1

Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. L 24, s. 1) ustanawia system kontroli przez Komisję koncentracji o wymiarze wspólnotowym, zdefiniowanych w art. 1 i 3 tego rozporządzenia. Koncentracje takie zgłasza się Komisji przed ich wykonaniem (art. 4 rozporządzenia nr 139/2004). Komisja bada ich zgodność ze wspólnym rynkiem (art. 2 rozporządzenia nr 139/2004).

2

Artykuł 2 rozporządzenia nr 139/2004 stanowi:

„1.   Koncentracje objęte zakresem niniejszego rozporządzenia są oceniane zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia oraz z następującymi przepisami zmierzającymi do stwierdzenia, czy są one zgodne czy nie ze wspólnym rynkiem.

[…]

2.   Koncentrację, która nie przeszkadzałaby znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, w szczególności w wyniku stworzenia lub umocnienia pozycji dominującej, uznaje się za zgodną ze wspólnym rynkiem.

3.   Koncentrację, która przeszkadzałaby znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, w szczególności w wyniku stworzenia lub umocnienia pozycji dominującej, uznaje się za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

[…]”

3

Procedura kontroli koncentracji jest dwuetapowa. Pierwszy etap, w ramach którego przeprowadza się jedynie wstępne badanie planu koncentracji, kończy wydanie decyzji przewidzianej w art. 6 rozporządzenia nr 139/2004.

4

Artykuł 6 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 139/2004 brzmi:

„1.   Komisja bada zgłoszenie niezwłocznie po jego otrzymaniu.

[…]

3.   Komisja może odwołać swoją decyzję podjętą zgodnie z ust. 1 lit. a) lub b), w przypadku gdy:

[…]”

5

Jedynie w przypadku gdy wstępne badanie przeprowadzone w ramach pierwszego etapu postępowania wskaże na istnienie poważnych wątpliwości co do zgodności koncentracji ze wspólnym rynkiem, Komisja wszczyna badanie pogłębione (etap drugi) na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 139/2004.

6

Kompetencje decyzyjne przysługujące Komisji w ramach procedury badania pogłębionego określa art. 8 rozporządzenia nr 139/2004, który stanowi:

„1.   W przypadku gdy Komisja stwierdza, że zgłaszana koncentracja spełnia kryterium ustanowione w art. 2 ust. 2 […], wydaje decyzję uznającą koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem.

[…]

2.   W przypadku gdy Komisja stwierdza, że po zmianach przeprowadzonych przez zainteresowane przedsiębiorstwa zgłaszana koncentracja spełnia kryterium ustanowione w art. 2 ust. 2 […], wydaje decyzję uznającą koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem.

[…]

3.   W przypadku gdy Komisja stwierdza, że koncentracja spełnia kryterium ustanowione w art. 2 ust. 3 […], wydaje decyzję uznającą koncentrację za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

[…]

6.   Komisja może odwołać swoją decyzję podjętą zgodnie z ust. 1 lub 2, w przypadku gdy:

7

Artykuł 14 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 stanowi:

„1.   Komisja może w formie decyzji nałożyć na […] przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw grzywny w wysokości nieprzekraczającej 1% łącznego obrotu danego przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw […], w przypadku gdy umyślnie lub nieumyślnie:

[…]”

8

Artykuł 18 ust. 4 rozporządzenia nr 139/2004 stanowi, że „[o] tyle, o ile Komisja oraz właściwe władze państw członkowskich uznają to za konieczne, mogą także wysłuchać innych osób fizycznych lub prawnych” oraz że „[o]soby fizyczne lub prawne wykazujące uzasadniony interes […], po zgłoszeniu takiego wniosku, mają prawo zostać wysłuchan[e]”.

9

Zgodnie z motywem piątym rozporządzenia Komisji (WE) nr 802/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (Dz.U. L 133, s. 1) „strony zgłaszające zobowiązane są przedstawić Komisji pełną i uczciwą informację na temat faktów i okoliczności, które mają znaczenie przy podejmowaniu decyzji odnośnie do zgłaszanej koncentracji”. W tym względzie art. 4 tego rozporządzenia stanowi:

„1.   Zgłoszenia zawierają informacje, wraz z dokumentami, wymagane w odnośnych formularzach przedstawionych w załącznikach. Informacje muszą być prawdziwe i kompletne.

[…]”

10

Artykuł 6 ust. 2 rozporządzenia nr 802/2004 stanowi:

„[…] art. 4 […] niniejszego rozporządzenia stosuj[e] się mutatis mutandis do uzupełnień zgłoszeń […]”

11

Artykuł 16 rozporządzenia nr 802/2004 zatytułowany „Wysłuchanie osób trzecich” stanowi:

„1.   Jeśli osoby trzecie występują na piśmie o wysłuchanie na mocy art. 18 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia […] nr 139/2004, Komisja informuje je na piśmie o charakterze i przedmiocie procedury i wyznacza termin, w jakim mogą przedłożyć swoje opinie.

2.   Osoby trzecie, o których mowa w ust. 1, przedstawiają swoje opinie na piśmie w wyznaczonym terminie. Komisja może, w odpowiednim przypadku, umożliwić uczestniczenie w formalnym wysłuchaniu tym stronom trzecim, które wystąpiły o to w swych uwagach pisemnych. Może również w innych przypadkach udzielić tym stronom trzecim możliwości ustnego przedstawienia swych poglądów.

3.   Komisja może również w podobny sposób zaprosić dowolną inną osobę fizyczną lub prawną do wyrażenia swej opinii na piśmie lub ustnie, w tym również podczas formalnego wysłuchania”.

12

Niniejsza skarga została wniesiona wspólnie przez Nederlandse Vakbond Varkenshouders (NVV), Mariusa Schepa oraz Nederlandse Bond van Handelaren in Vee (NBHV) (zwanych dalej łącznie „skarżącymi”).

13

NVV jest niderlandzkim związkiem zawodowym powołanym do reprezentowania i obrony interesów hodowców trzody chlewnej. Zrzesza on około 3000 członków i reprezentuje około 50% wszystkich hodowców trzody chlewnej w Niderlandach.

14

Marius Schep jest hodowcą trzody chlewnej i członkiem NVV.

15

NBHV jest zrzeszeniem powołanym do reprezentowania i obrony interesów sprzedawców bydła, w tym także sprzedawców trzody chlewnej. Jego członkami są regionalne zrzeszenia sprzedawców bydła. Zrzeszenie to reprezentuje około 70% sprzedawców trzody chlewnej w Niderlandach.

16

Sovion NV jest niderlandzkim przedsiębiorstwem prowadzącym działalność w zakresie uboju bydła i trzody chlewnej, produkcji, obróbki i sprzedaży produktów mięsnych oraz obróbki produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.

17

Hendrix Meat Group (HMG) jest przedsiębiorstwem prowadzącym działalność głównie na terenie Niderlandów, także w dziedzinie uboju trzody chlewnej oraz produkcji, obróbki i sprzedaży mięsa.

18

W dniu 18 listopada 2004 r. Komisja otrzymała przedstawione zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 zgłoszenie planu koncentracji (zwanej dalej „koncentracją”) wskazujące na istnienie po stronie Sovion zamiaru przejęcia wyłącznej kontroli nad całym przedsiębiorstwem HMG (podmioty te zwane będą dalej łącznie „stronami koncentracji”).

19

W dniu 24 listopada 2004 r. Komisja przesłała zainteresowanym podmiotom gospodarczym (konkurentom, sprzedawcom, dostawcom i zrzeszeniom branżowym) z kilku europejskich krajów szczegółowy kwestionariusz służący ocenie skutków koncentracji dla konkurencji.

20

W dniu 25 listopada 2004 r. NNV otrzymał angielską wersję językową tego kwestionariusza. Na wyraźne żądanie NNV w dniu 26 listopada 2004 r. przekazana mu została niderlandzka wersja językowa kwestionariusza.

21

W komunikacie opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 26 listopada 2004 r. Komisja wezwała zainteresowane osoby trzecie do wyrażenia swej opinii na temat koncentracji w terminie dziesięciu dni.

22

W piśmie z dnia 30 listopada 2004 r. NBHV przedstawiło swe zastrzeżenia co do koncentracji.

23

W dniu 2 grudnia 2004 r., udzielając odpowiedzi na przesłany przez Komisję kwestionariusz, NVV podniósł, że skutkiem decyzji uznającej koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem będzie uzyskanie przez Sovion pozycji dominującej na właściwym rynku geograficznym ograniczonym do terytorium Niderlandów.

24

W dniu 10 grudnia 2004 r. odbyło się spotkanie Komisji z NVV i NBHV, w trakcie którego te dwa ostatnie podmioty ponownie poinformowały o swych zastrzeżeniach co do koncentracji. Po spotkaniu, jeszcze w tym samym dniu, Komisja przesłała stronom koncentracji pytania dotyczące kwestii omawianych podczas spotkania z NVV i NBHV.

25

W dniu 16 grudnia 2004 r. NBHV wystosowało do Komisji pismo, w którym zawarło podsumowanie swego stanowiska oraz swych zastrzeżeń wobec koncentracji.

26

W pismach z dnia 21 grudnia 2004 r. NVV i NBHV zakwestionowały treść jednego z dokumentów przesłanych Komisji przez strony koncentracji w toku postępowania administracyjnego, a mianowicie oświadczenia S.B.M. J. (zwanego dalej „J.”), sekretarza generalnego Productschappen Vee, Vlees en Eieren (podmiot prawa publicznego ds. rynku bydła, mięsa i jajek, zwany dalej „PVVE”).

27

Decyzją z dnia 21 grudnia 2004 r. uznającą koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem (sprawa COMP/M.3605 — Sovion/HMG) (Dz.U. C 28, s. 2, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), wydaną na mocy art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004, Komisja zatwierdziła koncentrację bez wszczynania drugiego etapu postępowania.

28

Skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 14 kwietnia 2005 r. skarżący wszczęli niniejsze postępowanie.

29

Pismem z dnia 13 lipca 2005 r. skarżący wystąpili do Sądu o to, by na podstawie art. 64 § 3 lit. d) regulaminu postępowania zażądał on od Komisji — w ramach środków organizacji postępowania — dostarczenia wszystkich dokumentów i materiałów dotyczących niniejszej sprawy oraz udostępnienia im stosownych kopii.

30

W dniu 5 sierpnia 2005 r. Komisja złożyła odpowiedź na skargę oraz — w odrębnym piśmie — przedstawiła swe uwagi dotyczące wniosku o podjęcie środków organizacji postępowania.

31

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 sierpnia 2005 r. Sovion wystąpiła z wnioskiem o przystąpienie do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta popierającego Komisję.

32

Postanowieniem z dnia 13 października 2005 r. prezes trzeciej izby Sądu dopuścił złożony przez Sovion wniosek o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta, zaś w dniu 31 stycznia 2006 r. spółka ta złożyła uwagi interwenienta. Komisja oraz skarżący złożyli swoje pisma w przedmiocie tych uwag odpowiednio w dniach 30 marca i 8 maja 2006 r.

33

W piśmie przesłanym faksem w dniu 10 maja 2006 r. Komisja podniosła, że pisma skarżących w przedmiocie uwag interwenienta nie odnosiły się wyłącznie do treści tych uwag, ale także do treści dupliki. Komisja zwróciła się więc do Sądu o to, by albo nie umieszczał on w aktach sprawy uwag dotyczących dupliki albo umożliwił jej pisemne ustosunkowanie się do treści tych uwag.

34

Pismem wystosowanym przez sekretariat Sądu w dniu 9 czerwca 2006 r. zwrócono się do Komisji o przedstawienie uwag na piśmie, czyniąc zastrzeżenie dotyczące dopuszczalności zagadnień, jakie podniesione zostaną w ramach tych uwag.

35

Postępowanie pisemne zakończyło się złożeniem przez Komisję wspomnianych uwag w dniu 30 czerwca 2006 r.

36

Tytułem środka organizacji postępowania notyfikowanego w dniu 1 kwietnia 2008 r. Sąd zwrócił się do Komisji o przedstawienie wykazu podmiotów, do których w dniu 24 listopada 2004 r. rozesłała ona szczegółowy kwestionariusz, wykazu podmiotów, które udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w tym kwestionariuszu, a także kopii wszystkich odpowiedzi na pytania zawarte w pkt 8 kwestionariusza. W dniu 22 kwietnia 2008 r. Komisja przedstawiła Sądowi żądane dokumenty.

37

Na rozprawie w dniu 22 maja 2008 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu. Do akt nie dołączono dokumentów przedstawionych na rozprawie przez interwenienta.

38

Skarżący wnoszą do Sądu o:

39

Komisja oraz interwenient wnoszą do Sądu o:

40

Komisja podnosi, że zachodzą tu dwie przeszkody procesowe polegające odpowiednio na braku legitymacji czynnej po stronie M. Schepa oraz zbyt późnym wniesieniu skargi w odniesieniu do NBHV. Na wstępie Komisja dokonuje jednak analizy kwestii, czy w przypadku skargi wniesionej — tak jak w niniejszej sprawie — przez kilku skarżących, w sytuacji gdy legitymacja czynna istnieje po stronie jednego ze skarżących, konieczne jest mimo to badanie istnienia takiej legitymacji po stronie pozostałych skarżących.

41

Komisja utrzymuje, iż w sytuacji gdy tę samą skargę wnosi kilka podmiotów, może ona zostać uznana za niedopuszczalną w odniesieniu do jednego z nich (wyrok Sądu z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie T-131/99 Shaw i Falla przeciwko Komisji, Rec. s. II-2023, pkt 12). Przyznaje ona jednak, że w wydanym przez Sąd wyroku z dnia 8 lipca 2003 r. w sprawie T-374/00 Verband der freien Rohrwerken i in., Rec. s. II-2275, pkt 57, w sytuacji gdy skarga na decyzję Komisji wydaną na mocy rozporządzenia w sprawie kontroli koncentracji została wniesiona przez kilku skarżących, po stwierdzeniu, że decyzja ta dotyczyła bezpośrednio i indywidualnie jednego ze skarżących, Sąd orzekł, iż badanie istnienia legitymacji czynnej po stronie pozostałych skarżących jest zbędne.

42

Jednakże, według Komisji, w niniejszej sprawie, mimo iż skarga NVV jest prawdopodobnie dopuszczalna, istnienie legitymacji czynnej należy wykazać indywidualnie w odniesieniu do każdego ze skarżących. W uzasadnieniu tego twierdzenia Komisja powołuje się po pierwsze na to, że argument przedstawiony w ramach zarzutu drugiego dotyczącego okoliczności, że skarżący nie mieli możliwości przedstawienia w wystarczającym stopniu swego stanowiska w postępowaniu administracyjnym, musi mieć charakter subiektywny, po drugie na okoliczność, że zindywidualizowana ocena istnienia po stronie skarżących legitymacji czynnej umożliwia wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów, a po trzecie na konieczność wykluczenia sytuacji, w której na etapie ewentualnego odwołania wniesionego przez jednego ze skarżących nieposiadających legitymacji czynnej Komisja byłaby pozbawiona możliwości podniesienia po raz pierwszy zarzutu braku istnienia takiej legitymacji po stronie tego skarżącego.

43

Skarżący twierdzą natomiast, iż wykazywanie istnienia legitymacji czynnej indywidualnie w odniesieniu do każdego z nich jest zbędne, oraz że, tak czy inaczej, w tym przypadku legitymację czynną w postępowaniu w przedmiocie niniejszej skargi posiadają zarówno wszyscy skarżący rozpatrywani łącznie, jak i każdy z nich rozpatrywany z osobna.

44

Na wstępie należy stwierdzić, że legitymacja czynna NVV w niniejszym postępowaniu nie jest kwestionowana. Komisja uznała bowiem w swych pismach, że ponieważ NVV reprezentuje przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zakresie dostarczania stronom koncentracji żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój i skoro aktywnie uczestniczył on w postępowaniu administracyjnym, to zaskarżona decyzja dotyczy go bezpośrednio i indywidualnie. Dopuszczalność wniesionej przezeń skargi nie budzi więc żadnych wątpliwości.

45

Tymczasem, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jako że chodzi o jedną i tę samą skargę wniesioną przez kilku skarżących, w sytuacji gdy jest ona dopuszczalna w odniesieniu do jednego ze skarżących, nie należy badać legitymacji czynnej pozostałych skarżących (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 24 marca 1993 r. w sprawie C-313/90 CIRFS i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I-1125, pkt 31; ww. w pkt 41 wyrok Sądu w sprawie Verband der freien Rohrwerke i in. przeciwko Komisji, pkt 57; a także wyrok z dnia 9 lipca 2007 r. w sprawie T-282/06 Sun Chemical Group i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-2149, pkt 49 i nast.).

46

Orzecznictwo to oparte jest na względach ekonomii postępowania oraz na okoliczności, iż co do zasady w przypadku jednej i tej samej skargi wniesionej przez kilku skarżących, nawet przy założeniu, że któryś ze skarżących nie posiada legitymacji czynnej, Sąd winien mimo to rozpoznać co do istoty wszystkie zarzuty dotyczące przesłanek stwierdzenia nieważności oraz całość podniesionych argumentów (zob. podobnie ww. w pkt 45 wyrok w sprawie Sun Chemical Group i in. przeciwko Komisji, pkt 51 i 52).

