18.7.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 252/192

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bahrajnu, w szczególności z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie Mohammeda Ramadana (1) i z dnia 7 lipca 2016 r. w sprawie Bahrajnu (2), a także z dnia 8 października 2015 r. w sprawie kary śmierci (3),

—

uwzględniając oświadczenia rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini z dnia 15 stycznia 2017 r. w sprawie egzekucji przeprowadzonych w Bahrajnie oraz z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie niedawnych egzekucji w Państwie Kuwejt,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini, w imieniu UE, oraz sekretarza generalnego Rady Europy Thorbjørna Jaglanda z dnia 10 października 2015 r. w sprawie Europejskiego i Światowego Dnia przeciwko Karze Śmierci,

—

uwzględniając oświadczenie specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. pozasądowych, doraźnych i arbitralnych egzekucji Agnes Callamard i specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania Nilsa Melzera z dnia 25 stycznia 2017 r., w którym pilnie wezwano rząd Bahrajnu, aby nie dopuścił do kolejnych egzekucji, a także oświadczenie rzecznika wysokiego komisarza ds. praw człowieka ONZ Ruperta Colville’a z dnia 17 stycznia 2017 r. w sprawie Bahrajnu,

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci, tortur, wolności słowa i obrońców praw człowieka,

—

uwzględniając nowe ramy strategiczne UE i plan działania dotyczący praw człowieka, które mają umieścić w centrum wszystkich strategii politycznych UE ochronę praw człowieka i nadzór nad nimi,

—

uwzględniając art. 2 europejskiej konwencji praw człowieka oraz protokoły nr 6 i 13 do tej konwencji,

—

uwzględniając art. 1 i 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając porozumienie o współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a krajami Rady Współpracy Państw Zatoki (RWPZ) z 1988 r.,

—

uwzględniając konkluzje z 25. posiedzenia Wspólnej Rady i spotkania ministerialnego UE-RWPZ, które odbyły się w dniu 18 lipca 2016 r.,

—

uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci, w szczególności rezolucję z dnia 18 grudnia 2014 r. oraz niedawną rezolucję z dnia 19 grudnia 2016 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, Konwencję o prawach dziecka a także Arabską kartę praw człowieka, których Kuwejt i Bahrajn są stronami,

—

uwzględniając środki zabezpieczające gwarantujące ochronę praw osób zagrożonych karą śmierci, zatwierdzone rezolucją Rady Gospodarczo-Społecznej nr 1984/50 z dnia 25 maja 1984 r.,

—

uwzględniając uwagi podsumowujące Komitetu Praw Człowieka ONZ z dnia 11 sierpnia 2016 r. w sprawie trzeciego sprawozdania okresowego Kuwejtu,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka ONZ z 1948 r., w szczególności jej art. 15,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, w szczególności jego art. 18 oraz drugi protokół fakultatywny w sprawie kary śmierci, a także Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych,

—

uwzględniając konwencje ONZ: z 1954 r. dotyczącą statusu bezpaństwowców i z 1961 r. o ograniczaniu bezpaństwowości,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że według Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka (OHCHR) ponad 160 państw członkowskich ONZ – o różnych systemach prawnych, tradycjach, kulturach i uwarunkowaniach religijnych – zniosło karę śmierci albo jej nie wykonuje;

B.

mając na uwadze, że 25 stycznia 2017 r. władze Kuwejtu dokonały egzekucji siedmiu osób, z których jedna należała do rodziny królewskiej: Mohammada Shaheda Mohammada Sanwara Hussaina, Jakatii Midon Pawy, Amakeel Ooko Mikunin, Nasry Youseff Mohammad al-Anzi, Sayeda Radhiego Jumaa, Sameera Tahy Abdulmajeda Abduljaleela oraz Faisala Abdullaha Jabera Al Sabaha; większość z nich została skazana za morderstwo; mając na uwadze, że pięcioro więźniów było obywatelami innych państw: dwie spośród tych osób pochodziły z Egiptu, jedna z Bangladeszu, jedna z Filipin, a jedna z Etiopii; wśród skazanych były trzy kobiety; mając na uwadze, że były to pierwsze egzekucje w tym kraju od 2013 r., kiedy to władze kuwejckie wykonały karę śmierci na pięciu osobach, po sześcioletnim moratorium;

C.

mając na uwadze, że Centrum ds. Praw Człowieka w Zatoce Perskiej i inne organizacje praw człowieka udokumentowały naruszenia prawa do rzetelnego postępowania sądowego w kuwejckim systemie sądownictwa karnego, które utrudniły zapewnienie oskarżonym sprawiedliwego procesu; mając na uwadze, że szczególnie narażeni są pracownicy domowi będący cudzoziemcami, gdyż pozbawieni są ochrony socjalnej i prawnej;

D.

mając na uwadze, że w dniu 15 stycznia 2017 r. w Bahrajnie dokonano egzekucji przez rozstrzelanie na Alim Al-Singacem, Abbasie Al-Samei i Samim Mushaimie, po upływie sześcioletniego moratorium;

E.

mając na uwadze, że według OHCHR egzekucji dokonano z poważnym pogwałceniem standardów sprawiedliwego procesu; mając na uwadze, że o zamach bombowy w Manamie w 2014 r., w którym śmierć poniosło wiele osób, w tym trzech funkcjonariuszy policji, oskarżono trzech mężczyzn; mając jednak na uwadze, że według doniesień wszystkich trzech torturowano, aby wymusić przyznanie się do winy, które następnie posłużyło za główny dowód do ich skazania; mając na uwadze, że mężczyzn tych pozbawiono obywatelstwa, odmówiono im dostępu do adwokata, a egzekucję wykonano w niecały tydzień po wydaniu wyroku, nie udzielając zawczasu żadnych informacji rodzinie i nie dając możliwości wystąpienia o ułaskawienie;

F.

mając na uwadze, że specjalna sprawozdawczyni ONZ ds. pozasądowych, doraźnych i arbitralnych egzekucji uznała te egzekucje za „egzekucje pozasądowe”, gdyż trzem mężczyznom nie przyznano prawa do sprawiedliwego procesu, które zapisane jest w art. 14 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

G.

mając na uwadze, że OHCHR oświadczył, iż jest „zbulwersowany” egzekucjami oraz że istnieją „poważne wątpliwości”, czy skazanym zapewniono sprawiedliwy proces;

H.

mając na uwadze, że dwóm innym mężczyznom, Mohammadowi Ramadanowi i Husseinowi Moosie, również grozi kara śmierci w Bahrajnie; mając na uwadze, że obaj mężczyźni utrzymują, iż torturami wymuszono na nich niezgodne z prawdą przyznanie się do popełnienia przestępstw zagrożonych karą śmierci, oraz że egzekucje mogą zostać wykonane w każdej chwili;

I.

mając na uwadze, że obywatel bahrajńsko-duński Abdulhadi al-Khawaja, dyrektor-założyciel Centrum ds. Praw Człowieka w Państwach Zatoki, oraz Khalil Al Halwachi, nauczyciel matematyki mieszkający uprzednio w Szwecji, przebywają w więzieniu pod zarzutami związanymi z pokojowym wyrażaniem opinii;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.