KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 6.6.2016

COM(2016) 244 final

SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

Wdrażanie unijnej polityki bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego: drugie sprawozdanie dwuletnie

{SWD(2016) 155 final}

1. WPROWADZENIE

Niniejszy dokument jest drugim sprawozdaniem 1 z postępów w osiąganiu celów „Unijnych zasad ramowych dotyczących wsparcia krajów rozwijających się w zakresie wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym”, które przyjęto w 2010 r. 2 . Następnie, aby wzmocnić priorytety ustanowione w tym dokumencie w 2010 r., podejmowano dalej idące zobowiązania w ramach polityki rozwoju. W kwietniu 2013 r. Rada przedstawiła i omówiła plan wykonawczy 3 , w którym zobowiązała Komisję Europejską do przygotowania wraz z państwami członkowskimi, począwszy od 2014 r., ujednoliconego dwuletniego sprawozdania z postępów całej UE w tej dziedzinie.

W związku z tym zgodnie z art. 210 ust. 2 TFUE 4 Komisja koordynuje niniejsze drugie sprawozdanie, do którego swój wkład wniosły następujące państwa członkowskie: Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Niemcy, Irlandia, Włochy, Niderlandy, Hiszpania i Zjednoczone Królestwo. W niniejszym sprawozdaniu opisano, w jaki sposób Unia Europejska i jej państwa członkowskie realizują uzgodnione w 2013 r. priorytety polityki w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego. Niniejszemu sprawozdaniu towarzyszy dokument roboczy służb Komisji, w którym zawarto informacje na temat metodyki i szczegółowe analizy przykładów.

2. ZMIANY POLITYKI ŚWIATOWEJ I EUROPEJSKIEJ

Poczyniono znaczne postępy pod względem poprawy bezpieczeństwa żywnościowego na świecie. Wskaźnik głodu na świecie pokazuje, że poziom głodu w krajach rozwijających się obniżył się o 27 % od 2000 r. Całkowita liczba osób chronicznie niedożywionych wynosi jednak 795 mln. Zmiana klimatu, nadmierna eksploatacja zasobów naturalnych, zagrożenie chorobami, zmienność/inflacja cen żywności, zmiana nawyków żywieniowych i konflikty zbrojne nadal stanowią znaczne ryzyko dla bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego, a zbieg wydarzeń powoduje sytuacje kryzysowe na poziomie krajowym, regionalnym lub światowym lub stwarza ryzyko zaistnienia takich sytuacji. Ponadto nastąpił znaczny wzrost nierówności społeczno-ekonomicznych w poszczególnych państwach, co ma wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe.

W tym kontekście w latach 2014–2015 doszło do zawarcia wielu istotnych porozumień międzynarodowych i podjęcia zobowiązań, które podtrzymały globalny impuls i polityczną wolę zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego, przy czym UE i jej państwa członkowskie odegrały znaczącą rolę w tym względzie. Co ważne, wyeliminowanie problemu głodu stało się drugim celem w ramach programu działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030 5 . UE aktywnie wspierała Komitet ds. Światowego Bezpieczeństwa Żywnościowego, w tym w zakresie zatwierdzenia zasad odpowiedzialnego inwestowania w rolnictwo 6 .

Ponadto przywódcy grupy G-7 w 2015 r. zobowiązali się do pomocy w uwolnieniu 500 mln osób od głodu i niedożywienia do 2030 r. Grupa G-20 przyjęła w 2014 r. długoterminowe ramy bezpieczeństwa żywnościowego i żywienia, a w 2015 r. plan działania 7 . Podstawę tych działań stanowi program działań z Addis Abeby 8 , w którym potwierdzono zaangażowanie polityczne w pomoc w finansowaniu zrównoważonego rozwoju z innowacyjnych źródeł.

W grudniu 2015 r. strony Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu podpisały porozumienie paryskie, w którym wytyczono nowy ambitny kierunek światowych działań na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu. Ma to istotne konsekwencje dla bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego. Podczas trwania Wystawy Światowej Expo 2015 w Mediolanie we Włoszech miał miejsce szereg wydarzeń dotyczących bezpieczeństwa żywnościowego na świecie.

