20.12.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/31

—

Rezolucję Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 14 grudnia 2000 r. w sprawie planu działań na rzecz mobilności (1).

—

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 lipca 2001 r. w sprawie mobilności studentów, osób odbywających kształcenie, wolontariuszy, nauczycieli i szkoleniowców na obszarze Wspólnoty (2).

—

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie mobilności transnarodowej we Wspólnocie w celach edukacji i szkolenia: europejska karta na rzecz jakości mobilności (3).

—

Konkluzje Rady z 25 maja 2007 r. w sprawie spójnych ram wskaźników i poziomów odniesienia na potrzeby monitorowania postępów w realizacji celów lizbońskich w dziedzinie kształcenia i szkolenia (4).

—

Zalecenie Rady z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie mobilności młodych wolontariuszy w Unii Europejskiej (5).

—

Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie mobilności młodzieży (6).

—

Konkluzje Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) (7).

—

Rezolucję Rady z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie odnowionych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży (2010–2018) (8).

—

Konkluzje Rady z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie strategii „Europa 2020” (9).

—

Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 18 listopada 2010 r. w sprawie priorytetów ściślejszej europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego w latach 2011–2020 (10).

—

Konkluzje Rady z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie inicjatywy „Mobilna młodzież” – zintegrowane podejście będące odpowiedzią na wyzwania stojące przed młodymi ludźmi (11).

—

Konkluzje Rady z dnia 14 lutego 2011 r. w sprawie roli kształcenia i szkolenia w realizacji strategii „Europa 2020” (12).

—

Zalecenie Rady z dnia 28 czerwca 2011 r. pt. „Mobilna młodzież – promowanie mobilności edukacyjnej młodych ludzi” (13).

—

Konkluzje Rady z dnia 28 listopada 2011 r. w sprawie wschodniego wymiaru zaangażowania młodzieży i jej mobilności.

—

Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 7 lipca 2011 r. pt. „Śródokresowy przegląd programu Uczenie się przez całe życie” (14);

—

Fakt, że w zaleceniu z 2006 roku w sprawie europejskiej karty na rzecz jakości mobilności Rada zwróciła się do Komisji, by w ścisłej współpracy ze stosownymi organami ulepszyła lub opracowała – w podziale na płeć – dane statystyczne o mobilności edukacyjnej i szkoleniowej (15).

—

Sprawozdanie forum ekspertów wysokiego szczebla ds. mobilności z czerwca 2008 roku i zawartą tam propozycję, by zapewnić możliwość mobilności edukacyjnej wszystkim młodym ludziom w Europie.

—

Cel w zakresie mobilności edukacyjnej w szkolnictwie wyższym ustanowiony w ramach procesu bolońskiego w Leuven/Louvain-la-Neuve – w kwietniu 2009 roku.

—

Zieloną księgę Komisji z lipca 2009 roku pt. „Promowanie mobilności edukacyjnej młodych ludzi” (16).

—

Komunikat brugijski z grudnia 2010 roku oraz konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie w sprawie priorytetów ściślejszej europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego w latach 2011–2020 (17), w których to dokumentach stwierdzono, że do roku 2020 europejskie systemy kształcenia i szkolenia zawodowego powinny w znacznie większym stopniu umożliwiać mobilność transnarodową.

—

Dokument roboczy służb Komisji z dnia 24 maja 2011 roku w sprawie prac nad poziomem odniesienia w dziedzinie edukacji na rzecz zatrudnialności oraz nad poziomem odniesienia w dziedzinie mobilności edukacyjnej (18).

—

Konkluzje Rady z 28–29 listopada 2011 r. w sprawie kompetencji językowych pozwalających zwiększać mobilność;

—

Mobilność edukacyjna pomaga w rozwoju osobistym i zawodowym młodych ludzi oraz zwiększa konkurencyjność i szanse na zatrudnienie, czego dowiodły nie tylko programy UE dotyczące kształcenia, szkolenia i młodzieży, lecz także szereg międzynarodowych badań jakościowych nad tego rodzaju mobilnością.

—

Europejski poziom odniesienia (19) w dziedzinie mobilności edukacyjnej, uzupełniony stosownymi wskaźnikami (20), pomoże skłonić państwa członkowskie do realizacji uzgodnionego (21) już celu, którym jest większa mobilność, i pozwoli monitorować postępy w tej dziedzinie; pomoże też szukać przykładów sprawdzonych rozwiązań oraz wspierać rozwijanie inicjatyw z zakresu partnerskiego uczenia się.

—

Gromadzenie danych w celu pomiaru postępów w dążeniu do europejskiego poziomu odniesienia w dziedzinie mobilności edukacyjnej, powinno się odbywać w ramach dostępnych zasobów.

