18.8.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 202/33

1.

Projekt opiera się na sprawozdaniu okresowym przedłożonym przez Komisję w kwietniu 2003 r. na mocy art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez OLAF (1). Projekt ten jest również kontynuacją oświadczenia, które Przewodniczący Komisji złożył przed Komisją Kontroli Budżetowej w dniu 18 listopada 2003 r. podczas prezentacji programu legislacyjnego i programu prac Komisji na rok 2004. Celem projektu Komisji jest wzmocnienie skuteczności operacyjnej OLAF-u poprzez umożliwienie Urzędowi skoncentrowania się na jego priorytetach i przyspieszenie dochodzeń dzięki wyjaśnieniu niektórych procedur. Jednakże oświadczenie Przewodniczącego sięgało dalej niż projekt złożony przez Komisję, gdyż poza uregulowaniem procedur dochodzeniowych zakładało reorganizację samego Urzędu.

2.

Przewodniczący Komisji stwierdził, że ponowne skoncentrowanie działań OLAF-u na funkcji dochodzeniowej oznacza, że niektóre zadania horyzontalne, niezwiązane z dochodzeniami, mogą z pożytkiem zostać włączone w zakres działań innych departamentów Komisji oraz że zarządzanie OLAF-em musi zostać ponownie przeanalizowane (2). Przewodniczący zaproponował także „zwiększenie skuteczności OLAF-u — wobec coraz większej ilości powierzanych mu zadań w rozszerzonej Unii — poprzez zwiększenie zatrudnienia, ponowne skoncentrowanie swoich działań na funkcji dochodzeniowej i dostosowanie rozporządzenia…”. Z propozycji wystosowanych przez Przewodniczącego Komisji jedynie ostatnia (dostosowanie rozporządzenia) jest uwzględniona w projekcie zmiany rozporządzenia nr 1073/1999. Wprowadzenie zmian w faktycznych zadaniach Urzędu wymagałoby zmiany decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 1999 r. ustanawiającej Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (3).

3.

Zgodnie z preambułą celem projektu jest zmiana rozporządzenia w pięciu głównych kwestiach, bez podważania w jakikolwiek sposób uprawnień i zadań Państw Członkowskich oraz w poszanowaniu zasad pomocniczości i proporcjonalności. Kwestie te są następujące:

4.

Uwagi zawarte poniżej uwzględniają ustalenia z kontroli przeprowadzonej w Urzędzie, przedstawione w sprawozdaniu specjalnym nr 1/2005 Trybunału Obrachunkowego.

5.

Zastosowanie zasady swobody decyzji w sprawie wszczynania dochodzeń może być uważane za poprawę skuteczności i Trybunał pochwala tę zmianę. Jednakże natychmiastowy efekt praktyczny będzie ograniczony. Jak przedstawiono w sprawozdaniu specjalnym, Urząd nie otrzymuje aż tylu uzasadnionych doniesień, żeby musiał dokonywać wyboru, które dochodzenia należy wszczynać.

6.

Określanie priorytetów i harmonogramu jest ze sobą wzajemnie powiązane. Doświadczenie pokazało, że wiele wszczętych przez Urząd dochodzeń przekracza rozsądny okres (12–18 miesięcy). W tej sytuacji należałoby ustalić czas trwania dochodzeń.

7.

Trybunał popiera propozycję wzmocnienia obowiązku informowania przez Urząd danych instytucji lub organów o wszczęciu dochodzenia. Skreślenie w obecnym art. 4 ust. 5 prawa do opóźnienia przekazania takiej informacji wprowadza jednak pewną niejednoznaczność. Brak prawnego uregulowania tej kwestii oznacza, że istnieje możliwość nieujawnienia informacji. Projekt Komisji powinien zostać zmieniony w celu zapewnienia, by przekazywanie informacji nie było opóźniane bez uzasadnienia, pod pretekstem, że zachowanie tajności jest warunkiem koniecznym dla skuteczności dochodzenia.

