52010PC0662

[pic] | KOMISJA EUROPEJSKA |

Bruksela, dnia 12.11.2010

KOM(2010) 662 wersja ostateczna

2010/0325 (COD)

Wniosek

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie wykazu dokumentów podróży, które uprawniają posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i mogą być wizowane oraz w sprawie ustanowienia mechanizmu sporządzania takiego wykazu

UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku

Artykuł 17 ust. 3 lit. a) Konwencji wykonawczej do układu z Schengen stanowi, że „Komitet Wykonawczy podejmuje również niezbędne decyzje w sprawie […] dokumentów podróży, w których wiza może być umieszczona”. Zgodnie z tym artykułem w 1998 i 1999 r. przyjęto dwie decyzje Komitetu Wykonawczego „w sprawie opracowania podręcznika dokumentów, które mogą być wizowane” (SCH/Com-ex (98)56 i SCH/Com-ex (99) 14) i w ich wyniku stworzono obecnie obowiązujący „Wykaz dokumentów podróży obywateli państw trzecich w celu wydawania wiz oraz przekraczania granic”. W załączniku 11 do wspólnych instrukcji konsularnych wymieniono niektóre „kryteria dotyczące dokumentów podróży, w których mogą być umieszczane wizy”. Niemniej w dniu 5 kwietnia 2010 r. rozporządzenie (WE) nr 810/2009 ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) uchyliło zarówno art. 17 ust. 3 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen, który stanowił podstawę prawną decyzji SCH/Com-ex (98)56, SCH/Com-ex (99)14 jak i wspólne instrukcje konsularne.

Artykuł 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 789/2001 stanowił, że „każde państwo członkowskie poinformuje Sekretarza Generalnego Rady o tym, jakich zmian chce dokonać w […] podręczniku dotyczącym dokumentów, do których można dołączyć wizę […]”. Artykuł 3 tego samego rozporządzenia stanowił, że „Sekretariat Generalny Rady jest odpowiedzialny za przygotowywanie aktualnych wersji […] podręcznika dotyczącego dokumentów, do których można dołączyć wizę [...]”. Rozporządzenie (WE) nr 789/2001 również zostało uchylone kodeksem wizowym.

Istniejący „Wykaz dokumentów podróży obywateli państw trzecich w celu wydawania wiz oraz przekraczania granic” (zwany dalej „wykazem”) dzieli się na pięć części:

I: „Dokumenty podróży, w których mogą być umieszczane wizy” – wymieniająca dokumenty wydawane przez wszystkie państwa trzecie, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu, państwa trzecie, których obywatele nie podlegają obowiązkowi wizowemu oraz państwa członkowskie, które nie stosują w pełni dorobku Schengen.

II: „Paszporty cudzoziemców wystawiane przez państwa Schengen, w których mogą być umieszczane wizy” – wymieniająca dokumenty podróży cudzoziemców (paszporty cudzoziemców lub paszporty obywateli innych państw), dokumenty podróży uchodźców (konwencja genewska z dnia 28 lipca 1951 r.) oraz dokumenty podróży bezpaństwowców (konwencja nowojorska z dnia 28 września 1954 r.).

III: Wykaz dokumentów podróży wydanych przez organizacje międzynarodowe, zawierający 12 rodzajów dokumentów podróży wydawanych przez organizacje międzynarodowe.

IV: Sukcesywna rozbudowa dokumentacji obejmującej kopie tych dokumentów (ta część nigdy nie została spisana).

V: Informacje o rozpoznanych paszportach podrobionych.

Wykaz jest okresowo uaktualniany w oparciu o informacje dostarczane Sekretariatowi Generalnemu Rady przez państwa członkowskie. Wersja skonsolidowana jest publikowana na ogół raz do roku.

Prowadzenie wykazu ma służyć osiągnięciu dwóch celów: z jednej strony umożliwia on organom kontroli granicznej sprawdzenie, czy dany dokument został uznany za dokument, na podstawie którego można przekraczać granice zewnętrzne, z drugiej strony pozwala pracownikom konsularnym sprawdzić, czy wszystkie państwa członkowskie stosujące wspólną politykę wizową uznają dany dokument za dokument, w którym można umieszczać naklejkę wizową. Ważność terytorialna wizy wydanej i umieszczonej w dokumencie podróży musi odpowiadać terytorium państw członkowskich uznających ten dokument podróży, tj. jeśli państwo członkowskie nie uznaje danego dokumentu podróży, posiadacz tego dokumentu podróży nie będzie miał prawa wjazdu na terytorium tego państwa członkowskiego. Zasady wydawania wizy w takim przypadku określono w art. 25 ust. 3 kodeksu wizowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) kodeksu granicznego Schengen obywatele państw trzecich muszą posiadać ważny dokument lub dokumenty podróży uprawniające do przekroczenia granicy.

