1)

trwałość i skuteczność wsparcia udzielanego za pośrednictwem poprzednich wspólnych działań oraz decyzji Rady;

2)

wzmacnianie miejscowej infrastruktury poszczególnych państw wspierającej bezpieczeństwo jądrowe;

3)

wzmacnianie prawnej i regulacyjnej infrastruktury państw;

4)

wzmacnianie systemów i środków bezpieczeństwa jądrowego w przypadku materiałów jądrowych i innych materiałów promieniotwórczych;

5)

wzmacniane infrastruktury instytucjonalnej w państwach i ich możliwości zarządzania materiałami jądrowymi i promieniotwórczymi pozostającymi poza kontrolą regulacyjną;

6)

wspieranie świadomości i zwiększanie możliwości państw w zakresie reagowania i odporności na cyberprzestępczość mającą wpływ na bezpieczeństwo narodowe i jądrowe;

7)

możliwości laboratoryjne odpowiadające na cyberprzestępczość dotyczącą broni jądrowej.

—

Przeprowadzana przez MAEA ocena zapotrzebowania państw odbiorców na wzmacnianie bezpieczeństwa jądrowego, stosuje metodologię i kryteria opracowane na mocy decyzji 2010/585/WPZiB. Ocena ta będzie obejmowała odnośne kryteria ze wszystkich siedmiu obszarów wymienionych powyżej.

—

Wybór państw, w których realizowane będą przedsięwzięcia, opierać się będzie na wynikach oceny ogólnej i innych stosownych aspektach.

—

Przekazanie zarysu wyników oceny zapotrzebowania na wsparcie bezpieczeństwa jądrowego w państwach odbiorcach, zarówno na szczeblu danego państwa, jak i w konkretnych obiektach, miejscach, w przypadku transportu lub innych urządzeń, w których materiały jądrowe i promieniotwórcze są wykorzystywane lub składowane, łącznie z infrastrukturą zarządzania materiałami pozostającymi poza kontrolą regulacyjną.

—

W odniesieniu do wszystkich siedmiu obszarów wymienionych powyżej, zostaną określone państwa odbiorcy i przedsięwzięcia oraz zostanie przekazany wykaz proponowanych państw odbiorców i odbiorców rezerwowych (mających drugi priorytet), którzy otrzymają wsparcie na mocy niniejszej decyzji.

—

wniesienie wkładu w globalne działania na rzecz osiągnięcia na całym świecie rzeczywistego bezpieczeństwa w przypadku wykorzystywania, składowania oraz transportu materiałów jądrowych i innych materiałów promieniotwórczych, a także w przypadku związanych z nimi obiektów, czemu służyć ma wspieranie państw – na ich wniosek – w wysiłkach na rzecz ustanowienia i utrzymania rzeczywistego bezpieczeństwa jądrowego, przyjmujące postać wskazówek, pomocy w budowaniu zdolności, rozwoju zasobów ludzkich i stabilności oraz zmniejszaniu ryzyka,

—

pomoc w przestrzeganiu międzynarodowych instrumentów prawnych związanych z bezpieczeństwem jądrowym oraz we wdrażaniu takich instrumentów, a także wzmacnianie międzynarodowej współpracy i koordynacji pomocy udzielanej za pośrednictwem programów dwustronnych i innych międzynarodowych inicjatyw w sposób, który przyczyniłby się także do ułatwienia bezpiecznego, zapewniającego ochronę, pokojowego stosowania energii jądrowej i instalacji wykorzystujących substancje promieniotwórcze,

—

określenie państw odbiorców przez zgromadzenie wyników misji oceniających, istniejących informacji posiadanych przez MAEA oraz wyników rozmów między danym państwem a MAEA.

—

Zapewnienie trwałości, ciągłej skuteczności i wpływu zapoczątkowanych na mocy poprzednich wspólnych działań oraz decyzji Rady, w tym poprzez systemy techniczne, personel oraz działania konsolidacyjne lub odsyłanie.

—

Zwiększanie korzyści płynących ze wsparcia oraz działań międzynarodowych, regionalnych i krajowych, by zapewnić dobrej jakości wsparcie w zakresie personelu, a także wsparcie techniczne i naukowe poprzez sprawne wykorzystywanie zasobów.

—

Ocena trwałości, skuteczności i wpływu zadań, które zrealizowano na podstawie poprzednich wspólnych działań oraz decyzji Rady.

—

Wprowadzenie – w państwach, które otrzymały wsparcie w zakresie bezpieczeństwa jądrowego – systemu zapewniania jakości, w tym testowanie i wdrożenie pilotażowe.

—

Określenie, jakie dalsze wsparcie byłoby potrzebne, aby utrzymać lub zapewnić zamierzoną trwałość poprawy w zakresie bezpieczeństwa jądrowego.

—

Zapewnianie wsparcia służącego dalszemu funkcjonowaniu sprzętu oraz wspomagającego kompetentny personel, poprzez dalszą pomoc służącą nadaniu ram instytucjonalnych miejscowym możliwościom konserwacji sprzętu, napraw źle działającego sprzętu lub wymiany uszkodzonych części, a także zapewnieniu – w możliwie jak największym stopniu – udziału państw w regionalnych staraniach na rzecz budowania zdolności.

