52011PC0654

UZASADNIENIE

1. KONTEKST WNIOSKU

Dyrektywa w sprawie nadużyć na rynku (MAD) 2003/6/WE, przyjęta na początku 2003 r., wprowadziła kompleksowe ramy zwalczania praktyk wykorzystywania informacji poufnych oraz manipulacji na rynku, zwanych łącznie „nadużyciami na rynku”. Dyrektywa dąży do zwiększenia zaufania inwestorów i zapewnienia integralności rynków, zabraniając osobom dysponującym informacjami poufnymi uczestnictwa w obrocie instrumentami finansowymi, których te informacje dotyczą, oraz zabraniając manipulacji na rynku poprzez praktyki takie jak rozpowszechnianie fałszywych informacji lub pogłosek oraz przeprowadzanie transakcji kształtujących ceny na anormalnym poziomie.

Aby zapewnić stosowanie dyrektywy 2003/6/WE, państwa członkowskie muszą umożliwić, zgodnie z prawem krajowym, podejmowanie środków administracyjnych lub nakładanie sankcji administracyjnych na osoby odpowiedzialne w przypadku nieprzestrzegania przepisów przyjętych w wyniku stosowania dyrektywy. Wymóg ten nie narusza prawa państw członkowskich do nakładania sankcji karnych.

W sprawozdaniu grupy wysokiego szczebla ds. nadzoru finansowego w UE[1] stwierdzono, że „należyte ramy ostrożnościowe i ramy prowadzenia działalności gospodarczej w sektorze finansowym muszą opierać się na systemie silnego nadzoru i skutecznych sankcji”. Dlatego też grupa wysokiego szczebla uważa, że organy nadzoru muszą posiadać dostateczne uprawnienia, aby podejmować działania i powinny móc polegać na „jednakowych, skutecznych i odstraszających systemach sankcji w przypadku wszystkich przestępstw finansowych i sankcje te powinny być skutecznie egzekwowane”.

Do skutecznego egzekwowania prawa konieczna jest, zgodnie z art. 14 dyrektywy 2003/6/WE, możliwość nakładania przez właściwe organy sankcji, które muszą być „skuteczne, proporcjonalne i odstraszające”. Ponadto skuteczne egzekwowanie prawa jest również związane z zasobami pozostającymi do dyspozycji właściwych organów, uprawnieniami tych organów oraz ich wolą wykrywania i badania nadużyć. Grupa wysokiego szczebla uważa jednak, że „na chwilę obecną nie istnieją takie warunki”, a systemy sankcji w państwach członkowskich są z reguły słabe i niejednolite.

W związku z tym Komisja opublikowała komunikat[2] dotyczący systemów sankcji w sektorze finansowym. W komunikacie argumentuje się, że sankcje karne, w szczególności kary pozbawienia wolności, są zasadniczo uznawane za mocny sygnał skierowany do potencjalnych sprawców naruszeń, który pod warunkiem właściwego stosowania przez organy wymiaru sprawiedliwości mógłby zwiększyć odstraszający charakter sankcji. Sankcje prawnokarne nie muszą jednak stanowić właściwego narzędzia w odniesieniu do wszystkich rodzajów naruszeń i we wszystkich przypadkach. W komunikacie stwierdzono, że Komisja dokona oceny, czy i w jakich obszarach wprowadzenie sankcji karnych i ustanowienie minimalnych przepisów w zakresie definicji przestępstwa kryminalnego i sankcji może być konieczne w celu zapewnienia skutecznego stosowania unijnych przepisów dotyczących usług finansowych.

We wniosku przyjęto podejście określone w komunikacie z dnia 20 września 2011 r. zatytułowanym „W kierunku polityki kryminalnej UE: Zapewnienie skutecznej realizacji polityki UE”[3]. Jest to w szczególności przeprowadzenie opartej na jasnych i udokumentowanych informacjach oceny obowiązujących krajowych systemów egzekwowania prawa oraz wartości dodanej wspólnych unijnych minimalnych standardów prawa karnego, z uwzględnieniem zasad konieczności, proporcjonalności i pomocniczości.

