15.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 332/1

—

uwzględniając deklaracje z sześciu szczytów szefów państw i rządów Ameryki Łacińskiej i Karaibów oraz Unii Europejskiej, które odbyły się w Rio de Janeiro (28 i 29 czerwca 1999 r.), Madrycie (17 i 18 maja 2002 r.), Guadalajarze (28 i 29 maja 2004 r.), Wiedniu (12 i 13 maja 2006 r.), Limie (16 i 17 maja 2008 r.) i Madrycie (17 i 18 maja 2010 r.),

—

uwzględniając deklarację przyjętą na XXI szczycie iberoamerykańskim szefów państw i rządów, który odbył się w Asunción w Paragwaju w dniach 28 i 29 października 2011 r.,

—

uwzględniając Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), protokół z Kioto do tej konwencji oraz wyniki XXV Konferencji Stron UNFCCC, która odbyła się w Kopenhadze, XVI Konferencji Stron UNFCCC, która odbyła się w Cancún, oraz XVII Konferencji Stron UNFCCC, która odbyła się w Durbanie,

—

uwzględniając deklarację z Monterrey (2002 r.), dauhańską konferencję w sprawie finansowania rozwoju (2008 r.), deklarację paryską (2005 r.) i program działań z Akry na rzecz zmian (2008 r.),

—

uwzględniając deklarację milenijną Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r., w której określono milenijne cele rozwoju (MCR) jako kryteria uzgodnione wspólnie przez społeczność międzynarodową w celu likwidacji ubóstwa,

—

uwzględniając deklarację i plan działania przyjęte w grudniu 2011 r. na spotkaniu wysokiego szczebla w Pusanie poświęconym skuteczności pomocy rozwojowej,

—

uwzględniając proces przygotowań do konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zrównoważonego rozwoju (Rio+20),

—

uwzględniając wspólny komunikat z XIV spotkania ministerialnego Grupy z Rio i Unii Europejskiej, które odbyło się w Pradze w dniach 13 i 14 maja 2009 r.,

—

uwzględniając art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który stanowi, że głównym celem polityki Unii w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju jest „zmniejszenie, a docelowo, likwidacja ubóstwa. Przy realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”,

—

uwzględniając Konsensus europejski w sprawie rozwoju (1), w szczególności jego pkt 61, w którym uznaje się znaczenie krajów o średnim dochodzie w osiągnięciu milenijnych celów rozwoju i przedstawia trudności napotykane przez te kraje, jak również przez kraje o średnio wysokich dochodach,

—

uwzględniając kodeks postępowania w sprawie komplementarności i podziału pracy z 2007 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady Unii Europejskiej z dnia 8 grudnia 2009 r. w sprawie stosunków między UE i Ameryką Łacińską,

—

uwzględniając plan działań z Madrytu zatwierdzony na szczycie Unia Europejska-Ameryka Łacińska i Karaiby, który odbył się w maju 2010 r., oraz jego sześć obszarów tematycznych: 1 - Nauka, badania, innowacje i technologia; 2 - Zrównoważony rozwój, środowisko, zmiana klimatu, różnorodność biologiczna i energia; 3 - Integracja regionalna i łączność na rzecz wspierania włączenia społecznego i spójności społecznej; 4 - Migracja; 5 - Edukacja i zatrudnienie; 6 - Narkotyki,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (2),

—

uwzględniając dokument Komisji w sprawie programowania regionalnego na rzecz Ameryki Łacińskiej na lata 2007-2013 z dnia 12 lipca 2007 r. (E/2007/1417) oraz ocenę śródokresową tego programowania,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 września 2009 r. pt. „Unia Europejska i Ameryka Łacińska: partnerzy na arenie międzynarodowej” (COM(2009)0495),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 września 2009 r. pt. „Spójność polityki na rzecz rozwoju: stworzenie ram politycznych dla podejścia obejmującego całą UE” (COM(2009)0458) i konkluzje Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 17 listopada 2009 r. na temat spójności polityki na rzecz rozwoju oraz ram operacyjnych skuteczności pomocy,

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 10 listopada 2010 r. pt. „Polityka rozwojowa UE na rzecz wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu i zrównoważonego rozwoju. Zwiększenie skuteczności polityki rozwojowej UE” (COM(2010)0629),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 października 2011 r. pt. „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju – Program działań na rzecz zmian” (COM(2011)0637),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 sierpnia 2009 r. skierowany do Rady i Parlamentu Europejskiego pt. „Wyjść poza PKB: pomiar postępu w zmieniającym się świecie” (COM(2009)0433),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Przygotowanie wieloletnich ram finansowych dotyczących finansowania współpracy UE na rzecz państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku oraz krajów i terytoriów zamorskich na lata 2014–2020” (COM(2011)0837, SEC(2011)1459, SEC(2011)1460),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument Partnerstwa na rzecz współpracy z państwami trzecimi (COM(2011)0843, SEC(2011)1475, SEC(2011)1476),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Budżet z perspektywy Europy 2020” z dnia 29 czerwca 2011 r. (COM(2011)0500) oraz dokument roboczy Komisji z tego samego dnia pt. „Budżet z perspektywy „Europy 2020” – obecny system finansowania, aktualne wyzwania, wyniki konsultacji z zainteresowanymi podmiotami i różne możliwości dotyczące zasadniczych elementów horyzontalnych i sektorowych” (SEC(2011)0868),

—

uwzględniając wspólny komunikat Wysokiego Przedstawiciela Unii Europejskiej do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Globalny wymiar Europy: Nowe podejście do finansowania działań zewnętrznych UE” (COM(2011)0865),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (COM(2011)0840, SEC(2011)1469, SEC(2011)1470),

—

uwzględniając rezolucje Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (Eurolat), zwłaszcza rezolucje przyjęte podczas V zwykłej sesji plenarnej, która odbyła się w dniach 18 i 19 maja 2011 r. w Montevideo w Urugwaju, i dotyczące perspektyw stosunków handlowych między Unią Europejską i Ameryką Łacińską oraz strategii ochrony i tworzenia miejsc pracy, w szczególności dla kobiet i młodych ludzi, oraz dotyczące relacji pomiędzy Unią Europejską a Ameryką Łacińską w zakresie bezpieczeństwa i ochrony,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 listopada 2001 r. w sprawie wszechstronnego partnerstwa i wspólnej strategii stosunków między Unią Europejską i Ameryką Łacińską (3), rezolucję z 27 kwietnia 2006 r. w sprawie ściślejszego partnerstwa między Unią Europejską a Ameryką Łacińską (4), rezolucję z 24 kwietnia 2008 r. w sprawie V szczytu UE-Ameryka Łacińska i Karaiby w Limie (5),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie strategii UE dotyczącej stosunków z Ameryką Łacińską (6), z dnia 21 października 2010 r. w sprawie stosunków handlowych UE z Ameryką Łacińską (7) i z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie zwiększenia skuteczności polityki rozwojowej UE (8),

—

uwzględniając ekspertyzę w sprawie nowej unijnej polityki współpracy na rzecz rozwoju z Ameryką Łacińską, podkreślającej kwestie spójności społecznej, integracji regionalnej i współpracy Południe-Południe (grudzień 2011 r.),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0159/2012),

A.

