1.   Państwa członkowskie prowadzą coroczne kontrole występowania w odniesieniu do roślin żywicielskich w celu wykrycia określonego agrofaga na swoim terytorium.

2.   Te kontrole występowania są przeprowadzane przez właściwe organy lub pod urzędowym nadzorem właściwych organów.

3.   Kontrole występowania przeprowadza się na podstawie poziomu ryzyka. Odbywają się one na otwartej przestrzeni, w tym na obszarach upraw, sadów, winnic, jak również w szkółkach, centrach ogrodniczych lub ośrodkach handlu, na obszarach naturalnych i w innych odpowiednich miejscach.

4.   Kontrole występowania polegają na pobieraniu próbek i przeprowadzaniu testów roślin przeznaczonych do sadzenia. Przy uwzględnieniu wytycznych Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (Urząd) dotyczących miarodajnych pod względem statystycznym i opartych na analizie ryzyka kontroli występowania Xylella fastidiosa – zastosowany projekt kontroli występowania i plan pobierania próbek muszą być w stanie określić w danym państwie członkowskim, przy poziomie ufności wynoszącym co najmniej 80 %, poziom występowania zakażonych roślin wynoszący 1 %.

5.   Kontrole występowania przeprowadza się w odpowiednim czasie w danym roku pod względem możliwości wykrycia określonego agrofaga, biorąc pod uwagę biologię tego agrofaga i jego wektorów, występowanie i biologię roślin żywicielskich, a także informacje naukowe i techniczne, o których mowa w karcie kontroli występowania agrofaga Xylella fastidiosa opracowanej przez Urząd.

6.   Występowanie określonego agrofaga monitoruje się za pomocą jednego z badań molekularnych wymienionych w załączniku IV. W przypadku uzyskania wyników dodatnich na obszarach innych niż obszary wyznaczone występowanie określonego agrofaga potwierdza się wynikiem dodatnim kolejnego badania molekularnego wymienionego w tym załączniku, ukierunkowanego na inne części genomu. Badania te przeprowadza się na tej samej próbce roślin lub, w stosownych przypadkach w zależności od wykorzystanego badania molekularnego – na tym samym ekstrakcie z roślin.

7.   Identyfikację podgatunku określonego agrofaga przeprowadza się w odniesieniu do każdego gatunku roślin uznanych za zakażone określonym agrofagiem na danym obszarze wyznaczonym. Identyfikację tę przeprowadza się za pomocą badań molekularnych wymienionych w załączniku IV sekcja B.

8.   Państwa członkowskie przekazują wyniki kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, zgodnie z art. 22 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/2031.

1.   Każde państwo członkowskie opracowuje plan awaryjny. Plan awaryjny określa działania, które należy podjąć na terytorium danego państwa członkowskiego, dotyczące:

Każde państwo członkowskie aktualizuje swój plan awaryjny, stosownie do przypadku, do dnia 31 grudnia każdego roku. Plany awaryjne ustanowione na mocy decyzji wykonawczej (UE) 2015/789 są aktualizowane do dnia 31 grudnia 2020 r.

2.   Oprócz elementów, o których mowa w art. 25 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/2031, plan awaryjny zawiera wszystkie następujące elementy:

1.   W przypadku urzędowego potwierdzenia występowania określonego agrofaga dane państwo członkowskie niezwłocznie ustanawia wyznaczony obszar.

Jeżeli potwierdzono jedynie występowanie jednego lub większej liczby poszczególnych podgatunków określonego agrofaga, dane państwo członkowskie może wyznaczyć obszar wyłącznie w odniesieniu do tych podgatunków.

W przypadku oczekiwania na potwierdzenie występowania podgatunku dane państwo członkowskie wyznacza ten obszar w odniesieniu do określonego agrofaga i jego wszystkich ewentualnych podgatunków.

2.   Obszar wyznaczony obejmuje strefę zakażoną i strefę buforową.

Strefa zakażona ma promień co najmniej 50 m wokół rośliny uznanej za zakażoną określonym agrofagiem.

Strefa buforowa ma następującą szerokość:

3.   Komisja aktualizuje i publikuje wykaz obszarów wyznaczonych ustanowionych przez państwa członkowskie, o których została poinformowana zgodnie z art. 18 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2016/2031.

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 4 strefę buforową otaczającą strefę zakażoną ustanowioną do celów zwalczania można zmniejszyć do szerokości nie mniejszej niż 1 km, o ile istnieje wysoki poziom ufności, że początkowe występowanie określonego agrofaga nie doprowadziło do jego rozprzestrzeniania i w przypadku gdy spełnione zostały wszystkie następujące warunki:

2.   Zmniejszając szerokość strefy buforowej zgodnie z ust. 1, dane państwo członkowskie niezwłocznie przedstawia Komisji i pozostałym państwom członkowskim uzasadnienie tego zmniejszenia.

