52014PC0087

UZASADNIENIE

1.           KONTEKST WNIOSKU

Podstawa i cele wniosku

Niniejszy wniosek dotyczy zgodności z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Trybunał Sprawiedliwości”) z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie C-249/10 P Brosmann et al oraz z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie C-247/10P Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd.

Obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej[1] („rozporządzenie podstawowe”)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1472/2006 z dnia 5 października 2006 r. nakładające ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu[2]

Rozporządzenie Rady (WE) nr 388/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1472/2006 na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz tego samego produktu wysyłanego ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau[3]

Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1294/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Wietnamu i pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzone na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami wysyłanego ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzące ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96[4]

Spójność z pozostałymi obszarami polityki i celami Unii

Nie dotyczy.

2.           WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

Konsultacje z zainteresowanymi stronami

Zainteresowane strony objęte postępowaniem miały możliwość obrony swoich interesów podczas dochodzenia zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego.

Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy specjalistycznej

Nie zaistniała potrzeba skorzystania z pomocy ekspertów zewnętrznych.

Ocena skutków

Niniejszy wniosek wynika z wykonania rozporządzenia podstawowego.

Rozporządzenie podstawowe nie przewiduje ogólnej oceny skutków, ale zawiera wyczerpujący wykaz wymogów, które muszą zostać ocenione.

3.           ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU

Krótki opis proponowanych działań

Wyrokami z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie C-249/10 P Brosmann et al oraz z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie C-247/10P Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Trybunał”) stwierdził nieważność rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006 z dnia 5 października 2006 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu („rozporządzenie”). Stwierdzono nieważność rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ona przedsiębiorstw Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd and Risen Footwear (HK) Co Ltd, a także Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd („producenci eksportujący objęci postępowaniem”).

W wyżej wspomnianych wyrokach Trybunał stwierdził, że instytucje UE powinny były rozpatrzyć wnioski o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) złożone przez producentów eksportujących objętych postępowaniem i podjąć decyzje co do tych wniosków.

Artykuł 266 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zobowiązuje instytucje do podjęcia środków zapewniających wykonanie wyroków Trybunału.

W celu wypełnienia tego zobowiązania Komisja postanowiła objąć dochodzeniem etap, na którym wystąpiła niezgodność z prawem, oraz zbadać, czy w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem w okresie od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r. panowały warunki gospodarki rynkowej.

Załączony wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia wykonawczego Rady nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na producentów eksportujących objętych postępowaniem w odniesieniu do okresu objętego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1472/2006 (od dnia 7 kwietnia 2006 r. do dnia 7 października 2009 r.) sporządzono po tym, jak zainteresowanym stronom przyznano wystarczająco dużo czasu na przedstawienie uwag do dokumentu zawierającego ostateczne ustalenia z dnia 22 listopada 2013 r.

Występuje się do Rady o przyjęcie załączonego wniosku dotyczącego rozporządzenia, które powinno zostać jak najszybciej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Podstawa prawna

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej i art. 266 TFUE.

Zasada pomocniczości

Niniejszy wniosek wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Unii. Zasada pomocniczości nie ma zatem zastosowania.

Zasada proporcjonalności

Wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności, ponieważ formę działań opisano we wspomnianym wyżej rozporządzeniu podstawowym i wyklucza ona podejmowanie decyzji na poziomie krajowym.

Wskazówki dotyczące zminimalizowania obciążenia finansowego i administracyjnego Unii, rządów krajowych, władz regionalnych i lokalnych, podmiotów gospodarczych i obywateli oraz uczynienia go proporcjonalnym do celów wniosku nie mają zastosowania.

Wybór instrumentów

Proponowane instrumenty: rozporządzenie wykonawcze Rady.

Inne instrumenty byłyby niewłaściwe, ponieważ w rozporządzeniu podstawowym nie przewiduje się innych możliwości.

4.           WPŁYW NA BUDŻET

Wniosek nie ma wpływu finansowego na budżet Unii.

2014/0044 (NLE)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY

nakładające ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanych przez Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Footwear (HK) Co Ltd i Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”),

uwzględniając art. 266 TFUE,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej[5] („rozporządzenie podstawowe”), w szczególności jego art. 9 i art. 14 ust. 3,

uwzględniając wniosek przedstawiony przez Komisję Europejską („Komisja”) po konsultacji z Komitetem Doradczym,

a także mając na uwadze, co następuje:

A. PROCEDURA

(1)       W dniu 23 marca 2006 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 553/2006 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami („obuwie”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) i Wietnamu („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”)[6].

(2)       Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1472/2006[7] Rada nałożyła ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami, pochodzącego z Wietnamu i ChRL, wynoszące 9,7–16,5 %, na okres dwóch lat („rozporządzenie Rady (WE) nr 1472/2006” lub „sporne rozporządzenie”).

(3)       Rozporządzeniem (WE) nr 388/2008[8] Rada rozszerzyła ostateczne środki antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z ChRL na przywóz ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzące ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau.

(4)       W następstwie przeglądu wygaśnięcia rozpoczętego w dniu 3 października 2008 r.[9] Rada rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1294/2009[10] przedłużyła okres obowiązywania środków antydumpingowych o 15 miesięcy, tj. do dnia 31 marca 2011 r., kiedy to nastąpiło wygaśnięcia środków („rozporządzenie Rady (WE) nr 1294/2009”).

(5)       Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd and Risen Footwear (HK) Co Ltd, a także Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd („producenci eksportujący objęci postępowaniem”) zaskarżyli sporne rozporządzenie do Sądu Pierwszej Instancji (obecnie Sąd). Wyrokami z dnia 4 marca 2010 r. w sprawie T-401/06 Brosmann Footwear (HK) i in. przeciwko Radzie, Zbiór Orzeczeń s. II-671 oraz z dnia 4 marca 2010 w sprawach połączonych od T-407/06 do T-408/06 Zhejiang Aokang Shoes i Wenzhou Taima Shoes przeciwko Radzie, Zbiór Orzeczeń s. II-747 („wyroki Sądu”) Sąd odrzucił te zaskarżenia.

(6)       Producenci eksportujący objęci postępowaniem odwołali się od tych wyroków. Wyrokami z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie C-249/10 P Brosmann et al oraz z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie C-247/10P Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd. („wyroki”) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Trybunał”) unieważnił wyroki Sądu. Trybunał uznał, że Sąd naruszył prawo w zakresie, w jakim twierdził, że Komisja nie ma obowiązku rozpatrywać wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego złożonych przez przedsiębiorców nieujętych w próbie (pkt 36 wyroku w sprawie C-249/10 P oraz pkt 29 i 32 wyroku w sprawie C-247/10P).

(7)       Trybunał wydał następnie swój wyrok w tej sprawie. W wyroku stwierdzono: „[…] Komisja powinna była zbadać przedstawione jej uzasadnione wnioski złożone przez wnoszące odwołanie na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego celem uzyskania MET w ramach postępowania antydumpingowego, [o którym] mowa w spornym rozporządzeniu. Następnie należy stwierdzić, iż nie jest wykluczone, że takie badanie doprowadziłoby do nałożenia na nie ostatecznego cła antydumpingowego w stawce innej niż mająca do nich zastosowanie na mocy art. 1 ust. 3 spornego rozporządzenia i wynosząca 16,5 %. Z tego ostatniego przepisu wynika bowiem, że na jedynego przedsiębiorcę chińskiego ujętego w próbie, który uzyskał MET, zostało nałożone ostateczne cło antydumpingowe w stawce 9,7%. Tymczasem zgodnie z pkt 38 niniejszego wyroku, gdyby Komisja stwierdziła, że warunki gospodarki rynkowej przeważały także w odniesieniu do wnoszących odwołanie, należałoby je również objąć – w braku możliwości obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu – stawką w wysokości 9,7 %” (pkt 42 wyroku w sprawie C-249/10P i pkt 36 wyroku w sprawie C-247/10 P).

(8)       W związku z tym Trybunał stwierdził nieważność spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim odnosi się ono do producentów eksportujących objętych postępowaniem.

(9)       Artykuł 266 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) zobowiązuje instytucje do podjęcia środków zapewniających wykonanie wyroków Trybunału. W przypadku stwierdzenia nieważności aktu przyjętego przez instytucje w kontekście procedury administracyjnej, takiej jak antydumping, zgodność z wyrokiem Trybunału oznacza zastąpienie unieważnionego aktu nowym aktem, w którym wyeliminowana zostanie niezgodność z prawem wskazana przez Trybunał[11].

(10)     Zgodnie z orzecznictwem Trybunału procedura zastąpienia unieważnionego aktu może zostać wznowiona dokładnie od etapu, na którym pojawiła się niezgodność z prawem[12]. Oznacza to w szczególności, że w sytuacji, w której stwierdza się nieważność aktu kończącego procedurę administracyjną, unieważnienie to niekoniecznie wpływa na akty przygotowawcze, takie jak wszczęcie postępowania antydumpingowego. W sytuacji, w której stwierdza się nieważność rozporządzenia nakładającego ostateczne środki antydumpingowe, oznacza to, że w następstwie unieważnienia postępowanie antydumpingowe jest nadal otwarte, ponieważ akt kończący postępowanie antydumpingowe zniknął z unijnego porządku prawnego[13], z wyjątkiem sytuacji, w której niezgodność z prawem pojawiła się na etapie wszczęcia postępowania.