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem z Lizbony globalne cele współpracy na rzecz rozwoju obejmują likwidację ubóstwa oraz promowanie zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego, a także osiągnięcie milenijnych celów rozwoju w roku 2015;

B.

mając na uwadze, że kraje regionu należą do grupy krajów o średnim dochodzie, które osiągnęły ogromny sukces w walce z ubóstwem, zmniejszając je z 44 % do 33 % w ciągu zaledwie jednej dekady, oraz z nierównością społeczną poprzez wzrost gospodarczy i poprawę polityki społecznej, ale także iż pomimo to co trzeci mieszkaniec Ameryki Łacińskiej żyje poniżej progu ubóstwa – 180 mln osób, z których 52 miliony żyją za mniej niż 2 euro dziennie – i że 10 krajów regionu nadal należy do 15 krajów świata, w których istnieją największe nierówności (9); mając na uwadze, że wskaźnik niedożywienia wynosi w niektórych krajach ponad 20 %, 28 milionów ludzi nie potrafi czytać ani pisać, a 44 miliony osób nie są objęte systemami ochrony socjalnej;

C.

mając na uwadze, że MFW oszacował średni wzrost PKB w Ameryce Łacińskiej w 2011 r. na poziomie 4,5 % oraz że region ten stoi w obliczu perspektywy globalnego spowolnienia gospodarczego w 2012 r. ze względu na dalszą dużą niepewność co do wpływu światowego kryzysu gospodarczego i finansowego na region;

D.

mając na uwadze, że kraje o średnim dochodzie są motorem rozwoju i integracji regionalnej oraz że kryzys w tych krajach utrudnia czynienie postępów przez kraje o niskim dochodzie zlokalizowane w tych samych regionach;

E.

mając na uwadze, że spowolnienie w krajach regionu jest nierówne oraz że w Boliwii, Hondurasie, Nikaragui i Surinamie pomoc zagraniczna pozostaje jednym z najważniejszych źródeł finansowania na rzecz rozwoju, wraz z wkładem pieniężnym migrantów, które stanowią między 6 % i 25 % PKB tych krajów;

F.

mając na uwadze, że przy określaniu nowej polityki współpracy należy uwzględniać szczególne priorytety i potrzeby każdego kraju i że UE, przewodząc we współpracy Południe-Południe, w walce z ubóstwem oraz w rozwoju na szczeblu regionalnym i światowym, powinna współpracować ze wszystkimi krajami Ameryki Łacińskiej, zwłaszcza z krajami o średnich dochodach;

G.

mając na uwadze, że spójność społeczna była głównym celem strategicznego partnerstwa od czasu jego wprowadzenia na forum w Guadalajarze w 2004 r., ze względu na znaczenie, jakie dla tego regionu ma osiągnięcie lepszej redystrybucji dochodów i dóbr poprzez odpowiednią politykę wspierającą zrównoważony rozwój oraz większą sprawiedliwość i spójność społeczną;

H.

mając na uwadze szczególne znaczenie praw człowieka, demokracji i dobrego zarządzania w Programie działań na rzecz zmian; mając na uwadze, że Ameryka Łacińska jest regionem, gdzie demokracja jest dość dobrze zakorzeniona, z którym Europa dzieli demokratyczne wartości i zasady oraz gdzie istnieje potrzeba wsparcia zarządzania i instytucjonalizacji państw zagrożonych przez przemoc i brak bezpieczeństwa;

I.

mając na uwadze, że w krajach o średnim dochodzie lepszym rozwiązaniem będzie przekierowanie pomocy na wzmocnienie zdolności instytucjonalnych i regulacyjnych, rozwój polityki publicznej, wspieranie podmiotów społecznych oraz mobilizację dodatkowych zasobów w ramach oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA);

J.

mając na uwadze, że Ameryka Łacińska i UE tworzą międzyregionalne partnerstwo strategiczne oparte na wspólnych wartościach oraz na poszanowaniu praw człowieka i podstawowych wolności; mając na uwadze, że dwóch z dziewięciu partnerów strategicznych UE na świecie to kraje Ameryki Łacińskiej (Brazylia i Meksyk); mając na uwadze, że UE jest głównym inwestorem, drugim co do wielkości partnerem handlowym oraz głównym donatorem pomocy rozwojowej, który dostarcza 53 % całej ODA, jaką otrzymuje region;

K.

mając na uwadze, że większość ludzi żyjących w ubóstwie na świecie żyje w krajach o średnim dochodzie; mając na uwadze, że w krajach tych często zachodzi sytuacja nierówności społecznej i złego zarządzania, która zagraża trwałości ich rozwoju; mając na uwadze, że wiele krajów o średnich dochodach odgrywa ważną rolę w polityce światowej oraz w bezpieczeństwie i handlu światowym, produkując i chroniąc światowe dobra publiczne oraz działając jako ostoja na szczeblu regionalnym; mając też na uwadze, że poza okresami dobrobytu kraje te pozostają podatne na globalne zagrożenia gospodarcze, środowiskowe i dotyczące bezpieczeństwa;

L.

mając na uwadze, że niektóre kraje Ameryki Łacińskiej zaczęły angażować się w działania z zakresu współpracy na rzecz rozwoju poprzez mechanizmy współpracy regionalnej oraz współpracy Południe-Południe;

M.

mając na uwadze, że Ameryka Łacińska nie powinna przestać być priorytetem dla UE, co znajduje odzwierciedlenie w stosunkach międzyregionalnych UE-Ameryka Łacińska, w ramach których odnotowano w ostatnich latach znaczące postępy, takie jak zawarcie układów o stowarzyszeniu z Ameryką Środkową, Chile i Meksykiem, zawarcie wielostronnej umowy handlowej z Kolumbią i Peru, negocjacje z państwami Mercosuru, plan działania z Madrytu oraz ustanowienie fundacji UE-Ameryka Łacińska;

N.

mając na uwadze, że zgodnie z Konsensusem europejskim w sprawie rozwoju wsparcie dla krajów o średnim dochodzie nadal ma istotne znaczenie dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

O.

mając na uwadze, że UE na podstawie układów zawartych z partnerami z regionu, w tym układów o stowarzyszeniu i pomocy rozwojowej, powinna nadal udzielać znacznego wsparcia na rzecz procesu rozwoju i stabilizacji w regionie; mając na uwadze, że to, że UE mogłaby tego zaniechać w chwili, gdy umacniają się osiągnięcia tego procesu, stanowi powód do poważnego zaniepokojenia;

P.

mając na uwadze, że w obecnym wniosku Komisji Europejskiej w sprawie instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI) przewiduje się zmniejszenie pomocy unijnej dla krajów o średnim dochodzie w Ameryce Łacińskiej oraz że podstawowe usługi zniknęły z listy priorytetów dla regionu;