Zgodnie z programem sztokholmskim oraz z konkluzjami Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z dnia 22 kwietnia 2010 r. w sprawie zapobiegania kryzysom gospodarczym i wspierania działalności gospodarczej[4], Komisja przeprowadziła ocenę stosowania krajowych przepisów wykonawczych do dyrektywy MAD i stwierdziła szereg problemów wywierających niekorzystny wpływ w kontekście integralności rynku i ochrony inwestorów. Jednym z problemów stwierdzonych podczas oceny wpływu jest fakt, że obowiązujące obecnie sankcje w zakresie zwalczania przestępstw polegających na nadużyciach na rynku nie odnoszą skutków i nie są dostatecznie odstraszające, co powoduje nieskuteczność egzekwowania przepisów dyrektywy. Ponadto poszczególne państwa członkowskie w różny sposób definiują, który rodzaj wykorzystywania informacji poufnych lub manipulacji na rynku stanowi przestępstwo kryminalne. Na przykład pięć państw członkowskich nie przewiduje sankcji karnych za ujawnianie informacji poufnych przez osoby mające do nich pierwotny dostęp, a osiem państw członkowskich nie przewiduje takich sankcji dla osób mających wtórny dostęp do informacji poufnych. Ponadto jedno z państw członkowskich nie nakłada obecnie sankcji karnych za wykorzystywanie informacji poufnych przez osoby mające pierwotny dostęp do informacji poufnych, a cztery nie nakładają ich w przypadku manipulacji na rynku. Ponieważ nadużycia na rynku mogą mieć charakter transgraniczny, taka niejednorodność wywiera niekorzystny wpływ na rynek wewnętrzny i pozostawia sprawcom nadużyć na rynku pole do popełniania takich nadużyć w jurysdykcjach nieprzewidujących sankcji karnych za określone przestępstwo.

Minimalne zasady w zakresie przestępstw i sankcji kryminalnych za nadużycia na rynku, które zostałyby transponowane do krajowego prawa karnego i byłyby stosowane przez wymiary sprawiedliwości państw członkowskich, mogą się przyczynić do zapewnienia skuteczności tej polityki unijnej, okazując brak przyzwolenia społecznego i mając jakościowo odmienny charakter niż sankcje administracyjne czy mechanizmy odszkodowawcze na gruncie prawa cywilnego. Wyroki karne za przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku, które często bywają szeroko komentowane przez media, stanowią dodatkowy czynnik odstraszający, ponieważ pokazują potencjalnym sprawcom, że władze podejmują poważne działania, by wyegzekwować przepisy, mogące doprowadzić do pozbawienia wolności lub nałożenia innych sankcji karnych oraz do wpisu do rejestru skazanych. Wspólne minimalne zasady w zakresie kwalifikowania najpoważniejszych przestępstw polegających na nadużyciach na rynku jako przestępstw kryminalnych ułatwią współpracę organów ścigania w Unii, zwłaszcza ze względu na fakt, że w wielu przypadkach przestępstwa mają wymiar transgraniczny.

Chociaż przepisy w zakresie zapobiegania przestępstwom polegającym na nadużyciach na rynku i ich zwalczania obowiązują na szczeblu unijnym od 2003 r., doświadczenie dowodzi, że aktualnie obowiązujący system nie osiągnął pożądanego skutku, czyli efektywnego wzmożenia ochrony rynków finansowych. Wnioski w zakresie zaostrzenia i ujednolicenia sankcji administracyjnych zawarto we wniosku dotyczącym rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku, które ma również na celu rozwiązanie innych poważnych problemów istniejącego systemu. Natomiast niniejszy wniosek nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia minimalnych zasad w zakresie definicji najpoważniejszych przestępstw polegających na nadużyciach na rynku oraz związanych z nimi minimalnych wymiarów sankcji karnych.

2. WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCENY SKUTKÓW

Inicjatywę podjęto w wyniku konsultacji ze wszystkimi ważniejszymi zainteresowanymi stronami, w tym organami publicznymi (rządami i organami nadzoru nad rynkami papierów wartościowych), emitentami, pośrednikami i inwestorami.

