4.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/60

(1)

Pomimo że realizacja zalecenia Rady 98/561/WE z dnia 24 września 1998 r. w sprawie europejskiej współpracy w zakresie zapewniania jakości w szkolnictwie wyższym (3) jest znaczącym sukcesem, o czym świadczy sprawozdanie Komisji z dnia 30 września 2004 r., to jednak nadal występuje potrzeba poprawy funkcjonowania europejskiego szkolnictwa wyższego, w szczególności pod względem jakości, tak aby stało się ono bardziej przejrzyste i godne zaufania dla obywateli europejskich oraz dla studentów i uczonych z innych kontynentów.

(2)

Zalecenie 98/561/WE wzywało do wsparcia i, tam gdzie jest to możliwe, do stworzenia przejrzystych systemów zapewniania jakości. Prawie wszystkie państwa członkowskie utworzyły krajowe systemy zapewniania jakości i zainicjowały lub też umożliwiły utworzenie jednej lub więcej agencji do spraw zapewniania jakości lub akredytacji.

(3)

Zalecenie 98/561/WE wzywało, aby systemy zapewniania jakości były oparte na szeregu ważnych elementów, w tym ocenie programów lub instytucji poprzez oceny wewnętrzne, kontrole zewnętrzne, uczestnictwo studentów, publikację wyników oraz udział międzynarodowy. Wyniki oceny zapewniania jakości odgrywają znaczącą rolę we wspieraniu instytucji szkolnictwa wyższego w podnoszeniu wyników.

(4)

Istotne elementy, o których mowa w motywie 3, zostały z reguły już wdrożone we wszystkich systemach zapewniania jakości i zostały potwierdzone przez europejskich ministrów edukacji w Berlinie we wrześniu 2003 r. w kontekście procesu bolońskiego w dążeniu do stworzenia europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego.

(5)

Do utworzonego w 2000 r. Europejskiego Stowarzyszenia na Rzecz Zapewniania Jakości w Szkolnictwie Wyższym (ENQA) należy coraz więcej agencji do spraw zapewniania jakości lub akredytacji ze wszystkich państw członkowskich.

(6)

W kontekście procesu bolońskiego ministrowie edukacji z 45 krajów przyjęli zaproponowane przez ENQA normy i wytyczne dla zapewniania jakości w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego na posiedzeniu w Bergen w dniach 19–20 maja 2005 r. i w następstwie posiedzenia w Berlinie we wrześniu 2003 r. Z zadowoleniem przyjęli oni również zasadę europejskiego rejestru agencji do spraw zapewniania jakości kształcenia, opartego na krajowej ocenie, i wezwali ENQA do dalszego rozwijania praktyk wdrożeniowych we współpracy z Europejskim Stowarzyszeniem Uniwersytetów (EUA), Europejskim Stowarzyszeniem Instytucji Szkolnictwa Wyższego (EURASHE) i Narodowymi Związkami Studenckimi w Europie (ESIB) i następnie do przedstawienia sprawozdania ministrom za pośrednictwem Grupy Wdrażającej z Bolonii. Ponadto podkreślili oni znaczenie współpracy pomiędzy agencjami uznanymi na poziomie krajowym w celu poszerzenia wzajemnego uznawania akredytacji lub decyzji w sprawie zapewniania jakości.

(7)

Działania UE wspierające zapewnienie jakości powinny być rozwijane w zgodzie z działalnością podejmowaną w kontekście procesu bolońskiego.

(8)

Pożądane jest sporządzenie rejestru niezależnych i godnych zaufania agencji do spraw zapewniania jakości działających w Europie, zarówno regionalnych, jak i krajowych, ogólnych lub specjalistycznych, publicznych lub prywatnych, w celu wspierania przejrzystości w szkolnictwie wyższym i pomocy w uznawaniu kwalifikacji oraz okresów studiów za granicą.

(9)

W kontekście strategii lizbońskiej Rada Europejska w Barcelonie w marcu 2002 r. stwierdziła w swoich konkluzjach, że europejskie systemy edukacji i szkolenia powinny stać się „światowym wzorem jakości”,

1)

zachęcały wszystkie instytucje szkolnictwa wyższego działające na ich terytorium do wprowadzenia lub opracowania rygorystycznych wewnętrznych systemów zapewniania jakości, zgodnie z normami i wytycznymi dla zapewnienia jakości w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego, przyjętymi w Bergen w kontekście procesu bolońskiego;

2)

zachęcały wszystkie agencje do spraw zapewniania jakości lub akredytacji, działające na ich terytorium, do niezależności w ocenach, do stosowania elementów zapewniania jakości określonych w zaleceniu 98/561/WE i do stosowania wspólnego zbioru ogólnych norm oraz wytycznych przyjętych w Bergen, dla celów przeprowadzania ocen. Normy te powinny być dalej rozwijane we współpracy z przedstawicielami sektora szkolnictwa wyższego. Powinny one być stosowane w taki sposób, aby chronić i promować różnorodność i innowacje;

3)

zachęcały przedstawicieli organów krajowych, sektora szkolnictwa wyższego oraz agencji do spraw zapewniania jakości i akredytacji, wraz z partnerami społecznymi, do utworzenia „Europejskiego rejestru agencji do spraw zapewniania jakości” („europejski rejestr”) w oparciu o ocenę krajową, który uwzględnia zasady określone w Załączniku, oraz do zdefiniowania warunków rejestracji i zasad zarządzania rejestrem;

4)

umożliwiały instytucjom szkolnictwa wyższego, działającym na ich terytorium, dokonanie wyboru, spośród agencji do spraw zapewniania jakości lub akredytacji wpisanych do europejskiego rejestru, agencji, która odpowiada ich potrzebom i profilowi, pod warunkiem że jest to zgodne z ich ustawodawstwem krajowym lub dozwolone przez ich organy krajowe;

5)

zezwalały instytucjom szkolnictwa wyższego na uzyskanie oceny uzupełniającej ze strony innej agencji wpisanej do europejskiego rejestru, na przykład w celu wzmocnienia ich międzynarodowej renomy;

6)

wspierały współpracę pomiędzy agencjami w celu budowania między nimi wzajemnego zaufania i uznawania ocen zapewniania jakości i akredytacji, przyczyniając się w ten sposób do uznawania kwalifikacji w celu podejmowania studiów lub pracy w innym kraju;

7)

zapewniały publiczny dostęp do ocen dokonywanych przez agencje zapewniania jakości lub akredytacji wpisane do europejskiego rejestru,

1)

kontynuowania, w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, jej wsparcia dla współpracy pomiędzy instytucjami szkolnictwa wyższego, agencjami do spraw zapewniania jakości i akredytacji, właściwymi organami i innymi podmiotami działającymi na tym polu;

2)

przedstawiania Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów co trzy lata sprawozdań w sprawie postępu w rozwoju systemów zapewnienia jakości w różnych państwach członkowskich oraz w sprawie działań w zakresie współpracy na poziomie europejskim, w tym postępu osiągniętego w realizacji powyższych celów.