Darczyńcy uznali znaczenie odpowiedzialnych inwestycji sektora prywatnego w rolnictwo, w tym w zrównoważone rybołówstwo i akwakulturę, oraz fakt, że sektor rolnictwa (w szczególności) jest główną siłą napędową wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu i tworzenia nowych miejsc pracy na obszarach wiejskich.

Unijni darczyńcy powszechnie uznają, że kobiety odgrywają kluczową rolę w rolnictwie oraz w bezpieczeństwie żywnościowym i żywieniowym. Zgodnie z Unijnym planem działania w sprawie równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju na lata 2016–2020 9 UE i jej państwa członkowskie są zobowiązane do zapewnienia poszanowania praw gospodarczych i społecznych dziewcząt i kobiet oraz umożliwienia dziewczętom i kobietom sprawiedliwego i aktywnego udziału w gospodarce.

Rolnicze środki utrzymania oraz bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe są znaczącymi czynnikami wpływającymi na stabilność polityczną, bezpieczeństwo i migrację. Kwota 1,9 mld EUR z kryzysowego funduszu powierniczego UE na rzecz stabilności oraz eliminowania przyczyn migracji nieuregulowanej w Afryce 10  pomoże stworzyć możliwości zatrudnienia, głównie dla młodzieży i kobiet na obszarach wiejskich. Zwiększy również odporność w kontekście bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego, przyczyniając się do wyeliminowania przyczyn migracji.

Komisja jest zaangażowana w budowanie gospodarki opartej na wiedzy i uznaje kluczową rolę badań naukowych i innowacji w dziedzinie bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego. W 2014 r. w ramach partnerstwa UE-Afryka UE i szefowie państw afrykańskich zatwierdzili wspólnie finansowane partnerstwo UE-Afryka w dziedzinie badań i innowacji 11 , którego najwyższym priorytetem jest bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe oraz rolnictwo zrównoważone.

Ramy polityki UE są zatem nadal bardzo istotne. Jak pokazuje niniejsze sprawozdanie, UE i jej państwa członkowskie pozostawały silnie zaangażowane w zapewnianie wsparcia, a niektóre z nich znacząco zwiększyły wsparcie 12 .

3. SPRAWOZDAWCZOŚĆ I POSTĘPY

Niniejsza sekcja zawiera przegląd wypłat na cele bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego oraz postępów w spełnianiu kryteriów wydajności priorytetów polityki osiągniętych od czasu opublikowania pierwszego sprawozdania w 2014 r.

Wypłaty

W porównaniu danymi przedstawionymi w pierwszym sprawozdaniu wydatki UE i państw członkowskich na bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe wzrosły o 9 %, z 3,365 mln EUR do 3,659 mln EUR 13 , co stanowi 8 % całkowitej oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) 14 .

Te wypłaty ze strony UE i jej państw członkowskich odzwierciedlają zróżnicowaną ofertę wsparcia na rzecz kluczowych światowych, regionalnych i krajowych priorytetów w zakresie zapewniania bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego. Interwencje na poziomie krajowym stanowią dwie trzecie całkowitej wartości inwestycji. W 2014 r. 25 % pomocy wypłacono na poziomie światowym, 9 % na poziomie regionalnym, a 66 % na poziomie krajowym.

Jak wynika z tabeli 1, Afryka pozostaje największym beneficjentem oficjalnej pomocy rozwojowej UE i jej państw członkowskich na rzecz bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego – otrzymała 45 % środków finansowych, czyli 1 663 mln EUR. Ogólnie rzecz biorąc, rozkład geograficzny inwestycji pozostaje zasadniczo podobny do tego z 2012 r.

Tabela 1. Rozkład geograficzny wydatkowania pomocy w latach 2012 i 2014 w podziale na kontynenty

Dzieje się tak, mimo że szereg państw członkowskich odczuło ogólną presję na zmniejszenie wypłat oficjalnej pomocy rozwojowej. Te ciągłe znaczne inwestycje oraz nowe strategie i programy odzwierciedlają zaangażowanie UE i jej państw członkowskich w realizację polityki UE w obszarze bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego.

Postępy w realizacji priorytetów polityki i w spełnianiu kryteriów wydajności

Tabela 2. Postępy w świetle kryteriów wydajności

W tabeli 2 przedstawiono wypłaty i liczbę programów, na które przeznaczono środki finansowe, w ramach poszczególnych priorytetów polityki. Kwota środków finansowych przeznaczonych na priorytet polityki 1, na który przyznano 60 % puli środków finansowych, pozostała taka sama, ale nastąpił znaczny wzrost liczby programów. Liczba programów i wypłat w ramach priorytetu polityki 6 znacznie wzrosła. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki wskazują na ciągłe i stałe postępy w spełnianiu wszystkich kryteriów.