3.   Na zasadzie odstępstwa od art. 4 dane państwo członkowskie może podjąć decyzję o nieustanawianiu natychmiast obszaru wyznaczonego, jeśli spełnione są wszystkie następujące warunki:

4.   W przypadku, o którym mowa w ust. 3, dane państwo członkowskie:

1.   Jeżeli w ramach kontroli występowania, o których mowa w art. 10, określony agrofag nie zostanie wykryty na obszarze wyznaczonym przez okres czterech lat, wyznaczenie to może zostać zniesione. W takich przypadkach dane państwo członkowskie powiadamia o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy dane państwo członkowskie zmniejszyło strefę buforową do szerokości nie mniejszej niż 1 km zgodnie z art. 5 ust. 1, państwo członkowskie może znieść wyznaczenie tego obszaru po 12 miesiącach od momentu jego początkowego ustanowienia, jeżeli spełnione są oba następujące warunki:

3.   W przypadku gdy wyznaczenie obszaru zostało zniesione zgodnie z ust. 2, określone rośliny znajdujące się na ustanowionym wcześniej obszarze wyznaczonym są poddawane intensywnym kontrolom występowania w ciągu kolejnych dwóch lat. W tym celu oraz przy uwzględnieniu wytycznych Urzędu dotyczących miarodajnych pod względem statystycznym i opartych na analizie ryzyka kontroli występowania Xylella fastidiosa – projekt kontroli występowania i plan pobierania próbek muszą być w stanie określić, przy poziomie ufności wynoszącym co najmniej 80 %, poziom występowania zakażonych roślin wynoszący 1 %.

4.   Znosząc wyznaczenie obszaru po 12 miesiącach od chwili jego określenia, dane państwo członkowskie niezwłocznie przedstawia Komisji i pozostałym państwom członkowskim uzasadnienie tego zniesienia.

1.   Dane państwo członkowskie natychmiast usuwa ze strefy zakażonej:

2.   Przy usuwaniu roślin, o których mowa w ust. 1, dane państwo członkowskie uwzględnia wszelkie niezbędne środki ostrożności i organizuje usunięcie na podstawie poziomu ryzyka stwarzanego przez te rośliny.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b), c) i d) państwa członkowskie mogą zdecydować, że pojedyncze określone rośliny urzędowo wyznaczone jako rośliny o wartości historycznej nie muszą zostać usunięte, o ile zostały spełnione wszystkie następujące warunki:

1.   Dane państwo członkowskie stosuje odpowiednie zabiegi fitosanitarne w strefie zakażonej przeciwko populacji wektora określonego agrofaga we wszystkich jego stadiach. Państwo to stosuje te zabiegi przed usunięciem i w trakcie usuwania roślin, o których mowa w art. 7 ust. 1. Takie zabiegi obejmują skuteczne chemiczne, biologiczne lub mechaniczne zabiegi przeciwko wektorom, z uwzględnieniem warunków lokalnych.

2.   Dane państwo członkowskie stosuje praktyki rolnicze w celu kontroli populacji wektora określonego agrofaga we wszystkich jego stadiach, w strefie zakażonej oraz w strefie buforowej. Stosuje te praktyki w najbardziej odpowiednim okresie roku, niezależnie od usunięcia danych roślin. Praktyki te obejmują skuteczne chemiczne, biologiczne lub mechaniczne zabiegi przeciwko wektorom, stosownie do przypadku, z uwzględnieniem warunków lokalnych.

1.   Dane państwo członkowskie niszczy rośliny i części roślin, o których mowa w art. 7 ust. 1, w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie się określonego agrofaga, na miejscu lub w pobliskiej lokalizacji wyznaczonej do tego celu w obrębie strefy zakażonej lub, pod warunkiem że rośliny te lub części roślin są pokryte siatką chroniącą od wektorów, w najkrótszej odległości od tego miejsca.

2.   Dane państwo członkowskie może zdecydować, na podstawie poziomu ryzyka, o ograniczeniu zniszczenia jedynie do gałęzi i liści oraz o poddaniu odnośnego drewna zabiegowi fitosanitarnemu, o którym mowa w art. 8 ust. 1. System korzeniowy tych roślin usuwa się lub dewitalizuje z zastosowaniem odpowiedniego zabiegu fitosanitarnego w celu uniknięcia pojawiania się odrośli.

