WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI
(druga izba)

z dnia 12 września 2007 r.

Sprawa T‑250/04

Philippe Combescot

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Obsadzenie stanowiska szefa przedstawicielstwa w Kolumbii – Odrzucenie kandydatury – Skarga o stwierdzenie nieważności – Brak interesu prawnego – Skarga o odszkodowanie

Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot, po pierwsze, stwierdzenie niezgodności z prawem decyzji wykluczającej skarżącego z konkursu na stanowisko szefa przedstawicielstwa w Kolumbii, stwierdzenie nieważności postępowania konkursowego i stwierdzenie nieważności decyzji o obsadzeniu tego stanowiska, a po drugie, zasądzenie odszkodowania na rzecz skarżącego.

Orzeczenie: Komisja wypłaci skarżącemu, Philippe’owi Cambescot’owi, kwotę 3000 EUR tytułem odszkodowania. Skarga zostaje oddalona w pozostałej części. Komisja pokryje oprócz własnych kosztów postępowania, połowę kosztów poniesionych przez skarżącego. Skarżący pokryje połowę własnych kosztów postępowania.

Streszczenie

1.      Postępowanie – Reprezentacja stron

2.      Urzędnicy – Skarga – Interes prawny

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91)

3.      Urzędnicy – Skarga – Wniosek o odszkodowanie związany z wnioskiem o stwierdzenie nieważności

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91)

4.      Urzędnicy – Wakat – Obsadzenie stanowiska w drodze konkursu wewnętrznego

5.      Urzędnicy – Wakat – Porównanie osiągnięć kandydatów

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 29 ust. 1)

6.      Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Przesłanki

1.      Zasady postępowania przed Sądem nie stoją na przeszkodzie temu, aby strona udzieliła jednego pełnomocnictwa obejmującego szereg spraw prowadzonych przez Sądem, w których zamierza ona brać udział, a w efekcie aby to samo pełnomocnictwo było przedstawiane przez danego przedstawiciela w ramach kilku skarg.

(zob. pkt 19)

2.      Aby urzędnik przeniesiony w stan spoczynku mógł dalej prowadzić postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego, musi on mieć osobisty interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji.

Nie jest tak w przypadku, gdy skarga ma na celu stwierdzenie nieważności decyzji wykluczającej z konkursu na stanowisko, o które urzędnik nie może już się ubiegać ze względu na to, że został przeniesiony w stan spoczynku i po złożeniu skargi przyznana mu została renta inwalidzka z tytuły trwałej i całkowitej niezdolności do pracy.

Niemniej jednak zainteresowany zachowuje interes w żądaniu, aby wydane zostało orzeczenie w przedmiocie zgodności z prawem decyzji wykluczającej w ramach wniosku o naprawienie szkody zawodowej, uszczerbku na zdrowiu i krzywdy, które jego zdaniem poniósł w związku z zachowaniem danej instytucji.

(zob. pkt 28, 29, 33)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑20/89 Moritz przeciwko Komisji, 13 grudnia 1990 r., Rec. str. II‑769, pkt 18; sprawa T‑112/94 Moat przeciwko Komisji, 15 lutego 1995 r., RecFP str. I‑A‑37, II‑135, pkt 26; sprawa T‑6/96 Contargyris przeciwko Radzie, 29 maja 1997 r., RecFP str. I‑A‑119, II‑357, pkt 32

3.      Teza orzecznictwa, zgodnie z którą niedopuszczalność wniosku o stwierdzenie nieważności pociąga za sobą niedopuszczalność wniosku o odszkodowanie ściśle związanego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności, ma wyraźnie na celu uniknięcie sytuacji, gdy urzędnik, który nie zaskarżył w stosownym czasie niekorzystniej dla niego decyzji organu powołującego, obchodzi termin prekluzyjny poprzez wniesienie skargi celem stwierdzenia odpowiedzialności instytucji, opartej na rzekomej niezgodności z prawem tej decyzji.

Tym samym teza ta nie może być zastosowana w przypadku urzędnika, który zaskarżył w przepisowym terminie w drodze skargi o stwierdzenie nieważności decyzję wykluczającą go z konkursu wewnętrznego, jeśli dopiero po złożeniu skargi wniosek o stwierdzenie nieważności okazał się niedopuszczalny, i to z powodów niezależnych od jego woli, to znaczy przeniesienia go w stan spoczynku. Okoliczność stwierdzenia dopuszczalności wniosku o odszkodowanie nie wywołuje bowiem skutku w postaci umożliwienia skarżącemu obejścia terminu prekluzyjnego związanego z niewniesieniem w terminie żądania stwierdzenia nieważności aktu, którego niezgodność z prawem podnosi.