Q.

mając na uwadze, że wsparcie budżetowe dla Ameryki Łacińskiej w ramach obecnego DCI wskazuje na to, że region ten jest najbardziej zaniedbanym finansowo w strukturze rozdziału IV budżetu UE w porównaniu do innych obszarów, które otrzymują wsparcie UE;

R.

mając na uwadze, że spójność społeczna ma szeroki wymiar, który obejmuje walkę z ubóstwem, zmniejszanie nierówności, zapewnienie powszechnego dostępu do świadczeń takich jak opieka zdrowotna, edukacja, świadczenia emerytalne oraz mieszkania, uznawanie i ochronę dialogu społecznego oraz praw pracy; mając na uwadze potrzebę utworzenia porozumienia fiskalnego, które zagwarantuje lepszą i sprawiedliwszą dystrybucję zasobów;

S.

mając na uwadze, że Chiny są trzecim co do znaczenia inwestorem w Ameryce Łacińskiej, a dla niektórych produktów stała się również najważniejszym lub wręcz jedynym rynkiem eksportowym; mając na uwadze, że UE powinna zatem odgrywać aktywniejszą rolę w celu umocnienia swoich stosunków handlowych i inwestycyjnych z krajami Ameryki Łacińskiej w ramach systemu WTO;

T.

mając na uwadze, że niezależnie od konotacji, jakie posiada pojęcie spójności społecznej w Europie lub w Ameryce Łacińskiej, w obu regionach może być rozumiana jako wiodąca zasada polityki publicznej, która pozwala na ukierunkowanie strategii rozwoju na osiągnięcie dobrobytu całego społeczeństwa, unikając w ten sposób polaryzacji, niezadowolenia i utraty zaufania do instytucji demokratycznych;

U.

mając na uwadze, że głównym wyzwaniem dla darczyńców w regionie jest zapewnienie spójności strategii politycznych, a także większej koordynacji i komplementarności działań w kontekście lepszego podziału pracy, które przekłada się na większą koncentrację i przewidywalności pomocy;

V.

mając na uwadze, że tworzenie dobrobytu, ograniczanie ubóstwa, nierówności, wykluczenia i dyskryminacji – w szczególności kobiet, młodych ludzi i mniejszości etnicznych – oraz promowanie spójności społecznej i praw człowieka nadal stanowią kluczowy priorytet partnerstwa strategicznego UE-Ameryka Łacińska;

W.

mając na uwadze, że w regionie niezbędna jest dalsza istotna poprawa wskaźnika śmiertelności niemowląt i matek; mając na uwadze, że równość płci oraz polityczne i ekonomiczne wzmocnienie pozycji kobiet są niezbędne do ograniczenia ubóstwa;

X.

mając na uwadze, że unijny ogólny system preferencji (GSP) stanowi kluczowy instrument umożliwiający krajom rozwijającym się szersze uczestnictwo w światowym handlu, a tym samym uzyskanie dodatkowych dochodów z wywozu w celu wsparcia wzrostu gospodarczego i wdrażania strategii politycznych ma rzecz rozwoju i ograniczania ubóstwa;

Y.

mając na uwadze, że sam PKB jest niewystarczającym wskaźnikiem służącym dokonywaniu pomiaru nierówności i podejmowaniu decyzji w sprawie przyznawania unijnej pomocy na rzecz rozwoju mającej za nadrzędny cel likwidację ubóstwa;

Z.

mając na uwadze, że kraje Ameryki Łacińskiej eksportują znacznie mniej towarów do sąsiadów w porównaniu ze swoimi odpowiednikami na innych kontynentach; mając na uwadze, że stosunkowo niski poziom wymiany handlowej wynika ze znacznych odległości, wysokich stawek celnych, ceł, oddzielnych umów handlowych oraz nieodpowiedniej sieci infrastruktury;

AA.

mając na uwadze zasadnicze znaczenie edukacji i szkolenia, a także powszechnego dostępu do publicznej opieki zdrowotnej w ograniczaniu ubóstwa i promowaniu spójności społecznej;

AB.

mając na uwadze, że niszczenie środowiska naturalnego ma bezpośredni wpływ na powstawanie ubóstwa; mając na uwadze, że Ameryka Łacińska jest wielkim rezerwatem środowiskowym naszej planety, a Brazylia, Meksyk, Peru i Kolumbia należą do krajów o największej różnorodności biologicznej na świecie, jednak Ameryka Łacińska jest jednocześnie kontynentem szczególnie podatnym na skutki zmiany klimatu;

AC.

mając na uwadze, że usprawnienie poboru podatków jest niezbędne do budowy sprawnego państwa zdolnego do świadczenia obywatelom podstawowych usług takich jak ochrona zdrowia, usługi sanitarne i edukacja;

AD.

mając na uwadze, że najbardziej niszczycielskie skutki zmiany klimatu oraz globalnego ocieplenia znacząco wpływają na Amerykę Łacińską i Karaiby oraz że kraje tego regionu znajdują się wśród krajów świata najbardziej podatnych na te zjawiska; mając na uwadze, że klęski żywiołowe spowodowały utratę 54 % regionalnego PKB w Ameryce Środkowej;

AE.

mając na uwadze wyraźne odniesienie do sektora prywatnego jako kluczowego podmiotu przyczyniającego się do zrównoważonego rozwoju i spójności społecznej, zawarte w Programie działań na rzecz zmian;

AF.

mając na uwadze znaczenie międzyregionalnego dialogu strukturalnego oraz globalnego na temat migracji między Unią Europejską a Ameryką Łacińską, a także znaczenie zapewnienia poszanowania podstawowch praw wszystkich migrantów poprzez odpowiednią politykę migracyjną i praktyki obu regionów w tym zakresie;

AG.

mając na uwadze, że niektóre kraje Ameryki Łacińskiej zaliczają się do tych, w których panuje największa przemoc, a łamanie prawa powiązane z takimi zjawiskami jak handel narkotykami i przestępczość zorganizowana, pranie pieniędzy, handel bronią i korupcja nadal jest w tym regionie poważnym problemem stanowiącym zagrożenie dla jego rozwoju;

AH.

mając na uwadze, że wniosek Komisji dotyczący instrumentu partnerstwa koncentruje się na realizacji strategii „Europa 2020” w regionie; mając na uwadze, że we wniosku skupiono się przede wszystkim na partnerach strategicznych oraz gospodarkach wschodzących, zachowując jednak globalne podejście skoncentrowane na światowych wyzwaniach i zagrożeniach;

AI.

mając na uwadze zagrożenie, jakim dla systemów demokratycznych i zbiorowego bezpieczeństwa Ameryki Łacińskiej jest korupcja powiązana z sieciami przestępczymi, szczególnie zajmującymi się dystrybucją i handlem narkotykami, przenikającymi instytucje, posiadającymi szerokie strefy wpływów i powodującymi dodatkowe szkody oraz poważne problemy związane z niestabilnością i ładem politycznym;

