24.5.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/5

1)

W celu zbadania właściwości państwa członkowskiego, które przystąpiło do pokrycia należności celnych, do sądu krajowego należy określenie, czy w chwili gdy zostało stwierdzone, że przesyłka nie został przedstawiona w urzędzie przeznaczenia, miejsce naruszenia lub nieprawidłowość mogło być ustalone. W takim przypadku art. 203 ust. 1 i art. 215 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny pozwalają wskazać, że właściwe w zakresie pokrycia długu celnego, jest państwo członkowskie, na terytorium którego zostało popełnione pierwsze naruszenie lub pierwsza nieprawidłowość, które można uznać za usunięcie spod dozoru celnego. Natomiast jeśli miejsce naruszenia lub nieprawidłowości nie może zostać w ten sposób ustalone, państwo członkowskie do którego należy urząd wyjścia jest właściwe w zakresie dokonania pokrycia należności celnych, zgodnie z art. 378 i 379 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92.

2)

Jeżeli przesyłka nie został przedstawiona w urzędzie przeznaczenia i nie można ustalić miejsca naruszenia lub nieprawidłowości, wyłącznie do urzędu wyjścia należy dokonanie przewidzianego powiadomienia z zachowaniem terminów jedenastomiesięcznego i trzymiesięcznego, o których mowa w art. 379 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2454/93.

3)

Obciążenie odpowiedzialnością za dług celny agenta celnego, jako głównego zobowiązanego, nie jest sprzeczne z zasadą proporcjonalności.