UE i jej państwa członkowskie skupiają się głównie na priorytecie polityki 1. Obejmuje on środki mające na celu wspieranie drobnych producentów rolnych w zrównoważonej intensyfikacji, poprawę świadczenia usług, promowanie badań naukowych i innowacji na rzecz osób ubogich, zapewnianie możliwości zatrudnienia poza sektorem rolnym oraz powiązanie drobnych producentów rolnych z rynkiem poprzez rozwój łańcucha wartości. Europa w dalszym ciągu w istotnym stopniu wspierała badania naukowe i innowacje, w tym poprzez wkład do funduszu na rzecz Grupy Konsultacyjnej ds. Międzynarodowych Badań Rolniczych (169 mln EUR) i była ważną organizacją darczyńców (69 mln EUR) na rzecz instytucji tej grupy konsultacyjnej. Europejska inicjatywa na rzecz badań rolniczych i rozwoju pozostaje skuteczną platformą koordynacji darczyńców i zapewnia Europie silny głos w odniesieniu do reformy Grupy Konsultacyjnej ds. Międzynarodowych Badań Rolniczych.

W ramach priorytetu polityki 2 UE i jej państwa członkowskie czynnie wspierały strategie na poziomie regionalnym i krajowym. Na poziomie panafrykańskim w dalszym ciągu zapewniały znaczne wsparcie na rzecz kompleksowego programu rozwoju rolnictwa w Afryce. Ponadto UE i niektóre państwa członkowskie wsparły procesy decentralizacji, które są kluczowe dla transformacji obszarów wiejskich, oraz wdrożenie dobrowolnych wytycznych w zakresie odpowiedzialnego zarządzania własnością gruntów, łowisk i lasów.

UE i jej państwa członkowskie w dalszym ciągu zapewniały spójność polityki na rzecz rozwoju w obszarze bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego. W sprawozdaniu UE na temat spójności polityki na rzecz rozwoju z 2015 r. 16 przeanalizowano inicjatywy UE i jej państw członkowskich w dziedzinie polityki rolnej i polityki rybołówstwa, aby określić wpływ tych inicjatyw na kraje rozwijające się, oraz podsumowano stałe postępy poczynione od 2013 r.

W ramach priorytetu polityki 3 w dalszym ciągu zapewniano wsparcie na rzecz programów regionalnych dotyczących środków handlowych, sanitarnych i fitosanitarnych oraz współpracy regionalnej w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i zarządzania rybołówstwem, przy czym pula środków finansowych uległa nieznacznemu zwiększeniu, a liczba programów wzrosła niemal dwukrotnie.

W ramach priorytetu polityki 4 suma wypłat zmalała z 209 mln EUR do 133 mln EUR. Wciąż jednak trwa wdrażanie 102 programów ochrony socjalnej – o 8 więcej, niż odnotowano w poprzednim sprawozdaniu – w 40 państwach.

W ramach priorytetu polityki 5 UE i jej państwa członkowskie udzieliły znacznego wsparcia – wspomogły realizację 341 programów w 64 państwach. Postępy osiągnięte w tym obszarze priorytetowym omówiono w sekcji 5.

Jeżeli chodzi o priorytet polityki 6, w znacznie większym stopniu skupiono się na programach propagujących odporność realizowanych w Sahelu i Rogu Afryki, mając na uwadze usprawnienie programów wspierania odporności przyjętych przez państwa i organizacje regionalne. W Afryce Zachodniej UE i jej państwa członkowskie są mocno zaangażowane w likwidowanie przyczyn kryzysów żywnościowych we współpracy z globalnym porozumieniem na rzecz inicjatywy odporności Sahelu oraz Club du Sahel. Ponadto Komitet ds. Światowego Bezpieczeństwa Żywnościowego zatwierdził na swojej 42. sesji „Ramy działania na rzecz bezpieczeństwa żywnościowego i żywienia w przypadku przedłużających się kryzysów” 17 .