47

Wprawdzie w niektórych sprawach Sąd zróżnicował skarżących pod względem dopuszczalności skargi (zob. podobnie ww. w pkt 41 wyrok w sprawie Shaw i Falla przeciwko Komisji, pkt 12; a także postanowienie Sądu z dnia 10 marca 2005 r. w sprawach połączonych T-228/00, T-229/00, T-242/00, T-243/00, od T-245/00 do T-248/00, T-250/00, T-252/00, od T-256/00 do T-259/00, T-265/00, T-267/00, T-268/00, T-271/00, od T-274/00 do T-276/00, T-281/00, T-287/00 i T-296/00 Gruppo ormeggiatori del porto di Venezia i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-787, pkt 38), jednakże zróżnicowanie to było oparte, podobnie jak orzecznictwo przytoczone wyżej w punkcie 45, na względach ekonomii postępowania (ww. w pkt 45 wyrok w sprawie Sun Chemical Group i in. przeciwko Komisji, pkt 51).

48

Tymczasem w niniejszej sprawie badanie dopuszczalności skargi odrębnie w odniesieniu do każdego ze skarżących sprzeciwiałoby się tym względom. Należy bowiem stwierdzić, że skarga wniesiona wspólnie przez NVV, M. Schepa i NBHV nie zawiera zarzutów ani argumentów, które dotyczyłyby wyłącznie jednego z nich w taki sposób, że w przypadku uznania skargi za niedopuszczalną w odniesieniu do jednego ze skarżących, nie istniałaby możliwość przeprowadzenia analizy jednego lub kilku zarzutów czy argumentów. Skoro zatem skarga jest dopuszczalna w odniesieniu do NVV, to nawet gdyby uznano ją za niedopuszczalną w odniesieniu do M. Schepa i NBHV, Sąd winien tak czy inaczej rozpoznać całość zarzutów i argumentów podniesionych w niniejszym postępowaniu. W świetle tych rozważań badanie dopuszczalności skargi w odniesieniu do NBHV i M. Schepa jest zbędne.

49

W uzasadnieniu skargi skarżący podnoszą dwa zarzuty. Pierwszy z nich dotyczy naruszenia art. 2, 6 i 8 rozporządzenia nr 139/2004, a drugi — naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadnienia (art. 253 WE) i staranności.

50

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 2, 6 i 8 rozporządzenia nr 139/2004 składa się z czterech części, przy czym według samych skarżących część pierwszą i czwartą należy rozpoznać łącznie. W części drugiej i trzeciej skarżący kwestionują określenie właściwych rynków geograficznych w zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym wymiar geograficzny dwóch właściwych rynków produktowych, a mianowicie rynku zakupu żywca wieprzowego i rynku zakupu macior przeznaczonych na ubój, odpowiada obszarom położonym w promieniu 150 km od trzech głównych stref hodowli trzody chlewnej w Niderlandach (Twente, Achterchoek i Północna Brabancja), przy czym środek tych trzech okręgów wyznaczają odpowiednio trzy miasta położone w centralnej części tych regionów, tj. Enschede, Doetinchem i Eindhoven (pkt 25 i 44 zaskarżonej decyzji). W pierwszej i czwartej części zarzutu skarżący podnoszą, że wobec takiego nieprawidłowego określenia rynku geograficznego, w zaskarżonej decyzji Komisja dokonała błędnej analizy stanu konkurencji, co doprowadziło ją do sformułowania błędnego wniosku o braku pozycji dominującej oraz o zgodności koncentracji ze wspólnym rynkiem.

51

W tym względzie należy przede wszystkim przypomnieć, że gdy chodzi o stosowanie rozpatrywanych w niniejszej sprawie uregulowań dotyczących wspólnotowej kontroli koncentracji, prawidłowe określenie właściwego rynku stanowi konieczny warunek, jaki winien zostać spełniony przed przystąpieniem do oceny skutków dla konkurencji zgłoszonej koncentracji przedsiębiorstw (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 31 marca 1998 r. w sprawach połączonych C-68/94 i C-30/95 Francja i in. przeciwko Komisji, zwany wyrokiem w sprawie „Kali & Salz”, Rec. s. I-1375, pkt 143, oraz wyrok Sądu z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie T-342/99 Airtours przeciwko Komisji, Rec. s. II-2585, pkt 19).

52

Zarówno z art. 9 ust. 7 rozporządzenia nr 139/2004, jak i z pkt 8 obwieszczenia Komisji w sprawie określenia rynku właściwego do celów wspólnotowego prawa konkurencji (Dz.U. 1997, C 372, s. 5, zwanego dalej „obwieszczeniem w sprawie właściwego rynku”) wynika, że właściwy rynek geograficzny obejmuje obszar na którym dane przedsiębiorstwa uczestniczą w podaży i popycie na produkty lub usługi, na którym warunki konkurencji są wystarczająco jednorodne oraz który może zostać odróżniony od sąsiadujących obszarów ze względu na to, że panujące na nim warunki konkurencji różnią się znacznie od warunków panujących na tych obszarach. Przy określaniu rynku geograficznego należy uwzględnić szereg elementów takich jak rodzaj i cechy charakterystyczne rozpatrywanych produktów lub usług, istnienie barier dostępu, preferencje konsumentów, a także istnienie między rozpatrywanym obszarem a obszarami sąsiadującymi istotnych różnic co do udziału przedsiębiorstw w rynku bądź znacznych różnic cen (wyrok Sądu z dnia 30 września 2003 r. w sprawach połączonych T-346/02 i T-347/02 Cableuropa i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II-4251, pkt 115).

53

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy materialnoprawne dotyczące wspólnotowej kontroli koncentracji, a w szczególności przepisy dotyczące oceny koncentracji takie jak art. 2 rozporządzenia nr 139/2004, przyznają Komisji pewien zakres uprawnień dyskrecjonalnych, zwłaszcza w odniesieniu do oceny natury ekonomicznej. W konsekwencji kontrola wykonywania tychże uprawnień przez sąd wspólnotowy — zasadniczych dla określenia reguł w dziedzinie koncentracji — powinna być dokonywana z uwzględnieniem granic uznania, które wyznaczają normy o charakterze ekonomicznym stanowiące część przepisów dotyczących koncentracji (wyroki Trybunału: w sprawie Kali & Salz ww. w pkt 51, pkt 223 i 224, oraz z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie C-12/03 P Komisja przeciwko Tetra Laval, Zb.Orz. s. I-987, pkt 38; wyroki Sądu: z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie T-102/96 Gencor przeciwko Komisji, Rec. s. II-753, pkt 164 i 165, w sprawie Airtours przeciwko Komisji ww. w pkt 51, pkt 64, oraz z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie T-210/01 General Electric przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-5575, pkt 60). W szczególności ponieważ określenie właściwego rynku pociąga za sobą konieczność dokonania przez Komisję złożonych ocen ekonomicznych, może być ono przedmiotem jedynie ograniczonej kontroli ze strony sądu wspólnotowego (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 17 września 2007 r. w sprawie T-201/04 Microsoft przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-3601, pkt 482).

54

Jednak nawet jeśli Komisji przysługują pewne granice uznania w dziedzinie ekonomicznej, nie oznacza to, że sąd wspólnotowy powinien powstrzymać się od kontroli interpretacji danych natury ekonomicznej dokonanej przez Komisję. Sąd wspólnotowy powinien dokonać zwłaszcza weryfikacji nie tylko prawidłowości przytoczonego materiału dowodowego, jego wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te materiały stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy może on stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na jego podstawie (ww. w pkt 53 wyrok w sprawie Komisja przeciwko Tetra Laval, pkt 39).

55

W świetle tych rozważań należy zatem zbadać argumenty przedstawione przez skarżących.

56

Na wstępie Komisja — popierana przez interwenienta — podnosi, że omawiany zarzut nie jest dostatecznie jasny.

57

W tym względzie podnosi ona po pierwsze, że skarżący odwołują się w skardze do pojęć zbyt ogólnych, tj. z jednej strony do „ich wymiany korespondencji z [Komisją]”, a także do przedstawionych tam faktów i argumentów (załączniki od A.6 do A.24), a z drugiej strony do pewnych „materiałów uzupełniających” (załączniki od A.26 do A.39), których zadaniem jest bliższe wyjaśnienie stanowiska przedstawionego już w postępowaniu administracyjnym. Odniesienia te nie są zgodne z art. 44 ust. 1 lit. c) regulaminu postępowania, w którym sformułowany jest wymóg, by skarga zawierała opis przedmiotu sporu oraz zwięzłe przedstawienie podniesionych zarzutów. Sąd nie powinien więc brać ich pod uwagę.

58

Po drugie Komisja utrzymuje, że załączników od A.26 do A.38, a także załączników od C.4 do C.7 również nie należy brać pod uwagę, ponieważ nie zostały one przedstawione w toku postępowania administracyjnego. Według Komisji, z orzecznictwa wynika bowiem, że zgodność z prawem decyzji należy oceniać w świetle materiałów, do których mogła ona uzyskać dostęp w chwili jej wydania (wyrok Trybunału z dnia 7 lutego 1979 r. w sprawach połączonych 15/76 i 16/76 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. 321, pkt 7, oraz wyrok Sądu z dnia 22 października 1996 r. w sprawach połączonych T-79/95 i T-80/95 SNCF i British Railways przeciwko Komisji, Rec. s. II-1491, pkt 48), oraz że skarżący nie może wobec tego powoływać się przed sądem wspólnotowym na okoliczności faktyczne, z którymi Komisja nie została zapoznana w trakcie postępowania administracyjnego (wyroki Trybunału: z dnia 14 września 1994 r. w sprawach połączonych od C-278/92 do C-280/92 Hiszpania przeciwko Komisji, Rec. s. I-4103, pkt 31, oraz z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie C-382/99 Niderlandy przeciwko Komisji, Rec. s. I-5163, pkt 49 i 76).

59

Skarżący odpierają te argumenty, twierdząc, że w ich skardze istotne elementy stanu faktycznego oraz przywołane w uzasadnieniu istotne zagadnienia prawne są przedstawione w sposób wystarczająco szczegółowy oraz w sposób spójny i zrozumiały. Ponadto utrzymują oni, że Komisja została zapoznana ze stanowiskami prezentowanymi przez nich w postępowaniu administracyjnym. Okoliczność, że Komisja nie znała treści pewnych dokumentów w chwili wydania zaskarżonej decyzji, nic w tym względzie nie zmienia. Sąd powinien zatem zbadać wszystkie te załączniki.

60

Po pierwsze, jeśli chodzi o odesłania do załączników, należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 44 § 1 lit. c) regulaminu każda skarga winna zawierać opis przedmiotu sporu oraz zwięzłe przedstawienie podniesionych zarzutów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby skarga była dopuszczalna, istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których opiera się skarga, muszą przynajmniej w skróconej formie, lecz w sposób spójny i zrozumiały, wynikać z samej treści skargi. O ile samą treść skargi można uznać za popartą dowodami i kompletną, gdy w odniesieniu do poszczególnych kwestii zawiera ona odesłania do określonych fragmentów załączonych do niej dokumentów, o tyle ogólne odesłanie do innych pism, nawet załączonych do skargi, nie może łagodzić skutków braku istotnych elementów argumentacji prawnej, która zgodnie z właściwymi, wspomnianymi wyżej przepisami winna być zawarta w skardze (wyrok Trybunału z dnia 28 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych C-189/02 P, C-202/02 P, od C-205/02 P do C-208/02 P i C-213/02 P Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-5425, pkt 93-100; w odniesieniu do kwestii kontroli koncentracji zob. także wyroki Sądu z dnia 21 września 2005 r. w sprawie T-87/05 EDP przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-3745, pkt 155, oraz z dnia 14 grudnia 2005 r., w sprawie T-209/01 Honeywell przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-5527, pkt 56 i 57, i przytoczone tam orzecznictwo).

61

Ponadto do obowiązków Sądu nie należy poszukiwanie i wskazywanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które mógłby uznać za podstawę skargi, albowiem załączniki spełniają funkcję wyłącznie dowodową i dokumentacyjną (ww. w pkt 60 wyrok w sprawie Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, pkt 97, oraz ww. w pkt 60 wyrok w sprawie Honeywell przeciwko Komisji, pkt 57). Funkcja wyłącznie dowodowa i dokumentacyjna załączników oznacza, że gdy załącznik zawiera okoliczności prawne, na których oparte są pewne zarzuty podniesione w skardze, okoliczności te muszą być wymienione w samej treści pisma, do którego załącznik ten jest dołączony, lub przynajmniej odpowiednio wskazane w tym piśmie (ww. w pkt 60 wyrok w sprawie Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, pkt 99).

62

Zgodnie z orzecznictwem przypomnianym powyżej, odesłania do załączników zostaną więc uwzględnione przez Sąd tylko w zakresie, w jakim, po pierwsze, popierają lub uzupełniają one argumenty wyraźnie przywołane przez skarżących w treści pism lub, po drugie, w jakim umożliwiają one Sądowi dokładne określenie okoliczności, na których skarżący opierają swe zarzuty przeciwko koncentracji, bądź argumentów, które wspierają lub uzupełniają zarzuty sformułowane w ich pismach (zob. podobnie ww. w pkt 53 wyrok w sprawie Microsoft przeciwko Komisji, pkt 99).

63

Po drugie, jeśli chodzi o załączniki, których nie przedstawiono w postępowaniu administracyjnym, Sąd stoi na stanowisku, iż w tym kontekście Komisja nie może w sposób ogólny powoływać się — odnosząc się łącznie do wszystkich tych załączników — na orzecznictwo przywołane w pkt 58 niniejszego wyroku. Należy bowiem zaznaczyć, że jeżeli przedstawienie załącznika nie zmierza do zmiany podanych uprzednio do wiadomości Komisji — w celu wydania zaskarżonej decyzji — ram prawnych i okoliczności faktycznych, lecz pełni funkcję zestawienia argumentów w ramach zwyczajnego korzystania z prawa do obrony, załącznik taki należy uznać za dopuszczalny (zob. podobnie ww. w pkt 60 wyrok w sprawie EDP przeciwko Komisji, pkt 158).

64

W świetle tych rozważań załączniki, których nie przedstawiono w toku postępowania administracyjnego, mogą zatem — w stosownym przypadku — zostać uwzględnione przez Sąd.

65

Komisja podnosi dalej, że zarzut pierwszy jest oczywiście bezzasadny, gdyż dotyczy on naruszenia art. 8 rozporządzenia nr 139/2004, podczas gdy zaskarżoną decyzję wydano wyłącznie na podstawie art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004. Skarżący odpierają ten argument twierdząc, że powoływanie się na art. 8 rozporządzenia nr 139/2004 jest uzasadnione, gdyż Komisja winna była wszcząć drugi etap postępowania, który doprowadziłby do wydania decyzji na podstawie art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 139/2004.

66

W tym względzie należy przypomnieć, że — jak wspomniano w pkt 3 i nast. niniejszego wyroku — przewidziana w rozporządzeniu nr 139/2004 procedura wspólnotowej kontroli koncentracji przedsiębiorstw składa się z dwóch etapów. Pierwszy etap tej procedury kończy wydanie decyzji na podstawie art. 6 ust. 1 lit. a), b) lub c) rozporządzenia nr 139/2004, w zależności od tego, do jakich wniosków dojdzie Komisja po zakończeniu tego etapu. Jedynie w przypadku gdy Komisja stwierdzi, że zgłaszana koncentracja podlega zakresowi tego rozporządzenia i wzbudza poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem, wszczyna ona drugi etap postępowania, który w rozumieniu art. 6 ust. 1 lit. c) zdanie drugie rozporządzenia nr 139/2004 „zosta[nie] zakończon[y] na mocy decyzji, o której mowa w art. 8 ust. 1–4, chyba że zainteresowane przedsiębiorstwa udowodniły Komisji, iż odstąpiły od koncentracji”.

67

Należy więc stwierdzić, że w systemie przepisów rozporządzenia nr 139/2004 podstawę prawną decyzji wydawanych przez Komisję w ramach pierwszego etapu postępowania stanowi art. 6 rozporządzenia nr 139/2004, podczas gdy podstawę prawną decyzji wydawanych w ramach drugiego etapu postępowania stanowi art. 8 tego rozporządzenia, przy czym oba te artykuły winny być interpretowane w świetle kryteriów sformułowanych w art. 2 rozporządzenia.

68

Ponieważ w niniejszej sprawie po zakończeniu pierwszego etapu postępowania Komisja uznała, że koncentracja nie wzbudza poważnych wątpliwości co do jej zgodności ze wspólnym rynkiem, słusznie przyjęła ona art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004 za podstawę decyzji w przedmiocie jej zatwierdzenia. Zresztą nawet gdyby Komisja doszła do przeciwnego wniosku i postanowiła przejść do drugiego etapu postępowania, także musiałaby wydać decyzję na podstawie art. 6, w szczególności zaś na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c), a nie na podstawie art. 8 tego rozporządzenia. Po zakończeniu pierwszego etapu postępowania w żadnym razie nie mogłaby ona zatem wydać decyzji opartej na art. 8 rozporządzenia nr 139/2004, wobec czego powoływanie się na ten przepis w tym kontekście pozbawione jest znaczenia. Z tego względu należy uznać, iż zarzut pierwszy jest oczywiście bezzasadny, jako że dotyczy on naruszenia art. 8 rozporządzenia nr 139/2004.