(11)     W omawianym przypadku niezgodność z prawem pojawiła się po wszczęciu postępowania. Komisja postanowiła zatem wznowić obecne postępowanie antydumpingowe, które nadal było otwarte dokładnie na etapie pojawienia się niezgodności z prawem, i zbadać, czy w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem w okresie od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r. panowały warunki gospodarki rynkowej

(12)     W związku z tym instytucje rozpatrzyły te wnioski o MET, które dotyczyły okresu od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r., czyli okresu objętego dochodzeniem.

(13)     Producentów eksportujących objętych postępowaniem wezwano do współpracy. Umożliwiono im przedstawienie uwag na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w odpowiednich pismach.

(14)     Ponieważ postępowanie antydumpingowe prowadzące do przyjęcia spornego rozporządzenia przeprowadzono w latach 2005–2006, Komisja miała pewność, że posiada właściwe dane kontaktowe potencjalnie zainteresowanych stron. W związku z tym Komisja wezwała wszystkie potencjalnie zainteresowane strony do określenia, czy chcą być informowane o ustaleniach zgodnie z art. 20 rozporządzenia podstawowego w drodze zawiadomienia publikowanego w Dzienniku Urzędowym[14].

B.        Zastąpienie spornego rozporządzenia nowym aktem w celu zapewnienia zgodności z wyrokami

(15)     Instytucje Wspólnoty mają możliwość skorygowania tych aspektów spornego rozporządzenia, które doprowadziły do jego unieważnienia, pozostawiając niezmienionymi te części oceny, na które wyrok nie ma wpływu[15].

(16)     Niniejsze rozporządzenie ma na celu skorygowanie aspektów spornego rozporządzenia, co do których stwierdzono niezgodność z rozporządzeniem podstawowym i które w konsekwencji doprowadziły do stwierdzenia nieważności w odniesieniu do producentów eksportujących.

(17)     Wszelkie pozostałe ustalenia poczynione w spornym rozporządzeniu, które nie zostały unieważnione przez Sąd, zachowują ważność i zostają niniejszym włączone do niniejszego rozporządzenia. 

(18)     W związku z powyższym treść kolejnych motywów zostaje ograniczona do zakresu nowej oceny niezbędnej w celu zapewnienia zgodności z wyrokami.

1.           Rozpatrywanie wniosków o MET

(19)     Powodem stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem był fakt, że instytucje powinny były rozpatrzeć uzasadnione wnioski zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego.

(20)     Instytucje przeanalizowały zatem wnioski o MET. W analizie wykazano, że przedstawione informacje były niewystarczające, aby wykazać, że producenci eksportujący objęci postępowaniem działali w warunkach gospodarki rynkowej (zob. motywy 23 i następne w celu zapoznania się ze szczegółowymi wyjaśnieniami).

(21)     Koniecznie należy zauważyć, że ciężar dowodu leży po stronie producenta składającego wniosek o MET na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W tym celu w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy przewidziano, że wniosek złożony przez takiego producenta musi zawierać wystarczające dowody, jak określono w tym przepisie, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej. Instytucje UE nie są tym samym obarczone obowiązkiem udowadniania, że producent nie spełnia przesłanek przewidzianych dla korzystania z tego statusu. Zadaniem instytucji UE jest natomiast dokonanie oceny, czy dowody dostarczone przez producenta objętego postępowaniem są wystarczające do wykazania, że spełniono kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit c) akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego konieczne do przyznania producentowi MET, a zadaniem sądownictwa UE jest kontrola, czy ocena nie jest obarczona oczywistym błędem (pkt 32 wyroku w sprawie C-249/10 P i pkt 24 wyroku w sprawie C-247/10 P).

(22)     Komisja, pomimo faktu, że ciężar dowodu spoczywa na producentach objętych postępowaniem, umożliwiła jednak producentom eksportującym objętym postępowaniem przedstawienie dodatkowych informacji. Żaden z eksporterów objętych postępowaniem nie przedstawił dodatkowych informacji, o które wnioskowano, nawet po otrzymaniu przypomnienia i ostrzeżenia w odniesieniu do konsekwencji wynikających z nieprzedstawienia tych informacji.

(23)     W postępowaniu wykazano, że jeden producent eksportujący zlokalizowany w Hong Kongu (przedsiębiorstwo 1) był powiązany z innymi producentem eksportującym objętym postępowaniem (przedsiębiorstwo 2) w trakcie pierwotnego okresu objętego dochodzeniem. W związku z tym złożone przez nich wnioski o MET poddano wspólnej analizie. Przedsiębiorstwo 2 nie ustosunkowało się do braków zidentyfikowanych przez Komisję; na podstawie informacji dostępnych Komisji uznała ona, że przedsiębiorstwo 1 i przedsiębiorstwo 2 nie wykazały, że działają w warunkach gospodarki rynkowej, jak określono w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, z następujących powodów.

(24)     Jeżeli chodzi o kryterium 1 (decyzje gospodarcze), oficjalny dokument „świadectwo zatwierdzenia” przedsiębiorstwa odnosił się do ilościowego ograniczenia produkcji danego produktu i obowiązku sprzedawania wyłącznie na wywóz. W kilku rozdziałach umowy spółki zawarto informację o obowiązku składnia sprawozdań władzom lokalnym, w szczególności w odniesieniu do ustalania cen sprzedaży i operacji walutowych. W formularzu MET stwierdzono, że przedsiębiorstwo posiada kredyty długoterminowe, niezabezpieczone, nie ponosząc przy tym kosztów odsetek i nie posiadając ustalonych warunków spłaty. Kryteria 2 (rachunkowość) i 3 (aktywa i „przeniesienia”) nie zostały spełnione, ponieważ nie przedstawiono zewnętrznych sprawozdań z audytu i z weryfikacji kapitału.

(25)     Ustalono, że inny producent eksportujący objęty postępowaniem również posiadający swoją siedzibę w Hong Kongu (przedsiębiorstwo 3) jest powiązany z producentami przedmiotowego produktu w ChRL. Zwrócono się zatem do przedsiębiorstwa 3 o złożenie formularzy wniosku o MET w odniesieniu do powiązanych z nim producentów w ChRL. Nie przedstawiono żadnych informacji. Uznano, że przedsiębiorstwo 3 nie przedstawiło wystarczających dowodów potwierdzających, że powiązani z nim producenci działają w warunkach gospodarki rynkowej, zgodnie z przepisami art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Przedsiębiorstwu 3 nie można zatem przyznać MET.

(26)     Wniosek o MET złożony przez przedsiębiorstwo 4 składał się z wielu dokumentów i załączników wyłącznie w języku chińskim, bez żadnego tłumaczenia na język angielski. Ponadto nie przedstawiono w nim informacji umożliwiających dokonanie oceny jego zgodności z kryteriami 1 (decyzje gospodarcze), 2 (rachunkowość) i 3 (aktywa i „przeniesienia”), jak określono w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(27)     Jeżeli chodzi o kryterium 1 (decyzje gospodarcze), nie przedstawiono umowy spółki i wymaganych kopii umów. W odniesieniu do kryteriów 2 i 3 nie zapewniono tłumaczeń skontrolowanych sprawozdań finansowych na język angielski. Nie wyjaśniono również, wbrew wezwaniu, co jest powodem zaniechania sprzedaży na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem. Nie przedstawiono sprawozdań z weryfikacji kapitału. Ponadto wbrew wezwaniu nie przedstawiono dokumentów przedstawiających różne kroki w zakresie decyzji gospodarczych i kosztów, jak negocjacje z dużymi dostawcami i przykładowe umowy o pracę.

(28)     Wniosek o MET złożony przez przedsiębiorstwo 5 nie potwierdził, że działa ono w warunkach gospodarki rynkowej, ponieważ nie uwzględniono w tym wniosku informacji koniecznych do dokonania oceny zgodności z kryteriami 1 (decyzje gospodarcze), 2 (rachunkowość) i 3 (aktywa i „przeniesienia”).

(29)     W szczególności, jeżeli chodzi o kryterium 1, przedsiębiorstwo 5 nie złożyło wniosków o MET w odniesieniu do pięciu innych powiązanych przedsiębiorstw, które należą do grupy i które najprawdopodobniej sprzedawały przedmiotowy produkt. Odnośnie do kryterium 2 przedsiębiorstwo 5 nie przedstawiło skontrolowanych sprawozdań finansowych za 2003 r., a sprawozdania z audytu za 2002 r. i 2004 r. zawierają uwagi, które poddają w wątpliwość wiarygodność wspomnianych sprawozdań finansowych. Dodatkowo przedsiębiorstwo 5 nie przedstawiło sprawozdania z weryfikacji kapitału i informacji dotyczących tego, kiedy i w jakich warunkach otrzymało urządzenia służące do produkcji.

(30)     W art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy przewidziano, że wniosek złożony przez takiego producenta wnioskującego o MET musi zawierać wystarczające dowody, jak określono w tym przepisie, że producent działa warunkach gospodarki rynkowej. We wnioskach o MET nie przedstawiono takich dowodów.

(31)     Ponadto Komisja, nie mając już prawnego obowiązku w tej kwestii, wysłała pisma w sprawie uzupełnienia braków do producentów eksportujących objętych postępowaniem, jednak nie przyniosło to żadnego skutku.

(32)     W związku z tym Komisja poinformowała producentów eksportujących objętych postępowaniem o swoim zamiarze odmówienia im przyznania MET i umożliwiła im przedstawienie uwag.

(33)     W trakcie przesłuchania i w swoich uwagach pisemnych producenci eksportujący objęci postępowaniem nie zakwestionowali oceny ich wniosków o MET dokonanej przez Komisję.