Koordynacja, komplementarność i spójność (koherencja) (3K)

Koordynacja nadal odgrywa ważną rolę w zapewnianiu skuteczności pomocy udzielanej przez UE i jej państwa członkowskie na poziomie krajowym, ponieważ w 45 państwach wsparcie zapewnia co najmniej pięciu darczyńców. Liczba zgłoszonych projektów znacznie wzrosła – z 2 503 w 2012 r. do 3 343 w 2014 r. Wsparcie otrzymuje ogółem 109 państw, przy czym 35 państw otrzymuje prawie 80 % puli środków finansowych.

UE i jej państwa członkowskie wspierają podejście krajowe do rozwoju i dostosowują swoje strategie i plany inwestycyjne do strategii i planów krajów partnerskich. Państwa członkowskie i UE aktywnie uczestniczą w koordynacji sektorowej i dialogach sektorowych. Istnieje wiele przykładów, w jaki sposób UE i jej państwa członkowskie współfinansują programy i prowadzą wspólne prace w zakresie analizy, monitorowania i oceny. Na poziomie panafrykańskim UE i jej państwa członkowskie uczestniczą w zespole zadaniowym partnerów na rzecz rozwoju w ramach kompleksowego programu rozwoju rolnictwa. W 2016 r. Niemcy przejęły od Komisji stanowisko przewodniczącego tego zespołu.

Wspólne programowanie uległo rozszerzeniu od 2014 r., przy czym 14 państw ma nową wspólną strategię. Etiopia stanowi godny naśladowania przykład korzystania ze wspólnej analizy kontekstu i wspólnego programowania, w których UE i jej państwa członkowskie razem osiągają znaczące wyniki.

4. ZGŁASZANIE WYNIKÓW

Ważną uwagą Rady na temat pierwszego dwuletniego sprawozdania 18 było przypomnienie o „znaczeniu opracowywania i harmonizowania środków służących śledzeniu postępów w wypełnianiu zobowiązań w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego”.

Zjednoczone Królestwo, Niderlandy, Francja i Komisja 19 były w stanie przekazać dane zagregowane w odniesieniu do wszystkich swoich programów (tabela 4). Zastosowano jednak różne metody, co utrudnia porównanie i zagregowanie wyników.

Istnieje również wiele przykładów zgłaszania rezultatów konkretnych programów i interwencji. W tabeli 5 przestawiono trzy z nich.

W tabelach tych zaprezentowano również rodzaj pomiarów, który można wykorzystać w celu ulepszenia sposobu zgłaszania wyników.

Tabela 4: Zgłaszanie wyników w dziedzinie przedsiębiorczości

Tabela 5: Zgłaszanie wyników – konkretne przykłady interwencji

UE i jej państwa członkowskie zdają sobie sprawę z tego, że należy poprawić sposób zgłaszania wyników, i pracują nad zwiększeniem zdolności i ulepszeniem systemów generujących dane, które pokazują wyniki osiągane w ramach ich programów oraz wspólnie z instytucjami partnerskimi. Wszyscy darczyńcy zauważyli jednak wyzwania związane z agregowaniem i syntezą danych dotyczących wyników wielu różnych i złożonych interwencji. Konieczna jest dalsza współpraca między UE a jej państwami członkowskimi, aby udoskonalić solidne i realistyczne ramy sprawozdawczości.

5. UKIERUNKOWANIE TEMATYCZNE

Na wniosek Komisji w niniejszym sprawozdaniu bardziej szczegółowo przeanalizowano dwa tematy – zwiększenie wartości odżywczej żywności oraz łańcuchy i systemy rolno-spożywcze sprzyjające włączeniu społecznemu.

Zwiększenie wartości odżywczej żywności

Samo zapewnienie większej produkcji i dostępności żywności nie wystarczy: musi temu towarzyszyć zapewnienie dostępu do bezpiecznej i bogatej w składniki odżywcze żywności po przystępnych cenach oraz zapewnienie konsumpcji takiej żywności. Niedożywienie jest główną przyczyną śmierci ponad 3,1 mln dzieci rocznie. W 2015 r. w przypadku ponad 159 mln dzieci zgłoszono zahamowanie rozwoju.