69

W ramach drugiej części zarzutu pierwszego skarżący podnoszą przede wszystkim, że przy określaniu właściwego rynku produktowego w zaskarżonej decyzji Komisja słusznie dokonała rozróżnienia pomiędzy rynkiem zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój, a rynkiem macior, także przeznaczonych na ubój. Popełniła ona jednak oczywisty błąd w ocenie, gdyż niesłusznie uwzględniła ona maciory przy określaniu rynku geograficznego dotyczącego zakupu trzody chlewnej, a także w ramach analizy skutków koncentracji dla konkurencji na tymże rynku.

70

Według skarżących bowiem po określeniu właściwych rynków produktowych Komisja winna była zbadać właściwy rynek geograficzny odrębnie w odniesieniu do każdego rynku produktowego. Powinna ona zatem osobno zbadać rynek geograficzny zakupu macior oraz rynek geograficzny zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój, mając na względzie to, że oba te produkty nie są zamienne. W uzasadnieniu tego twierdzenia skarżący odsyłają do pkt 44 i 53 zaskarżonej decyzji oraz do przypisu nr 6 umieszczonego na s. 4 decyzji.

71

Komisja stoi na stanowisku, iż zarzut ten oparty jest na błędnej interpretacji zaskarżonej decyzji, a zatem winien on zostać oddalony.

72

Przede wszystkim należy dokonać analizy stosownych części zaskarżonej decyzji. W pkt 13–16 tej decyzji, dotyczących określenia rynków produktowych, Komisja uznała, iż przeprowadzone badanie rynku wykazało, że — wbrew twierdzeniom stron koncentracji — zakup trzody chlewnej i zakup macior przeznaczonych na ubój to dwa odrębne rynki produktowe.

73

Następnie, w ramach określania rynku geograficznego, Komisja uznała, że „[d]la celów określenia rynku geograficznego świnie i maciory uwzględniane będą łącznie, gdyż ta sama analiza ma zastosowanie do obu tych rynków produktowych” (zob. przypis nr 6 umieszczony na s. 4 zaskarżonej decyzji). Opierając się na tym twierdzeniu w pkt 17–43 zaskarżonej decyzji, Komisja przedstawiła analizę dotyczącą określenia rynku geograficznego wyłącznie w odniesieniu do rynku zakupu żywca wieprzowego. Po przeprowadzeniu tej analizy Komisja uznała w pkt 44 zaskarżonej decyzji — odwołując się wyraźnie do treści przypisu nr 6 — że przyjęte określenie rynku geograficznego zakupu żywca wieprzowego dotyczy także rynku zakupu macior.

74

Natomiast w odniesieniu do badania skutków koncentracji dla konkurencji Komisja przeprowadziła analizę odrębnie dla obu tych rynków, wyróżniając z jednej strony analizę skutków dla konkurencji na rynku zakupu żywca wieprzowego (pkt 46–51 zaskarżonej decyzji), a z drugiej strony analizę skutków dla konkurencji na rynku zakupu macior (pkt 52–53 zaskarżonej decyzji). Po przeprowadzeniu tej analizy Komisja doszła do wniosku, że koncentracja nie stwarza zagrożenia dla konkurencji na żadnym z tych dwóch rynków (pkt 54 zaskarżonej decyzji).

75

Z analizy odnośnych części zaskarżonej decyzji wynika, że ani w ramach określania rynku geograficznego, ani w ramach analizy skutków koncentracji dla konkurencji Komisja nie połączyła rynku zakupu trzody chlewnej i rynku zakupu macior ani nawet nie uznała rynku zakupu macior za fragment rynku zakupu trzody chlewnej.

76

Jeżeli chodzi o określenie rynku geograficznego, to w świetle wniosku uznając, że dla obu rynków produktowych zastosować można tę samą analizę, Komisja wyraźnie przedstawiła argumentację dotyczącą wymiaru geograficznego rynku zakupu trzody chlewnej, a następnie zastosowała ją do rynku zakupu macior. W tym względzie należy stwierdzić, iż skarżący w żaden sposób nie wykazali, jakoby Komisja popełniła w tym przypadku oczywisty błąd w ocenie. Ponadto nie wyjaśnili oni także, w jaki sposób Komisja uwzględniła zakupy macior przy określaniu rynku geograficznego zakupu trzody chlewnej, ani też w jaki sposób wpłynęłoby to na prawidłowość dokonanej przez nią oceny odnośnie do określenia rozpatrywanych rynków geograficznych.

77

W odniesieniu do zarzucanego pomylenia przez Komisję — w ramach analizy skutków koncentracji dla konkurencji — dwóch właściwych rynków produktowych, należy stwierdzić, iż z zaskarżonej decyzji bardzo jasno wynika, że Komisja przeprowadziła dwie całkowicie odrębne analizy obu rozpatrywanych rynków. Skarżący nie mogą więc zarzucać Komisji, iż w tym względzie pomyliła ona te dwa rynki. Zawarte w pkt 53 zaskarżonej decyzji zdanie, w którym wskazano, że analiza skutków dla konkurencji na rynku żywca trzody chlewnej odnosi się zatem a fortiori do rynku macior, w istocie sformułowane zostało dosyć niefortunnie. Z kontekstu, w jakim znajduje się to zdanie, wynika jednak, iż Komisja uznała, że ze względu na bardzo niewielki udział stron koncentracji w rozpatrywanym rynku — poniżej 20% — i wobec okoliczności, że w tym stanie rzeczy koncentracja ta nie przeszkadza skutecznej konkurencji (motyw 32 rozporządzenia nr 139/2004), w odniesieniu do rynku zakupu trzody chlewnej nie było potrzeby przeprowadzania analizy skutków dla konkurencji takiej jak analiza dokonana w pkt 48–51 zaskarżonej decyzji.

78

Mając na uwadze całość powyższych rozważań drugą część zarzutu pierwszego należy oddalić.

79

Skarżący podnoszą zarzut, że w ramach przedstawionego w pkt 50 niniejszego wyroku określania właściwego rynku geograficznego Komisja popełniła kilka oczywistych błędów w ocenie, gdyż nie uwzględniła ona pewnych okoliczności zasygnalizowanych w toku postępowania administracyjnego, a przynajmniej wyciągnęła z tych okoliczności błędne wnioski. Według skarżących, okoliczności te miały jednak zasadnicze znaczenie dla określenia rynku geograficznego i umożliwiały ukazanie wymiaru krajowego właściwego rynku produktowego, odpowiadającego terytorium Niderlandów. Okoliczności te zostaną szczegółowo zbadane poniżej, a należą do nich, po pierwsze, brak stosunku wzajemnej zastępowalności między niemiecką a niderlandzką trzodą chlewną, po drugie, brak korelacji między zmianami różnicy w cenie zakupu trzody chlewnej w Niemczech i w Niderlandach a jej eksportem w relacji miedzy tymi dwoma krajami, po trzecie, skutki epizootii, która doprowadziła do nacjonalizacji rynku, po czwarte, istnienie dodatkowych wymogów weterynaryjnych i innych przeszkód w wywozie, po piąte, fakt, że dystans, na jakim dokonywano przewozu, był generalnie krótszy niż uwzględniony przez Komisję zasięg 150 km, po szóste, istnienie presji politycznej, a po siódme, wcześniejsza praktyka orzecznicza Nederlandse Mededingingsautoritet (niderlandzkiego urzędu ds. konkurencji).

80

W tym względzie należy przypomnieć, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, kontrola sądowa ocen dokonanych przez Komisję przy określaniu rynków odniesienia ma na celu wykrycie oczywistych błędów (ww. w pkt 52 wyrok w sprawie Cableuropa i in. przeciwko Komisji, pkt 119; zob. także podobnie ww. w pkt 51 wyrok w sprawie Airtours przeciwko Komisji, pkt 26 i 32). Ponadto, z gospodarczego punktu widzenia, dla określenia rynku właściwego najbardziej bezpośrednią oraz skuteczną siłę dyscyplinującą stanowi substytucyjność popytu (wyrok Sądu z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie T-177/04 easyJet przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-1931, pkt 99; pkt 13 obwieszczenia w sprawie właściwego rynku).

81

Przed przystąpieniem do analizy podniesionych przez skarżące argumentów dotyczących każdego z elementów wskazanych w pkt 79 niniejszego wyroku, należy zbadać argument Komisji, z którego wynika, że skoro w swych pismach skarżący odnoszą się jedynie do rynku geograficznego zakupu trzody chlewnej, ich zarzuty dotyczą wyłącznie tego rynku, a nie rynku zakupu macior. W tym względzie Sąd pragnie zaznaczyć, że argumenty skarżących odnoszą się do analizy dotyczącej określenia rynku geograficznego w zaskarżonej decyzji, która — jak wskazano w ramach drugiej części niniejszego zarzutu — została przez Komisję zastosowana w odniesieniu do dwóch właściwych rynków produktowych. Z pism skarżących nie wynika, jakoby mieli oni zamiar ograniczenia swych zarzutów do jednego z tych dwóch rynków produktowych. Rozpatrywany argument Komisji należy zatem odrzucić.

82

Według skarżących, Komisja popełniła błąd polegający na nieuwzględnieniu przy określaniu rynku geograficznego okoliczności, że pomiędzy świniami rzeźnymi przeznaczonymi na rynek niemiecki oraz na rynek niderlandzki nie istniał stosunek wzajemnej zastępowalności. Przyczyna braku takiej zastępowalności tkwiła w różnicy w wadze między niderlandzką a niemiecką trzodą chlewną, a także w różnicach dotyczących rodzaju i rasy zwierząt. Ze względu na te różnice ubojnie niemieckie preferowały niemiecką trzodę chlewną od świń pochodzących z zagranicy. Tak więc hodowca niderlandzki nie miał możliwości zastąpienia ubojni niderlandzkiej ubojnią niemiecką, przez co w rzeczywistości jedynie znikoma część niderlandzkiej trzody chlewnej była przedmiotem importu dokonywanego przez ubojnie niemieckie.

83

Tymczasem, aby uzyskać optymalną różnicę w cenie niderlandzkiej trzody chlewnej przy jej sprzedaży w Niemczech, zwierzęta winny spełniać wszystkie wymogi stawiane przez ubojnie niemieckie, a więc ich hodowla winna opierać się na selekcji genetycznej, prowadzonej specjalnie po to, by spełnić wymogi rynku niemieckiego. Jeśli zwierzęta nie odpowiadają wymogom rynku niemieckiego, ich sprzedaż na rynku niemieckim przez hodowców niderlandzkich jest finansowo opłacalna tylko wówczas, gdy różnica między ceną stosowaną w Niderlandach a ceną uzyskaną w Niemczech jest wyższa od przeciętnej. Niderlandzka trzoda chlewna nie pozostaje więc w stosunku wzajemnej zastępowalności względem niemieckiej trzody chlewnej i może spełniać względem niej rolę co najwyżej uzupełniającą. Szczególne cechy charakterystyczne niderlandzkiej trzody chlewnej zostały uznane w przedstawionych jako załącznik do skargi artykułach, z których wynika, że świnie rzeźne przeznaczone na ubój w Niemczech muszą posiadać ściśle określone cechy, podczas gdy w odniesieniu do rynku niderlandzkiego okazuje się, że cechy takich zwierząt są inne.

84

Skarżący kwestionują nadto znaczenie oświadczeń pochodzących od osób trzecich, na których Komisja oparła zawartą w zaskarżonej decyzji analizę. Z jednej strony, podają oni w wątpliwość wiarygodność tych oświadczeń, które pochodzą, „prawie bez wyjątku, od podmiotów pozostających bezpośrednio bądź pośrednio w sferze wpływów Sovion lub HMG”. Szczególnie w odniesieniu do oświadczenia pochodzącego od J. skarżące podnoszą, iż sporządził on notatkę o charakterze osobistym, nie mając na celu relacjonowania stanowiska PVVE, później zaś wyraźnie żałował faktu złożenia zawartych w niej oświadczeń, co wynika z artykułu prasowego załączonego do odpowiedzi na skargę.

85

Z drugiej strony skarżący utrzymują, że kilka spośród tych oświadczeń, a zwłaszcza te przedstawione w załącznikach B.4 d), B.6 a) i B.6 b) nie stanowią uzasadnienia wniosków Komisji, ale raczej potwierdzają tezę skarżących, że ubojnie niemieckie importowały niderlandzką trzodę chlewną w bardzo ograniczonym zakresie.

86

Komisja wspierana przez interwenienta kwestionuje argumentację skarżących. Podnosi ona w szczególności, że tylko jedno z oświadczeń, a mianowicie oświadczenie Hypor BV pochodzi od przedsiębiorstwa powiązanego ze stronami koncentracji.

87

W pkt 31 i 32 zaskarżonej decyzji Komisja przeanalizowała kwestie dotyczące rzekomych różnic w wadze oraz różnic genetycznych między niemiecką a niderlandzką trzodą chlewną. Jeśli chodzi o różnice w wadze, z zaskarżonej decyzji wynika, że na etapie postępowania, który Komisja określa mianem „badania uzupełniającego” (pkt 30 zaskarżonej decyzji), strony koncentracji utrzymywały, że jedyną różnicą między trzodą chlewną, której uboju dokonywano w Niemczech, a trzodą chlewną, której uboju dokonywano w Niderlandach była waga, a mianowicie zwierzęta niderlandzkie ważyły 2 kg mniej od zwierząt niemieckich, co jednak nie stwarzało przeszkody w eksporcie niderlandzkiej trzody chlewnej na rynek niemiecki, ponieważ zwierzęta hodowców niderlandzkich uzyskiwały wagę optymalną dla ubojni niemieckich zaledwie w przeciągu około dwóch dni. Okoliczność tę potwierdzili hodowcy trzody chlewnej oraz ubojnie. Jeśli zaś chodzi o różnice genetyczne, z pkt 32 zaskarżonej decyzji wynika, że strony koncentracji stwierdziły, iż pod względem genetycznym nie istniała żadna zasadnicza różnica między trzodą chlewną przeznaczaną na ubój w Niderlandach a tą przeznaczaną na ubój w Niemczech, przy czym okoliczność tę potwierdziły także osoby trzecie.

88

Tymczasem należy stwierdzić, iż z akt sprawy rzeczywiście wynika, że w toku postępowania administracyjnego, wobec przedstawionych przez skarżących argumentów, Komisja wyraźnie zażądała dodatkowych informacji dotyczących konkretnie różnic między cechami trzody chlewnej przeznaczonej na ubój w Niemczech a cechami trzody chlewnej przeznaczonej na ubój w Niderlandach. Strony koncentracji stwierdziły, że jedyna różnica między niemiecką a niderlandzką trzodą chlewną polegała na tym, że średnia waga zwierząt przeznaczonych na ubój w ubojniach niemieckich i niderlandzkich wynosiła odpowiednio 93 oraz 90 lub 91 kg — a więc była to różnica nieznaczna — oraz że tak czy inaczej hodowca niderlandzki nie musiał czekać dłużej niż dwa lub trzy dni, by móc dostarczyć zwierzę o optymalnej wadze do niemieckiej ubojni, gdyż w końcowej fazie hodowli dzienny przyrost masy świni wynosił 750 g.

89

Z akt sprawy wynika, że w kilku oświadczeniach osoby trzecie rzeczywiście potwierdziły tezy prezentowane przez strony koncentracji. Tak oto jedna z niemieckich ubojni przyznała, że nie sprawia „żadnej różnicy to, czy przeznaczona na ubój trzoda chlewna pochodzi z Niderlandów czy z Niemiec”, a nawet że „w ostatnim czasie niderlandzka trzoda chlewna [była] lepiej przystosowana do oczekiwań [jej] klientów” [załącznik B.6. a)], zaś inna niemiecka ubojnia stwierdziła, że „według [niej] niderlandzka i niemiecka trzoda chlewna była porównywalna pod względem jakościowym” [załącznik B.6. b)]. Poza tym jeden z niderlandzkich sprzedawców trzody chlewnej przyznał także, iż w związku z eksportem do Niemiec nie nakładał on na hodowców trzody chlewnej „żadnych dodatkowych wymogów”, po czym dodał, że mogli oni „poprzestać na hodowli zwykłych ras genetycznych, stosowaniu zwykłych pasz i systemów hodowli”, nawet jeśli niekiedy konieczne było „podtuczenie [zwierząt] o kilka dodatkowych kilogramów” [załącznik B.4. e)]. Inny niderlandzki sprzedawca trzody chlewnej również potwierdził, że eksportował on trzodę chlewną hodowaną w Niderlandach bez poddawania zwierząt przeznaczonych na eksport do Niemiec żadnym dodatkowym wymogom [załącznik B.4. d)]. Pewien związek niderlandzkich przedsiębiorstw stwierdził wreszcie, że wzorcowa trzoda chlewna w Niderlandach nie różniła się istotnie od trzody chlewnej uznawanej za wzorcową w Niemczech, co znajduje także potwierdzenie w oświadczeniu pochodzącym od J., według którego „stosunek wzajemnej zastępowalności między niderlandzkimi a niemieckimi prosiętami i świniami (przeznaczonymi na ubój) zachodził przede wszystkim dlatego, że ich cechy genetyczne były bardzo zbliżone”.

