniczego. Po drugie, omawiane przepisy są wystarczająco precyzyjne, by stosować je w sposób pozbawiony arbitralności, nawet w braku formalnych przepisów wykonawczych.

(zob. pkt 47, 48)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 16/64 Rauch przeciwko Komisji, 31 marca 1965 r., Rec. s. 179, 193; sprawy połączone 19/63 i 65/63 Prakash przeciwko Komisji, 8 lipca 1965 r., Rec. s. 677, 695

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑156/95 Echauz Brigaldi i in. przeciwko Komisji, 9 lipca 1997 r., RecFP s. I‑A‑171, II‑509, pkt 53

2.      Prawodawca może w każdej chwili wprowadzić zmiany, które uzna za zgodne z interesem służby, nawet jeżeli wprowadzane przepisy są mniej korzystne dla urzędników, pod warunkiem jednak, że zapewni się ochronę nabytych zgodnie z prawem praw urzędników lub pracowników oraz że osoby, których konkretnie dotyczyć ma nowa regulacja, będą traktowane w taki sam sposób.

W związku z tym urzędnik nie może powoływać się na naruszenie zasady pewności prawa w sytuacji, gdy organ administracji wprowadza zmiany w systemie awansowania, skoro, po pierwsze, organ ten mógł słusznie uznać, że zmiana tego systemu leży w interesie służby, po drugie, reforma tego systemu nie zmienia głównych zasad, dotyczących między innymi kryteriów, postępowania i przejrzystości, które znajdują zastosowanie do postępowania w sprawie awansu urzędników w strukturach danej instytucji i tym samym nie narusza praw w zakresie awansu nabytych już zgodnie z prawem, i po trzecie, wszyscy urzędnicy mający tę samą grupę zaszeregowania potraktowani zostali jednakowo.

Ponadto, skoro zmiana systemu awansowania jest zgodna z prawem, organowi administracji nie można czynić zarzutu, że przeprowadzając reformę systemu awansowania, naruszył zasadę równego traktowania ze względu na to, że wprowadzone zmiany są niekorzystne dla urzędników z długim stażem pracy w grupie zaszeregowania.

(zob. pkt 52–54)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 28/74 Gillet przeciwko Komisji, 19 marca 1975 r., Rec. s. 463, pkt 5, 6

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑121/97 Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 30 września 1998 r., Rec. s. II‑3885, pkt 98, 104; sprawa T‑47/05 Angé Serrano i in. przeciwko Parlamentowi, 18 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 107, odwołanie w toku przed Trybunałem Sprawiedliwości, sprawa C‑496/08 P

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑59/05 De Smedt przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑109, II‑A‑1‑409, pkt 71; sprawa F‑61/05 Dalmasso przeciwko Komisji, 24 kwietnia 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 78

3.      Prawo do powoływania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdej jednostce będącej w sytuacji, z której wynika, że administracja wspólnotowa spowodowała powstanie u niej uzasadnionych oczekiwań. Natomiast urzędnik nie może podnosić naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, jeśli administracja nie udzieliła mu szczegółowych zapewnień.

Zatem jeśli organ administracji nie zobowiązał się do utrzymania dawnego systemu awansowania w niezmienionym stanie, urzędnik nie może powołać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w celu podważenia reformy omawianego systemu.

(zob. pkt 55, 56)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 289/81 Mavridis przeciwko Parlamentowi, 19 maja 1983 r., Rec. s. 1731, pkt 21

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑123/89 Chomel przeciwko Komisji, 27 marca 1990 r., Rec. s. II‑131, pkt 25; sprawa T‑498/93 Dornonville de la Cour przeciwko Komisji, 30 listopada 1994 r., RecFP s. I‑A‑257, II‑813, pkt 46; ww. sprawa Angé Serrano i in. przeciwko Parlamentowi, pkt 121

4.      Organ powołujący nie ma obowiązku odłożenia w czasie publikacji listy awansowanych urzędników, gdy nie zapadła jeszcze ostateczna decyzja o przyznaniu punktów za osiągnięcia jednemu z kandydatów. Okoliczność, iż organ powołujący przyjmuje decyzje w sprawie awansu, choć nie posiada jeszcze wszystkich decyzji w sprawie przyznania punktów za osiągnięcia, nie stanowi bowiem sama w sobie nieprawidłowości. Istnienie nieprawidłowości można stwierdzić jedynie w sytuacji, gdy brak ostatecznej decyzji wypływa z istotnego opóźnienia, które można przypisać wyłącznie administracji.