Podstawa i cele wniosku

Istniejący „Wykaz dokumentów podróży”, który powstał w okresie, gdy kwestie dotyczące Schengen podlegały współpracy międzyrządowej, musi zostać dostosowany do ram instytucjonalnych i prawnych Unii Europejskiej. Podstawę prawną przepisów Schengen dotyczących polityki wizowej oraz „normy i procedury, których powinny przestrzegać państwa członkowskie przy wykonywaniu kontroli osób na tych granicach [zewnętrznych]” stanowi art. 77 ust. 2 lit. a) oraz b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

Niektóre przepisy kodeksu wizowego mówią o uznawaniu lub nieuznawaniu przez państwa członkowskie dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie. W kodeksie granicznym Schengen jest tylko jedna bezpośrednia wzmianka o uznawaniu bądź nieuznawaniu przez państwa członkowskie dokumentów podróży, których posiadaczami są obywatele państw trzecich zamierzający przekroczyć granice zewnętrzne. Istniejący wykaz również wymienia dokumenty uprawniające posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych.

Do tej pory nie prowadzono stałego monitorowania wykazu dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie. W związku z tym państwa członkowskie nie mają obowiązku przekazywania swojego stanowiska co do uznawania bądź nieuznawania wszystkich wymienionych w wykazie dokumentów podróży. Stwarza to sytuację niepewności prawnej dla posiadaczy niektórych dokumentów podróży, ponieważ narażeni są na ryzyko odmowy wjazdu oraz dla posiadaczy wiz o ograniczonej ważności terytorialnej, która pozwala im jedynie na wjazd do państwa członkowskiego, które uznaje ich dokument podróży. Ponadto „nieuznawanie” wskazane w wykazie jest bardzo często wynikiem nie tyle świadomej decyzji państwa członkowskiego o nieuznawaniu danego dokumentu, co braku zajęcia stanowiska na temat danego dokumentu.

Ze względu na wyłączne kompetencje państw członkowskich w zakresie uznawania dokumentów podróży, ustanowienie zasad, które harmonizowałyby uznawanie dokumentów podróży, jest niemożliwe. Niniejszy wniosek ogranicza się zatem do ustanowienia mechanizmu, który pozwoli zagwarantować stałe uaktualnianie wykazu dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie, do ustanowienia centralnego mechanizmu służącego technicznej ocenie takich dokumentów podróży. Celem wniosku jest również zadbanie o to, aby państwa członkowskie przekazywały swoje stanowisko w sprawie uznawania bądź nieuznawania wszystkich dokumentów podróży zawartych w wykazie. Ponadto niniejszy wniosek stwarza warunki do prowadzenia wymiany informacji w ramach komitetu nadzorującego, która ma na celu osiągnięcie przez państwa członkowskie wspólnego stanowiska na temat uznawania bądź nieuznawania poszczególnych dokumentów podróży.

2. Aspekty prawne wniosku

Celem niniejszego wniosku jest ustanowienie mechanizmu, który pozwoli zagwarantować stałe uaktualnianie wykazu dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie, do ustanowienia centralnego mechanizmu służącego technicznej ocenie takich dokumentów podróży. Celem wniosku jest również zadbanie o to, aby państwa członkowskie przekazywały swoje stanowisko w sprawie uznawania bądź nieuznawania takich dokumentów podróży. Struktura wykazu dokumentów podróży została zmieniona i powiązana z rozporządzeniem Rady (WE) nr 539/2001 wymieniającym państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu.

Ponadto wykaz będzie zawierał informacje dotyczące: dokumentów podróży wydawanych przez państwa członkowski, które nie stosują dorobku Schengen w zakresie dokumentów podróży wydawanych przez państwa członkowskie obywatelom państw trzecich, uchodźcom na mocy konwencji genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r. oraz bezpaństwowcom na mocy konwencji nowojorskiej z dnia 28 września 1954 r., a także dotyczącego dokumentów podróży wydawanych przez organizacje międzynarodowe, takie jak Organizacja Narodów Zjednoczonych, Unia Europejska, Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego, Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża.

