WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (czwarta izba)

z dnia 7 lipca 2004 r.

Sprawa T-175/03

Norbert Schmitt

przeciwko

Europejskiej Agencji Odbudowy (EAO)

Członek personelu tymczasowego – Rozwiązanie umowy – Artykuł 47 ust. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych pracowników – Przestrzeganie postanowień umowy – Uzasadnione oczekiwania

Pełny tekst w języku francuskim II-0000

Przedmiot:         Skarga mająca za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji EAO rozwiązującej ze skarżącym umowę członka personelu tymczasowego oraz ewentualnie wniosek o odszkodowanie.

Orzeczenie:         Decyzja EAO z dnia 25 lutego 2003 r. rozwiązująca ze skarżącym umowę członka personelu tymczasowego zostaje uchylona. EAO poniesie koszty postępowania, włączając w to koszty wynikłe z postępowania o zastosowanie środków tymczasowych.

Streszczenie

1.     Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Pismo rozwiązujące umowę członka personelu tymczasowego – Włączenie

(regulamin pracowniczy, art. 90 i 91)

2.     Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Identyczność przedmiotu i podstawy – Zarzuty i argumenty nie zawarte w zażaleniu, lecz ściśle z nim związane – Dopuszczalność

(regulamin pracowniczy, art. 90 i 91)

3.     Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Przesłanki

4.     Urzędnicy – Personel tymczasowy – Rozwiązanie umowy na czas nieokreślony z członkiem personelu tymczasowego – Swobodne uznanie administracyjne – Ograniczenie zawarte w postanowieniach umowy – Dopuszczalność

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 47 ust. 2)

1.     Pismo rozwiązujące umowę członka personelu tymczasowego winno zostać uznane za akt niekorzystny, w sytuacji gdy chodzi o działanie właściwego organu i powodujące powstanie takich wiążących skutków prawnych, które mogą wpływać w sposób bezpośredni i natychmiastowy na interesy skarżącego, zmieniając w określony sposób jego sytuację prawną.

(zob. pkt 28)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-558/93 Düchs przeciwko Komisji, 30 listopada 1994 r., RecFP str. I-A-265 i II-837, pkt 36; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-184/94 O’Casey przeciwko Komisji, 12 maja 1998 r., RecFP str. I-A-183 i II-565, pkt 63 i powoływane tam orzecznictwo

2.     Zasada zgodności zażalenia w drodze administracyjnej w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego z następującą później skargą wymaga – pod rygorem uznania jej niedopuszczalności – by zarzut podniesiony przed sądem wspólnotowym był już podniesiony w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, tak by organ powołujący mógł poznać możliwie dokładnie zarzuty, jakie zainteresowany formułuje pod adresem zaskarżonej decyzji. Choć żądania przedstawione przed sądem wspólnotowym mogą zawierać tylko te same zastrzeżenia, oparte na identycznej podstawie, co zarzuty podniesione w zażaleniu, to jednak zastrzeżenia te mogą zostać przed sądem wspólnotowym rozwinięte przez zaprezentowanie zarzutów i argumentów, które niekoniecznie znajdują się w zażaleniu, lecz ściśle się z nim łączą.

(zob. pkt 42)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-174/02 Wieme przeciwko Komisji, 14 października 2003 r., RecFP str. I-A-241 i II-1165, pkt 18 i powoływane tam orzecznictwo

3.     Prawo domagania się ochrony uzasadnionych oczekiwań, stanowiące jedną z fundamentalnych zasad Wspólnoty, rozciąga się na każdą osobę będącą w sytuacji, w której administracja wspólnotowa, dostarczając jej szczegółowych zapewnień, obudziła jej uzasadnione oczekiwania. W przypadku stosunku zatrudnienia z instytucją wspólnotową zapewnienia te powinny być w każdym razie zgodne z postanowieniami regulaminu pracowniczego lub warunkami zatrudnienia innych pracowników.

(zob. pkt 46 i 47)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone T-66/96 i T-221/97 Mellett przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 21 lipca 1998 r., RecFP str. I-A-449 i II-1305, pkt 104; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-319/00 Borremans i in. przeciwko Komisji, 26 września 2002 r., RecFP str. I-A-171 i II-905, pkt 63; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-205/01 Ronsse przeciwko Komisji, 5 listopada 2002 r., RecFP str. I-A-211 i II-1065, pkt 54

4.     Choć rozwiązywanie umów na czas nieokreślony z zachowaniem okresu wypowiedzenia przewidzianego w umowie i zgodnie z art. 47 ust. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników zależy od swobodnego uznania właściwego organu, żaden przepis tych warunków nie zabrania ograniczenia przez ten organ, w drodze postanowień umownych i w interesie pracowników, jego własnego uprawnienia do rozwiązania umowy. W konsekwencji jeżeli uzależni on skorzystanie z prawa do rozwiązania umowy zawartej z członkiem personelu tymczasowego na czas nieokreślony, które to prawo wynika z powołanego wyżej przepisu, od zaistnienia pewnych określonych z góry zdarzeń, takie postanowienia umowne mogą powodować powstanie sytuacji, w której zainteresowany korzysta z ochrony uzasadnionych oczekiwań w zakresie ich przestrzegania.

(zob. pkt 56 i 59)

Odesłanie: ww. sprawa Düchs przeciwko Komisji, pkt 43