52009PC0100

[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 4.3.2009

KOM(2009) 100 wersja ostateczna

2009/0031 (CNS)

Wniosek

DECYZJA KOMISJI

zmieniająca decyzję 2006/326/WE w celu ustanowienia procedury wykonania art. 5 ust. 2 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych

UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku(ów) |

110 | 1. 1. Podstawa i cele wniosku(ów) Na mocy Protokołu w sprawie stanowiska Danii dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Dania nie uczestniczy w tytule IV Traktatu WE, w skutek czego instrumenty Wspólnoty przyjęte w obszarze współpracy sądowej w sprawach cywilnych nie wiążą Danii ani nie mają do niej zastosowania. Jednak stosowanie niektórych instrumentów Wspólnoty rozciągnięto na Danię w drodze umów międzynarodowych między Wspólnotą Europejską i Danią zawartych na podstawie art. 300 Traktatu WE. Właściwe umowy międzynarodowe, zawarte decyzjami Rady 2006/325/WE[1] i 2006/326/WE[2], to: Umowa pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie właściwości sądów oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych[3] i Umowa pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych[4]. W obu równoległych umowach przewidziano (w art. 5 ust. 2) potrzebę uzyskania zgody Wspólnoty Europejskiej w sytuacjach, w których Dania zamierza zawrzeć umowę międzynarodową, która może mieć wpływ na rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (dalej: rozporządzenie Bruksela I)[5] lub rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1393/2007 dotyczące doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 (dalej: rozporządzenie dotyczące doręczania dokumentów)[6] lub zmieniać zakres zastosowania któregokolwiek z tych rozporządzeń. Ani decyzje Rady dotyczące zawarcia tych równoległych umów, ani same te umowy nie stanowią, w jaki sposób Wspólnota miałaby podjąć decyzję o wyrażeniu takiej zgody. Celem wniosku(ów) jest ustanowienie procedury wykonania art. 5 ust. 2 obu równoległych umów poprzez wprowadzenie zmian do decyzji Rady dotyczących zawarcia tych umów. |

120 | 1.2. Kontekst ogólny Równoległe umowy stanowią (w art. 5 ust. 1), że umowy międzynarodowe zawarte przez Wspólnotę na podstawie przepisów odpowiednich rozporządzeń (dołączonych do równoległych umów) nie są wiążące, ani nie mają zastosowania w Danii. Dania musi powstrzymać się od zawierania umów międzynarodowych, które mogą mieć wpływ na odpowiednie rozporządzenia lub zmieniać ich zakres zastosowania, chyba że odbywa się to w porozumieniu ze Wspólnotą oraz że dokonane zostały odpowiednie ustalenia dotyczące stosunku omawianych równoległych umów do danej umowy międzynarodowej. Stosunki między Danią a Wspólnota Europejską w odniesieniu do tych równoległych umów reguluje prawo międzynarodowe. Zastosowanie znajduje art. 300 Traktatu WE, w związku z czym Komisja nie może zaciągnąć zobowiązań międzynarodowych w imieniu Wspólnoty Europejskiej, jeżeli nie otrzyma w tym zakresie szczególnego upoważnienia. Decyzje Rady dotyczące zawarcia równoległych umów oraz same umowy nie upoważniają Komisji do wyrażenia zgody w imieniu Wspólnoty Europejskiej. Wobec tego Wspólnota Europejska musi ustanowić specjalną procedurę wewnętrzną, stosowaną przez Wspólnotę Europejską (z wyłączeniem Danii) przy podejmowaniu decyzji w sprawie udzielenia zgody na zawarcie przez Danię umów międzynarodowych wywierających wpływ na właściwe rozporządzenia dołączone do równoległych umów. Z powodów praktycznych Komisja przestawia jednocześnie dwa wnioski dotyczące wykonania obu równoległych umów. Choć wydaje się mniej prawdopodobne, że Dania zaproponuje zawarcie umów międzynarodowych obejmujących postanowienia w zakresie doręczania dokumentów za granicą, które mogłyby mieć wpływ na równoległą umowę w sprawie doręczania dokumentów, należy jednak ustanowić procedurę wykonania także tej równoległej umowy. |

