52009PC0131

[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 20.3.2009

KOM(2009)131 wersja ostateczna

2009/0044 (ACC)

Wniosek

DECYZJA RADY

dotycząca podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej, tymczasowego stosowania i zawarcia Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie uproszczenia kontroli i formalności przy przewozie towarów oraz środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne

UZASADNIENIE

I. Ogólna prezentacja

Niniejszy wniosek dotyczący decyzji Rady stanowi instrument prawny umożliwiający podpisanie, tymczasowe stosowanie i zawarcie Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie uproszczenia kontroli i formalności przy przewozie towarów oraz środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne.

Wspólnotowy kodeks celny[1] i przepisy wykonawcze do kodeksu[2], które ustanawiają zasady odprawy celnej towarów przywożonych lub przeznaczonych do wywozu, zostały zmienione odpowiednio w 2005 r.[3] i 2006 r.[4] w celu włączenia do nich środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne. Wśród innych środków mechanizm bezpieczeństwa przewiduje w szczególności przedstawianie przez podmioty pewnych danych przed wprowadzeniem lub wyprowadzeniem towarów, co umożliwi dokonanie analizy ryzyka związanego z tymi operacjami przed wprowadzeniem lub wyprowadzeniem odnośnych przesyłek.

Środki bezpieczeństwa mają zasadniczo zastosowanie do wymiany handlowej z wszystkimi krajami trzecimi. Wspólnotowy kodeks celny wskazuje natomiast, że można ustalić odmienne przepisy w odniesieniu do obowiązku przedstawienia wspomnianych informacji poprzedzających przybycie lub wysyłkę towarów, gdy porozumienia międzynarodowe przewidują specjalne ustalenia dotyczące bezpieczeństwa. W związku z tym uznano, że dostosowanie przepisów celnych dotyczących bezpieczeństwa w ramach dwustronnego handlu towarami jest niezbędne i leży we wspólnym interesie Wspólnoty i Konfederacji Szwajcarskiej. Dostosowanie to wydaje się konieczne, biorąc pod uwagę bliskość i położenie geograficzne Konfederacji Szwajcarskiej w stosunku do obszaru celnego Wspólnoty oraz wysoką liczbę operacji przywozu/wywozu, które codziennie mają miejsce między Konfederacją Szwajcarską a państwami członkowskimi Unii Europejskiej, w szczególności w celu zapewnienia płynności handlu przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego poziomu bezpieczeństwa. Negocjacje, które rozpoczęto w lipcu 2007 r., doprowadziły do ustaleń zmierzających do zniesienia obowiązku uprzedniej deklaracji w przypadku handlu towarami między Wspólnotą a Konfederacją Szwajcarską. Zniesienie to zależy od spełnienia warunku, zgodnie z którym umawiające się strony zobowiązują się do zagwarantowania na swoich obszarach celnych równoważnego poziomu bezpieczeństwa za pomocą środków wynikających z prawodawstwa obowiązującego we Wspólnocie. Poza postanowieniami dotyczącymi środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne, ustalenia obejmują również wszystkie zasady, które z jednej strony umożliwiają zapewnienie zmian porozumienia wraz ze zmianami we wspólnotowym dorobku prawnym, a z drugiej strony przewidują, że gdy równoważność środków bezpieczeństwa obydwu stron nie jest zapewniona, każda ze stron może podjąć środki dostosowawcze, włącznie z zawieszeniem stosowania odnośnego rozdziału umowy.

Podsumowując, celem niniejszego wniosku jest zmiana Umowy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską w sprawie uproszczenia kontroli i formalności dotyczących przewozu rzeczy z dnia 21 listopada 1990 r.[5] w celu rozszerzenia jej zakresu stosowania na środki bezpieczeństwa stosowane przez organy celne. W tym celu do umowy z 1990 r. zostanie dodany nowy rozdział dotyczący wspomnianych środków. Mając na względzie przejrzystość i zwiększenie pewności prawnej treść umowy z 1990 r. zostanie ujęta w nowej skonsolidowanej umowie.

Tymczasowe stosowanie zmienionej w ten sposób umowy, w oczekiwaniu na zakończenie wewnętrznych procedur umawiających się stron, umożliwi uwzględnienie nowych przepisów od dnia 1 lipca 2009 r., tj. od dnia rozpoczęcia obowiązywania środków bezpieczeństwa wprowadzonych zmianami w kodeksie celnym i przepisach wykonawczych, o których mowa powyżej.

Nowa umowa nie ma żadnych skutków finansowych dla budżetu Wspólnoty Europejskiej.

II. Wprowadzone zmiany w stosunku do umowy z 1990 r.

A. Przepisy wspólnotowego dorobku prawnego dotyczące środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne uwzględnione w rozdziale III umowy.

Nowy rozdział III (oraz załączniki I i II, do których odsyła wspomniany rozdział) dotyczący środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne zawiera postanowienia, które są równoważne z przepisami włączonymi do Wspólnotowego kodeksu celnego i przepisów wykonawczych do tego kodeksu jako skoordynowana i skuteczna odpowiedź na obawy w zakresie bezpieczeństwa w dziedzinie międzynarodowego handlu towarami. Przepisy te dotyczą:

– nałożonego na podmioty obowiązku dostarczenia organom celnym informacji na temat towarów poprzedzającego ich przywóz do Unii Europejskiej lub wywóz z Unii Europejskiej;

– udostępnionej wiarygodnym podmiotom możliwości korzystania ze środków uproszczonych w stosunku do środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne (status upoważnionego podmiotu gospodarczego);

– wprowadzenia jednolitych kryteriów wspólnotowych w zakresie wyboru ryzyka dla celów kontroli, których określanie opiera się jest na systemach komputerowych.

Odnośne postanowienia umowy, przepisy kodeksu i przepisy wykonawcze przedstawiono w załączonej tabeli zatytułowanej „Wspólnotowe przepisy celne, których zmiany mogłyby wpłynąć na warunki umowy i prowadzić do zmiany jej rozdziału III (art. 22 umowy)”.

B. Postanowienia dotyczące środków mających na celu zapewnienie równoważności środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne

Nowy 13 artykuł umowy stanowi, że wspólny komitet określa zasady zapewniające monitorowanie stosowania środków bezpieczeństwa przez organy celne i kontrolę przestrzegania postanowień rozdziału III oraz załączników I i II. Monitorowanie to może przybrać formę między innymi okresowej oceny wdrażania tych postanowień, organizowania tematycznych spotkań między ekspertami obydwu stron i audytów procedur administracyjnych.

Ponieważ ustalenia opierają się na zobowiązaniu umawiających się stron do zagwarantowania na ich obszarach celnych równoważnego poziomu bezpieczeństwa za pomocą środków wynikających z prawodawstwa obowiązującego we Wspólnocie, art. 22 zawiera postanowienia, które przewidują odpowiednie informowanie Szwajcarii w przypadku, gdyby Wspólnota zamierzała zmienić przepisy prawa w dziedzinie regulowanej postanowieniami rozdziału III umowy. W tym celu Wspólnota zwróci się nieformalnie o opinię szwajcarskich ekspertów i zapewni ich udział jako obserwatorów w posiedzeniach Komitetu Kodeksu Celnego. Wstępna wymiana poglądów i konsultacje na etapie poprzedzającym przyjęcie aktu wspólnotowego mogą mieć również miejsce w ramach wspólnego komitetu ds. umowy.

W ramach zamknięcia procedury Komisja jest zobowiązana do notyfikowania Szwajcarii przyjęcia odpowiednich wspólnotowych aktów prawnych.

Ponadto w ramach równoważności środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne ujętych w rozdziale III oraz w załącznikach I i II, umowa stanowi w art. 29, że każda z umawiających się stron może podjąć odpowiednie środki dostosowawcze, włącznie z zawieszeniem stosowania postanowień tego rozdziału, jeżeli stwierdzi, że druga strona nie przestrzega warunków lub jeżeli nie będzie przestrzegana zasada równoważności. Takie środki wymagają zasadniczo wcześniejszej konsultacji ze wspólnym komitetem, z wyjątkiem przypadków, w których wszelka zwłoka może naruszyć skuteczność środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne. W tym ostatnim przypadku można niezwłocznie podjąć środki tymczasowe.

O ile wspólny komitet nie zadecyduje inaczej, umawiająca się strona może zawiesić stosowanie rozdziału III, jeżeli komitet nie podjął decyzji w sprawie zmian tego rozdziału niezbędnych w celu uwzględnienia zmian we właściwych przepisach wspólnotowych, w wyniku których równoważność środków celnych nie jest zapewniona. W przypadku, gdy Wspólnota podejmuje decyzję o takim działaniu, Komisja notyfikuje Szwajcarii zawieszenie ze skutkiem od dnia wejścia w życie odnośnych przepisów wspólnotowych.

Każda z umawiających się stron może zwrócić się do wspólnego komitetu o przeprowadzenie konsultacji w sprawie proporcjonalności środków dostosowawczych, a w stosownych przypadkach o podjęcie decyzji o przekazaniu sporu dotyczącego proporcjonalności wspomnianych środków do trybunału arbitrażowego, który funkcjonuje zgodnie z procedurą opisaną w załączniku III do umowy.

Ponadto biorąc pod uwagę specyficzny charakter tej umowy, która dotyczy procedur celnych, a w szczególności wzajemnego uznawania środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne, uzgodniono, że postanowienia art. 22, 23 i 29 oraz postanowienia zawarte w załączniku III do umowy nie przesądzają o odpowiadających im postanowieniach przyszłych umów[6].