Nawiązano również do przepisów kodeksu wizowego na temat lokalnej współpracy w ramach układu z Schengen (art. 48). Artykuł 48 ust. 1 lit. c) stanowi, że należy stworzyć „wyczerpujący, systematycznie aktualizowany wykaz dokumentów podróży wydawanych przez kraj, na którego terenie znajduje się placówka”. Dzięki temu dane będą stale uaktualniane.

Niniejszy wniosek nie obejmuje części V istniejącego wykazu – „Informacje o rozpoznanych paszportach podrobionych”. Ewentualny wykaz „nieuznawanych” podrobionych dokumentów podróży nie mógłby być wyczerpujący, a zatem miałby małą wartość dodaną.

Podstawę prawną niniejszego wniosku stanowi art. 77 ust. 2 TFUE, ponieważ został on przypisany jako podstawa prawna do decyzji Komitetu Wykonawczego Schengen /Com-ex (98) 56 i SCH/Com-ex (99) 14 na mocy decyzji Rady 1999/436/WE z dnia 20 maja 1999 r. określającej, zgodnie ze stosownymi postanowieniami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i Traktatu o Unii Europejskiej, podstawę prawną dla każdego z postanowień lub decyzji stanowiących dorobek Schengen (załącznik C, art. 4)[1].

Niniejszy wniosek zakłada uproszczenie procedur administracyjnych dla organów publicznych (UE lub krajowych). Stworzenie scentralizowanego mechanizmu w formie komitetu doradczego, który może przeprowadzać techniczną ocenę dokumentów podróży wydanych przez państwa trzecie oraz ich poziomu zabezpieczeń będzie stanowiło odciążenie, ponieważ wyniki takiej oceny będą przekazywane państwom członkowskim, co pozwoli uniknąć powielania tej samej pracy.

Przyjęcie wniosku spowoduje uchylenie obowiązujących przepisów prawnych.

3. Konsultacje z zainteresowanymi stronami

W dniu 3 października 2008 r. Komisja zorganizowała spotkanie ekspertów w sprawie zmiany wykazu dokumentów podróży. Uczestniczyli w nim eksperci z 23 państw członkowskich.

Państwa członkowskie opowiedziały się za instrumentem prawnym:

o ustanawiającym mechanizm, który zagwarantuje, że wpisy dotyczące dokumentów wydawanych przez państwa trzecie będą stale uaktualniane;

o ustanawiającym scentralizowany mechanizm, który służyć będzie przeprowadzaniu oceny technicznej dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie i który będzie stanowić wsparcie dla państw członkowskich w podejmowaniu decyzji w zakresie uznawania dokumentów podróży;

o ustanawiającym mechanizm, który zobowiąże państwa członkowskie do opiniowania wszystkich dokumentów podróży wymienionych w wykazie;

o w miarę możliwości, przewidujący wspólne stanowisko na temat „tradycyjnych” typów dokumentów podróży (paszportów zwykłych, dyplomatycznych oraz służbowych/urzędowych/specjalnych);

o opierający omawiany wykaz na wykazach I i II zawartych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniających państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu;

o zachowującym obecną strukturę wykazu, ale bez części V;

o gwarantującym, że wykaz będzie opublikowany w Internecie i utrzymywany przez Komisję. Elektroniczna baza danych powinna zawierać wzory wszystkich dokumentów podróży zawartych w wykazie.