(zob. pkt 76)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 263/81 List przeciwko Komisji, 27 stycznia 1983 r., Rec. s. 103, pkt 27; sprawa C‑68/91 P Moritz przeciwko Komisji, 17 grudnia 1992 r., Rec. s. I‑6849, pkt 17

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑202/99 Rappe przeciwko Komisji, 5 października 2000 r., RecFP s. I‑A‑201, II‑911, pkt 39; sprawa T‑194/99 Sebastiani przeciwko Komisji, 15 listopada 2001 r., RecFP s. I‑A‑215, II‑991, pkt 44 i nast.

5.      Staż pracy w grupie zaszeregowania nie stanowi jednego z kryteriów określonych w art. 45 regulaminu pracowniczego do celów ustalenia, którzy spośród urzędników powinni otrzymać awans, gdyż takie kryterium stosowane jest jedynie pomocniczo. Zatem okoliczność, że urzędnik nie mógł zostać awansowany, mimo iż uzyskał taką samą liczbę punktów za osiągnięcia, jak inni urzędnicy mający krótszy staż pracy w grupie zaszeregowania, którzy otrzymali awans, nie może przesądzać o istnieniu oczywistego błędu w ocenie, gdyż organ administracji mógł uznać, że ich awans uzasadnia zastosowanie innych kryteriów. Ponadto uwzględnienie kryterium stażu pracy w grupie zaszeregowania nie oznacza, że trzeba brać pod uwagę cały dotychczasowy przebieg służby urzędnika.

(zob. pkt 84, 85)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑134/02 Tejada Fernández przeciwko Komisji, 9 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑125, II‑609, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑124/07 Behmer przeciwko Parlamentowi, 10 września 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 106–110

6.      Chociaż organ powołujący nie ma obowiązku uzasadniania decyzji o awansie w odniesieniu do kandydatów do awansu, którzy nie zostali awansowani, ma on za to obowiązek uzasadnienia decyzji o oddaleniu zażalenia wniesionego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego przez urzędnika, który nie został awansowany, jako że domniemywa się, że uzasadnienie tej decyzji o oddaleniu zażalenia jest zgodne z uzasadnieniem decyzji, na którą wniesiono zażalenie. Organ administracji nie ma jednak obowiązku wskazania, w jaki sposób ocenił każde z kryteriów, stanowiących podstawę jego decyzji.

Decyzja oddalająca zażalenie, w której organ powołujący wskazał, że osiągnięcia zainteresowanego nie były wystarczające, by uzasadnić przyznanie mu awansu, ze względu na to, że zakres obowiązków wykonywanych przez awansowanych urzędników był niezaprzeczalnie większy, czyni zadość obowiązkowi uzasadnienia. Zawarte w niej informacje pozwalają zainteresowanemu wywnioskować powody decyzji o nieprzyznaniu mu awansu i skorzystać z drogi odwoławczej niezbędnej do obrony jego praw i interesów. Umożliwiają one ponadto przeprowadzenie kontroli zgodności z prawem tej decyzji.

(zob. pkt 94–97)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 188/73 Grassi przeciwko Radzie, 30 października 1974 r., Rec. s. 1099, pkt 13; sprawa 121/76 Moli przeciwko Komisji, 27 października 1977 r., Rec. s. 1971, pkt 12; sprawa 195/80 Michel przeciwko Parlamentowi, 26 listopada 1981 r., Rec. s. 2861, pkt 22

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑44/07 Barbin przeciwko Parlamentowi, 8 października 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 35; sprawa F‑81/07 Barbin przeciwko Parlamentowi, 8 października 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 27