—

Stały dostęp do kompetentnego personelu przez umożliwianie szkolenia i kształcenia.

—

Opracowanie i weryfikacja, we współpracy i w koordynacji z odpowiednimi organami państwowymi i innymi inicjatywami UE, krajowego zintegrowanego planu wspierania bezpieczeństwa jądrowego (INSSP), oraz prowadzenie misji doradczych służących jako podstawa poprawiania bezpieczeństwa jądrowego w danym państwie.

—

Pomoc państwom w zapewnianiu dostępności krajowego wsparcia technicznego i naukowego oraz w rozwijaniu zasobów ludzkich, które są konieczne dla skutecznego i trwałego bezpieczeństwa jądrowego.

—

Opracowanie lub weryfikacja INSSP dostosowanych do konkretnego, całościowego zapotrzebowania danego państwa oraz określanie wyników i zaleceń w celu poprawy bezpieczeństwa w danym państwie.

—

Koordynowanie działań związanych z tworzeniem krajowych NSSC z obecnymi i przyszłymi centrami doskonałości UE ds. CBRN i innymi działaniami w odnośnych regionach.

—

Zapewnianie sprzętu i usług ekspertów w celu wspierania tworzenia krajowych centrów wspierania bezpieczeństwa jądrowego, upowszechnianie tworzenia odpowiednich procedur bezpieczeństwa jądrowego i ułatwianie wykorzystywania zdobytych doświadczeń i wzorcowych rozwiązań do ciągłej poprawy oraz stosowania w szerszej perspektywie CBRN.

—

Wzmocnienie krajowych ram prawnych i regulacyjnych, a także zdolności państw do stworzenia regionalnej wymiany wzorcowych rozwiązań mających zastosowanie do każdego organu zajmującego się bezpieczeństwem materiałów jądrowych i innych materiałów promieniotwórczych pozostających pod kontrolą regulacyjną lub poza nią.

—

Zapewnienie państwom opłacalnych sposobów pomocy w spełnianiu zobowiązań krajowych, regionalnych i międzynarodowych, w uchwalaniu wiążących i międzynarodowych instrumentów prawnych, w tym porozumień o zabezpieczeniach i protokołów dodatkowych, oraz w zaangażowaniu na rzecz niewiążących instrumentów prawnych.

—

Coraz większa liczba państw, które przystąpiły do opracowywania i przyjmowania kompleksowego i spójnego prawodawstwa na szczeblu krajowym obejmującego bezpieczeństwo jądrowe, zabezpieczenia, ochronę i odpowiedzialność za szkody jądrowe, także prawodawstwa opartego na synergiach z działaniami realizowanymi przez Unię za pośrednictwem innych instrumentów, takich jak Instrument Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa Jądrowego oraz Instrument Pomocy Przedakcesyjnej, a także zachęcanie do ujmowania bezpieczeństwa jądrowego jako ważnej kwestii dla państw wyrażających zainteresowanie uruchomieniem programu energii jądrowej.

—

Doradztwo ekspertów świadczone przez służby MAEA, np. międzynarodową służbę bezpieczeństwa jądrowego (INSServ), międzynarodową służbę doradczą ds. ochrony fizycznej (IPPAS), zintegrowany przegląd infrastruktury jądrowej (INIR), zintegrowany przegląd dozoru jądrowego (IRRS), międzynarodową służbę doradczą ds. krajowych systemów ewidencji i kontroli materiałów jądrowych (ISSAS) i inne służby doradcze, a także sprzęt i szkolenia wskazane w udokumentowanych wynikach.

—

Zwiększenie liczby państw, które przestrzegają Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych (CPPNM) i poprawki do niej lub które oświadczyły o swoim zamiarze wdrożenia międzynarodowych aktów prawnych wspierających ramy bezpieczeństwa jądrowego.

—

Wzmocniona krajowa infrastruktura regulacyjna dotycząca bezpieczeństwa radiacyjnego i ochrony materiałów promieniotwórczych zgodnie z Kodeksem postępowania w zakresie bezpieczeństwa i ochrony źródeł promieniotwórczych oraz wskazówkami dotyczącymi wywozu i przywozu źródeł promieniotwórczych.

—

Wzmacnianie krajowych ram prawnych służących wdrażaniu porozumień o zabezpieczeniach i protokołów dodatkowych zawartych między państwami i MAEA, w szczególności dotyczących realizacji kompleksowych krajowych systemów ewidencji i kontroli materiałów jądrowych (SSAC).

—

Wzmocnienie pierwszej linii obrony danego państwa w postaci bezpieczeństwa materiałów jądrowych i innych materiałów radiologicznych oraz powiązanych z nimi obiektów i systemów transportu.

—

Zlokalizowanie i określenie źródeł promieniotwórczych w warunkach, które wskazują na potrzebę przygotowania źródeł i zapewnienia ich bezpiecznego składowania i ochrony w wybranych państwach, w tym odesłanie do państwa pochodzenia lub do dostawcy.