(zob. pkt 38–40)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 59/65 Schreckenberg przeciwko Komisji, 15 grudnia 1966 r., Rec. str. 785, 797; sprawa 4/67 Collignon przeciwko Komisji, 12 grudnia 1967 r., Rec. str. 469, 480; sprawa 9/75 Meyer-Burckhardt przeciwko Komisji, 22 października 1975 r., Rec. str. 1171, pkt 11; sprawa 401/85 Schina przeciwko Komisji, 7 października 1987 r., Rec. str. 3911, pkt 10, 13; sprawa 346/87 Bossi przeciwko Komisji, 14 lutego 1989 r., Rec. str. 303, pkt 31, 34

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. str. II‑1173, pkt 76

4.      Informacje adresowane do personelu, niebędące wytycznymi wewnętrznymi, których instytucja byłaby zobowiązana przestrzegać, lecz wyłącznie dokumentami o charakterze przygotowawczym, konsultacyjnym lub kierunkowym, pozbawionymi mocy wiążącej, nie mogą być przywoływane przez instytucję dla uzasadnienia zastosowania względem urzędnika wymogu przewidzianego w tych dokumentach w celu dopuszczenia go do udziału w konkursie wewnętrznym.

Z tego względu niezgodna z prawem jest decyzja wykluczająca urzędnika z konkursu wewnętrznego w celu obsadzenia stanowiska średniej kadry zarządzającej ze względu na niespełnienie przez niego wymogu zawartego w dokumencie wewnętrznym o charakterze przygotowawczym, który jednak nie jest przewidziany w obowiązujących przepisach ani w ogłoszeniu o wolnym stanowisku.

(zob. pkt 59, 64, 66)

5.      Organ powołujący ma obowiązek dokonania oceny, czy kandydat spełnia warunki wymagane w ogłoszeniu o wolnym stanowisku, a ocena ta może zostać podważona jedynie w przypadku oczywistego błędu. Jeśli ogłoszenie o wolnym stanowisku stawia kandydatom wymóg dodatkowego doświadczenia zawodowego w obszarze związanym ze stanowiskiem do obsadzenia, ocena przydatności doświadczenia dodatkowego do danego stanowiska należy do organu powołującego.

(zob. pkt 71)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 198/87 Kerzmann przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 4 lipca 1989 r., Rec. str. 2083

6.      Pozaumowna odpowiedzialność Wspólnoty uzależniona jest oprócz bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom od rzeczywistego wystąpienia podnoszonej szkody oraz istnienia związku przyczynowego między zachowaniem a podnoszoną szkodą.

Na stwierdzenie związku przyczynowego należy co do zasady przedstawić dowód bezpośredniego i pewnego stosunku przyczyny do skutku między bezprawnym działaniem instytucji wspólnotowej a poniesioną szkodą.

W szczególnym kontekście konkursu pewność związku przyczynowego zostaje osiągnięta w sytuacji, gdy niezgodne z prawem działanie instytucji wspólnotowej ostatecznie pozbawiło daną osobę nie tyle zatrudnienia na danym stanowisku, co do którego zainteresowany nie mógłby nigdy udowodnić roszczenia, lecz poważnej szansy na powołanie, z wynikającą z tego dla zainteresowanego szkodą materialną polegającą na utracie dochodów. Skoro w wysoce prawdopodobny sposób w okolicznościach tego przypadku można przyjąć, że działanie zgodne z prawem spowodowałoby, że dana instytucja wspólnotowa zatrudniłaby pracownika, pozostająca teoretyczna niepewność co do wyniku właściwie przeprowadzonej procedury nie stanowi przeszkody w naprawieniu rzeczywistej szkody materialnej, jaką poniósł zainteresowany poprzez pozbawienie go prawa do ubiegania się o stanowisko, które miał pełne szanse uzyskać.

(zob. pkt 92, 95, 96)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑82/91 Latham przeciwko Komisji, 9 lutego 1994 r., RecFP str. I‑A‑15, II‑61, pkt 72; sprawa T‑172/00 Pierard przeciwko Komisji, 24 kwietnia 2001 r., RecFP str. I‑A‑91, II‑429, pkt 34; sprawa T‑45/01 Sanders i in. przeciwko Komisji, 5 października 2004 r., Zb.Orz. str. II‑3315, pkt 149, 150; sprawa T‑144/02 Eagle i in. przeciwko Komisji, 5 października 2004 r., Zb.Orz. str. II‑3381, pkt 148, 149; sprawa T‑116/03 Montalto przeciwko Radzie, 9 listopada 2004 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑339, II‑1541, pkt 125