1

Wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym dotyczą przede wszystkim wykładni pierwszej części art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1, zwanej dalej „szóstą dyrektywą”).

2

Zgodnie z art. 13 szóstej dyrektywy:

„A. Zwolnienia niektórych rodzajów działalności w interesie publicznym

B. Pozostałe zwolnienia

Nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, państwa członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom:

[...]

[...]”.

3

Artykuł 17 ust. 2 szóstej dyrektywy przewiduje:

„O ile towary i usługi są używane do celów zawieranych transakcji podlegających opodatkowaniu, podatnik jest uprawniony do odliczenia od podatku, który zobowiązany jest zapłacić, następujących kwot:

[...]”

4

Zgodnie z art. 10 decreto del Presidente della Repubblica n. 633, Istituzione e disciplina dell'imposta sul valore aggiunto (dekretu prezydenta republiki nr 633 dotyczącego wprowadzenia i uregulowania podatku od wartości dodanej) z dnia 26 października 1972 r. (supplemento ordinario nr 1 do GURI nr 292 z dnia 11 listopada 1972 r., zwanego dalej „dekretem 633/1972”), zwolnione od podatku od wartości dodanej (zwanego dalej „podatkiem VAT”) jest:

„[...]

5

Na mocy art. 1 ust. 4 decreto legislativo nr 313 z dnia 2 września 1997 r. (zwanego dalej „dekretem 313/1997”) do art. 10 dekretu 633/1972 dodany został pkt 27d, przewidujący zwolnienie od podatku VAT „dostaw mających za przedmiot towary, przy których nabyciu lub przywozie nie przysługiwało prawo do całkowitego odliczenia związanego z tym podatku w rozumieniu art. 19, art. 19a ust. 1 i art. 19a ust. 2”.

6

Casa di cura privata Salus SpA (zwana dalej „Salus”) jest zakładem opieki medycznej prowadzącym działalność na podstawie umów zawartych z Servizio Sanitario Nazionale (narodową służbą zdrowia). Działalność ta zwolniona jest od podatku VAT na mocy przepisów krajowych transponujących art. 13 część A ust. 1 lit. b) szóstej dyrektywy.

7

Twierdząc, że art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy nakłada na państwa członkowskie obowiązek zwolnienia od podatku VAT również dostaw towarów przeznaczonych wyłącznie do celów działalności zwolnionej od podatku, Salus wniosła do Agenzia delle Entrate — Ufficio di Napoli 4 (czwartego urzędu skarbowego w Neapolu) o zwrot 2880535000 lirów włoskich (1487672,17 EUR) zapłaconych z tytułu podatku VAT w latach 1998-2000. W następstwie dorozumianej decyzji organów podatkowych oddalającej ten wniosek Salus wniosła w dniu 13 marca 2003 r. odwołanie do Commissione tributaria provinciale di Napoli.

8

Sąd krajowy wskazuje na rozbieżności w orzecznictwie włoskim dotyczącym stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy do dostaw towarów przeznaczonych do celów działalności zwolnionej od podatku.

9

Większa część orzecznictwa interpretuje bowiem ten przepis w ten sposób, że przewiduje on zwolnienie o charakterze przedmiotowym, mające zastosowanie ze względu na sam fakt, że nabyte towary wykorzystywane są do celów działalności zwolnionej od podatku, przez co wnioski o zwrot nieodliczonego podatku w sprawach podobnych do sprawy niniejszej są uwzględniane.

10

Natomiast zgodnie prezentowanym w orzecznictwie poglądem mniejszościowym, do którego przychyla się sąd krajowy, przepis ten dotyczy jedynie zwolnienia zakupu towarów dokonanego przez podmioty, które nie korzystają z prawa do odliczenia ze względu na zwolnienie wykonywanej przez nich działalności od podatku, o ile zbyty towar przeznaczony był wyłącznie do celów działalności zwolnionej od podatku.

11

W tych okolicznościach Commissione tributaria provinciale di Napoli postanowiła zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

12

W dniu 16 września 2002 r. Villa Maria Beatrice Hospital Srl (zwana dalej „szpitalem VMB”) złożyła do Agenzia delle Entrate — Ufficio di Firenze 1 (pierwszy urząd skarbowy we Florencji) dziewięć wniosków o zwrot, po pierwsze, kwoty 1799779,46 EUR, powiększonej o odsetki do dnia zapłaty, z tytułu podatku VAT nienależnie zapłaconego w latach 1998-2000 oraz, po drugie, łącznie 1987090,64 EUR zapłaconych z tytułu podatku VAT w latach 1992-1997. Ponieważ wnioski te zostały oddalone na mocy dorozumianych decyzji, szpital VMB wniósł w dniu 15 kwietnia 2003 r. odwołanie do Commissione tributaria provinciale di Firenze.