Inicjatywa „Nutrition for Growth” (Żywienie dla wzrostu) z 2013 r., którą zrealizowano w okresie sprawowania przez Zjednoczone Królestwo przewodnictwa w grupie G-8, doprowadziła do zwrócenia większej uwagi na żywienie i podjęcia zobowiązań do zwiększenia inwestycji w tym zakresie. Znaczenie żywienia uwydatniono w deklaracji Rzymskiej w sprawie żywienia, którą uzgodniono na drugiej międzynarodowej konferencji na temat żywienia w 2014 r., oraz w ramach bezpieczeństwa żywnościowego i żywienia sformułowanych przez grupę G-20 w 2014 r. W konsekwencji wyeliminowanie problemu głodu stało się drugim z celów ONZ w zakresie zrównoważonego rozwoju, przy czym celem szczegółowym jest wyeliminowanie do 2030 r. wszystkich form niedożywienia.

Państwa członkowskie i UE przodowały w promowaniu i finansowaniu światowej agendy na rzecz poprawy żywienia. UE zobowiązała się do udzielenia krajom partnerskim pomocy w ograniczeniu zahamowania rozwoju u 7 mln dzieci do 2025 r. i przeznaczyła 3,5 mld EUR na lata 2014–2020 na potrzeby zrealizowania tego ambitnego celu. Rząd Zjednoczonego Królestwa zobowiązał się do osiągnięcia do 2020 r. poprawy sytuacji żywieniowej 50 mln osób, które w innym wypadku cierpiałyby głód, oraz do podjęcia działań – wspólnie ze wszystkimi sygnatariuszami inicjatywy „Nutrition for Growth” – w celu zapobieżenia zahamowaniu rozwoju 20 mln dzieci do 2020 r.

W 2014 r. rząd niemiecki uznał bezpieczeństwo żywnościowe i żywienie za swoje najwyższe priorytety i rozpoczął realizację inicjatywy specjalnej pod hasłem „Jeden świat – żadnego głodu”. Niderlandy uczyniły wyeliminowanie istniejącego głodu i niedożywienia pierwszym z trzech priorytetów swojej polityki bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego 20 oraz zintensyfikowały działania w zakresie żywienia. Irlandia uznała żywienie matek i dzieci za priorytet w sprawozdaniu swojej grupy zadaniowej ds. głodu z 2008 r. i nadal realizuje podjęte w 2013 r. zobowiązania dotyczące podwojenia inwestycji Irish Aid w żywienie do 2020 r.

UE i jej państwa członkowskie stosują podejście wielosektorowe do zwalczania niedożywienia, obejmujące działania służące zapewnieniu coraz większego zaangażowania rolnictwa w poprawę żywienia.

Państwa członkowskie osiągają znaczne postępy we wspieraniu programów żywieniowych w krajach partnerskich. Hiszpania i Belgia wspierają programy żywieniowe w Mali. Niderlandy, Zjednoczone Królestwo, Francja, Niemcy, Irlandia i UE czynnie wspierają ruch na rzecz poprawy stanu wyżywienia „Scaling Up Nutrition” i upowszechniają informacje o swoich inwestycjach w żywienie za pośrednictwem tego ruchu oraz sprawozdania na temat sytuacji w zakresie żywienia na świecie.

Komisja opracowała solidne ramy polityki 21 oraz plan działania w zakresie żywienia 22 , których podstawą są jej zobowiązania – z 2012 r. do przeciwdziałania zahamowaniu rozwoju dzieci oraz z 2013 r. do poprawy żywienia. Od czasu rozpoczęcia realizacji tego planu 40 delegatur Unii uwzględniło żywienie jako cel swojego wsparcia na rzecz krajów partnerskich, udzielanego za pośrednictwem szeregu ważnych sektorów, zwłaszcza sektorów rolnego/rozwoju obszarów wiejskich i zdrowia.

UE i jej państwa członkowskie przyznają, że rosnący problem otyłości, również w krajach rozwijających się, w coraz większym stopniu powoduje podwójne obciążenie państw borykających się z tym problemem..

Łańcuchy i systemy rolno-spożywcze sprzyjające włączeniu społecznemu

UE i jej państwa członkowskie uznają, że niski poziom bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego wynika głównie z ubóstwa, a zatem priorytetem polityki jest poprawa dostępu do żywności poprzez zwiększenie dochodów. Jak zwróciło uwagę na przykład Zjednoczone Królestwo, rozwiązanie problemu głodu będzie więc w dużej mierze zależało od wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu, szczególnie w sektorze rolnictwa. Jest to zgodne z deklaracją Unii Afrykańskiej z Malabo, w której wzrost w rolnictwie i transformację tego sektora uznano za czynniki mające decydujące znaczenie dla osiągnięcia bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego oraz dobrobytu na obszarach wiejskich.

