19.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 312/93

1–2

3–6

7–12

1.

Europejskie Centrum Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii (zwane dalej „Centrum”) zostało ustanowione na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1035/97 z dnia 2 czerwca 1997 r. (1). Do głównych zadań Centrum należy dostarczanie Unii i państwom członkowskim wiarygodnych informacji na temat rasizmu, ksenofobii i antysemityzmu w Unii Europejskiej oraz współpraca w tych dziedzinach z Radą Europy.

2.

Tabela 1 w sposób skrótowy przedstawia kompetencje i działania Centrum. Najważniejsze informacje pochodzące ze sprawozdania finansowego sporządzonego przez Centrum za rok budżetowy 2005 zostały przedstawione w tabelach 2, 3 i 4.

3.

Niniejszą opinię skierowaną do Parlamentu Europejskiego i Rady na mocy art. 185 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (2) sporządzono w wyniku zbadania sprawozdania finansowego Centrum, zgodnie z postanowieniami art. 248 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

4.

Sprawozdanie finansowe Centrum za rok budżetowy zakończony dnia 31 grudnia 2005 r (3). zostało sporządzone przez jego dyrektora, zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1035/97, i przekazane Trybunałowi, który jest zobowiązany do wydania opinii na temat wiarygodności tego sprawozdania oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u jego podstaw.

5.

Trybunał przeprowadził kontrolę zgodnie ze swoimi strategiami i standardami, które opierają się na międzynarodowych standardach kontroli, przystosowanych do specyfiki Wspólnoty. Kontrola została przygotowana i przeprowadzona w celu uzyskania wystarczającej pewności, że sprawozdanie finansowe jest wiarygodne, a transakcje leżące u jego podstaw legalne i prawidłowe.

6.

Trybunał uzyskał uzasadnioną podstawę do wydania poniższej opinii.

7.

Chociaż wskaźnik wykorzystania środków na zobowiązania w roku budżetowym 2005 wyniósł ponad 90 % Trybunał zauważył, że w przypadku kosztów administracyjnych wskaźnik przeniesienia środków na zobowiązania przekroczył 50 % oraz że ogólnie rzecz biorąc, wskaźnik anulowania środków przeniesionych jest wysoki (między 15 % a 25 %, w zależności od tytułu). Sytuacja ta świadczy o tym, że Centrum powinno ulepszyć programowanie swoich wydatków i monitorowanie ich realizacji. Przesunięcia środków między pozycjami budżetowymi powinny być uzasadnione i udokumentowane zgodnie z obowiązującymi przepisami.

8.

Trybunał zwraca uwagę, że zarządzanie kosztami działań nie zostało wdrożone, pomimo iż przewiduje to rozporządzenie finansowe Centrum, wzorowane na rozwiązaniu zastosowanym do budżetu ogólnego w celu ulepszenia monitorowania prowadzonej działalności. W tym kontekście osiągnięcie celów Centrum nie powinno sprowadzać się do wykonania serii zadań, ale być oceniane w zależności od stopnia, w jakim przyczyniło się do osiągnięcia celów określonych w rozporządzeniu bazowym. Program pracy Centrum z założenia powinien przedstawiać realizację tych celów w ujęciu operacyjnym i w sposób mierzalny.

9.

Centrum nie dysponuje systemem programowania i zarządzania zakupami wyposażenia. Ponadto Centrum nie przeprowadza regularnej kontroli swojego stanu posiadania, mimo że taka kontrola uwiarygodniłaby informacje o posiadanych aktywach.

10.

W systemie kontroli wewnętrznej Centrum zaobserwowano różne niedociągnięcia. Ustanowione przez urzędnika zatwierdzającego procedury finansowe nie zostały opisane. W szczególności urzędnik zatwierdzający nie zatwierdził systemów, za pośrednictwem których on i oddelegowani przez niego urzędnicy zatwierdzający przekazują informacje księgowemu. Zasada rozdziału obowiązków nie była ściśle przestrzegana, w szczególności między funkcjami związanymi z inicjowaniem i weryfikacją transakcji. Ponadto, w odniesieniu do zobowiązań, listy kontroli ex ante powinny uwzględniać kryteria należytego zarządzania finansami.

11.

Nie zawsze stosowana była zasada, zgodnie z którą członkowie komisji rekrutacyjnej zawsze powinni mieć grupę zaszeregowania równą lub wyższą od tej, na jaką przeprowadzana jest rekrutacja.

12.

Ogłaszane przez Centrum zaproszenia do składania ofert nie zawierają dokładnych informacji na temat minimalnych wymagań co do jakości deklarowanej przez oferentów ani wagi kryterium cenowego. Sytuacja ta nie pozwala na zapewnienie wystarczającej przejrzystości i stwarza ryzyko obniżenia jakości produktów i usług, które mają zostać dostarczone/wyświadczone. Z wyjątkiem uzasadnionych przypadków należy stosować kryterium stosunku jakości do ceny, gdyż gwarantuje to, że przy danej cenie jakość nabywanych produktów i usług będzie maksymalna.