1.

przypomina, że chociaż skutki światowego kryzysu finansowego i gospodarczego w Ameryce Łacińskiej były łagodniejsze niż w innych regionach, wskaźniki nierówności i ubóstwa są nadal bardzo wysokie, a postęp w osiąganiu sześciu MCR – niedostateczny;

2.

podkreśla konieczność sprawniejszej koordynacji działań pomiędzy Unią Europejską a Ameryką Łacińską w zakresie osiągania MCR, zwłaszcza działań mających na celu zwalczanie ubóstwa, tworzenie miejsc pracy i włączenie społeczne grup zmarginalizowanych; podkreśla, że MCR dotyczący globalnego partnerstwa na rzecz rozwoju (MCR 8) powinien stanowić priorytet polityki współpracy UE z Ameryką Łacińską, w kontekście czego konieczne jest wybranie obszarów, w których należy wdrożyć nową strategię „rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” w tych krajach; akcentuje fakt, że w osiąganiu tych celów istotną rolę może odgrywać Fundacja UE-Ameryka Łacińska i Karaiby;

3.

uważa, że ze względu na poziom postępu gospodarczego i technicznego w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej należy przemyśleć cele unijnej współpracy dwustronnej na rzecz rozwoju; zwraca się o zmianę kierunków współpracy tam, gdzie jest ona najbardziej potrzebna do ograniczenia ubóstwa; podkreśla, że stoją przed nami wspólne wyzwania, którym należy stawić czoła poprzez zacieśnienie wielostronnej współpracy; zaznacza jednak, że związki pomiędzy wzrostem, handlem, rozwojem i ograniczeniem ubóstwa nie są proste ani oczywiste; w związku z tym zachęca Komisję w kontekście debaty na temat przyszłej polityki UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju do przeprowadzenia obszernych i głębokich refleksji na temat obecnego modelu rozwoju oraz do wyciągnięcia wniosków z ostatnich dziesięcioleci w celu skutecznego ograniczenia ubóstwa i zmniejszenia nierówności bez jednoczesnego zmniejszenia i ograniczenia przestrzeni politycznej;

4.

uważa, że politykę współpracy i politykę rozwojową UE należy kształtować w ścisłym porozumieniu z Ameryką Łacińską, aby wypracować trwałą, sprawiedliwą i dobrze wyważoną politykę rozwojową wobec tego regionu;

5.

wskazuje, że chociaż pomoc może odgrywać rolę dźwigni w krajach Ameryki Łacińskiej, nie wystarcza ona do zagwarantowania zrównoważonego i trwałego rozwoju; wzywa zatem kraje Ameryki Łacińskiej do wzmocnienia i zmobilizowania zasobów krajowych, utworzenia przejrzystych systemów podatkowych, administracji podatkowej wolnej od korupcji i oszustw, skutecznego zaangażowania sektora prywatnego, władz lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego w realizację programu UE-Ameryka Łacińska przede wszystkim poprzez współpracę, wsparcie techniczne i udostępnienie organom administracji lokalnej szkoleń z dziedziny prawa i podatków, oraz do zwiększenia ich poczucia odpowiedzialności za projekty;

6.

uważa, że znaczne azjatyckie inwestycje, zwłaszcza w złoża surowców, węglowodorów i zasoby rolne wielu krajów Ameryki Łacińskiej powinny przekonać Unię Europejską do szybszego i bardziej skutecznego wspierania zrównoważonego rozwoju w tym regionie;

7.

jest zdania, że zważywszy na konieczność wyważenia polityki rozwojowej pomiędzy Ameryką Łacińską a UE Ameryka Łacińska musi włożyć szczególny wysiłek we wspieranie swojej regionalnej integracji politycznej, gospodarczej i handlowej;

8.

zwraca uwagę na konieczność połączenia postępów w relacjach z Ameryką Łacińską ze spójną polityką rozwoju; uważa za konieczne zaprojektowanie instrumentów i celów współpracy dostosowanych do potrzeb każdego kraju, skupienie się na krajach znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji oraz zwiększenie spójności polityki rozwojowej;

9.

zwraca się do Komisji i Rady o utrzymanie zakresu współpracy w dziedzinie instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju na lata 2014–2020 dla Ameryki Łacińskiej w postaci jednej trzeciej łącznego wkładu geograficznego;

10.

z zadowoleniem przyjmuje zasadę różnicowania i koncentracji pomocy zaproponowaną przez Komisję; uważa, że różnicowanie powinno odbywać się stopniowo na etapie programowania – zarówno w odniesieniu do krajów będących odbiorcami pomocy, jak i narzędzi współpracy – i przyczyniać się do rozwoju innych form współpracy dostosowanych do potrzeb krajów o średnich dochodach; zaleca, aby kryteria stosowania zasady różnicowania były obiektywne i jednakowe dla wszystkich krajów;

11.

przypomina, że podejście oparte na zasadzie różnicowania nie powinno doprowadzić do drastycznego spadku znaczenia regionu w oddziaływaniach zewnętrznych Unii Europejskiej, która działa i musi działać na arenie światowej, pozostając aktywnym członkiem społeczności międzynarodowej, a nie tylko głównym światowym darczyńcą. uważa, że w przeciwnym razie UE może skazać się na posiadanie niewielkiego znaczenia dla wielu regionów, pozostawiając wolną przestrzeń do działania dla innych światowych podmiotów;

12.

wzywa do tego, by każde ewentualne przeniesienie środków następowało z korzyścią dla programów geograficznych w celu likwidacji ubóstwa w krajach o niskich i średnio niskich dochodach w tym samym regionie;

13.

wyraża zaniepokojenie brakiem konsekwencji we wdrażaniu ustalonych kryteriów kwalifikowalności zawartych we wniosku Komisji dotyczącym instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju, w którym zawieszono dostęp 11 krajów Ameryki Łacińskiej i Karaibów o średnich dochodach do programów dwustronnych; przypomina, że w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej istnieją największe nierówności na świecie w dochodach na mieszkańca i że utrzymująca się nierówność powstaje w warunkach słabej mobilności społeczno-ekonomicznej; twierdzi, że jest to grupa krajów bardzo różnorodnych, i że w związku z tym należy prowadzić zróżnicowaną współpracę, opartą na koordynacji i dialogu politycznym;

14.

jest zdania, że przesłanie przekazywane przez UE wobec regionu jest bardzo niepokojące, ponieważ w praktyce jest to stwierdzenie, że UE nie przywiązuje do niego uwagi, na jaką on zasługuje, pomimo wielu zobowiązań politycznych i handlowych oraz wspólnych globalnych celów;

15.

podkreśla wyrażoną w ust. 66 Konsensusu europejskiego w sprawie rozwoju potrzebę poświęcenia szczególnej uwagi krajom o średnim dochodzie, a szczególnie krajom o średnio niskich dochodach, z których wiele staje przed problemami podobnymi do tych, które pojawiają się w krajach o niskich dochodach;