90

Skarżące kwestionują z jednej strony niezależność osób trzecich, od których pochodzą te oświadczenia, a z drugiej strony sposób, w jaki Komisja zinterpretowała ich treść, gdyż według nich potwierdzają one nie tyle stanowisko prezentowane przez Komisję, co twierdzenia skarżących.

91

W tym względzie Sąd stwierdza po pierwsze, że skarżący w żaden sposób nie udowodnili swej tezy, że oświadczenia te prawie bez wyjątku pochodzą od podmiotów pozostających bezpośrednio bądź pośrednio w sferze wpływów Sovion lub HMG. W odniesieniu do czterech z tych oświadczeń, a mianowicie oświadczeń zawartych w załącznikach B.4 b), B.4. d), B.6. a) i B.6. b), skarżący ograniczają się do stwierdzenia, że kwestia ich pochodzenia nie wymaga „żadnego komentarza”. W odniesieniu do zawartych w załącznikach B.4. a) i B.6. c) oświadczeń przedstawionych przez dwa związki niderlandzkich przedsiębiorstw, skarżący wskazują na istnienie rzekomego „pokrywania się interesów” między tymi związkami a stronami koncentracji, nie popierając jednak tych twierdzeń żadnymi dowodami. Jeśli chodzi o oświadczenie zawarte w załączniku B.4 e), skarżący ograniczyli się do przedstawienia w załączniku do repliki komunikatu prasowego, który wskazywał co najwyżej na istnienie powiązań handlowych między autorem oświadczenia a HMG i to dopiero po zatwierdzeniu koncentracji, gdyż dokument ten odnosił się do daty 13 czerwca 2005 r. Jedynym oświadczeniem, w odniesieniu do którego wykazano, że pochodzi ono od przedsiębiorstwa powiązanego ze stronami koncentracji, jest oświadczenie Hypor BV. Mimo iż skarżący nie przedstawili w tym względzie żadnych dowodów, Komisja potwierdziła bowiem okoliczność przynależności tego przedsiębiorstwa do grupy Nutreco, do której należy także HMG.

92

Wreszcie w odniesieniu do oświadczenia złożonego przez J. Sąd pragnie zaznaczyć, iż notatka ta sporządzona została na papierze listowym z nagłówkiem PVVE, oraz że PVVE nigdy nie poinformowała Komisji o tym, jakoby J. sporządził ją w celach osobistych, a więc Komisja nie ma żadnych podstaw, by uznać, że nie została ona sporządzona w imieniu PVVE. Poza tym z artykułu przedstawionego przez skarżących nie wynika, jakoby J. zdystansował się do treści oświadczenia czy uznał je za niezgodne z prawdą.

93

Po drugie, interpretując treść tych oświadczeń Komisja nie popełniła błędu w ocenie. Jak wynika bowiem z pkt 89 niniejszego wyroku, oświadczenia w pełni potwierdzają wnioski, do których doszła Komisja. Natomiast wbrew temu, co twierdzą skarżący, z oświadczeń złożonych przez niemieckie ubojnie nie wynika wcale, że „jedynie znikoma część ich trzody chlewnej pochodzi z Niderlandów”, zaś z oświadczeń niderlandzkich sprzedawców nie wynika, że „jedynie »znikoma« część trzody chlewnej jest eksportowana do Niemiec”.

94

Należy zatem stwierdzić, iż skarżący nie udowodnili w wymagany prawem sposób, jakoby Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie polegający na tym, że przy określaniu rynku geograficznego nie wzięła ona pod uwagę okoliczności, że między świniami rzeźnymi przeznaczonymi na rynek niemiecki a przeznaczonymi na rynek niderlandzki nie zachodził stosunek wzajemnej zastępowalności ze względu na istnienie rzekomych różnic genetycznych oraz różnic w wadze, które stanowiły przeszkodę w eksporcie.

95

Zasadności tego wniosku nie mogą podważyć dokumenty przedstawione przez skarżących w załączeniu do skargi. Należy bowiem stwierdzić, że z artykułów tych nie można wywnioskować ani tego, że między trzodą chlewną hodowaną w Niemczech a hodowaną w Niderlandach nie istniał stosunek wzajemnej zastępowalności z powodu istnienia różnic w wadze czy różnic genetycznych, ani że ze względu na to ubojnie niemieckie nie mogły wywierać presji konkurencyjnej na przedsiębiorstwa niderlandzkie. Ponadto, jeśli chodzi konkretnie o załączniki A.34 i A.35, należy także zaznaczyć, iż skarżący ograniczyli się do poczynienia bardzo ogólnych uwag na temat artykułów zawartych w tych załącznikach. Należy zatem stwierdzić, że dowody przedstawione przez skarżących nie pozwalają na podważenie poprawności dokonanej w zaskarżonej decyzji analizy, opartej na wynikach przeprowadzonego przez Komisję dochodzenia (zob. pkt 60 i nast. niniejszego wyroku).

96

W świetle wszystkich powyższych rozważań należy stwierdzić, że Komisja nie popełniła w tym względzie oczywistego błędu w ocenie.

97

Skarżący twierdzą, że zmiany różnicy w cenie zakupu trzody chlewnej między Niderlandami a Niemcami, nawet jeśli są one znaczne, nie skutkują wzrostem eksportu na teren Niemiec niderlandzkiej trzody chlewnej. W uzasadnieniu tych twierdzeń skarżący podnoszą po pierwsze, że — jak wynika z załączonego do skargi sprawozdania PVVE, zatytułowanego „Porównanie cen mięsa wieprzowego w Niderlandach, Niemczech i Belgii”, aby uczynić bieżące notowania cen w Niderlandach i w Niemczech przydatnymi do celów porównawczych, konieczne jest dokonanie pewnych korekt w odniesieniu do różnych cen stosowanych na poziomie międzynarodowym, tak by uwzględnić ponoszone koszty i różne powiększające te ceny dodatki, a także różnice definicyjne.

98

Po drugie, według skarżących, pewne przekazane przez PVVE i przedstawione w załączeniu do repliki dane dotyczące tygodniowych wielkości dokonywanego w 2004 r. eksportu do Niemiec świń i prosiąt z terenu Niderlandów, a także cen podstawowych stosowanych w każdym z tych dwóch państw członkowskich w odpowiednich tygodniach, również wskazują na to, że korelacja między zmianami wielkości różnic cen a wielkością eksportu była bardzo słaba. Skarżący przywołują w tym względzie dane dotyczące tygodni 3 i 4, 9 i 10, a wreszcie tygodni 49 i 50.

99

Popierana przez interwenienta Komisja kwestionuje argumentację skarżących.

100

Kwestia istnienia, po pierwsze, korelacji między ceną trzody chlewnej w Niemczech a ceną trzody chlewnej w Niderlandach, a po drugie, korelacji między zmianami różnicy tych dwóch cen a skalą eksportu między tymi dwoma państwami, poruszona została w pkt 37 i 38 zaskarżonej decyzji. Z zaskarżonej decyzji wynika, że chociaż ceny zakupu żywca wieprzowego w Niemczech są tradycyjnie wyższe niż w Niderlandach, istnieje między nimi silna korelacja, gdyż w średnim i dłuższym okresie ich zmiany przebiegają równolegle. Z decyzji wynika nadto, że badanie rynku potwierdziło twierdzenia i dowody przedstawione przez strony koncentracji, według których istnieje także bezpośrednia zależność między wielkością zmian cen trzody chlewnej w Niderlandach i w Niemczech a skalą eksportu trzody chlewnej, ponieważ zwiększenie (lub zmniejszenie) się różnicy między tymi dwiema cenami pociąga za sobą zwiększenie (lub zmniejszenie) się wielkości eksportu trzody chlewnej z Niderlandów do Niemiec.

101

Skarżący nie kwestionują ani istnienia różnicy w cenie między Niemcami a Niderlandami, ani też korelacji zachodzącej między tymi dwiema cenami. Kwestionują oni istnienie korelacji między zmianami różnicy cen w Niderlandach i w Niemczech a wielkością eksportu między tymi dwoma państwami. Według nich bowiem zmiany różnicy ceny zakupu trzody chlewnej w Niderlandach i w Niemczech — nawet jeśli są one znaczne — nie skutkują wzrostem skali eksportu do Niemiec trzody chlewnej z Niderlandów.

102

Tymczasem należy przede wszystkim zaznaczyć, iż w toku postępowania administracyjnego strony koncentracji rzeczywiście przedstawiły dane, z których wynika, że przebieg zmian cen zakupu żywca wieprzowego w Niemczech i w Niderlandach jest równoległy. Strony koncentracji przedstawiły także dane wskazujące na istnienie równoległej zależności między, z jednej strony, zwiększaniem lub zmniejszaniem się różnicy cen między Niemcami a Niderlandami, a z drugiej strony, wzrostem lub spadkiem skali eksportu między tymi dwoma państwami.

103

W toku postępowania administracyjnego istnienie takiej korelacji zostało też skutecznie potwierdzone przez osoby trzecie. Tak oto niderlandzki sprzedawca prosiąt przyznał, że „ponieważ ceny trzody chlewnej [były] wyższe w Niemczech niż w Niderlandach, […] liczba zwierząt eksportowanych do Niemiec zwiększa[ła] się” [załącznik B.4 e)]. Odnosząc się do zakupów niderlandzkiej trzody chlewnej przeznaczonej na ubój, jedna z niemieckich ubojni przyznała, iż według niej „gdy cena trzody chlewnej w Niderlandach [była] niższa od ceny w Niemczech, ilość niderlandzkiej trzody chlewnej wzrasta[ła]” oraz że „[z]e względów natury czysto ekonomicznej interesujące [było] skupowanie przede wszystkim niderlandzkiej trzody chlewnej” [załącznik B.6. b)]. J. także stwierdził, że „ograniczone różnice cen skutkowały wzrostem wielkości eksportu z terenu Niderlandów” [załącznik B.5 b)].

104

Co więcej, sami skarżący potwierdzili istnienie takiej korelacji między zmianami różnicy cen a skalą eksportu, przyznając w replice, że „sprzedaż niemieckim ubojniom trzody chlewnej, która nie odpowiada w 100% niemieckim wymogom, staje się interesująca tylko wówczas, gdy różnica między ceną stosowaną w Niderlandach a ceną uzyskaną w Niemczech jest wyższa od przeciętnej” (zob. pkt 83 niniejszego wyroku).

105

Poza tym nawet dane przekazane przez PVVE i przedstawione przez skarżących w załączeniu do skargi na poparcie ich argumentów wskazują na istnienie a nie na brak bezpośredniej korelacji między zmianami różnicy cen a skalą eksportu, a więc uzasadniają one wnioski sformułowane przez Komisję. Dane dotyczące tygodni, do których odnoszą się skarżący, także świadczą o istnieniu takiej korelacji, skoro w dwóch z trzech wspomnianych przez skarżących przypadków zwiększenie się (tygodnie 9 i 10) bądź zmniejszenie się (tygodnie 49 i 50) różnicy między ceną stosowaną w Niemczech a ceną stosowaną w Niderlandach prowadziło odpowiednio do wzrostu lub spadku skali eksportu. Tymczasem nawet jeśli równoległego przebiegu zależności między zmianami różnicy cen a skalą eksportu nie da się precyzyjnie potwierdzić w odniesieniu do wszystkich tygodni, sama ta okoliczność nie wystarczy, by podważyć stwierdzenie Komisji, iż między tymi dwoma czynnikami zachodzi taka bezpośrednia korelacja. Okoliczność ta świadczy co najwyżej o tym, że korelacja ta nie jest idealnie liniowa.

106

Wobec tego należy stwierdzić, iż skarżący nie zdołali wykazać, jakoby Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że istnieje korelacja między różnicą cen trzody chlewnej w Niemczech i w Niderlandach a skalą eksportu tych zwierząt między tymi dwoma krajami. Zasadności tego wniosku nie może podważyć argument skarżących, iż aby uczynić bieżące notowania cen w Niderlandach i w Niemczech przydatnymi do celów porównawczych, konieczne jest dokonanie pewnych korekt w odniesieniu do różnych cen stosowanych na poziomie międzynarodowym, tak by uwzględnić ponoszone koszty i różne powiększające te ceny dodatki, a także różnice definicyjne. W tym względzie Sąd stoi bowiem na stanowisku, iż wystarczy stwierdzić, że skarżący w żaden sposób nie wyjaśnili, w jaki sposób okoliczność rzekomej potrzeby dokonania takich korekt mogłaby prowadzić do podważenia sformułowanego przez Komisję wniosku o istnieniu korelacji między zmianami różnicy cen stosowanych w Niderlandach i w Niemczech a skalą eksportu między tymi dwoma państwami.

107

W świetle wszystkich tych rozważań należy odrzucić argument skarżących, jakoby Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając przy określaniu właściwego rynku geograficznego, że istnieje bezpośrednia korelacja między zmianami różnicy cen trzody chlewnej w Niderlandach i w Niemczech a skalą eksportu trzody chlewnej w relacji między tymi dwoma państwami.

108

Skarżący podnoszą, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie polegający na tym, iż nie wzięła ona pod uwagę okoliczności, że działania weterynaryjne przedsięwzięte w następstwie epizootii doprowadziły do regionalizacji lub nacjonalizacji rynków. Według skarżących, skutki działań weterynaryjnych podejmowanych w przypadku wystąpienia epizootii są bowiem odczuwalne na całym terytorium krajowym i mają reperkusje dla wymiany handlowej z zagranicą, mimo że zakazem eksportu obejmowane są zazwyczaj jedynie pewne regiony. Ponieważ handel trzodą chlewną w Niderlandach skupia się wokół trzech głównych regionów wyspecjalizowanych w uboju trzody chlewnej, wystąpienie choroby zwierzęcej w jednym z tych trzech regionów skutkuje jego natychmiastowym zamknięciem, co uniemożliwia hodowcom trzody chlewnej z tego regionu wywóz ich zwierząt na teren innych regionów. Skutki choroby dotykają zatem cały rynek krajowy.

109

Odnosząc się konkretnie do kwestii eksportu, skarżący podnoszą, że w razie wystąpienia epizootii na części terytorium krajowego wymiana handlowa z zagranicą ulega zwykle czasowemu zawieszeniu, co może powodować bardzo poważne utrudnienia dla hodowców trzody chlewnej, których działalność nastawiona jest na eksport. Według skarżących, okoliczność ta tłumaczy, dlaczego hodowcy i sprzedawcy trzody chlewnej niechętnie ukierunkowują swą działalność na eksport.

110

Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje argumenty skarżących.

111

Jak wynika z pkt 43 zaskarżonej decyzji, Komisja wzięła pod uwagę skutki epizootii dla eksportu i uznała, iż skoro dane dotyczące eksportu wskazują, iż wynikające z wystąpienia chorób zwierzęcych zawieszenie eksportu nie uniemożliwiło wywozu znacznej ilości trzody chlewnej z Niderlandów do Niemiec i skoro działania weterynaryjne podjęte na poziomie krajowym wpływały zarówno na wewnętrzną wymianę handlową w Niderlandach, jak i na eksport, to podjęcia tych działań nie można uznać za decydujący czynnik dla określenia rynku geograficznego.

112

Sąd stoi na stanowisku, że z analizy różnych danych figurujących w aktach sprawy wynika, że skutki zawieszenia eksportu będącego następstwem epizootii odczuwalne są generalnie tylko w krótkich okresach, oraz że po każdym wybuchu epizootii eksport szybko się normalizuje i powraca do zwykłej wielkości. W świetle tych rozważań należy stwierdzić, iż w żaden sposób nie wykazano, jakoby sformułowany przez Komisję wniosek, że zawieszenie lub czasowe ograniczenie eksportu będące następstwem epizootii nie prowadzi do nacjonalizacji czy regionalizacji właściwego rynku, a tym samym nie stanowi okoliczności mającej decydujące znaczenie dla określenia rynku geograficznego, obarczony był oczywistym błędem w ocenie.

113

Wobec powyższego odrzucić należy także ten argument.

114

W ramach skargi skarżący podnoszą, że także ze względu na istnienie przeszkód finansowych i przeszkód innego rodzaju konieczne jest dokonanie rozróżnienia między rynkiem niderlandzkim a rynkiem niemieckim. Wśród tych przeszkód wymieniają oni dodatkowe kontrole weterynaryjne, jakim poddawana jest niderlandzka trzoda chlewna przeznaczona do sprzedaży na rynku niemieckim, a także pewne „koszty dodatkowe” związane z eksportem. W replice skarżący utrzymują, że kwestia kosztów dodatkowych związanych z eksportem została szczegółowo wyjaśniona przez NVV w odpowiedzi na kwestionariusz przesłany przez Komisję w toku postępowania administracyjnego i dodają, że chodzi tu w szczególności o przeszkody dotyczące cen trzody chlewnej, wydajności gospodarstw, konkurencji na europejskim rynku mięsnym, wymogów jakości stawianym produktom wieprzowym, dodatkowych kosztów transportu, zezwoleń eksportowych oraz kosztów badań krwi (w związku z chorobą Aujeszki).

115

Odnosząc się konkretnie do „przeszkód dotyczących cen trzody chlewnej”, skarżący podnoszą, że z udzielonej przez NVV odpowiedzi na kwestionariusz Komisji, a także ze sprawozdania PVVE (zob. pkt 97 niniejszego wyroku) wynika, iż po uwzględnieniu całej serii czynników korygujących różnica między ceną trzody chlewnej stosowaną w Niemczech a ceną stosowaną w Niderlandach wynosi 0,08 EUR na kg, co oznacza istnienie bariery cenowej na poziomie 7,20 EUR w odniesieniu do każdego zwierzęcia, przy założeniu, że średnia waga kierowanej na ubój świni rzeźnej wynosi około 90 kg.