C. Inne zmiany

Kontrole weterynaryjne i fitosanitarne, o których mowa w art. 5 i 6 umowy z 1990 r. są obecnie regulowane umową z dnia 21 czerwca 1999 r. między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie handlu produktami rolnymi[7]. Kontrole weterynaryjne zostały skądinąd zniesione od dnia 1 stycznia 2009 r. (Decyzja nr 1/2008 Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego WE-Szwajcaria[8]), a kolejnym celem jest zniesienie kontroli fitosanitarnych. Wynika z tego, że art. 5 i 6 stały się przestarzałe, a więc należy je skreślić.

Ponadto dodano nowy art. 14 dotyczący ochrony tajemnicy służbowej i danych osobowych. Należy zauważyć, że Szwajcaria dysponuje ochroną na poziomie zgodnym z prawodawstwem obowiązującym we Wspólnocie, w szczególności z decyzją Komisji 2000/518/WE z dnia 26 lipca 2000 r.[9].

III. Przedstawicielstwo Wspólnoty we wspólnym komitecie

We wspólnym komitecie Wspólnotę reprezentuje Komisja przy udziale przedstawicieli państw członkowskich. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, określa stanowisko, jakie ma przyjąć Wspólnota, z wyjątkiem kwestii, w których wspólny komitet posiada uprawnienia decyzyjne na mocy art. 19 i 21 umowy; w takim przypadku wspólne stanowisko określa Komisja.

* * *

Załącznik

WSPÓLNOTOWE PRZEPISY CELNE, KTÓRYCH ZMIANY MOGŁYBY WPŁYNĄĆ NA WARUNKI UMOWY I PROWADZIĆ DO ZMIANY JEJ ROZDZIAŁU III (art. 22 umowy)

ŚRODKI BEZPIECZEńSTWA STOSOWANE PRZEZ ORGANY CELNE | POSTANOWIENIA ROZDZIAłU III UMOWY ZE SZWAJCARIą | PRZEPISY WSPÓLNOTOWEGO KODEKSU CELNEGO (ROZP. NR 2913/92) | PRZEPISY WYKONAWCZE DO WSPÓLNOTOWEGO KODEKSU CELNEGO (ROZP. NR 2454/93) |

Deklaracje poprzedzające wprowadzenie i wyprowadzenie towarów | Art. 10 i załącznik I | Wprowadzenie: Tytuł III rozdział 1 art. 36a-36c | Część I tytuł VI rozdział 1 sekcja 1-3 art. 184b-184c (przywozowa deklaracja skrócona) |

Wyprowadzenie: Tytuł V art. 182a-182d | Część II tytuł IV rozdział 1 art. 529a-529d i 529f (zgłoszenie celne wywozowe) Część II tytuł VI rozdział 1 art. 842a-842e (wywozowa deklaracja skrócona) |

Upoważniony podmiot gospodarczy | Art. 11 i załącznik II | Tytuł 1 rozdział 2 sekcja 1a art. 5a | Część I tytuł IIa art. 14a-14x |

Kontrole bezpieczeństwa przeprowadzane przez organy celne i zarządzanie ryzykiem w zakresie bezpieczeństwa | Artykuł 12 | Tytuł 1 rozdział 2 sekcja 4 art. 13 | Ogólnie: Część I tytuł I rozdział 5 art. 4f-4j |

Wprowadzenie: Część I tytuł VI rozdział 1 sekcja 4 art. 184d-184e (przywozowa deklaracja skrócona) |

Wyprowadzenie: Część II tytuł IV rozdział 1 art. 529e i 529g (zgłoszenie celne wywozowe) Część II tytuł VI rozdział 1 art. 842d ust. 2 (wywozowa deklaracja skrócona) |

2009/0044 (ACC)

Wniosek

DECYZJA RADY

dotycząca podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej, tymczasowego stosowania i zawarcia Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie uproszczenia kontroli i formalności przy przewozie towarów oraz środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133 w związku z art. 300 ust. 3 zadanie pierwsze,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dnia 28 marca 2007 r. Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji z Konfederacją Szwajcarską w celu wynegocjowania umowy zmieniającej Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską z dnia 21 listopada 1990 r. w sprawie uproszczenia kontroli i formalności przy przewozie towarów.

(2) Komisja i Konfederacja Szwajcarska wynegocjowały zmianę, o której mowa poniżej, polegającą na rozszerzeniu zakresu stosowania wspomnianej umowy na środki bezpieczeństwa stosowane przez organy celne. Stąd pierwotną treść umowy należy ująć w nowej skonsolidowanej umowie.

(3) Należy zatwierdzić umowę.

(4) W oczekiwaniu na zakończenie wewnętrznych procedur umawiających się stron, nowa umowa musi obowiązywać tymczasowo od dnia 1 lipca 2009 r., tj. od dnia rozpoczęcia stosowania środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne wprowadzonych odpowiednio w 2005 r. i 2006 r. zmianami do Wspólnotowego kodeksu celnego i przepisów wykonawczych.

(5) Należy doprecyzować sposób reprezentowania Wspólnoty we wspólnym komitecie ustanowionym umową i określić wewnętrzne procedury niezbędne w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania umowy,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Niniejszym zatwierdza się w imieniu Wspólnoty Europejskiej Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie uproszczenia kontroli i formalności przy przewozie towarów oraz środków bezpieczeństwa.

Tekst umowy znajduje się w załączniku do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejszym upoważnia się przewodniczącego Rady do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania umowy w imieniu Wspólnoty.

Artykuł 3

W oczekiwaniu na zakończenie procedur niezbędnych dla zawarcia umowy ma ona tymczasowe zastosowanie od dnia 1 lipca 2009 r. zgodnie z postanowieniami jej art. 33 ust. 3.

Komisja jest upoważniona do uzgodnienia innej daty tymczasowego stosowania umowy.

Artykuł 4

Komisja przy udziale przedstawicieli państw członkowskich reprezentuje Wspólnotę we wspólnym komitecie ustanowionym art. 19 umowy.

Artykuł 5

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, określa stanowisko, jakie Wspólnota ma przyjąć we wspólnym komitecie.

Stanowisko Wspólnoty w kwestiach, w których wspólny komitet posiada uprawnienia decyzyjne na mocy art. 19 ust. 4 i 5 i art. 21 ust. 2 umowy, określa Komisja.

Artykuł 6

W celu zapewnienia stosowania art. 22 ust. 4 umowy Komisja notyfikuje Szwajcarii przyjęcie wspólnotowych aktów prawnych, które stanowią zmianę przepisów prawa wspólnotowego ujętych w rozdziale III oraz w załącznikach I i II do umowy.

Komisja jest upoważniona do podjęcia niezbędnych środków przewidzianych w art. 22 i 29 umowy w celu zapewnienia równoważności środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne umawiających się stron.

Jeśli w dniu rozpoczęcia stosowania odnośnych przepisów wspólnotowych wspólny komitet nie podjął decyzji w sprawie zmiany umowy, a tymczasowe stosowanie nowych przepisów nie jest możliwe, Komisja notyfikuje Szwajcarii zawieszenie rozdziału III umowy zgodnie z art. 29 ust. 2 umowy.

Artykuł 7

Niniejsza decyzja zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską z dnia ……. 2009 r. w sprawie uproszczenia kontroli i formalności przy przewozie towarów oraz środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne

Wspólnota Europejska z jednej strony i Konfederacja Szwajcarska z drugiej strony, zwane dalej odpowiednio „Wspólnotą”, „Szwajcarią” i „umawiającymi się stronami”,

Uwzględniając Umowę między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie uproszczenia kontroli i formalności przy przewozie towarów z dnia 21 listopada 1990 r., zwaną dalej „umową z 1990 r.”.

Mając na uwadze, że należy rozszerzyć zakres stosowania umowy z 1990 r. na środki bezpieczeństwa stosowane przez organy celne, dodając do niej nowy rozdział na ten temat.

Mając na uwadze, że ze względu na przejrzystość i większą pewność prawną, treść umowy z 1990 r. jest ujęta w niniejszej umowie, która zastępuje umowę z 1990 r.

Mając na uwadze Umowę o wolnym handlu zawartą dnia 22 lipca 1972 r. między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską.

Mając na uwadze Wspólną Deklarację przyjętą przez ministrów państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) oraz państw członkowskich Wspólnoty i Komisję Wspólnot Europejskich w Luksemburgu dnia 9 kwietnia 1984 r. oraz deklarację ministrów państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) i ministrów państw członkowskich Wspólnoty przyjętą w Brukseli dnia 2 lutego 1988 r. w celu utworzenia dynamicznego obszaru gospodarczego z korzyścią dla należących do nich krajów.

Mając na uwadze, że umawiające się strony ratyfikowały Międzynarodową konwencję w sprawie harmonizacji kontroli towarów na granicach.

Mając na uwadze konieczność utrzymania obecnego poziomu ułatwień w kontroli i w formalnościach przy przewozie towarów przez granicę między Wspólnotą a Szwajcarią oraz zagwarantowania płynności wymiany handlowej między dwoma stronami.

Mając na uwadze, że ułatwienia te będą stopniowo rozwijane.

Mając na uwadze, że kontrole weterynaryjne i fitosanitarne są obecnie regulowane Umową między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską z dnia 21 czerwca 1999 r. dotyczącą handlu produktami rolnymi.

Uznając, że warunki prowadzenia kontroli i formalności mogą być w dużym stopniu zharmonizowane bez szkody dla ich celowości, prawidłowego wykonania i skuteczności.

Mając na uwadze, że żadne postanowienie niniejszej umowy nie może być interpretowane jako zwolnienie umawiających się stron ze zobowiązań wynikających z innych umów międzynarodowych.

