11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/151

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bahrajnu, w szczególności rezolucję z 6 lutego 2014 r. w sprawie Bahrajnu, w szczególności sytuacji Nabila Radżaba, Abdulhadiego Al-Chawadży i Ibrahima Szarifa (1),

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini z dnia 17 czerwca 2015 r. w sprawie skazania sekretarza generalnego al-Wefaq Alego Salmana w Bahrajnie,

—

uwzględniając 24. posiedzenie Wspólnej Rady UE-RWPZ i posiedzenie ministerialne, które odbyły się w Ad-Dausze w Katarze w dniu 24 maja 2015 r.,

—

uwzględniając decyzję rady ministerialnej Ligi Arabskiej, która spotkała się w Kairze w dniu 1 września 2013 r., o utworzeniu panarabskiego trybunału praw człowieka w stolicy Bahrajnu Manamie,

—

uwzględniając sprawozdanie wyszczególniające wdrożenie przez rząd Bahrajnu zaleceń niezależnej komisji śledczej z lutego 2014 r. i uaktualniony powszechny okresowy przegląd praw człowieka przedstawiony przez rząd Bahrajnu we wrześniu 2014 r.,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, Konwencję o prawach dziecka a także Arabską kartę praw człowieka, których Bahrajn jest stroną,

—

uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w sprawie obrońców praw człowieka, przyjęte w czerwcu 2004 r. i zmienione w 2008 r.,

—

uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o ograniczaniu bezpaństwowości,

—

uwzględniając nowe ramy strategiczne i plan działania UE na rzecz praw człowieka, które mają na celu umieścić w centrum zainteresowania wszystkich strategii politycznych UE ochronę praw człowieka i nadzór nad nimi i które zawierają specjalną sekcję poświęconą ochronie obrońców praw człowieka,

—

mając na uwadze wizytę specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka Stavrosa Lambrinidisa w Bahrajnie pod koniec maja 2015 r.,

—

uwzględniając art. 5 i 19 Powszechnej deklaracji praw człowieka,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w następstwie opublikowania sprawozdania bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej (BICI) w dniu 23 listopada 2011 r. i sprawozdania uzupełniającego w dniu 21 listopada 2012 r. Bahrajn obiecał poczynić postępy w reformach dotyczących sytuacji praw człowieka,

B.

mając na uwadze, że powołanie przez Bahrajn rzecznika praw obywatelskich przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, komisji ds. praw więźniów i zatrzymanych oraz specjalnej jednostki dochodzeniowej jest obiecujące; mając na uwadze, że te instytucje powinny stać się bardziej bezstronne, przejrzyste i niezależne od organów rządowych,

C.

mając na uwadze, że od początku powstania z 2011 r. władze Bahrajnu zwiększały stosowanie środków represji przeciw działaczom społeczeństwa obywatelskiego i pokojowej opozycji; mając na uwadze, że w dniu 10 czerwca 2014 r. 47 państw, w tym wszystkie 28 państw członkowskich UE, podpisało wspólne oświadczenie na 26. sesji Rady Praw Człowieka ONZ, zgłaszając poważne obawy co do sytuacji praw człowieka w Bahrajnie; mając na uwadze, że wspólne oświadczenie wyraźnie wymieniało kwestie budzące obawy, jak długie wyroki za korzystanie z prawa do wolności pokojowego zgromadzania się i zrzeszania się, brak wystarczających gwarancji sprawiedliwego procesu, tłumienie demonstracji, stałe nękanie i więzienie osób korzystających z prawa do wolności wyrażania opinii i wolności słowa, maltretowanie i tortury w zakładach karnych, arbitralne pozbawianie obywatelstwa bez sprawiedliwego procesu i niewystarczająca odpowiedzialność za łamanie praw człowieka,

D.

mając na uwadze, że bahrajński obrońca praw człowieka i przewodniczący Bahrajńskiego Centrum Praw Człowieka (BCHR), zastępca sekretarza generalnego Międzynarodowej Federacji Praw Człowieka (FIDH) i członek Komitetu Doradczego Sekcji Bliskowschodniej Human Rights Watch Nabil Radżab został skazany na sześć miesięcy więzienia za samo pokojowe korzystanie z wolności słowa; mając na uwadze, że Nabil Radżab został aresztowany w dniu 1 października 2014 r. po wizycie w Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego na podstawie oskarżeń o wysyłanie tweetów o grupie rodaków rzekomo współpracujących z IS/Daisz; mając na uwadze, że oskarżono go o znieważanie instytucji publicznej i wojska; mając na uwadze, że w listopadzie 2013 r. Grupa Robocza ONZ ds. Arbitralnych Zatrzymań uznała zatrzymanie Nabila Radżaba za arbitralne,

E.

mając na uwadze, że Nabil Radżab odsiedział już kilka wyroków więzienia od momentu utworzenia w 2002 r. Bahrajńskiego Centrum Praw Człowieka; mając na uwadze, że Nabilowi Radżabowi postawiono dalsze zarzuty związane z wolnością słowa i obecnie grozi mu 10 lat więzienia za rzekome znieważenie organu publicznego i rozsiewanie plotek w czasie wojny,