Niemcy zajmują się łańcuchami i systemami rolno-spożywczymi sprzyjającymi włączeniu społecznemu w sposób kompleksowy poprzez cztery spośród sześciu priorytetów sformułowanych w ramach inicjatywy specjalnej „Jeden świat – żadnego głodu”. Francja uznała wysoki poziom zatrudnienia i zrównoważone łańcuchy wartości w sektorze rolnym za obszary priorytetowe pod względem interwencji w Afryce Subsaharyjskiej. W przypadku Niderlandów promowanie trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu w sektorze rolnym jest drugim priorytetem ich polityki bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego. Irlandia uznała lepiej funkcjonujące i odporne na zmianę klimatu systemy żywnościowe i rynki za jeden z dziesięciu sformułowanych przez nią wyników wysokiego szczebla, a szereg państw członkowskich wspiera rozwój partnerstw między sektorami rolno-spożywczymi na swoich terytoriach i w Afryce. W 2015 r. UE rozpoczęła realizację inicjatywy na rzecz finansowania rolnictwa, która stanowi odpowiedź na brak mechanizmów finansowania dostosowanych do potrzeb rolników i przedsiębiorstw rolnych.

Dzięki wsparciu 1 822 programów w ramach priorytetu polityki 1 UE i jej państwa członkowskie będące darczyńcami wniosły znaczny wkład w funkcjonowanie łańcucha wartości w sektorze rolno-spożywczym.

6. OGÓLNE WNIOSKI I ZALECENIA

Niniejsze sprawozdanie pokazuje, że unijna współpraca na rzecz rozwoju dzięki inwestycjom o wartości 3,7 mld EUR w istotnym stopniu przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego na świecie . UE i jej państwa członkowskie odegrały zasadniczą rolę w kształtowaniu najważniejszych światowych porozumień i zobowiązań, a dzięki swojemu programowaniu w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego są obecnie dobrze przygotowane do wspierania realizacji tych porozumień i zobowiązań. W niniejszym sprawozdaniu zwraca się uwagę na znaczące dostosowanie działań do ram polityki UE. UE i jej państwa członkowskie odnowiły swoje zobowiązania polityczne dotyczące bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego, a w szeregu przypadków istotnie poprawiły ukierunkowanie i finansowanie działań.

Zalecenia dotyczące przyszłych działań

1.Bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe powinno być wysunięte na pierwszy plan agendy polityki światowej i krajowej, aby wspierać realizację celów zrównoważonego rozwoju. Bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe jest kwestią o charakterze długofalowym, która wymaga stałego uwzględnienia w polityce oraz ciągłych inwestycji. Kształtowanie i programowanie polityki musi opierać się na podejściu uwzględniającym systemy żywnościowe oraz powiązania między żywieniem, zdrowiem, tworzeniem miejsc pracy, wzrostem, zrównoważoną produkcją i ochroną socjalną. Konieczny jest dalszy nacisk na zmianę roli kobiet i na budowanie odporności społeczności podatnych na zagrożenia. UE i jej państwa członkowskie muszą aktywnie współpracować z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, sektorem prywatnym i innymi partnerami, aby dalej koncentrować się na kwestiach związanych z gospodarką i rozwojem oraz propagować te kwestie, tak aby można było uzyskać ciągłe inwestycje i trwałe rezultaty.

2.Należy wzmocnić wspólne podejście międzysektorowe do przeciwdziałania niedożywieniu. Aby zwiększyć skuteczność interwencji w dziedzinie żywienia, UE i jej państwa członkowskie muszą poświęcać więcej uwagi koordynacji, gdy angażują się w dialog polityczny z rządami partnerskimi w celu lepszego wdrażania takich inicjatyw. Powinno to obejmować wypracowanie przez UE i jej państwa członkowskie lepszego podziału pracy między różne sektory.