16.

zwraca się do Komisji i Rady, aby w ramach zasady różnicowania przygotowano obiektywną i przejrzystą analizę w celu dokonania przeglądu i rozszerzenia zakresu wskaźników wykorzystywanych do oceny rozwoju, bez ograniczania się wyłącznie do poziomu dochodów, ale z uwzględnieniem interpretacji kryteriów ekonomicznych w kontekście innych czynników, jak wskaźnik ubóstwa, wrażliwości i kryzysu ECHO, współczynnik Giniego i wskaźnik nierówności; zwraca uwagę, że klasyfikacja państw na podstawie poziomu ich dochodów opiera się na obliczeniach ukrywających nierówności i ubóstwo;

17.

mając na uwadze wspomniane wskaźniki, nalega, aby UE kontynuowała współpracę dwustronną dotyczącą przyszłego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju przynajmniej z Kolumbią, Ekwadorem i Peru;

18.

wzywa Komisję do przedstawienia spójnej strategii stopniowego wycofywania się z pomocy dwustronnej dla krajów o średnich dochodach, co pozwoliłoby im umocnić swoją pozycję jako „absolwentów” pomocy w zgodzie z zasadą przewidywalności pomocy przyjętą na forum wysokiego szczebla na temat skuteczności pomocy w Pusanie;

19.

zwraca się do Komisji, aby w ramach stopniowego wycofywania się z pomocy dwustronnej po wejściu w życie nowego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju uwzględniono następujące kryteria:

20.

podkreśla, że konieczne jest zwiększenie o ponad miliard euro budżetu instrumentu partnerstwa w celu ukształtowania nowego modelu współpracy z krajami o średnich i średnio wysokich dochodach, zapewniającego przewidywalność, ocenę i kontrolę środków; podkreśla potrzebę zagwarantowania, że instrument ten przyczynia się do zwiększenia zdolności reagowania UE na globalne wyzwania, takie jak zwalczanie nierówności, zmiana klimatu, bezpieczeństwo i walka z handlem narkotykami;

21.

uważa, że wysoki poziom nierówności i brak skutecznego mechanizmu ochrony socjalnej stanowią główną przeszkodę dla umacniania demokracji oraz sprawiedliwego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego w regionie, dlatego też zwraca się o zwrócenie większej uwagi na związek pomiędzy rządami demokratycznymi a spójnością społeczną;

22.

uważa, że cel spójności społecznej w ramach partnerstwa UE-Ameryka Łacińska i Karaiby nie zostanie osiągnięty, dopóki nie zapewni się wysokiego stopnia rozwoju oraz sprawiedliwego podziału dochodu i bogactwa; jest zdania, że cel ten wymaga zapewnienia likwidacji ubóstwa poprzez bardziej sprawiedliwą i postępową politykę fiskalną, wspierającą zdolności egzekwowania podatków oraz zwalczanie oszustw podatkowych i uchylania się od podatków;

23.

podkreśla znaczenie udzielania pomocy rozwojowej poprzez handel; zauważa, że wymiana handlowa Ameryka Łacińska-UE jest kluczowa dla ograniczenia ubóstwa oraz zapewnienia dobrobytu na obu kontynentach; przestrzega przed tendencjami protekcjonistycznymi wynikającymi z obecnej sytuacji gospodarczej i kryzysu finansowego;

24.

podkreśla znaczenie utrzymania celu 20 % w przypadku programów edukacyjnych i zdrowotnych oraz jest zdania, że należy uwzględnić kwestię równouprawnienia na rynku pracy i ogólnie w społeczeństwie; przypomina, że kształcenie i inwestycje w kapitał ludzki stanowią podstawę spójności społecznej i rozwoju społeczno-gospodarczego; zwraca się o podjęcie konkretnych starań i przeznaczenie odpowiednich funduszy na walkę z analfabetyzmem, którego poziom jest nadal wysoki w niektórych krajach regionu, zwłaszcza wśród dziewczynek i kobiet, oraz na dostęp do publicznej i bezpłatnej edukacji na szczeblu podstawowym i średnim, ograniczony z powodu braku odpowiednich środków w niektórych budżetach państwowych; w związku z tym popiera projekt przygotowany przez Organizację Państw Iberoamerykańskich pt. „Cele edukacyjne na 2021 r.: Takiej edukacji chcemy dla pokolenia dwusetlecia”;

25.

podkreśla, że chociaż zasięg edukacji i wydatki na nią w Ameryce Łacińskiej w ciągu ostatnich dziesięcioleci stale się zwiększały, jakość edukacji jest nadal niska, a dostęp do niej nierówny; zwraca uwagę na osiągnięcia dokonane przez Unię Europejską w ramach programów Erasmus, Alban i Alfa; wzywa Komisję do utrzymania środków finansowych na obecnym poziomie;

26.

podkreśla, że różnice w jakości edukacji w Ameryce Łacińskiej są znaczne i w ostatnich latach nadal się zwiększały, jeżeli porównuje się obszary wiejskie i miejskie, szkoły prywatne i publiczne oraz uczniów różnej płci i statusie społeczno-ekonomicznym, przez co pogarsza się problem braku spójności społecznej;

27.

podkreśla, że spójność społeczna jest ściśle powiązana z innymi strategiami politycznymi takimi jak handel, inwestycje i finanse; uważa, że w instrumencie finansowania współpracy na rzecz rozwoju powinno się skuteczniej wprowadzić do programowania tematycznego, krajowego i regionalnego cele dotyczące spójności społecznej, z podkreśleniem bardziej sprawiedliwej polityki podatkowej i społecznej sprzyjającej równości, dostępowi do usług publicznych, godnej pracy i reformie systemu sądowego;

28.

zwraca uwagę na znaczenie programów takich jak EUROsociAL, URB-AL i AL-INVEST, COPOLAD, a także programów na rzecz wzmocnienia dialogu politycznego i współpracy między Unią Europejską a krajami Ameryki Łacińskiej w celu utworzenia modeli zarządzania w zakresie migracji i polityki rozwojowej; uważa, że w ramach nowego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju programy te powinny zostać wzmocnione, aby można było zbadać ich potencjał w kwestii współpracy trójstronnej;

29.

wskazuje na to, że Unia Europejska powinna przeznaczyć niezbędne środki w ramach instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju na poprawę warunków życia dzieci oraz umożliwienie im pełnego rozwoju potencjału, zwłaszcza w rodzinie;

30.

ponownie podkreśla znaczenie Forum spójności społecznej UE-Ameryka Łacińska jako przestrzeni politycznego dialogu międzyregionalnego w dziedzinie spójności społecznej i wzywa do jego wzmocnienia poprzez promowanie bardziej ambitnych mechanizmów i koordynacji współpracy w tej dziedzinie, a także do zapewnienia, by spójność społeczna w większym stopniu pojawiała się w porządku obrad forów międzynarodowych;

31.