Uwzględnia ona sprawozdanie opublikowane przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych (CESR) zatytułowane „Report on administrative measures and sanctions as well as criminal sanctions available in Member States under the Market Abuse Directive (MAD)”[5]. Uwzględnia również wyniki konsultacji ogłoszonych przez Komisję w jej komunikacie w sprawie wzmocnienia systemów sankcji w branży usług finansowych.

W dniu 12 listopada 2008 r. Komisja Europejska zorganizowała publiczną konferencję w sprawie przeglądu systemu przeciwdziałania nadużyciom na rynku[6]. W dniu 20 kwietnia 2009 r. Komisja Europejska opublikowała zaproszenie do przedstawiania dowodów w zakresie przeglądu dyrektywy w sprawie nadużyć na rynku. Służby Komisji otrzymały 85 zgłoszeń. Ze zgłoszeniami niesklasyfikowanymi jako poufne można się zapoznać na stronie internetowej Komisji[7].

W dniu 28 czerwca 2010 r. Komisja rozpoczęła konsultacje społeczne w sprawie zmiany dyrektywy, które zakończyły się w dniu 23 lipca 2010 r.[8]. Służby Komisji otrzymały 96 zgłoszeń. Ze zgłoszeniami niesklasyfikowanymi jako poufne można się zapoznać na stronie internetowej Komisji[9]. W załączniku 2 do sprawozdania z oceny skutków zamieszczono podsumowanie[10]. W dniu 2 lipca 2010 r. Komisja przeprowadziła kolejną konferencję publiczną w sprawie przeglądu dyrektywy[11].

Zgodnie z prowadzoną polityką „lepszych uregulowań prawnych”, Komisja przeprowadziła ocenę skutków różnych wariantów polityki. Warianty polityki dotyczące sankcji karnych uznano za element tych prac przygotowawczych. W ocenie skutków stwierdzono w tym zakresie, że nałożenie na państwa członkowskie wymogu wprowadzenia sankcji karnych za najpoważniejsze przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku było nieodzowne w celu zapewnienia skutecznej realizacji polityki unijnej w zakresie nadużyć na rynku. W połączeniu z preferowanymi wariantami polityki omówionymi we wniosku w sprawie rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku, wpłynie to korzystnie na zaufanie inwestorów oraz dodatkowo przyczyni się do stabilności finansowej na rynkach finansowych.

3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU 3.1. Podstawa prawna

Podstawą wniosku jest art. 83 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

3.2. Zasady pomocniczości i proporcjonalności

Zgodnie z zasadą pomocniczości (art. 5 ust. 3 Traktatu UE), Unia podejmuje działania tylko wówczas, gdy cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii.

Nadużycia na rynkach mogą mieć charakter międzynarodowy i szkodzą integralności rynków finansowych, które są w Unii coraz silniej zintegrowane. Rozbieżne podejścia poszczególnych państw członkowskich do nakładania sankcji karnych na przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku pozostawiają pewne pole manewru sprawcom tych przestępstw, którzy często mogą korzystać z najbardziej łagodnych systemów sankcji. Ma to niekorzystny wpływ zarówno na odstraszające skutki poszczególnych krajowych systemów sankcji, jak i na skuteczność egzekwowania unijnych ram prawnych w zakresie nadużyć na rynku. Do rozwiązania tego problemu przyczynią się obowiązujące w całej Unii minimalne zasady w zakresie form nadużyć na rynkach uznawanych za czyny kryminalne.

W związku z tym, uwzględniając zasadę pomocniczości, zasadne wydaje się działanie na szczeblu unijnym.

Zasada proporcjonalności wymaga, by każda interwencja była ukierunkowana i nie wykraczała poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia celów. Zasadą tą kierowano się przez cały czas, począwszy od określenia i oceny wariantów polityki, aż po sporządzenie niniejszego wniosku.