Mając na uwadze, że umawiające się strony zobowiązują się do zagwarantowania na swoich obszarach celnych równoważnego poziomu bezpieczeństwa za pomocą środków wynikających z prawodawstwa obowiązującego we Wspólnocie.

Mając na uwadze, że wskazane jest przeprowadzanie konsultacji ze Szwajcarią na temat zmian zasad wspólnotowych dotyczących środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne, zapraszanie jej do uczestnictwa w pracach Komitetu Kodeksu Celnego w tym zakresie oraz informowanie jej o wdrażaniu tych zasad.

Mając na uwadze, że umawiające się strony są zdecydowane zwiększać bezpieczeństwo handlu towarami przywożonymi na ich terytorium lub wywożonymi z ich terytorium bez ograniczania płynności tego handlu.

Mając na uwadze, że w interesie umawiających się stron należy ustanowić równoważne środki bezpieczeństwa stosowane przez organy celne przy przewozie towarów pochodzących z krajów trzecich lub przeznaczonych do krajów trzecich.

Mając na uwadze, że te środki bezpieczeństwa stosowane przez organy celne dotyczą zgłaszania danych w zakresie bezpieczeństwa dotyczących towarów przed ich wprowadzeniem lub wyprowadzeniem, zarządzania ryzykiem w zakresie bezpieczeństwa i związanych z nim kontroli celnych oraz przyznawania wzajemnie uznawanego statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego w zakresie bezpieczeństwa.

Mając na uwadze, że Szwajcaria dysponuje odpowiednim poziomem ochrony danych osobowych.

Mając na uwadze, że jeśli chodzi o środki bezpieczeństwa stosowane przez organy celne, należy przewidzieć odpowiednie środki dostosowawcze, włącznie z zawieszeniem odnośnych postanowień w przypadkach, w których równoważność środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne nie jest zapewniona.

POSTANAWIAJĄ ZAWRZEĆ NINIEJSZĄ UMOWĘ:

ROZDZIAŁ I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 1

Definicje

Dla celów niniejszej umowy:

a) kontrole oznaczają każdą czynność, przez którą organ celny lub inna służba kontrolna dokonuje fizycznego badania lub oględzin środka transportu lub samych towarów w celu upewnienia się, że ich rodzaj, pochodzenie, stan, ilość lub wartość są zgodne z danymi zawartymi w przedstawionych dokumentach;

b) formalności oznaczają wszelkie formalności, którym organy administracji poddają podmiot i które polegają na przedstawieniu lub badaniu dokumentów, świadectw towarzyszących towarom lub innych danych, bez względu na rodzaj lub nośnik, dotyczących towarów lub środków transportu;

c) ryzyko oznacza prawdopodobieństwo zdarzenia – odnoszącego się do wprowadzenia, wyprowadzenia, tranzytu, przewozu i końcowego wykorzystania towarów w obrocie pomiędzy obszarem celnym jednej z umawiających się stron a obszarem celnym krajów trzecich oraz do obecności towarów niebędących przedmiotem swobodnego obrotu na terytorium jednej z umawiających się stron – które stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa Wspólnoty, jej państw członkowskich lub Szwajcarii, dla zdrowia publicznego, środowiska lub konsumentów;

d) zarządzanie ryzykiem oznacza systematyczne rozpoznawanie ryzyka oraz wdrażanie wszelkich środków niezbędnych, aby ograniczyć możliwość jego wystąpienia. Obejmuje ono działania takie, jak: zbieranie danych i informacji, analizę i ocenę ryzyka, zalecanie i podejmowanie środków oraz regularne monitorowanie i przegląd procesu oraz jego wyników, w oparciu źródła i strategie określone przez Wspólnotę, jej państwa członkowskie lub Szwajcarię, lub na poziomie międzynarodowym.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1. Nie naruszając szczegółowych postanowień obowiązujących w ramach porozumień zawartych między Wspólnotą a Szwajcarią, niniejsza umowa ma zastosowanie do kontroli i formalności dotyczących przewozu towarów mających przekroczyć granice między Szwajcarią a Wspólnotą oraz do środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne do przewozu towarów pochodzących z krajów trzecich lub przeznaczonych do krajów trzecich.

2. Niniejsza umowa nie ma zastosowania do kontroli i formalności dotyczących jednostek pływających lub statków powietrznych jako środków transportu, ma jednak zastosowanie do pojazdów i towarów przewożonych przez wspomniane środki transportu.

Artykuł 3

Obszary, których dotyczy umowa

1. Niniejsza umowa ma zastosowanie z jednej strony do wspólnotowego obszaru celnego, a z drugiej strony do obszaru celnego Szwajcarii i jej enklaw.

2. Niniejsza umowa obejmuje także Księstwo Liechtenstein tak długo jak Księstwo Liechtenstein związane jest ze Szwajcarią unią celną.

ROZDZIAŁ II

PROCEDURY Artykuł 4

Kontrole wyrywkowe i formalności inne niż kontrole bezpieczeństwa stosowane przez organy celne, o których mowa w rozdziale III

1. Nie naruszając szczegółowych postanowień niniejszej umowy, umawiające się strony podejmują niezbędne środki w celu:

– przeprowadzania poszczególnych kontroli i formalności, o których mowa w art. 2 ust. 1, w jak najkrótszym czasie i, w miarę możliwości, w tym samym miejscu,

– przeprowadzania kontroli wyrywkowo, z wyjątkiem należycie uzasadnionych okoliczności.

2. W celu zastosowania ust. 1 tiret drugie podstawę kontroli wyrywkowej muszą stanowić wszystkie przesyłki przechodzące przez przejście graniczne, zgłaszane do urzędu celnego lub innej służby kontroli w danym okresie, a nie wszystkie towary w każdej przesyłce.

3. Umawiające się strony ułatwiają korzystanie z uproszczonych procedur oraz systemów informatycznych i telematycznych przy wywozie, tranzycie i przywozie towarów w miejscach wysyłki i przeznaczenia towarów.

4. Umawiające się strony dążą do takiego rozlokowania urzędów celnych, w tym urzędów celnych znajdujących się wewnątrz ich terytorium, aby jak najpełniej uwzględnić potrzeby podmiotów gospodarczych.

Artykuł 5

Przekazanie uprawnień

Umawiające się strony dopilnują, aby w drodze wyraźnego przekazania uprawnień przez właściwe organy i w ich imieniu jedna z pozostałych służb, a najlepiej organ celny, mogła przeprowadzić kontrole należące do kompetencji tych organów oraz, jeśli kontrole te dotyczą wymaganych dokumentów, weryfikację ważności i autentyczności tych dokumentów oraz kontrolę tożsamości towarów zgłoszonych w tych dokumentach. W takim przypadku odnośne organy zapewnią dostępność środków niezbędnych do tych kontroli.

Artykuł 6

Uznawanie kontroli i dokumentów

W celu stosowania niniejszej umowy i bez uszczerbku dla możliwości przeprowadzenia kontroli wyrywkowych umawiające się strony, w przypadku przywozu towarów lub wjazdu towarów w tranzycie, uznają kontrole przeprowadzone i dokumenty sporządzone przez właściwe organy drugiej umawiającej się strony, poświadczające, że towary te spełniają warunki określone w przepisach kraju przywozu lub równoważne warunki w kraju wywozu.

Artykuł 7

Godziny otwarcia przejść granicznych

1. Jeśli wielkość ruchu na to pozwala, umawiające się strony dopilnują, aby:

a) przejścia graniczne były otwarte, chyba że ruch jest zakazany, w sposób pozwalający na:

– zapewnienie przekraczania granic przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, wraz z odpowiednimi kontrolami i formalnościami, w odniesieniu do towarów objętych celną procedurą tranzytową i ich środków transportu oraz pojazdów bez ładunku, oprócz sytuacji, w których konieczna jest kontrola na granicy w celu zapobieżenia rozpowszechnianiu się chorób lub ochrony zwierząt,

– przeprowadzanie kontroli i formalności dotyczących ruchu środków transportu i towarów, które nie przemieszczają się w ramach celnej procedury tranzytowej, od poniedziałku do piątku przez co najmniej dziesięć godzin bez przerwy, a w sobotę przez co najmniej sześć godzin bez przerwy, chyba, że są to dni wolne od pracy;

b) w przypadku pojazdów i towarów przewożonych statkami powietrznymi, okresy, o których mowa w pkt a) tiret drugie, zostały dostosowane w sposób odpowiadający rzeczywistym potrzebom i w tym celu zostały ewentualnie podzielone lub wydłużone.

2. Jeśli kilka przejść granicznych znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie tej samej strefy nadgranicznej, umawiające się strony mogą za przewidzieć obopólną zgodą odstępstwa od ust. 1 w przypadku niektórych z nich, pod warunkiem, że pozostałe przejścia granicznie znajdujące się w tej strefie mogą skutecznie odprawić towary i pojazdy zgodnie z postanowieniami wspomnianego ustępu.

3. W odniesieniu do przejść granicznych, urzędów celnych i służb, o których mowa w ust. 1 i na warunkach określonych przez umawiające się strony właściwe organy przewidują w wyjątkowych przypadkach możliwość przeprowadzenia kontroli i formalności poza godzinami otwarcia na szczególny i uzasadniony wniosek złożony w godzinach otwarcia, za pobraniem, w stosownych przypadkach, zapłaty za wykonaną usługę.