116

Komisja utrzymuje, że w treści skargi skarżący ograniczyli się — w odniesieniu do rozpatrywanego argumentu — do wskazania, że istnieją dodatkowe kontrole weterynaryjne, którym poddawana jest trzoda chlewna przeznaczona na eksport do Niemiec. Popierana przez interwenienta Komisja kwestionuje zatem dopuszczalność przywoływania innych przeszkód w eksporcie, gdyż po pierwsze, okoliczność istnienia tych przeszkód została podniesiona zbyt późno, bo dopiero w replice, a po drugie, przeszkody te — poza kosztami transportu — nie zostały także szczegółowo wyjaśnione w ramach udzielania odpowiedzi na kwestionariusz, o którym wspominają skarżący. W każdym razie Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje zasadność wszystkich podniesionych przez skarżących argumentów.

117

Przede wszystkim należy przeanalizować argument dotyczący dodatkowych kontroli weterynaryjnych, jakim obowiązkowo poddawana jest trzoda chlewna przeznaczana na eksport do Niemiec. W pkt 33 i 34 zaskarżonej decyzji Komisja twierdzi w tym względzie, że strony koncentracji podniosły — a zostało to potwierdzone przez szereg osób trzecich — że żywiec wieprzowy przeznaczony na ubój podlega obowiązkowym badaniom bez względu na miejsce uboju, a jedynym dodatkowym wymogiem związanym z eksportem jest obecność lekarza weterynarii w gospodarstwie lub w punkcie skupu, co wiąże się z dodatkowym kosztem wynoszącym średnio od 1 do 1,25 EUR za każde zwierzę, przy czym koszt ten rekompensuje cena sprzedaży, która w Niemczech jest zwyczajowo wyższa.

118

W tym względzie Sąd stoi na stanowisku, że skarżący nie zdołali w żaden sposób udowodnić — ani w swych pismach, ani na rozprawie — twierdzenia dotyczącego istnienia rzekomych dodatkowych kontroli weterynaryjnych w odniesieniu do trzody chlewnej przeznaczonej na eksport do Niemiec, innych niż te, o których wspomniano w zaskarżonej decyzji. Argument ten należy zatem odrzucić.

119

Jeśli chodzi o inne rzekome przeszkody w eksporcie, należy stwierdzić, iż zostały one rzeczywiście wyszczególnione jedynie w replice, oraz że skarga nie zawiera w tym względzie żadnych odniesień — ani konkretnych, ani ogólnych — do udzielonej przez NVV odpowiedzi na kwestionariusz Komisji. Należy jednak przypomnieć, że o ile z art. 48 § 2 regulaminu postępowania wynika, że nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania, to zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarzut stanowiący rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej w skardze wszczynającej postępowanie, bezpośrednio lub pośrednio, który pozostaje z nim w ścisłym związku, należy uznać za dopuszczalny (zob. wyrok Sądu z dnia 19 września 2000 r. w sprawie T-252/97 Dürbeck przeciwko Komisji, Rec. s. II-3031, pkt 39, oraz ww. w pkt 52 wyrok w sprawie Cableuropa i in. przeciwko Komisji, pkt 109 i 111, i przywołane tam orzecznictwo).

120

Tymczasem należy stwierdzić, że skarżący wielokrotnie podnoszą w ramach skargi zarzut, że Komisja nie wzięła pod uwagę okoliczności faktycznych, które przytoczyli oni w toku postępowania administracyjnego, w którym odwoływali się — choć z pewnością w sposób ogólny — do argumentacji przedstawionej w pismach złożonych w ramach tego postępowania. Należy także zaznaczyć, że w treści skargi skarżący wspominają o „przeszkodach finansowych lub przeszkodach innego rodzaju” oraz o „dodatkowych kosztach związanych z eksportem”, które odróżniają niemiecki rynek zakupu trzody chlewnej przeznaczonej na ubój od stosownego rynku niderlandzkiego. Wynika stąd, że wyjaśnienia skarżących zawarte w replice można uznać za rozszerzenie argumentacji podniesionej wcześniej w skardze. Wobec tego, w świetle orzecznictwa wymienionego w poprzednim punkcie niniejszego wyroku, należy je uznać za dopuszczalne (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 17 lipca 1998 r. w sprawie T-118/96 Thai Bicycle przeciwko Radzie, Rec. s. II-2991, pkt 144 i 145).

121

Jednakże argumenty podniesione w tym względzie przez skarżących są bezzasadne.

122

Jeśli chodzi, po pierwsze, o rzekome „przeszkody dotyczące ceny trzody chlewnej” należy bowiem przypomnieć, że zasadniczym celem określenia rynku — zarówno rynku produktowego, jak i geograficznego — jest zidentyfikowanie w usystematyzowany sposób ograniczeń wywieranych przez konkurencję na dane przedsiębiorstwa oraz ustalenie, czy istnieją rzeczywiści konkurenci zdolni wpływać na zachowanie tych przedsiębiorstw bądź uniemożliwiać im prowadzenie działalności w sposób niezależny od presji wywieranej przez skuteczną konkurencję. Kwestią o zasadniczym znaczeniu dla określenia rynku geograficznego jest zatem to, czy w razie nieznacznej, lecz trwałej obniżki ceny zakupu trzody chlewnej lub macior na rozpatrywanych terytoriach, klienci stron koncentracji, a w szczególności hodowcy prosiąt, zwrócą się do ubojni zlokalizowanych gdzie indziej (zob. pkt 80 niniejszego wyroku, a także pkt 2 i 17 obwieszczenia w sprawie właściwego rynku).

123

Należy jednak zaznaczyć, że kilka okoliczności wynikających z akt sprawy uzasadnia wniosek Komisji, że nie tylko ubojnie zlokalizowane w Niderlandach, ale także pewne ubojnie usytuowane w Niemczech wywierają presję konkurencyjną mogącą oddziaływać na zachowanie stron koncentracji (zob. pkt 102–104 niniejszego wyroku). Ponadto przekazane przez PVVE dane dotyczące eksportu niderlandzkiej trzody chlewnej do Niemiec, przedstawione przez samych skarżących w załączeniu do repliki (zob. pkt 105 niniejszego wyroku), wskazują, że wielkość eksportu między tymi dwoma krajami stale utrzymywała się na znacznym poziomie i to nawet gdy różnica między ceną stosowaną w Niemczech a ceną stosowaną w Niderlandach była mniejsza niż 7,20 EUR za sztukę. Z okoliczności tych wynika, że ewentualne „przeszkody dotyczące ceny trzody chlewnej”, nawet przy założeniu że takie istnieją — czego jednak nie zdołano w wystarczający sposób wykazać — nie stanowią same w sobie istotnego ograniczenia dla eksportu, a zatem Komisja nie popełniła błędu w ocenie. Wobec tego argument ten należy odrzucić.

124

Jeśli chodzi, po drugie, o zarzucane istnienie przeszkód związanych z rzekomymi dodatkowymi kosztami transportu, w pkt 20 zaskarżonej decyzji Komisja twierdzi, iż według stron koncentracji i w świetle wyników badań rynku koszty transportu nie mają tu decydującego znaczenia, gdyż w niewielkim stopniu wpływają one na cenę trzody chlewnej przeznaczonej na ubój. Skarżący nie kwestionują tych wniosków ani w skardze, ani w replice. W uzasadnieniu swych twierdzeń odwołują się oni tylko — i to w sposób bardzo ogólnikowy — do odpowiedzi udzielonej przez NVV na kwestionariusz Komisji. Tymczasem, chociaż odpowiedź ta rzeczywiście zawiera wzmiankę o kosztach transportu, nie stanowi ona żadnego poparcia dla twierdzeń skarżących i nie może nawet stanowić podstawy ich żądań ani też dowodu popełnienia przez Komisję oczywistego błędu w odnoszącej się do tego zagadnienia ocenie (zob. pkt 60 i nast. niniejszego wyroku). Argument ten należy więc w całości odrzucić.

125

Po trzecie, jeśli chodzi wreszcie o inne rzekome przeszkody w eksporcie, wspomniane w pkt 114 niniejszego wyroku, należy stwierdzić, że nie zostały one wyjaśnione ani w skardze, ani w odpowiedzi udzielonej przez NVV na kwestionariusz Komisji, a ich występowanie nie zostało poparte żadnymi dowodami. Ponadto skarżący nie wyjaśniają, na jakiej podstawie twierdzą oni, że wydajność gospodarstw i konkurencja na europejskim rynku mięsa mogą stanowić przeszkody w eksporcie czy też powodować dodatkowe koszty związane z eksportem.

126

W świetle wszystkich powyższych rozważań należy uznać, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie dokonanej przy określaniu rynku geograficznego w odniesieniu do rzekomych innych przeszkód w eksporcie, o których wspominają skarżący.

127

Skarżący wskazują, że ponad 70% przewozów mięsa wieprzowego do ubojni odbywa się na dystansie krótszym niż 50 km, 85% na dystansie krótszym niż 70 km, a 95% na dystansie krótszym niż 95 km. Wynika stąd, że znaczna część świń rzeźnych przewożona jest do ubojni na odległość znacznie krótszą niż 150 km, na podstawie której w zaskarżonej decyzji określono właściwy rynek geograficzny. Zasięg ten został więc ustalony przez Komisję w sposób arbitralny. Ze względu na istnienie przeszkód w eksporcie w tym przypadku mało prawdopodobna, a wręcz nie do pomyślenia, byłaby sytuacja, w której dostawcy żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój, w wyniku trwałej, choć niewielkiej obniżki ceny zakupu stosowanej przez podmiot powstały w następstwie koncentracji, przewoziliby swe zwierzęta na dystansie dłuższym niż 150 km do konkurencyjnych ubojni.

128

Skarżący podnoszą nadto, że istnienie wzrastającej presji politycznej na ograniczenie dystansu przewozu żywych zwierząt także przemawia za tym, by w rozpatrywanej sytuacji właściwy rynek geograficzny ograniczyć do niderlandzkiego terytorium krajowego.

129

Komisja kwestionuje argumenty prezentowane przez skarżących.

130

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że — jak wskazano w pkt 122 niniejszego wyroku — kwestią o zasadniczym znaczeniu dla określenia właściwego rynku geograficznego jest w niniejszej sprawie to, czy w razie nieznacznej, lecz trwałej obniżki ceny zakupu trzody chlewnej, dostawcy trzody chlewnej przeznaczonej na ubój byliby gotowi przewozić swe zwierzęta na dystansie 150 km do ubojni konkurencyjnych, tak by wspomniana obniżka cen stała się nieopłacalna dla podmiotu powstałego w następstwie koncentracji. Sama okoliczność, że większość trzody chlewnej przeznaczonej na ubój przewożona jest zwykle na odległość mniejszą niż 150 km nie jest zatem czynnikiem decydującym dla określenia właściwego rynku.

131

Poza tym przeprowadzone przez Komisję badania rynku, a także zgromadzone w aktach sprawy i przedstawione wcześniej dowody potwierdziły, że ubojnie zlokalizowane w promieniu 150 km mogły stanowić rozwiązanie alternatywne w razie obniżenia cen zakupu trzody chlewnej w następstwie koncentracji (zob. pkt 102 i nast. niniejszego wyroku). Wobec tego należy uznać, że Komisja nie popełniła w tym względzie oczywistego błędu w ocenie.

132

Jeśli chodzi o kwestię istnienia rzekomej presji politycznej, należy stwierdzić, iż sami skarżący przyznają, że jest to argument uzupełniający, który nie stanowi zatem okoliczności o znaczeniu zasadniczym dla określenia rynku geograficznego. Skarżący nie zdołali w każdym razie uzasadnić swych twierdzeń odnoszących się do tej kwestii.

133

W świetle tych rozważań także i te argumenty należy odrzucić.

134

Skarżący zarzucają Komisji to, że bez ważnego powodu postąpiła ona wbrew swej dotychczasowej praktyce decyzyjnej w dziedzinie określania geograficznego rynku zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój, a także wbrew praktyce niderlandzkiego urzędu ds. konkurencji. Skarżący twierdzą, iż choć prawdą jest, że Komisja winna określić właściwy rynek geograficzny przy uwzględnieniu konkretnych okoliczności zachodzących w każdym rozpatrywanym przypadku, to trzeba też przyznać, że czyniąc to nie może ona nagle i bez podawania ważnych powodów odstępować od swej dotychczasowej praktyki. Poza tym decyzje podjęte przez Komisję w odniesieniu do geograficznego rynku zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój w innych państwach członkowskich mają także charakter precedensowy.

135

Komisja kwestionuje argumenty przedstawione przez skarżących.

136

Należy na wstępie przypomnieć, że o ile zgodnie z utrwalonym orzecznictwem na Komisji ciąży obowiązek przedstawienia wyraźnego uzasadnienia jej rozumowania, w sytuacji gdy treść danej decyzji istotnie odbiega od jej dotychczasowej praktyki decyzyjnej (wyrok Trybunału z dnia 26 listopada 1975 r. w sprawie 73/74 Groupement des fabricants de papiers peints de Belgique i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 1491, pkt 31), o tyle podmioty gospodarcze nie są uprawnione do pokładania uzasadnionych oczekiwań w tym, że wcześniejsza praktyka decyzyjna, która może ulec zmianie w ramach swobodnego uznania instytucji wspólnotowych, zostanie utrzymana (zob. ww. w pkt 53 wyrok w sprawie General Electric przeciwko Komisji, pkt 512, i przywołane tam orzecznictwo). W szczególności skarżący nie mogą powoływać się na uzasadnione oczekiwania na tej podstawie, że Komisja określiła rynek w szczególny sposób w poprzedniej decyzji, ponieważ ani Komisja, ani tym bardziej Sąd, nie są związani ustaleniami dokonanymi w takiej decyzji (zob. podobnie ww. w pkt 53 wyrok w sprawie General Electric przeciwko Komisji, pkt 514).

137

W tym względzie należy przede wszystkim stwierdzić, że skarżący nie przywołali żadnej sprawy, w której Komisja zbadała rynki zakupu trzody chlewnej i macior przeznaczonych na ubój w Niderlandach. Nie mogą oni zatem podnosić, iż wydając zaskarżoną decyzję postąpiła ona wbrew swej dotychczasowej praktyce decyzyjnej. Chociaż w pewnych decyzjach Komisja zbadała wprawdzie rynek zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój w innych państwach członkowskich, a zwłaszcza w Danii [zob. decyzję Komisji 2000/42/WE z dnia 9 marca 1999 r. dotyczącą postępowania na podstawie rozporządzenia Rady (EWG) nr 4064/89 (sprawa IV/M.1313 Danish Crown przeciwko Vestjyske Slagterier) (Dz.U. 2000 L 20, s. 1), oraz decyzję z dnia 14 lutego 2002 r. dotyczącą postępowania na podstawie rozporządzenia nr 4064/89 (sprawa COMP/M.2662 Danish Crown przeciwko Steff-Houlberg)], a także w Niemczech [decyzja Komisji z dnia 19 marca 2004 r. dotycząca postępowania na podstawie rozporządzenia nr 4064/89 (sprawa COMP/M.3337 Best Agrifund przeciwko Nordfleisch)], analiza dokonana w tych decyzjach nie musi wcale mieć zastosowania w przypadku innych rynków geograficznych, gdyż warunki konkurencji w poszczególnych państwach członkowskich mogą się zasadniczo różnić.

138

Jeśli bowiem chodzi o rynek duński, to o ile prawdą jest, że w swych wcześniejszych decyzjach Komisja uznała, iż rynek żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój ma wymiar krajowy, o tyle z porównania tych decyzji wynika jednak, że warunki panujące na rynkach niderlandzkim i duńskim są zasadniczo odmienne. Z jednej strony bowiem w Danii — inaczej niż w Niderlandach — rynek charakteryzuje się tym, że ubojnie mają strukturę spółdzielni, w ramach której hodowców trzody chlewnej wiążą z ubojniami zobowiązania do dostaw na wyłączność, długie terminy wypowiedzenia oraz premie. Z drugiej strony eksport niderlandzkiej trzody chlewnej do Niemiec ma znacznie większą skalę niż eksport trzody duńskiej, mimo iż różnica między cenami duńskimi a niemieckimi jest znacznie większa niż różnica istniejąca między cenami niderlandzkimi a niemieckimi. Ponadto, jeśli chodzi o rynek niemiecki, we wspomnianej przez skarżących sprawie Best Agrifund przeciwko Nordfleisch Komisja pozostawiła otwartą kwestię określenia rynku geograficznego.