(34)     Uznano, że żaden z producentów eksportujących objętych postępowaniem nie wypełnił wszystkich warunków określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego i w związku z tym odmówiono przyznania MET wszystkim producentom.

(35)     Należy przypomnieć orzeczenie Trybunału, w którym stwierdził on, że jeżeli instytucje ustaliły, iż w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem panują warunki gospodarki rynkowej, powinni oni byli korzystać z tej samej stawki, co przedsiębiorstwo ujęte w próbie, któremu przyznano MET.

(36)     Skoro jednak odmówiono przyznania MET wszystkim producentom eksportującym objętym postępowaniem w wyniku ustaleń w trakcie wznowionego dochodzenia, żaden z tych producentów nie powinien korzystać z indywidualnej stawki celnej dotyczącej przedsiębiorstwa ujętego w próbie, któremu przyznano MET.

(37)     Należy zatem nałożyć na producentów eksportujących objętych postępowaniem na okres stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006 rezydualne cło antydumpingowe mające zastosowanie do ChRL. Okres stosowania wspomnianego rozporządzenia początkowo trwał od dnia 7 października 2006 r. do dnia 7 października 2008 r. W dniu 30 grudnia 2009 r., w następstwie wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, nastąpiło przedłużenie tego okresu do dnia 31 marca 2011 r. Niezgodność z prawem wskazana w wyrokach polega na braku określenia przez instytucje, czy produkty wyprodukowane przez producentów eksportujących objętych postępowaniem powinny być objęte cłem rezydualnym czy cłem obowiązującym w stosunku do przedsiębiorstwa ujętego w próbie, któremu przyznano MET.

(38)     W oparciu o niezgodność z prawem wskazaną przez Trybunał nie istnieje żadna podstawa prawna do całkowitego wyłączenia produktów produkowanych przez producentów eksportujących objętych postępowaniem z obowiązku płacenia jakiegokolwiek cła antydumpingowego. W ramach nowego aktu eliminującego niezgodność z prawem wskazaną przez Trybunał należy zatem dokonać ponownej oceny wyłącznie stosowanej stawki cła antydumpingowego, a nie samych środków.

(39)     Gdyby instytucje powstrzymywały się przed ponownym nałożeniem ceł na odpowiednim poziomie, wywołałoby to bezpodstawne wzbogacenie, ponieważ przywóz produktów produkowanych przez producentów objętych postępowaniem miał miejsce przy założeniu, że stosowne cła zostaną nałożone. Decydując o cenach sprzedaży przedmiotowych produktów, uwzględniano zatem cło.

(40)     Ponieważ uznano, że w stosunku do producentów eksportujących objętych postępowaniem cło rezydualne należy nałożyć ponownie w tej samej stawce, jak pierwotnie nałożono rozporządzeniem Rady (WE) nr 1472/2006, zmiany w rozporządzeniu Rady (WE) nr 388/2008 ani w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 1294/2009 nie są wymagane. Rozporządzenia te utrzymują ważność w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem.

2.           Uwagi zainteresowanych stron

(41)     Producenci eksportujący objęci postępowaniem twierdzą, że po pierwsze niezwykle trudne, o ile w ogóle możliwe było przedstawienie na prośbę Komisji dodatkowych informacji, dotyczących okresu od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r.

(42)     Po drugie producenci są zdania, że Trybunał stwierdził nieważność spornego rozporządzenia nie tylko ze względu na całkowity brak rozpatrzenia ich wniosków o MET ze strony instytucji, ale również ze względu na brak orzeczenia dotyczącego traktowania na zasadach MET przedsiębiorstw nieujętych i ujętych w próbie w ciągu trzech miesięcy od wszczęcia dochodzenia, jak określono w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Strony twierdzą, że te braki nie mogą zostać już wyeliminowane. Uważają oni, że w każdym przypadku, w wyniku naruszenia trzymiesięcznego terminu, również wszystkie przedsiębiorstwa ujęte w próbie, które złożyły wniosek o MET, powinny być traktowane tak jakby przyznano im MET, oraz że instytucje mają w związku z tym obowiązek ponownego obliczenia średniego marginesu dumpingu w odniesieniu do przedsiębiorstw, które uzyskały MET.

(43)     Po trzecie producenci twierdzą, że postępowanie antydumpingowe zakończono w momencie wygaśnięcia środków antydumpingowych w dniu 31 marca 2011 r. i w związku z tym instytucje nie miały możliwości ponownego wszczęcia postępowania od etapu, na którym pojawiła się niezgodność z prawem. Uważają oni, że instytucje mają raczej obowiązek rozpocząć nowe dochodzenie obejmujące nie tylko wnioski o MET, ale również wnioski obejmujące występowanie dumpingu, szkody oraz interes UE.

(44)     Po czwarte twierdzą oni, że proponowany sposób przestrzegania zgodności z wyrokami prowadziłby do nałożenia ceł antydumpingowych z mocą wsteczną. To z kolei byłoby sprzeczne z zasadą pewności prawa, z prawem do skutecznego środka zaskarżenia i z art. 10 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(45)     Po piąte twierdzą oni, że instytucje nie mogą ograniczać się do oceniania wniosków o MET przedstawionych przez producentów eksportujących objętych postępowaniem. Uważają, że instytucje powinny raczej oceniać wszystkie wnioski o MET przedstawione przez przedsiębiorstwa nieujęte w próbie. Wstrzymanie się od takiej oceny stanowiłoby naruszenie zasady niedyskryminacji.

(46)     Dodatkowo strony kwestionują argument, że brak ponownego nałożenia ceł skutkowałby bezpodstawnym wzbogaceniem. Stwierdzono, że skoro cła antydumpingowe, które unieważniono, nigdy nie miały miejsca w odniesieniu do eksporterów objętych postępowaniem, nienałożenie ich nie prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia podmiotów, których to dotyczy.

3.           Analiza uwag

(47)     W odpowiedzi na pierwszą uwagę instytucje przypomniały, że zgodnie z orzecznictwem ciężar dowodu spoczywa na producencie wnioskującym o MET na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W tym celu w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy przewidziano, że wniosek złożony przez takiego producenta musi zawierać wystarczające dowody, jak określono w tym przepisie, że producent działa warunkach gospodarki rynkowej. Tym samym, zgodnie z stanowiskiem Trybunału przedstawionym w wyrokach (zob. motyw 21 powyżej), instytucje UE nie są obarczone obowiązkiem udowadniania, że producent nie spełnia warunków określonych dla korzystania z tego statusu. Zadaniem instytucji UE jest natomiast dokonanie oceny, czy dowody dostarczone przez producenta objętego postępowaniem są wystarczające do wykazania, że spełniono kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit c) akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego konieczne do przyznania producentowi MET.

(48)     Instytucje mogły zatem po prostu odrzucić wniosek o MET na tej podstawie, że wnioski nie zawierają wystarczających dowodów potwierdzających działanie producenta w warunkach gospodarki rynkowej. Fakt, że instytucje postanowiły umożliwić producentom eksportującym objętym postępowaniem uzupełnienie ich wniosków, nie może być poddawany krytyce w związku z tym, że rzekomo nastąpiło z opóźnieniem.

(49)     W odniesieniu do drugiej uwagi związanej z tym, że rozstrzygnięcie w sprawie MET musiało zostać zakończone w ciągu trzech miesięcy od wszczęcia postępowania należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego nie zawiera żadnego wskazania odnoszącego się do konsekwencji niedotrzymania przez Komisję terminu trzech miesięcy. W związku z tym Sąd uważa, że podjęcie decyzji dotyczącej MET na późniejszym etapie nie ma wpływu na ważność rozporządzenia nakładającego ostateczne środki, dopóki wnioskodawcy nie wykazali, że gdyby Komisja nie przekroczyła terminu trzech miesięcy, Rada mogłaby przyjąć inne rozporządzenie, bardziej korzystne dla ich interesów niż sporne rozporządzenie[16]. Trybunał ponadto uznał, że instytucje mogą zmieniać ocenę dotyczącą MET do momentu przyjęcia środków ostatecznych[17].

(50)     Wyroki nie wpłynęły na zmianę orzecznictwa. Wydając wyroki, Trybunał powołuje się na obowiązek Komisji polegający na przeprowadzeniu oceny w ciągu trzech miesięcy w celu wykazania, że obowiązek tej oceny istnieje niezależnie od tego, czy Komisja stosuje metodę kontroli wyrywkowej, czy nie. Trybunał sam nie orzeka w kwestii dotyczącej tego, jakie konsekwencje prawne ma zakończenie oceny w sprawie MET przez Komisję na późniejszym etapie dochodzenia. Trybunał stwierdza jedynie, że instytucje nie mogły całkowicie ignorować wniosków o MET, ale musiały dokonać ich oceny najpóźniej w momencie nakładania środków ostatecznych.

(51)     W omawianym przypadku producenci eksportujący objęci postępowaniem nie wykazali, że gdyby Komisja przeprowadziła ocenę w sprawie MET w ciągu trzech miesięcy od wszczęcia postępowania antydumpingowego w 2005 r., Rada mogła przyjąć inne rozporządzenie, bardziej korzystne dla ich interesów niż sporne rozporządzenie. Druga uwaga zostaje zatem odrzucona.

(52)     Jeżeli chodzi o trzecią uwagę, mianowicie dotyczącą wygaśnięcia odnośnych środków w dniu 31 marca 2011 r., instytucje nie dostrzegają, dlaczego wygaśnięcie środka miałoby jakiekolwiek znaczenie dla Rady w odniesieniu do przyjmowania nowego aktu zastępującego akt unieważniony.