Niniejszy wniosek Komisji uwzględnia wszystkie sugestie ekspertów, za wyjątkiem dążenia do większej harmonizacji w zakresie uznawania, która nie jest możliwa ze względu na wyżej wspomniane ograniczenia prawne oraz za wyjątkiem stworzenia internetowej bazy danych ze wzorami wszystkich dokumentów podróży. Komisja w pełni popiera pomysł utworzenia takiej bazy, ale jest zdania, że najważniejszym problemem związanym z obecnym wykazem dokumentów podróży jest nieuporządkowane uaktualnianie wpisów dotyczących dokumentów wydawanych przez państwa trzecie oraz negatywne skutki operacyjne (w szczególności w zakresie wydawania jednolitych wiz) powodowane przez brak stanowiska państw członkowskich na temat uznawania bądź nieuznawania danych dokumentów. W pierwszej kolejności należy zatem ustanowić środki i procedury, które zaradzą tym problemom. Stworzenie wspomnianej bazy danych zajęłoby dużo czasu i pochłonęło środki, a co za tym idzie opóźniło przyjęcie instrumentu prawnego, który umożliwi rozwiązanie pilniejszych problemów. Długoterminowa synergia z systemem FADO (systemem on-line wymiany informacji na temat fałszywych i autentycznych dokumentów, który został utworzony na mocy wspólnego działania 98/700/WSiSW i kierowany jest przez Sekretariat Generalny Rady) może powstać poprzez oparcie wykazu dokumentów podróży on-line na niektórych elementach systemu FADO (np. zdjęcia wzorów dokumentów podróży). Pozwoliłoby to uniknąć nakładania się działań. Wykaz dokumentów podróży w formie zaproponowanej przez Komisję będzie wraz z kolejnymi wersjami dostępny w formie elektronicznej w bazie danych Circa.

W dokumencie roboczym sporządzonym przez pracowników Komisji na potrzeby spotkania ekspertów, które odbyło się w październiku 2008 r., przedstawiono wiele wariantów, które były przedmiotem rozważań ekspertów z państw członkowskich.

Wybrano wariant polegający na utworzeniu instrumentu prawnego przewidującego mechanizm, który umożliwi stałe uaktualnianie wykazu zarówno w zakresie informacji na temat dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie, jak i wskazaniach państw członkowskich co do uznawania bądź nieuznawania tych dokumentów. Rozwiązanie to umożliwi zwiększenie harmonizacji przy jednoczesnym utrzymaniu wyłącznych kompetencji państw członkowskich w zakresie uznawania dokumentów podróży.

4. Ocena skutków

W związku z faktem, że celem niniejszego wniosku jest dostosowanie już istniejącego „Wykazu dokumentów podróży” do ram instytucjonalnych i prawnych Unii Europejskiej, aby obowiązujący system stał się skuteczniejszy, oraz utworzenie ram wymiany informacji na temat decyzji podejmowanych przez państwa członkowskie na poziomie krajowym, ocena skutków nie znajduje zastosowania.

5. Zasada proporcjonalności i pomocniczości

Wykaz dokumentów podróży jest niezbędnym elementem dorobku Schengen dotyczącego granic i wiz. Celem niniejszego wniosku jest dostosowanie już istniejącego „Wykazu dokumentów podróży” do ram instytucjonalnych i prawnych Unii Europejskiej, aby obowiązujący system stał się skuteczniejszy, oraz utworzenie ram wymiany informacji na temat decyzji podejmowanych przez państwa członkowskie na poziomie krajowym.

6. Wybór instrumentów

Uznawanie dokumentów podróży ma znaczenie dla wdrażania istniejącego ustawodawstwa Unii (tj. kodeksu granicznego Schengen oraz kodeksu wizowego): jest ono nierozerwalnie związane ze stosowaniem przepisów dorobku Schengen dotyczących kontroli osób na granicach zewnętrznych oraz wydawania wiz krótkoterminowych. Uwzględniając wyłączne kompetencje państw członkowskich do uznawania dokumentów podróży, instrument przybierze formę decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady, ponieważ ogranicza się do zmiany i uaktualnienia wykazu dokumentów podróży.

7. Wpływ na budżet

Wnioskowana zmiana nie ma wpływu na budżet Unii Europejskiej.

2010/0325 (COD)

Wniosek

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie wykazu dokumentów podróży, które uprawniają posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i mogą być wizowane oraz w sprawie ustanowienia mechanizmu sporządzania takiego wykazu

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. W oparciu o art. 17 ust. 3 lit. a) Konwencji wykonawczej do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. [2], decyzje SCH/Com-ex (98)56[3] i SCH/Com-ex (99)14[4] ustanowiły podręcznik dokumentów podróży, które uprawniają posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i mogą być wizowane. Decyzje te powinny zostać dostosowane do ram instytucjonalnych i prawnych Unii Europejskiej.