139

W odniesieniu do rozbieżności między oceną dokonaną przez Komisję w zaskarżonej decyzji a oceną dokonaną przez niderlandzki urząd ds. konkurencji należy przede wszystkim przypomnieć, że z uwagi na ścisły podział kompetencji, na jakim oparte jest rozporządzenie nr 139/2004, decyzje władz krajowych nie mogą wiązać Komisji w ramach postępowań w sprawie kontroli koncentracji [zob. podobnie odnoszący się do rozporządzenia Rady (EWG) nr 4064/98 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. 1990, L 257, s. 13) wyrok Trybunału z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie C-202/06 P Cementbouw Handel & Industrie przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-12129, pkt 56]. Ponadto Komisja i niderlandzki urząd ds. konkurencji wydały rozstrzygnięcia, we właściwych im zakresach kompetencji, w świetle odmiennych kryteriów (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Cementbouw Handel & Industrie przeciwko Komisji, pkt 57). Tak czy inaczej, sami skarżący przyznali, że przy określeniu rynku geograficznego niderlandzki urząd ds. konkurencji wziął pod uwagę presję konkurencyjną wywieraną przez ubojnie zagraniczne położone w strefach przygranicznych.

140

Wobec powyższego także i ten argument należy odrzucić.

141

W świetle wszystkich powyższych rozważań należy stwierdzić, iż z uwagi na to, że skarżący nie zdołali wykazać, jakoby w ramach określenia rynku geograficznego w zaskarżonej decyzji Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, trzecią część zarzutu pierwszego należy oddalić.

142

Skarżący podnoszą, iż wbrew wnioskom, jakie w zaskarżonej decyzji sformułowała Komisja, koncentracja doprowadziła do powstania nowego podmiotu, który uzyskał pozycję dominującą na rynkach zakupu trzody chlewnej i macior przeznaczonych na ubój i który stworzył skuteczną przeszkodę dla konkurencji, a w tej sytuacji koncentrację tę należało uznać za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

143

Po pierwsze, według skarżących, przeprowadzona przez Komisję analiza ekonomiczna oparta jest na błędnej przesłance dotyczącej nieprawidłowego określenia właściwych rynków geograficznych. Tak więc gdyby Komisja przyjęła, że właściwe rynki geograficzne mają wymiar krajowy, doszłaby ona do odmiennego wniosku, a mianowicie do wniosku, że koncentracja doprowadziła do uzyskania „pozycji szczególnie dominującej” na tych rynkach. Skarżący podnoszą, iż w rozpatrywanym przypadku po przeprowadzeniu spornej transakcji strony koncentracji dysponowały wynoszącym 65% udziałem w niderlandzkim rynku zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój, podczas gdy — jak wynika z danych przedstawionych przez NVV — udział w rynku każdej z pozostałych ubojni wynosił nie więcej niż 8%.

144

Po drugie, skarżący kwestionują zawarte w pkt 50 zaskarżonej decyzji twierdzenie, że średnia zdolność do nadprodukcji ubojni trzody chlewnej w Niderlandach wynosi 12%. Wprost przeciwnie, uważają oni, że w rozpatrywanej sytuacji nadwyżki zdolności produkcyjnych nie występują, gdyż zdolności produkcyjne ubojni nie zawsze są w pełni wykorzystywane, co ma na celu zapewnienie sprawnego zarządzania przedsiębiorstwem. Zawsze istnieje margines wynoszący w przybliżeniu 10% zdolności produkcyjnych ubojni, który pozostawia się po to, by móc w należyty sposób reagować na zmiany podaży świń rzeźnych. Wykorzystanie zdolności produkcyjnych ubojni w 100% doprowadziłoby do powstania rynku, na którym hodowcy bądź sprzedawcy trzody chlewnej nie mieliby możliwości swobodnego wyboru ubojni, co mogłoby spowodować zakłócenia na tym rynku.

145

Po trzecie, skarżący zarzucają Komisji, że przy dokonywaniu analizy skutków koncentracji dla konkurencji nie wzięła ona pod uwagę kilku czynników, a w szczególności: po pierwsze okoliczności, że eksport świń rzeźnych z Niderlandów do Niemiec nie przekraczał nigdy 10–15% całkowitej produkcji, po drugie okoliczności, że rynek eksportowy miał charakter uzupełniający, gdyż zapotrzebowanie rynku niderlandzkiego pochłaniało około 85–90% zdolności produkcyjnych, po trzecie okoliczności, że rynek importowy był rynkiem uzupełniającym w Niemczech, po czwarte okoliczności, że w Niemczech import trzody chlewnej pochodzącej z Niderlandów podlegał konkurencji ze strony importu z Danii, po piąte wreszcie okoliczności, że znaczenie wszystkich tych czynników wzmacnia okoliczność istnienia przeszkód finansowych i innych przeszkód w eksporcie wskazanych w ramach trzeciej części zarzutu pierwszego.

146

Po czwarte, skarżący utrzymują, że pozycja dominująca uzyskana w następstwie przeprowadzenia spornej transakcji nie jest jedynie wynikiem bardzo wysokich udziałów stron koncentracji w rynku, ale także „znacznego pokrywania się interesów w różnych organizacjach wywierających pewien wpływ na właściwy rynek”, takich jak Centrale Organisatie voor de Vleessector (COV), PVVE, Land- en Tuinbouw Organisatie Nederland (LTO), Zuidelijke Land- en Tuinbouw Organisatie (ZLTO) oraz Noord- Brabantse Christelijke Boerenbond (NCB).

147

Popierana przez interwenienta Komisja kwestionuje argumenty przedstawione przez skarżących.

148

Należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 139/2004 koncentracje, które nie przeszkadzałaby znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, w szczególności w wyniku stworzenia lub umocnienia pozycji dominującej, uznaje się za zgodne ze wspólnym rynkiem.

149

Należy także przypomnieć, że o ile istnienie pozycji dominującej powinno być określane w każdej sprawie indywidualnie na podstawie okoliczności danego przypadku (zob. podobnie ww. w pkt 45 wyrok w sprawie Sun Chemical Group i in. przeciwko Komisji, pkt 136), o tyle, zgodnie z motywem 32 rozporządzenia nr 139/2004, koncentracje, które ze względu na ograniczony udział w rynku zainteresowanych przedsiębiorstw nie przeszkadzają w skutecznej konkurencji, mogą zostać uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem. Sytuacja taka zachodzi w szczególności, gdy udziały w rynku zainteresowanych przedsiębiorstw nie przekraczają 25% ani we wspólnym rynku, ani w znacznej jego części.

150

W niniejszej sprawie w odniesieniu do rynków zakupu trzody chlewnej przeznaczonej na ubój Komisja stwierdziła, że w wyniku koncentracji jej strony dysponowały w sumie udziałami w każdym z trzech odnośnych rynków wynoszącymi mniej niż 30% (pkt 47 zaskarżonej decyzji). Stwierdziwszy tę okoliczność Komisja dokonała w pkt 48–51 zaskarżonej decyzji analizy stanu konkurencji, dochodząc do wniosku, że w wyniku koncentracji rynki pozostawały wystarczająco podzielone, gdyż obecne były na nich podmioty konkurencyjne posiadające udziały w rynku wynoszące między 4 a 16% (pkt 49 zaskarżonej decyzji), zaś poziom niewykorzystanej zdolności produkcyjnej ubojni wynosił około 12% w Niderlandach, 14% w Belgii i 28% w zachodnich regionach Niemiec.

151

W odniesieniu do rynków zakupu macior przeznaczonych na ubój, Komisja stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że w wyniku koncentracji udziały w rynku były jeszcze mniejsze, a mianowicie na każdym z trzech rozpatrywanych rynków były one niższe niż 20% (pkt 52 zaskarżonej decyzji). Ze względu na niewielkie udziały w rynku, znacznie niższe od wskazanego w motywie 32 rozporządzenia nr 139/2004 progu, Komisja uznała, że przeprowadzanie dalszej analizy stanu konkurencji nie jest konieczne (pkt 53 zaskarżonej decyzji).

152

Po zakończeniu tej analizy Komisja doszła zatem do wniosku, że koncentracja nie stwarzała problemów w zakresie konkurencji na rynkach zakupu trzody chlewnej i macior przeznaczonych na ubój (pkt 54 zaskarżonej decyzji).

153

Sąd uważa, iż argumenty skarżących nie są w stanie podważyć wyników dokonanej przez Komisję analizy stanu konkurencji zawartej w zaskarżonej decyzji.

154

Po pierwsze należy bowiem przypomnieć, że argumentacja dotycząca nieprawidłowego określenia właściwych rynków została już odrzucona w ramach rozpoznawania drugiej i trzeciej części zarzutu pierwszego (zob. odpowiednio pkt 69 i nast. oraz pkt 79 i nast. niniejszego wyroku).

155

Po drugie, odnosząc się do zawartego w pkt 50 zaskarżonej decyzji twierdzenia dotyczącego istnienia w ubojniach niderlandzkich niewykorzystanych zdolności produkcyjnych na poziomie około 12%, należy stwierdzić, że w skardze oraz w replice sami skarżący przyznali, iż takie niewykorzystane zdolności produkcyjne istnieją, wskazując, że „margines zdolności produkcyjnych (około 10%) jest niezbędny, ponieważ jego pozostawienie umożliwia wchłonięcie dosyć zmiennej podaży świń rzeźnych”. W każdym razie ewentualne istnienie na rynku takich niewykorzystanych zdolności produkcyjnych stanowi jedynie uzupełniający — choć ważny — czynnik analizy stanu konkurencji, który umożliwia zrelatywizowanie pozycji rynkowej stron koncentracji uzyskanej w wyniku przeprowadzenia tej transakcji.

156

Po trzecie, odnosząc się do wspomnianych w pkt 145 niniejszego wyroku czynników, których Komisja nie uwzględniła w ramach analizy stanu konkurencji, należy stwierdzić — nawet bez poruszania podniesionej przez Komisję kwestii ich dopuszczalności — że skarżący nie wyjaśniają, z jakich powodów ani w jaki sposób analiza tych czynników miałaby doprowadzić Komisję do wniosku, że koncentracja przeszkadzałaby znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, ani też w jaki inny sposób w swej analizie koncentracji w kontekście stanu konkurencji Komisja miałaby popełnić błąd w ocenie wynikający z nieuwzględnienia tych czynników. Ponadto skarżący nie poparli swych twierdzeń żadnymi dowodami, podczas gdy podnoszone przez nich istnienie rzekomych przeszkód w eksporcie zostało wykluczone w ramach rozpoznawania trzeciej części zarzutu pierwszego.

157

Jeśli chodzi wreszcie o argument dotyczący rzekomego „pokrywania się interesów” w organizacjach wywierających pewien wpływ na właściwy rynek, należy stwierdzić, iż nie został on przez skarżących poparty żadnymi dowodami, a zatem należy go odrzucić.

158

Wobec powyższego, ze względu na to, iż skarżący nie zdołali wykazać, że w ramach analizy skutków koncentracji dla konkurencji Komisja popełniła błąd w ocenie, pierwszą i czwartą część zarzutu pierwszego należy oddalić.

159

W świetle wszystkich przedstawionych wyżej rozważań zarzut pierwszy należy w całości oddalić.

160

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadnienia (art. 253 WE) oraz obowiązku staranności można podzielić na trzy części.

161

Po pierwsze, skarżący zarzucają Komisji, iż naruszyła ona ciążący na niej obowiązek staranności, jako że nie wzięła pod uwagę argumentów i informacji, które przedstawili oni na poparcie swych twierdzeń w toku postępowania administracyjnego, pomijając je całkowicie, a przynajmniej nie uwzględniając ich w swej analizie, mimo że chodziło tu o czynniki, w oparciu o które należało określić właściwy rynek geograficzny. Po drugie, skarżący twierdzą, że Komisja wydała zaskarżoną decyzję na podstawie informacji dostarczonych przez strony koncentracji oraz powiązane z nimi osoby trzecie bądź przez osoby trzecie nieposiadające specjalistycznej wiedzy lub niewystarczająco reprezentatywne, lub że oparła się na niewystarczająco uzasadnionych opiniach osobistych, bez przeprowadzenia niezależnej analizy rynku, która służyłaby weryfikacji przedstawionych przez nich argumentów oraz usunięciu niespójności dotyczących informacji, którymi dysponowała. W rezultacie wyniki analizy Komisji i sformułowane przez nią wnioski były błędne. W szczególności, w odniesieniu do oświadczenia pochodzącego od J., skarżący zarzucają Komisji to, że nie zwróciła się do nich o przedstawienie żadnych informacji na temat treści tego oświadczenia, oraz że nie wzięła pod uwagę ich pism z dnia 21 grudnia 2004 r. (zob. pkt 26 niniejszego wyroku).

162

Komisja kwestionuje wszystkie argumenty podniesione w tym względzie przez skarżących.

163

Przede wszystkim należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w sytuacji gdy instytucjom wspólnotowym przysługują uprawnienia dyskrecjonalne, tak jak w dziedzinie kontroli koncentracji (zob. orzecznictwo przywołane w pkt 53 niniejszego wyroku), poszanowanie gwarancji przyznanych przez wspólnotowy porządek prawny w postępowaniu administracyjnym nabiera jeszcze większego znaczenia. Wśród tych gwarancji wymienić można między innymi ciążący na właściwej instytucji obowiązek zbadania w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych okoliczności danej sprawy, prawo zainteresowanego do przedstawienia swego stanowiska, a także do otrzymania odpowiednio uzasadnionej decyzji (zob. wyrok Trybunału z dnia 21 listopada 1991 r. w sprawie C-269/90 Technische Universität München, Rec. s. I-5469, pkt 14; wyroki Sądu z dnia 18 września 1995 r. w sprawie T-167/94 Nölle przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. II-2589, pkt 73, oraz z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawach połączonych T-528/93, T-542/93, T-543/93 i T-546/93 Métropole télévision i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II-649, pkt 93, i przywołane tam orzecznictwo).

164

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w dziedzinie kontroli koncentracji Komisja dysponuje zakresem uznania, zwłaszcza w odniesieniu do oceny natury ekonomicznej (zob. orzecznictwo przywołane w pkt 53 niniejszego wyroku). Poszanowanie przez Komisję gwarancji przyznawanych przez prawo wspólnotowe w postępowaniu administracyjnym, w tym obowiązku staranności, który wymaga od niej zbadania w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych okoliczności danej sprawy, zyskuje więc w tej dziedzinie tym większe znaczenie (w odniesieniu do znaczenia poszanowania gwarancji przyznawanych przez prawo wspólnotowe w dziedzinie kontroli koncentracji zob. opinię rzecznika generalnego J. Kokott przedstawioną w sprawie C-413/06 P Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impala, pkt 126, wyrok z dnia 10 lipca 2008 r., Zb.Orz. s. I-4951).

165

Ponieważ w ramach podejmowanych w tej dziedzinie działań Komisja winna przestrzegać obowiązku staranności, należy do niej ustalenie — z należytą starannością — okoliczności faktycznych i prawnych, od których zależy korzystanie z jej uprawnień dyskrecjonalnych oraz zgromadzenie materiałów niezbędnych do wykonania tych uprawnień i mogących mieć istotny wpływ na wynik procesu podejmowania decyzji. Obowiązek ten oznacza po pierwsze, że Komisja musi wziąć pod uwagę okoliczności faktyczne i informacje przedstawione zarówno przez zgłaszających, jak i przez wszelkie osoby trzecie aktywnie uczestniczące w postępowaniu, a po drugie, że jest ona zobowiązana — gdy zachodzi taka potrzeba — do ustalenia takich okoliczności faktycznych za pomocą badań rynku bądź w drodze zwracania się do uczestników tego rynku z wnioskami o udzielenie informacji.

166

Należy jednak stwierdzić, że w dziedzinie kontroli koncentracji wymóg poszanowania przez Komisję gwarancji przyznanych przez prawo wspólnotowe w postępowaniu administracyjnym, a więc także wymóg spełnienia obowiązku staranności — podobnie jak wymóg spełnienia obowiązku uzasadnienia (zob. pkt 192 niniejszego wyroku) — należy interpretować tak, aby zachować spójność z wymogiem szybkiego działania, charakteryzującym ogólną systematykę rozporządzenia nr 139/2004 i narzucającym Komisji obowiązek przestrzegania ścisłych terminów przy korzystaniu z jej uprawnień dyskrecjonalnych (zob. podobnie, w odniesieniu do rozporządzenia nr 4064/89, ww. w pkt 139 wyrok w sprawie Cementbouw Handel & Industrie przeciwko Komisji, pkt 39).

167

To właśnie w świetle tych zasad należy przeanalizować przedstawione przez skarżących argumenty dotyczące zarzucanych Komisji naruszeń obowiązku staranności.

168

Skarżący podnoszą w istocie, że Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek staranności po pierwsze dlatego, że nie uwzględniła argumentów i informacji, które przedstawili oni na poparcie swych twierdzeń w toku postępowania administracyjnego, a po drugie dlatego, że wydała zaskarżoną decyzję w oparciu o informacje pochodzące zasadniczo od stron koncentracji bądź powiązanych z nimi osób trzecich, a w każdym razie w oparciu o informacje, które nie zostały wystarczająco zweryfikowane za pomocą właściwego i niezależnego badania rynku.

169

W odniesieniu do pierwszego elementu tej części zarzutu należy przede wszystkim stwierdzić, iż w ramach zarzutu drugiego skarżący ograniczyli się do sformułowania ogólnych twierdzeń o tym, że Komisja nie wzięła pod uwagę okoliczności i informacji dostarczonych przez nich w toku postępowania administracyjnego, nie wskazali oni jednak, jakie konkretnie okoliczności czy informacje mające znaczenie dla sprawy nie zostały przeanalizowane z wymaganą starannością i zgodnie z wymogiem bezstronności.