(53)     Jak wyjaśniono powyżej w motywach 9–11, postępowania antydumpingowe pozostają nadal otwarte, na skutek stwierdzenia nieważności aktu kończącego postępowania. Instytucje mają obowiązek zakończenia tych postępowań, ponieważ w rozporządzeniu podstawowym przewidziano, że dochodzenie należy zakończyć aktem wydanym przez instytucje.

(54)     W odniesieniu do czwartej uwagi w art. 10 ust.1 rozporządzenia podstawowego, którego treść jest spójna z treścią art. 10 ust. 1 porozumienia antydumpingowego WTO, określono, że środki tymczasowe i ostateczne cła antydumpingowe stosuje się wyłącznie do produktów wprowadzonych do wolnego obrotu po wejściu w życie decyzji podjętej na mocy odpowiednio art. 7 ust. 1 lub art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W omawianym przypadku odnośne cła antydumpingowe stosuje się wyłącznie do produktów wprowadzonych do swobodnego obrotu po wejściu w życie odpowiednio rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i spornego rozporządzenia (w sprawie ceł ostatecznych) uchwalonych na podstawie art. 7 ust. 1 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(55)     Ponadto uważa się również, że nałożenie ceł antydumpingowych nie powoduje naruszenia ogólnych zasad prawa Unii, takich jak ochrona pewności prawa, uzasadnionego oczekiwania oraz prawo do skutecznego środka zaskarżenia z następujących powodów.

(56)     Jeżeli chodzi o ochronę pewności prawa i uzasadnione oczekiwanie należy po pierwsze zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem przedsiębiorcy handlowi nie mogą występować o ochronę pewności prawa i uzasadnione oczekiwanie w przypadku, gdy zostali powiadomieni o zmianie mającej nastąpić w polityce handlowej UE[18]. W omawianym przypadku powiadomiono przedsiębiorców handlowych, publikując zawiadomienie o wszczęciu postępowania i rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w Dzienniku Urzędowym, co nadal stanowi część porządku prawnego UE i zarazem ryzyka, że produkty produkowane przez producentów eksportujących objętych postępowaniem mogą zostać objęte cłem antydumpingowym. Producenci eksportujący objęci postępowaniem mogli w związku z tym nie polegać na zasadach prawa Unii, ochrony pewności prawa i uzasadnionego oczekiwania.

(57)     Po drugie, ważne jest, aby podkreślić, że nałożenie środków ostatecznych nie ma mocy wstecznej. W orzecznictwie Trybunału istnieje w tym względzie rozróżnienie między zastosowaniem nowej zasady do sytuacji, która stała się ostateczna (zwana także istniejącą lub ostatecznie ukształtowaną sytuacją prawną)[19], oraz do sytuacji, która rozpoczęła się przed wejściem w życie nowej zasady, ale która nie jest jeszcze ostateczna (zwana także sytuacją tymczasową)[20].

(58)     W omawianym przypadku sytuacja związana z przywozem przedmiotowych produktów, która miała miejsce w trakcie okresu stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006, nie stała się jeszcze ostateczna, ponieważ w wyniku stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia, cło antydumpingowe mające zastosowanie do tych produktów nie zostało jeszcze ostatecznie ustalone. Jednocześnie przedsiębiorcy handlowi zostali uprzedzeni, że takie cło może być nałożone, za pomocą publikacji zawiadomienia o wszczęciu postępowania i rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Zgodnie z obowiązującym orzecznictwem sądów UE podmioty nie mogą mieć uzasadnionych oczekiwań aż do przyjęcia przez instytucje aktu kończącego procedurę administracyjną, który staje się aktem ostatecznym[21].

(59)     Nałożenie ceł antydumpingowych nie ma zatem mocy wstecznej.

(60)     Ponadto, nawet jeżeli nałożenie ceł miałoby moc wsteczną, co nie ma miejsca, przepisy prawa materialnego UE można zastosować do sytuacji zaistniałych przed ich wejściem w życie w stopniu, w jakim z ich treści, celów lub systematyki wyraźnie wynika, że należy im przypisać taki skutek[22]. W szczególności w sprawie T-180/01 Euroagri przeciwko Komisji[23] stwierdzono, że: „Chociaż zasada pewności prawa z reguły wyklucza, by środek wspólnotowy wszedł w życie w pewnym momencie poprzedzającym jego publikację, to w wyjątkowych przypadkach może być inaczej, jeżeli wymaga tego cel, jaki ma być osiągnięty, i jeżeli odbywa się to z należytym poszanowaniem uzasadnionego oczekiwania zainteresowanych osób”[24].

(61)     W omawianym przypadku celem jest zgodność z obowiązkiem instytucji na podstawie art. 266 TFUE. Ponieważ Trybunał ustalił jedynie niezgodność z prawem w odniesieniu do określenia stawki celnej mającej zastosowanie, a nie w odniesieniu do samego nałożenia środków (tj. w odniesieniu do ustalenia dumpingu, szkody i interesu UE), producenci eksportujący objęci postępowaniem nie powinni byli oczekiwać z uzasadnionych powodów, że nie zostaną nałożone żadne ostateczne środki antydumpingowe. W związku z tym nałożenie tych środków, nawet gdyby działało z mocą wsteczną, co nie miało miejsca, nie może zostać uznane za naruszające uzasadnione oczekiwanie.

(62)     Nie naruszono także prawa do skutecznego środka zaskarżenia. Producenci eksportujący objęci postępowaniem mogą zakwestionować zgodność z prawem niniejszego rozporządzenia w sądach UE.

(63)     W odniesieniu do piątej uwagi należy zauważyć, że producenci eksportujący objęci postępowaniem są w innej sytuacji prawnej niż pozostałe przedsiębiorstwa nieujęte w próbie, które złożyły wniosek o MET, ale które nie zaskarżyły rozporządzenia do sądu. W odniesieniu do tych ostatnich sporne rozporządzenie stało się rozporządzeniem w sprawie ceł ostatecznych.

(64)     Podsumowując, gdyby instytucje nie zaproponowały żadnych środków, doprowadziłoby to do bezpodstawnego wzbogacenia ze względu na okoliczności wyjaśnione powyżej w motywie 39. Argument, że unieważnione cła nigdy nie miały miejsca ze względu na usunięcie spornego rozporządzenia w drodze wyroku z mocą wsteczną z porządku prawnego UE nie uwzględnia faktu, że przedsiębiorcy handlowi zostali uprzedzeni o ryzyku nałożenia ceł w drodze zawiadomienia o wszczęciu postępowania i w drodze rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz że decyzje dotyczące ustalania cen produktów produkowanych przez producentów eksportujących objętych postępowaniem podejmowano na etapie, gdy stosowano cło ostateczne. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości uznaje się, że można odmówić zwrotu opłat pobranych w sposób bezpodstawny w przypadku, gdyby wiązało się to z niesprawiedliwym wzbogaceniem beneficjenta[25]. Odrzuca się zatem uwagę przedstawioną przez strony.

4.           Uwagi zainteresowanych stron po ujawnieniu ustaleń

(65)     Po ujawnieniu ustaleń niektóre zainteresowane strony powtórzyły opinię, że Trybunał stwierdził nieważność rozporządzenia w całości w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem. Strony uznały, że instytucje mają obowiązek, na podstawie art. 266 TFUE, zwrócić cła antydumpingowe pobrane na podstawie spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczyły one produktów wyprodukowanych przez producentów objętych postępowaniem oraz że instytucje miały możliwość, ale nie obowiązek, przyjąć nowy akt, pod warunkiem że akt ten nie narusza prawa Unii i nie zawiera tych samych nieprawidłowości, na jakie wskazał Trybunał w wydanym wyroku.

(66)     W odniesieniu do zwrotu ceł antydumpingowych służby Komisji, pismem z dnia 31 maja 2012 r., wezwały krajowe organy celne do honorowania takich wniosków o zwrot i zarazem do jednoczesnego informowania importerów, że nie jest wykluczone, iż Komisja może wystąpić do Rady z wnioskiem o ponowne nałożenie ceł na przedmiotowe przywożone towary. Przekazywanie tej informacji ma wyraźnie na celu uniknięcie powstawania uzasadnionego oczekiwania.

(67)     W odniesieniu do przyjęcia nowego aktu zastępującego unieważniony akt przypomina się, że w kontekście procedur administracyjnych, takich jak procedury antydumpingowe, instytucje mają obowiązek zakończenia otwartego dochodzenia przyjęciem aktu ostatecznego (zob. powyżej motywy 9, 10 i 53). Przyjęcie aktu ostatecznego kończącego otwarte dochodzenie nie jest zatem możliwością, lecz obowiązkiem instytucji. Rozumie się samo przez się, że każdy nowy akt musi być zgodny z prawem Unii i musi usuwać niezgodność z prawem wskazaną przez Trybunał. W odniesieniu do naruszeń prawa Unii zainteresowane strony po pierwsze stwierdziły, że nie ma żadnej podstawy prawnej, aby ponownie wszcząć postępowanie na etapie, na którym wystąpiła niezgodność z prawem. Wskazują one na fakt, że środki antydumpingowe dotyczące przywozu niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami („obuwie”) od eksporterów objętych postępowaniem wygasły w marcu 2011 r. Ich zdaniem „wskrzeszanie martwego cła antydumpingowego” jest sprzeczne zarówno z prawem Unii jak i prawem WTO.

