19.2.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 41/83

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie łamania praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga (DRK),

—

uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 22 listopada 2007 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga, w szczególności we wschodniej części kraju, oraz jej wpływu na sytuację w regionie,

—

uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego przyjęty w 1998 r., a w szczególności jego art. 7 i 8, które wymieniają gwałt, niewolnictwo seksualne, przymusową prostytucję, wymuszoną ciążę i przymusową sterylizację oraz jakiekolwiek inne formy przemocy seksualnej jako zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne oraz zrównują je z pewną formą tortur i poważną zbrodnią wojenną, niezależnie od tego, czy czyny te popełniane są w sposób systematyczny w trakcie konfliktów międzynarodowych lub wewnętrznych,

—

uwzględniając dwudzieste czwarte sprawozdanie Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych na temat misji Organizacji Narodów Zjednoczonych do Demokratycznej Republiki Konga z dnia 14 listopada 2007 r.,

—

uwzględniając oświadczenie misji Organizacji Narodów Zjednoczonych do Demokratycznej Republiki Konga z dnia 27 lipca 2007 r.,

—

uwzględniając dokument opublikowany w październiku 2007 r. przez Human Rights Watch zatytułowany „Renewed Crisis in North Kivu”(„Zaognienie kryzysu w Kiwu Północnym”),

—

uwzględniając dokument opublikowany w marcu 2005 r. przez Human Rights Watch zatytułowany „Seeking Justice: The Prosecution of Sexual Violence in the Congo War”(„Dążenie do sprawiedliwości: ściganie przypadków przemocy seksualnej podczas wojny w Kongu”),

—

uwzględniając sprawozdanie Amnesty International za rok 2007,

—

uwzględniając finansowany przez ONZ plan działań humanitarnych na rzecz Demokratycznej Republiki Konga na rok 2008 z dnia 11 grudnia 2007 r.,

—

uwzględniając analizy i informacje z zakresu pomocy humanitarnej przekazane w dniu 13 grudnia 2007 r. przez Biuro ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej,

—

uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że wojna i niepokoje we wschodniej części DRK wywołały falę aktów przemocy o niespotykanej skali wobec kobiet ze strony uzbrojonych grup rebeliantów, jak również sił rządowych, policyjnych oraz wojska,

B.

mając na uwadze, że kobiety we wschodniej części DRK są nieustannie atakowane na niespotykaną skalę oraz mając na uwadze, że zdaniem Podsekretarza Generalnego ONZ ds. Humanitarnych DRK odnotowuje najwięcej przypadków przemocy seksualnej na świecie,

C.

mając na uwadze gwałty popełniane w obozach dla uchodźców wewnętrznych, w których wielu mieszkańców szuka schronienia przed walkami, które tylko w 2007 r. zmusiły do opuszczenia domów i wiosek ponad 400 000 osób,

D.

mając na uwadze, że zdaniem Specjalnego Przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ w DRK okrucieństwa popełniane na kobietach obejmują często gwałt, gwałt zbiorowy, niewolnictwo seksualne oraz morderstwo oraz mają daleko idące konsekwencje, niszcząc kobiety fizycznie i psychicznie,

E.

mając na uwadze, że, zgodnie z danymi planu działań humanitarnych na rzecz DRK na rok 2008, w 2007 r. zgłoszono 32 353 przypadki gwałtu, co najprawdopodobniej stanowi tylko ułamek całkowitej liczby,

F.

mając na uwadze rezolucję nr 1325 (2000) Rady Bezpieczeństwa ONZ, która podkreśla, że wszystkie państwa są odpowiedzialne za zakończenie bezkarności i pociągnięcie do odpowiedzialności winnych zbrodni przeciw ludzkości i zbrodni wojennych, włącznie z przestępstwami związanymi z przemocą seksualną i inną przemocą wobec kobiet i dziewcząt,

G.

mając na uwadze, że gwałt wydaje się być używany jako sposób na upokorzenie kobiet przed ich rodzinami i społecznościami, a co za tym idzie, zniszczenie integralności, ducha i spójności tych wspólnot,

H.

wyrażając zaniepokojenie, że kobiety i dziewczęta będące ofiarami gwałtu cierpią z powodu powszechnej dyskryminacji społecznej i odrzucenia przez ich rodzinę i wspólnotę, podczas gdy oprawcy są bezkarni, co stanowi dodatkowy powód zgłaszania przez ofiary jedynie części przypadków gwałtu,

I.

wyrażając głęboki niepokój z powodu niedostosowania wysiłków w zakresie przeprowadzania śledztw w sprawach dotyczących tego rodzaju zbrodni, braku środków ochronnych dla świadków, ofiar i rodzin ofiar, braku informacji na temat przypadków i odpowiedniej opieki medycznej dla ofiar,

J.