2. Wykaz dokumentów podróży wydawanych przez państwa trzecie powinien podlegać stałemu monitorowaniu, aby organy państw członkowskich uczestniczące w procesie wydawania wiz i kontroli celnej miały dostęp do aktualnych informacji na temat dokumentów podróży okazywanych przez obywateli państw trzecich. Wymiana informacji między państwami członkowskimi na temat dokumentów podróży wydanych i na temat uznawania tych dokumentów podróży przez państwa członkowskie oraz sposób podawania całości tych informacji do wiadomości publicznej musi zostać unowocześniona i stać się skuteczniejsza.

3. Zgodnie z art. 48 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy[5] w ramach lokalnej współpracy Schengen należy stworzyć wyczerpujący, systematycznie aktualizowany wykaz dokumentów podróży wydawanych przez kraj przyjmujący.

4. Należy ustanowić mechanizm służący stałemu uaktualnianiu takiego wykazu dokumentów podróży i umożliwiający, we właściwych przypadkach, wspólną ocenę techniczną wymienionych dokumentów podróży oraz zobowiązujący państwa członkowskie do przekazywania informacji na temat uznawania bądź nieuznawania tych dokumentów.

5. Uznawanie dokumentów podróży, które uprawniają posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i w których można umieścić wizę, leży w kompetencji państw członkowskich i powinno pozostać w ich kompetencji.

6. Państwa członkowskie powinny przekazywać informacje dotyczące wszystkich dokumentów podróży i dążyć do harmonizacji stanowiska na temat różnych rodzajów dokumentów podróży.

7. Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[6].

8. W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen[7], które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt A, B i C decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy[8].

9. W odniesieniu do Szwajcarii, niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen[9], które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt A, B i C decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE[10].

10. W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu protokołu podpisanego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru określonego w art. 1 pkt A, B i C decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE[11].

11. Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego instrumentu i stosownie do tego nie jest związana zobowiązaniami wynikającymi z jego stosowania, ani nie jest objęta jego zastosowaniem. Mając na uwadze, że niniejszy instrument ma na celu rozwijanie dorobku Schengen według przepisów tytułu V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania zdecyduje, zgodnie z art. 5 Protokołu, o wdrożeniu do swego prawa krajowego niniejszego instrumentu, w okresie sześciu miesięcy od dnia przyjęcia tego instrumentu przez Radę.

12. Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen[12]; w związku z tym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w jej przyjęciu i nie jest związane zobowiązaniami wynikającymi z jej stosowania, ani nie jest objęta jej zastosowaniem.

13. Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Irlandia nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen[13]. Irlandia nie uczestniczy w jej przyjęciu i nie jest związana zobowiązaniami wynikającymi z jej stosowania, ani nie jest objęta jej zastosowaniem.

14. W odniesieniu do Cypru niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r.

15. Niniejsza decyzja stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany w rozumieniu art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

16. Niniejsza decyzja ustanawia wykaz dokumentów podróży, które uprawniają posiadacza do przekraczania granic zewnętrznych i które mogą być wizowane (zwany dalej „wykazem dokumentów podróży”) oraz mechanizm sporządzania takiego wykazu.

17. Niniejsza decyzja ma zastosowanie do dokumentów podróży takich, jak paszport (zwyczajny, dyplomatyczny, służbowy/urzędowy lub specjalny), tymczasowy dokument podróży, dokument podróży uchodźcy lub bezpaństwowca, dokument podróży wydany przez organizację międzynarodową lub laissez-passer.

Artykuł 2

Utworzenie wykazu dokumentów podróży

18. Komisja utworzy wykaz dokumentów podróży z pomocą państw członkowskich i na podstawie informacji zebranych dzięki lokalnej współpracy w ramach Schengen, zgodnie z art. 48 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy.

19. Wykaz dokumentów podróży ustala się zgodnie z procedurą określoną w art. 7 ust. 2.

Artykuł 3

Struktura wykazu

20. Wykaz składa się z trzech części.

21. Część pierwsza dotyczy dokumentów podróży wydanych przez państwa trzecie i podmioty terytorialne wymienione w załączniku I i II do rozporządzenia Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającego państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu[14].