(68)     Zainteresowane strony nie uwzględniły faktu, że na skutek unieważnienia postępowanie antydumpingowe, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, jest nadal otwarte w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem (zob. powyżej motywy 9–11 oraz 52–53). Fakt, że środki nałożone rozporządzeniem Rady (WE) nr 1294/2009 wygasły w 2011 r., to jest przed wydaniem wyroków przez Trybunał, nie ma w tym względzie żadnego znaczenia. W przeciwnym razie środki, do podjęcia których zobowiązane są instytucje w celu zachowania zgodności z wyrokiem Trybunału, zależałyby od czasu trwania postępowania przed sądami UE.

(69)     Po drugie strony uważają, że producenci eksportujący objęci postępowaniem zakwestionowali w Trybunale nie tylko odrzucenie wniosków o MET, ale także ustalenie dumpingu. Ponadto uznają oni interpretację wyroków, zgodnie z którą unieważniono sporne rozporządzenie nie ze względu na brak oceny wniosku o MET ze strony instytucji przed przyjęciem spornego rozporządzenia, ale ze względu na to, ze Komisja nie dokonała tej oceny w ciągu trzech miesięcy. W ich opinii wynika to stąd, że instytucje również nie oceniły wniosków o MET złożonych przez przedsiębiorstwa ujęte w próbie w sposób ważny i dlatego też nie dokonały ustaleń dotyczących dumpingu w sposób ważny. Jedna z zainteresowanych stron posuwa się nawet dalej, sugerując, że stosując się do wyroku instytucje powinny były dokonać także oceny wszystkich wniosków o MET złożonych przez inne przedsiębiorstwa nieujęte w próbie.

(70)     Taka interpretacja wyroku została odrzucona powyżej w motywach 49–51. Odniesienie do terminu trzech miesięcy w wyrokach opiera się na dosłownym brzmieniu przepisu, aby pokazać, że należy dokonać oceny wszystkich wniosków o MET, nawet w przypadku metody kontroli wyrywkowej. W żadnym z wyroków Trybunał nie zmienił wcześniejszego orzecznictwa w zakresie braku sankcji za naruszenie terminu trzech miesięcy. Fakt, że Trybunał zastosował zasadę ekonomii procesowej, nie rozpatrując sześciu z dziewięciu skarg dotyczących wyroków Sądu, oznacza, że producenci eksportujący objęci postępowaniem mogą wnieść te skargi po raz kolejny w przypadku, jeżeli zdecydują się na wszczęcie nowego postępowania. Stosując się do wyroku Komisja i Rada mogą opierać się na ustaleniach Sądu odrzucających te argumenty, ponieważ ustalenia te nie zostały unieważnione przez Trybunał. Ponadto nie ma potrzeby rozpatrywania wniosków o MET innych przedsiębiorstw nieujętych w próbie na tym etapie, ponieważ sporne rozporządzenie stało się rozporządzeniem w sprawie ceł ostatecznych wobec tych innych przedsiębiorstw nieujętych w próbie.

(71)     Po trzecie zainteresowane strony stwierdziły, że instytucje odeszły od swoich normalnych praktyk przestrzegania zgodności z wyrokami stwierdzającymi nieważność ostatecznych środków antydumpingowych, mając przy tym na uwadze postępowanie instytucji w następstwie wyroku Trybunału w sprawie Industrie des Poudres Spheriques („IPS”)[26]. Wskazują w szczególności, że Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym zawiadomienia o ponownym otwarciu dochodzenia i zaproponowała Radzie nowe środki do przyjęcia w przyszłości.

(72)     Fakty dotyczące obecnej sprawy są jednak inne niż w przypadku wcześniejszych unieważnień. Jak wyjaśniono powyżej w motywie 38 i 61, niezgodność z prawem wskazana przez Trybunał nie dotyczy ustaleń w zakresie dumpingu, szkody i interesu UE i w związku z tym zasady nakładania cła, lecz jedynie sprecyzowanej stawki celnej. Poprzednie unieważnienia, do których odnosiły się zainteresowane strony, dotyczyły natomiast ustaleń w zakresie dumpingu, szkody i interesu UE. Instytucje uznały zatem przyjęcie nowych środków na przyszłość za bardziej odpowiednie.

(73)     Jedna z zainteresowanych stron powołuje się również na unieważnienia w sprawie T-221/05 Huvis przeciwko Radzie oraz w sprawie T-249/06 Interpipe Nikopolsky przeciwko Radzie. Te unieważnienia były częściowe; pozostawiały część cła jako obowiązującą. Powodem był fakt, że Sąd mógł samodzielnie zdecydować o właściwym poziomie cła, ponieważ uznał, że korekty należy wykonać w określony sposób. W omawianym przypadku natomiast Trybunał stwierdził, że nie może decydować za Komisję i Radę, czy należy przyznać MET producentom eksportującym objętym postępowaniem. Decyzja ta mogłaby zostać podjęta wyłącznie na podstawie oceny złożonych przez nich wniosków, co wchodzi w zakres kompetencji Komisji i Rady. Fakt, że Trybunał nie orzekł samodzielnie w kwestii dotyczącej tego, czy przyznać MET producentom eksportującym objętym postępowaniem czy też nie, także pokazuje, że naruszenie terminu trzech miesięcy nie prowadzi automatycznie do przyznania MET, jak twierdzą niektóre strony.

(74)     Po czwarte zainteresowane strony również potwierdziły, że nałożenie ceł antydumpingowych na przywóz obuwia od producentów eksportujących objętych postępowaniem miałoby moc wsteczną i w związku z tym stanowiłoby naruszenie art. 10 rozporządzenia podstawowego i art. 10 porozumienia antydumpingowego. Strony argumentowały, że nałożenie ceł przypuszczalnie z mocą wsteczną naruszałoby także uzasadnione oczekiwanie. To uzasadnione oczekiwanie pojawiłoby się w związku z wyrokami i odpowiednio w związku z faktem, że Komisja odeszła od swojej wcześniejszej praktyki, publikując ogłoszenie o wznowieniu postępowania w Dzienniku Urzędowym dopiero ponad rok po wydaniu pierwszego wyroku, a nie bezpośrednio po stwierdzeniu unieważnień. Ponadto strony utrzymywały, że ogólna zasada prawa Unii dotycząca ochrony pewności prawa wyklucza sytuację, w której akt UE staje się skuteczny z dniem poprzedzającym jego publikację.

(75)     W motywach 54–59 wyjaśniono, że nałożenie ceł antydumpingowych w niniejszym rozporządzeniu nie ma mocy wstecznej.

(76)     Wyroki nie mogły być powodem uzasadnionego oczekiwania, ponieważ wyjaśniono w nich, że wysokość stawki celnej musi zostać ustalona przez Komisję i Radę (zob. powyżej motyw 7).

(77)     Jeżeli chodzi o ogłoszenie, instytucje zwracają uwagę, że, po pierwsze, nie ma obowiązku publikowania takiego ogłoszenia w pierwszej kolejności, ponieważ instytucje wznawiają postępowanie od etapu, na którym wystąpiła niezgodność z prawem, a zawiadomienie o wszczęciu postępowania pozostaje częścią porządku prawnego UE. Po drugie, prawdopodobne podstawą dla uzasadnionych oczekiwań byłby okres milczenia. Jednak zgodnie z orzecznictwem brak działań ze strony instytucji nie może prowadzić do pojawienia się uzasadnionego oczekiwania[27]. W każdym przypadku rzekomo opóźniona publikacja w Dzienniku Urzędowym nie stanowiła zawiadomienia o wznowieniu postępowania, ale zawiadomienie wzywające zainteresowane strony do przedstawienia uwag. Zawiadomienie opublikowano ze względów opisanych w motywie 14 i również nie może ono prowadzić do powstawania uzasadnionych oczekiwań.

(78)     Jeżeli chodzi o ogólną zasadę prawa Unii dotyczącą ochrony pewności prawa w motywie 60 powyżej określono, że środek UE może stać się skuteczny od momentu poprzedzającego jego publikację, jeśli wymaga tego cel, który ma zostać osiągnięty, i jeżeli uzasadnione oczekiwania osób objętych postępowaniem są należycie przestrzegane, co ma miejsc w omawianym przypadku.

(79)     Po piąte zainteresowane strony również powtórzyły swój argument dotyczący braku zjawiska „bezpodstawnego wzbogacenia importerów”, które odrzucono powyżej w motywie 64.

(80)     Po szóste zainteresowane strony utrzymywały również, że proponowane środki wykonania naruszałyby zasadę interesu UE, jak określono w art. 21 rozporządzenia podstawowego, ponieważ nałożenie ceł stanowiłoby nieuzasadnione obciążenie dla importerów w UE, nie przynosząc żadnych korzyści przemysłowi unijnemu jako całości. Argument ten nie uwzględnia faktu, że niniejsze rozporządzenie dotyczy przywozu przedmiotowych produktów, który miał miejsce w trakcie okresu stosowania spornego rozporządzenia, a nie przywozu tych produktów w przyszłości. Jeżeli chodzi o przedmiotowy przywóz w trakcie okresu stosowania spornego rozporządzenia, instytucje wykazały interes UE w motywach 241–286 spornego rozporządzenia. Sądy UE nie stwierdziły żadnej niezgodności z prawem w odniesieniu do tych motywów.

(81)     Po siódme zainteresowane strony również utrzymywały, że nie wszystkie z nich były w stanie bronić swoich praw, a jedynie te, które mogły udowodnić, że zostały jako takie zarejestrowane w pierwotnym dochodzeniu. Ich zdaniem proponowane cła będą mieć wpływ także na przedsiębiorstwa, których nie zarejestrowano jako zainteresowanych stron w pierwotnym dochodzeniu. Ponadto utrzymywały, że instytucje nie opublikowały żadnego zawiadomienia natychmiast po wydaniu wyroku przez Trybunał i w związku z tym nie było w tym czasie żadnych informacji o zamierzonych środkach wykonania.

(82)     Ponieważ instytucje wznowiły postępowanie od etapu, na którym wystąpiła niezgodność z prawem, normalne jest, że instytucje skierowały zawiadomienie do tych stron, które są stronami zainteresowanymi w tym postępowaniu. Ponadto inne strony nie zostały pozbawione możliwości przedstawienia swoich uwag, co też niektóre z nich faktycznie uczyniły, i od momentu przedstawienia uwag zostały uznane za strony zainteresowane. Fakt, że zawiadomienie opublikowano dopiero ponad rok po wydaniu pierwszego z dwóch wyroków nie wpływa na zgodność z prawem niniejszego rozporządzenia, ponieważ wszystkie zainteresowane strony poinformowano na czas, aby przedstawiły swoje opinie.

(83)     Po ósme producenci eksportujący objęci postępowaniem utrzymywali, że naruszono ich prawo do obrony, ponieważ Komisja dokonała oceny ich wniosków o MET dopiero w latach 2012–2013, a nie 2005–2006. Twierdzą oni, że gdyby ocena miała miejsce w latach 2005–2006, mogliby oni udzielić określonych informacji, których teraz nie mogą już udzielić, ponieważ dokumenty zostały zniszczone lub ówcześni pracownicy zmienili pracę.

(84)     W związku z tym należy przypomnieć, że Komisja nie ma obowiązku zwracać się do eksportujących producentów o uzupełnienie wniosku o MET. Komisja i Rada mogą dokonać swoich ocen w oparciu o informacje dostarczone przez eksportujących producentów (zob. powyżej motywy 21, 22 i 31). Ponadto producenci eksportujący objęci postępowaniem nie zakwestionowali oceny swoich wniosków o MET dokonanej przez Komisję i nie określili, do których dokumentów i do których osób nie mają już dostępu. Zarzut jest zatem tak abstrakcyjny, że instytucje nie mogą uwzględnić tych trudności, dokonując oceny wniosków o MET. Ponieważ argument ten opiera się na spekulacjach i nie jest poparty dokładnymi wskazaniami, jakie dokumenty i jakie osoby nie są już dostępne, oraz jakie znaczenie mają te dokumenty i osoby dla oceny wniosków o MET, argument ten należy odrzucić.

(85)     Zainteresowane strony utrzymywały, że proponowane środki wykonania naruszałyby art. II ust. 1 lit. b) GATT z 1994 r., ponieważ instytucje zaproponowały nałożenie z mocą wsteczną cła antydumpingowego na przywóz obuwia od eksporterów objętych postępowaniem, w odniesieniu do których środki antydumpingowe już wygasły. Ponadto zainteresowane strony utrzymywały, że skoro nie obowiązują już środki antydumpingowe mające legalne zastosowanie w zakresie przywożonych towarów objętych postępowaniem, proponowane wprowadzenie w życie narusza art. 10, art. 5 ust. 1 i art. 5 ust. 6 porozumienia antydumpingowego. Na mocy tych artykułów instytucje mogą ponownie nałożyć ostateczne cła antydumpingowe po wszczęciu nowego dochodzenia i wydaniu nowe decyzji w rozumieniu art. 9 ust. 1 porozumienia antydumpingowego.

(86)     Podstawą tych argumentów jest opinia, że instytucjom uniemożliwiono wznowienie postępowania od etapu, na którym wystąpiła niezgodność z prawem, oraz że nałożenie ceł miałoby moc wsteczną. Z powodów przedstawionych powyżej opinia ta jest błędna. Nie jest zatem konieczne zajmowanie się bardziej szczegółowo argumentami wysuwanymi w odniesieniu do rzekomego naruszenia zasad WTO.

5.           Artykuł 221 Wspólnotowego kodeksu celnego

(87)     W art. 221 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/1992 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny[28] ustanawia się, że powiadomienie o kwocie należności nie może nastąpić po upływie trzech lat, licząc od dnia powstania długu celnego. Zastosowanie takie może uniemożliwić wykonanie wyroków we wszystkich sprawach, w których krajowe organy celne lub sędziowie przyjęli niezgodność z prawem krajowych powiadomień celnych opierających się na spornym rozporządzeniu i przedmiotowych produktach wyprodukowanych przez producentów eksportujących objętych postępowaniem. W takich sytuacjach krajowe organy celne muszą mieć możliwość powiadamiania o kwocie należności w terminie późniejszym niż trzy lata od dnia powstania długu celnego.

(88)     W przeciwieństwie do stanowiska przyjętego przez zainteresowane strony, art. 221 Wspólnotowego kodeksu celnego nie ma automatycznego zastosowania do poboru ceł antydumpingowych. Ani Wspólnotowy kodeks celny, ani rozporządzenie podstawowe nie zawierają przepisów, które nadkładałyby zobowiązanie w zakresie stosowania Wspólnotowego kodeksu celnego do pobierania ceł antydumpingowych. Na podstawie art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w rozporządzeniu nakładającym cła określa się formy, stawki i inne kryteria w odniesieniu do poboru ceł.

(89)     W związku z tym niniejsze rozporządzenie nie stanowi o zastosowaniu art. 221 Wspólnotowego kodeksu celnego, lecz ustanawia niezależne przepisy w odniesieniu do przedawnienia. Uzasadnienie tych niezależnych przepisów brzmi następująco: z przyczyn określonych powyżej w motywach 54–59 i 66 proponowane ponowne nałożenie ceł nie ma mocy wstecznej i w żadnym przypadku, z przyczyn określonych powyżej w motywach 60 i 61 oraz 76–80, nie jest sprzeczne z ogólną zasadą prawa Unii dotyczącą ochrony pewności prawa i uzasadnionego oczekiwania.

(90)     Dodatkowo wstępne powiadomienie o kwocie należności faktycznie nastąpiło w ciągu trzech lat. Po wydaniu wyroków konieczne okazało się jednak ponowne dokonanie oceny, czy należy obniżyć dług celny na skutek oceny wniosków o MET złożonych przez producentów eksportujących objętych postępowaniem. Ponieważ do czasu dokonania oceny nie było podstaw prawnych do zatrzymania opłaconych należności celnych, Komisja wezwała krajowe organy celne do honorowania takich wniosków o zwrot oraz jednocześnie do informowania importerów, że nie jest wykluczone, iż Komisja może wystąpić z wnioskiem do Rady o ponowne nałożenie ceł na przedmiotowe przywożone towary (zob. powyżej motyw 66).

(91)     Z tego względu niezależne przepisy w odniesieniu do przedawnienia, różniące się od przepisów art. 221 Wspólnotowego kodeksu celnego, są uzasadnione.

(92)     W celu zapewnienia pewności prawa i odzwierciedlenia szczególnych okoliczności niniejszej sprawy uważa się za właściwe postanowienie, że powiadomienie dłużnika o kwocie należności następuje nie później niż dwa lata po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

(93)     Zainteresowane strony utrzymywały, że instytucje nie mogą odstąpić od art. 221 Wspólnotowego kodeksu celnego na podstawie art. 14 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Uważają one, że rozporządzenie podstawowe nadaje jedynie uprawnienie do nałożenia ceł antydumpingowych, ale nie nadaje ich do ustalenia zasad w zakresie pobierania i odzyskiwania ceł antydumpingowych. Te ostatnie zasady musiałyby być określone wyłącznie we Wspólnotowym kodeksie celnym. Powołują się one na orzeczenie Trybunału w sprawie C-201/04 Molenbergnatie. Ponadto zainteresowane strony utrzymywały również, że akty wykonawcze, takie jak rozporządzenia Rady nakładające środki antydumpingowe, nie mogą stanowić odstępstwa od aktów ustawodawczych takich jak Wspólnotowy kodeks celny. Podsumowując, strony utrzymywały, że odstąpienie od art. 221 Wspólnotowego kodeksu celnego naruszałoby pewność prawa, ponieważ zgodnie z utrwalonym orzecznictwem po upływie terminu przedawnienia cło należne zgodnie z przepisami prawa nie podlega już zwrotowi.

(94)     Jak określono w motywie 88 powyżej, Wspólnotowy kodeks celny nie ma automatycznego zastosowania do poboru ceł antydumpingowych, a ma takie zastosowanie wyłącznie wówczas, jeżeli rozporządzenie nakładające cła stanowi o jego stosowaniu, i jedynie w określonym w rozporządzeniu zakresie. Z tego powodu argument należy odrzucić jako nieuzasadniony. W każdym razie, w art. 14 rozporządzenia podstawowego, które jest aktem ustawodawczym stanowiącym lex specialis Wspólnotowego kodeksu celnego, przekazuje się Radzie szerokie uprawnienia umożliwiające odstąpienie od Wspólnotowego kodeksu celnego. Na podstawie art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego państwa członkowskie pobierają cła w formie i wysokości, a także zgodnie z innymi kryteriami ustanowionymi w rozporządzeniu nakładającym te cła. Wbrew opinii zainteresowanych stron art. 14 rozporządzenia podstawowego dotyczy także poboru ceł, a nie tylko ich nakładania. W art. 14 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przewiduje się, że Rada może przyjąć „przepisy szczególne”; podany przykład powszechnej definicji pojęcia pochodzenia ilustruje, jak takie przepisy szczególne mogą odbiegać między innymi od Wspólnotowego kodeksu celnego. W sprawie Molenbergnatie art. 221 Wspólnotowego kodeksu celnego miał zastosowanie właśnie dlatego, że rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe nie stanowiło odstępstwa od tego artykułu. Ponadto oczywiste jest, że instytucje muszą uzasadnić każde odstępstwo i konieczność zachowania idei stanowiącej podstawę art. 221 Wspólnotowego kodeksu celnego, a mianowicie pewność prawa, jak w przypadku niniejszego rozporządzenia. Argumenty zostają zatem odrzucone.

(95)     Jedna z zainteresowanych stron utrzymywała, że termin dwóch lat wyznaczony na powiadomienie dłużnika o kwocie należności, określony powyżej w motywie 92, należy stosować w kontekście art. 221 ust. 3 zdanie drugie Wspólnotowego kodeksu celnego, w którym przewiduje się przedłużenie okresu trzech lat w celu poboru ceł przez organy celne w przypadku zachowań przestępczych. Ponadto zainteresowana strona utrzymywała, że takie samo przedłużenie należy zastosować do terminu trzech lat przewidzianego dla importerów na wnioskowanie o zwrot cła na podstawie art. 236 kodeksu celnego. Instytucje nie widzą podstaw, aby uwzględnić te wnioski. Wyjątek od zasady trzech lat przewidziany w art. 221 ust. 3 zdanie drugie Wspólnotowego kodeksu celnego nie jest na tyle szeroki, aby umożliwić skuteczną zgodność z wyrokami. Nie ma uzasadnienia w odniesieniu do przedłużenia terminu dla importerów, którzy przywozili przedmiotowe produkty od producentów eksportujących objętych postępowaniem i nie zakwestionowali swojego długu celnego w odpowiednim czasie.

6.           Wnioski

(96)     Po uwzględnieniu i analizie przedstawionych uwag uznano, że należy ponownie nałożyć rezydualne cło antydumpingowe mające zastosowanie w przypadku ChRL w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem na okres stosowania spornego rozporządzenia.

(97)     Jak wyjaśniono w motywie 40, w rozporządzeniu Rady (WE) nr 388/2008 i rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 1294/2009, które zachowują ważność w odniesieniu do producentów eksportujących objętych postępowaniem, nie są wymagane żadne zmiany.

C.        Ujawnienie USTALEń

(98)     Poinformowano producentów eksportujących objętych postępowaniem i wszystkie strony, które przedstawiły uwagi, o najważniejszych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić nałożenie ostatecznych ceł antydumpingowych na producentów eksportujących objętych postępowaniem. Wyznaczono również okres, w którym strony miały możliwość przedstawienia uwag po ujawnieniu ustaleń i część zainteresowanych stron skorzystała z tej możliwości. W tej sprawie odbyło się także przesłuchanie z udziałem rzecznikiem praw stron,

Przyjmuje niniejsze rozporządzenie:

Artykuł 1

1.           Niniejszym nakłada się ostateczne cło antydumpingowe na przywóz obuwia o cholewkach ze skóry wyprawionej lub skóry wtórnej, z wyłączeniem obuwia sportowego, obuwia wymagającego zastosowania specjalnej technologii, pantofli i pozostałego obuwia domowego oraz obuwia z noskiem ochronnym, pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanego przez Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Footwear (HK) Co Ltd and Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd (dodatkowy kod TARIC B999) oraz objętego kodami CN: 6403 20 00, ex 6403 30 00[29], ex 6403 51 11, ex 6403 51 15, ex 6403 51 19, ex 6403 51 91, ex 6403 51 95, ex 6403 51 99, ex 6403 59 11, ex 6403 59 31, ex 6403 59 35, ex 6403 59 39, ex 6403 59 91, ex 6403 59 95, ex 6403 59 99, ex 6403 91 11, ex 6403 91 13, ex 6403 91 16, ex 6403 91 18, ex 6403 91 91, ex 6403 91 93, ex 6403 91 96, ex 6403 91 98, ex 6403 99 11, ex 6403 99 31, ex 6403 99 33, ex 6403 99 36, ex 6403 99 38, ex 6403 99 91, ex 6403 99 93, ex 6403 99 96, ex 6403 99 98 oraz ex 6405 10 00[30] na okres stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006. Kody TARIC wymieniono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

2.           Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

– „obuwiem sportowym” jest obuwie w rozumieniu uwagi 1 do podpozycji w dziale 64 załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1719/2005[31];

– „obuwiem wymagającym zastosowania szczególnej technologii” jest obuwie, którego cena CIF za jedną parę wynosi nie mniej niż 7,5 EUR, wykorzystywane do uprawiania sportu, z jedno- lub wielowarstwową formowaną podeszwą niewtryskiwaną, wykonaną z materiałów syntetycznych zaprojektowanych do absorbowania wstrząsów pionowych lub bocznych oraz o cechach technicznych, do których należą hermetyczne poduszki wypełnione gazem lub płynem, części mechaniczne, które pochłaniają lub neutralizują wstrząsy lub materiały takie jak polimery o małej gęstości, i objęte kodami CN: ex 6403 91 11, ex 6403 91 13, ex 6403 91 16, ex 6403 91 18, ex 6403 91 91, ex 6403 91 93, ex 6403 91 96, ex 6403 91 98, ex 6403 99 91, ex 6403 99 93, ex 6403 99 96, ex 6403 99 98;

– „obuwiem z noskiem ochronnym” jest obuwie z noskiem ochronnym, o poziomie odporności na wstrząsy wynoszącym co najmniej 100 dżuli (1) i objęte kodami CN: ex 6403 30 00[32], ex 6403 51 11, ex 6403 51 15, ex 6403 51 19, ex 6403 51 91, ex 6403 51 95, ex 6403 51 99, ex 6403 59 11, ex 6403 59 31, ex 6403 59 35, ex 6403 59 39, ex 6403 59 91, ex 6403 59 95, ex 6403 59 99, ex 6403 91 11, ex 6403 91 13, ex 6403 91 16, ex 6403 91 18, ex 6403 91 91, ex 6403 91 93, ex 6403 91 96, ex 6403 91 98, ex 6403 99 11, ex 6403 99 31, ex 6403 99 33, ex 6403 99 36, ex 6403 99 38, ex 6403 99 91, ex 6403 99 93, ex 6403 99 96, ex 6403 99 98 oraz ex 6405 10 00;

– „pantoflami i pozostałym obuwiem domowym” jest obuwie objęte kodem CN ex 6405 10 00.

3.           Stawka ostatecznego cła antydumpingowego mająca zastosowanie, przed ocleniem, do ceny netto na granicy Wspólnoty produktów opisanych w ust. 1 i wytworzonych przez Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Footwear (HK) Co Ltd oraz Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd wynosi 16,5 %.

4.           Przepisy obowiązujące dotyczące należności celnych mają zastosowanie z wyjątkiem art. 221 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/1992 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny[33]. Powiadomienie dłużnika o kwocie należności może nastąpić po upływie trzech lat od powstania długu celnego, ale nie później niż dwa lata po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Kwoty zabezpieczone w postaci tymczasowego cła antydumpingowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 553/2006 z dnia 27 marca 2006 r. zostają ostatecznie pobrane. Zabezpieczone kwoty przekraczające ostateczną stawkę ceł antydumpingowych zostają zwolnione.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

                                                                       W imieniu Rady

                                                                       Przewodniczący

[1]           Dz.U. L 343 z 22.12.2009. s.51

[2]               Dz.U. L 275 z 6.10.2006, s. 1.

[3]               Dz.U. L 117 z 1.5.2008, s. 1.

[4]               Dz.U. L 352 z 30.12.2009, s. 1.

[5]               Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 51.

[6]               Dz.U. L 98 z 6.4.2006, s. 3.

[7]               Rozporządzenie Rady (WE) nr 1472/2006 z dnia 5 października 2006 r. nakładające ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu (Dz.U. L 275 z 6.10.2006, s. 1).

[8]               Rozporządzenie Rady (WE) nr 388/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1472/2006 na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz tego samego produktu wysyłanego ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau (Dz.U. L 117 z 1.5.2008, s. 1).

[9]               Dz.U. C 251 z 3.10.2008, s. 21.

[10]             Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1294/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Wietnamu i pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzone na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami wysyłanego ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzące ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Makau, w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (Dz.U. L 352 z 30.12.2009, s. 1).

[11]             Wyrok z 1988 r. w sprawach połączonych 97, 193, 99 i 215/86 Asteris AE i inni oraz Republika Grecka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, Rec. s. 2181, pkt 27 i 28.

[12]             Wyrok z 1998 r. w sprawie C-415/96 Hiszpania przeciwko Komisji, Rec. s. I-6993, pkt 31; wyrok z 2000 r. w sprawie C-458/98 P Industrie des Poudres Sphériques przeciwko Radzie, Rec. s. I-8147, pkt 80–85; wyrok z 2008 r. w sprawie T-301/01 Alitalia przeciwko Komisji, zb.Orz. s. II-1753, pkt 99 i 142; wyrok z 2011 r. w sprawach połączonych od T-267/08 do T-279/08 Région Nord-Pas de Calais przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-0000, pkt 83.

[13]             Wyrok z 1998 r. w sprawie C-415/96 Hiszpania przeciwko Komisji, Rec. s. I-6993, pkt 31; wyrok z 2000 r. w sprawie C-458/98 Industrie des Poudres Sphériques przeciwko Radzie, zb.Orz. s. I-8147, pkt 80–85.

[14]             Dz.U. C 295 z 11.10.2013, s. 6.