—

Aby wziąć pod uwagę różne otoczenia edukacyjne, należy w ramach przedmiotowego poziomu odniesienia wyodrębnić dwa główne obszary: szkolnictwo wyższe oraz kształcenie i szkolenie zawodowe.

—

Ważne jest także, by poziomowi odniesienia towarzyszył wskaźnik obejmujący wszystkie rodzaje mobilności edukacyjnej podejmowanej przez młodzież, w tym mobilność w kontekście formalnym i pozaformalnym;

(1)

Przyjęły zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu europejskim – uwzględniając treść zalecenia Rady z dnia 28 czerwca 2011 r. w sprawie promowania mobilności edukacyjnej młodych ludzi – środki pozwalające zwiększać mobilność edukacyjną oraz osiągnąć europejski poziom odniesienia, o którym mowa w załączniku.

(2)

Korzystając z dostępnych źródeł i narzędzi oraz ograniczając do minimum obciążenia i koszty administracyjne, usprawniły gromadzenie danych o mobilności edukacyjnej w szkolnictwie wyższym w ramach wszystkich jego cykli, danych o mobilności edukacyjnej w kształceniu i szkoleniu zawodowym oraz danych o mobilności edukacyjnej młodych ludzi ogółem – tak by można było zmierzyć postępy w dążeniu do europejskiego poziomu odniesienia, o którym mowa w załączniku, oraz zmierzyć wskaźnik, o którym mowa w załączniku.

(3)

Promowały wdrażanie i wykorzystywanie programów UE oraz narzędzi stworzonych do wspierania mobilności edukacyjnej i uczenia się przez całe życie, np. Europass, Youthpass, EQF, ECTS oraz ECVET;

(1)

Współpracowała z państwami członkowskimi i wspierała je, zwłaszcza z pomocą Eurostatu, aby w okresie do roku 2020 zwiększyć dostępność stosownych wskaźników i danych statystycznych. Przy tej okazji należy jak najlepiej wykorzystać dostępne dane statystyczne i badania gospodarstw domowych, po to by ograniczyć do minimum obciążenia i koszty administracyjne.

(2)

Weryfikowała, zwłaszcza za pomocą regularnych sprawozdań z postępów prac, stopień realizacji celów z zakresu mobilności ustalonych w kontekście ram współpracy „ET 2020”.

(3)

Do końca roku 2015 przedstawiła Radzie stosowne sprawozdanie, tak by można było zweryfikować i w razie potrzeby zmodyfikować europejski poziom odniesienia w dziedzinie mobilności edukacyjnej, o którym mowa w załączniku;

(1)

Monitorowały – zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim – postępy i wyniki w dziedzinie transgranicznej mobilności edukacyjnej, m.in. by gromadziły dobre jakościowo przykłady sprawdzonych rozwiązań, dzięki którym można będzie kształtować politykę opartą na danych.

(2)

Jeżeli chodzi o mobilność w szkolnictwie wyższym – działając w ramach dostępnych zasobów i w ścisłej synergii z procesem bolońskim, sprawniej gromadziły dane ze źródeł administracyjnych i innych (zwłaszcza odnośnie do momentu kończenia studiów) o mobilności studentów w ramach wszystkich cykli – w tym o credit mobility oraz degree mobility – tak by mierzyć postępy w dążeniu do poziomu odniesienia w dziedzinie mobilności, o którym mowa w załączniku (część I – 1).

(3)

Jeżeli chodzi o mobilność w kształceniu i szkoleniu zawodowym – jak najlepiej wykorzystały dostępne badania gospodarstw domowych, by zgromadzić dane o mobilności edukacyjnej niezbędne do pomiaru poziomu odniesienia, o którym mowa w załączniku (część I – 2).

(4)

Jeżeli chodzi o mobilność edukacyjną młodych ludzi ogółem – jak najlepiej wykorzystały badania gospodarstw domowych, by zgromadzić dane potrzebne do opracowania wskaźnika ogólnej mobilności edukacyjnej w kontekście formalnym i pozaformalnym – w tym danych w zakresie mobilności pozaformalnej – i dzięki temu uzupełnić zestaw wskaźników UE dotyczących młodzieży (22) oraz ewentualnie rozszerzyć w przyszłości poziom odniesienia w dziedzinie mobilności edukacyjnej o mobilność młodych ludzi ogółem (część II załącznika).

(5)

Zbadały możliwość wykorzystania dostępnych badań dotyczących nauczycieli wszystkich szczebli, aby opracować wskaźniki w dziedzinie mobilności nauczycieli i ewentualnie rozszerzyć w przyszłości poziom odniesienia w dziedzinie mobilności edukacyjnej o mobilność nauczycieli (23).