2. Konsultacje z zainteresowanymi stronami oraz ocena skutków |

230 | W 2008 r. odbyło się spotkanie przedstawicieli władz duńskich i Komisji poświęcone omówieniu sytuacji. Ponieważ zagadnienie procedury wewnętrznej stosowanej przez Wspólnotę Europejską dotyczy wyłącznie Wspólnoty Europejskiej, z wyłączeniem Danii, natomiast Dania nie uczestniczy w tytule IV Traktatu WE i powinna być w tym kontekście traktowana jak kraj trzeci, nie przeprowadzano dalszych spotkań. Komisja dokonała oceny różnych wariantów ustanowienia procedury wykonania umów, nie przeprowadzając jednak formalnej oceny skutków. Jeden z wariantów polegałby na zmianie obu równoległych umów w celu wprowadzenia szczególnej procedury wykonawczej. Taki sposób postępowania byłby jednak znacznie trudniejszy (Komisja potrzebowałaby mandatu negocjacyjnego, należałoby przeprowadzić same negocjacje i procedurę prowadzącą do zawarcia umów), a ponieważ problem wymaga niezwłocznego rozwiązania, nie wybrano tego wariantu. Komisja wybrała natomiast proste i stosunkowo szybkie rozwiązanie, a mianowicie zmianę decyzji Rady dotyczących zawarcia równoległych umów w ten sposób, by wprowadzić do tych decyzji szczegółowe przepisy w zakresie procedury stosowanej przez Wspólnotę Europejską przy udzielaniu zgody na zawarcie przez Danię umów międzynarodowych wspomnianego rodzaju. |

3. Aspekty prawne wniosku 3.1. Krótki opis proponowanych działań Komisja proponuje zmianę decyzji Rady 2006/325/WE i decyzji Rady 2006/326/WE w celu wprowadzenia do nich przepisów dotyczących wykonania art. 5 ust. 2 równoległych umów. Do wykonania obu równoległych umów przewidziano identyczną procedurę. Wprowadzono rozróżnienie między dwiema sytuacjami i każdej z nich przypisano inną procedurę wyrażania zgody przez Wspólnotę Europejską. Wspólnym mianownikiem obu sytuacji jest upoważnienie Komisji przez Radę do wyrażenia zgody w imieniu Wspólnoty Europejskiej. Pierwsza sytuacja dotyczy przypadków, w których państwa członkowskie zostały już upoważnione do zawarcia danej umowy międzynarodowej. Za przykład może posłużyć Międzynarodowa konwencja o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi z 2000 r. (Konwencja o olejach bunkrowych), gdzie Wspólnota upoważniła już państwa członkowskie do podpisania, ratyfikacji tej konwencji lub do przystąpienia do niej w interesie Wspólnoty (zob. decyzja Rady 2002/762/WE upoważniająca państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty, do podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi z 2000 r. (Konwencji o olejach bunkrowych)[7]). Kolejnym przykładem jest zawarty 12 lutego 2004 r. protokół zmieniający Konwencję o odpowiedzialności osób trzecich w dziedzinie energii jądrowej z dnia 29 lipca 1960 roku (zob. decyzja Rady 2003/882/WE upoważniająca państwa członkowskie będące umawiającymi się stronami Konwencji o odpowiedzialności osób trzecich w dziedzinie energii jądrowej z dnia 29 lipca 1960 roku do podpisania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, Protokołu zmieniającego tą Konwencję[8] oraz decyzja Rady 2004/294/WE upoważniająca państwa członkowskie będące umawiającymi się stronami Konwencji paryskiej o odpowiedzialności osób trzecich w dziedzinie energii jądrowej z dnia 29 lipca 1960 r. do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, Protokołu zmieniającego tą Konwencję lub przystąpienia do niego[9]). Pierwsza sytuacja obejmie także przypadki, w których sama Wspólnota stała się stroną umów międzynarodowych wywierających wpływ na rozporządzenie Bruksela I lub rozporządzenie dotyczące doręczania dokumentów. W opisanych przypadkach ustanawia się procedurę uproszczoną, biorąc pod uwagę fakt, że Wspólnota przeanalizowała już możliwość wywarcia przez daną umowę międzynarodową wpływu na te instrumenty wspólnotowe i przewidziała w razie konieczności zabezpieczenia zapewniające, by we właściwych przypadkach zastosowanie znalazły akty prawa wspólnotowego. W takich sytuacjach Komisja będzie upoważniona do udzielenia Danii zgody w imieniu Wspólnoty Europejskiej. Druga sytuacja obejmuje wszystkie przypadki, które nie znalazły się w pierwszej kategorii opisanej powyżej. W takich przypadkach należy omówić z państwami członkowskimi możliwość wywarcia przez umowę międzynarodową, którą zamierza zawrzeć Dania, wpływu na wspomniane rozporządzenia. Państwa członkowskie będą zatem zaangażowane w proces decyzyjny w ramach procedury komitetowej. W takich sytuacjach Komisja będzie upoważniona do udzielenia Danii zgody w imieniu Wspólnoty Europejskiej za pośrednictwem procedury komitetowej. 3.2. Podstawa prawna Podstawę prawną obu wniosków stanowi art. 61 lit. c) w związku z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy i art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE. |

