52013PC0042

UZASADNIENIE

1.           KONTEKST WNIOSKU

1.1.        Kontekst ogólny

Fałszowanie euro i innych walut jest problemem, który dotyczy całej Unii Europejskiej. Jest szczególnie istotne, by obywatele, spółki i instytucje finansowe mieli pełne zaufanie i przeświadczenie co do autentyczności banknotów i monet. W przypadku fałszowania pieniędzy obywatele i podmioty gospodarcze ponoszą szkodę, ponieważ nie otrzymują zwrotu za fałszywe pieniądze nawet, gdy przyjęli je w dobrej wierze. Zjawisko to ogranicza również możliwość przyjmowania banknotów i monet.

Ze względu na jego znaczenie szczególne zaniepokojenie wzbudza fałszowanie euro. Euro jest wspólną walutą obowiązującą w 17 państwach członkowskich strefy euro stosowaną tam przez 330 mln osób. Stosuje się ją również na dużą skalę w transakcjach handlu międzynarodowego, a w państwach trzecich odgrywa ona ważną rolę jako waluta rezerwowa. Wartość banknotów euro znajdujących się w obiegu na całym świecie, która wynosi prawie 913 mld euro w styczniu 2013 r., jest mniej więcej podobna do wartości banknotów dolarów amerykańskich. Prawie jedna czwarta tej wartości jest w obiegu poza strefą euro, zwłaszcza w sąsiadujących regionach[1]. Obecnie euro jest drugą najważniejszą walutą międzynarodową na całym świecie.

Euro stanowi cel działań zorganizowanych grup przestępczych zajmujących się fałszowaniem pieniędzy. Od wprowadzenia euro w 2002 r. fałszowanie euro doprowadziło do powstania strat w wysokości co najmniej 500 mln EUR. Dane z Europejskiego Banku Centralnego (EBC) wykazują, że liczba fałszywych banknotów w obiegu była najwyższa w latach 2009 – 2010, a następnie podobne maksimum wykazano również dwa razy w drugiej połowie 2011 r.[2] i 2012 r.[3]. Europejski Bank Centralny w drugiej połowie 2012 r. odnotował wzrost odzyskanych ilości banknotów o 11,6% w porównaniu do wcześniejszych miesięcy. Sprawozdanie Europejskiego Centrum Technicznego i Naukowego (ETSC) za rok 2011[4] wskazuje na ciągłe wykrywanie nowych rodzajów fałszywych banknotów i gwałtownego wzrostu liczby fałszywych monet wysokiej klasy. Europol jest zdania, że istnieje długookresowa tendencja wzrostu poziomu przestępczości i że zagrożenie przestępczością jest nadal wysokie[5]. Ocenę tę potwierdzają ostatnie przypadki przechwycenia fałszywych banknotów i monet na wielką skalę oraz nieustanny demontaż nielegalnych drukarni i mennic każdego roku[6].

Wydarzenia te pokazują, że istniejące środki przeciwko fałszowaniu pieniędzy nie mają wystarczająco odstraszającego charakteru i należy udoskonalić ochronę przed fałszowaniem pieniędzy. W szczególności istnieją znaczące różnice między poziomami sankcji, które stosuje się w państwach członkowskich w przypadku podstawowych form fałszowania[7]. Minimalny wymiar najwyższej kary za produkcję fałszywych pieniędzy został zharmonizowany w 2000 r. i wynosi osiem lat pozbawienia wolności, ale sytuacja w zakresie minimalnego poziomu sankcji za fałszowanie pieniędzy jest odmienna. W niektórych państwach członkowskich nie istnieją sankcje minimalne, a przepisy prawne przewidują jedynie karę grzywny, podczas gdy wymiar minimalnej sankcji w innych państwach może dochodzić do dziesięciu lat. Te różnice utrudniają transgraniczne egzekwowanie prawa i współpracę wymiarów sprawiedliwości[8]. Ponadto dane zebrane w ramach studium Grupy Ekspertów ds. Fałszowania Euro[9] wskazują, że w ciągu ostatnich dziewięciu lat wykryto wysoką liczbę nielegalnych drukarni w tych państwach członkowskich, w których nie obowiązują minimalne sankcje lub w których przewiduje się jedynie karę grzywny jako sankcję minimalną, co sugeruje, że fałszerze kierują się zasadą forum shopping. Obecny brak minimalnego i maksymalnego poziomu sankcji za przestępstwo dystrybucji stanowi zagrożenie w odniesieniu do dystrybucji w ramach Unii Europejskiej fałszywych banknotów wyprodukowanych w państwach trzecich, co odzwierciedla znacząca liczba zdemontowanych drukarni w państwach trzecich (np. w Kolumbii i Peru) i związane z tym zajęcie dużych ilości fałszywych euro i innych walut przygotowanych do wywozu do Unii Europejskiej i dystrybucji na jej terytorium. Należy zatem wysunąć wniosek, że obecna skala różnic między systemami sankcji państw członkowskich ma negatywny wpływ na ochronę euro i innych walut przed fałszowaniem za pośrednictwem środków prawnokarnych.

Obecny poziom sankcji jest jednym z powodów niewystarczająco odstraszającego charakteru ochrony waluty w Unii Europejskiej, a także nierównego poziomu tej ochrony. Jedynym narzędziem, z jakiego prokuratorzy i sędziowie korzystają, by określić sankcję, którą należy nałożyć na przestępcę jest maksymalny poziom sankcji karnych, ale narzędzie to jest niekompletne, jeśli nie określa poziomu minimalnego. Ponieważ w praktyce rzadko nakłada się maksymalną karę w minimalnym wymiarze, karę minimalną można uznać za bardziej odstraszającą i mającą większe praktyczne znaczenie dla ochrony euro. Sama informacja na temat możliwych sankcji odstraszy osoby, które miałyby zamiar fałszować euro: oczywista jest na przykład różnica między skazaniem na karę pozbawienia wolności w określonym minimalnym wymiarze zamiast orzeczenia kary grzywny. Minimalne sankcje przyczyniają się zatem do osiągnięcia spójnego unijnego systemu ochrony euro.

Euro jest wspólną walutą unii gospodarczej i walutowej utworzonej przez Unię Europejską. Jest zatem prawdziwym europejskim wspólnym „dobrem”, które powinno być chronione w spójny sposób w Unii Europejskiej, zwłaszcza przez określenie minimalnego poziomu kar za poważne przypadki przestępstwa produkcji i dystrybucji.

Unia Europejska i państwa członkowskie powinny zapewnić szeroko zakrojoną ochronę euro i zwalczać przestępstwa przeciwko euro według wspólnych zasad. Zgodnie z Konwencją międzynarodową o zwalczaniu fałszowania pieniędzy(zwaną dalej „konwencją genewską”)[10] i zgodnie z jej zasadą niedyskryminacji innych walut przewidzianą w art. 5, z tej wzmocnionej ochrony euro skorzystają wszystkie waluty.