Artykuł 8

Pasy szybkiej odprawy

Umawiające się strony dążą do stworzenia na wszystkich przejściach granicznych, na których jest to możliwe z technicznego punktu widzenia i uzasadnione natężeniem ruchu, pasów szybkiej odprawy zarezerwowanych dla towarów objętych celną procedurą tranzytową, ich środków transportu, pojazdów bez ładunku oraz wszystkich towarów podlegających kontrolom i formalnościom nie wykraczającym poza kontrole i formalności, które obowiązują w przypadku towarów objętych procedurą tranzytową.

ROZDZIAŁ III

ŚRODKI BEZPIECZEŃSTWA STOSOWANE PRZEZ ORGANY CELNE

Artykuł 9

Postanowienia ogólne w zakresie bezpieczeństwa

1. Umawiające się strony zobowiązują się do ustanowienia i stosowania w odniesieniu do przewozu towarów pochodzących z krajów trzecich lub przeznaczonych do krajów trzecich środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne, określonych w niniejszym rozdziale oraz do zagwarantowania poziomu bezpieczeństwa równoważnego z poziomem bezpieczeństwa na ich granicach zewnętrznych.

2. Umawiające się strony rezygnują ze stosowania środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne określonych w niniejszym rozdziale przy przewozie towarów między ich obszarami celnymi.

3. Umawiające się strony przeprowadzają wzajemne uzgodnienia przed zawarciem jakiejkolwiek umowy z krajem trzecim w dziedzinach objętych niniejszym rozdziałem w celu zapewnienia jej spójności z niniejszą umową, w szczególności, jeśli odnośna umowa zawiera postanowienia stanowiące odstępstwo od środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne określonych w niniejszym rozdziale.

Artykuł 10

Deklaracje poprzedzające wprowadzenie i wyprowadzenie towarów

1. Towary pochodzące z kraju trzeciego wprowadzone na obszar celny umawiających się stron są przedmiotem deklaracji przywozowej dla potrzeb bezpieczeństwa (zwanej dalej „przywozową deklaracją skróconą”), z wyjątkiem towarów przewożonych środkami transportu jedynie w tranzycie przez wody terytorialne lub przestrzeń powietrzną obszaru celnego bez postoju na tym obszarze.

2. Towary przeznaczone do kraju trzeciego wyprowadzane z obszaru celnego umawiających się stron są przedmiotem deklaracji wywozowej dla potrzeb bezpieczeństwa (zwanej dalej „wywozową deklaracją skróconą”), z wyjątkiem towarów przewożonych środkami transportu jedynie w tranzycie przez wody terytorialne lub przestrzeń powietrzną obszaru celnego bez postoju na tym obszarze.

3. Przywozową lub wywozową deklarację skróconą składa się przed wprowadzeniem towarów na obszar celny umawiających się stron lub ich wyprowadzeniem z tego obszaru.

4. Przedstawianie deklaracji przywozowych lub wywozowych, o których mowa w ust. 1 i 2, jest nieobowiązkowe do dnia 31 grudnia 2010 r., o ile środki przejściowe stanowiące odstępstwo od wymogu przedstawienia tych deklaracji będą miały zastosowanie we Wspólnocie.

Jeżeli zgodnie z akapitem 1 nie złożono przywozoej lub wywozowej deklaracji skróconej, organy celne powinny przeprowadzić analizę ryzyka w zakresie bezpieczeństwa, o której mowa w art. 12, najpóźniej w trakcie przedstawienia towarów przy wprowadzaniu lub wyprowadzaniu w oparciu o zgłoszenia celne dotyczące tych towarów lub wszelkie inne dostępne im informacje.

5. Każda umawiająca się strona określa osoby, które są zobowiązane do złożenia przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej oraz organy właściwe do odbioru tej deklaracji.

6. Załącznik I do niniejszej umowy określa:

– formę i treść przywozowej i wywozowej deklaracji skróconej,

– wyjątki od obowiązku składania przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej,

– miejsce złożenia przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej,

– termin, w jakim przywozowa lub wywozowa deklaracja skrócona musi zostać złożona, i

– inne postanowienia niezbędne w celu stosowania niniejszego artykułu.

7. Zgłoszenie celne może zostać użyte jako przywozowa lub wywozowa deklaracja skrócona, o ile spełnia warunki określone w odniesieniu do deklaracji skróconej.

Artykuł 11

Upoważniony podmiot gospodarczy

1. Umawiająca się strona przyznaje, z uwzględnieniem kryteriów określonych w załączniku II do niniejszej umowy, status „upoważnionego podmiotu gospodarczego” w zakresie bezpieczeństwa każdemu podmiotowi gospodarczemu mającemu siedzibę na jej obszarze celnym.

Można jednak odstąpić, pod pewnymi warunkami i w odniesieniu do konkretnych kategorii upoważnionych podmiotów gospodarczych, od obowiązku posiadania siedziby na obszarze celnym umawiającej się strony, na którym wnioskuje się o nadanie tego statusu, uwzględniając w szczególności umowy z krajami trzecimi. Ponadto każda umawiająca się strona określa, czy i na jakich warunkach przedsiębiorstwo lotnicze lub żeglugowe, nieposiadające siedziby na jej obszarze, lecz mające tam oddział regionalny może uzyskać ten status.

Upoważniony podmiot gospodarczy korzysta z ułatwień odnoszących się do kontroli celnych w zakresie bezpieczeństwa.

Z zastrzeżeniem zasad i warunków, wymienionych w ust. 2, status upoważnionego podmiotu gospodarczego przyznany przez umawiającą się stronę jest uznawany przez drugą umawiającą się stronę bez uszczerbku dla kontroli celnych, w szczególności w celu wykonania umów z krajami trzecimi, które przewidują mechanizmy wzajemnego uznawania statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego.

2. Załącznik II do niniejszej umowy określa:

– zasady dotyczące przyznawania statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego, w szczególności kryteria przyznawania tego statusu i warunki stosowania tych kryteriów,

– rodzaj ułatwień, jakie mogą być przyznane,

– zasady dotyczące zawieszenia i cofnięcia statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego,

– sposób wymiany między umawiającymi się stronami informacji dotyczących ich upoważnionych podmiotów gospodarczych,

– wszelkie inne postanowienia niezbędne w celu stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł 12

Kontrole bezpieczeństwa przeprowadzane przez organy celne i zarządzanie ryzykiem w zakresie bezpieczeństwa

1. Kontrole bezpieczeństwa przeprowadzane przez organy celne inne niż kontrole wyrywkowe opierają się na analizie ryzyka z wykorzystaniem technologii przetwarzania danych.

2. Każda umawiająca się strona określa w tym celu ramowy system zarządzania ryzykiem, kryteria ryzyka i priorytetowe obszary kontroli celnej w zakresie bezpieczeństwa.

3. Umawiające się strony uznają równoważność swoich systemów zarządzania ryzykiem w zakresie bezpieczeństwa.

4. Umawiające się strony współpracują w celu:

– wymiany informacji umożliwiającej udoskonalanie i wzmacnianie analizy ryzyka i skuteczności kontroli celnych w zakresie bezpieczeństwa i

– opracowania w odpowiednich terminach wspólnego ramowego systemu zarządzania ryzykiem, wspólnych kryteriów ryzyka i priorytetowych obszarów kontroli oraz opracowania systemu komputerowego w celu wdrożenia wspólnego zarządzania ryzykiem.

5. Wspólny komitet przyjmuje wszelkie postanowienia niezbędne w celu stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł 13

Monitorowanie wdrażania środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne

1. Wspólny komitet określa sposób w jaki umawiające się strony zamierzają zapewnić monitorowanie wdrażania niniejszego rozdziału oraz przeprowadzać kontrolę przestrzegania postanowień niniejszego rozdziału i załączników do niniejszej umowy.

2. Monitorowanie można zapewnić w szczególności przez:

– okresową ocenę wrażania niniejszego rozdziału, a w szczególności równoważności środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne,

– badanie w celu poprawy wdrażania niniejszego rozdziału lub zmiany jego postanowień zmierzającej do lepszej realizacji jego celów,

– organizowanie tematycznych spotkań ekspertów obydwu stron i audytów procedur administracyjnych, w tym poprzez wizyty na miejscu.

3. Wspólny komitet dopilnowuje, aby środki podejmowane na mocy niniejszego artykułu zapewniały poszanowanie praw zainteresowanych podmiotów gospodarczych.

Artykuł 14

Ochrona tajemnicy służbowej i danych osobowych

Informacje, którymi wymieniają się umawiające się strony w ramach środków ustanowionych w niniejszym rozdziale, są objęte ochroną tajemnicy służbowej i ochroną danych osobowych określonymi w przepisach obowiązujących w tej dziedzinie na terytorium umawiającej się strony, która je otrzymuje.

Informacje te w szczególności nie mogą być przekazywane innymi osobom niż właściwe organy danej umawiającej się strony ani wykorzystywane przez organy umawiającej się strony do celów innych niż cele określone w niniejszej umowie.

ROZDZIAŁ IV

WSPÓŁPRACA

Artykuł 15

Współpraca między jednostkami administracji

1. W celu ułatwienia przekraczania granic umawiające się strony podejmują środki niezbędne do rozwoju współpracy na poziomie krajowym oraz regionalnym lub lokalnym między organami właściwymi ds. organizacji kontroli oraz różnymi służbami przeprowadzającymi kontrole i formalności po obu stronach granic.

2. Umawiające się strony – każda w swoim zakresie – dopilnowują, aby osoby uczestniczące w wymianie, o której mowa w niniejszej umowie, mogły szybko poinformować właściwe organy o ewentualnych problemach napotykanych podczas przekraczania granicy.