3.3. Szczegółowe wyjaśnienie wniosku 3.3.1. Przestępstwa

Artykuł 3 w związku z art. 2 wniosku określa, które przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku powinny być uznawane przez państwa członkowskie za przestępstwa kryminalne i podlegać w związku z tym sankcjom karnym.

Dwie formy nadużyć na rynku, a mianowicie wykorzystywanie informacji poufnych oraz manipulację na rynku, należy uznawać za przestępstwa, jeżeli zostaną popełnione celowo. Próba wykorzystania informacji poufnych lub manipulacji na rynku powinna być uznawana za przestępstwo.

Przestępstwo związane z informacjami poufnymi powinno stosować się do osób posiadających informacje wewnętrzne, które zdają sobie sprawę z tego charakteru posiadanych przez siebie informacji. Przestępstwo związane z manipulacją na rynku może stosować się do każdego.

3.3.2. Podżeganie, pomocnictwo, oraz próba dokonania przestępstwa

Artykuł 4 zapewnia, by w państwach członkowskich karalne było również podżeganie, pomocnictwo oraz próba dokonania przestępstwa. Dyrektywa obejmuje również próbę popełnienia jednego z przestępstw określonych w art. 3 i 4, z wyjątkiem nieprawidłowego ujawnienia informacj oraz rozpowszechniania informacji wysyłających fałszywe lub wprowadzające w błąd sygnały, ponieważ kwalifikacja prób popełnienia tego rodzaju czynów jako przestępstw zdaje się niezasadna.

3.3.3. Sankcje karne

Artykuł 5 nakłada na państwa członkowskie wymóg podjęcia niezbędnych działań w celu zapewnienia, by przestępstwa określone w art. 3 i 4 podlegały sankcjom karnym. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

3.3.4. Odpowiedzialność osób prawnych

Artykuł 6 nakłada na państwa członkowskie wymóg zapewnienia, by osoby prawne można było pociągnąć do odpowiedzialności za przestępstwa określone w art. 3 i 4.

4. WPŁYW NA BUDŻET

Wniosek nie ma wpływu finansowego na budżet Unii.

2011/0297 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie sankcji karnych za wykorzystywanie informacji poufnych i manipulacje na rynku

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 83 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[12],

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zintegrowany i sprawny rynek finansowy musi być rynkiem integralnym. Bezproblemowe funkcjonowanie rynków papierów wartościowych oraz zaufanie społeczeństwa do rynków są koniecznym warunkiem rozwoju gospodarczego i dobrobytu. Nadużycia na rynkach szkodzą integralności rynków finansowych i zmniejszają zaufanie społeczeństwa do papierów wartościowych i instrumentów pochodnych.

(2) Dyrektywa 2003/6/WE[13] Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku) nałożyła na państwa członkowskie wymóg zapewnienia właściwym organom uprawnień do wykrywania i badania nadużyć na rynku. Bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do nakładania sankcji karnych, dyrektywa 2003/6/WE zobowiązała również państwa członkowskie do zapewnienia możliwości podejmowania środków administracyjnych wobec osób odpowiedzialnych lub nakładania na nie sankcji administracyjnych w przypadku nieprzestrzegania krajowych przepisów wykonawczych do tej dyrektywy.

(3) W raporcie grupy wysokiego szczebla ds. nadzoru finansowego w UE stwierdzono, że „należyte ramy ostrożnościowe i ramy prowadzenia działalności gospodarczej w sektorze finansowym muszą opierać się na systemie silnego nadzoru i skutecznych sankcji”. Dlatego też grupa wysokiego szczebla uznała, że organy nadzoru muszą posiadać dostateczne uprawnienia, aby podejmować działania, oraz że powinny istnieć jednakowe, skuteczne i odstraszające systemy sankcji w przypadku wszystkich przestępstw finansowych, a sankcje te powinny być skutecznie egzekwowane. Grupa doszła do wniosku, że systemy sankcji w państwach członkowskich są z reguły słabe i niejednolite.