1.2.        Kontekst prawny

1.2.1.     Prawo karne

Konwencja międzynarodowa o zwalczaniu fałszowania pieniędzy określa zasady mające na celu zapewnienie nakładania surowych sankcji karnych i innych sankcji za popełnienie przestępstwa fałszowania. Zawiera również postanowienia dotyczące jurysdykcji i współpracy. Po ratyfikowaniu konwencji genewskiej uzgodnionej w dniu 20 kwietnia 1929 r. osiągnięto pewien poziom zbliżenia krajowych przepisów dotyczących fałszowania pieniędzy.

Celem decyzji ramowej Rady 2000/383/WSiSW z dnia w sprawie zwiększenia ochrony poprzez sankcje karne i inne sankcje za fałszowanie w związku z wprowadzeniem euro[11] jest uzupełnienie konwencji genewskiej z 1929 r. na terytorium Unii Europejskiej. Decyzja ta wskazuje praktyki takie jak dystrybucja, które należy uznawać za karalne obok faktycznego czynu fałszowania pieniędzy. Decyzja ramowa w przypadku popełnienia tych przestępstw wymaga nałożenia kar skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających. Ponadto zawiera ona przepisy dotyczące jurysdykcji i odpowiedzialności osób prawnych. Decyzja ramowa została zmieniona decyzją ramową Rady 2001/888/WSiSW z dnia 6 grudnia 2001[12], która to decyzja wprowadziła przepis dotyczący wzajemnego uznawania skazań w celu uznania „czynów stanowiących powrót do przestępstwa”.

Państwa członkowskie zostały zobowiązane do wprowadzenia ramowej decyzji Rady 2000/383/WSiSW do krajowego porządku prawnego do dnia 29 maja 2001 r. i ramowej decyzji Rady 2001/888/WSiSW do dnia 31 grudnia 2002 r. Komisja oceniła stan zaawansowania wdrażania tych decyzji w trzech sprawozdaniach[13]. Pomimo opracowania pewnego dorobku prawnego UE w tej dziedzinie widoczne stały się pewne uchybienia. Chociaż wszystkie państwa członkowskie, z pewnym małymi wyjątkami, wdrożyły decyzję ramową prawidłowo w kontekście wymagań formalnych, przyjęły one rozbieżne przepisy i w konsekwencji często różnorodne poziomy ochrony i praktyk w swoich krajowych systemach prawnych.

1.2.2.     Pozostałe przepisy unijne w tej dziedzinie

Decyzja ramowa stanowi element szeroko zakrojonych ram prawnych, na które składają się środki administracyjne i szkoleniowe:

· rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia EUR[14]. Zobowiązuje państwa członkowskie strefy euro do zapewnienia odpowiednich sankcji przeciwko fałszowaniu banknotów i monet euro;

· rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem[15], zaktualizowane poprzez rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r.[16]. Normuje to sposób wprowadzania banknotów i monet euro do obiegu tak, by ochronić je przed fałszowaniem. Ponadto omówiono takie kwestie jak: zbieranie i dostęp do danych technicznych i statystycznych odnoszących się do fałszywych banknotów i monet, badanie fałszywych banknotów i monet przez Krajowe Centra Analiz i zobowiązania instytucji kredytowych oraz centralizację informacji na szczeblu krajowym. Rozporządzenie Rady (WE) nr 1339/2001 z dnia 28 czerwca 2011 r.[17] rozszerzyło skutki rozporządzenia (WE) 1338/2001 na te państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako wspólnej waluty;

· decyzja Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 września 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro (EBC/2010/14)[18];

· rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1210/2010 z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu[19];

· rozporządzenie Rady (WE) nr 2182/2004 z dnia 6 grudnia 2004 r. dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro[20], zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 46/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r.[21];

· decyzja Rady 2005/511/WSiSW z dnia 12 lipca 2005 r. w sprawie ochrony euro przed fałszowaniem poprzez wyznaczenie Europolu jako biura centralnego ds. zwalczania fałszowania euro[22];

· decyzja Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustanawiająca Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością[23] w drodze zachęcania do współpracy i jej udoskonalania między właściwymi organami wymiarów sprawiedliwości państw członkowskich również w dziedzinie fałszowania euro;

· decyzja Rady 2001/923/WE z dnia 17 grudnia 2001 r.[24] ustanowiła program Perykles, w ramach którego Unia finansuje ukierunkowane działania obejmujące wymianę, pomoc i szkolenia funkcjonariuszy organów ścigania, by wzmocnić kontakty zawodowe w świetle bardziej skutecznego zwalczania fałszowania euro.

2.           WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

2.1.        Konsultacje z zainteresowanymi stronami

Komisja wielokrotnie zasięgała opinii wyspecjalizowanych zainteresowanych stron. Konsultacje zainteresowanych stron rozpoczęły się na 58. posiedzeniu Grupy Ekspertów ds. Fałszowania Euro[25] (ECEG) w dniu 10 listopada 2011 r. i kontynuowano je podczas kolejnych posiedzeń ECEG. Ponadto przeprowadzono konsultacje z ekspertami i specjalistami[26] na konferencji w Hadze, która odbyła się w dniach od 23 do 25 listopada 2011 r. W dniu 20 grudnia 2011 r. wysłano do państw członkowskich ankietę dotyczącą wdrażania decyzji ramowej. Wyniki ankiety oraz ewentualne dalsze działania zostały omówione na 59. posiedzeniu ECEG w dniu 14 marca i na 60. posiedzeniu w dniu 13 czerwca 2012 r. W procesie tym uczestniczyły Europejski Bank Centralny (EBC) i Europol. Przedstawiły one swoją opinię, również przesyłając bezpośrednio swoje uwagi do Komisji.

Na podstawie opinii uzyskanych w konsultacjach można wysunąć wniosek, że zainteresowane strony uznają za konieczne poprawę praktycznego aspektu wprowadzania środków prawnokarnych w kontekście ochrony euro i innych walut. Otrzymano dwie konkretne propozycje w związku z usprawnieniem postępowania karnego: propozycję dostosowania technik dochodzeniowych, takich jak dostawa kontrolowana, tajni funkcjonariusze; oraz propozycję wprowadzenia przepisów zobowiązujących organy wymiaru sprawiedliwości do przesyłania wzorów przechwyconych fałszywych pieniędzy na użytek analizy technicznej w celu dalszego wykrywania fałszywych pieniędzy w obiegu.

EBC wyraził silne poparcie dla wzmocnienia ram karnoprawnych, w szczególności poprzez zaostrzenie i zharmonizowanie kar, w tym określenie standardów kar minimalnych.