3. Współpraca, o której mowa w ust. 1 dotyczy w szczególności:

a) organizacji przejść granicznych w sposób spełniający wymogi ruchu;

b) przekształcenia, tam gdzie jest to możliwe, urzędów granicznych w urzędy połączonych kontroli;

c) harmonizacji uprawnień przejść granicznych i urzędów znajdujących się po obu stronach granicy;

d) poszukiwania właściwych rozwiązań w celu przezwyciężenia ewentualnie zgłaszanych trudności;

4. Umawiające się strony współpracują w celu harmonizacji godzin urzędowania poszczególnych służb przeprowadzających kontrole i formalności po obu stronach granicy.

Artykuł 16

Zgłaszanie nowych kontroli i formalności innych niż środki bezpieczeństwa stosowane przez organy celne, o których mowa w rozdziale III

Jeżeli jedna umawiająca się strona ma zamiar stosować nową kontrolę lub nową formalność w dziedzinie innej niż dziedzina regulowana postanowieniami rozdziału III, informuje o tym drugą umawiającą się stronę.

Zainteresowana umawiająca się strona dopilnuje, aby środki podjęte w celu ułatwienia przekroczenia granicy nie przestały funkcjonować w wyniku zastosowania tych nowych kontroli lub formalności.

Artykuł 17

Płynność ruchu

1. Umawiające się strony podejmują środki niezbędne w celu dopilnowania, aby czas oczekiwania wynikający z poszczególnych kontroli i formalności nie przekraczał czasu niezbędnego do ich prawidłowego wykonania. W tym celu organizują godziny urzędowania służb wyznaczonych do przeprowadzenia kontroli i formalności, dostępny personel oraz praktyczne zasady odprawy towarów i przetwarzania dokumentów związanych z przeprowadzaniem kontroli i formalności w sposób skracający w jak największym zakresie czas oczekiwania w trakcie ruchu.

2. Właściwe organy krajów, na których terytorium wystąpiły poważne zakłócenia dotyczące przewozu towarów mogące podważyć realizację celów, jakimi są ułatwienie i przyspieszenie przekraczania granic, niezwłocznie informują właściwe organy pozostałych krajów, których te zakłócenia dotyczą.

3. Właściwe organy każdego zainteresowanego kraju niezwłocznie podejmują odpowiednie środki w celu zapewnienia płynności ruchu w możliwym zakresie. Środki są zgłaszane do wspólnego komitetu, który w stosownych przypadkach zbiera się w trybie pilnym na wniosek umawiającej się strony w celu omówienia tych środków.

Artykuł 18

Pomoc urzędowa

1. W celu zapewnienia płynnej wymiany handlowej między umawiającymi się stronami i ułatwienia wykrywania wszelkich nieprawidłowości lub naruszeń organy celne zainteresowanych krajów przekazują sobie wzajemnie na wniosek drugiej umawiającej się strony lub – jeśli uznają, że leży to w jej interesie – z własnej inicjatywy, wszelkie informacje, jakie posiadają (w tym ustalenia i sprawozdania administracyjne), przydatne z punktu widzenia prawidłowego wykonania niniejszej umowy.

2. Pomoc można zawiesić lub odmówić jej udzielania w całości lub częściowo, jeżeli w ocenie kraju, do którego zwrócono się o taką pomoc, jej udzielenie naruszyłoby bezpieczeństwo, porządek publiczny lub inne istotne interesy tego kraju lub stanowiłoby naruszenie tajemnicy przemysłowej, handlowej lub zawodowej.

3. W wypadku zawieszenia lub odmowy udzielenia pomocy należy niezwłocznie przekazać krajowi, który zwrócił się o taką pomoc, stosowną decyzję wraz z jej uzasadnieniem.

4. Jeżeli organ celny danego kraju zwraca się o udzielenie pomocy urzędowej, jakiej sam nie mógłby udzielić, gdyby został o to poproszony, wskazuje tę okoliczność w swym wniosku. W takim wypadku udzielenie pomocy urzędowej pozostawia się uznaniu organu celnego, do którego zwrócono się o nią.

5. Informacje otrzymane zgodnie z ust. 1 mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów niniejszej umowy i podlegają takiej samej ochronie w kraju korzystającym z pomocy, jaką informacje tego rodzaju są objęte na mocy jego przepisów krajowych. Uzyskane informacje mogą zostać wykorzystane do innych celów tylko za pisemną zgodą organu celnego, który udzielił informacji i z zastrzeżeniem ograniczeń nałożonych przez ten organ.

ROZDZIAŁ V

ORGANY

Artykuł 19

Wspólny komitet

1. Niniejszym ustanawia się wspólny komitet, w którego składzie reprezentowane są umawiające się strony niniejszej umowy.

2. Wspólny komitet podejmuje decyzje na zasadzie konsensusu.

3. Wspólny komitet zbiera się w zależności od potrzeb, co najmniej raz w roku. Każda z umawiających się stron może złożyć wniosek o zwołanie posiedzenia.

4. Wspólny komitet sporządza swój regulamin wewnętrzny, zawierający, poza innymi postanowieniami, zasady zwoływania zebrań, wyznaczania przewodniczącego i określania jego kadencji.

5. Wspólny komitet może podjąć decyzję o utworzeniu podkomitetów lub grup roboczych mogących pomóc mu w pełnieniu jego funkcji.

Artykuł 20

Grupy ds. uzgodnień

1. Właściwe organy zainteresowanych krajów mogą utworzyć grupy ds. uzgodnień odpowiedzialne za sprawy praktyczne, techniczne lub organizacyjne na poziomie regionalnym lub lokalnym.

2. Grupy ds. uzgodnień, o których mowa w ust. 1, zbierają się w razie potrzeby na wniosek właściwych organów danego kraju. Wspólny komitet otrzymuje regularne informacje na temat ich prac od umawiającej się strony, której podlegają dane grupy.

Artykuł 21

Uprawnienia wspólnego komitetu

1. Wspólny komitet odpowiada za zarządzanie i właściwe stosowanie niniejszej umowy. W tym celu formułuje zalecenia i podejmuje decyzje.

2. Wspólny komitet może wprowadzić w drodze decyzji zmiany do rozdziału III i do załączników do niniejszej umowy.

3. Poza przypadkami wyraźnie przewidzianymi w niniejszej umowie komitet przyjmuje w drodze decyzji środki wykonawcze o charakterze technicznym i administracyjnym w celu ograniczenia kontroli i formalności.

4. Decyzje są wykonywane przez umawiające się strony według ich własnych zasad.

5. W celu właściwego wykonania umowy wspólny komitet regularnie otrzymuje od umawiających się stron informacje na temat doświadczeń zdobytych podczas wykonywania niniejszej umowy. Umawiające się strony, na wniosek jeden z nich, przeprowadzają konsultacje w ramach wspólnego komitetu.

Artykuł 22

Zmiany prawa

1. Podczas opracowywania nowych przepisów prawa w dziedzinie regulowanej rozdziałem III Wspólnota zwraca się nieformalnie o opinię ekspertów szwajcarskich, podobnie jak zasięga opinii ekspertów państw członkowskich Unii Europejskiej.

2. Gdy Komisja Europejska przekazuje swój projekt państwom członkowskim lub Radzie Unii Europejskiej, przesyła też kopię tego projektu Szwajcarii.

Na wniosek jednej z umawiających się stron wstępna wymiana poglądów odbywa się na forum wspólnego komitetu.

3. Umawiające się strony przeprowadzają ponowne konsultacje na wniosek jednej z nich na forum wspólnego komitetu na etapie poprzedzającym przyjęcie wspólnotowego aktu prawnego w ramach ciągłego procesu informowania i konsultacji.

4. Decyzje o zmianach w rozdziale III niniejszej umowy niezbędne w celu uwzględnienia zmian właściwych przepisów prawa wspólnotowego w sprawach objętych tym rozdziałem, podejmuje się tak szybko, jak to możliwe, aby umożliwić ich stosowanie jednocześnie ze zmianami wprowadzanymi do prawa wspólnotowego zgodnie z wewnętrznymi procedurami umawiających się stron.

Jeśli decyzji nie można przyjąć w czasie pozwalającym na jednoczesne stosowanie, zmiany określone w projekcie decyzji przekazanym stronom do zatwierdzenia stosuje się tymczasowo, jeśli jest to możliwe, zgodnie z wewnętrznymi procedurami umawiających się stron.

5. Umawiające się strony współpracują na etapie informowania i konsultacji w celu ułatwienia podjęcia decyzji w ramach wspólnego komitetu na końcu tego procesu.

Artykuł 23

Udział w Komitecie Kodeksu Celnego

Wspólnota zapewnia szwajcarskim ekspertom udział – w charakterze obserwatorów i w odniesieniu do dotyczących ich kwestii – w posiedzeniach Komitetu Kodeksu Celnego, który wspiera Komisję Europejską w wykonywaniu uprawnień wykonawczych w sprawach objętych rozdziałem III.

Artykuł 24

Rozstrzyganie sporów

Nie naruszając przepisów art. 29, spory między umawiającymi się stronami dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej umowy kieruje się do wspólnego komitetu, który poszukuje polubownego rozwiązania.

Artykuł 25

Umowy z krajami trzecimi

Umawiające się strony postanawiają, że umowy zawarte przez jedną z nich z krajem trzecim w dziedzinie objętej rozdziałem III niniejszej umowy nie mogą przenosić zobowiązań na drugą stronę, o ile wspólny komitet nie zadecyduje inaczej.