(4) Prawidłowe funkcjonowanie ram prawnych w zakresie nadużyć na rynku wymaga skutecznego egzekwowania prawa. Ocena krajowych systemów sankcji administracyjnych na mocy dyrektywy 2003/6/WE wykazała, że nie wszystkie właściwe organy krajowe miały do dyspozycji pełen wachlarz uprawnień umożliwiających im reagowanie na nadużycia na rynku odpowiednimi sankcjami. W szczególności nie wszystkie państwa członkowskie przewidziały stosowanie administracyjnych kar pieniężnych za wykorzystywanie informacji poufnych oraz manipulację na rynku, a poziom tych sankcji w poszczególnych krajach był bardzo zróżnicowany.

(5) Okazało się, że wprowadzenie przez państwa członkowskie sankcji administracyjnych nie wystarczyło, by wyegzekwować przestrzeganie przepisów dotyczących zapobiegania nadużyciom na rynku i ich zwalczania.

(6) Niezbędne jest zapewnienie lepszego egzekwowania tych przepisów poprzez wprowadzenie sankcji karnych, dowodzących braku przyzwolenia społecznego, o jakościowo odmiennym charakterze niż kary administracyjne. Kwalifikowanie najpoważniejszych form nadużyć na rynku jako przestępstw wyznacza jasne granice prawne, pokazujące że takie zachowania są uznawane za niedopuszczalne, co stanowi komunikat dla społeczeństwa i potencjalnych sprawców, że będą one przez właściwe organy traktowane z całą powagą.

(7) Nie wszystkie państwa członkowskie przewidują sankcje karne za niektóre formy poważnych naruszeń krajowych przepisów wykonawczych do dyrektywy 2003/6/WE. Taka rozbieżność stanowisk wpływa niekorzystnie na jednolitość warunków prowadzenia działalności na rynku wewnętrznym i może zachęcać do popełniania nadużyć na rynku w państwach członkowskich, które nie przewidują sankcji karnych za takie przestępstwa. Ponadto dotychczas nie osiągnięto porozumienia na poziomie całej Unii, jakie czyny należy kwalifikować jako poważne naruszenia. Należy zatem ustalić minimalne zasady w zakresie definicji przestępstw popełnianych przez osoby fizyczne i prawne oraz sankcji. Wspólne minimalne zasady umożliwiłyby również stosowanie skuteczniejszych metod dochodzeniowych oraz efektywną współpracę w obrębie poszczególnych państw członkowskich oraz pomiędzy nimi. Wyroki prawnokarne za przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku często bywają szeroko komentowane w mediach, co pomaga zniechęcać potencjalnych sprawców, ponieważ przyciąga uwagę społeczeństwa do zaangażowania właściwych organów w zwalczanie nadużyć na rynku.

(8) Wprowadzenie przez wszystkie państwa członkowskie sankcji karnych za najpoważniejsze przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku jest zatem niezbędne do zagwarantowania skutecznego wdrażania unijnej polityki zwalczania nadużyć na rynku, zgodnie z wymogami opisanymi w komunikacie „W kierunku polityki kryminalnej UE: Zapewnienie skutecznej realizacji polityki UE”[14].

(9) W celu ujednolicenia zakresu niniejszej dyrektywy z zakresem rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku, niniejsza dyrektywa nie powinna obejmować obrotu akcjami własnymi w ramach programów odkupu lub stabilizacji instrumentów finansowych, ani transakcji, zleceń lub zachowań związanych z celami gospodarki pieniężnej, zarządzania długiem publicznym a także działań dotyczących uprawnień do emisji w dążeniu do realizacji unijnej polityki na rzecz walki ze zmianą klimatu.

(10) Państwa członkowskie powinny być zobowiązane do nałożenia sankcji karnych na przestępstwa polegające na wykorzystywaniu informacji poufnych oraz manipulacji na rynku zgodnie z niniejszą dyrektywą wyłącznie w przypadku celowego popełnienia tych przestępstw.

(11) Ze względu na niekorzystny wpływ prób wykorzystywania informacji poufnych oraz prób manipulacji na rynku na integralność rynków finansowych oraz na zaufanie inwestorów do tych rynków, te formy zachowań powinny być również uznawane za przestępstwa karalne.