2.2.        Ocena skutków

Komisja przeprowadziła ocenę skutków rozwiązań strategicznych, biorąc pod uwagę konsultacje zainteresowanych stron. Po uwzględnieniu możliwych wariantów, w ocenie skutków zawarto wniosek, że preferowanym rozwiązaniem byłby poniższy sposób:

– pozostawienie większości przepisów decyzji ramowej Rady 2000/383/WSiSW w nowym wniosku, z drobnymi modyfikacjami, przy uwzględnieniu postanowień traktatu lizbońskiego;

– zmiana przepisów dotyczących kar w drodze wprowadzenia minimalnej kary pozbawienia wolności w wymiarze sześciu miesięcy za produkcję i dystrybucję fałszywych pieniędzy oraz w drodze wprowadzenia maksymalnej kary w wymiarze przynajmniej ośmiu lat za dystrybucję;

– wprowadzenie nowego przepisu zobowiązującego państwa członkowskie do zapewnienia możliwości wykorzystania pewnych narzędzi dochodzeniowych;

– wprowadzenie nowego przepisu zobowiązującego państwa członkowskie do możliwości przeprowadzania analiz fałszywych euro przez Krajowe Centra Analiz i Krajowe Centra Analiz Monet, także w trakcie trwającego postępowania sądowego do celów dalszego wykrywania fałszywych pieniędzy.

3.           ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU

3.1.        Podstawa prawna

W art. 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewidziano kompetencję UE do ustanawiania „norm minimalnych odnoszących się do określania przestępstw oraz kar w dziedzinach szczególnie poważnej przestępczości o wymiarze transgranicznym, wynikające z rodzaju lub skutków tych przestępstw lub ze szczególnej potrzeby wspólnego ich zwalczania”.

W art. 83 ust. 1 TFUE wyraźnie wymieniono fałszowanie środków płatniczych jako jedną z dziedzin szczególnie poważnej przestępczości.

3.2.        Pomocniczość, proporcjonalność i poszanowanie praw podstawowych

Na podstawie poniższych czynników uznaje się, że istnieje konieczność działania na szczeblu UE.

Fałszowanie euro stanowi dla Unii, jak również jej obywateli, podmiotów gospodarczych i instytucji finansowych, rzeczywisty problem. Fakt, że euro jest wspólną walutą strefy euro oznacza, że fałszowanie euro musi być koniecznie uznawane wszędzie w strefie euro za powodujące tę samą szkodę, niezależnie od miejsca popełnienia czynu. Ten paneuropejski wymiar wymaga, by zwalczanie fałszowania środków płatniczych odbywało się w podobny sposób i było sankcjonowane podobnymi karami, niezależnie od miejsca popełnienia przestępstwa w Unii Europejskiej.

To szczególne miejsce zajmowane przez euro, które jest wspólną walutą unii gospodarczej i walutowej utworzonej przez Unię Europejską a zatem prawdziwym europejskim wspólnym „dobrem”, wymaga zapewnienia jej ochrony na szczeblu UE. Wspólna waluta jest jako taka nawet bardziej „zorientowana na UE” niż te dziedziny, które podlegają harmonizacji przepisów w państwach członkowskich.

Jedynie UE jest w stanie opracować wiążące prawodawstwo mające skutek we wszystkich państwach członkowskich, a zatem stworzyć ramy prawne, które przyczynią się do przezwyciężenia słabości obecnej sytuacji.

Zgodnie z art. 5 konwencji genewskiej między czynami nie należy czynić różnicy co do sankcji karnej zależnie od tego, czy chodzi o walutę krajową z jednej strony czy o walutę zagraniczną z drugiej strony. Wzmocniona ochrona euro powinna obejmować wszystkie waluty.

Zaproponowane kary są proporcjonalne do powagi przestępstw i znaczącego wpływu fałszowania euro i innych walut na obywateli i przedsiębiorstwa. Są one dostosowane do kar obecnie przewidywanych przez przepisy prawa w większości państw członkowskich. Ponieważ wiele państw członkowskich posiada już instytucję kar minimalnych, w celu zachowania spójności należy wprowadzić instytucję kar minimalnych na szczeblu Unii. Aby zagwarantować, że surowość kar nie jest nieproporcjonalna do przestępstwa, dodano szczególne zabezpieczenie, np. próg poniżej którego można nałożyć niższą karę pozbawienia wolności oraz jeszcze jeden próg, poniżej którego można orzec karę grzywny, chyba że czynu dokonano w szczególnie poważnych okolicznościach. Chodzi np. o przypadek, w którym fałszywe pieniądze odkryto w takich okolicznościach, które wyraźnie wskazują na to, że wyprodukowano lub produkuje się ich większą ilość. Wybrane progi muszą być na tyle wysokie, by uwzględnić mniej istotne sprawy, ale jednocześnie wystarczająco niskie, by zagwarantować skutek odstraszający sankcji oraz by uwzględnić znaczenie autentyczności banknotów i monet oraz zaufanie, jakie w nich pokładają obywatele.

W niniejszej dyrektywie wymaga się, by państwa członkowskie przewidziały w swoim prawie krajowym wymiar kar przewidziany w art. 5, który nie jest niższy niż wymagany wymiar minimalny. Nadal jednak zastosowanie mają ogólne normy i zasady krajowego prawa karnego dotyczące stosowania i wykonywania wyroków przy uwzględnieniu szczególnych okoliczności. Obejmuje to ogólne normy dotyczące stosowania wyroków skazujących wobec nieletnich, w przypadku usiłowania, udziału wspomagającego lub gdy sprawca przyczynił się do wykrycia lub zapobieżenia poważnym przestępstwom. W odniesieniu do wykonania wyroków skazujących nadal stosuje się ogólne zasady, takie jak na przykład zasady dotyczące zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, kary zastępującej karę pozbawienia wolności (dozór elektroniczny) lub wcześniejszego zwolnienia. W poszczególnych przypadkach sądy będą korzystały ze swobody uznania i brały pod uwagę okoliczności obciążające i łagodzące zgodnie z obowiązującymi ramami prawnymi.

Każdy z zaproponowanych środków prawnokarnych dokładnie oceniono i zaprojektowano z myślą o możliwym wpływie na ochronę praw podstawowych.

Wniosek dotyczy następujących praw i zasad zawartych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”): prawa do wolności i życia rodzinnego (przez możliwe pozbawienie wolności sprawców, którzy zostali skazani), swobody wyboru zawodu i działalności gospodarczej (przez możliwe orzeczenie zakazu wykonywania go lub prowadzenia jej przez sprawców, którzy zostali skazani), prawa własności (przez możliwe zamykanie podmiotów, które były zaangażowane w przestępstwa), zgodności z prawem i proporcjonalności przestępstw (ponieważ określa się definicje przestępstw i wymiary kar), prawa do niebycia sądzonym dwa razy za to samo przestępstwo (ze względu na nakładanie się reżimu sankcji administracyjnych). Ingerencje te są uzasadnione, ponieważ służą realizacji celów leżących w interesie ogólnym, uznanych przez Unię (zob. art. 1 ust. 52 karty), a w szczególności zapewnieniu skutecznych środków o charakterze odstraszającym mającym na celu ochronę euro i innych walut. Dołożono starań, by zagwarantować, że środki te nie będą wykraczały poza zakres niezbędny do osiągnięcia tego celu, są zatem proporcjonalne. W szczególności przewidziano w instrumencie wyraźne zabezpieczenia, wskazując na prawo do skutecznego środka prawnego i rzetelnego procesu, w tym prawo do obrony, zapewniające równoważny poziom ochrony prawnej przez sądy krajowe. Zaproponowane kary są proporcjonalne do popełnionych przestępstw.