zauważa, że fundacja UE-Ameryka Łacińska i Karaiby może odegrać ważną rolę w koordynacji i wspieraniu działań oraz debat społeczeństwa obywatelskiego na temat roli międzynarodowej współpracy w promowaniu spójności społecznej w regionie;

32.

przypomina znaczenie spójności polityki rozwojowej, o której mowa w art. 208 TFUE, dla likwidacji ubóstwa, promowania praw ekonomicznych i społecznych, ochrony środowiska, dobrego zarządzania oraz dla zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu;

33.

wzywa Komisję do zwiększenia widoczności swoich przedsięwzięć realizowanych w krajach Ameryki Łacińskiej oraz do uczynienia ich bardziej zrozumiałymi dla obywateli tych państw, a tym samym wykazania wartości dodanej współpracy z UE;

34.

wskazuje na to, że układy UE o stowarzyszeniu/umowy o wolnym handlu nie mogą być pod żadnym względem sprzeczne ze spójnością polityki na rzecz rozwoju; w związku z tym wzywa Komisję do dopilnowania tego, by potrzeby rozwojowe i obawy dotyczące rozwoju były odpowiednio uwzględnione w rozdziałach dotyczących handlu, takich jak usługi finansowe, zamówienia rządowe oraz prawa własności intelektualnej, oraz do zagwarantowania, przy pomocy skutecznego mechanizmu, spełnienia wspólnych norm w zakresie praw społecznych, praw pracy i praw środowiskowych w każdym trwającym procesie negocjacji lub w czasie jego przeglądu;

35.

ubolewa nad tym, że we wniosku Komisji dotyczącym rozporządzenia w sprawie ogólnego systemu preferencji taryfowych nie zwraca się uwagi na strategiczny charakter stosunków z Ameryką Łacińską, pozbawiając dostępu do instrumentu sporą liczbę krajów w regionie, choć instrument ten jest niezbędny dla rozwoju regionu;

36.

zwraca się do ESDZ i Komisji o połączenie wysiłków w celu utorowania drogi do przyszłego, w pełni dopracowanego układu o stowarzyszeniu ze Wspólnotą Andyjską wspierającego wzrost gospodarczy i rozwój społeczny tworzących ją państw członkowskich oraz zgodnego z wartościami, zasadami i celami UE, które zawsze sprzyjały integracji Ameryki Łacińskiej;

37.

wzywa UE do dopilnowania tego, by zasoby przeznaczone na rozwój nie zostały przekierowane na inne cele;

38.

uważa, że zawarcie przez UE układu o stowarzyszeniu z państwami MERCOSURU mogłoby zwiększyć rozwój i zacieśnić współpracę między Ameryką Łacińską a Unią Europejską, jeżeli układ ten będzie oparty na zasadzie sprawiedliwego handlu, na poszanowaniu międzynarodowych norm pracy i norm środowiskowych oraz na zasadzie pewności prawa w zakresie inwestycji, a także jeżeli partnerzy będą się obdarzać zaufaniem;

39.

podkreśla, że nowy instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju powinien wspierać proces regionalnej integracji; przypomina w związku z tym, że układy o stowarzyszeniu i wielostronne umowy handlowe mogą stanowić ważny bodziec dla rozwoju i integracji regionalnej, jeżeli będą właściwie ukierunkowane i będą uwzględniać brak symetrii, ale twierdzi, że brak spójności między poszczególnymi strategiami naraża na szwank cały ten proces; apeluje do UE o dopilnowanie, by wszelkie umowy dwustronne nie utrudniały procesu integracji Ameryki Łacińskiej; zauważa również, że spadła ranga relacji międzyregionalnych na korzyść stosunków dwustronnych, a przejście na relacje dwustronne zwiększa rozdrobnienie i rywalizację w blokach regionalnych Ameryki Łacińskiej;

40.

podkreśla potrzebę ustanowienia w delegacjach UE punktów kontaktowych do spraw spójności polityki rozwojowej oraz rozwoju mechanizmów nadzoru w tej dziedzinie;

41.

podkreśla znaczenie, jakie dla Unii Europejskiej ma opracowanie polityki handlowej, która jest lepiej skoordynowana z polityką współpracy na rzecz rozwoju, tak aby również handel przyczyniał się do wspierania bardziej sprawiedliwych i równych standardów społecznych dzięki zawarciu w umowie o partnerstwie klauzul społecznych dotyczących przestrzegania praw człowieka;

42.

podkreśla znaczenie większej spójności oficjalnej pomocy rozwojowej i uważa, że obecność UE i trzech krajów latynoamerykańskich w grupie G20 powinna przyczynić się do zbliżenia stanowisk, co pozwoli na wspólne wdrożenie spójności polityki rozwojowej;

43.

przypomina o obowiązku przestrzegania zasady określonej w art. 208 w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju oraz uniknięcia negatywnych skutków, jakie miałoby dla regionu wyłączenie 11 krajów z dwustronnej współpracy z UE oraz zlikwidowanie preferencji handlowych oferowanych w ramach systemu GSP Plus;

44.

przypomina, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa decydującą rolę w umacnianiu demokracji oraz w określaniu, realizacji i kontroli polityki rozwojowej w Ameryce Łacińskiej; ubolewa nad tym, że w obecnych programach współpracy zwraca się niewiele uwagi na społeczeństwo obywatelskie i przydziela się na ten cel niewiele środków;

45.

podkreśla, że zgodnie z koncepcją poczucia odpowiedzialności demokratycznej, należy wspierać wysiłki podejmowane przez parlamenty, władze lokalne i regionalne oraz społeczeństwo obywatelskie na rzecz określenia strategii rozwojowych, zobowiązać rządy do rozliczenia z wyników osiąganych w przeszłości i uzyskiwanych wyników oraz do ich monitorowania i oceny; podkreśla przede wszystkim znaczenie umocnienia pozycji parlamentarzystów w Ameryce Łacińskiej poprzez zwiększenie ich roli w procesach decyzyjnych;

46.

wyraża zatem głębokie niezadowolenie w związku z tym, że w wynegocjowanym niedawno układzie o stowarzyszeniu i w umowie o wolnym handlu z państwami Ameryki Łacińskiej konsultacje ze społeczeństwem obywatelskim są wyraźnie ograniczone do spraw dotyczących rozdziału poświęconego zrównoważonemu rozwojowi;

47.

uważa, że wsparcie dla społeczeństwa obywatelskiego powinno w dalszym ciągu stanowić jeden z priorytetów przyszłego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju; podkreśla, że wsparcie to powinno zostać uwzględnione w strategiach poszczególnych krajów i programach regionalnych, podkreślając w ten sposób jego rolę w walce z nierównością i korupcją oraz w nadzorze nad wykorzystaniem środków finansowych;

48.

wzywa Komisję do udzielenia administracji parlamentów krajowych państw Ameryki Łacińskiej objętych regionalnymi programami strategicznymi większego wsparcia finansowego, technicznego i wsparcia w zakresie wiedzy fachowej w ramach regionalnych programów strategicznych w celu zwiększenia ich skuteczności, przejrzystości i rozliczalności, co ma zasadnicze znaczenie, jeżeli parlamenty mają odegrać należycie swoją rolę w demokratycznym procesie podejmowania decyzji;