(12) Niniejsza dyrektywa powinna również nakładać na państwa członkowskie wymóg zapewnienia karalności podżegania do popełnienia przestępstwa oraz pomocnictwa w popełnieniu przestępstwa. W związku z powyższym, spowodowanie nabycia lub zbycia przez inną osobę, na podstawie informacji wewnętrznych, instrumentów finansowych, których dotyczą te informacje, należy uznawać za podżeganie do wykorzystywania informacji poufnych.

(13) Niniejsza dyrektywa powinna być stosowana z uwzględnieniem ram prawnych ustanowionych przez rozporządzenie (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku oraz środki wykonawcze do tego rozporządzenia.

(14) Aby zapewnić skuteczne wdrażanie europejskiej polityki zapewniania integralności rynków finansowych, określonej w rozporządzeniu (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku, państwa członkowskie powinny również rozszerzyć odpowiedzialność na osoby prawne, w tym w miarę możliwości zapewnić odpowiedzialność karną osób prawnych.

(15) Ponieważ niniejsza dyrektywa określa zasady minimalne, państwa członkowskie mogą według własnego uznania wprowadzać lub utrzymywać bardziej rygorystyczne przepisy karne w zakresie nadużyć na rynkach.

(16) Wszelkie operacje przetwarzania danych osobowych w związku ze stosowaniem niniejszej dyrektywy powinny się odbywać zgodnie z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych[15].

(17) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, czyli zapewnienie wprowadzenia w całej Unii sankcji karnych za najpoważniejsze przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a ze względu na zasięg i skutki niniejszej dyrektywy możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może wprowadzić środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu.

(18) Niniejsza dyrektywa zapewnia poszanowanie podstawowych praw i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej zapisanej w Traktacie. W szczególności należy ją stosować z należytym poszanowaniem wolności prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16), prawa do skutecznego środka prawnego i bezstronnego procesu sądowego (art. 47), domniemania niewinności i prawa do obrony (art. 48), zasad legalności oraz proporcjonalności kar do czynów zabronionych pod groźbą kary (art. 49) oraz zakazu ponownego sądzenia lub karania za ten sam czyn (art. 50).

(19) Komisja powinna ocenić stosowanie niniejszej dyrektywy w państwach członkowskich, mając również na względzie ewentualną potrzebę ujednolicenia w przyszłości, w minimalnym zakresie, rodzajów i wymiarów sankcji karnych.

(20) [Zgodnie z art. 1, 2, 3 i 4 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu, Zjednoczone Królestwo wyraziło wolę uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy] LUB [Bez uszczerbku dla art. 4 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu, Zjednoczone Królestwo nie będzie uczestniczyć w przyjęciu niniejszej dyrektywy, a zatem nie będzie nią związane ani nie będzie podlegać jej stosowaniu].

(21) [Zgodnie z art. 1, 2, 3 i 4 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu, Irlandia wyraziła wolę uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy] LUB [Bez uszczerbku dla art. 4 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu, Irlandia nie będzie uczestniczyć w przyjęciu niniejszej dyrektywy, a zatem nie będzie nią związana ani nie będzie podlegać jej stosowaniu].

(22) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy, a zatem nie jest nią związana ani nie podlega jej stosowaniu

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1 Przedmiot i zakres

1. Niniejsza dyrektywa wprowadza minimalne zasady w zakresie sankcji karnych za najpoważniejsze przestępstwa polegające na nadużyciach na rynku, a mianowicie za wykorzystywanie informacji poufnych oraz manipulacje na rynku.

2. Niniejsza dyrektywa nie dotyczy obrotu akcjami własnymi w ramach programów odkupu lub stabilizacji instrumentów finansowych, jeżeli taki obrót odbywa się zgodnie z art. 3 rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku, ani transakcji, zleceń lub zachowań związanych z celami gospodarki pieniężnej, zarządzania długiem publicznym oraz działań dotyczących uprawnień do emisji w dążeniu do realizacji unijnej polityki dotyczącej klimatu, zgodnie z art. 4 rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku.