3.3.        Wybór instrumentów prawnych

Właściwym instrumentem określającym przepisy prawnokarne na podstawie art. 83 ust. 1 TFUE jest dyrektywa.

3.4.        Przepisy szczegółowe

Artykuł 1: Zakres przedmiotowy – niniejszy przepis opisuje zakres i cele wniosku.

Artykuł 2: Definicje – niniejszy przepis określa definicje, które są stosowane w całym instrumencie.

Artykuł 3: Przestępstwa – niniejszy przepis określa podstawowe typy przestępstw podlegające kryminalizacji przez państwa członkowskie i wyjaśnia, że pewne okoliczności sprawstwa są objęte ich zakresem.

Artykuł 4: Podżeganie, pomocnictwo oraz usiłowanie – przepis ten ma zastosowanie do wszystkich wymienionych wyżej przestępstw oraz nakłada również na państwa członkowskie obowiązek uznania za przestępstwo wszystkich form przygotowania przestępstwa i udziału w nim. Usiłowanie jest objęte odpowiedzialnością karną w przypadku większości przestępstw.

Artykuł 5: Kary – niniejszy przepis ma zastosowanie do wszystkich przestępstw wymienionych powyżej w art. 3 i 4. Nakłada wymóg, by państwa członkowskie stosowały skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości. W przypadku cięższych przypadków, stanowiących przestępstwo produkcji i dystrybucji fałszywych pieniędzy, dla osób fizycznych przewidziano sankcję pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do ośmiu lat. Wyższy minimalny próg ośmiu lat został już przewidziany w decyzji ramowej Rady 2000/383/WSiSW za przestępstwo produkcji.

Artykuły 6 i 7: Odpowiedzialność i rodzaje sankcji wobec osób prawnych – niniejsze przepisy mają zastosowanie do wszystkich przestępstw wymienionych w art. 3 i 4. Nakładają one na państwa członkowskie wymóg zapewnienia odpowiedzialności osób prawnych, jednocześnie wykluczając, aby taka odpowiedzialność zastępowała możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności osób fizycznych, oraz by stosować skuteczne, proporcjonalne i odstraszające sankcje wobec osób prawnych, oraz zawierają zarys możliwych sankcji.

Artykuł 8: Jurysdykcja – przepis ten oparty jest na zasadzie terytorialności i zasadzie personalnej. Przepis ma zastosowanie do wszystkich przestępstw wymienionych w art. 3 i 4. Organy wymiaru sprawiedliwości muszą mieć jurysdykcję, która pozwala im na wszczynanie dochodzeń, występowanie z aktem oskarżenia i doprowadzeniem do wydania wyroku w sprawach związanych z fałszowaniem pieniędzy. Nakłada on zobowiązanie na państwa członkowskie, których walutą jest euro, do sprawowania w pewnych okolicznościach jurysdykcji uniwersalnej w przypadku przestępstw fałszowania euro. W przypadku równoległych postępowań, w decyzji ramowej Rady 2009/948/z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie zapobiegania konfliktom jurysdykcji w postępowaniu karnym i w sprawie rozstrzygania takich konfliktów[27] zachęca się do zacieśnienia współpracy między właściwymi organami. Zgodnie z decyzją Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. krajowy przedstawiciel w Eurojust musi być informowany o każdym przypadku, w którym powstał lub może powstać spór kompetencyjny. Ponadto w art. 8 niniejszej dyrektywy wprowadzono wymóg, by państwa członkowskie skoncentrowały postępowanie karne w jednym państwie członkowskim, chyba że nie stanowi to odpowiedniego rozwiązania.

Artykuł 9: Narzędzia dochodzeniowe – przepis ma na celu zapewnienie możliwości zastosowania narzędzi przewidzianych przez prawo krajowe wykorzystywanych w sprawach dotyczących przestępczości zorganizowanej do przypadków fałszowania pieniędzy.

Artykuł 10: Zobowiązanie do przekazywania fałszywych banknotów i monet euro do analizy i wykrywania fałszywych pieniędzy – przepis zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia możliwości przeprowadzania analiz fałszywych euro przez Krajowe Centra Analiz i Krajowe Centra Analiz Monet, także w trakcie trwającego postępowania sądowego do celów wykrywania dalszych fałszywych pieniędzy.

Artykuł 11: Stosunek do konwencji genewskiej – przepis wprowadza wymóg, by państwa członkowskie były stronami międzynarodowej konwencji genewskiej z dnia 20 kwietnia 1929 r.

Artykuł 12: Zastąpienie decyzji ramowej Rady 2000/383/WSiSW – przepis ten zastępuje obecne przepisy w dziedzinie fałszowania pieniędzy w odniesieniu do państw członkowskich uczestniczących w przyjęciu niniejszej dyrektywy.

Artykuł 13: Wprowadzenie przepisów do krajowego porządku prawnego – przepis ten zobowiązuje państwa członkowskie do dokonania transpozycji dyrektywy w terminie 18 miesięcy od jej wejścia w życie. Państwa członkowskie muszą przekazać Komisji teksty tych przepisów, jak również przyszłych przepisów, w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Od państw członkowskich nie wymaga się przekazania dokumentów wyjaśniających, ponieważ dyrektywa zawiera ograniczoną liczbę zobowiązań prawnych i dotyczy określonej dziedziny na poziomie krajowym.

Artykuły 14, 15 i 16 – zawierają dalsze przepisy dotyczące sprawozdań Komisji i przeglądu; wejścia w życie i adresatów dyrektywy.

4.           WPŁYW NA BUDŻET

Wniosek nie ma wpływu na budżet Unii Europejskiej.

2013/0023 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

dotycząca ochrony euro i innych walut przed fałszowaniem za pośrednictwem prawa karnego i zastępująca decyzję ramową Rady 2000/383/WSiSW  

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 83 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po konsultacji z Europejskim Bankiem Centralnym,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[28],

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)       Euro, jako wspólna waluta, którą posługują się państwa członkowskie strefy euro, stało się ważnym czynnikiem w gospodarce unijnej i życiu codziennym obywateli. W interesie Unii jako całości leży przeciwstawianie się każdemu działaniu, które mogłoby potencjalnie zagrozić wiarygodności euro przez jego fałszowanie, oraz ściganie każdego takiego działania.

