52006PC0126

[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 14.3.2006

KOM(2006) 126 wersja ostateczna

1997/0335 (COD)

KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO na mocy art. 251 ust. 2 akapit drugi Traktatu WE dotyczący

wspólnego stanowiska Rady w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylającej dyrektywę Rady 82/714/EWG

1997/0335 (COD)

KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO na mocy art. 251 ust. 2 akapit drugi Traktatu WE dotyczący

wspólnego stanowiska Rady w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylającej dyrektywę Rady 82/714/EWG

1. INFORMACJE OGÓLNE

Data przekazania wniosku PE i Rady (dokument COM(1997) 644 wersja ostateczna – 1997/0335 (COD)): | 9 grudnia 1997 r. |

Data wydania opinii przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny: | 25 marca 1998 r. |

Data wydania opinii przez Parlament Europejski, pierwsze czytanie: | 20 października 1998 r. |

Zmiana podstawy prawnej w związku z wejściem w życie Traktatu z Amsterdamu wprowadzającego procedurę współdecyzji dla sektora transportu: | 1 maja 1999 r. |

Data potwierdzenia opinii Parlamentu Europejskiego przyjętej w pierwszym czytaniu: | 16 września 1999 r. |

Data przekazania zmienionego wniosku (dokument COM(2000) 419 wersja ostateczna): | 19 lipca 2000 r. |

Data osiągnięcia w Radzie częściowej zgody politycznej odnośnie do części normatywnej projektu dyrektywy: | 9 grudnia 2004 r. |

Data jednomyślnego przyjęcia wspólnego stanowiska: | 23 lutego 2006 r. |

2. CEL WNIOSKU KOMISJI

Zmieniony wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 82/714/EWG z dnia 4 października 1982 ustanawiającą wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej ma na celu dostosowanie wspólnotowych wymagań technicznych do zaawansowanych norm obowiązujących w żegludze na Renie i ustanowienie jednolitych regulacji dla całej sieci europejskich wodnych dróg śródlądowych. Powinien on także, w drodze procedury komitologii, ułatwić przyszłe dostosowanie tych wymagań technicznych w świetle postępu technicznego i rozwoju wynikającego z prac innych organizacji międzynarodowych, w szczególności Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie (CCNR).

Rynek wewnętrzny i rozwój swobodnej żeglugi na wszystkich wodnych drogach śródlądowych UE wymagają ujednolicenia lub dostosowania wymagań technicznych oraz wymogów bezpieczeństwa do najwyższych standardów. Dzięki temu nastąpi dalsza poprawa zarówno jeśli chodzi o swobodny przepływ towarów, jak i normy w zakresie bezpieczeństwa i ochrony środowiska naturalnego oraz standardy społeczne. Równocześnie ujednolicenie wymagań technicznych i wzajemne uznawanie świadectw poprawi warunki uczciwej konkurencji i stworzy prawdziwie równe reguły gry w dziedzinie wodnego transportu śródlądowego na jednolitym rynku.

3. UWAGI DOTYCZĄCE WSPÓLNEGO STANOWISKA

W LATACH 1999–2004 DYSKUSJE W RADZIE NIE BYłY PROWADZONE ZE WZGLęDU NA KWESTIę DOPUSZCZENIA STATKÓW ZE śWIADECTWAMI WSPÓLNOTOWYMI DO żEGLUGI NA RENIE. O ILE POPRAWIONA KONWENCJA O ŻEGLUDZE NA RENIE NIE PRZEWIDYWAłA UZNAWANIA śWIADECTW NIEWYSTAWIONYCH PRZEZ PAńSTWA POłOżONE NAD RENEM I BELGIę, SYTUACJA TA ZMIENIłA SIę WRAZ Z PRZYJęCIEM I WEJśCIEM W żYCIE (DNIA 1 GRUDNIA 2004 R.) PROTOKOłU DODATKOWEGO NR 7 DO POWYżSZEJ KONWENCJI. Po stworzeniu podstawy prawnej dla uznawania świadectw wydanych przez organy inne niż z państw położonych nad Renem i Belgii, Rada mogła osiągnąć częściową zgodę polityczną dotyczącą części normatywnej projektu dyrektywy, a kilka miesięcy później także w sprawie treści załączników.

Rada zgodziła się z zasadniczymi wytycznymi wniosku Komisji, nieznacznie zmieniając treść niektórych artykułów w celu ich doprecyzowania lub uwzględnienia zastrzeżeń zgłoszonych przez państwa członkowskie. Komisja jest zdania, że poprawki te nie zmieniają celów jej wniosku.

Tekst wspólnego stanowiska oddaje nie tylko aktualne stanowisko Rady, lecz uwzględnia także prawie wszystkie poprawki Parlamentu wniesione w pierwszym czytaniu.