1.   Dane państwo członkowskie wprowadza wszelkie inne środki, które mogą przyczynić się do zwalczenia określonego agrofaga, zgodnie z międzynarodowym standardem dla środków fitosanitarnych („ISPM”) nr 9 (9), i do zastosowania zintegrowanego podejścia zgodnie z zasadami określonymi w standardzie ISPM nr 14 (10).

2.   Dane państwo członkowskie wprowadza środki w celu zaradzenia szczególnym kwestiom lub komplikacjom, co do których można mieć uzasadnione obawy, że uniemożliwią, utrudnią lub opóźnią zwalczanie, w szczególności problemom związanym z odpowiednim zniszczeniem wszystkich roślin zakażonych lub roślin, u których podejrzewa się zakażenie, lub kwestiom związanym z dostępnością ich lokalizacji, publiczną lub prywatną własnością czy osobami lub podmiotami za nie odpowiedzialnymi.

3.   Dane państwo członkowskie przeprowadza odpowiednie dochodzenia w celu zidentyfikowania źródła zakażenia. Identyfikuje ono rośliny żywicielskie związane z danym przypadkiem zakażenia, włącznie z tymi, które zostały przemieszczone przed ustanowieniem obszaru wyznaczonego. Wyniki takich dochodzeń są przekazywane Komisji i państwom członkowskim, z których dane rośliny pochodzą, państwom członkowskim, przez które były przemieszczane, i państwom członkowskim, do których zostały przemieszczone.

1.   Dane państwo członkowskie usuwa wszystkie rośliny uznane za zakażone określonym agrofagiem na podstawie monitorowania, o którym mowa w art. 15 ust. 2.

Usuwanie odbywa się niezwłocznie po urzędowym stwierdzeniu występowania określonego agrofaga lub, w przypadku wykrycia określonego agrofaga poza sezonem lotów wektora, usuwanie to odbywa się przed kolejnym sezonem lotów wektora. Wprowadza się wszelkie niezbędne środki ostrożności, aby uniknąć rozprzestrzeniania się określonego agrofaga i jego wektorów w trakcie takiego usuwania i po nim.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 dane państwo członkowskie może, w celach naukowych, podjąć decyzję o nieusuwaniu roślin uznanych za zakażone określonym agrofagiem, w miejscach, gdzie znajdują się rośliny o szczególnej wartości kulturowej i społecznej, o których mowa w art. 15 ust. 2 lit. b).

1.   Dane państwo członkowskie stosuje odpowiednie zabiegi fitosanitarne przeciwko populacji wektora określonego agrofaga we wszystkich jego stadiach na roślinach, o których mowa w art. 13 ust. 1, przed ich usunięciem oraz wokół roślin, o których mowa w art. 13 ust. 2. Takie zabiegi obejmują skuteczne chemiczne, biologiczne lub mechaniczne zabiegi przeciwko wektorom, z uwzględnieniem warunków lokalnych.

2.   Na obszarach, o których mowa w art. 15 ust. 2 lit. a) i b), dane państwo członkowskie stosuje praktyki rolnicze w celu kontroli populacji wektora określonego agrofaga we wszystkich jego stadiach w najbardziej odpowiednim okresie każdego roku. Takie praktyki obejmują skuteczne chemiczne, biologiczne lub mechaniczne zabiegi przeciwko wektorom, z uwzględnieniem warunków lokalnych.

1.   W promieniu 50 m wokół roślin, które zostały uznane za zakażone określonym agrofagiem, dane państwo członkowskie, przynajmniej w częściach strefy zakażonej, o których mowa w ust. 2, natychmiast pobiera próbki i przeprowadza testy następujących roślin:

2.   Dane państwo członkowskie monitoruje, w najbardziej odpowiednim czasie, występowanie określonego agrofaga w ramach corocznych kontroli występowania z uwzględnieniem informacji, o których mowa w karcie kontroli występowania agrofaga Xylella fastidiosa opracowanej przez Urząd. Monitorowanie takie odbywa się co najmniej w następujących częściach strefy zakażonej wymienionej w załączniku III:

Na tych częściach strefy zakażonej dane państwo członkowskie pobiera próbki i przeprowadza testy gatunków roślin żywicielskich uznanych za zakażone na obszarze wyznaczonym, zgodnie z art. 2 ust. 6. W tym celu, przy uwzględnieniu wytycznych Urzędu dotyczących miarodajnych pod względem statystycznym i opartych na analizie ryzyka kontroli występowania Xylella fastidiosa – projekt kontroli występowania i plan pobierania próbek muszą być w stanie określić, przy poziomie ufności wynoszącym co najmniej 90 %, poziom występowania zakażonych roślin wynoszący 0,7 %. Dane państwo członkowskie pobiera również próbki i przeprowadza testy populacji wektora pod kątem występowania określonego agrofaga.