49.

przypomina, że w ust. 18 Konsensusu europejskiego w sprawie rozwoju wskazano, że: „UE będzie zwiększała swoje poparcie dla budowania zdolności podmiotów niepaństwowych w celu wzmacniania ich głosu w procesie rozwoju oraz wspierania dialogu politycznego, społecznego i gospodarczego”; wyraża ubolewanie z powodu tego, że zielona księga w sprawie zwiększenia skuteczności polityki rozwojowej UE w dużej mierze nie wyjaśnia, w jaki sposób zapewni się uczestnictwo i upodmiotowienie społeczeństwa obywatelskiego w przyszłej polityce współpracy na rzecz rozwoju UE;

50.

apeluje do wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych o zapewnienie jednolitości, spójności i efektywności działań zewnętrznych UE wobec Ameryki Łacińskiej zgodnie z Traktatem z Lizbony;

51.

wyraża zaniepokojenie skutkami społecznymi wysokich wskaźników przestępczości i przemocy w regionie, zwłaszcza kobietobójstwa; uważa za konieczne określenie nowej, skuteczniejszej strategii, która będzie przeciwdziałać temu zjawisku oraz zlikwiduje jego przyczyny gospodarcze, społeczne i polityczne;

52.

wzywa Komisję do zdecydowanego poparcia procedury konsultacji z zainteresowanymi społecznościami lokalnymi w przypadku projektów wydobywczych; ponownie podkreśla również w tym kontekście znaczenie dopilnowania tego, by opracowywano oddzielne sprawozdania dotyczące przemysłu wydobywczego dla poszczególnych krajów zgodnie z założeniami wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie rachunkowości i przejrzystości, które będą służyć ograniczeniu korupcji, przekupstwa i uchylania się od opodatkowania;

53.

przypomina, że przestępczość i brak poczucia bezpieczeństwa ma znaczący wpływ na zaufanie obywateli do instytucji publicznych i demokratycznych, a także na ochronę praw człowieka;

54.

przypomina, że jednym z priorytetowych celów działań zewnętrznych Unii jest zachęcanie do umacniania systemów demokratycznych i obrony praw człowieka na świecie, a w konsekwencji także w Ameryce Łacińskiej;

55.

wyraża zaniepokojenie z powodu znacznej skali przemocy na tle płciowym, która występuje w regionie;

56.

wzywa Komisję do nadania walce z bezkarnością priorytetu w ramach współpracy rozwojowej z Ameryką Łacińską oraz do opublikowania do końca 2012 r. komunikatu w tej sprawie, zawierającego rozdziały dotyczące współpracy sądowej, finansowej oraz wymiany informacji, a także ochrony ofiar przestępstw;

57.

wyraża zaniepokojenie rosnącą skalą przemocy wobec kobiet; wzywa Komisję do precyzyjnego określenia obowiązków w ramach ESDZ oraz koordynowania w zainteresowanych państwach stosownych działań delegatur UE z działaniami ambasad państw członkowskich w tych krajach, tak aby oświadczenie w sprawie kobietobójstwa wydane przez wysoką przedstawiciel Catherine Ashton w czerwcu 2010 r. miało przełożenie na konkretne strategie polityczne, na które zostaną przeznaczone odpowiednie środki;

58.

wzywa Komisję do udzielenia politycznego i finansowego wsparcia pracom nad problemem kobietobójstwa w ramach międzyamerykańskiego systemu ochrony praw człowieka oraz do przyczynienia się do wykonania jego orzeczeń;

59.

wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do zasięgania opinii i wiedzy Parlamentu Europejskiego o prowadzonym dialogu na temat praw człowieka oraz nawiązywania współpracy w kontekście partnerstwa międzyregionalnego w poszukiwaniu środków zaradczych eliminujących kobietobójstwo i inne formy przemocy wobec kobiet;

60.

zachęca Komisję do aktywnego udziału oraz regularnego poruszania tego tematu w dialogach politycznych, zwłaszcza tych dotyczących praw człowieka, oraz do zaoferowania współpracy w zakresie poszukiwania środków zaradczych służących zwalczaniu przemocy wobec kobiet i kobietobójstwa w kontekście partnerstwa międzyregionalnego;

61.

wyraża zaniepokojenie wpływem zmiany klimatu na zrównoważony rozwój, ochronę różnorodności biologicznej, wylesianie oraz produkcję rolną w Ameryce Łacińskiej;

62.

nalega, aby w ramach współpracy na rzecz rozwoju UE nie promowała ani nie wspierała produkcji agropaliw na dużą skalę z uwagi na jej niekorzystny wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe, wylesianie, dostęp do ziemi i środowisko;

63.

wzywa władze lokalne państw Ameryki Łacińskiej, by poświęciły większą uwagę rosnącej liczbie inwestycji, które mogą szkodzić zrównoważonemu rozwojowi i ekosystemom danego kraju, zwłaszcza z uwagi na negatywne skutki zmiany klimatu;

64.

przypomina, że zmiana klimatu oznacza dodatkowe obciążenie dla Ameryki Łacińskiej i że trzeba koniecznie finansować działania zwalczające, łagodzące i dostosowawcze;

65.

wzywa do wspierania wymiany doświadczeń i informacji między UE i Ameryką Łacińską w ramach programu EUrocLIMA oraz współpracy Południe-Południe, zgodnie z ustaleniami poczynionymi w planie działań z Madrytu; zwraca uwagę na znaczenie edukacji dla zrównoważenia środowiskowego;

66.

zauważa, że pomimo iż Ameryka Łacińska posiada 30 % światowych zasobów wodnych, dystrybucja wody w Ameryce Łacińskiej jest bardzo nieregularna i nierówna; wzywa Komisję do dalszego wspierania państw partnerskich w lepszym zarządzaniu dostawami wody i oczyszczaniem zasobów wodnych;

67.

przypomina o zobowiązaniu przyjętym przez UE do przyczynienia się do wzmocnienia roli zrównoważonej energii jako jednego z czynników zrównoważonego rozwoju;

68.

zauważa, że przewiduje się wzrost znaczenia we współpracy UE na rzecz rozwoju mechanizmów takich jak instrument inwestycyjny dla Ameryki Łacińskiej, którego priorytetem jest efektywność energetyczna, energia odnawialna, transport, ochrona różnorodności biologicznej i wsparcie dla MŚP; podkreśla jego ewentualne znaczenie w promowaniu integracji regionalnej i programów na rzecz zapewnienia konkurencyjności regionu na arenie międzynarodowej; podkreśla fakt, że społeczeństwo obywatelskie ma do odegrania główną i zasadniczą rolę w kontrolowaniu polityki rozwojowej, zauważa jednak, że w strukturze instrumentu inwestycyjnego dla Ameryki Łacińskiej nie przewidziano mechanizmu zapewniającego reprezentację i udział społeczeństwa obywatelskiego; wzywa w związku z tym Komisję do dopilnowania tego, by zagwarantowano uczestnictwo i przedstawicielstwo parlamentów i społeczeństwa obywatelskiego w celu zapewnienia skutecznego nadzoru i kontroli funduszy UE przeznaczanych na współpracę na rzecz rozwoju;