3. Niniejsza dyrektywa ma również zastosowanie do zachowań i transakcji, w tym ofert sprzedaży, dotyczących aukcji uprawnieniami do emisji lub innymi, opartymi na nich produktami sprzedawanymi na aukcji, zgodnie z rozporządzeniem Komisji nr 1031/2010. Wszelkie przepisy niniejszej dyrektywy odnoszące się do składanych zleceń stosują się do ofert złożonych w ramach aukcji.[16]

Artykuł 2 Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1. „Instrument finansowy” oznacza każdy instrument w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rynków instrumentów finansowych.

2. „Informacje poufne” oznaczają informacje w rozumieniu art. 6 rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku.

Artykuł 3 Wykorzystywanie informacji poufnych

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia kwalifikacji następujących czynów jako przestępstw, jeżeli zostaną popełnione celowo:

(a) wykorzystywanie informacji poufnych przez osobę posiadającą takie informacje w celu nabywania lub zbywania instrumentów finansowych, których dotyczą te informacje, na rachunek własny lub na rachunek osoby trzeciej. Dotyczy to również wykorzystywania informacji poufnych do wycofywania lub zmiany zleceń dotyczących instrumentu finansowego, którego dotyczą te informacje, o ile zlecenie zostało złożone przed wejściem w posiadanie tych informacji poufnych; lub

(b) ujawnianie informacji poufnych jakiejkolwiek innej osobie, chyba że ujawnienie takie następuje z poszanowaniem prawa podczas wykonywania obowiązków służbowych lub zawodowych.

Artykuł 4 Manipulacja na rynku

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia kwalifikacji następujących czynów jako przestępstw, jeżeli zostaną popełnione celowo:

(a) wysyłanie fałszywych lub wprowadzających w błąd sygnałów, jeżeli chodzi o podaż czy cenę instrumentu finansowego lub związanego z nim kontraktu towarowego na rynku kasowym, lub popyt na nie;

(b) kształtowanie ceny jednego lub kilku instrumentów finansowych lub związanego z nimi kontraktu towarowego na rynku kasowym na anormalnym lub sztucznym poziomie;

(c) zawieranie transakcji, składanie zleceń lub podejmowanie innych działań na rynkach finansowych mających wpływ na cenę jednego lub więcej instrumentów finansowych lub związanych z nimi kontraktów towarowych na rynku kasowym, które wykorzystują fikcyjne mechanizmy lub inne formy oszustwa lub podstępu;

(d) rozpowszechnianie informacji wysyłających fałszywe lub wprowadzające w błąd sygnały co do instrumentów finansowych lub związanych z nimi kontraktów towarowych na rynku kasowym, jeżeli osoby rozpowszechniające takie informacje czerpią z tego tytułu korzyści lub zyski albo przysparzają zysków lub korzyści innej osobie.

Artykuł 5 Podżeganie, pomocnictwo, oraz próba popełnienia przestępstwa

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia karalności przestępstw polegających na podżeganiu do popełniania i pomocnictwie w popełnianiu przestępstw, o których mowa w art. 3 i 4.

2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia karalności przestępstw polegających na próbie popełnienia któregokolwiek z przestępstw, o których mowa w art. 3 lit. a), art. 4 lit. a), b) i c).

Artykuł 6 Sankcje karne

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia karalności przestępstw, o których mowa w art. 3–5 poprzez nakładanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji karnych.

Artykuł 7 Odpowiedzialność osób prawnych

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia możliwości pociągania osób prawnych do odpowiedzialności za przestępstwa, o których mowa w art. 3–5, jeżeli zostaną one popełnione na ich korzyść przez osobę zajmującą w nich kierownicze stanowisko, działającą indywidualnie lub z ramienia organu tej osoby prawnej, na podstawie:

(a) upoważnienia do reprezentowania osoby prawnej;

(b) upoważnienia do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej; lub

(c) upoważnienia do sprawowania kontroli w ramach tej osoby prawnej.