3.   Ust. 2 lit. a) nie ma zastosowania w przypadku wysp, które w całości podlegają środkom ograniczającym rozprzestrzenianie i są położone w odległości ponad 5 km do najbliższego terytorium lądowego Unii.

4.   W strefach buforowych dane państwo członkowskie pobiera próbki i przeprowadza testy roślin żywicielskich, a także innych roślin wykazujących objawy wskazujące na możliwe zakażenie tym agrofagiem lub podejrzewanych o zakażenie tym agrofagiem. W tym celu, przy uwzględnieniu wytycznych Urzędu dotyczących miarodajnych pod względem statystycznym i opartych na analizie ryzyka kontroli występowania Xylella fastidiosa – projekt kontroli występowania i plan pobierania próbek muszą być w stanie określić, przy poziomie ufności wynoszącym co najmniej 90 %, poziom występowania zakażonych roślin wynoszący 1 %, przy założeniu, że pierwsze 400 m przylegające do stref zakażonych stwarza większe ryzyko.

5.   Państwo członkowskie monitoruje występowanie określonego agrofaga w wektorach w częściach strefy zakażonej, o których mowa w ust. 2, i w strefie buforowej w celu określenia ryzyka dalszego rozprzestrzeniania stwarzanego przez wektory i oceny skuteczności środków kontroli fitosanitarnej stosowanych zgodnie z art. 14.

1.   Dane państwo członkowskie, na miejscu lub w pobliskiej lokalizacji przeznaczonej do tego celu w obrębie strefy zakażonej wymienionej w załączniku III, niszczy rośliny i części roślin, które uznano za zakażone określonym agrofagiem, w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie się określonego agrofaga.

2.   Dane państwo członkowskie może podjąć decyzję o ograniczeniu zniszczenia jedynie do gałęzi i liści oraz poddanie odnośnego drewna odpowiednim zabiegom fitosanitarnym zgodnie z art. 14 ust. 1, jeżeli stwierdzi, że rośliny te nie stwarzają żadnego ryzyka dalszego rozprzestrzeniania się określonego agrofaga. System korzeniowy tych roślin usuwa się lub dewitalizuje z zastosowaniem odpowiedniego zabiegu fitosanitarnego w celu uniknięcia pojawiania się odrośli.

1.   Właściwy organ może zatwierdzić stanowisko produkcji do celów art. 19 i 21 jedynie wówczas, gdy spełnia ono wszystkie poniższe warunki:

2.   W przypadku gdy podczas corocznych kontroli właściwe organy wykryją obecność określonego agrofaga lub uszkodzenia w ochronie fizycznej, o której mowa w ust. 1 lit. b), niezwłocznie cofają zatwierdzenie danego miejsca i tymczasowo zawieszają przemieszczanie określonych roślin poza dane obszary wyznaczone oraz z odpowiednich stref zakażonych do stref buforowych.

3.   Każde państwo członkowskie ustanawia i aktualizuje wykaz wszystkich miejsc zatwierdzonych zgodnie z ust. 1.

Państwo to przekazuje ten wykaz Komisji i pozostałym państwom członkowskim niezwłocznie po jego ustanowieniu lub aktualizacji.

1.   Określone rośliny, które nigdy nie były uprawiane na obszarze wyznaczonym, mogą być przemieszczane w obrębie Unii tylko wtedy, jeżeli były uprawiane w miejscu spełniającym następujące warunki:

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 przeznaczone do sadzenia rośliny Coffea, Lavandula dentata L., Nerium oleander L., Olea europaea L., Polygala myrtifolia L. i Prunus dulcis (Mill.) D.A. Webb, inne niż nasiona, mogą zostać przemieszczone po raz pierwszy w obrębie Unii jedynie wówczas, gdy spełnione są poniższe warunki:

1.   Rośliny żywicielskie pochodzące z państwa trzeciego, w którym stwierdzono występowanie określonego agrofaga, mogą być wprowadzane do Unii jedynie wówczas, gdy spełnione są następujące warunki:

2.   Rośliny żywicielskie pochodzące z państwa trzeciego, w którym stwierdzono występowanie określonego agrofaga, i uprawiane in vitro przez cały cykl produkcyjny mogą być wprowadzane do Unii jedynie wówczas, gdy spełnione są następujące warunki:

1.   Państwa członkowskie przeprowadzają systematyczne kontrole urzędowe określonych roślin przemieszczanych poza obszar wyznaczony lub ze strefy zakażonej do strefy buforowej.