13

Szpital VMB podkreśla, że jego główna działalność polega na świadczeniu opieki szpitalnej i medycznej w ramach systemu zatwierdzania przez Servizio Sanitario Nazionale i jest działalnością zwolnioną od podatku VAT na mocy. przepisów krajowych transponujących art. 13 część A ust. 1 lit. b) szóstej dyrektywy.

14

Szpital VMB twierdzi w szczególności, że dostawy towarów dokonane wyłącznie do celów działalności, o których mowa w art. 13 szóstej dyrektywy, nie zostały zwolnione od podatku przez ustawodawcę włoskiego, przez co szpital ten nie mógł dokonać pełnego odliczenia podatku VAT z tytułu tego rodzaju dostaw w latach 1992-2000. Ponadto szpital VMB podnosi, że dekret 313/1997, przyjęty w wyniku wydania przez Trybunał wyroku z dnia 25 czerwca 1997 r. w sprawie C-45/95 Komisja przeciwko Włochom, Rec. str. I-3605, nie zagwarantował pełnej transpozycji szóstej dyrektywy do prawa krajowego.

15

Orzeczeniem datowanym na 3 grudnia 2003 r. - 19 stycznia 2004 r. Commissione tributaria provinciale di Firenze uwzględniła odwołanie.

16

W dniu 20 maja 2004 r. Agenzia delle Entrate — Ufficio di Firenze 1 wniosła skargę na powyższe orzeczenie do Commissione tributaria regionale di Firenze, twierdząc między innymi, że sąd pierwszej instancji dokonał błędnej wykładni art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy.

17

W ocenie sądu krajowego zmiana art. 10 dekretu 633/1972, która nastąpiła na mocy dekretu 313/1997, nie wprowadza ogólnego zwolnienia dla wszelkich towarów przeznaczonych wyłącznie do celów działalności zwolnionej od podatku lub nieobjętych prawem do odliczenia, jak to zostało stwierdzone w ww. wyroku w sprawie Komisja przeciwko Włochom, lecz ogranicza to zwolnienie tylko do dostaw mających za przedmiot towary, przy których nabyciu lub przywozie nie przysługiwało prawo do całkowitego odliczenia związanego z nimi podatku. Zwolnienie dotyczy więc jedynie towarów, których nabycie nie dawało prawa do odliczenia podatku VAT i które były wykorzystane do celów czynności zwolnionych od podatku, a następnie odsprzedane.

18

W tych okolicznościach Commissione tributaria regionale di Firenze postanowiła zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy po dodaniu pkt 27d do art. 10 dekretu 633/1972 w dalszym ciągu należy uznawać, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy [szóstej dyrektywy], a w szczególności na mocy art. 13 część B lit. c) [tej dyrektywy]?”.

19

Mając na uwadze istniejące między tymi dwiema sprawami powiązanie, należy zgodnie z art. 43 w związku z art. 103 regulaminu zarządzić ich połączenie do celów wydania postanowienia.

20

Biorąc pod uwagę, że odpowiedź na te pytania nie budzi żadnych uzasadnionych wątpliwości, zgodnie z art. 104 § 3 zdanie drugie regulaminu Trybunał poinformował sąd krajowy, że zamierza orzec postanowieniem z uzasadnieniem i wezwał podmioty wymienione w art. 23 Statutu Trybunału Sprawiedliwości do przedstawienia ewentualnych uwag w tym względzie.

21

Z pisemnych uwag wynika, że Salus i szpital VMB podtrzymują swoje stanowiska i proponują, aby na zadane pytanie udzielić odpowiedzi, że art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że towary zbyte na rzecz osoby prowadzącej wyłącznie działalność zwolnioną od podatku, w stosunku do których nie przysługiwało prawo do odliczenia, powinny być również zwolnione od podatku lub powinny dawać prawo do odliczenia.

22

Tytułem wstępu, w odniesieniu do pytania zadanego przez sąd krajowy w sprawie C-155/05, należy przypomnieć, że na gruncie art. 234 WE Trybunał nie jest kompetentny do rozstrzygania ani w przedmiocie wykładni krajowych przepisów ustawowych i wykonawczych, ani w przedmiocie zgodności tych przepisów z prawem wspólnotowym (zob. podobnie wyrok z dnia 18 listopada 1999 r. w sprawie C-107/98 Teckal, Rec. str. I-8121, pkt 33, i wyrok z dnia 4 marca 2004 r. w sprawach połączonych C-19/01, C-50/01 i C-84/01 Barsotti i in., Rec. str. I-2005, pkt 30).