3.Należy połączyć siły, aby wspierać kraje partnerskie w radzeniu sobie ze skutkami zmiany klimatu i jednocześnie wdrażać najlepsze rozwiązania w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych z rolnictwa i na obszarach wiejskich. UE i jej państwa członkowskie będą wspierać kraje partnerskie przy projektowaniu, finansowaniu i wdrażaniu planów bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego odpornego na zmianę klimatu oraz planów działania zgodnie z ustalanymi na szczeblu krajowym wkładami określonymi podczas 21. konferencji stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu. Należyta uwaga poświęcona zostanie programom, które dają małym gospodarstwom rodzinnym różne korzyści w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego oraz przystosowania się do zmiany klimatu i łagodzenia skutków tej zmiany.

4.Należy uznać transformację obszarów wiejskich za proces o decydującym znaczeniu dla tworzenia miejsc pracy, zwiększenia dochodów i osiągnięcia bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego w perspektywie długofalowej. UE i jej państwa członkowskie uznają znaczenie wzrostu gospodarczego i tworzenia godziwych miejsc pracy na obszarach wiejskich, szczególnie dla młodzieży i kobiet. Jest to w znacznym stopniu powiązane z nierównościami społecznymi i migracją – podstawowymi czynnikami powodującymi brak bezpieczeństwa żywnościowego i niestabilność. Konieczne są dalsze działania na rzecz tworzenia warunków dla inwestycji i rozwoju gospodarczego na obszarach wiejskich, na przykład poprzez decentralizację, podejście terytorialne, wdrażanie polityki i ulepszenie infrastruktury.

5.Należy wzmocnić mechanizmy służące zwiększaniu odpowiedzialnego zaangażowania sektora prywatnego i uczeniu się na modelach biznesowych sprzyjających włączeniu społecznemu.. UE i jej państwa członkowskie coraz intensywniej współpracują z sektorem prywatnym, aby doprowadzić do znaczącej zmiany sytuacji małych gospodarstw rodzinnych. Potrzebne są innowacyjne usługi finansowe sprzyjające włączeniu społecznemu, aby lokalne zainteresowane strony były w stanie dokonywać zrównoważonych inwestycji. Wiele jeszcze pozostało do zrobienia, aby stworzyć skuteczne partnerstwa publiczno-prywatne, które zapewnią takie mechanizmy zarządzania, w których głos będą miały organizacje producentów i organizacje społeczeństwa obywatelskiego, aby stosować zasady odpowiedzialnego inwestowania w rolnictwie oraz wdrożyć dobrowolne wytyczne w zakresie odpowiedzialnego zarządzania własnością gruntów, łowisk i lasów. Istnieje również potrzeba poprawy w zakresie zdobywania i wymiany wiedzy o skuteczności podejścia opartego na działalności gospodarczej sprzyjającej włączeniu społecznemu, co zapewni małym rodzinnym gospodarstwom rolnym czerpanie korzyści z krajowych, regionalnych i globalnych łańcuchów wartości.

6.Należy zapewnić ciągłe inwestowanie w badania naukowe i innowacje oraz zwiększyć skalę oddziaływania inwestycji. UE i jej państwa członkowskie nadal kładą nacisk na skuteczność światowych, regionalnych, a zwłaszcza krajowych systemów badań naukowych i innowacji oraz inwestują w ich poprawę. W tym kontekście należy zmobilizować europejskie zasoby wiedzy fachowej i zasoby badawcze oraz wzmocnić partnerstwa między europejskimi i południowymi instytucjami badawczymi, w tym poprzez wspólnie finansowane partnerstwo UE i Afryki na rzecz badań. Konieczne są również dalsze starania, aby osiągnąć lepsze zrozumienie przyszłych tendencji i czynników ryzyka w obszarze bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego oraz możliwych reakcji na nie.

7.Należy usprawnić zgłaszanie wyników. Wobec nowych zobowiązań w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego należy poświęcić uwagę skutecznemu wywiązywaniu się z tych zobowiązań i wywieraniu wpływu na sytuację w terenie. To z kolei wymaga znacznej poprawy mechanizmów gromadzenia danych, monitorowania i oceny skutków na wszystkich poziomach. Taka sprawozdawczość jest jednak niewątpliwie złożona i trudna. Komisja będzie dążyła do koordynowania działań z państwami członkowskimi UE w celu stworzenia wspólnych wskaźników i opracowywania metod, które pozwolą na łatwiejsze agregowanie zgłoszonych wyników na szczeblu europejskim.