Większość z tych poprawek ma charakter formalny, często polegający na zmianie wyrazów, zwrotów, ustępów lub artykułów. Na przykład uwzględniono poprawkę Parlamentu dotyczącą rezygnacji ze sztywnego terminu wprowadzenia przez państwa członkowskie przepisów dostosowujących do dyrektywy i uzależnienia go od dnia publikacji. W tym celu do art. 3 ust. 1 lit. a), art. 5 ust. 5 lit. a), art. 8 ust. 1 i 2, art. 13 ust. 2 i 3, art. 22, art. 23 i art. 25 oraz do załączników wprowadzono odniesienie do terminu wejścia w życie dyrektywy.

Ponieważ postęp techniczny i rozwój wynikający z prac innych organizacji międzynarodowych, tj. CCNR, nie ustawały w trakcie „hibernacji” dyrektywy, wspólna grupa robocza ekspertów z państw członkowskich UE, CCNR oraz Komisji Europejskiej pracowała bez przerwy od 2002 r. w celu dostosowania obszernych załączników technicznych do dyrektywy. W trakcie tej procedury dołączono do dyrektywy trzy nowe załączniki o numerach 7, 8 i 9. Rada włączyła wyniki tych prac do wspólnego stanowiska.

Rada przyjęła także poprawkę Parlamentu, uwzględnioną w zmienionym wniosku Komisji, dotyczącą umieszczenia statków żeglugi pasażerskiej w wykazie definicji (załącznik II, część I, rozdział 1, art. 1.01, sekcja 19). Ponadto dodano nowy rozdział do załącznika II do dyrektywy dotyczący statków żeglugi pasażerskiej, opracowany przez wspomniany zespół ekspertów (załącznik II, część II, rozdział 15a).

Rada wprowadziła ograniczoną liczbę zmian, które można uznać za zgodne z celami pierwotnego wniosku Komisji oraz wniosku zmienionego.

(1) Najważniejsza zmiana dotyczy art. 3 w odniesieniu do „ obowiązku posiadania świadectwa ”. Brzmienie tego artykułu, zapewniające równoważność wymagań technicznych określonych w załączniku II do dyrektywy z wymaganiami technicznymi ustalonymi Poprawioną Konwencją o Żegludze na Renie, jest wynikiem szczegółowych uzgodnień pomiędzy Komisją Europejską a państwami członkowskimi UE, będącymi członkami CCNR. Artykuł ten ma zasadnicze znaczenie, gdyż na jego podstawie świadectwa wydane na mocy dyrektywy dają prawo do żeglugi na Renie równe z prawami jakie dają świadectwa wydane przez państwa położone nad Renem i Belgię.

(2) Komisja może poprzeć zmianę art. 5 dotyczącego „ dodatkowych lub ograniczonych wymagań technicznych dla określonych stref ”, mającą na celu uwzględnienie zastrzeżeń zgłoszonych przez niektóre państwa członkowskie, które chciałyby mieć możliwość niestosowania przepisów przejściowych podanych w rozdziale 24a załącznika II w przypadkach, gdy ich stosowanie spowodowałoby złagodzenie obowiązujących krajowych norm bezpieczeństwa.

(3) Art. 19 dotyczący „ procedury komitetowej ” został zmieniony i uwzględnia ogólne zasady procedury komitetowej zgodnie z art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE.

(4) Z formalnego punktu widzenia Rada zmieniła wniosek w taki sposób, że powstała nowa wersja dyrektywy, zastępująca obecną dyrektywę 82/714/EWG. Oznacza to, że zawiera on również wszystkie artykuły obecnej dyrektywy, które nie zostały zmienione, oraz dodany nowy artykuł 25 dotyczący „ uchylenia dyrektywy 82/714/EWG ”.

(5) Zmieniono brzmienie nowego art. 27 dotyczącego „ adresatów ” w celu uściślenia, że dyrektywa skierowana jest tylko do tych państw członkowskich, które posiadają wodne drogi śródlądowe, o których mowa w art. 1 ust. 1. Komisja może przyjąć to ograniczenie.

4. UWAGI KOŃCOWE

Z powyższych względów Komisja uznaje, że wspólne stanowisko jednomyślnie przyjęte przez Radę w dniu 23 lutego 2006 r. nie zmienia celów i koncepcji wniosku i w związku z tym Komisja może je poprzeć, tym bardziej, że wspólne stanowisko we właściwy sposób uwzględnia poprawki zaproponowane przez Parlament Europejski w pierwszym czytaniu oraz zmieniony wniosek Komisji.

5. DEKLARACJA KOMISJI

Komisja złożyła jednostronną deklarację w związku z przyjęciem wspólnego stanowiska (zob. załącznik I).

ZAŁĄCZNIK I

Deklaracja Komisji

W procesie wdrażania niniejszej dyrektywy Komisja zobowiązuje się do ścisłej współpracy z CCNR, zarówno jeśli chodzi o dostosowanie załączników, jak i stosowanie dyrektywy przez państwa członkowskie, a także do uwzględnienia wszystkich inicjatyw podejmowanych przez CCNR w tym zakresie.