22. Część II dotyczy następujących dokumentów podróży wydawanych przez państwa członkowskie Unii Europejskiej:

a) dokumentów podróży wydanych obywatelom państw trzecich;

b) dokumentów podróży wydanych uchodźcom zgodnie z konwencją Narodów Zjednoczonych dotyczącą statusu uchodźców sporządzoną dnia 28 lipca 1951 r.;

c) dokumentów podróży wydanych bezpaństwowcom zgodnie z konwencją Narodów Zjednoczonych dotyczącą statusu bezpaństwowców sporządzoną dnia 28 września 1954 r.; d) dokumentów podróży wydanych przez Zjednoczone Królestwo obywatelom brytyjskim, którzy nie są obywatelami Zjednoczonego Królestw Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej na potrzeby prawa Unii.

23. Część III dotyczy dokumentów podróży wydawanych przez organizacje międzynarodowe.

24. Co do zasady wpis w wykazie dotyczący danego dokumentu podróży ma zastosowanie do całej serii tego dokumentu podróży, która posiada ważność.

25. Jeśli państwo trzecie nie wydaje pewnego rodzaju dokumentów podróży, wskazuje się to w wykazie za pomocą wpisu „nie wydaje”.

Artykuł 4

Przekazywanie informacji o uznawaniu bądź nieuznawaniu dokumentów podróży wymienionych w wykazie

26. W terminie jednego miesiąca od otrzymania wykazu, o którym mowa w art. 2 ust. 1, państwo członkowskie przekazuje Komisji swoją decyzję na temat uznawania lub nieuznawania dokumentów podróży w nim zawartych.

27. W ramach komitetu, o którym mowa w art. 7 ust. 1, państwa członkowskie w celu osiągnięcia jednolitego stanowiska wymieniają informacje na temat podstawy uznawania bądź nieuznawania poszczególnych dokumentów podróży.

28. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich zmianach w zakresie uprzednich decyzji dotyczących uznawania bądź nieuznawania danego dokumentu podróży.

Artykuł 5

Wydawanie nowych dokumentów podróży

29. Państwa członkowskie informują Komisję o nowych dokumentach podróży, o których mowa w art. 3 ust. 3 lit. a) oraz c).

30. Państwa członkowskie informują Komisję o nowych dokumentach podróży wydanych przez państwa trzecie, państwa członkowskie i organizacje międzynarodowe, o których to dokumentach mowa w art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 3 lit. d) oraz art. 3 ust. 4.

31. Komisja aktualizuje wykaz zgodnie z otrzymanymi notyfikacjami i informacjami i wnosi do państw członkowskich o przekazywanie stanowiska na temat uznawania bądź nieuznawania dokumentów zgodnie z art. 4.

4. Kolejne wersje wykazu dokumentów podróży ustala się zgodnie z procedurą określoną w art. 7 ust. 2.

Artykuł 6

Ocena standardów technicznych dokumentów podróży

32. Komisja, w ramach wsparcia państw członkowskich w ocenie standardów technicznych dokumentów podróży, może zgodnie z procedurą określoną w art. 7 ust. 2 dostarczyć im analizę techniczną takich dokumentów podróży.

33. Wyniki technicznej oceny danego dokumentu podróży są podawane do wiadomości państw członkowskich.

Artykuł 7

Procedura komitetowa

34. Komisję wspiera komitet („Komitet ds. Dokumentów Podróży”).

35. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem jej art. 8.

Artykuł 8

Publikacja wykazu

Komisja sporządza wykaz, zawierający informacje zgłoszone zgodnie z ust. 4, udostępniany państwom członkowskim i do ogólnej wiadomości publicznej poprzez stale aktualizowaną publikację elektroniczną.

Artykuł 9

Uchylenie

Uchyla się decyzje SCH/Com-ex (98) 56 i SCH/Com-ex (99) 14.

Artykuł 10

Wejście w życie

1. Niniejsza decyzja wchodzi w […] dniu po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Przepisy niniejszej decyzji stosuje się od dnia wejścia w życie, za wyjątkiem przepisów art. 9, które stosuje się od dnia pierwszego opublikowania przez Komisję wykazu, o którym mowa w art. 8.

Artykuł 11

Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w […]

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

[1] Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 17.

[2] Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 19.

[3] Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 207.

[4] Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 298.

[5] Dz.U. L 243 z 15.9.2009, s. 1.

[6] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

[7] Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36.

[8] Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31.

[9] Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52.

[10] Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1.

[11] Dz.U. L 83 z 26.3.2008, s. 3.

[12] Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43.

[13] Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20.

[14] Dz.U. L 81 z 21.3.2001, s. 1.