WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 4 listopada 2008 r.

Sprawa F-41/06

Luigi Marcuccio

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie od wypadków przy pracy i chorób zawodowych – Niezdolność do pracy – Przeniesienie w stan spoczynku z powodu niezdolności do pracy – Uzasadnienie – Stwierdzenie nieważności

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której L. Marcuccio żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji w sprawie przeniesienia go w stan spoczynku z powodu niezdolności do pracy oraz szeregu aktów powiązanych z ww. decyzją, a po drugie, zasądzenia od Komisji na jego rzecz odszkodowania.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 30 maja 2005 r. w sprawie przeniesienia skarżącego w stan spoczynku z powodu niezdolności do pracy. Zasądza się od Komisji zapłacenie skarżącemu kwoty 3000 EUR. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa własne koszty postępowania oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez skarżącego. Skarżący pokrywa jedną trzecią własnych kosztów.

Streszczenie

Urzędnicy – Niezdolność do pracy – Komitet ds. Inwalidztwa – Opinia – Obowiązek uzasadnienia – Przedmiot

(regulamin pracowniczy, art. 25, 53, art. 78 akapit pierwszy)

Celem przepisów dotyczących komisji lekarskiej i Komitetu ds. Inwalidztwa jest zlecenie ekspertom w dziedzinie medycyny dokonania ostatecznej oceny wszelkich kwestii medycznych. Kontrola sądowa nie może obejmować ocen ściśle lekarskich, które należy uznać za ostateczne, jeśli zostały wydane w sposób zgodny z przepisami. Natomiast kontrola sądowa może obejmować zgodność z przepisami składu i sposobu działania tych komisji i komitetu, jak również zgodność z przepisami opinii, jakie wydają. W tym zakresie sąd wspólnotowy jest właściwy w zakresie zbadania, czy opinia zawiera uzasadnienie umożliwiające ocenę względów, na których zostały oparte zawarte w niej wnioski, oraz czy istnieje zrozumiały związek pomiędzy ustaleniami lekarskimi zawartymi w opinii a wnioskami, do jakich dochodzi komisja lub komitet.

Opinia Komitetu ds. Inwalidztwa jest w sposób oczywisty całkowicie pozbawiona uzasadnienia, gdy ograniczono się w niej tylko i wyłącznie do stwierdzenia, a jednocześnie do wniosku, że urzędnik jest niezdolny do pracy, a niezdolność ta uznana jest za całkowitą i skutkuje niezdolnością do wykonywania obowiązków. Sama wzmianka w protokole z posiedzenia Komitetu ds. Inwalidztwa, iż urzędnik cierpi na zespół lękowo-depresyjny, nie umożliwia sądowi wspólnotowemu poznania i zweryfikowania względów, na których oparto zawarte w opinii wnioski, oraz tego, czy w opinii wykazano istnienie zrozumiałego związku między zawartymi w niej ustaleniami lekarskimi a wyciągniętymi przez komitet wnioskami. Zespół lękowo-depresyjny może bowiem przejawiać się w bardzo różnych postaciach i stopniach, a jego wystąpienie nie oznacza, że cierpiącą na niego osobę trzeba koniecznie uważać za trwale i całkowicie niezdolną do pracy, co powoduje jej niezdolność do wykonywania obowiązków na stanowisku odpowiadającym jej grupie funkcyjnej.

(zob. pkt 64, 65, 67)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 277/84 Jänsch przeciwko Komisji, 10 grudnia 1987 r., Rec. s. 4923, pkt 15

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑165/89 Plug przeciwko Komisji, 27 lutego 1992 r., Rec. s. II‑367, pkt 75; sprawa T‑27/98 Nardone przeciwko Komisji, 15 grudnia 1999 r., RecFP s. I‑A‑267, II‑1293, pkt 87