(2)       Fałszowanie pieniędzy ma niekorzystny wpływ na społeczeństwo. Obywatele i podmioty gospodarcze ponoszą szkodę, ponieważ nie otrzymują zwrotu za fałszywe pieniądze, nawet gdy przyjęli je w dobrej wierze. Jest szczególnie istotne, by obywatele, spółki i instytucje finansowe mieli pełne zaufanie i przeświadczenie co do autentyczności banknotów i monet.

(3)       Zagwarantowanie skutecznych i efektywnych środków prawnokarnych chroniących w odpowiedni sposób euro i inne waluty, których obieg jest prawnie dopuszczony, we wszystkich państwach członkowskich ma zasadnicze znaczenie.

(4)       Rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia EUR[29] zobowiązuje państwa członkowskie, których walutą jest euro, do zagwarantowania odpowiednich sankcji w przypadku fałszowania banknotów i monet euro.

(5)       Rozporządzenia Rady (WE) nr 1338/2001[30] i nr 1339/2001[31] z dnia 28 czerwca 2001 r. określają środki niezbędne dla ochrony euro przed jego fałszowaniem, w szczególności środki dotyczące wycofywania fałszywych euro z obiegu.

(6)       Konwencja międzynarodowa o zwalczaniu fałszowania pieniędzy podpisana w Genewie w dniu 20 kwietnia 1929 r. i jej protokół (zwana dalej „konwencją genewską”)[32] określa zasady skutecznego zapobiegania, ścigania i nakładania sankcji za popełnienie przestępstwa fałszowania pieniędzy. W szczególności ma na celu zapewnienie możliwości nakładania ciężkich sankcji karnych i innych sankcji za przestępstwa fałszowania pieniędzy. Wszystkie umawiające się strony konwencji genewskiej muszą stosować zasadę niedyskryminacji walut innych niż ich waluta krajowa.

(7)       Celem dyrektywy jest uzupełnienie postanowień konwencji genewskiej oraz ułatwienie jej stosowania przez państwa członkowskie.

(8)       Niniejsza dyrektywa stanowi rozwinięcie i aktualizację decyzji ramowej Rady 2000/383/WSiSW w sprawie zwiększenia ochrony poprzez sankcje karne i inne sankcje za fałszowanie pieniądza w związku z wprowadzeniem euro[33]. Niniejsza dyrektywa uzupełnia decyzję ramową dalszymi przepisami dotyczącymi wysokości kar, narzędzi dochodzeniowych i analizy, identyfikacji oraz wykrywania fałszywych pieniędzy w toku postępowania sądowego. Tę decyzję ramową należy częściowo zastąpić niniejszą dyrektywą w odniesieniu do tych państw członkowskich, które uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy.

(9)       Dyrektywa powinna chronić każdy banknot i monetę, dopuszczone zgodnie z prawem do obiegu, niezależnie od tego, czy są wykonane z papieru, metalu lub innego materiału.

(10)     Ochrona euro i innych walut wymaga wspólnej definicji przestępstw związanych z fałszowaniem pieniędzy, jak również wspólnych rodzajów sankcji tak dla osób fizycznych, jak i prawnych. W celu zapewnienia spójności z konwencją genewską niniejsza dyrektywa powinna przewidywać karalność tych samych przestępstw, które są uznane za karalne w konwencji. Produkcja fałszywych banknotów i monet oraz ich dystrybucja powinny być zatem uznawane za przestępstwo w rozumieniu prawa karnego. Odrębnie karalne powinny być istotne przygotowania prowadzące do popełnienia tych przestępstw, na przykład produkcja instrumentów i składników służących do fałszowania. Wspólnym celem tych definicji przestępstw powinno być działanie odstraszające od jakiegokolwiek posługiwania się fałszywymi banknotami i monetami, instrumentami i narzędziami służącymi do fałszowania.

(11)     Bezprawne wykorzystanie legalnych urządzeń lub materiałów zatwierdzonych drukarni i mennic do produkcji nielegalnych banknotów i monet do celów niezgodnych z prawem powinno być również uznawane za fałszowanie pieniędzy. Obejmuje to sytuacje, w których krajowy bank centralny lub mennica lub inny zatwierdzony podmiot produkuje banknoty i monety, przekraczając kwotę zatwierdzoną przez Europejski Bank Centralny. Obejmuje to również sytuacje, w których pracownik legalnej drukarni lub mennicy nadużywa urządzeń dla swoich własnych celów. Takie postępowanie powinno być karalne jak przestępstwo fałszowania, nawet jeżeli nie przekroczono zatwierdzonych ilości, ponieważ wyprodukowane fałszywe pieniądze, z chwilą wprowadzenia do obiegu, nie byłyby do odróżnienia od dopuszczonych banknotów i monet.

(12)     Banknoty i monety, których Europejski Bank Centralny lub krajowe banki centralne i mennice jeszcze formalnie nie wyemitowały, powinny również zostać objęte ochroną niniejszej dyrektywy. Zatem na przykład monety euro mające nowe narodowe rewersy lub nowe serie banknotów euro powinny być chronione zanim zostaną oficjalnie wprowadzone do obiegu.

(13)     W odpowiednich przypadkach karalne powinno być również podżeganie, pomocnictwo i usiłowanie popełnienia podstawowych typów przestępstwa fałszowania, w tym bezprawne wykorzystanie legalnych urządzeń lub materiałów oraz fałszowanie banknotów i monet jeszcze niewyemitowanych, ale zaprojektowanych w celu wprowadzenia ich do obiegu. Niniejsza dyrektywa nie wymaga, by państwa członkowskie wprowadziły karalność usiłowania popełnienia przestępstwa związanego z instrumentem lub składnikiem, które służą do fałszowania.

(14)     Sankcje za przestępstwo fałszowania powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające na terytorium całej Unii.

(15)     Fałszowanie pieniędzy jest przestępstwem zazwyczaj podlegającym wysokim sankcjom w państwach członkowskich. Wynika to z poważnego charakteru przestępstwa i jego wpływu na obywateli i podmioty gospodarcze i ze względu na potrzebę zapewnienia zaufania obywateli Unii co do autentyczności euro i innych walut. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku euro, które jest walutą 330 mln ludzi w strefie euro i które jest drugą najważniejszą walutą międzynarodową.

(16)     Zatem państwa członkowskie powinny zapewnić pewne minimalne rodzaje i minimalną wysokość sankcji. Instytucja kar minimalnych jest obecnie przewidziana w większości państw członkowskich. Należy przyjąć to podejście na szczeblu Unii.

(17)     Wysokość sankcji powinna być skuteczna i zniechęcająca i nie powinna wykraczać poza poziom proporcjonalny do przestępstwa. Karą dla osób fizycznych w poważnych przypadkach, mianowicie, za podstawowe przestępstwa produkcji i dystrybucji fałszywych pieniędzy, dotyczące dużych ilości fałszywych banknotów i monet, powinna być minimalna kara w wymiarze przynajmniej sześciu miesięcy i maksymalna kara w wymiarze przynajmniej ośmiu lat pozbawienia wolności.