8.

Rozporządzenie (Euratom, EC) nr 2185/96 stanowi, że „kontrole na miejscu oraz inspekcje są przeprowadzane przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich” w zakresie wsparcia dla rolnictwa, funduszy strukturalnych i środków własnych.

9.

Projekt zakłada, że rozporządzenie to zakresem stosowania obejmie wydatki bezpośrednie (polityki wewnętrzne, pomoc zewnętrzna itp.). Powinno to wzmocnić arsenał dostępnych dla Urzędu środków interwencyjnych, w szczególności w zakresie współpracy z władzami krajowymi. Kontrole Trybunału potwierdziły, że istnieją braki w tym zakresie. Dlatego też w tej kwestii Trybunał pochwala projekt Komisji.

10.

Komisja uważa, że podstawowe zasady, którym podlegają dochodzenia, powinny zostać zawarte w rozporządzeniu. Trybunał popiera tę opinię.

11.

Należy zapewnić zgodność z procedurami prawnymi dotyczącymi dochodzeń. Zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 zażalenia w trakcie dochodzenia dotyczące dochodzeń prowadzonych przez śledczych OLAF-u należy składać u dyrektora Urzędu. Nie jest to rozwiązanie zadowalające, gdyż nie gwarantuje ono składającemu zażalenie obiektywnego rozpatrzenia jego wniosku. W przypadku gdy osoby objęte dochodzeniem uważały, że ich podstawowe prawa zostały naruszone, zwracały się one do Rzecznika Praw Obywatelskich. Procedura ta okazała się niezadowalająca, gdyż czasem prowadziła do interwencji Rzecznika Praw Obywatelskich w toku dochodzeń. W projekcie Komisji zadanie kontroli postępowania śledczych powierzono Komitetowi Nadzoru. To rozwiązanie nie jest lepsze, gdyż jest ono sprzeczne z zasadą, że Komitet nie interweniuje w dochodzenia w toku.

12.

Analiza legalności działań dochodzeniowych powinna zostać powierzona organowi bezstronnemu i niezaangażowanemu w prowadzenie dochodzeń z powodu innych aspektów jego uprawnień.

13.

W swoim projekcie Komisja nie rozjaśnia roli Komitetu Nadzoru w kwestii niezgodności pomiędzy zasadą nieinterweniowania w dochodzenia a obowiązkiem uzyskania opinii z Komitetu w trakcie dochodzenia, który zachodzi w przypadku przekroczenia dwunastomiesięcznego okresu lub w przypadku gdy Komitet musi zostać poinformowany przed przekazaniem sprawy organom sądowniczym. Dlatego też bardziej stanowcze potwierdzenie zasady, że Komitet Nadzoru nie interweniuje w dochodzenia w toku, wydaje się konieczne.

14.

Komisja proponuje zwiększenie składu Komitetu Nadzoru z pięciu do siedmiu członków. Propozycja ta nie jest oparta na żadnej obiektywnej analizie zadań Komitetu i procedur operacyjnych. Obowiązki członków są nieregularne i nie umożliwiają im dogłębnego badania dokumentacji. W celu bardziej efektywnego wykonywania swoich obowiązków byłoby wskazane, aby przynajmniej kilku członków posiadało wcześniejsze doświadczenie w sprawach wspólnotowych, w szczególności w dziedzinie dochodzeń.

15.

Zgodnie z art. 11 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1073/1999, Komitet Nadzoru musi zebrać się co najmniej dziesięć razy w roku. Jednakże jeżeli Komitet ma skoncentrować się na chronieniu niezależności funkcji dochodzeniowej OLAF-u, nie może on mieć obowiązku spotykania się prawie co miesiąc. Ponadto analiza roli i procedur operacyjnych Komitetu Nadzoru powinna doprowadzić do redukcji stanowisk w sekretariacie Komitetu.