(1)

W art. 39 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/892 (2) przewiduje się, że dodatkowa należność celna przywozowa, o której mowa w art. 182 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, może być stosowana w odniesieniu do produktów oraz w okresach wymienionych w załączniku VII do tego rozporządzenia wykonawczego. Dodatkową należność celną przywozową stosuje się, jeśli ilość dowolnych produktów wprowadzonych do swobodnego obrotu w dowolnym okresie obowiązywania określonym w tym załączniku przekracza wielkość progową przywozu dla tego produktu w danym roku. Nie można nakładać dodatkowych należności przywozowych, jeżeli przywóz prawdopodobnie nie zakłóci funkcjonowania rynku Unii lub jeżeli skutki takiego nałożenia byłyby nieproporcjonalne do zakładanego celu.

(2)

Zgodnie z art. 182 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 wielkości progowe w odniesieniu do przywozu, określane do celów ewentualnego stosowania dodatkowych należności celnych przywozowych za niektóre owoce i warzywa, wynoszą 125 % średniego przywozu każdego danego produktu w okresie składania wniosków za poprzednie trzy lata, ponieważ konsumpcja krajowa nie jest brana pod uwagę. Na podstawie danych przekazanych przez państwa członkowskie za lata 2019, 2020 i 2021 należy ustalić wielkości progowe dla niektórych owoców i warzyw w odniesieniu do lat 2023 i 2024.

(3)

Biorąc pod uwagę, że okres stosowania ewentualnych dodatkowych należności celnych przywozowych określonych w załączniku VII do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/892 w odniesieniu do szeregu produktów rozpoczyna się dnia 1 stycznia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2023 r.,