170

Ponadto z analizy akt sprawy, a także z rozważań przedstawionych w pkt 79 i nast. niniejszego wyroku w odniesieniu do trzeciej części zarzutu pierwszego wynika, że — wbrew twierdzeniom skarżących — Komisja nie pominęła okoliczności i informacji przedstawionych przez nich w toku postępowania administracyjnego, ale że — wprost przeciwnie — wzięła te okoliczności i informacje pod uwagę oraz zawarła je w swej analizie. Wniosek ten potwierdza fakt, że w zaskarżonej decyzji Komisja przeanalizowała wyraźnie właściwie wszystkie okoliczności, w odniesieniu do których skarżący twierdzą w ramach niniejszej skargi, że zostały one podniesione w postępowaniu administracyjnym, oraz że Komisja nie wzięła ich pod uwagę w przeprowadzonej przez nią analizie.

171

Tak oto w zaskarżonej decyzji argument dotyczący nieistnienia stosunku zastępowalności między niemiecką niderlandzką trzodą chlewną przeanalizowany został w pkt 27 (tiret pierwsze), a także w pkt 31 i 32; argument dotyczący braku korelacji między zmianami różnicy w cenie zakupu a skalą eksportu rozważono w pkt 36–38; skutki epizootii omówiono w pkt 27 (tiret trzecie) i 43; rzekome wymogi weterynaryjne i inne rzekome koszty dodatkowe związane z eksportem przeanalizowano w pkt 27 (tiret drugie) oraz w pkt 33–35; kwestię odległości przewozu poruszono w pkt 26; wcześniejsze decyzje Komisji dotyczące rozpatrywanego sektora zostały uwzględnione w pkt 17 a zagadnienie zdolności do nadprodukcji omówiono w pkt 50 w części dotyczącej analizy skutków koncentracji dla konkurencji. Wreszcie w pkt 29, 39 i 40 zaskarżonej decyzji Komisja odniosła się do argumentu dotyczącego okresu obowiązywania umów dostawy, o którym skarżący wspomnieli na spotkaniu w dniu 10 grudnia 2004 r. i którego nie podnieśli w niniejszym postępowaniu. Z akt sprawy ani z treści twierdzeń skarżących nie wynika natomiast, jakoby w postępowaniu administracyjnym wyraźnie podnieśli oni argumenty dotyczące okoliczności uwzględnienia przez Komisję odległości przewozów w promieniu mniejszym niż 150 km czy istnienia nacisków politycznych na skrócenie czasu przewozu żywych zwierząt.

172

Argumenty podnoszone w tym względzie przez skarżących należy zatem odrzucić.

173

Jeśli zaś chodzi o drugi element omawianej części zarzutu, należy stwierdzić, iż skarżący kwestionują zarówno pierwsze „badanie rynku” wspomniane w pkt 26 zaskarżonej decyzji, którego Komisja dokonała poprzez rozesłanie do kilku uczestników rynku kwestionariusza, jak i to, które w pkt 30 i nast. zaskarżonej decyzji Komisja określiła mianem „badania uzupełniającego”, przeprowadzone w celu oceny znaczenia okoliczności i argumentów przedstawionych przez skarżących. W szczególności skarżący uważają, że badanie uzupełniające było „wadliwe” i „niereprezentatywne”, gdyż dokonano go wyłącznie w oparciu o oświadczenia pochodzące od stron koncentracji bądź powiązanych z nimi osób trzecich.

174

W odniesieniu do pierwszego „badania rynku” należy przede wszystkim stwierdzić, że w ramach procedury kontroli koncentracji w wykonaniu uprawnień przyznanych na mocy rozporządzenia nr 139/2004 Komisja dokonuje zwykle — po zgłoszeniu koncentracji — badania, którego celem jest lepsze zrozumienie funkcjonowania właściwych rynków oraz uzyskanie informacji na temat stanu konkurencji na tych rynkach. Badanie takie może polegać między innymi na rozesłaniu kwestionariusza przedsiębiorstwom lub innym podmiotom takim jak związki przedsiębiorstw czy stowarzyszenia branżowe, dysponującym pogłębioną wiedzą na temat stosownych rynków.

175

Z akt sprawy wynika, że w tym przypadku zasięg przeprowadzonego przez Komisję badania był dosyć znaczny, gdyż wzięło w nim udział prawie 200 podmiotów gospodarczych. Poza tym kwestionariusz rozesłany do różnych podmiotów gospodarczych zawierał 36 bardzo szczegółowych pytań dotyczących właściwych rynków oraz analizy skutków koncentracji dla konkurencji. Czternaście spośród tych pytań odnosiło się do rynku zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój, a sześć innych dotyczyło konkretnie zasięgu rynku geograficznego, w szczególności zaś kwestii odległości przewozu, krajowego rozmiaru rynku, regionów wskazanych przez strony koncentracji jako środka okręgu o promieniu 150 km oraz kosztów transportu. NVV otrzymał ten kwestionariusz i udzielił na niego odpowiedzi.

176

W świetle tych wniosków skarżący nie mogą utrzymywać, iż Komisja nie przeprowadziła wystarczającego dochodzenia zmierzającego do ustalenia okoliczności mających znaczenie dla sprawy, zwłaszcza w odniesieniu do określenia geograficznych rynków zakupów trzody chlewnej i macior przeznaczonych na ubój. Jeśli chodzi o twierdzenie skarżących, zgodnie z którym na podstawie zaskarżonej decyzji nie da się określić elementów, na których oparto badanie rynku, należy po pierwsze zaznaczyć, że w kilku punktach decyzji Komisja precyzyjnie wskazała podmioty, od których pochodzą stosowne informacje (zob. w szczególności pkt 32, 38 i 42 zaskarżonej decyzji), a po drugie że tak czy inaczej Komisja nie jest zobowiązana do szczegółowego wskazywania w decyzji wydanej na podstawie art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004 dokumentów i źródeł, na których oparła ona swą analizę, o ile szczegółowe odesłania nie są niezbędne do tego, by umożliwić zapoznanie się z jej rozumowaniem w sposób jasny i jednoznaczny (zob. podobnie, w odniesieniu do rozporządzenia nr 4064/89, ww. w pkt 41 wyrok w sprawie Rohrwerke i in. przeciwko Komisji, pkt 185).

177

Co więcej argumenty skarżących dotyczą także badania uzupełniającego, o którym mowa w pkt 30 zaskarżonej decyzji, przeprowadzonego przez Komisję w celu dokonania oceny zasadności i znaczenia argumentów i okoliczności, które sami skarżący przedstawili w toku postępowania.

178

Z akt sprawy wynika w tym względzie, że po otrzymaniu odpowiedzi na kwestionariusz i po odbyciu spotkania ze skarżącymi Komisja przeprowadziła szczegółowe badanie uzupełniające w świetle argumentów i okoliczności przedstawionych przez skarżących. Z akt sprawy wynika także, iż w ramach tego „badania uzupełniającego” Komisja ograniczyła się faktycznie do przesłania przedstawicielom stron koncentracji pocztą elektroniczną — jeszcze w tym samym dniu, w którym odbyło się spotkanie ze skarżącymi — wniosku o udzielenie informacji na temat przedstawionych przez skarżących podczas spotkania okoliczności faktycznych, które stanowiły ich zdaniem przeszkody w eksporcie. Ze względu na bardzo restrykcyjne wymogi dotyczące terminów procesowych Komisja wyznaczyła stronom koncentracji bardzo krótki termin na udzielenie odpowiedzi (dwa dni przypadające pod koniec tygodnia).

179

W dniu następującym po dacie przesłania wniosku o udzielenie informacji przedstawiciele stron koncentracji odesłali Komisji notatkę, w której punkt po punkcie odpowiedzieli na zadane przez nią pytania i do której załączyli dokumenty uzupełniające na poparcie swych twierdzeń. Dwa dni później przedstawiciele stron koncentracji przesłali także — na poparcie swej argumentacji — kilka pochodzących od „osób trzecich” oświadczeń potwierdzających tezy zawarte w notatce. Wobec otrzymania tych informacji i oświadczeń Komisja uznała, że kontynuowanie dochodzenia nie jest konieczne.

180

Skarżący kwestionują jednak przebieg tego „badania uzupełniającego”, utrzymując, że Komisja oparła się wyłącznie na informacjach pochodzących zasadniczo od stron koncentracji. Do Sądu należy zatem ustalenie, czy przeprowadzając opisane wyżej badanie uzupełniające, Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek staranności, który wymaga od niej zbadania w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych dla danej sprawy okoliczności faktycznych i prawnych, od których zależą jej uprawnienia dyskrecjonalne.

181

W tym względzie należy stwierdzić, że chociaż badanie uzupełniające Komisji rzeczywiście ograniczało się w tym przypadku do zwrócenia się do stron koncentracji z żądaniem dostarczenia dodatkowych informacji, dotyczyło ono jednak tylko jednej kwestii, a mianowicie określenia rynku geograficznego, w odniesieniu do której Komisja przeprowadziła już pogłębione badanie rynku, którego wstępne rezultaty — jak wynika z akt sprawy — były zasadniczo zgodne z określeniem zaproponowanym przez strony koncentracji i przyjętym później w zaskarżonej decyzji. To właśnie ze względu na to, że pewne wykwalifikowane osoby trzecie — między innymi skarżący — zaprezentowały odmienne stanowiska, Komisja uznała, że konieczne jest przeprowadzenie badania uzupełniającego w celu dokonania oceny znaczenia okoliczności przedstawionych przez te osoby trzecie.

182

W tym kontekście nie może dziwić to, że Komisja zwróciła się do stron koncentracji w celu poznania ich opinii na temat poruszonych kwestii, gdyż nie tylko dysponowali oni dogłębną wiedzą o rynkach, ale także byli oni głównymi zainteresowanymi kwestionowaną transakcją i tak czy inaczej należało umożliwić im — w ramach korzystania z prawa do obrony — wypowiedzenie się na temat istotnych kwestii poruszonych w toku postępowania przez osoby trzecie.

183

Tymczasem w niniejszej sprawie strony koncentracji nie ograniczyły się do odparcia argumentów skarżących, ale także przedstawiły w uzasadnieniu swych twierdzeń oświadczenia osób trzecich działających w rozpatrywanym sektorze, a więc dysponujących prawdopodobnie wiedzą na temat sytuacji panującej na analizowanych rynkach. W tym względzie należy stwierdzić, iż z akt sprawy nie wynika, jakoby Komisja dokonała weryfikacji niezależności osób trzecich, które dostarczyły informacji na poparcie stanowiska prezentowanego przez strony koncentracji. Jednakże by udzielić odpowiedzi na pytanie, czy Komisja naruszyła przez to ciążący na niej obowiązek staranności, o którym mowa w pkt 163 i nast. niniejszego wyroku, należy rozważyć następujące kwestie.

184

Przede wszystkim trzeba stwierdzić, iż mając na względzie wymóg szybkiego działania i krótkie terminy, jakich przestrzegać winna Komisja w postępowaniu w przedmiocie kontroli koncentracji, w braku okoliczności wskazujących na nieprawidłowość otrzymanych informacji nie należy wymagać, by weryfikowała ona poprawność wszystkich informacji, jakie zostały jej dostarczone. Chociaż ciążący na Komisji w ramach takiego postępowania obowiązek starannego i bezstronnego zbadania sprawy nie pozwala, by opierała się ona na okolicznościach czy informacjach, których nie można uznać za prawdziwe, to ze względu na wspomniany wymóg szybkości działania nie może ona jednak sama dokonywać drobiazgowej weryfikacji autentyczności i wiarygodności wszystkich dostarczonych jej informacji, bowiem postępowanie w przedmiocie kontroli koncentracji musi w pewnym stopniu opierać się na zaufaniu.

185

W tym względzie należy przypomnieć, że w przepisach prawnych dotyczących dziedziny kontroli koncentracji przewidziano szereg środków, których celem jest zniechęcenie do dostarczania błędnych bądź mylnych informacji oraz karanie takich zachowań. Strony zgłaszające są bowiem — jak słusznie zaznaczyła Komisja — nie tylko wyraźnie zobowiązane do przedstawienia Komisji pełnej i uczciwej informacji na temat faktów i okoliczności, które mają znaczenie przy podejmowaniu decyzji (motyw 5, art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 802/2004) — przy czym niewypełnienie tego zobowiązania zagrożone jest karami określonymi w art. 14 rozporządzenia nr 139/2004 — ale Komisja może także odwołać decyzję uznającą koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem, jeżeli podjęto ją w oparciu o nieprawidłowe informacje, za które odpowiedzialne jest jedno z przedsiębiorstw lub które zostały uzyskane w wyniku oszustwa [zob. art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 8 ust. 6 lit. a) rozporządzenia nr 139/2004].

186

Tak czy inaczej należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie — jak wynika z rozważań przedstawionych w pkt 91 i nast. niniejszego wyroku — skarżący w żaden sposób nie udowodnili swych twierdzeń, zgodnie z którymi prawie wszystkie bez wyjątku oświadczenia przedstawione w ramach „badania uzupełniającego” pochodziły od podmiotów znajdujących się bezpośrednio lub pośrednio w sferze wpływów stron koncentracji, a tym samym nie wykazali w żaden sposób, jakoby niedokonując weryfikacji kwestii niezależności tych osób trzecich, Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek staranności, który nakazuje jej zbadać w sposób staranny i bezstronny wszystkie okoliczności mające znaczenie dla sprawy.

187

Odnosząc się konkretnie do oświadczenia pochodzącego od J., należy po pierwsze stwierdzić, że — jak wynika zwłaszcza z rozważań zawartych w pkt 92 niniejszego wyroku — Komisja nie musiała wcale przesłuchiwać skarżących na okoliczność oświadczenia sekretarza PVVE, a po drugie, że tak czy inaczej na podstawie samych pism z dnia 21 grudnia 2004 r. nie można było podważyć oceny Komisji, bowiem oświadczenie J. stanowiło tylko jeden z dowodów uzasadniających wnioski sformułowane przez Komisję, gdyż jego treść pokrywała się w istocie z treścią innych dowodów.

188

W świetle wszystkich powyższych rozważań należy sformułować wniosek, że Komisja nie naruszyła w tym przypadku ciążącego na niej obowiązku staranności, a zatem rozpatrywaną część zarzutu drugiego należy oddalić.

189

Skarżący utrzymują także, iż Komisja nie uzasadniła w wystarczający sposób zaskarżonej decyzji, ani też nie wskazała przyczyn odrzucenia argumentów i dowodów, które przedstawili oni postępowaniu administracyjnym. W odniesieniu do drugiej z tych kwestii skarżący zarzucają Komisji konkretnie to, że po pierwsze, w pkt 27–29 zaskarżonej decyzji przedstawiła ona ich argumenty zbyt pobieżnie i niewystarczająco, a po drugie, nie wskazała w jasny, zrozumiały i wystarczająco szczegółowy sposób przyczyn odrzucenia tychże argumentów, a przynajmniej przesłanek, na których oparła zawarte w decyzji wnioski.

190

Komisja kwestionuje argumenty skarżących.

191

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa, uzasadnienie, jakiego wymaga art. 253 WE, powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 253 WE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę (wyroki Trybunału: z dnia 2 kwietnia 1998 r. w sprawie C-367/95 P Komisja przeciwko Sytraval i Brink’s France, Rec. s. I-1719, pkt 63; z dnia 22 czerwca 2004 r. w sprawie C-42/01 Portugalia przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-6079, pkt 66).

192

Jednak autorzy takiego aktu prawnego nie muszą odnosić się w nim do oczywiście drugoplanowych kwestii ani uprzedzać możliwych zastrzeżeń (wyrok z dnia 25 października 2005 r. w sprawach połączonych C-465/02 i C-466/02 Niemcy i Dania przeciwko Komisji, zwany wyrokiem w sprawie „Feta”, Zb.Orz. s. I-9115, pkt 106). Ponadto stopień szczegółowości uzasadnienia decyzji musi być proporcjonalny w stosunku do rzeczywistych możliwości, warunków technicznych i terminu, w jakim ma być ono przedstawione (wyrok Trybunału z dnia 14 lutego 1990 r. w sprawie C-350/88 Delacre i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I-395, pkt 16; zob. także podobnie wyrok Trybunału z dnia 1 grudnia 1965 r. w sprawie 16/65 Schwarze, Rec. s. 1081, 1096, 1097). Komisja nie uchybia również obowiązkowi uzasadnienia, jeśli w ramach wykonywania swoich uprawnień w zakresie kontroli koncentracji nie umieści w swojej decyzji dokładnego uzasadnienia w odniesieniu do oceny niektórych aspektów koncentracji, które według niej w oczywisty sposób nie mają związku ze sprawą, są pozbawione jakiegokolwiek znaczenia lub mają znaczenie ewidentnie drugorzędne dla oceny koncentracji (zob. podobnie ww. w pkt 191 wyrok w sprawie Komisja przeciwko Sytraval i Brink’s France, pkt 64). Tego rodzaju wymóg byłby trudny do pogodzenia z wymogiem szybkiego działania i krótkimi terminami procesowymi, jakie obowiązują Komisję w trakcie wykonywania uprawnień do kontroli koncentracji, a które zalicza się do szczególnych okoliczności postępowania w sprawach kontroli koncentracji (ww. w pkt 139 wyrok w sprawie Cementbouw Handel & Industrie przeciwko Komisji, pkt 39; ww. w pkt 41 wyrok w sprawie Verband der freien Rohrwerke i in. przeciwko Komisji, pkt 186).