2009/0031 (CNS)

Wniosek

DECYZJA KOMISJI

zmieniająca decyzję 2006/326/WE w celu ustanowienia procedury wykonania art. 5 ust. 2 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 61 lit. c) w związku z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy i art. 300 ust. 3 akapit pierwszy,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego[10],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Stosowanie przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1393/2007 z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczącego doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000[11] rozszerzono na Danię na mocy Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych, zawartej decyzją Rady 2006/326/WE[12].

(2) Artykuł 5 ust. 2 umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii stanowi, że Dania powstrzyma się od zawierania umów międzynarodowych, które mogą mieć wpływ na rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 lub zmieniać jego zakres zastosowania, chyba że odbywa się to w porozumieniu ze Wspólnotą oraz że dokonane zostały odpowiednie ustalenia dotyczące stosunku omawianej umowy do danej umowy międzynarodowej.

(3) Ani sama umowa pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii ani decyzja 2006/326/WE nie stanowią w jaki sposób Wspólnota Europejska ma podjąć decyzję w sprawie zgody na zawarcie przez Danię danej umowy międzynarodowej.

(4) Należy ustanowić procedurę wykonania art. 5 ust. 2 umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii. Taka procedura powinna zagwarantować szybkie podejmowanie decyzji w sprawie zgody Wspólnoty Europejskiej.

(5) Należy wprowadzić rozróżnienie między przypadkami, w których Wspólnota Europejska sama stała się już stroną danej umowy międzynarodowej lub w interesie Wspólnoty udzieliła swoim państwom członkowskim upoważnienia w tym zakresie oraz wszystkimi pozostałymi przypadkami.

(6) W związku z powyższym należy wprowadzić zmiany do decyzji 2006/326/WE w celu ustanowienia takiej procedury.

(7) Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[13].

(8) Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Zjednoczone Królestwo i Irlandia uczestniczą w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(9) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i w związku z tym decyzja ta jej nie wiąże ani nie ma do niej zastosowania,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł

W decyzji 2006/326/WE wprowadza się następujące zmiany:

wprowadza się art. 1a i 1b w brzmieniu:

„ Artykuł 1a

Do celów stosowania art. 5 ust. 2 Umowy decyzję w sprawie udzielenia zgody przez Wspólnotę Europejską podejmuje Komisja, jeżeli:

1. Wspólnota Europejska sama stała się już stroną danej umowy międzynarodowej; lub

2. Wspólnota Europejska udzieliła w interesie Wspólnoty Europejskiej swoim państwom członkowskim upoważnienia w tym zakresie.

We wszystkich pozostałych przypadkach decyzję w sprawie udzielenia zgody przez Wspólnotę Europejską podejmuje Komisja zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 1b ust. 2.

Artykuł 1b

1. Komisja jest wspierana przez komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE.”.

Sporządzono w Brukseli dnia r.

W imieniu Rady […]

Przewodniczący

[1] Dz.U. L 120 z 5.5.2006, s. 22.

[2] Dz.U. L 120 z 5.5.2006, s. 23.

[3] Dz.U. L 299 z 16.11.2005, s. 62.

[4] Dz.U. L 300 z 17.11.2005, s. 55.

[5] Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1.

[6] Dz.U. L 324 z 10.12.2007, s. 78.

[7] Dz.U. L 256 z 25.9.2002, s. 7.

[8] Dz.U. L 338 z 23.12.2003, s. 30.

[9] Dz.U. L 97 z 1.4.2004, s. 53.

[10] Dz.U. C […] z […], s. […].

[11] Dz.U. L 324 z 10.12.2007, s. 79.

[12] Dz.U. L 120 z 5.5.2006, s. 23.

[13] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.