16.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 320/1

1.

rezolucję Rady z dnia 14 lutego 2002 r. w sprawie wspierania różnorodności językowej i nauki języków obcych (1); podkreślono w niej, że znajomość języków obcych jest jedną z podstawowych umiejętności, które powinien posiadać każdy obywatel, aby móc faktycznie uczestniczyć w europejskim społeczeństwie wiedzy, a zatem sprzyja ona zarówno integracji, jak i spójności społecznej;

2.

konkluzje Rady Europejskiej obradującej w Barcelonie w dniach 15 i 16 marca 2002 r., w których to konkluzjach wezwano do dalszych działań służących lepszemu opanowywaniu umiejętności podstawowych, w szczególności przez nauczanie wszystkich dzieci od najmłodszych lat dwóch języków obcych (2);

3.

decyzję nr 1983/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego (2008) (3);

4.

konkluzje Rady z dnia 19 maja 2006 r. w sprawie europejskiego wskaźnika kompetencji językowych (4), w których to konkluzjach ponownie stwierdzono, że umiejętność posługiwania się językami obcymi nie tylko sprzyja wzajemnemu zrozumieniu między narodami, lecz także jest podstawowym warunkiem mobilności pracowników i przyczynia się do wzrostu konkurencyjności gospodarki Unii Europejskiej;

5.

konkluzje Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie planu prac w dziedzinie kultury na lata 2008–2010 (5), w których to konkluzjach podkreślono kulturowy aspekt wielojęzyczności, a zwłaszcza jej rolę w dostępie do kultury i jej wpływ na kreatywność;

6.

konkluzje Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie kompetencji międzykulturowych, w których to konkluzjach uznaje się rolę nauki języków i rolę przekładu w zdobywaniu kompetencji międzykulturowych;

7.

konkluzje Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie wielojęzyczności, w których m.in. wezwano Komisję do opracowania do końca 2008 roku wniosków dotyczących kompleksowych ram działania na rzecz wielojęzyczności;

—

komunikat Komisji z dnia 18 września 2008 r. pt. „Wielojęzyczność: atut dla Europy i wspólne zobowiązanie” (6);

—

zieloną księgę Komisji z dnia 3 lipca 2008 r. pt. „Migracja i mobilność: wyzwania i szanse dla wspólnotowych systemów edukacyjnych” (7);

—

różnorodność językowa i kulturowa jest nieodłączoną częścią europejskiej tożsamości, a zarazem wspólnym dziedzictwem, bogactwem i atutem Europy oraz wyzwaniem dla niej;

—

wielojęzyczność jest ważnym przekrojowym zagadnieniem, które dotyczy sfery społecznej, kulturalnej, gospodarczej, a zatem także oświatowej;

—

promowanie rzadszych języków europejskich w istotny sposób służy wielojęzyczności;

—

pozostaje jeszcze wiele do zrobienia, by promować naukę języków obcych i docenić kulturową wartość różnorodności językowej na wszystkich poziomach kształcenia i szkolenia, a równocześnie upowszechniać informacje o wielości języków europejskich i ich znaczeniu w świecie;

—

wielojęzyczność ma również szczególne znaczenie w promowaniu różnorodności kulturowej, m.in. w dziedzinie mediów i treści on-line, oraz w pogłębianiu dialogu międzykulturowego w obrębie samej Europy i dialogu z innym regionami świata; szczególną rolę odgrywa tu przekład, ponieważ tworzy pomosty między językami i kulturami oraz zapewnia szeroki dostęp do dzieł i myśli;

—

różnorodność językowa w Europie wnosi dodatkowy wkład w rozwój stosunków gospodarczych i kulturalnych między Unią Europejską a resztą świata;

—

wielojęzyczność przyczynia się do rozwoju kreatywności, gdyż otwiera dostęp do innych sposobów myślenia, interpretowania świata i przedstawiania wyobrażeń;

a)

propagowały w społeczeństwie — zwłaszcza wśród młodzieży w szkołach o profilu zarówno ogólnym, jak i zawodowym — wiedzę o korzyściach wynikających z różnorodności językowej i nauki języków;

b)

umożliwiały migrantom, zwłaszcza młodzieży, naukę języka państwa przyjmującego, gdyż od niej zależy skuteczna integracja i znalezienie pracy, a równocześnie okazywały szacunek ich językom rodzimym.