ROZDZIAŁ VI

POSTANOWIENIA RÓŻNE I KOŃCOWE

Artykuł 26

Ułatwienia w uiszczaniu opłat

Umawiające się strony dopilnowują, aby kwoty ewentualnie wymagalne przy przeprowadzaniu kontroli i formalności w handlu mogły być również uiszczane w formie gwarantowanych lub potwierdzonych międzynarodowych czeków bankowych, wyrażonych w walucie krajowej, w jakiej kwoty te są wymagalne.

Artykuł 27

Wykonanie umowy

Każda umawiająca się strona podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego i harmonijnego stosowania postanowień niniejszej umowy z uwzględnieniem konieczności ułatwienia przewiezienia towarów przez granicę i rozwiązywania wszelkich trudności, jakie mogą pojawić się przy stosowaniu wspomnianych postanowień, w sposób zadowalający obie umawiające się strony.

Artykuł 28

Zmiany

Jeżeli jedna z umawiających się stron zamierza wprowadzić zmiany do niniejszej umowie, przedstawia drugiej stronie odpowiedni wniosek. Zmiany wejdą w życie po zakończeniu odpowiednich procedur wewnętrznych stron.

Artykuł 29

Środki dostosowawcze

1. Umawiająca się strona może, po konsultacji w ramach wspólnego komitetu, podjąć odpowiednie środki dostosowawcze, włącznie z zawieszeniem stosowania postanowień rozdziału III niniejszej umowy, jeżeli stwierdzi, że druga strona nie przestrzega warunków lub jeżeli równoważność środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne umawiających się stron nie jest zapewniona.

Jeżeli jakakolwiek zwłoka mogłaby zagrozić skuteczności środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne, możliwe jest podjęcie tymczasowych środków ochronnych bez uprzednich konsultacji, pod warunkiem że konsultacje będą miały miejsce niezwłocznie po podjęciu takich środków.

2. Jeśli równoważność środków bezpieczeństwa stosowanych przez organy celne umawiających się stron nie jest zapewniona, ponieważ nie podjęto decyzji w sprawie zmian określonych w art. 22 ust. 4 niniejszej umowy, umawiająca się strona może zawiesić stosowanie postanowień rozdziału III od dnia zastosowania odnośnych przepisów prawa wspólnotowego, chyba że po zbadaniu środków pozwalających na dalsze stosowanie tego rozdziału wspólny komitet zadecyduje inaczej.

3. Zakres i czas trwania wspomnianych wyżej środków są ograniczone do wymiaru koniecznego w celu zaradzenia zaistniałej sytuacji i zapewnienia właściwej równowagi między prawami i obowiązkami wynikającymi z niniejszej umowy. Umawiająca się strona może zwrócić się do wspólnego komitetu o przeprowadzenie konsultacji dotyczących proporcjonalności tych środków, a w stosownych przypadkach o podjęcie decyzji o przekazaniu sporu w tej sprawie do rozstrzygnięcia w drodze arbitrażu zgodnie z procedurą przewidzianą w załączniku III. Ta drogą nie może być rozstrzygana żadna kwestia związana z interpretacją postanowień niniejszej umowy, które są identyczne z odpowiednimi przepisami prawa wspólnotowego.

Artykuł 30

Porządek publiczny

Postanowienia niniejszej umowy nie stanowią przeszkody do stosowania zakazów lub ograniczeń przywozowych, wywozowych i tranzytowych ustanowionych przez umawiające się strony lub państwa członkowskie Wspólnoty, uzasadnionych względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego i moralności publicznej, ochrony zdrowia i życia ludzi, ochrony zwierząt, roślin lub środowiska, ochrony dóbr kultury narodowej o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej oraz ochrony własności przemysłowej lub handlowej.

Artykuł 31

Wypowiedzenie umowy

Każda z umawiających się stron może wypowiedzieć umowę powiadamiając o tym drugą umawiającą się stronę. Umowa utraci moc po upływie dwunastu miesięcy od dnia takiej notyfikacji.

Artykuł 32

Załączniki

Załączniki do niniejszej umowy stanowią jej integralną część.

Artykuł 33

Ratyfikacja

1. Niniejsza umowa zostaje zatwierdzona przez umawiające się strony zgodnie z ich procedurami. Umowa wchodzi w życie dnia 1 lipca 2009 r., pod warunkiem że umawiające się strony powiadomią się wzajemnie o zakończeniu niezbędnych w tym celu procedur przed ta datą.

2. Jeżeli niniejsza umowa nie wejdzie w życie dnia 1 lipca 2009 r., wówczas wejdzie w życie w dniu następującym po dniu, w którym umawiające się strony powiadomią się wzajemnie o zakończeniu niezbędnych w tym celu procedur.

3. W oczekiwaniu na zakończenie procedur, o których mowa w ust. 1 i 2, umawiające się strony stosują tymczasowo niniejszą umowę od dnia 1 lipca 2009 r. lub dnia późniejszego, ustalonego przez umawiające się strony.

4. Niniejsza umowa zastępuje z dniem jej wejścia w życie Umowę między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską w sprawie uproszczenia kontroli i formalności dotyczących przewozu rzeczy z dnia 21 listopada 1990 r.

Artykuł 34

Języki

1. Niniejszą umowę sporządzono w dwóch egzemplarzach, w językach: angielskim, bułgarskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim, włoskim, przy czym wszystkie teksty są na równi autentyczne.

2. Wersja maltańska niniejszej umowy zostanie uwierzytelniona przez umawiające się strony w drodze wymiany listów. Będzie ona na równi autentyczna z wersjami językowymi, o których mowa w ust. 1.

Sporządzono w .... dnia ..... r.

W imieniu Szwajcarii

W imieniu Wspólnoty

Załącznik I

Przywozowe i wywozowe deklaracje skrócone

Artykuł 1

Forma i treść przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej

1. Przywozową lub wywozową deklarację skróconą sporządza się z wykorzystaniem technologii przetwarzania danych. Dokumenty handlowe, portowe lub transportowe, mogą zostać wykorzystane, o ile zawierają niezbędne dane.

2. Przywozowa lub wywozowa deklaracja skrócona zawiera dane określone dla tej deklaracji w załączniku 30a do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (zwanego dalej „rozporządzeniem (EWG) nr 2454/93”)[10]. Wypełnia się ją zgodnie z wyjaśnieniami znajdującymi się we wspomnianym załączniku 30a. Uwierzytelnia ją osoba, która ją sporządza.

3. Organy celne dopuszczają złożenie przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej w formie papierowej lub na jakimkolwiek innym nośniku wyłącznie w następujących sytuacjach:

a) nie funkcjonuje system informatyczny organów celnych;

b) nie funkcjonuje aplikacja komputerowa osoby składającej przywozową lub wywozową deklarację skróconą;

pod warunkiem zastosowania wobec tych deklaracji poziomu zarządzania ryzykiem równoważnego z poziomem stosowanym wobec przywozowych lub wywozowych deklaracji skróconych sporządzanych z wykorzystaniem technologii przetwarzania danych.

Przywozową lub wywozową deklarację skróconą w formie papierowej podpisuje osoba, która ją sporządza. W stosownych przypadkach do deklaracji dołącza się wykazy załadunkowe lub inne odpowiednie wykazy. Deklaracje zawierają dane, o których mowa w ust. 2.

4. Każda z umawiających się stron określa warunki i zasady, zgodnie z którymi osoba zobowiązana do złożenia przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej jest upoważniona do zmiany danych zawartych w tej deklaracji po jej złożeniu.

Artykuł 2

Wyjątki dotyczące składania przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej

1. Przywozowa lub wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana w odniesieniu do następujących towarów:

a) energii elektrycznej;

b) towarów wprowadzanych lub wyprowadzanych rurociągami;

c) listów, kart pocztowych, druków, w tym przekazywanych za pośrednictwem nośnika elektronicznego;

d) towarów przewożonych zgodnie z przepisami Powszechnego Związku Pocztowego;

e) towarów, w przypadku których dozwolone jest ustne zgłoszenie celne lub zwykłe przekroczenie granicy zgodnie z przepisami ustanowionymi przez umawiające się strony, z wyjątkiem palet, kontenerów i środków transportu drogowego, kolejowego, lotniczego, morskiego i rzecznego wykorzystywanych w ramach umowy przewozowej;

f) towarów znajdujących się w bagażu osobistym podróżnych;

g) towarów objętych karnetami ATA i CPD;

h) towarów objętych zwolnieniami zgodnie z Konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencją wiedeńską o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. i innymi konwencjami konsularnymi lub Konwencją nowojorską o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

i) uzbrojenia i sprzętu wojskowego wprowadzanych na obszar celny umawiającej się strony przez organy odpowiedzialne za obronę wojskową danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub Szwajcarii w ramach transportu wojskowego lub transportu dokonywanego przez organy wojskowe;

j) następujących towarów wprowadzanych na obszar celny umawiającej się strony, przeznaczonych bezpośrednio na platformy wiertnicze lub wydobywcze:

– towarów, które są umieszczane na platformach w celu ich budowy, naprawy, konserwacji lub przebudowy;

– towarów przeznaczonych na wyposażenie wspomnianych platform; innych produktów do użytku lub spożycia na tych platformach; odpadów wytwarzanych na tych platformach;

k) towarów zawartych w przesyłkach, których rzeczywista wartość nie przekracza 22 EUR, pod warunkiem że organy celne zgodzą się, również za zgodą podmiotu gospodarczego, na dokonanie analizy ryzyka, z wykorzystaniem informacji zawartych w systemie używanym przez podmiot gospodarczy lub dostarczonych przez ten system.