69.

podkreśla potrzebę przeanalizowania dalszych doświadczeń z instrumentem inwestycyjnym dla Ameryki Łacińskiej oraz nalega, aby przyszłe projekty przed wdrożeniem obowiązkowo podlegały precyzyjnie określonym i przejrzystym mechanizmom nadzoru oraz aby były poddawane ekspertyzom dotyczącym skutków społecznych oraz skutków dla środowiska;

70.

podkreśla znaczenie wspierania małych i średnich przedsiębiorstw ze względu na ich wkład w rozwój, wzrost gospodarczy w regionie oraz gospodarczą i społeczną konsolidację; zwraca uwagę na to, że MŚP są głównymi źródłami zatrudnienia; uważa, że konieczne jest również promowanie działań z zakresu społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw ze strony europejskich partnerów w celu wspierania realizacji celów unijnej polityki wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu;

71.

podkreśla pilną potrzebę wsparcia rozwoju infrastruktury w Ameryce Łacińskiej w celu utrzymania obecnej, wysokiej dynamiki wzrostu i stymulowania włączenia społecznego; zaleca stosowanie takich instrumentów jak Instrument Inwestycyjny dla Ameryki Łacińskiej (LAIF) w celu wspierania projektów na rzecz infrastruktury transportowej, energetycznej i telekomunikacyjnej w związku z tym, że aktualny poziom inwestycji krajów Ameryki Łacińskiej w tej dziedzinie jest o wiele niższy, niż to konieczne; przypomina, że wykorzystanie oficjalnej pomocy rozwojowej dla takich projektów musi być uzasadnione pod kątem ich wkładu w ograniczanie ubóstwa, promowanie spójności społecznej i zapewnienie wysokiej jakości usług publicznych dla ludności;

72.

nalega, aby Komisja opracowała jasne wytyczne dotyczące przejrzystego procesu podejmowania decyzji w sprawie wyboru projektów oraz aby dopilnowała zgodności z Konsensusem europejskim w sprawie polityki rozwoju, zasadą odpowiedzialności kraju oraz zobowiązaniem UE do cofnięcia pomocy;

73.

podkreśla potrzebę ukierunkowania mechanizmów łączących pożyczki i dotacje na obszary takie jak lokalna i prowadzona na małą skalę produkcja energii oraz produkcja rolna, a także na MŚP i mikroprzedsiębiorstwa sektora prywatnego z krajów rozwijających się;

74.

zwraca się o zacieśnienie współpracy z niektórymi krajami o średnich dochodach w dziedzinie nauki, technologii i innowacji, w ramach programu „Horyzont 2020”;

75.

ufa, że zainicjowanie zacieśnionego dialogu na temat nauki, wyższego wykształcenia i szkolenia, technologii i innowacji przyczyni się do powstania europejsko-latynoamerykańskiego obszaru innowacji i wiedzy, a także pomoże zwiększyć konkurencyjność;

76.

uważa, że należy promować czasową mobilność naukowców i wspierać uniwersytety oraz ośrodki badawcze w dziedzinach takich jak: zdrowie, bezpieczeństwo żywnościowe, badania morskie, energia odnawialna, przeciwdziałanie zmianie klimatu i dostosowanie do niej;

77.

ponownie podkreśla, że Unia Europejska powinna w większym stopniu uwzględnić i lepiej wykorzystać wielką zaletę, jaką jest geostrategiczne położenie niektórych regionów najbardziej oddalonych znajdujących się w pobliżu Ameryki Łacińskiej;

78.

zauważa, że wspieranie bieżących prac instytutów badawczych zajmujących się praktykami rolniczymi ma kluczowe znaczenie dla rozwoju kontynentu;

79.

zwraca się do Komisji o głębszą refleksję nad włączeniem współpracy Południe-Południe do strategii współpracy;

80.

przypomina, że Ameryka Łacińska jest najbardziej aktywnym regionem na świecie w zakresie współpracy Południe-Południe, co wskazuje na istotną rolę krajów o średnim dochodzie jako promotorów integracji regionalnej i międzynarodowych celów rozwojowych;

81.

przypomina, że Unia Europejska do tej pory nie posiada jasnej, strategicznej definicji partnerstwa Południe-Południe (10), która pozwoliłaby na opracowanie aktywniejszej polityki w tej dziedzinie; podkreśla potrzebę opracowania wskaźników pokazujących społeczne i ekonomiczne oddziaływanie różnych rodzajów współpracy Południe-Południe i współpracy trójstronnej;

82.

podkreśla znaczenie wewnątrzregionalnej wymiany handlowej oraz współpracy trójstronnej i jej kluczowej roli w osiąganiu MCR, likwidacji ubóstwa, promocji zatrudnienia i równości płci, edukacji, spójności społecznej, rolnictwie i zrównoważonym rozwoju;

83.

uważa, że należy rozwijać inicjatywy współpracy międzyregionalnej, współpracy Południe-Południe oraz współpracy trójstronnej w takich dziedzinach jak nauka i badania, zrównoważony rozwój, środowisko, zmiana klimatu, energia, spójność społeczna, edukacja i zatrudnienie;

84.

podkreśla konieczność poszerzenia dialogu politycznego UE-Ameryka Łacińska na różnych szczeblach, takich jak szczyty na szczeblu głów państw i Zgromadzenie Parlamentarne Eurolat, jako istotnych narzędzi osiągania konsensusu politycznego; apeluje o przedsięwzięcie środków w celu dopilnowania, aby zobowiązaniom politycznym podejmowanym na szczytach UE-Ameryka Łacińska towarzyszył przydział niezbędnych środków finansowych;

85.

wzywa Europejsko-Latynoamerykańskie Zgromadzenie Parlamentarne oraz fundację UE – Ameryka Łacińska i Karaiby do nadania współpracy Południe-Południe oraz współpracy trójstronnej strategicznego znaczenia, na jakie zasługują, w ich programie prac;

86.

uważa, że współpraca Południe-Południe i współpraca trójstronna powinny stanowić jeden z głównych tematów VII szczytu UE-Ameryka Łacińska i Karaiby w Chile i w ten sposób bezpośrednio łączyć się z wnioskami końcowymi ze szczytu w Madrycie;

87.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich oraz wszystkich krajów Ameryki Łacińskiej i Karaibów, fundacji UE – Ameryka Łacińska i Karaiby, Europejsko-Latynoamerykańskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu, Parlamentowi Latynoamerykańskiemu, Parlamentowi Środkowoamerykańskiemu, Parlamentowi Wspólnoty Andyjskiej oraz Parlamentowi Mercosuru.