WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (piąta izba)

z dnia 13 grudnia 2007 r.

Sprawa T‑113/05

Angel Angelidis

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Służba publiczna – Urzędnicy – Obsadzenie stanowiska w grupie zaszeregowania A2 – Odrzucenie kandydatury – Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie

Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o odrzuceniu kandydatury skarżącego na stanowisko dyrektora Dyrekcji ds. Budżetu w Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej Parlamentu i o powołaniu innego kandydata na to stanowisko, a także wniosek o zadośćuczynienie za krzywdę poniesioną przez skarżącego z powodu odrzucenia jego kandydatury.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 25 lutego 2004 r. o powołaniu W na stanowisko dyrektora Dyrekcji ds. Budżetowych w Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej Parlamentu. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Wakat – Obsadzenie stanowiska w drodze awansu lub przeniesienia – Porównanie osiągnięć kandydatów

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 29 ust. 1, art. 45 ust. 1)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Zarzuty – Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych – Badanie z urzędu przez sąd

(art. 230 akapit drugi WE)

1.      Organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania przy porównywaniu osiągnięć kandydatów do przeniesienia lub awansu, w szczególności gdy obsadzeniu podlega bardzo wysokie stanowisko, odpowiadające grupom zaszeregowania A1 lub A2. Jednakże wspólnotowy organ władzy mający tak szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych ma też odpowiadający im obowiązek poszanowania gwarancji udzielanych przez wspólnotowy porządek prawny w postępowaniu administracyjnym, a wśród nich starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych dla danej sprawy elementów.

Z uprawnień tych należy więc korzystać przy jak najpełniejszym poszanowaniu wszystkich właściwych unormowań, tj. nie tylko ogłoszenia o naborze, lecz również uregulowań proceduralnych, które organ władzy ewentualnie przyjął dla siebie w celu wykonywania swoich uprawnień dyskrecjonalnych, a które stanowią część ram prawnych, których organ powołujący musi ściśle przestrzegać przy korzystaniu z przysługującego mu szerokiego zakresu swobodnego uznania. Tylko w ten sposób sąd wspólnotowy może sprawdzić, czy zaistniały okoliczności faktyczne i prawne, warunkujące korzystanie ze swobodnego uznania.

(zob. pkt 60, 61)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑269/90 Technische Universität München, 21 listopada 1991 r., Rec. str. I‑5469, pkt 14; Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑203/97 Forvass przeciwko Komisji, 6 lipca 1999 r., RecFP str. I‑A‑129, II‑705, pkt 45; sprawa T‑95/01 Coget i in. przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 20 września 2001 r., RecFP str. I‑A‑191, II‑879, pkt 113; sprawa T‑158/01 Tilgenkamp przeciwko Komisji, 9 lipca 2002 r., RecFP str. I‑A‑111, II‑595, pkt 50; sprawa T‑73/01 Pappas przeciwko Komitetowi Regionów, 18 września 2003 r., RecFP str. I‑A‑207, II‑1011, pkt 53; sprawa T‑88/04 Tzirani przeciwko Komisji, 4 lipca 2006 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 77, 78

2.      Brak poszanowania norm proceduralnych dotyczących wydania określonego aktu, ustalonych przez samą właściwą instytucję, stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 230 akapit drugi WE, które podlega badaniu przez sąd wspólnotowy, nawet z urzędu. Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, mających zasadnicze znaczenie dla pewności prawa, powoduje stwierdzenie nieważności dotkniętego nim aktu. Nie ma w tym względzie znaczenia, że dotknięty wadą akt miałby w braku wspomnianej wady tę samą treść.

W związku z tym należy stwierdzić nieważność decyzji prezydium Parlamentu Europejskiego o powołaniu na stanowisko w grupie zaszeregowania A2, wydanej przy braku poszanowania wewnętrznych norm tej instytucji, określających poszczególne etapy postępowania w sprawie powołania urzędników wysokiego szczebla. Wniosku tego nie podważa argument, że skoro prezydium Parlamentu samo ustaliło uregulowania proceduralne, mogło ono, jeśli uznałoby to za niezbędne, postąpić niezgodnie z nimi. Instytucja nie może bowiem odstępować od stosowania wewnętrznych uregulowań, które sama sobie ustaliła, nie zmieniając tych uregulowań w sposób zasadniczy.

(zob. pkt 62, 74–76)

Odesłanie: Trybunał: sprawa 68/86 Zjednoczone Królestwo przeciwko Radzie, 23 lutego 1988 r., Rec. str. 855, pkt 48, 49; sprawa C‑286/95 P Komisja przeciwko ICI, 6 kwietnia 2000 r., Rec. str. I‑2341, pkt 52; Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑465/93 Consorzio gruppo di azione locale Murgia Messapica przeciwko Komisji, 19 maja 1994 r., Rec. str. II‑361, pkt 56; sprawy połączone T‑228/99 i T‑233/99 Westdeutsche Landesbank Girozentrale i Land Nordrhein‑Westfalen przeciwko Komisji, 6 marca 2003 r., Rec. str. II‑435, pkt 143 i przytoczone tam orzecznictwo