(18)     Minimalna kara w wymiarze sześciu miesięcy pomaga w zagwarantowaniu, że organy ścigania i wymiarów sprawiedliwości będą przyznawały takie samo znaczenie przestępstwom fałszowania euro i innych walut oraz, z drugiej strony, ułatwia współpracę transgraniczną. Przyczynia się również do ograniczenia ryzyka forum-shopping. Ponadto umożliwia przekazanie skazanych sprawców z pomocą europejskiego nakazu aresztowania, tak by umożliwić wykonanie wyroku pozbawiającego wolność lub postanowienia o zatrzymaniu.

(19)     Państwa członkowskie powinny mieć możliwość nakładania kary pozbawienia wolności na krótki okres lub powstrzymania się od nakładania kary pozbawienia wolności, gdy łączna wartość nominalna fałszywych banknotów i monet nie jest znacząca i gdy nie zachodzą szczególnie poważne okoliczności. Wartość ta powinna się mieścić poniżej 5 000 EUR, to znaczy dziesięciokrotności najwyższej wartości nominalnej, w przypadkach, w których przewidziano karę inną niż kara pozbawienia wolności, i poniżej 10 000 EUR w przypadkach, w których przewidziano karę pozbawienia wolności na okres krótszy niż sześć miesięcy.

(20)     Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów i zasad ogólnych krajowego prawa karnego dotyczących stosowania i wykonywania kar przy uwzględnieniu szczególnych okoliczności każdej indywidualnej sprawy.

(21)     Skoro postępowanie osób prawnych może zaszkodzić lub zagrozić przeświadczeniu co do autentyczności banknotów i monet, osoby prawne powinny podlegać karalności za przestępstwa popełnione w ich imieniu.

(22)     Aby zapewnić powodzenie dochodzeniom dotyczącym przestępstwa fałszowania pieniędzy oraz ich ścigania, osoby odpowiedzialne za prowadzenie dochodzeń dotyczących takich przestępstw lub za ich ściganie powinny mieć dostęp do narzędzi dochodzeniowych stosowanych do zwalczania przestępczości zorganizowanej i innych ciężkich przestępstw. Takie narzędzia obejmują na przykład podsłuch i kontrolę korespondencji, niejawną obserwację, w tym nadzór elektroniczny, monitorowanie rachunków bankowych lub inne metody dochodzenia finansowego, z uwzględnieniem między innymi zasady proporcjonalności oraz charakteru i wagi przestępstwa będącego przedmiotem dochodzenia.

(23)     Państwa członkowskie powinny ustanowić swoją jurysdykcję zgodnie z konwencją genewską i przepisami dotyczącymi jurysdykcji w innych unijnych aktach prawnych z zakresu prawa karnego, mianowicie za przestępstwa popełnione na ich terytorium i za przestępstwa popełnione przez ich obywateli. Niezwykle istotna rola, jaką euro odgrywa w gospodarce i społeczeństwie Unii Europejskiej, jak również szczególne zagrożenie, jakiemu podlega euro jako waluta o światowym znaczenia, wymaga wprowadzenia dodatkowego środka jego ochrony. Zatem każde państwo członkowskie, którego walutę stanowi euro, powinno wykonywać jurysdykcję uniwersalną w przypadku przestępstw związanych z euro, popełnionych poza Unią Europejską, jeżeli albo sprawca czynu znajduje się na jego terytorium albo fałszywe euro związane z tym przestępstwem zostało wykryte w tym państwie członkowskim. W czasie wykonywania jurysdykcji uniwersalnej państwa członkowskie powinny przestrzegać zasady proporcjonalności, zwłaszcza w odniesieniu do skazań orzeczonych w państwie trzecim za ten sam czyn.

(24)     Fałszowanie często dotyczy kilku państw członkowskich równolegle, gdy na przykład produkcja odbywa się jednym państwie członkowskim a dystrybucja w innym państwie lub kilku innych państwach. Bez uszczerbku dla decyzji ramowej Rady 2009/948/z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie zapobiegania konfliktom jurysdykcji w postępowaniu karnym i w sprawie rozstrzygania takich konfliktów[34], państwa członkowskie powinny scentralizować ściganie w jednym państwie członkowskim w takich transgranicznych sprawach, gdy jest to uzasadnione. Jest w to w szczególności sytuacja, gdy koncentracja w jednym miejscu może ułatwić prowadzenie dochodzenia na przykład gromadzenie dowodów lub gdy pozwoli to sądowi na uwzględnienie wszystkich czynów stanowiących przestępstwo w jednym wyroku skazującym. W następstwie decyzji Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustanawiającej Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością[35], krajowy przedstawiciel w Eurojust musi być informowany o każdym przypadku, w którym powstał lub może powstać spór kompetencyjny.

(25)     W przypadku euro identyfikacja fałszywych banknotów i monet jest scentralizowana w Krajowych Centrach Analiz i odpowiednio w Krajowych Centrach Analiz Monet, które zostały wyznaczone lub utworzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1338/2001. Analiza, identyfikacja i wykrywanie fałszywych banknotów i monet euro powinno być również możliwe w toku trwającego postępowania sądowego w celu uniknięcia i zatrzymania obiegu fałszywych pieniędzy tego rodzaju, przy zachowaniu należnego szacunku dla zasady rzetelnego i skutecznego procesu sądowego. Ogólnie rzecz biorąc, organy wymiaru sprawiedliwości powinny zatwierdzać fizyczne przekazanie fałszywych pieniędzy do Krajowych Centrów Analiz i Krajowych Centrów Analiz Monet. W pewnych okolicznościach na przykład, gdy jedynie kilka fałszywych banknotów i monet stanowi dowody w postępowaniu karnym lub gdy fizyczne przekazanie prowadziłoby do zniszczenia dowodów, takich jak odciski palców, organy wymiaru sprawiedliwości powinny w zamian móc podjąć decyzję o udzieleniu dostępu do banknotów i monet.

(26)     Niniejsza dyrektywa przestrzega praw podstawowych oraz jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza prawem do wolności i bezpieczeństwa, poszanowaniem życia prywatnego i rodzinnego, swobody wyboru zawodu oraz prawem do podjęcia pracy, swobodą prowadzenia działalności gospodarczej, prawem własności, prawem do skutecznego środka ochrony prawnej oraz do rzetelnego procesu, zasadą domniemania niewinności oraz prawem do obrony, zasadami legalizmu i proporcjonalności przestępstw i sankcji karnych, jak również zakazem podwójnego sądzenia i karania w postępowaniu karnym za to samo przestępstwo. Niniejsza dyrektywa służy zapewnieniu pełnego poszanowania tych praw oraz zasad i musi być odpowiednio wdrażana.

(27)     Ponieważ cel niniejszej dyrektywy nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez pojedyncze państwa członkowskie i w związku z tym może, ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania, zostać lepiej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu.

(28)     [Zgodnie z art. 3 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Zjednoczone Królestwo i Irlandia zgłosiły chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

LUB

(29)     Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, i bez uszczerbku dla art. 4 tego Protokołu, powyższe państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy, nie są nią związane ani jej nie stosują.]

(30)     Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie bierze udziału w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres przedmiotowy

Niniejsza dyrektywa ustanawia minimalne zasady dotyczące definicji przestępstw i sankcji w dziedzinie fałszowania euro i innych walut. Wprowadza również wspólne przepisy mające na celu skuteczniejsze zwalczanie tych przestępstw i udoskonalające prowadzenie dochodzeń w ich sprawie.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:

a)           „waluta” oznacza banknoty i monety, których obieg został zatwierdzony zgodnie z prawem, w tym banknoty i monety euro, których obieg został zatwierdzony zgodnie z prawem na podstawie rozporządzenia (WE) nr 974/98;

b)           „osoba prawna” oznacza każdy podmiot mający osobowość prawną na mocy właściwego prawa, z wyjątkiem państw i organów publicznych wykonujących władzę państwową oraz publicznych organizacji międzynarodowych;

c)           „Konwencja genewska” oznacza Konwencję międzynarodową o zwalczaniu fałszowania pieniędzy, podpisaną 20 kwietnia 1929 r. w Genewie i jej protokół.

Artykuł 3

Przestępstwa

1.           Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby następujące czyny, gdy są popełnione umyślnie, podlegały karze jako przestępstwo:

a)      każde podrobienie lub przerobienie waluty mające na celu oszustwo, niezależnie od zastosowanych środków;

b)      wykorzystanie fałszywej waluty mające na celu oszustwo;

c)      przywóz, wywóz, transport, przyjmowanie lub uzyskiwanie fałszywej waluty, w celu wykorzystania jej, przy świadomości, że jest ona fałszywa;

d)      produkcja, przyjmowanie, uzyskiwanie lub posiadanie w celach oszustwa

(i)      narzędzi, przedmiotów, programów komputerowych oraz wszelkich innych środków szczególnie dostosowanych do podrabiania lub przerabiania waluty; lub

(ii)      hologramów lub innych składników waluty, które służą do ochrony przed fałszowaniem pieniędzy.

2.           Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje czyny w odniesieniu do banknotów i monet produkowanych lub wyprodukowanych z pomocą legalnych urządzeń lub materiałów przy naruszeniu uprawnień i warunków, w których właściwe organy mogą emitować banknoty lub monety.

3.           Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje postępowanie w odniesieniu do banknotów i monet, które nie zostały jeszcze wyemitowane, ale zostały zaprojektowane, by wprowadzić je do obiegu, i są walutą, która jest legalnym środkiem płatniczym.

Artykuł 4

Podżeganie, pomocnictwo i usiłowanie

1.           Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapewnić karalność podżegania do przestępstw, o których mowa w art. 3, oraz pomocnictwa w nich.

2.           Państwa członkowskie podejmą odpowiednie środki, by zapewnić karalność przygotowania do popełnienia przestępstwa, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), b) lub c).

Artykuł 5

Kary

1.           Każde państwo członkowskie podejmuje środki konieczne, by zapewnić karalność postępowania określonego w art. 3 i 4 za pomocą skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar, w tym kary grzywny lub kary pozbawienia wolności.

2.           W przypadku przestępstw, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), b) lub c), dotyczących banknotów i monet o łącznej wartości niższej niż 5 000 EUR i niepopełnionych w szczególnie poważnych okolicznościach, państwa członkowskie mogą przewidzieć karę inną niż kara pozbawienia wolności.

3.           Przestępstwa, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), b) i c), dotyczące banknotów i monet o łącznej wartości nominalnej wynoszącej co najmniej 5 000 EUR, podlegają maksymalnej karze pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej ośmiu lat.

4.           Przestępstwa, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), b) i c), dotyczace banknotów i monet o łącznej wartości nominalnej wynoszącej co najmniej 10 000 EUR, popełnione w szczególnie poważnych okolicznościach, podlegają:

a)      karze minimalnej w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

b)      karze maksymalnej w wymiarze co najmniej ośmiu lat pozbawienia wolności.

Artykuł 6

Odpowiedzialność osób prawnych

1.           Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności osób prawnych za przestępstwa, o których mowa w art. 3 i 4, popełnione na ich korzyść przez osobę działającą indywidualnie lub jako członek organu danej osoby prawnej i pełniącą rolę kierowniczą w tej osobie prawnej na podstawie:

a)      pełnomocnictwa do reprezentowania osoby prawnej; lub

b)      uprawnienia do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej; lub

c)      uprawnienia do sprawowania kontroli w ramach tej osoby prawnej.

2.           Państwa członkowskie zapewniają możliwość pociągnięcia osoby prawnej do odpowiedzialności w przypadku, gdy brak nadzoru osoby określonej w ust. 1 lub brak kontroli tej osoby, umożliwił popełnienie na korzyść tej osoby prawnej, przez osobę jej podlegającą, przestępstwa, o którym mowa w art. 3 i 4.

3.           Odpowiedzialność osoby prawnej na podstawie ust. 1 i 2 nie wyklucza postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym będącym sprawcami, podżegaczami do przestępstw określonych w art. 3 i 4 lub pomocnikami w ich popełnieniu.

Artykuł 7

Rodzaje sankcji w przypadku osób prawnych

Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki, tak aby osoba prawna ponosząca odpowiedzialność na podstawie art. 6 podlegała skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom, obejmującym grzywny mające i niemające charakteru karnego, i mogącym obejmować inne sankcje, takie jak:

a)           pozbawienie prawa do korzystania ze świadczeń publicznych lub pomocy państwa;

b)           czasowy lub stały zakaz prowadzenia działalności gospodarczej;

c)           umieszczenie pod dozorem sądowym;

d)           postanowienie sądu o likwidacji;

e)           czasowe lub stałe zamknięcie zakładów wykorzystywanych do popełnienia przestępstwa.

Artykuł 8

Jurysdykcja

1.           Każde państwo członkowskie podejmuje środki niezbędne do ustanowienia swojej jurysdykcji w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 3 i 4, gdy:

a)      przestępstwo jest popełnione w całości lub części na jego terytorium; lub

b)      sprawca jest jednym z jego obywateli.

2.           Każde państwo członkowskie, którego walutą jest euro, przyjmuje środki niezbędne do ustanowienia swojej jurysdykcji w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 3 i 4, popełnionych poza Unią Europejską, przynajmniej gdy dotyczą one euro oraz

a)      sprawca znajduje się na terytorium państwa członkowskiego; lub

b)      fałszywe banknoty lub monety euro związane z przestępstwem zostały wykryte w państwie członkowskim.

Do celów ścigania każdego z tych przestępstw, każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki, które zapewniają uniezależnienie jego jurysdykcji od warunku stanowiącego, że czyny są przestępstwem w miejscu ich popełnienia.

3.           Państwa członkowskie skoncentrują postępowanie karne w jednym państwie członkowskim, chyba że nie jest to uzasadnione.

Artykuł 9

Narzędzia dochodzeniowe.

Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia osobom, wydziałom i służbom odpowiedzialnym za prowadzenie dochodzeń w przypadku przestępstw, o których mowa w art. 3–4, lub w przypadku ich ścigania, dostępu do skutecznych narzędzi dochodzeniowych, takich jak te wykorzystywane w sprawach związanych z przestępczością zorganizowaną lub z innym poważnym rodzajem przestępczości.

Artykuł 10

Zobowiązanie do przekazania fałszywych banknotów i monet euro do analizy i wykrywania fałszywych pieniędzy

1.           Państwa członkowskie dopilnują, by organy wymiaru sprawiedliwości zezwalały na badanie budzących wątpliwość fałszywych banknotów i monet na użytek analizy, identyfikacji i wykrywania dalszych fałszywych pieniędzy. Dla tych celów organy wymiaru sprawiedliwości przekażą niezwłocznie niezbędne próbki każdego rodzaju budzących wątpliwość fałszywych banknotów do Krajowego Centrum Analiz oraz próbki każdego rodzaju budzących wątpliwość fałszywych monet do Krajowego Centrum Analiz Monet.

2.           Jeżeli niezbędne próbki budzących wątpliwość fałszywych banknotów i monet nie mogą być przekazane, ponieważ konieczne jest zatrzymanie ich jako dowodów w postępowaniu karnym, by zapewnić rzetelny i skuteczny proces sądowy i prawo obrony podejrzewanego sprawcy, Krajowe Centrum Analiz i Krajowe Centrum Analiz Monet niezwłocznie uzyskają do nich dostęp.

Artykuł 11

Stosunek do konwencji genewskiej

Państwa członkowskie przystąpią do konwencji genewskiej lub pozostaną jej stronami.

Artykuł 12

Zastąpienie decyzji ramowej Rady 2000/383/WSiSW

Niniejszym zastępuje się decyzję ramową 2000/383/WSiSW w odniesieniu do państw członkowskich uczestniczących w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie naruszając zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminu transpozycji tej decyzji ramowej do prawa krajowego.

W przypadku państw członkowskich uczestniczących w przyjęciu niniejszej dyrektywy odesłania do decyzji ramowej Rady 2000/383/WSiSW traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 13

Transpozycja

1.           Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia [18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy]. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.           Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

Sprawozdanie Komisji i przegląd

Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy najpóźniej do [5 lat od daty jej wejścia w życie]. W sprawozdaniu zawiera się ocenę, w jakim zakresie państwa członkowskie przyjęły niezbędne środki w celu wykonania niniejszej dyrektywy. W razie konieczności sprawozdaniu towarzyszy wniosek ustawodawczy.

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie [dwudziestego] dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w Strasburgu dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego           W imieniu Rady

Przewodniczący                                             Przewodniczący

[1]               Zob. Europejski Bank Centralny (EBC), http://www.ecb.int/press/key/date/2013/html/sp130110.en.html.

[2]               Sprawozdanie roczne EBC za rok 2011.

[3]               Komunikat prasowy EBC z dnia 10 stycznia 2013 r., http://www.ecb.int/press/pr/date/2013/html/pr130110_2.en.html.

[4]               Ochrona monet euro w 2011 r. Sytuacja dotycząca fałszowania euro i działalności Europejskiego Centrum Technicznego i Naukowego (ETSC) na podstawie art. 4 decyzji Komisji C (2004) 4290 z dnia 29 października 2004 r.

[5]               Analiza Europolu pt. „Organised Crime Threat Assessment 2011” (OCTA 2011).

[6]               Zob. na przykład komunikaty prasowe Europolu z dnia 13 grudnia 2011 r., 15 i 29 czerwca 2012 r., 13 sierpnia 2012 r., 9 grudnia 2012 r., https://www.europol.europa.eu/latest_press_releases.

[7]               Ocena skutków, załącznik 6, tabela zawierająca sankcje obowiązujące w państwach członkowskich, stan na kwiecień 2011 r., sporządzona przez niemiecki Bundesbank.

[8]               Zob. sekcję 3.2.1.3 Oceny skutków i jej załącznika 3.

[9]               W badaniu skoncentrowano się na następujących 15 państwach członkowskich: Bułgaria, Dania, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Łotwa, Niderlandy, Niemcy, Polska, Portugalia, Rumunia, Szwecja, Węgry i Włochy.

[10]             Nr 2623, s. 372. Zbiór Traktatów Ligi Narodów z 1931. Konwencję ratyfikowało 26 państw członkowskich. Malta jej (jeszcze) nie ratyfikowała.

[11]             Dz.U. L 140 z 14 czerwca 2000, s. 1.

[12]             Dz.U. L 329 z 14 grudnia 2001 r., s. 3.

[13]             Pierwsze sprawozdanie przyjęto w grudniu 2001 r., COM(2001) 771 final; drugie sprawozdanie – we wrześniu 2003 r., COM(2003) 532 final; trzecie sprawozdanie – we wrześniu 2007 r., COM(2007) 524 final.

[14]             Dz.U. L 139 z 11.5.1998, s. 1.

[15]             Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6.

[16]             Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 1.

[17]             Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 11.

[18]             Dz.U. L 267 z 9.10.2010, s. 1.

[19]             Dz.U. L 339 z 22.12.2010, s. 1.

[20]             Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 1.

[21]             Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 5.

[22]             Dz.U. L 185 z 17.7.2005, s. 35.

[23]             Dz.U. L 63 z 6.3.2002, s. 1.

[24]             Dz.U. L 339 z 21.12.2001, s. 50. Aby zapoznać się z aktualizacją programu, zob. wniosek w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (COM(2011)0913 final).

[25]             W rozporządzeniu (WE) 1338/2001 przewidziano ECEG; grupa składa się z ekspertów z państw członkowskich, ECB, Europolu oraz Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych/Europejskiego Centrum Technicznego i Naukowego.

[26]             Przedstawiciele organów ścigania, organów wymiaru sprawiedliwości, banków centralnych i mennic.

[27]             Dz.U. L 328 z 15.12.2009, s. 42.

[28]             Dz.U. C z [...], s. [...].

[29]             Dz.U. L 139 z 11.5.1998, s. 1.

[30]             Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6.

[31]             Dz.U. L 181 z 04.7.2001, s. 11.

[32]             Zbiór Traktatów Ligi Narodów nr 2623 (1931 r.), s. 372.

[33]             Dz.U. L 140 z 14.6.2000, s. 1.

[34]             Dz.U. L 328 z 15.12.2009, s. 42-47.

[35]             Dz.U. L 63 z 6.3.2002, s. 1.