2. Przywozowa lub wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana w przypadkach określonych w umowie międzynarodowej w zakresie bezpieczeństwa między umawiającą się stroną a krajem trzecim, z zastrzeżeniem procedury przewidzianej w art. 9 ust. 3 umowy.

3. Przywozowa lub wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana we Wspólnocie w odniesieniu do towarów, o których mowa w art. 181c lit. i) i j), art. 592a lit. i) i j) oraz art. 842a ust. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

4. Przywozowa lub wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana w Szwajcarii w odniesieniu do:

– części zapasowych przeznaczonych do umieszczenia na statkach powietrznych w celu ich naprawy,– smarów i gazu koniecznych do funkcjonowania statków powietrznych,

– żywności przeznaczonej do spożycia na pokładzie,

które zostały wcześniej umieszczone w składzie celnym znajdującym się w szwajcarskich strefach lotniskowych, a następnie są przekazywane do samolotów zgodnie z przepisami ustanowionymi przez Szwajcarię, o ile nie naruszają one poziomu bezpieczeństwa gwarantowanego przez niniejszą umowę.

Artykuł 3

Miejsce złożenia przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej

1. Przywozową deklarację skróconą składa się do właściwego organu umawiającej się strony, na obszar celny której towary wprowadzane są z krajów trzecich. Organ ten dokonuje analizy ryzyka w oparciu o dane zawarte w deklaracji i przeprowadza kontrole celne w zakresie bezpieczeństwa uznane za konieczne, w tym w przypadkach, w których towary te są przeznaczone do drugiej umawiającej się strony.

2. Wywozową deklarację skróconą składa się do właściwego organu umawiającej się strony, na której obszarze celnym dopełniane są formalności związane z wyprowadzeniem towarów przeznaczonych do krajów trzecich. Jednak zgłoszenie celne wywozowe wykorzystywane jako wywozowa deklaracja skrócona jest składane do organu celnego umawiającej się strony, na której obszarze celnym dopełnia się formalności związanych z wywozem towarów przeznaczonych do krajów trzecich. Zarówno w jednym, jak i drugim przypadku organy te dokonują analizy ryzyka w oparciu o dane ujęte w tej deklaracji i przeprowadzają kontrole celne w zakresie bezpieczeństwa, które uznaje się za konieczne.

3. Jeżeli towary opuszczają obszar celny umawiającej się strony z przeznaczeniem do kraju trzeciego, przechodząc przez obszar celny drugiej umawiającej się strony, dane, o których mowa w art. 1 ust. 2, są przekazywane przez organ celny pierwszej umawiającej się strony właściwemu organowi drugiej strony.

Wspólny komitet może jednak określić przypadki, w których przekazanie tych danych nie jest konieczne, o ile nie naruszą one poziomu bezpieczeństwa gwarantowanego przez niniejszą umowę.

Umawiające się strony dążą do podłączenia do wspólnego systemu przekazywania danych, który zawiera informacje niezbędne dla wywozowej deklaracji skróconej dla danych towarów i do korzystania z tego systemu.

W przypadku, w którym umawiające się strony nie są w stanie przekazać danych zgodnie z postanowieniami akapitu pierwszego w dniu rozpoczęcia stosowania niniejszej umowy, wywozową deklaracją skróconą dla towarów opuszczających obszar umawiającej się strony z przeznaczeniem do kraju trzeciego, przechodzących przez obszar celny drugiej umawiającej się strony z wyłączeniem bezpośredniego ruchu lotniczego, składa się wyłącznie do właściwego organu tej drugiej strony.

Artykuł 4

Terminy składania przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej

1. Terminami składania przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej są terminy, o których mowa w art. 184a i 592b rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

2. W drodze odstępstwa od postanowień ust. 1 każda umawiająca się strona może podjąć decyzję o zastosowaniu innych terminów:

– w przypadku ruchu, o którym mowa w art. 3 ust. 3, aby umożliwić wiarygodną analizę ryzyka i przechwycenie przesyłek w celu przeprowadzenia przez organy celne ewentualnych kontroli bezpieczeństwa dotyczących tych przesyłek;

– w przypadku umowy międzynarodowej między tą umawiającą się stroną a krajem trzecim, z zastrzeżeniem procedury przewidzianej w art. 9 ust. 3 umowy.

Załącznik II

Upoważniony podmiot gospodarczy

Tytuł I

Przyznanie statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego

Artykuł 1

Postanowienia ogólne

1. Kryteria przyznawania statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego obejmują:

a) zadowalające przestrzeganie wymogów celnych w przeszłości,

b) skuteczny system zarządzania ewidencją handlową i w odpowiednich przypadkach ewidencją transportową, który umożliwia właściwą kontrolę bezpieczeństwa przez organy celne,

c) udokumentowaną wypłacalność, i

d) odpowiednie normy bezpieczeństwa i ochrony.

2. Każda z umawiających się stron określa procedurę składania wniosku o status upoważnionego podmiotu gospodarczego i przyznawania tego statusu oraz jego skutki prawne.

3. Umawiające się strony dopilnowują, aby ich organy celne kontrolowały przestrzeganie przez upoważniony podmiot gospodarczy warunków i kryteriów, które mają do niego zastosowanie, oraz dokonują przeglądu tych warunków i kryteriów, w szczególności w przypadku istotniej zmiany przepisów prawa w tej dziedzinie lub wystąpienia okoliczności pozwalających racjonalnie przypuszczać, że upoważniony podmiot gospodarczy nie spełnia obowiązujących warunków.

Artykuł 2

Przestrzeganie wymogów celnych w przeszłości

1. Przestrzeganie wymogów celnych w przeszłości uznaje się za zadowalające, jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat poprzedzających złożenie wniosku nie doszło do poważnego naruszenia przepisów lub do powtarzających się naruszeń przepisów celnych przez którąkolwiek z niżej wymienionych osób:

a) wnioskodawcę;

b) osoby kierujące przedsiębiorstwem wnioskodawcy lub nadzorujące takie kierownictwo;

c) w stosownych przypadkach, pełnomocnika prawnego reprezentującego wnioskodawcę w sprawach celnych;

d) osobę odpowiedzialną w przedsiębiorstwie wnioskodawcy za sprawy celne.

2. Przestrzeganie wymogów celnych w przeszłości można uznać za zadowalające, jeżeli właściwy organ celny uzna przypadki naruszenia za nieistotne w stosunku do liczby lub skali operacji celnych i niebudzące wątpliwości co do dobrych intencji wnioskodawcy.

3. Jeżeli osoby pełniące funkcje kontrolne nad przedsiębiorstwem wnioskodawcy mają siedzibę lub miejsce zamieszkania w kraju trzecim, organy celne oceniają przestrzeganie przez nie wymogów celnych na podstawie dostępnych im dokumentów i informacji.

4. Jeżeli przedsiębiorstwo wnioskodawcy istnieje krócej niż trzy lata, organy celne oceniają przestrzeganie przez niego wymogów celnych na podstawie dostępnych im dokumentów i informacji.

Artykuł 3

Skuteczny system zarządzania ewidencjami handlowymi i transportowymi

Aby umożliwić organom celnym ustalenie, że wnioskodawca dysponuje odpowiednim systemem zarządzania ewidencją handlową i w stosownych przypadkach ewidencją transportową, wnioskodawca musi spełnić następujące wymagania:

a) używać systemu księgowego zgodnego z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości stosowanymi w miejscu prowadzenia księgowości i ułatwiającego kontrolę celną opartą na audycie;

b) umożliwiać organowi celnemu fizyczny i elektroniczny dostęp do swojej ewidencji celnej i w stosownych przypadkach ewidencji transportowej;

c) posiadać strukturę administracyjną odpowiednią dla rodzaju i wielkości przedsiębiorstwa i dostosowaną do zarządzania przepływem towarów oraz system kontroli wewnętrznej umożliwiający ujawnianie transakcji nielegalnych lub nieprawidłowych;

d) w stosownych przypadkach posiadać odpowiednie procedury obsługi licencji i pozwoleń na przywóz lub wywóz;

e) posiadać odpowiednie procedury archiwizacji ewidencji i informacji przedsiębiorstwa oraz procedury ochrony przed utratą danych;

f) uświadomić pracownikom konieczność powiadamiania organów celnych w przypadku wystąpienia trudności związanych z przestrzeganiem wymogów oraz nawiązać odpowiednie kontakty w celu informowania organów celnych o wystąpieniu takich sytuacji;

g) podjąć odpowiednie środki w zakresie bezpieczeństwa technologii informacyjnych w celu ochrony systemu informatycznego wnioskodawcy przed nieuprawnionym dostępem i zabezpieczenia dokumentacji wnioskodawcy.

Artykuł 4

Wypłacalność

1. Do celów niniejszego artykułu wypłacalność oznacza dobrą sytuację finansową, która umożliwia wnioskodawcy regulowanie jego zobowiązań stosownie do rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

2. Uznaje się, że warunek dotyczący wypłacalności wnioskodawcy jest spełniony, jeżeli wypłacalność można udowodnić w odniesieniu do ostatnich trzech lat.

3. Jeżeli przedsiębiorstwo wnioskodawcy istnieje krócej niż trzy lata, jego wypłacalność sprawdza się na podstawie dostępnych dokumentów i informacji.