a)

starały się zapewniać młodzieży — od najmłodszych lat, poprzez szkolnictwo ogólne aż do szkolnictwa zawodowego i wyższego — zróżnicowaną ofertę i wysoką jakość nauczania języków i wiedzy o kulturze, tak by młodzież ta mogła opanować przynajmniej dwa języki obce i dzięki temu łatwiej odnajdywała się w społeczeństwie opartym na wiedzy;

b)

czyniły wysiłki, by ułatwiać powszechne nabywanie i regularne uzupełnianie umiejętności językowych w ramach uczenia się formalnego, nieformalnego i pozaformalnego;

c)

starały się poszerzać wachlarz języków nauczanych na różnych poziomach edukacji — w tym proponować uznane, a mniej powszechnie używane języki — by uczniowie mogli dokonywać wyboru według takich kryteriów, jak osobiste zainteresowania lub uwarunkowania geograficzne;

d)

zachęcały do uczenia się i popularyzacji języków europejskich nowatorskimi środkami — takimi jak: cyfrowe technologie komunikacyjne i uczenie się na odległość — oraz metodami opartymi np. na wzajemnym rozumieniu się ludzi mówiącymi pokrewnymi językami;

e)

propagowały ocenianie zdobywanej wiedzy przy użyciu uznanych narzędzi, takich jak europejski system opisu kształcenia językowego Rady Europy oraz paszport językowy Europass, a w stosownych przypadkach europejski wskaźnik kompetencji językowych;

f)

szczególną uwagę poświęcały doskonaleniu zawodowemu nauczycieli języków i podwyższaniu kompetencji językowych wszystkich nauczycieli, aby promować nauczanie przedmiotów pozajęzykowych w językach obcych (zintegrowane kształcenie przedmiotowo-językowe — CLIL);

g)

ułatwiały wyjazdy i wymianę nauczycieli języków w Europie, tak by jak najwięcej spośród nich mogło spędzić pewien czas w kraju, w którym mówi się nauczanym przez nich językiem;

h)

korzystały z programu „Uczenie się przez całe życie” i odnośnych programów krajowych, by dać wszystkim grupom docelowym — zwłaszcza szkolącej się młodzieży oraz nauczycielom — szansę wyjazdu, który może pomóc im w doskonaleniu kompetencji językowych, oraz z inicjatyw, takich jak Europejski Znak Innowacyjności w Zakresie Nauczania Języków Obcych, służących opracowywaniu materiałów do nauki języków.

a)

wspierały nauczanie i uczenie się wielu różnorodnych języków, tak by pomóc przedsiębiorstwom, a szczególnie MŚP, zyskać większy dostęp do rynków całego świata — zwłaszcza do rynków wschodzących;

b)

zachęcały do większego uwzględniania umiejętności językowych w rozwoju kariery pracowników, zwłaszcza w małych i średnich przedsiębiorstwach;

c)

w stosownych przypadkach korzystały z europejskich funduszy strukturalnych, by zapewnić specjalistyczne kursy językowe w ramach doskonalenia zawodowego i kształcenia dorosłych;

d)

doceniły i zaczęły wykorzystywać kompetencje językowe obywateli napływowych jako sposób pogłębiania dialogu międzykulturowego oraz zwiększania konkurencyjności gospodarczej.

A.

w ramach istniejących polityk i programów:

B.

zapoczątkowały dyskusję o tym, czy celowy, a na dłuższą metę czy wykonalny jest specjalny program wspierania przekładu, będący na miarę odnośnych wyzwań kulturowych, technologicznych i zawodowych.

a)

zacieśniały współpracę między państwami członkowskimi oraz między ich instytucjami kulturalnymi lub innymi placówkami reprezentującymi je w krajach trzecich oraz propagowały partnerstwa językowe i dialog międzykulturowy z krajami trzecimi;

b)

jak najlepiej wykorzystywały potencjał języków europejskich dla rozwoju dialogu gospodarczego i kulturalnego z resztą świata oraz dla zwiększania roli UE na arenie międzynarodowej;

c)

pogłębiały współpracę zarówno z organizacjami krajowymi, jak i międzynarodowymi — zwłaszcza z Radą Europy i UNESCO — aktywnymi w dziedzinie nauczania języków oraz różnorodności językowej i kulturowej.

1.

wspierała państwa członkowskie w dążeniu do celów określonych w niniejszej rezolucji i by w tym celu wykorzystywała wszystkie możliwości, jakie daje europejska współpraca w dziedzinie edukacji, kultury i innych odnośnych dziedzinach;

2.

w kontekście nowych ram kompleksowego działania na rzecz wielojęzyczności oraz w zakresie swoich kompetencji przyjęła środki mające na celu należyte uwzględnienie językowych potrzeb obywateli i instytucji oraz położyła przy tym szczególny nacisk na:

3.

do połowy 2011 roku sporządziła we współpracy z państwami członkowskimi sprawozdanie na temat realizacji niniejszej rezolucji i podkreśliła w nim szczególnie przykłady dobrych rozwiązań;

4.

okresowo weryfikowała sytuację pod względem umiejętności językowych w Europie, opierając się zwłaszcza na wszelkich badaniach prowadzonych w państwach członkowskich, na europejskim systemie opisu kształcenia językowego, a w stosownych przypadkach, na europejskim wskaźniku kompetencji językowych.