23

Jednakże w przypadku pytań sformułowanych w sposób niewłaściwy lub wykraczający poza ramy kompetencji przyznanych Trybunałowi na mocy art. 234 WE musi on wyodrębnić z całości informacji dostarczonych przez sąd krajowy, a zwłaszcza z uzasadnienia postanowienia odsyłającego, przepisy prawa wspólnotowego, które — z uwagi na przedmiot sporu — wymagają wykładni (zob. podobnie wyroki z dnia 29 listopada 1987 r. w sprawie 83/78 Pigs Marketing Board, Rec. str. 2347, pkt 26; z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie C-105/96 Codiesel, Rec. str. I-3465, pkt 13, oraz z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-536/03 Antonio Jorge, Zb.Orz. str. I-4463, pkt 16).

24

W świetle postanowienia odsyłającego w sprawie C-155/05 należy stwierdzić, że sąd krajowy wnosi o dokonanie wykładni pierwszej części art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy.

25

Zwracając się z pytaniami prejudycjalnymi sąd odsyłający zmierza w istocie do ustalenia, czy zwolnienie od podatku VAT przewidziane w pierwszej części art. 13 B lit. c) szóste) dyrektywy dotyczy podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów przeznaczonych wyłącznie do celów jednego z rodzajów działalności, o których mowa w tym przepisie, czy też zwolnienie to znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku odsprzedaży tych towarów.

26

W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zwolnienia przewidziane w art. 13 szóstej dyrektywy powinny podlegać ścisłej wykładni, ponieważ stanowią one wyjątki od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest w każdym przypadku świadczenia usług lub dostawy towarów dokonywanych odpłatnie przez podatnika (zob. podobnie m.in. wyroki z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-498/03 Kingscrest Associates i Montecello, Rec. str. I-4427, pkt 29, oraz z dnia 9 lutego 2006 r. w sprawie C-415/04 Kinderopvang Enschede, Zb.Orz. str. I-1385, pkt 13).

27

Zwolnienia te stanowią samodzielne pojęcia prawa wspólnotowego, których celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich, a zatem powinny być one definiowane z punktu widzenia prawa wspólnotowego (zob. podobnie wyroki z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie C-8/01 Taksatorringen, Rec. str. I-13711, pkt 37; z dnia 18 listopada 2004 r. w sprawie C-284/03 Temco Europe, Rec. str. I-11237, pkt 16 oraz z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawach połączonych C-394/04 i C-395/04 Ygeia, Zb.Orz. str. I-10373, pkt 15).

28

Jeśli chodzi w szczególności o pierwszą część art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy, to nakłada ona na państwa członkowskie obowiązek zwolnienia dostaw towarów, które przeznaczone były wyłącznie do celów działalności zwolnionej od podatku na mocy tego przepisu, o ile w przypadku tych towarów nie przysługiwało prawo do odliczenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Włochom, pkt 12).

29

Trybunał orzekł ponadto, że art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy ma na celu uniknięcie podwójnego opodatkowania, jako sprzecznego z zasadą neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Włochom, pkt 15).

30

W ten sposób pierwsza część art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy, przewidując zwolnienie od podatku, pozwala na uniknięcie sytuacji, w której odsprzedaż towarów byłaby przedmiotem kolejnego opodatkowania, gdy towary te zostały uprzednio nabyte przez podatnika dla potrzeb działalności zwolnionej od podatku na mocy tego przepisu i gdy przy ich nabyciu podatek VAT został naliczony w sposób ostateczny, bez możliwości odliczenia.

31

W konsekwencji na pierwsze pytanie w sprawie C-18/05 oraz na pytanie w sprawie C-155/05 należy odpowiedzieć, że wykładni pierwszej części art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy należy dokonywać w ten sposób, iż przewidziane w niej zwolnienie od podatku dotyczy jedynie odsprzedaży towarów nabytych wcześniej przez podatnika dla potrzeb działalności zwolnionej od podatku na mocy tego przepisu, o ile nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy pierwotnym nabyciu tych towarów.

32

Z postanowienia odsyłającego wynika, że ze względu na odpowiedź udzieloną na pierwsze pytanie w sprawie C-18/05, pytania drugie i trzecie w tej sprawie nie są już istotne dla rozstrzygnięcia sporu przed sądem krajowym. Dlatego też nie ma potrzeby udzielania na nie odpowiedzi.

33

Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem; do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż poniesione przez strony postępowania przed sądem krajowym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje:

Wykładni pierwszej części art. 13 część B lit. c) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy dokonywać w ten sposób, że przewidziane w niej zwolnienie od podatku dotyczy jedynie odsprzedaży towarów nabytych wcześniej przez podatnika dla potrzeb działalności zwolnionej od podatku na mocy tego przepisu, o ile nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy pierwotnym nabyciu tych towarów.