Artykuł 5

Odpowiednie normy bezpieczeństwa i ochrony

1. Normy bezpieczeństwa i ochrony w przedsiębiorstwie wnioskodawcy uznaje się za zadowalające, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) budynki użytkowane w związku z działalnością objętą świadectwem są zbudowane z materiałów odpornych na próby bezprawnego wstępu i zapewniają ochronę przed bezprawnym wtargnięciem;

b) istnieją odpowiednie środki kontroli uniemożliwiające nieuprawniony wstęp do stref wysyłki, ramp załadunkowych i stref ładunkowych;

c) środki dotyczące postępowania z towarami obejmują zabezpieczenia przed wprowadzeniem, zamianą lub utratą jakiegokolwiek sprzętu oraz dokonywaniem nieuprawnionych zmian w jednostkach ładunkowych;

d) w stosownych przypadkach wdrożono procedury zarządzania licencjami przywozowymi lub wywozowymi związanymi z zakazami lub ograniczeniami oraz mające na celu rozróżnianie tych towarów od innych;

e) wnioskodawca wdrożył środki umożliwiające dokładną identyfikację jego partnerów handlowych w celu zapewnienia bezpieczeństwa międzynarodowego łańcucha dostaw;

f) w zakresie dopuszczonym przepisami prawa wnioskodawca prowadzi kontrolę przyszłych pracowników, których zamierza zatrudnić na stanowiskach wrażliwych pod względem bezpieczeństwa oraz dokonuje okresowych kontroli pracowników;

g) wnioskodawca zapewnia aktywny udział odpowiedniego personelu w programach podnoszących poziom świadomości w dziedzinie bezpieczeństwa.

2. Jeżeli wnioskodawca posiadający siedzibę we Wspólnocie lub w Szwajcarii posiada uznane na poziomie międzynarodowym świadectwo bezpieczeństwa wydane na podstawie konwencji międzynarodowych, europejskie świadectwo bezpieczeństwa wydane na podstawie prawodawstwa wspólnotowego, świadectwo międzynarodowej normy Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej lub europejskiej normy europejskich instytucji normalizujących lub inne uznane świadectwo, kryteria ustanowione w ust. 1 uznaje się za spełnione, o ile kryteria wydania tych dokumentów są identyczne lub równorzędne z kryteriami określonymi w niniejszym załączniku.

Tytuł II

Ułatwienia przyznawane upoważnionym podmiotom gospodarczym

Artykuł 6

Organy celne przyznają w szczególności następujące ułatwienia upoważnionym podmiotom gospodarczym:

przed dostarczeniem towarów na obszar celny lub przed opuszczeniem przez nie tego obszaru organy celne mogą powiadomić upoważniony podmiot gospodarczy, że w wyniku analizy ryzyka przesyłka została wybrana do kontroli fizycznej pod kątem bezpieczeństwa i ochrony, o ile nie szkodzi to planowanej kontroli; organy celne mogą jednak przeprowadzić kontrolę fizyczną, nawet jeżeli upoważniony podmiot gospodarczy nie został o tym uprzednio poinformowany;

upoważniony podmiot gospodarczy może złożyć przywozowe lub wywozowe deklaracje skrócone podlegające ograniczonym wymogom w odniesieniu do zawartych w nich danych, o których mowa w załączniku 30a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (zwanego dalej „rozporządzeniem (EWG) nr 2454/93”)[11] ; jeżeli upoważniony podmiot gospodarczy jest przewoźnikiem, spedytorem lub agentem celnym, jest on objęty tymi ograniczonymi wymogami, tylko jeśli zajmuje się przywozem lub wywozem towarów na rzecz upoważnionego podmiotu gospodarczego;

upoważniony podmiot gospodarczy podlega mniejszej liczbie kontroli fizycznych i kontroli dokumentów niż inne podmioty gospodarcze; organy celne mogą jednak postanowić inaczej w celu uwzględnienia szczególnego zagrożenia lub wymogów kontroli wynikających z innych przepisów niż przepisy celne;

w przypadku, w którym organ celny wybiera do kontroli przesyłkę objętą przywozową lub wywozową deklaracją skróconą złożoną przez upoważniony podmiot gospodarczy, kontrolę tę przeprowadza się w pierwszej kolejności; ponadto na wniosek upoważnionego podmiotu gospodarczego i za zgodą organu celnego kontrola ta może zostać przeprowadzona w miejscu innym niż miejsce, w którym zwykle organ ten przeprowadza kontrole.

Tytuł III

Zawieszenie i cofnięcie statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego

Artykuł 7

Zawieszenie statusu

1. Organ celny wydający upoważnienie zawiesza status upoważnionego podmiotu gospodarczego w następujących przypadkach:

a) jeśli wykazano brak przestrzegania warunków lub kryteriów przyznania statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego;

b) jeśli organy celne mają wystarczający powód, aby sądzić, że upoważniony podmiot gospodarczy dopuścił się czynu podlegającego ściganiu na mocy prawa karnego i związanego z naruszeniem przepisów celnych;

c) upoważniony podmiot gospodarczy wnioskuje o zawieszenie statusu, ponieważ jest czasowo niezdolny do przestrzegania warunków i kryteriów jego przyznania.

2. W przypadku, o którym mowa w ust 1 lit. b), organ celny może jednak podjąć decyzję o niezawieszaniu statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego, jeżeli uznaje naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub skali operacji celnych i niebudzące wątpliwości co do dobrych intencji upoważnionego podmiotu gospodarczego.

3. Zawieszenie następuje niezwłocznie, jeśli wymaga tego rodzaj lub poziom zagrożenia dla bezpieczeństwa i ochrony obywateli, zdrowia publicznego lub środowiska naturalnego.

4. Zawieszenie nie ma wpływu na postępowanie celne rozpoczęte przed datą zawieszenia, które nie zostało jeszcze zakończone.

5. Każda z umawiających się stron określa czas trwania i okres zawieszenia w sposób umożliwiający upoważnionemu podmiotowi gospodarczemu uregulowanie jego sytuacji.

6. Jeżeli podmiot gospodarczy podjął zgodnie z oczekiwaniami organów celnych środki konieczne w celu spełnienia warunków i kryteriów nałożonych na upoważniony podmiot gospodarczy, organ celny wydający upoważnienie cofa zawieszenie.

Artykuł 8

Cofnięcie statusu

1. Organ celny wydający upoważnienie cofa status upoważnionego podmiotu gospodarczego w następujących przypadkach:

a) upoważniony podmiot gospodarczy dopuścił się poważnego naruszenia przepisów celnych i wyczerpał środki odwoławcze;

b) upoważniony podmiot gospodarczy nie podejmuje wymaganych środków w okresie zawieszenia, o którym mowa w art. 7 ust. 5;

c) na wniosek upoważnionego podmiotu gospodarczego.

2. W przypadku, o którym mowa w lit. a), organy celne mogą jednak podjąć decyzję o niecofaniu świadectwa upoważnionego podmiotu gospodarczego, jeżeli uznają naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub skali operacji celnych i niebudzące wątpliwości co do dobrych intencji upoważnionego podmiotu gospodarczego.

3. Cofnięcie nabiera mocy w dniu następującym po dniu zawiadomienia.

Tytuł IV

Wymiana informacji

Artykuł 9

Komisja i właściwy organ szwajcarski regularnie wymieniają informacje na temat tożsamości upoważnionych podmiotów gospodarczych w zakresie bezpieczeństwa, w tym następujące informacje:

a) numer identyfikacyjny podmiotu (TIN – Trader Identification Number w formacie zgodnym z przepisami EORI – Economic Operator Registration and Identification);

b) nazwę i adres upoważnionego podmiotu gospodarczego;

c) numer dokumentu nadającego status upoważnionego podmiotu gospodarczego;

d) obecny status (obowiązujący, zawieszony, cofnięty);

e) okresy zmiany statusu;

f) dzień, w którym świadectwo zaczyna obowiązywać;

g) organ wydający świadectwo.

Załącznik III

Procedura arbitrażowa

1. Jeżeli spór zostaje przekazany do rozstrzygnięcia w drodze arbitrażu, wyznacza się trzech arbitrów, chyba że umawiające się strony zadecydują inaczej.

2. Każda z obydwu umawiających się stron wyznacza arbitra w terminie trzydziestu dni.

3. Obaj wyznaczeni arbitrzy wyznaczają za obopólną zgodą superarbitra, który nie jest obywatelem żadnej z umawiających się stron. Jeśli arbitrzy nie mogą dojść do porozumienia w terminie dwóch miesięcy od ich wyznaczenia, wybierają superarbitra z listy siedmiu osób sporządzonej przez wspólny komitet. Wspólny komitet sporządza i aktualizuje tę listę zgodnie z regulaminem wewnętrznym.

4. Sąd arbitrażowy sam określa swój regulamin, chyba że umawiające się strony zdecydują inaczej. Decyzje sądu arbitrażowego przyjmowane są większością głosów.

[1] Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiając Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

[2] Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1 ).

[3] Rozporządzenie (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 117 z 4.5.2005, s. 13).

[4] Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1875/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 360 z 19.12.2006, s. 64).

[5] Dz.U. L 116 z 8.5.1990, s. 18.

[6] Uzgodniono ze Szwajcarią, że umawiające się strony mogłyby wydać następującą wspólną deklarację: „Postanowienia art. 22, 23 i 29 oraz postanowienia zawarte w załączniku III do umowy nie przesądzają o odpowiadających im postanowieniach przyszłych umów”.

[7] Dz.U. L 114 z 30.4.2002, s. 132.

[8] Dz.U. L 6 z 10.1.2009, s. 89.

[9] Dz.U. L 215 z 25.8.2000, s. 1.

[10] Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 253 z 11.10.1993, zmienione ostatnio rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1192/2008 z dnia 17 listopada 2008 r. (Dz.U. L 329 z 6.12.2008, s. 1).

[11] Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 253 z 11.10.1993, zmienione ostatnio rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1192/2008 z dnia 17 listopada 2008 r. (Dz.U. L 329 z 6.12.2008, s. 1).