F.

mając na uwadze, że jak Nabil Radżab wielu obrońców praw człowieka – takich jak Nadżi Fatil, duński obrońca praw człowieka Abdulhadi-Al-Chawadża, szwedzki działacz polityczny Mohammed Habib Al-Muqdad i inni z tzw. 13 z Bahrajnu – zostało zatrzymanych, stało się ofiarami sądowego prześladowania, przebywa w więzieniu lub odsiaduje długie lub dożywotnie wyroki w ramach represji za ich działalność na rzecz obrony praw człowieka; mając na uwadze, że większość z nich była według doniesień ofiarami przemocy, maltretowania i fizycznych oraz psychicznych tortur;

G.

mając na uwadze, że według Bahrajńskiego Centrum Praw Człowieka ponad 3 tys. więźniów jest arbitralnie przetrzymywanych, wielu z nich jest obrońcami praw człowieka, których uwięziono i którzy odsiadują długie lub dożywotnie wyroki w ramach represji za swoją działalność; mając na uwadze, że większość z nich była według doniesień ofiarami przemocy, maltretowania i fizycznych oraz psychicznych tortur;

H.

mając na uwadze, że w dniu 16 czerwca 2015 r. sekretarz generalny głównej partii opozycyjnej Bahrajnu al-Wefaq szejk Ali Salman został skazany na cztery lata więzienia w kontekście antyrządowych protestów, które wybuchły w 2011 r. na fali powstań arabskiej wiosny w regionie; mając na uwadze, że według doniesień jego prawnikom uniemożliwiono w sądzie przedstawienie ustnych argumentów i nie dano im żadnej okazji, aby zbadać dowody; mając na uwadze, że grupa niezależnych ekspertów Narodów Zjednoczonych, której część znana jest jako Specjalne Procedury Rady Praw Człowieka, wezwała władze Bahrajnu do uwolnienia szejka Alego Salmana,

I.

mając na uwadze, że od 2012 r. Bahrajn nadużywa przepisów antyterrorystycznych, aby arbitralnie odbierać obywatelstwo działaczom i członkom opozycji w odwecie za występowanie przeciw panującemu rządowi, przy czym środek ten zastosowano wobec co najmniej 9 osób małoletnich; mając na uwadze, że według szeregu sprawozdań w samym tylko roku 2015 odebrano obywatelstwo ponad 100 działaczom, uczestnikom protestów i politykom, w wyniku czego większość z nich stała się bezpaństwowcami, z naruszeniem Konwencji ONZ o ograniczaniu bezpaństwowości;

J.

mając na uwadze, że od 2011 r. coraz częstsze staje się stosowanie kary śmierci w sprawach o tle politycznym; mając na uwadze, że od 2011 r. wyrok śmierci w sprawach politycznych wydano na co najmniej siedem osób, z czego na cztery wyrok taki wydano w samym tylko roku 2015;

K.

mając na uwadze, że bahrajńska niezależna komisja śledcza powołana dekretem królewskim, aby przeprowadzić dochodzenie i przedstawić sprawozdanie w sprawie wydarzeń, do których doszło w Bahrajnie w lutym 2011 r., wydała szereg zaleceń dotyczących praw człowieka i reform politycznych; mając na uwadze, że osiągnięto postępy, jeśli chodzi o przegląd systemu prawnego i systemu egzekwowania prawa, jednak rząd nie wdrożył w pełni głównych zaleceń tej komisji, zwłaszcza dotyczących uwolnienia przywódców protestu skazanych za to, że korzystali z przysługującego im prawa do wolności słowa i pokojowych zgromadzeń; mając na uwadze, że rozmowy pojednawcze – nazywane dialogiem narodowym – znalazły się w impasie; mając na uwadze, że niektóre grupy nadal nie są reprezentowane w systemie politycznym, a siły bezpieczeństwa nadal nie ponoszą odpowiedzialności za swoje czyny;

1.

domaga się, aby oczyszczono z zarzutów oraz natychmiast i bezwarunkowo uwolniono wszystkich obrońców praw człowieka, działaczy politycznych i inne osoby zatrzymywane i oskarżone o domniemane naruszenia związane z prawem do wypowiedzi, pokojowych zgromadzeń i stowarzyszania się, wśród nich Nabila Radżaba, szejka Alego Salmana i tzw. 13 z Bahrajnu;

2.

uznaje zobowiązania władz bahrajńskich do wdrożenia zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej z 2011 r. oraz zaleceń wynikających z przeprowadzonego przez ONZ powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, a także zaleceń wydanych przez inne mechanizmy ONZ, jak również niedawne uwolnienie pewnej liczby więźniów oskarżonych o przestępstwa związane ze stowarzyszeniami i wypowiedziami politycznymi; apeluje do rządu Bahrajnu o szybkie wdrożenie wszystkich zaleceń zawartych w sprawozdaniu bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej oraz wynikających z powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami w zakresie praw człowieka;

3.

wyraża głębokie zaniepokojenie tym, iż w Bahrajnie nadużywa się praw/przepisów antyterrorystycznych z naruszeniem praw człowieka, w tym poprzez odbieranie obywatelstwa;

4.

potępia stałe stosowanie przez władze Bahrajnu tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania wobec więźniów, pokojowych manifestantów i członków opozycji oraz apeluje do rządu Bahrajnu, aby wypełniał swoje obowiązki i zobowiązania wynikające z Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur;

5.

zachęca rząd Bahrajnu, aby współpracował ze specjalnymi sprawozdawcami ONZ (w szczególności do spraw tortur, do spraw wolności zgromadzeń, do spraw niezależności sędziów i prawników oraz do spraw obrońców praw człowieka) i wystosował do nich stałe zaproszenie;

6.

zauważa obecne wysiłki rządu Bahrajnu w celu zreformowania kodeksu karnego i procedur prawnych oraz zachęca do kontynuowania tego procesu; apeluje do rządu Bahrajnu, aby poczynił wszelkie kroki mające na celu zagwarantowanie bezstronnego i sprawiedliwego systemu sądowego, zapewniającego rzetelne procesy, a także zagwarantowanie bezstronności rzecznika praw obywatelskich, specjalnej jednostki dochodzeniowej i Krajowego Instytutu ds. Praw Człowieka;

7.

apeluje, aby natychmiast ratyfikowano protokół fakultatywny do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur, drugi protokół fakultatywny do Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych dotyczącego zniesienia kary śmierci, Międzynarodową konwencję o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem oraz Międzynarodową konwencję o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin;

8.

wzywa władze Bahrajnu, aby kontynuowały dialog służący osiągnięciu ogólnonarodowego konsensusu z myślą o doprowadzeniu do trwałego i szerokiego pojednania narodowego oraz o wypracowaniu zrównoważonych politycznych rozwiązań kryzysu; zauważa, że w ramach zrównoważonego procesu politycznego powinna istnieć możliwość swobodnego wyrażania zasadnej i pokojowej krytyki; w tym kontekście przypomina władzom Bahrajnu, że zaangażowanie większości szyickiej i jej pokojowych politycznych przedstawicieli zgodnie z zasadami godności ludzkiej, szacunku i sprawiedliwości powinno stanowić niezbędny element jakiejkolwiek wiarygodnej strategii pojednania narodowego i trwałych reform;

9.

z zadowoleniem przyjmuje szybkie zwolnienie z więzienia przywódcy opozycji Ibrahima Szarifa w czerwcu 2015 r., po ułaskawieniu go przez króla; uważa, że ta decyzja stanowi pożądany i ważny krok w procesie działania na rzecz zaufania i pewności w Bahrajnie;

10.

apeluje do wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel, aby we wszystkich kontaktach z rządem Bahrajnu zwracała uwagę na znaczenie reformy i pojednania; zdecydowanie zachęca do utworzenia grupy roboczej ds. praw człowieka, zauważa jednak, że dialog dotyczący praw człowieka między UE a Bahrajnem nie może zastąpić kompleksowego dialogu między rządem a opozycją w samym Bahrajnie;

11.

odnotowuje zalecenia rzecznika praw obywatelskich, komisji ds. praw więźniów i zatrzymanych oraz Krajowego Instytutu ds. Praw Człowieka, w szczególności dotyczące praw osób zatrzymanych oraz warunków panujących w więzieniach, w tym w odniesieniu do domniemanego brutalnego traktowania i tortur; zachęca te organy, aby nadal pracowały w sposób niezależny, bezstronny i przejrzysty, oraz wzywa władze Bahrajnu do pełnego wdrożenia tych zaleceń;

12.

wzywa do szybkiego podjęcia zbiorowych działań UE w celu opracowania kompleksowej strategii dotyczącej tego, w jaki sposób UE i Komisja mogą aktywnie domagać się uwolnienia uwięzionych działaczy i więźniów sumienia; wzywa ESDZ i państwa członkowskie, aby zapewniły właściwe wdrożenie wytycznych UE w sprawie praw człowieka, w szczególności w odniesieniu do obrońców praw człowieka i do tortur, za pośrednictwem delegatury UE w Rijadzie i ambasad państw członkowskich w Bahrajnie, oraz przedstawiły sprawozdanie z ich wdrożenia;

13.

wzywa UE do wprowadzenia zakazu eksportu gazu łzawiącego i sprzętu przeznaczonego do kontroli tłumu do czasu, gdy przeprowadzone zostanie dochodzenie w sprawie ich niewłaściwego użycia, a sprawcy takiego niewłaściwego użycia zostaną pociągnięci do odpowiedzialności;

14.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Królestwa Bahrajnu oraz Radzie Współpracy Państw Zatoki.