—

Wzmocnienie systemów technicznych i administracyjnych w zakresie księgowości i kontroli materiałów jądrowych, w tym wzmocnienie istniejących SSAC, ustanowionych w celu wdrożenia porozumień o zabezpieczeniach i protokołów dodatkowych, także w państwach o ograniczonych programach jądrowych, i ograniczone zobowiązania w zakresie sprawozdawczości zgodnie z tzw. „protokołami w sprawie małych ilości” załączonymi do porozumień o zabezpieczeniach.

—

Wzmocnienie lub, w stosownych przypadkach, utworzenie krajowych rejestrów promieniotwórczych substancji, materiałów i źródeł w wybranych państwach.

—

Realizacja środków fizycznej ochrony materiałów jądrowych w wybranych obiektach jądrowych i miejscach oraz ochrona źródeł promieniotwórczych w zastosowaniach niejądrowych (na przykład zastosowania medyczne lub przemysłowe czy odpady promieniotwórcze), także, w stosownych przypadkach, przez intensywniejsze regionalne wymiany wzorcowych rozwiązań.

—

Zmniejszone ryzyko powodowane przez źródła promieniotwórcze w trudnych warunkach dzięki skuteczniejszej ochronie fizycznej lub, w stosownych przypadkach, demontaż i transport do bezpiecznego miejsca składowania w danym państwie lub innych wybranych państwach.

—

Zmniejszona liczba źródeł promieniotwórczych w niekontrolowanych warunkach i bez ochrony uzyskana dzięki wsparciu krajowych badań i kampaniom dotyczącym ochrony w wybranych państwach.

—

Ustanowienie i utrzymywanie skutecznych technicznych i administracyjnych systemów do księgowania i kontrolowania bezpieczeństwa materiałów jądrowych, także dzięki nowym SSAC lub wzmocnieniu istniejących SSAC zdolnych do wdrażania porozumień o zabezpieczeniach i protokołów dodatkowych, także w państwach z tzw. „protokołami w sprawie małych ilości”.

—

Wyszkolony personel kwalifikujący się do otrzymania wsparcia w celu zwiększenia prawdopodobieństwa, że system ochrony fizycznej zostanie wdrożony i utrzymany.

—

Realizacja infrastruktury regionalnej służącej zarządzaniu materiałami pozostającymi poza kontrolą regulacyjną.

—

Opracowanie i zastosowanie krajowych struktur służących wykrywaniu problemów z bezpieczeństwem jądrowym.

—

Utworzenie skutecznej, miejscowej zdolności do zarządzania na miejscu popełnienia przestępstwa z użyciem materiałów promieniotwórczych oraz określenie sprawnej, opłacalnej metody opracowywania ekspertyz sądowych dotyczących materiałów jądrowych (w miarę wykonalności, wyniki należy udostępniać także innym krajom danego regionu).

—

Zapewnienie, aby państwa posiadały do dyspozycji niezbędne wsparcie techniczne i możliwości kadrowe, by poprawić działanie krajowych programów bezpieczeństwa cybernetycznego chroniących przed pojawiającymi się zagrożeniami, które mogą mieć wpływ na krajowe bezpieczeństwo jądrowe, stosując wypróbowane technologie do realizacji działań z zakresu zapobiegania cyberprzestępczości i wykrywania jej oraz odbudowy systemów.

—

Wzmocnienie technicznych i administracyjnych systemów ochrony przed działaniami cyberprzestępczymi skierowanymi na cele w infrastrukturze krytycznej obejmujące materiały jądrowe i inne materiały promieniotwórcze oraz powiązane z nimi obiekty i systemy transportu.

—

Utworzenie krajowych sieci propagujących wymianę informacji i pomoc w reagowaniu w odniesieniu do transgranicznych aspektów związanych z bezpieczeństwem cybernetycznym.

—

Utworzenie skutecznego krajowego systemu sieci technicznej i administracyjnej do zapobiegania cyberatakom, ich wykrywania i reagowania na nie.

—

Poprawa regionalnego i międzynarodowego systemu wymiany informacji o działalności cyberprzestępczej w odniesieniu do obecnych i pojawiających się zagrożeń.

—

Poprawa współpracy między państwami w ujmowaniu przestępców i stawianiu ich w stan oskarżenia pod zarzutami popełnienia cyberprzestępstw.

—

Instalacja instrumentów służących obniżaniu „kosztów następczych” cyberprzestępczości w państwach w sensie kosztów pośrednich i bezpośrednich spowodowanych szkodami dla własności intelektualnej, kosztami reagowania i kosztami odzyskania danych.

—

Wzmocnienie krajowych systemów bezpieczeństwa jądrowego przez zmniejszenie natężenia cyberprzestępczych działań i zagrożeń.

—

Poprawa stosunków z partnerami z branży i pomiędzy nimi przy opracowywaniu technologii i usług, które zapewniają wyższy poziom obrony przed cyberprzestępczością i odporności na nią.