8.Należy wzmocnić wspólne programowanie. Ciągłe rozdzielanie wsparcia pomiędzy 109 państw w połączeniu z potrzebą stosowania międzysektorowego podejścia do systemów żywnościowych oznacza, że wspólne programowanie stanowi priorytet zarówno dla UE, jak i dla jej państw członkowskich, a także dla spójności w poszczególnych państwach. W następnym okresie sprawozdawczym należy podjąć ulepszone inicjatywy w zakresie wspólnego programowania w co najmniej trzech państwach.

(1)

COM(2014) 712 Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady – Wdrażanie unijnej polityki bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego: pierwsze sprawozdanie dwuletnie.

(2)

COM(2010) 127 final Komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego – Unijne zasady ramowe dotyczące wsparcia krajów rozwijających się w zakresie wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym.

(3)

SWD (2013) 104 final Poprawa bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego za pomocą działań UE: realizacja podjętych zobowiązań. 

(4)

 Artykuł 210 ust. 2 TFUE brzmi: „Komisja może podjąć każdą użyteczną inicjatywę w celu wsparcia koordynacji określonej w ustępie 1”.

(5)

 Przekształcamy nasz świat: program działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030, Organizacja Narodów Zjednoczonych.

(6)

Popartych w wytycznych FAO-OECD dla odpowiedzialnych łańcuchów dostaw rolnych, które opublikowano w marcu 2016 r.

(7)

 Grupa robocza państw G-20 ds. rozwoju, Bezpieczeństwo żywnościowe i żywienie: Plan wykonawczy dotyczący ram bezpieczeństwa żywnościowego i żywienia ustanowionych przez grupę G-20.

(8)

 Program działań z Addis Abeby przyjęty na trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju (program działań z Addis Abeby).

(9)

 SWD(2015)182 Działania na rzecz równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet: odmiana losu dziewcząt i kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach 2016–2020 oraz konkluzje Rady dotyczące planu działania w sprawie równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju na lata 2016–2020, 26 października 2015 r.

(10)

C(2015) 7293 final Decyzja Komisji w sprawie ustanowienia kryzysowego funduszu powierniczego na rzecz stabilności oraz eliminowania przyczyn migracji nieuregulowanej i wysiedleń w Afryce.

(11)

  http://ec.europa.eu/research/iscp/index.cfm?pg=africa

(12)

Na przykład Niemcy, które przyjęły inicjatywę specjalną „EINEWELT ohne Hunger” (jeden świat – żadnego głodu).

(13)

Hiszpania rozpoczęła zgłaszanie danych w tym roku, co stanowi 20 % tego wzrostu.

(14)

Na potrzeby niniejszego drugiego sprawozdania wykorzystano dane DAC OECD opublikowane w grudniu 2014 r. Zastosowane kody DAC są szersze niż kody dotyczące rolnictwa i bezpieczeństwa żywnościowego. Pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych i pomoc humanitarna związane z bezpieczeństwem żywnościowym nie są uwzględnione w tej ocenie.

(15)

Kategoria „Inne” obejmuje programy realizowane na Bliskim Wschodzie, w regionie Pacyfiku, w większej liczbie regionów niż jednym lub na większej liczbie kontynentów niż jeden.

(16)

SWD(2015) 159 Spójność polityki na rzecz rozwoju – sprawozdanie UE za 2015 r.

(17)

 http://www.fao.org/fileadmin/templates/cfs/Docs1415/FFA/CFS_FFA_Final_Draft_Ver2_EN.pdf

(18)

 COM(2014) 712 Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady – Wdrażanie unijnej polityki bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego: pierwsze sprawozdanie dwuletnie oraz konkluzje Rady z dnia 26 maja.

(19)

 Zagregowane wyniki Komisji oparte są na unijnych ramach wyników w zakresie rozwoju i współpracy międzynarodowej SWD(2015)80 final.

(20)

 Dokument w sprawie polityki: wkład Niderlandów w bezpieczeństwo żywnościowe na świecie, 18 grudnia 2014 r.

(21)

 SWD(2013) 72 Zwiększenie roli żywienia matek i dzieci w pomocy zewnętrznej: ramy polityki UE.

(22)

 SWD(2014) 234 Plan działania w zakresie żywienia.