mając na uwadze, że przyjęte przez parlament DRK w 2006 r. nowe prawo w zakresie przemocy seksualnej, którego celem było przyspieszenie rozpatrywania spraw o gwałt i zaostrzenie kar, nie odniosło jak dotychczas oczekiwanych skutków,

K.

mając na uwadze wspólne oświadczenie Ruandy i DRK, podpisane w Nairobi w dniu 10 grudnia 2007 r., wzywające do znalezienia wszechstronnego rozwiązania kwestii obecności grup zmilitaryzowanych w Kiwu, które są odpowiedzialne za przemoc seksualną i inne przypadki łamania praw człowieka,

L.

mając na uwadze, że wiele lat konfliktu zbrojnego pociągnęło za sobą bezpośrednio i pośrednio 4 miliony ofiar bezpośrednich i pośrednich i spowodowało opuszczenie przez co najmniej 1,5 miliona osób, w większości kobiety i dzieci, ich domostw, jak również zniszczenie społeczno-gospodarczej infrastruktury DRK,

1.

zdecydowanie potępia stosowanie gwałtu jako broni w walce i przypomina, że Międzynarodowy Trybunał Karny ma jurysdykcję w takich przypadkach, podobnie jak DRK;

2.

domaga się w szczególności, aby winni przypadków przemocy seksualnej wobec kobiet byli zgłaszani na policję, identyfikowani, ścigani i karani zgodnie z krajowym i międzynarodowym prawem karnym;

3.

wzywa rząd DRK, aby położył kres bezkarności i wdrożył nowe prawo przyjęte przez swój parlament, które piętnuje przemoc seksualną i przewiduje zaostrzenie kar dla oprawców;

4.

wzywa wspólnotę międzynarodową do podjęcia wszelkich koniecznych kroków w celu wsparcia właściwych władz krajowych w zakresie ścigania takich przypadków i pociągania winnych do odpowiedzialności;

5.

wzywa UE do przyznania znacznych funduszy na zapewnienie pomocy medycznej, prawnej i socjalnej ofiarom wykorzystywania seksualnego i upodmiotowić kobiety i dziewczęta w celu zapobiegania dalszemu wykorzystywaniu seksualnemu;

6.

wzywa wszystkie siły biorące udział w walkach na wschodzie DRK do poszanowania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, zaprzestania wszelkich ataków wobec kobiet i innej ludności cywilnej i umożliwienia agencjom pomocy humanitarnej zapewnienia pomocy ofiarom;

7.

domaga się od UE i ONZ formalnego uznania gwałtu, wymuszonej ciąży, niewolnictwa seksualnego i wszelkich innych form przemocy seksualnej za zbrodnie przeciwko ludzkości, poważne zbrodnie wojenne, jak również formę tortur, niezależnie od tego, czy czyny te popełniane są w sposób systematyczny;

8.

wzywa wszystkie państwa członkowskie należące do ONZ, które wysłały personel na misję pokojową ONZ do DRK, do zbadania wszelkich skarg dotyczących wykorzystywania seksualnego, szczególnie w odniesieniu do nieletnich, oraz do jak najszybszego postawienia przed sądem sprawców tych czynów; w związku z tym domaga się wzmocnienia mandatu misji pokojowej ONZ w zakresie ochrony ludności cywilnej przed przemocą na tle seksualnym;

9.

wzywa ONZ, Unię Afrykańską, UE i pozostałych partnerów DRK do podjęcia wszelkich możliwych kroków w celu wdrożenia skutecznego mechanizmu monitorowania i dokumentowania przemocy seksualnej w DRK oraz zapewnienia kobietom skutecznej i odpowiedniej pomocy oraz ochrony, szczególnie tym przebywającym na wschodzie kraju;

10.

wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu wywołanego przemocą seksualną ogromnego eksodusu ludności z obszarów wiejskich i podkreśla, że powtarzalność przypadków przemocy na tle seksualnym, jak również ogólna „kultura przemocy seksualnej”, niszczy wszelkie związki społeczne i stanowi prawdziwe zagrożenie dla państwa;

11.

z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęcie konferencji na temat pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju w Gomie (w Kiwu Północnym) i wyraża nadzieję, że zaprzestanie wrogich działań w trakcie trwania konferencji jest pierwszym krokiem w kierunku zbudowania zaufania pomiędzy walczącymi stronami; wzywa uczestników do podjęcia kwestii przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt oraz zobowiązania się do pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności;

12.

wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia, w tym pomocy finansowej, organizatorom konferencji pokojowej w Kiwu, aby umożliwić społeczeństwu uczestnictwo w poszukiwaniu trwałych rozwiązań;

13.

wzywa rząd DRK i misję ONZ w DRK do zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa członkom organizacji humanitarnych;

14.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, rządom państw członkowskich, rządom Demokratycznej Republiki Konga i krajów regionu Wielkich Jezior, instytucjom Unii Afrykańskiej i Sekretarzowi Generalnemu ONZ.