[15]             Wyrok z 2000 r. w sprawie C-458/98 P Industrie des Poudres Sphériques przeciwko Radzie, Rec. s. 8147.

[16]             Wyrok z 2009 r. w sprawie T-299/05 Shanghai Exceli M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision przeciwko Radzie („Shanghai Excel”), Zb.Orz. s. II-565, pkt 116–146.

[17]             Wyrok w sprawie C-141/08 P, Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware Co., Ltd. przeciwko Radzie, pkt 94 i nast.

[18]             Wyrok z 1982 r. w sprawie 245/81 Edeka przeciwko Niemcom, Rec. s. 2746, pkt 27.

[19]             Wyrok z 1986 r. w sprawie 270/84 Licata przeciwko ESC, Rec. s. 2305, pkt 31; wyrok z 1999 r. w sprawie C-60/98 Butterfly Music przeciwko CEDEM, Rec. s. 1-3939, pkt 24; wyrok z 1970 r. w sprawie 68/69 Bundesknappschaft przeciwko Brock, Rec. s. 171, pkt 6; wyrok z 1973 r. w sprawie 1/73 Westzucker GmbH przeciwko Einfuhrund Vorratsstelle für Zucker, Rec. s. 723, pkt 5; wyrok z 1973 r. w sprawie 143/73 SOPAD przeciwko FORMA a.o., Rec. s. 1433, pkt 8; wyrok z 1978 r. w sprawie 96/77 Bauche, Rec. s. 383, pkt 48; wyrok z 1978 r. w sprawie 125/77 KoninklijkeScholten-Honig NV e.a. przeciwko Floofdproduktschaap voor Akkerbouwprodukten, Rec. s. 1991, pkt 37; wyrok z 1981 r. w sprawie 40/79 P przeciwko Komisji, Rec. s. 361, pkt 12; wyrok z 2008 r. w sprawie T-404/05 Grecja przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. 11-272, pkt 77; wyrok z 2008 r. w sprawie C-334/07 P Komisja przeciwko Freistaat Sachsen, zb.Orz. s. 1-9465, pkt 53.

[20]             Wyrok z 2004 r. w sprawie T-176/01 Ferrière Nord przeciwko Komisji, zb.Orz. s. 11-3931, pkt 139; wyrok z 2008 r. w sprawie C-334/07 P Komisja przeciwko Freistaat Sachsen, Zb.Orz. s. 1-9465, pkt 53.

[21]             Wyrok z 1997 r. w sprawie C-169/95 Hiszpania przeciwko Komisji, Rec. s. I-135, pkt 51–54; wyrok z 2003 r. w sprawach połączonych od T-116/01 do T-118/01 P&O European Ferries (Vizcaya) SA, Rec. s. II-2957, pkt 205.

[22]                    Wyrok z 1993 r. w sprawie C-34/92 GruSa Fleisch przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas, Rec. s. 1-4147, pkt 22. Takie samo lub podobne sformułowanie znajduje się w wyroku z 1981 r. w sprawach połączonych od 212 do 217/80 Meridionale Industria Salumi α.δ., Rec. s. 2735, pkt 9 i 10; wyrok z 1982 r. w sprawie 21/81 Bout, Rec. s. 381, pkt 13; wyrok z 1998 r. w sprawie T-42/96 Eyckeler & Malt przeciwko Komisji, Rec. s. 11-401, pkt 53 oraz 55–56.

[23]                    Wyrok z 2004 r., Rec. s. II-369, pkt 36–37.

[24]             Zob. także wyrok z 1990 r. w sprawie C-337/88 Società agricola fattoria alimentare (SAFA), Rec. s. I-1, pkt 13.

[25]                    Wyrok z 1983 r. w sprawie 199/82 San Giorgio, Rec. s. 3595, pkt 13.

[26]             Wyrok z dnia 3 października 2000 r. w sprawie 458/98 P Industrie des Poudres Spheriques przeciwko Radzie.

[27]             Wyrok z 2004 r. w sprawach połączonych C-183/02 P i C-187/02 P Demesa and Territorio Histórico de Álava przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-10609, pkt 44; wyrok z 2009 r. w sprawach połączonych T-427/04 i T-17/05 Francja przeciwko Komisji, zb.Orz. s. II-4315, pkt 261.

[28]             Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1.

[29]             Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 301 z 31.10.2006, s. 1) ten kod CN zostaje zastąpiony w dniu 1 stycznia 2007 r. kodami CN ex 6403 51 05, ex 6403 59 05, ex 6403 91 05 oraz ex 6403 99 05.

[30]             Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1719/2005 z dnia 27 października 2005 r. zmieniającym załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 286 z 28.10.2005, str. 1). Zakres produktów jest określany przez połączenie opisu produktu w art. 1 ust. 1 i opisu produktu odpowiadającego kodom CN, rozpatrywanych łącznie.

[31]             Dz.U. L 286 z 28.10.2005, s. 1.

[32]             Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 301 z 31.10.2006, s. 1) ten kod CN zostaje zastąpiony w dniu 1 stycznia 2007 r. kodami CN ex 6403 51 05, ex 6403 59 05, ex 6403 91 05 oraz ex 6403 99 05.

[33]             Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

do

wniosku dotyczącego rozporządzenia wykonawczego Rady

nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanych przez Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Footwear (HK) Co Ltd i Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd

Kody TARIC obuwia ze skórzanymi cholewkami lub ze sztucznej skóry zdefiniowanego w art. 1.

a) od dnia 7 października 2006 r.:

6403 30 00 39, 6403 30 00 89, 6403 51 11 90, 6403 51 15 90, 6403 51 19 90, 6403 51 91 90, 6403 51 95 90, 6403 51 99 90, 6403 59 11 90, 6403 59 31 90, 6403 59 35 90, 6403 59 39 90, 6403 59 91 90, 6403 59 95 90, 6403 59 99 90, 6403 91 11 99, 6403 91 13 99, 6403 91 16 99, 6403 91 18 99, 6403 91 91 99, 6403 91 93 99, 6403 91 96 99, 6403 91 98 99, 6403 99 11 90, 6403 99 31 90, 6403 99 33 90, 6403 99 36 90, 6403 99 38 90, 6403 99 91 99, 6403 99 93 29, 6403 99 93 99, 6403 99 96 29, 6403 99 96 99, 6403 99 98 29, 6403 99 98 99 oraz 6405 10 00 80

b) od dnia 1 stycznia 2007 r.:

6403 51 05 19, 6403 51 05 99, 6403 51 11 90, 6403 51 15 90, 6403 51 19 90, 6403 51 91 90, 6403 51 95 90, 6403 51 99 90, 6403 59 05 19, 6403 59 05 99, 6403 59 11 90, 6403 59 31 90, 6403 59 35 90, 6403 59 39 90, 6403 59 91 90, 6403 59 95 90, 6403 59 99 90, 6403 91 05 19, 6403 91 05 99, 6403 91 11 99, 6403 91 13 99, 6403 91 16 99, 6403 91 18 99, 6403 91 91 99, 6403 91 93 99, 6403 91 96 99, 6403 91 98 99, 6403 99 05 19, 6403 99 05 99, 6403 99 11 90, 6403 99 31 90, 6403 99 33 90, 6403 99 36 90, 6403 99 38 90, 6403 99 91 99, 6403 99 93 29, 6403 99 93 99, 6403 99 96 29, 6403 99 96 99, 6403 99 98 29, 6403 99 98 99 oraz 6405 10 00 80

c) od dnia 7 września 2007 r.:

6403 20 00 20, 6403 20 00 80, 6403 51 05 15, 6403 51 05 18, 6403 51 05 95, 6403 51 05 98, 6403 51 11 91, 6403 51 11 99, 6403 51 15 91, 6403 51 15 99, 6403 51 19 91, 6403 51 19 99, 6403 51 91 91, 6403 51 91 99, 6403 51 95 91, 6403 51 95 99, 6403 51 99 91, 6403 51 99 99, 6403 59 05 15, 6403 59 05 18, 6403 59 05 95, 6403 59 05 98, 6403 59 11 91, 6403 59 11 99, 6403 59 31 91, 6403 59 31 99, 6403 59 35 91, 6403 59 35 99, 6403 59 39 91, 6403 59 39 99, 6403 59 91 91, 6403 59 91 99, 6403 59 95 91, 6403 59 95 99, 6403 59 99 91, 6403 59 99 99, 6403 91 05 15, 6403 91 05 18, 6403 91 05 95, 6403 91 05 98, 6403 91 11 95, 6403 91 11 98, 6403 91 13 95, 6403 91 13 98, 6403 91 16 95, 6403 91 16 98, 6403 91 18 95, 6403 91 18 98, 6403 91 91 95, 6403 91 91 98, 6403 91 93 95, 6403 91 93 98, 6403 91 96 95, 6403 91 96 98, 6403 91 98 95, 6403 91 98 98, 6403 99 05 15, 6403 99 05 18, 6403 99 05 95, 6403 99 05 98, 6403 99 11 91, 6403 99 11 99, 6403 99 31 91, 6403 99 31 99, 6403 99 33 91, 6403 99 33 99, 6403 99 36 91, 6403 99 36 99, 6403 99 38 91, 6403 99 38 99, 6403 99 91 95, 6403 99 91 98, 6403 99 93 25, 6403 99 93 28, 6403 99 93 95, 6403 99 93 98, 6403 99 96 25, 6403 99 96 28, 6403 99 96 95, 6403 99 96 98, 6403 99 98 25, 6403 99 98 28, 6403 99 98 95, 6403 99 98 98, 6405 10 00 81 oraz 6405 10 00 89