2.   Kontrole takie przeprowadza się przynajmniej w miejscach, w tym na drogach, lotniskach i w portach, w których rośliny żywicielskie przemieszczane są ze stref zakażonych do stref buforowych lub innych części terytorium Unii.

3.   Kontrole te obejmują kontrolę dokumentacji i kontrolę tożsamości określonych roślin.

4.   Kontrole te prowadzone są niezależnie od deklarowanego pochodzenia określonych roślin, własności czy osób lub podmiotów odpowiedzialnych za nie.

5.   W przypadku gdy kontrole te wykażą, że warunki określone w art. 19–23 nie są spełnione, państwo członkowskie, które przeprowadziło te kontrole, niezwłocznie niszczy, na miejscu lub w pobliskiej lokalizacji, roślinę niespełniającą wymogów. Działanie to podejmuje się przy zachowaniu wszelkich koniecznych środków ostrożności, aby uniknąć rozprzestrzeniania się określonego agrofaga i jakichkolwiek wektorów przenoszonych przez taką roślinę w trakcie usuwania i po nim.

1.   Wszystkie przesyłki roślin żywicielskich wprowadzane do Unii z państwa trzeciego poddaje się kontroli urzędowej w miejscu wprowadzenia do Unii lub w miejscu przeznaczenia określonym zgodnie z dyrektywą Komisji 2004/103/WE (14).

2.   W przypadku roślin żywicielskich pochodzących z obszarów, na których stwierdzono występowanie określonego agrofaga, właściwy organ przeprowadza kontrolę polegającą na pobieraniu próbek i przeprowadzaniu testów partii określonych roślin w celu potwierdzenia nieobecności określonego agrofaga, stosując plan pobierania próbek, który jest w stanie określić, przy poziomie ufności wynoszącym co najmniej 80 %, poziom występowania zakażonych roślin wynoszący 1 %, z uwzględnieniem standardu ISPM nr 31.

3.   Ust. 2 nie ma zastosowania do roślin żywicielskich, które były uprawiane przez cały cykl produkcyjny in vitro i są transportowane w przezroczystych pojemnikach w sterylnych warunkach.

1.   Państwa członkowskie udostępniają ogółowi społeczeństwa, podróżnym, podmiotom profesjonalnym oraz przewoźnikom międzynarodowym informacje na temat zagrożenia określonym agrofagiem na terytorium Unii. Udostępniają te informacje publicznie w formie ukierunkowanych kampanii informacyjnych na odpowiednich stronach internetowych właściwego organu lub innych stronach internetowych przez niego wyznaczonych.

2.   W obrębie obszarów wyznaczonych dane państwo członkowskie podnosi świadomość społeczną na temat zagrożeń związanych z określonym agrofagiem oraz środków wprowadzonych w celu zapobiegania jego wprowadzeniu do Unii i rozprzestrzenianiu się na jej terytorium. Zapewnia ono ogółowi społeczeństwa, podróżnym i odpowiednim podmiotom informacje na temat granic obszaru wyznaczonego, strefy zakażonej i strefy buforowej. Dane państwo członkowskie informuje również odpowiednie podmioty o środkach, które należy wprowadzić wobec wektora, jak określono w art. 8 i 14.

1.   Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim sprawozdanie dotyczące środków wprowadzonych w poprzednim roku zgodnie z art. 2, 4 i 5, art. 7–18 i art. 32, stosownie do przypadku, oraz dotyczące wyników wprowadzenia tych środków.

Wyniki kontroli występowania przeprowadzonych na podstawie art. 10 i 15 na obszarach wyznaczonych przekazywane są Komisji z użyciem formularzy, o których mowa w załączniku V.

2.   Do dnia 31 grudnia każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim plan określający środki, które należy wprowadzić w następnym roku zgodnie z art. 2, 4 i 5, art. 7–18 i art. 32, stosownie do przypadku. W planie tym określa się harmonogram dotyczący każdego środka, terminy realizacji środków oraz przydzielony budżet w odniesieniu do wszystkich środków.

3.   W przypadkach uzasadnionych wzrostem odnośnego zagrożenia fitosanitarnego państwa członkowskie dostosowują odnośne środki i odpowiednio aktualizują plan, o którym mowa w ust. 2. Informację o takiej aktualizacji przekazują niezwłocznie Komisji i pozostałym państwom członkowskim.

4.   Dane państwo członkowskie niezwłocznie powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie o każdym urzędowym stwierdzeniu występowania określonego agrofaga w lokalizacjach, o których mowa w art. 15 ust. 2 lit. a).