193

Wynika stąd, że kiedy Komisja uznaje koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004, wymóg uzasadnienia jest spełniony, jeśli decyzja przedstawia jasno powody, dla których Komisja uważa, że dana koncentracja, ewentualnie po niezbędnych zmianach przeprowadzonych przez uczestniczące w niej przedsiębiorstwa, nie wzbudza poważnych wątpliwości co do jej zgodności ze wspólnym rynkiem (ww. w pkt 41 wyrok w sprawie Verband der freien Rohrwerke i in. przeciwko Komisji, pkt 185).

194

W tym względzie w uzasadnieniu decyzji wydawanych na podstawie rozporządzenia nr 139/2004 Komisja nie ma wprawdzie obowiązku zajmowania stanowiska w kwestii wszystkich informacji i argumentów podniesionych w postępowaniu, włącznie z takimi, które mają znaczenie ewidentnie drugorzędne dla oceny koncentracji, niemniej jednak powinna przedstawić okoliczności oraz rozważania prawne mające kluczowe znaczenie dla decyzji (zob. podobnie i analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 18 maja 1962 r. w sprawie 13/60 Geitling i in. przeciwko Wysokiej Władzy, Rec. s. 165, 221; z dnia 15 lipca 1970 r. w sprawie 41/69 ACF Chemiefarma przeciwko Komisji, Rec. s. 661, pkt 78; z dnia 7 lipca 1981 r. w sprawie 158/80 Rewe-Handelsgesellschaft Nord i Rewe-Markt Steffen, Rec. s. 1805, pkt 26).

195

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że z brzmienia pkt 12–54 zaskarżonej decyzji, dotyczących rynków zakupu trzody chlewnej i macior przeznaczonych na ubój, jasno i jednoznacznie wynikają powody, dla których Komisja uznała, że w odniesieniu do tych rynków koncentracja nie wzbudza poważnych wątpliwości co do jej zgodności ze wspólnym rynkiem. Punkty te umożliwiły Sądowi realizację jego kompetencji w zakresie przeprowadzenia kontroli sądowej odnoszącej się do szeregu zarzutów podniesionych przez skarżących w ramach niniejszej skargi.

196

Ponadto należy stwierdzić, że — jak wynika z pkt 171 niniejszego wyroku oraz z pkt 26–43 zaskarżonej decyzji — Komisja wymieniła wszystkie okoliczności i argumenty podniesione przez skarżących w postępowaniu administracyjnym, a także w szczegółowy sposób przedstawiła swe stanowisko co do ich istoty, wyjaśniając treść i przyczyny odrzucenia każdego z tych argumentów.

197

Wobec powyższego, część zarzutu dotyczącą naruszenia obowiązku uzasadnienia należy oddalić jako bezzasadną.

198

W ramach zarzutu drugiego skarżący kilkakrotnie podnoszą, że w postępowaniu administracyjnym Komisja nie umożliwiła im w wystarczającym stopniu wyjaśnienia prezentowanego przez nich stanowiska. Skarżący twierdzą w szczególności, że podczas spotkania z dnia 10 grudnia 2004 r. nie zostali wystarczająco uważnie wysłuchani, że nie mieli w rzeczywistości okazji do przedstawienia swych poglądów, że przedstawiciele Komisji zwracali się do nich wyłącznie w języku angielskim, oraz że z tych względów nie byli oni w stanie bronić swego stanowiska w sposób pełny i zrozumiały.

199

Komisja kwestionuje argumenty przedstawione przez skarżących.

200

Należy stwierdzić, iż utrzymując, że w postępowaniu administracyjnym Komisja nie umożliwiła skarżącym przedstawienia ich argumentów w wystarczający sposób, podnoszą oni w istocie zarzut naruszenia ich prawa do bycia wysłuchanym.

201

W tym względzie należy przypomnieć, że w ramach wspólnotowej procedury kontroli koncentracji prawo do bycia wysłuchanym zostało wyraźnie przyznane na mocy art. 18 ust. 4 rozporządzenia nr 139/2004 oraz art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 802/2004 osobom trzecim takim jak skarżący, o ile wykażą one uzasadniony interes.

202

Takie osoby trzecie dysponują prawem do bycia wysłuchanym przez Komisję — na swój wniosek — w celu przedstawienia swego stanowiska w kwestii niekorzystnych dla nich skutków zgłoszonego planu koncentracji, przy czym prawo takie należy pogodzić, po pierwsze, z poszanowaniem prawa stron koncentracji do obrony, a po drugie, z celem rozporządzenia, jakim jest zapewnienie skuteczności kontroli i urzeczywistnienie zasady pewności prawa w odniesieniu do przedsiębiorstw, względem których rozporządzenie to ma zastosowanie. To właśnie w ramach tego systemu ochrony odpowiednich praw zainteresowanych i osób trzecich należy ustalić, czy w niniejszej sprawie naruszone zostały prawa skarżących (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 27 listopada 1997 r. w sprawie T-290/94 Kayserberg przeciwko Komisji, Rec. s. II-2137, pkt 109, 110).

203

Z akt sprawy wynika w tym względzie, że NVV i NBHV w pełni skorzystały z dostępnej osobom trzecim możliwości udziału w postępowaniu administracyjnym i przedstawienia swego stanowiska na temat koncentracji.

204

NVV otrzymał bowiem kwestionariusz przesłany przez Komisję w ramach przeprowadzanego przez nią badania rynku, przy czym na jego własną prośbę kwestionariusz ten został mu przesłany także w niderlandzkiej wersji językowej. W dniu 2 grudnia 2004 r. podmiot ten przesłał swą odpowiedź na ten kwestionariusz, w obszerny sposób prezentując swe argumenty i przedstawiając szereg załączników na ich poparcie. Ponadto w dniu 10 grudnia 2004 r. wziął on udział w spotkaniu, na które zaproszony został przez Komisję wraz z NBHV w celu zaprezentowania argumentów w formie ustnej. Wreszcie w dniu 21 grudnia 2004 r. wystosował on do Komisji kolejne pismo, w którym zakwestionował treść złożonego przez J. oświadczenia.

205

Jeśli zaś chodzi o NBHV, to swą pierwszą skargę zawarło ono w piśmie z dnia 30 listopada 2004 r. przesłanym w odpowiedzi na opublikowany w Dzienniku Urzędowym komunikat, w którym Komisja wezwała zainteresowane osoby trzecie do wyrażenia swej opinii na temat koncentracji (zob. pkt 21 niniejszego wyroku). Podmiot ten uczestniczył następnie w odbytym w dniu 10 grudnia 2004 r. spotkaniu z Komisją, po którym w dniu 16 grudnia 2004 r. przesłał on kolejne pismo w celu bliższego wyjaśnienia swych zastrzeżeń wobec koncentracji, sformułowanych w toku postępowania administracyjnego, a w szczególności na wspomnianym spotkaniu. Wreszcie w dniu 21 grudnia 2004 r. NBHV wystosowało do Komisji pismo, by zakwestionować treść złożonego przez J. oświadczenia.

206

W tych okolicznościach NVV i NBHV nie mogą zarzucać Komisji, iż w toku postępowania administracyjnego nie umożliwiła im ona dostatecznego wyjaśnienia ich stanowiska.

207

Skarżący kwestionują jednak konkretnie przebieg spotkania z dnia 10 grudnia 2004 r. Utrzymują oni, iż podczas tego spotkania nie zostali wystarczająco uważnie wysłuchani, oraz że rzeczywiście nie mieli możliwości przedstawienia swego stanowiska w sposób pełny i zrozumiały, po części dlatego, że przedstawiciele Komisji posługiwali się tylko językiem angielskim.

208

W tym względzie Sąd zwraca przede wszystkim uwagę na to, że twierdzenia skarżących są bardzo ogólne, oraz że nie zdołali oni wykazać ich w wymagany prawem sposób, jako że nie sprecyzowali, które argumenty nie zostały przez Komisję wysłuchane ani których z nich nie mieli oni możliwości dostatecznie wyjaśnić.

209

Po drugie, dogłębna analiza akt sprawy wskazuje na to, że Komisja wzięła w istocie pod uwagę argumenty przedstawione przez skarżących na spotkaniu w dniu 10 grudnia 2004 r. Z pkt 25 i 205 niniejszego wyroku wynika bowiem, że w wyniku tego spotkania NBHV wystosowało w dniu 16 grudnia 2004 r. pismo mające na celu właśnie wyjaśnienie jego zastrzeżeń co do koncentracji sformułowanych w toku postępowania administracyjnego, a w szczególności podczas tego spotkania.

210

Należy jednak stwierdzić, że zagadnienia poruszone w tym piśmie pokrywały się zasadniczo z zagadnieniami, w odniesieniu do których Komisja zażądała przedstawienia dodatkowych informacji w piśmie, które przesłała stronom w dniu spotkania, tj. 10 grudnia 2004 r., po to, by uzyskać wyjaśnienia dotyczące kwestii poruszonych przez skarżących w ich pismach i wyjaśnionych przez nich w formie ustnej podczas tego spotkania (zob. pkt 24, 204 i 205 niniejszego wyroku). Ponadto zagadnienia te w znacznym stopniu pokrywały się także z kwestiami, których — zdaniem skarżących — Komisja nie uwzględniła w swej analizie.

211

W odniesieniu do okoliczności, że spotkanie z dnia 10 grudnia 2004 r. prowadzone było nie w języku niderlandzkim, lecz w języku angielskim, należy zwrócić uwagę na to, że ani w swych pismach, ani w odpowiedziach na szereg pytań zadanych przez Sąd podczas rozprawy skarżący nie zdołali wskazać argumentów ani okoliczności, których nie zdołali oni przedstawić w trakcie tego spotkania ze względu na to, że toczyło się ono w języku angielskim oraz których Komisja nie uwzględniła przez to w swej analizie. Poza tym z pisma wysłanego po tym spotkaniu przez NBHV w dniu 16 grudnia 2004 r. nie wynika, jakoby skarżący wyrażali zastrzeżenia co do przebiegu tego spotkania. W tej sytuacji, mimo iż źle się stało, że w trakcie tego spotkania Komisja nie umożliwiła skarżącym wypowiedzenia się w języku niderlandzkim, w świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że nie wywołało to negatywnych konsekwencji, które pozwalałyby kwestionować prawidłowość postępowania administracyjnego (zob. podobnie ww. w pkt 194 wyrok w sprawie ACF Chemiefarma przeciwko Komisji, pkt 52).

212

Z całości przedstawionych wyżej rozważań wynika, że NVV i NBHV nie mogą zarzucać Komisji tego, że nie zostali oni przez nią dostatecznie uważnie wysłuchani ani tego, że nie umożliwiła im obrony prezentowanych przez nich stanowisk w pełny i zrozumiały sposób.

213

Wreszcie gdy chodzi o M. Schepa, będącego w każdym razie — w przeciwieństwie do NBHV — członkiem NVV, to należy stwierdzić, iż nie ustosunkował się on do treści komunikatu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym (zob. pkt 21 niniejszego wyroku) i nie wniósł także o wysłuchanie na podstawie art. 18 ust. 4 rozporządzenia nr 139/2004 i art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 802/2004. Nie może on zatem zarzucać Komisji, że nie umożliwiła mu ona w wystarczający sposób przedstawienia argumentów w toku postępowania administracyjnego.

214

W świetle powyższych rozważań rozpatrywaną część zarzutu drugiego należy także oddalić.

215

W tym stanie rzeczy zarzut drugi należy oddalić w całości.

216

Pismem z dnia 13 lipca 2005 r. skarżący zwrócili się do Sądu o zarządzenie na podstawie art. 64 § 3 lit. d) regulaminu, by Komisja przedstawiła wszystkie dokumenty i materiały dotyczące sprawy, oraz by przesłała im stosowne kopie takich dokumentów bądź materiałów. Komisja stoi na stanowisku, że wniosek ten należy oddalić.

217

W tym względzie należy na wstępie przypomnieć — bez uszczerbku dla środka organizacji postępowania zarządzonego w dniu 1 kwietnia 2008 r. (zob. pkt 36 niniejszego wyroku) — że zgodnie z art. 49 regulaminu Sąd może, na każdym etapie postępowania, zdecydować o każdym środku organizacji postępowania lub środku dowodowym, o których mowa w art. 64 i 65 regulaminu postępowania. Wniosek o przedstawienie dokumentów jest takim właśnie środkiem.

218

Tymczasem aby umożliwić Sądowi ustalenie, czy dla zapewnienia należytego przebiegu postępowania stosowne jest zarządzenie dostarczenia pewnych dokumentów, wnioskująca o to strona winna wskazać te dokumenty i dostarczyć Sądowi — przynajmniej w minimalnym zakresie — informacje świadczące o użyteczności tychże dokumentów z punktu widzenia potrzeb toczącego się postępowania (wyrok Trybunału z dnia 17 grudnia 1998 r. w sprawie C-185/95 P Baustahlgewebe przeciwko Komisji, Rec. s. I-8417, pkt 93). Ponadto, chociaż Komisja nie może opierać się na dokumentach, do których dostępu nie ma ani Sąd, ani skarżący, jednak należy stwierdzić, że okoliczność ta nie uzasadnia sama w sobie tego, by Sąd zarządził dostarczenie dokumentów na podstawie art. 64 regulaminu. Sąd może bowiem zarządzić podjęcie tego środka organizacji postępowania tylko wówczas, gdy skarżący zdołają uwiarygodnić, że dostarczenie tych dokumentów jest konieczne i ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (ww. w pkt 41 wyrok w sprawie Verband der freien Rohrwerke i in. przeciwko Komisji, pkt 201).

219

Tymczasem należy stwierdzić, że skarżący sformułowali wniosek o podjęcie środków organizacji postępowania w taki sposób, że dokumenty, o których dostarczenie wnoszą, nie zostały w nim określone na tyle precyzyjnie, by umożliwić Sądowi ocenę ich przydatności dla potrzeb postępowania, a nadto nie uwiarygodnili oni w tym wniosku, że dostarczenie tych dokumentów jest konieczne i że ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Wniosek o podjęcie środków organizacji postępowania należy zatem oddalić.

220

Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy zgodnie z żądaniem Komisji oraz interwenienta obciążyć ich kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba)

orzeka, co następuje:

Ramy prawne

Okoliczności powstania sporu

I — Strony postępowania i koncentracji

II — Postępowanie administracyjne

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

I — W przedmiocie dopuszczalności

A — Argumenty stron

B — Ocena Sądu

II — Co do istoty

A — W przedmiocie zarzutu pierwszego dotyczącego naruszenia art. 2, 6 i 8 rozporządzenia nr 139/2004

1. W przedmiocie niedostatecznej jasności zarzutu pierwszego

a) Argumenty stron

b) Ocena Sądu

2. W przedmiocie naruszenia art. 8 rozporządzenia nr 139/2004

3. W przedmiocie drugiej części zarzutu pierwszego dotyczącej domniemywanego uwzględnienia macior przy określaniu rynku geograficznego zakupu żywca wieprzowego przeznaczonego na ubój

a) Argumenty stron

b) Ocena Sądu

4. W przedmiocie trzeciej części zarzutu pierwszego dotyczącej nieuwzględnienia elementów istotnych dla określenia rynku geograficznego bądź wyprowadzenia z nich błędnych wniosków

a) Brak stosunku wzajemnej zastępowalności między trzodą chlewną przeznaczoną na rynek niemiecki a trzodą chlewną przeznaczoną na rynek niderlandzki

Argumenty stron

Ocena Sądu

b) Brak korelacji miedzy zmianami różnicy w cenie zakupu trzody chlewnej w Niemczech i w Niderlandach a skalą eksportu między tymi dwoma krajami

Argumenty stron

Ocena Sądu

c) Skutki dla eksportu działań weterynaryjnych przedsięwziętych w następstwie epizotii

Argumenty stron

Ocena Sądu

d) Istnienie innych przeszkód w eksporcie

Argumenty stron

Ocena Sądu

e) Okoliczność uwzględnienia przez Komisję odległości przewozu w promieniu mniejszym niż 150 km oraz istnienia presji politycznej

Argumenty stron

Ocena Sądu

f) Dotychczasowa praktyka decyzyjna

Argumenty stron

Ocena Sądu

5. W przedmiocie części pierwszej i czwartej dotyczących analizy koncentracji w świetle prawa konkurencji

a) Argumenty stron

b) Ocena Sądu

B — W przedmiocie zarzutu drugiego dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia i obowiązku staranności

1. W przedmiocie części pierwszej zarzutu drugiego dotyczącej naruszenia obowiązku staranności

a) Argumenty stron

b) Ocena Sądu

W przedmiocie obowiązku staranności

W przedmiocie zarzucanych naruszeń obowiązku staranności

2. W przedmiocie części drugiej zarzutu drugiego dotyczącej naruszenia obowiązku uzasadnienia

a) Argumenty stron

b) Ocena Sądu

3. W przedmiocie części trzeciej zarzutu drugiego dotyczącej naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

a) Argumenty stron

b) Ocena Sądu

W przedmiocie złożonego przez skarżących wniosku o podjęcie środków organizacji postępowania

W przedmiocie kosztów