2. Państwa członkowskie podejmują również niezbędne środki w celu zapewnienia możliwości pociągania osób prawnych do odpowiedzialności w przypadku, gdy brak nadzoru lub kontroli ze strony osoby, o której mowa w ust. 1, umożliwi popełnienie przestępstwa, o którym mowa w art. 3–5, na korzyść osoby prawnej przez osobę jej podlegającą.

3. Odpowiedzialność osób prawnych na mocy ust. 1 i 2 nie wyklucza możliwości wszczęcia postępowania karnego wobec osób fizycznych zaangażowanych w przestępstwa, o których mowa w art. 3–5, jako sprawcy, podżegacze lub pomocnicy.

Artykuł 8 Sankcje dla osób prawnych

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia karalności osób prawnych pociąganych do odpowiedzialności na mocy art. 7 poprzez nakładanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji.

Artykuł 9 Sprawozdanie

W terminie [do czterech lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy], Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy, a w razie konieczności również w sprawie potrzeby przeprowadzenia przeglądu dyrektywy, zwłaszcza w odniesieniu do zasadności wprowadzenia wspólnych minimalnych zasad w zakresie rodzajów i wymiarów sankcji karnych.

W stosownych przypadkach Komisja dołącza do sprawozdania wniosek ustawodawczy.

Artykuł 10 Transpozycja

1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują, najpóźniej w dniu [w terminie do 24 miesięcy od wejścia w życie niniejszej dyrektywy], przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Państwa członkowskie rozpoczynają stosowanie tych przepisów w dniu [24 miesiące od wejścia w życie niniejszej dyrektywy] oraz pod warunkiem i w dniu wejścia w życie rozporządzenia (UE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Artykuł 12 Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 13 Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego           W imieniu Rady

Przewodniczący                                             Przewodniczący

[1]               Sprawozdanie grupy wysokiego szczebla ds. nadzoru finansowego, Bruksela, 25.2.2009, s. 23.

[2]               Komisja Europejska, Komunikat „W sprawie wzmocnienia systemów sankcji w branży usług finansowych”, COM (2010) 716, 8 grudnia 2010 r.

[3]               COM (2011) 573 wersja ostateczna.

[4]               Rada Europejska w swoim „Programie sztokholmskim — otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli” z dnia 2 grudnia 2009 r. podkreśliła konieczność regulacji rynków finansowych i zapobiegania nadużyciom na rynku oraz zwróciła się do państw członkowskich i Komisji o poprawę sytuacji w zakresie wykrywania nadużyć na rynku i przypadków sprzeniewierzenia środków finansowych. W konkluzjach Rady ds. WSiSW w sprawie zapobiegania kryzysom gospodarczym i wspierania działalności gospodarczej podkreślono, że można przeanalizować, czy możliwe i właściwe jest zharmonizowanie przepisów prawa karnego, które dotyczą poważnych przypadków manipulacji kursami giełdowymi i innych niewłaściwych zachowań związanych z rynkiem papierów wartościowych. Zob. dok. 8920/10 z 22.4.2010 i 7881/10 z 29.3.2010.

[5]               CESR/08-099, luty 2008.

[6]               Zob. http://ec.europa.eu/internal_market/securities/abuse/12112008_conference_en.htm.

[7]               Zob. http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2009/market_abuse_en.htm

[8]               Zob. http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/docs/2010/mad/consultation_paper.pdf

[9]               Zob. http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2010/mad_en.htm

[10]             Sprawozdanie z oceny skutków można znaleźć na:

                http://ec.europa.eu/internal_market/securities/abuse/index_en.htm

[11]             Streszczenie dyskusji znajduje się w załączniku 3 do sprawozdania z oceny skutków.

[12]             Dz.U. C […] z […], s. […].

[13]             Dz.U. L 16 z 12.4.2003, s. 1.

[14]             COM (2011) 573 wersja ostateczna.

[15]             Dz.U. L 281 z 23.11.95, s. 31.

[16]             Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1031/2010 z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie harmonogramu, kwestii administracyjnych oraz pozostałych aspektów sprzedaży na aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, Dz.U. L 302 z 18.11.2010, s.1.