20.5.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 149/67

(1)

Od 2001 r. określenie państw trzecich, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu lub są z niego zwolnieni, jest dokonywane na podstawie kryteriów ustanowionych w motywie 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 539/2001 (2). Ewoluujący charakter polityki wizowej Unii oraz rosnąca potrzeba zapewnienia większej spójności między polityką wizową a innymi dziedzinami polityki Unii uzasadnia uwzględnienie pewnych dodatkowych kryteriów przy dokonywaniu przeglądu wykazów państw trzecich zawartych w załącznikach I i II do rozporządzenia (WE) nr 539/2001.

(2)

Określenie państw trzecich, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu lub są z niego zwolnieni, powinno być dokonywane na podstawie przemyślanej indywidualnej oceny. Oceny tej należy dokonywać okresowo i może ona prowadzić do przedstawienia wniosków ustawodawczych w sprawie zmian w załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 539/2001, niezależnie od możliwości wprowadzenia w tych załącznikach zmian dotyczących poszczególnych państw w związku z wystąpieniem szczególnych okoliczności, na przykład w wyniku procesu liberalizacji reżimu wizowego lub jako ostateczna konsekwencja czasowego zawieszenia zwolnienia z obowiązku wizowego.

(3)

Treść wykazów państw trzecich w załącznikach I i II do rozporządzenia (WE) nr 539/2001 powinna pozostawać zgodna z kryteriami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Niektóre państwa trzecie, w przypadku których nastąpiła zmiana sytuacji w odniesieniu do tych kryteriów, powinny zostać przeniesione z jednego załącznika do drugiego.

(4)

Utrzymanie obowiązku wizowego w stosunku do obywateli następujących państw: Dominika, Grenada, Kiribati, Mikronezja, Nauru, Palau, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny, Samoa, Timor Wschodni, Tonga, Trynidad i Tobago, Tuvalu, Wyspy Marshalla, Wyspy Salomona, Vanuatu oraz Zjednoczone Emiraty Arabskie, nie jest już uzasadnione. Państwa te nie stwarzają żadnego zagrożenia z punktu widzenia nielegalnej migracji ani zagrożenia dla porządku publicznego i bezpieczeństwa Unii, zgodnie z kryteriami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. W związku z powyższym obywatele tych państw powinni zostać zwolnieni z obowiązku wizowego w przypadku całkowitego pobytu nie dłuższego niż 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu, a wzmianki o tych państwach powinny zostać przeniesione do załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 539/2001.

(5)

Komisja powinna ponadto dokonać oceny sytuacji Kolumbii i Peru w odniesieniu do kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie umów dwustronnych o ruchu bezwizowym między Unią a tymi państwami.

(6)

Zwolnienie obywateli Dominiki, Grenady, Kiribati, Kolumbii, Mikronezji, Nauru, Palau, Peru, Saint Lucii, Saint Vincent i Grenadyn, Samoa, Timoru Wschodniego, Tonga, Trynidadu i Tobago, Tuvalu, Wysp Marshalla, Wysp Salomona, Vanuatu oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich z obowiązku wizowego nie powinno jednak wejść w życie dopóki – w celu zapewnienia pełnej wzajemności – nie zostaną zawarte umowy dwustronne o ruchu bezwizowym między Unią a tymi państwami.

(7)

Z danych statystycznych wynika, że grupy obywateli brytyjskich obecnie wymienione w części 3 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 539/2001 nie stwarzają ryzyka w kontekście nielegalnej imigracji do obszaru Schengen oraz że większość z nich zamieszkuje wyspy w regionie Karaibów, który wykazuje silne więzi i podobieństwa do państw sąsiadujących, których obywatele są zwolnieni z obowiązku wizowego. Te grupy obywateli brytyjskich powinny zatem zostać zwolnione z obowiązku wizowego w przypadku całkowitego pobytu nie dłuższego niż 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu, a wzmianki o tych grupach powinny zostać przeniesione do załącznika II tego rozporządzenia.

(8)

Rozwój prawa międzynarodowego, pociągający za sobą zmiany statusu lub oznaczeń niektórych państw lub podmiotów, powinien znaleźć odzwierciedlenie w załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 539/2001. Do załącznika I do tego rozporządzenia należy dodać wzmiankę o Sudanie Południowym, ponieważ kraj ten ogłosił niepodległość w dniu 9 lipca 2011 r. i uzyskał członkostwo w Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniu 14 lipca 2011 r.

(9)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (3), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B decyzji Rady 1999/437/WE (4).

(10)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B i C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (6).

(11)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B i C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (8).

(12)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (9); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu, nie jest nim związane ani go nie stosuje.

(13)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (10); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(14)

W odniesieniu do Cypru niniejsze rozporządzenie jest aktem opartym na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r.

(15)

W odniesieniu do Bułgarii i Rumunii niniejsze rozporządzenie jest aktem opartym na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2005 r.

(16)

W odniesieniu do Chorwacji niniejsze rozporządzenie jest aktem opartym na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2011 r.

(17)

Rozporządzenie (WE) nr 539/2001 powinno zostać odpowiednio zmienione,

1)

przed art. 1 dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł -1

Celem niniejszego rozporządzenia jest określenie państw trzecich, których obywatele objęci są obowiązkiem wizowym, oraz państw trzecich, których obywatele są zwolnieni z tego obowiązku, w oparciu o indywidualną ocenę szeregu kryteriów odnoszących się między innymi do nielegalnej imigracji, porządku oraz bezpieczeństwa publicznego, korzyści gospodarczych, w szczególności w zakresie turystyki i handlu zagranicznego, oraz do stosunków Unii z danymi państwami trzecimi, w tym w szczególności w zakresie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, a także do skutków spójności regionalnej i wzajemności.”;

2)

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

3)

w załączniku II wprowadza się następujące zmiany: