02002L0055 — PL — 16.02.2020 — 008.001

---

Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie

►B	DYREKTYWA RADY 2002/55/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw (Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 33)

zmieniona przez:

		Dziennik Urzędowy
		nr	strona	data
►M1	DYREKTYWA RADY 2003/61/WE z dnia 18 czerwca 2003 r.	L 165	23	3.7.2003
►M2	ROZPORZĄDZENIE (WE) NR 1829/2003 PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 22 września 2003 r.	L 268	1	18.10.2003
►M3	DYREKTYWA RADY 2004/117/WE z dnia 22 grudnia 2004 r.	L 14	18	18.1.2005
►M4	DYREKTYWA KOMISJI 2006/124/WE Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 5 grudnia 2006 r.	L 339	12	6.12.2006
►M5	DYREKTYWA KOMISJI 2009/74/WE Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 26 czerwca 2009 r.	L 166	40	27.6.2009
►M6	DYREKTYWA WYKONAWCZA KOMISJI 2013/45/UE Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 7 sierpnia 2013 r.	L 213	20	8.8.2013
►M7	DYREKTYWA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2016/317 Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 3 marca 2016 r.	L 60	72	5.3.2016
►M8	DYREKTYWA WYKONAWCZA KOMISJI (UE) 2020/177 Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 11 lutego 2020 r.	L 41	1	13.2.2020

---

▼B

DYREKTYWA RADY 2002/55/WE

z dnia 13 czerwca 2002 r.

w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do produkcji związanej z obrotem i do obrotu materiałem siewnym warzyw we Wspólnocie.

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału siewnego warzyw, co do którego zostanie wykazane, że jest przeznaczony na wywóz do państw trzecich.

Artykuł 2

1.  Dla celów niniejszej dyrektywy:

2.  Wprowadzenie zmian do wykazu gatunków określonych w ust. 1 lit. b) nastąpi zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 46 ust. 2.

3.  Określanie i definiowanie różnych rodzajów odmian, włącznie ze składnikami, może być dokonane zgodnie z procedurą ustaloną w art. 46 ust. 2.

▼M3

4.  W przypadku przeprowadzania badań pod nadzorem urzędowym, określonym w ust. 1 lit. c) pkt. iv) oraz ust. 1 lit. d) pkt. iv) należy spełnić następujące wymagania:

▼B

Artykuł 3

1.  Państwa Członkowskie zapewnią, że nie będzie możliwości kwalifikacji, weryfikacji materiału siewnego warzyw jako standardowego materiału siewnego i obrotu nim, jeżeli dana odmiana nie jest urzędowo zakwalifikowana w jednym lub w kilku Państwach Członkowskich.

2.  Każde Państwo Członkowskie tworzy jeden lub więcej katalogów odmian urzędowo zatwierdzonych do kwalifikacji, weryfikacji jako standardowy materiał siewny i do obrotu na terytorium tych państw. Katalogi dzielą się dalej, według odmian:

Każda osoba może korzystać z katalogów.

3.  Wspólny katalog odmian gatunków warzyw zostanie utworzony na podstawie krajowych katalogów Państw Członkowskich, zgodnie z przepisami art. 16 i 17.

4.  Państwa Członkowskie mogą uznać, że kwalifikacja odmiany do włączenia do wspólnego katalogu lub do katalogu innego Państwa Członkowskiego jest równoznaczna z kwalifikacją do włączenia do ich własnych katalogów. Ustanawiając taki przepis, Państwa Członkowskie zostają zwolnione z obowiązków określonych w art. 7, art. 9 ust. 4 i art. 10 ust. 2–5.

Artykuł 4

1.  Państwa Członkowskie zapewnią, że odmiana jest kwalifikowana, jeżeli jest odrębna, trwała i wystarczająco wyrównana.

W przypadku cykorii przemysłowej odmiana musi mieć wartość wystarczającą do tego, by ją uprawiać i robić z niej użytek.

2.  W przypadku genetycznie zmodyfikowanej odmiany, w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 90/220/EWG, daną odmianę kwalifikuje się jedynie, jeżeli podjęto wszelkie właściwe działania, aby uniknąć niekorzystnych skutków dla zdrowia ludzi i dla środowiska naturalnego.

▼M2

3.  Ponadto jeżeli materiał uzyskany z odmiany roślin jest przeznaczony do użycia w żywności wchodzącej w zakres art. 3 lub w paszy wchodzącej w zakres art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmienionej żywności i paszy ( 1 ), odmianę dopuszcza się jedynie wtedy gdy została zatwierdzona zgodnie z tym rozporządzeniem.

▼B

4.  W celu zachowania zasobów genetycznych roślin, jak określono w art. 44 ust. 2, Państwa Członkowskie mogą odstąpić od kryteriów kwalifikacji, określonych w ust. 1 akapit pierwszy, o tyle, o ile szczególne warunki ustanowiono zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46, odnośnie do wymagań art. 44 ust. 3.

Artykuł 5

1.  Odmianę uznaje się za odrębną, jeżeli, niezależnie od tego, czy początkowa odmiana, od której ta odmiana pochodzi, ma pochodzenie sztuczne czy naturalne, jest ona wyraźnie odrębna pod względem jednej lub kilku ważnych cech charakterystycznych od każdej innej odmiany znanej we Wspólnocie.

Musi istnieć możliwość dokładnego rozpoznania i dokładnego zdefiniowania tych cech charakterystycznych.

Odmianą we Wspólnocie będzie dowolna odmiana, która w czasie, kiedy należy złożyć wniosek o kwalifikację tej odmiany, jest:

jeżeli wyżej wymienione warunki nie są w dalszym ciągu spełniane we wszystkich zainteresowanych Państwach Członkowskich, przed podjęciem decyzji w sprawie wniosku o kwalifikację odmiany.

2.  Odmianę uznaje się za stabilną, jeżeli po udanym jednorazowym lub kilkukrotnym rozmnożeniu przy końcu każdego cyklu (w przypadku gdy hodowca określił jakiś szczególny cykl rozmnażania) opis podstawowych cech charakterystycznych tej odmiany pozostaje prawdziwy.

3.  Odmianę uznaje się za wystarczająco jednolitą, jeżeli, poza bardzo nielicznymi odchyleniami, rośliny, z których się składa, przy uwzględnieniu znamiennych cech systemów reprodukcyjnych roślin, są podobne lub genetycznie tożsame, jeśli idzie o cechy charakterystyczne rozpatrywane jako całość w tym celu.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie zapewnią, by wymagania w stosunku do odmian pochodzących z innych Państw Członkowskich były takie same, zwłaszcza jeśli idzie o procedurę kwalifikacji, jak wymagania dotyczące lokalnych odmian.

Artykuł 7

1.  Państwa Członkowskie zapewnią, aby kwalifikacja odmian była oparta na urzędowych kontrolach, zwłaszcza próbach wegetacyjnych, obejmujących wystarczającą liczbę cech charakterystycznych odmiany, która ma być określona. Metody zastosowane do określania cech charakterystycznych powinny być dokładne i niezawodne. Aby ustalić odrębność, próby wegetacyjne obejmują co najmniej odmiany porównywalne, którymi są odmiany znane we Wspólnocie w rozumieniu art. 5 ust. 1. Do celów stosowania art. 9 należy wziąć pod uwagę także inne porównywalne odmiany. W przypadku odmian, których materiału siewnego nie trzeba weryfikować, z wyjątkiem standardowego materiału siewnego, można wziąć pod uwagę wyniki nieurzędowych badań i zdobytą podczas uprawy praktyczną wiedzę w odniesieniu do wyników urzędowego badania.

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można zalecić, aby, począwszy od jakichś określonych terminów, odmiany pewnych gatunków warzyw były zatwierdzane wyłącznie na podstawie wyników urzędowych badań.

2.  Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, ustala się następujące kwestie, biorąc pod uwagę bieżący stan wiedzy i techniki:

3.  W przypadku gdy konieczne jest zbadanie genealogicznych składników, aby zbadać mieszańce i odmiany syntetyczne, Państwa Członkowskie zapewnią, aby wyniki badania i opis genealogicznych składników były, na wniosek hodowcy, traktowane jako poufne.

4.  

▼M2

5.  Państwa Członkowskie zapewniają, że odmianę przeznaczoną do użycia w żywności lub paszy, zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, ustanawiającego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, oraz ustanawiającego procedury w sprawach bezpieczeństwa żywności ( 2 ), dopuszcza się wyłącznie wtedy, gdy została zatwierdzona na podstawie odnośnego ustawodawstwa.

▼B

Artykuł 8

Państwa Członkowskie wymagają, by przy składaniu wniosku o kwalifikację odmiany ubiegający się wskazał, czy ubiegano się już o zatwierdzenie w innym Państwie Członkowskim, jakie to było Państwo Członkowskie i czy udzielono zatwierdzenia.

Artykuł 9

1.  Państwa Członkowskie zapewniają urzędową publikację katalogu odmian zatwierdzonych na ich terytorium i w przypadku gdy jest wymagane utrzymanie hodowli danej odmiany także opublikowanie nazwiska osoby lub nazwisk osób odpowiedzialnych za jej uprawę w ich kraju. Nie ma potrzeby publikowania nazwisk, jeżeli za uprawę odmiany odpowiada kilka osób. Jeżeli nie publikuje się nazwisk, w katalogu należy podać odpowiednie władze, które dysponują listą nazwisk osób odpowiedzialnych za utrzymanie odmiany.

2.  Państwa Członkowskie podczas kwalifikacji zapewniają, w możliwie największym stopniu, aby odmiana była znana we wszystkich Państwach Członkowskich pod tą samą nazwą.

Jeżeli wiadomo, że materiał siewny lub materiał rozmnożeniowy danej odmiany są sprzedawane w innym kraju pod inną nazwą, należy tę nazwę także wskazać w katalogu.

W przypadku odmian, które są pochodnymi innych odmian, urzędowo zakwalifikowanych zgodnie z art. 12 ust. 3 drugi i trzeci akapit, i które są zatwierdzone w jednym Państwie Członkowskim lub w kilku w wyniku zastosowania urzędowych metod, o których mowa w tym przepisie, jest możliwość podjęcia decyzji, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, że wszystkie Państwa Członkowskie, w których odmiany są zatwierdzone, zapewniają, by dane odmiany miały nazwy ustalone zgodnie z tą samą procedurą i były zgodne w powyższymi zasadami.

3.  Biorąc pod uwagę dostępne informacje, Państwa Członkowskie zapewnią także, że odmiana, której odróżnienie nie jest łatwe:

nosi nazwę tej odmiany. Ten przepis nie ma zastosowania, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że nazwa mogłaby wprowadzać w błąd lub powodować nieporozumienia, jeśli idzie o odmianę, o której mowa, lub jeżeli zgodnie ze wszystkimi przepisami zainteresowanego Państwa Członkowskiego rządzącymi nazwami odmian inne fakty uniemożliwiają jej wykorzystanie lub jeżeli prawa stron trzecich utrudniają swobodne wykorzystanie tej nazwy w związku z odmianą, o której mowa.

4.  Państwa Członkowskie gromadzą szczególne akta dotyczące każdej zakwalifikowanej odmiany, zawierające opis danej odmiany i jasne podsumowanie wszystkich faktów, na których oparto kwalifikacje. Opis odmian dotyczy roślin produkowanych bezpośrednio z materiału siewnego z kategorii „kwalifikowany materiał siewny” lub „standardowy materiał siewny”.

5.  Państwa Członkowskie zapewnią, by genetycznie zmodyfikowane odmiany, które zostały zatwierdzone, były wyraźnie opisane jako takie w katalogu odmian. Zapewnią także, by każda osoba zajmująca się obrotem taką odmianą wyraźnie informowała w swoim katalogu, że dana odmiana jest genetycznie zmodyfikowana.

6.  Jeżeli idzie o nadawanie odmianom właściwych nazw, ma zastosowanie art. 63 rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin ( 3 ).

Szczegółowe przepisy wykonawcze w odniesieniu do nadawania odmianom właściwych nazw mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł 10

1.  O każdym wniosku lub wycofaniu wniosku o zatwierdzenie, o każdym wpisie do katalogu odmian, a także o zmianach w tym katalogu należy bezzwłocznie powiadomić inne Państwa Członkowskie i Komisję.

2.  Odnośnie do każdej nowej zatwierdzonej odmiany Państwa Członkowskie wysyłają do użytku innych Państw Członkowskich i Komisji krótki opis jej najważniejszych cech charakterystycznych, które odnotowano w następstwie procedury kwalifikacji. Na życzenie informują także o specjalnych cechach, które umożliwiają odróżnienie danej odmiany od innych podobnych odmian.

3.  Każde Państwo Członkowskie udostępnia innym Państwom Członkowskim i Komisji akta wymienione w art. 9 ust. 4 odnoszące się do odmian zatwierdzonych lub takich, których zatwierdzenia odmówiono. Wymianę informacji związanych z tymi aktami traktuje się jako poufną.

4.  Państwa Członkowskie zapewniają, by akta dotyczące zatwierdzeń były dostępne do osobistego i wyłącznego użytku każdego, kto może wykazać, że jego zainteresowanie jest uzasadnione. Niniejsze przepisy nie mają zastosowania w przypadkach, w których informacje na podstawie art. 7 ust. 3 należy traktować jako poufne.

5.  W przypadkach odmowy zatwierdzenia odmiany lub cofnięcia zatwierdzenia wyniki kontroli zostaną udostępnione osobom, których ta decyzja dotyczy.

Artykuł 11

1.  Państwa Członkowskie zapewnią, by zakwalifikowane odmiany były uprawiane zgodnie z przyjętymi praktykami uprawiania danych odmian.

2.  Zawsze musi istnieć możliwość sprawdzenia uprawiania odmiany na podstawie zapisów prowadzonych przez osobę lub osoby odpowiedzialne za daną odmianę. Zapisy te dotyczą także hodowli wszystkich pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny.

3.  Od osoby odpowiedzialnej za odmianę można zażądać próbek. Takie próbki, w razie konieczności, można pobierać urzędowo.

4.  Jeżeli uprawianie ma miejsce w jakimś Państwie Członkowskim innym niż Państwo, w którym zatwierdzono odmianę, to zainteresowane Państwa Członkowskie służą sobie nawzajem pomocą administracyjną w związku z kontrolami.

Artykuł 12

1.  Zatwierdzenie jest ważne do końca dziesiątego roku kalendarzowego następującego po zatwierdzeniu.

Zatwierdzenia odmian wydane przez władze dawnej Niemieckiej Republiki Demokratycznej przed zjednoczeniem Niemiec są ważne najpóźniej do końca dziesiątego roku kalendarzowego po wprowadzeniu ich do katalogu odmian stworzonego przez Republikę Federalną Niemiec, zgodnie z art. 3 ust. 1.

2.  Zatwierdzenie odmiany może być w określonych odstępach czasu wznawiane, jeżeli nadal uprawia się tę odmianę na skalę, która to uzasadnia, lub należy odmianę zachować w interesie zachowania genetycznych zasobów roślin, pod warunkiem że nadal są spełniane wymagania odnośnie do odrębności, stabilności i wyrównania lub kryteria określone na podstawie art. 44 ust. 2 i. 3. Z wyjątkiem przypadku genetycznych zasobów roślin, w rozumieniu art. 44, wnioski o wznowienie należy przedkładać nie później niż dwa lata przed upływem okresu ważności zatwierdzenia.

3.  Okres ważności zatwierdzenia przedłuża się tymczasowo, do czasu wydania decyzji w sprawie wniosku o wznowienie.

W przypadku odmian, dla których wydano zatwierdzenie przed dniem 1 lipca 1972 r. lub, w odniesieniu do Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii, przed dniem 1 stycznia 1973 r., okres wymieniony w ust. 1 akapit pierwszy może być przedłużony, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, najdalej do dnia 30 czerwca 1990 r. dla poszczególnych odmian, w przypadku gdy urzędowe środki, utworzone na podstawie wspólnotowych, przyjęto przed dniem 1 lipca 1982 r., aby zapewnić spełnienie warunków wznowienia ich zatwierdzenia lub zatwierdzenia odmian będących ich pochodnymi.

W odniesieniu do Grecji, Hiszpanii i Portugalii okres ważności zatwierdzenia niektórych odmian, które zatwierdzono w tych Państwach Członkowskich przed dniem 1 stycznia 1986 r., może na prośbę tych Państw Członkowskich także zostać przedłużony do dnia 30 czerwca 1990 r. zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, i odmiany, których to dotyczy, mogą zostać objęte urzędowymi środkami, o których mowa w akapicie drugim.

Artykuł 13

1.  Państwa Członkowskie zapewniają wyjaśnienie wszelkich wątpliwości, jakie powstają po zatwierdzeniu odmiany, odnośnie do oszacowania jej odrębności lub jej nazwy w czasie kwalifikacji.

2.  Jeżeli po zatwierdzeniu odmiany zostanie ustalone, że warunek odnośnie do odrębności, w znaczeniu art. 5, nie był w czasie kwalifikacji spełniony, wyrażenie „zatwierdzenie: zastępuje się wyrażeniem” inna decyzja: lub, tam, gdzie to właściwe, „odwołanie”, co jest zgodne z niniejszą dyrektywą.

Zgodnie z tą inną decyzją dana odmiana, począwszy od daty jej początkowego zatwierdzenia, nie jest uznawana za odmianę znaną we Wspólnocie w rozumieniu art. 5 ust. 1.

3.  Jeżeli po zatwierdzeniu odmiany zostanie ustalone, że nazwa tej odmiany, w rozumieniu art. 9, nie nadawała się do zatwierdzenia podczas kwalifikacji, zostaje przyjęta nazwa w sposób, który będzie zgodny z niniejszą dyrektywą. Państwa Członkowskie mogą zezwolić na tymczasowe stosowanie poprzedniej nazwy jako nazwy dodatkowej. Szczegółowe uzgodnienia, zgodnie z którymi można stosować poprzednią nazwę w charakterze nazwy dodatkowej, mogą zostać ustanowione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

4.  Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można ustalić zasady stosowania ust. 1–3.

Artykuł 14

1.  Państwa Członkowskie zapewnią unieważnienie zatwierdzenia odmiany:

2.  Państwa Członkowskie mogą odwołać zatwierdzenie odmiany:

Artykuł 15

1.  Państwa Członkowskie zapewniają usunięcie odmiany ze swoich katalogów, jeżeli zostaje unieważnione zatwierdzenie lub jeżeli upływa okres ważności zatwierdzenia.

2.  Państwa Członkowskie mogą w odniesieniu do swojego terytorium dopuścić pewien okres na kwalifikację i weryfikację materiału siewnego jako standardowego materiału siewnego i na obrót materiałem siewnym, najdłużej do dnia 30 czerwca trzeciego roku po wygaśnięciu zatwierdzenia.

W przypadku odmian wpisanych, zgodnie z art. 17 ust. 1, do wspólnego katalogu odmian, wspomnianego w art. 18, okres zatwierdzenia, który upłynie jako ostatni wśród różnych Państw Członkowskich zgodnie z pierwszym akapitem, ma zastosowanie do obrotu we wszystkich Państwach Członkowskich, z zastrzeżeniem, że materiał siewny odmiany, o której mowa, nie był przedmiotem żadnych ograniczeń w obrocie w odniesieniu do tej odmiany.

3.  W przypadku odmian, których zatwierdzenie wznowiono, zgodnie z art. 12 ust. 3, Państwa Członkowskie mogą zezwolić na używanie nazw używanych przed wznowieniem do dnia 30 czerwca 1994 r.

Artykuł 16

1.  Państwa Członkowskie zapewnią, aby począwszy od publikacji, o której mowa w art. 17, materiał siewny odmian zatwierdzonych zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy lub zgodnie z zasadami odpowiadającymi zasadom niniejszej dyrektywy nie był przedmiotem żadnych ograniczeń w obrocie w odniesieniu do odmiany.

2.  Państwa Członkowskie mogą, po zgłoszeniu, które zostanie rozpatrzone zgodnie z procedurą, przewidziane w art. 46 ust. 2 lub 46 ust. 3, w przypadku genetycznie zmodyfikowanych odmian mieć prawo zabronić stosowania danej odmiany na całym terytorium swojego kraju lub na jego części lub ustanowić odpowiednie warunki uprawy danej odmiany dla przypadków uwzględnionych w lit. b), zgodnie z warunkami stosowania produktów będących wynikiem takiej uprawy:

Artykuł 17

Komisja na podstawie informacji dostarczonych przez Państwa Członkowskie i po ich otrzymaniu opublikuje w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich pod tytułem „Wspólny Katalog Odmian Gatunków Roślin Rolniczych” wykaz wszystkich odmian, których materiał siewny, na podstawie art. 16, nie podlega żadnym ograniczeniom w obrocie ze względu na odmianę, a także dane wymagane na podstawie art. 9 ust. 1 dotyczące osoby lub osób odpowiedzialnych za utrzymanie danej odmiany. W opublikowanej informacji wymienia się Państwa Członkowskie, które uzyskały uprawnienia na podstawie art. 16 ust. 2 lub art. 18.

Opublikowana informacja zawiera wykaz odmian, dla których zastosowano okres zgodnie z art. 15 ust. 2 akapit drugi. Podaje się w tym wykazie długość tego okresu i, tam, gdzie stosowne, Państwa Członkowskie, do których ten okres się nie odnosi.

W opublikowanej informacji wyraźnie wskazuje się, które odmiany są genetycznie zmodyfikowane.

Artykuł 18

Jeżeli stwierdza się, że uprawa jakiejś odmiany, włączonej do wspólnego katalogu odmian, może w którymś Państwie Członkowskim być szkodliwa z punktu widzenia zdrowotności roślin dla uprawy innych odmian lub gatunków lub stwarzać zagrożenie dla środowiska lub zdrowia ludzi, to Państwo Członkowskie może po zgłoszeniu wniosku zostać upoważnione, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2 lub 3, w przypadku genetycznie zmodyfikowanej odmiany, do zakazu obrotu materiałem siewnym lub materiałem rozmnożeniowym tej odmiany na całym swoim terytorium lub na jego części. Jeżeli istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo rozprzestrzeniania się szkodliwych organizmów lub bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska, dane Państwo Członkowskie może od razu po złożeniu wniosku nałożyć taki zakaz, który będzie obowiązywał do czasu podjęcia ostatecznej decyzji. Decyzję w przypadku odmiany genetycznie zmodyfikowanej podejmuje się w ciągu trzech miesięcy, zgodnie z procedurą ustaloną w art. 46 ust. 3

Artykuł 19

Jeżeli odmiana przestaje być zatwierdzona w jakimś Państwie Członkowskim, które początkowo zatwierdziło tę odmianę, to jedno lub kilka innych Państw Członkowskich może nadal utrzymywać zatwierdzenie tej odmiany, z zastrzeżeniem, że w dalszym ciągu są spełnione warunki kwalifikacji na ich terytorium i że jest zapewnione utrzymanie odmiany.

Artykuł 20

1.  Państwa Członkowskie zapewnią, by materiał siewny cykorii przemysłowej nie był wprowadzany na rynek, jeżeli nie został urzędowo zakwalifikowany jako „elitarny materiał siewny” lub „kwalifikowany materiał siewny”.

2.  Państwa Członkowskie zapewnią, by materiał siewny innych gatunków warzyw nie był wprowadzany na rynek, jeżeli nie został urzędowo zakwalifikowany jako „elitarny materiał siewny” lub „kwalifikowany materiał siewny”, lub jako „standardowy materiał siewny”.

3.  Można jednakże, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, zapewnić, by po określonych terminach materiał siewny wyszczególnionych gatunków warzyw można było kierować na rynek jedynie, jeżeli został urzędowo zakwalifikowany jako „elitarny materiał siewny” lub „kwalifikowany materiał siewny”.

4.  Państwa Członkowskie zapewnią, by urzędowe badanie materiału siewnego było wykonywane zgodnie z obowiązującymi międzynarodowymi metodami, o ile takie metody istnieją.

Artykuł 21

Nie naruszając przepisów art. 20 ust. 1 i 2, Państwa Członkowskie zapewnią, aby:

można było kierować na rynek.

Artykuł 22

Państwa Członkowskie mogą jednakże w drodze odstępstwa od przepisów art. 20:

Wymienione przepisy nie mają zastosowania do materiału siewnego przywożonego z państwa trzeciego, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów w art. 36 odnośnie do rozmnażania poza granicami Wspólnoty.

Państwa Członkowskie, korzystając z odstępstw, o których mowa w lit. a) lub b), pomagają sobie wzajemnie pod względem administracyjnym w sprawie kontroli.

Artykuł 23

1.  Nie naruszając przepisów art. 20 ust. 1 i. 2, Państwa Członkowskie mogą:

2.  Warunki, w jakich Państwa Członkowskie mogą udzielić upoważnienia, określonego w lit. b) powyżej, zostaną ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, zwłaszcza w odniesieniu do uzyskiwania danych, rodzaju danych, składowania i nazwy odmiany oraz etykietowania opakowań.

3.  Upoważnienia udzielone przed dniem 14 grudnia 1998 r. producentom przez Państwa Członkowskie na terytorium ich kraju do celów, o których mowa w ust. 1, pozostają w mocy do czasu ustalenia w okresie późniejszym przepisów, o których mowa w ust. 2. Wszystkie tego typu upoważnienia wydawane są z poszanowaniem przepisów ustalonych zgodnie z ust. 2.

Artykuł 24

Państwa Członkowskie mogą, w odniesieniu do warunków ustanowionych w załącznikach I i II, nałożyć dodatkowe lub bardziej rygorystyczne wymagania, jeśli idzie o kwalifikację materiału siewnego produkowanego na ich terytorium.

Artykuł 25

▼M3

1.  Państwa Członkowskie wymagają, by próbki do przeprowadzenia badań materiału siewnego przeznaczonego do kwalifikacji były pobierane urzędowo lub pod nadzorem urzędowym zgodnie z właściwymi metodami. Jednakże badanie materiału siewnego w celu kontroli zgodnie z art. 39 ma być wykonywane urzędowo.

Niniejsze przepisy mają także zastosowanie w przypadku pobierania próbek standardowego materiału siewnego do prób pokontrolnych.

▼M3

1a.  W przypadku wykonywania badania materiału siewnego pod nadzorem urzędowym, o którym mowa w ust. 1, należy spełnić następujące wymagania:

1b.  Inne środki stosowane do prowadzenia badań pod nadzorem urzędowym mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 46 ust. 2.

▼B

2.  Do sprawdzania materiału siewnego do kwalifikacji i do prób pokontrolnych próbki pobiera się z jednolitych partii; maksymalną masę partii i minimalną masę próbki podano w załączniku III.

Artykuł 26

1.  Państwa Członkowskie będą wymagały, aby elitarny materiał siewny, kwalifikowany materiał siewny oraz standardowy materiał siewny wprowadzano do obrotu tylko w dostatecznie jednolitych partiach i w zapieczętowanych opakowaniach, jak zalecono w art. 27 i 28, z urządzeniem pieczętującym i oznakowaniem.

2.  Państwa Członkowskie mogą przy obrocie małymi ilościami końcowemu odbiorcy zezwolić na wyłączenie z przepisów ust. 1, jeśli idzie o opakowanie, opieczętowanie i oznakowanie.

3.  Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwa Członkowskie mogą upoważnić swoich producentów do wprowadzenia na rynek małych opakowań mieszanek standardowego materiału siewnego różnych odmian tych samych gatunków. W przypadku gdy ma zastosowanie niniejszy przepis, należy ustalić zasady dotyczące maksymalnej wielkości małych opakowań i wymagania co do etykietowania, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł 27

1.  Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego, które nie są małymi opakowaniami WE, były pieczętowane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem w taki sposób, żeby nie można ich było otworzyć bez uszkodzenia systemu pieczętującego lub bez zostawienia śladów manipulowania na urzędowej etykiecie, określonej w art. 28 ust. 1, lub na opakowaniu.

Aby zapewnić zapieczętowanie, system pieczętowania obejmuje co najmniej urzędową etykietę lub założenie urzędowego opieczętowania.

Środki, o których mowa w akapicie drugim, nie są konieczne w przypadku użycia systemu zamykającego nienadającego się do ponownego zastosowania.

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można ustalić, czy jakiś szczególny system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu.

2.  Urzędowo zapieczętowanych opakowań nie pieczętuje się ponownie, ani jednorazowo, ani kilkakrotnie, z wyjątkiem przypadków, w których robi się to urzędowo lub pod urzędowym nadzorem. W razie ponownego zapieczętowania opakowania należy podać ten fakt, ostatnią datę ponownego pieczętowania i odpowiedzialny za to organ władzy na etykiecie wymaganej na podstawie art. 28 ust. 1.

3.  Państwa Członkowskie wymagają, żeby opakowania standardowego materiału siewnego i małe opakowania materiału siewnego kategorii kwalifikowany materiał siewny były pieczętowane w taki sposób, żeby nie można ich było otworzyć bez uszkodzenia systemu pieczętującego lub bez zostawienia śladów manipulowania na urzędowej etykiecie, określonej w art. 28 ust. 3, lub na opakowaniu. Z wyjątkiem małych opakowań powinny one mieć założoną pieczęć lub równoważne urządzenie zamykające, przymocowane przez osobę odpowiedzialną za przytwierdzanie etykiet. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można ustalić, czy jakiś szczególny system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu. W przypadku małych opakowań kategorii kwalifikowany materiał siewny, opakowań nie pieczętuje się ani razu inaczej niż pod urzędowym nadzorem.

4.  Państwa Członkowskie mogą zezwolić na odstąpienie od ust. 1 i 2 w przypadku małych opakowań elitarnego materiału siewnego zamykanych na ich terytorium. Warunki odnośnie do tych wyjątków mogą być ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł 28

1.  Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego, za wyjątkiem przypadku, gdy materiał siewny tej ostatniej kategorii jest w małych opakowaniach:

2.  Państwa Członkowskie mogą zezwolić na odstąpienie od ust. 1 w przypadku małych opakowań zamykanych na ich terytorium. Warunki odnośnie do tych wyjątków mogą być ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

3.  Opakowania standardowego materiału siewnego i małe opakowania materiału siewnego kategorii „kwalifikowany materiał siewny” są zgodnie z warunkami ustalonymi w załączniku IV część B, oznakowane etykietą dostawcy lub nadrukowaną albo stemplowaną informacją w jednym z urzędowych języków Wspólnoty. Wymagany kolor etykiety jest niebieski dla kwalifikowanego materiału siewnego i ciemnożółty dla standardowego materiału siewnego.

Za wyjątkiem małych opakowań standardowego materiału siewnego informacje podane lub zatwierdzone zgodnie z niniejszym przepisem są wyraźnie oddzielone od wszelkich innych informacji podanych na etykiecie lub opakowaniu, również od tych, które określa art. 30.

Po dniu 30 czerwca 1992 r. może zostać podjęta decyzja, że zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, małe opakowania standardowego materiału siewnego wszystkich gatunków lub niektórych gatunków podlegają temu wymaganiu lub że informacje podlegające niniejszemu wymaganiu lub informacje zalecane lub dozwolone różnią się w jakiś sposób od wszelkich innych informacji, jeżeli cecha odróżniająca jest wyraźnie podana jako taka na etykiecie lub opakowaniu.

4.  W przypadku odmian ogólnie znanych w dniu 1 lipca 1970 r. można także na etykiecie powołać się na dowolne zachowanie danej odmiany, jakie było lub będzie zadeklarowane zgodnie z art. 41 ust. 2. Nie jest dozwolone odwoływanie się do jakichś specjalnych własności, które mogłyby być związane z takim zachowaniem.

Daty są następujące:

Powołanie znajduje się za nazwą odmiany, od tej nazwy wyraźnie oddzielone, najlepiej kreską. Nie wyróżnia się nazwy odmiany.

Artykuł 29

Państwa Członkowskie podejmą wszelkie środki niezbędne do zapewnienia, by – jeśli idzie o małe opakowania kwalifikowanego materiału siewnego – można było sprawdzić tożsamość materiału siewnego, zwłaszcza podczas dzielenia partii materiału siewnego. W tym celu mogą zażądać, żeby małe opakowania przygotowywane na ich terytorium zamykano urzędowo lub pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 30

1.  Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można zapewnić, aby w przypadkach innych niż już przewidziane w niniejszej dyrektywie opakowania elitarnego materiału siewnego, kwalifikowanego materiału siewnego wszelkiego typu lub standardowego materiału siewnego były oznakowane etykietą dostawcy (może być w postaci etykiety innej niż urzędowa etykieta lub w postaci informacji dostawcy wydrukowanych na samym opakowaniu).

Dane szczegółowe, które ma dostarczyć taka etykieta, również ustali się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

2.  W przypadku elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego etykieta lub nadruk, o których mowa w ust. 1, są tak wykonane, by nie myliły się z urzędową etykietą, o której mowa w art. 28 ust. 1.

Artykuł 31

W przypadku materiału siewnego genetycznie zmodyfikowanej odmiany każda etykieta lub dokument, urzędowy lub inny, przytwierdzony lub zamocowany do partii materiału siewnego w myśl przepisów niniejszej dyrektywy wyraźnie wskazują, że odmiana została genetycznie zmodyfikowana.

Artykuł 32

Państwa Członkowskie wymagają, by o każdej obróbce chemicznej elitarnego materiału siewnego, kwalifikowanego materiału siewnego lub standardowego materiału siewnego była informacja albo na urzędowej etykiecie, albo na etykiecie dostawcy i na opakowaniu lub wewnątrz niego. W odniesieniu do małych pakietów ta informacja może być bezpośrednio nadrukowana na opakowaniu lub wewnątrz niego.

Artykuł 33

Aby znaleźć ulepszone możliwości rozwiązania niektórych przepisów wymienionych w niniejszej dyrektywie, może zostać podjęta decyzja o organizowaniu okresowych eksperymentów, zgodnych z przepisami, o których mowa w art. 46 ust. 2.

W ramach takich eksperymentów Państwa Członkowskie mogą być zwolnione z niektórych zobowiązań ustanowionych niniejszą dyrektywą. Jak dalece sięga takie zwolnienie, zostanie zdefiniowane w odniesieniu do przepisów, których ono dotyczy. Okres trwania eksperymentu nie przekroczy siedmiu lat.

Artykuł 34

1.  Państwa Członkowskie zapewniają, by materiał siewny skierowany do obrotu, zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, zarówno obowiązkowo, jak i w sposób swobodny, nie podlegał żadnym ograniczeniom obrotu, jeśli idzie o jego cechy charakterystyczne, wymagania dotyczące badania, oznaczania i zamykania, poza tymi, które są ustanowione niniejszą dyrektywą lub dowolną inną dyrektywą Wspólnoty.

2.  Do czasu, kiedy zostanie podjęta decyzja na podstawie art. 20 ust. 3, każde Państwo Członkowskie może stosownie do wniosku, który będzie rozpatrzony zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, mieć prawo postanowienia, że po określonych datach materiał siewny pewnych gatunków warzyw nie może zostać wprowadzony na rynek, jeżeli nie został urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał siewny” lub „kwalifikowany materiał siewny”.

Artykuł 35

Warunki konieczne, aby materiał siewny wyhodowany z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny mógł zostać wprowadzony na rynek zgodnie z art. 21 pierwsze tiret, ustala się następująco:

Artykuł 36

1.  Państwa Członkowskie zapewnią, by materiał siewny warzyw:

był, na żądanie i nie naruszając innych przepisów niniejszej dyrektywy, urzędowo uznany za kwalifikowany materiał siewny w dowolnym z tych Państw Członkowskich, jeżeli ten materiał siewny poddano ocenie polowej i odpowiada warunkom ustanowionym w załączniku I dla odpowiedniej kategorii i jeżeli urzędowa kontrola wykazała, że są spełnione warunki ustanowione w załączniku II dla tej samej kategorii.

W przypadku gdy materiał siewny wyhodowano bezpośrednio z urzędowo kwalifikowanego materiału siewnego z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny, Państwa Członkowskie mogą także upoważnić do urzędowej kwalifikacji tego materiału siewnego jako elitarnego materiału siewnego, jeżeli warunki ustanowione dla tej kategorii są spełnione.

2.  Materiał siewny warzyw zebranych we Wspólnocie, który jest przeznaczony do kwalifikacji zgodnie z ust. 1, jest:

Przepisy w pierwszym tiret dotyczące pakowania i etykietowania mogą być uchylone, jeżeli władze odpowiedzialne za ocenę polową oraz te, które sporządziły dokumenty dotyczące kwalifikacji materiału siewnego, który nie dostał wiążącej kwalifikacji, oraz władze odpowiedzialne za kwalifikacje są te same lub jeżeli postanowią o wyłączeniu.

3.  Państwa Członkowskie zapewnią także, żeby materiał siewny warzyw

był na żądanie urzędowo kwalifikowany jako kwalifikowany materiał siewny w dowolnym z tych Państw Członkowskich, w przypadku gdy ten elitarny materiał siewny był wyhodowany lub urzędowo kwalifikowany, jeżeli ten materiał siewny poddano ocenie polowej i odpowiada warunkom ustanowionym w decyzji o równoważności podjętej na podstawie art. 37 ust. 1 lit. a) dla odpowiedniej kategorii i jeżeli urzędowa kontrola wykazała, że są spełnione warunki ustanowione w załączniku II dla tej samej kategorii. Inne Państwa Członkowskie mogą także zatwierdzić urzędową kwalifikację takiego materiału siewnego.

Artykuł 37

1.  Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, ustali, czy

2.  Ustęp 1 odnosi się w tym względzie także do każdego nowego Państwa Członkowskiego od daty jego przystąpienia do daty, w której państwo to wprowadzi w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 38

1.  W celu usunięcia wszelkich przejściowych trudności w ogólnej dostawie elitarnego materiału siewnego kwalifikowanego lub standardowego, jakie mogą pojawić się we Wspólnocie i których nie można inaczej pokonać, możliwe jest podjęcie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, decyzji, że Państwa Członkowskie zezwolą, na czas określony, na obrót w całej Wspólnocie, w ilościach niezbędnych do rozwiązania trudności w dostawach materiału siewnego w kategorii będącej przedmiotem mniej restrykcyjnych wymagań lub materiału siewnego odmiany niewłączonej do Wspólnego katalogu odmian gatunków warzyw lub do krajowego katalogu odmian danego Państwa Członkowskiego.

2.  O kategorii materiału siewnego dowolnej odmiany świadczy urzędowa etykieta lub etykieta dostawców. W odniesieniu do materiału siewnego dowolnej odmiany niewłączonej do wyżej wymienionych katalogów etykieta jest w kolorze brązowym. Na etykiecie zawsze stwierdza się, że dany materiał siewny należy do kategorii podlegającej mniej restrykcyjnym wymaganiom.

3.  Zasady stosowania ust. 1 mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł 39

1.  Państwa Członkowskie zapewniają przeprowadzanie urzędowych kontroli w związku z obrotem materiałem siewnym warzyw, przynajmniej wyrywkowo, w celu sprawdzenia zgodności z wymaganiami i warunkami niniejszej dyrektywy.

2.  Nie naruszając swobody przepływu materiału siewnego wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić, że materiał siewny dostarcza się z następującymi danymi szczegółowymi podczas obrotu ilościami przekraczającymi dwa kilogramy materiału siewnego przywożonego z państw trzecich:

Sposób przedstawienia tych danych szczegółowych można ustalić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł 40

Państwa Członkowskie zapewniają, by materiał siewny kategorii „kwalifikowany materiał siewny” i „standardowy materiał siewny” były przedmiotem późniejszej urzędowej oceny polowej, polegającej na sprawdzeniu jego tożsamości odmianowej i czystości odmianowej w celu porównania z wynikami standardowych kontroli.

Artykuł 41

1.  Państwa Członkowskie zapewniają, że osoby odpowiedzialne za przytwierdzanie etykiet dla standardowego materiału siewnego przeznaczonego do celów obrotu:

Działania wymienione w lit. b) i d) będą podlegać urzędowym wyrywkowym kontrolom. Obowiązek ustanowiony w lit. c) dotyczy tylko producentów.

2.  Państwa Członkowskie zapewnią, by każda osoba mająca zamiar, zgodnie z art. 28 ust. 4, nawiązać do utrzymywania stanu jakiejś odmiany, zgłosiła ten zamiar wcześniej.

Artykuł 42

1.  Jeżeli podczas prób pokontrolnych w polu zostanie wielokrotnie stwierdzone, że materiał siewny jakiejś dowolnej odmiany nie spełnia w wystarczającym stopniu ustanowionych warunków pod względem tożsamości odmianowej lub czystości odmianowej, Państwa Członkowskie zapewnią, by osobie odpowiedzialnej za obrót całkowicie lub częściowo zabronić obrotu takim materiałem siewnym (gdzie stosowne, na czas określony).

2.  Wszelkie środki podjęte na podstawie ust. 1 należy odwołać bezzwłocznie po ustaleniu z wystarczającą pewnością, że materiał siewny przeznaczony do obrotu będzie w przyszłości spełniać warunki odnoszące się do tożsamości odmianowej i czystości odmianowej.

▼M1

Artykuł 43

1.  Wspólnotowe badania porównawcze i próby przeprowadza się we Wspólnocie dla kontroli granicznej próbek materiału siewnego roślin warzywnych wprowadzanych do obrotu zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, niezależnie od tego, czy są one obowiązujące czy uznaniowe, oraz podczas pobierania próbek. Badania porównawcze i próby mogą obejmować, co następuje:

2.  Powyższe badania porównawcze i próby stosuje się w celu zharmonizowania technicznych metod certyfikacji oraz w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki, którym ten materiał siewny musi odpowiadać.

3.  Komisja, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 46 ust. 2, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Komisja powiadamia Komitet określony w art. 46 ust. 1 o technicznych uzgodnieniach dotyczących przeprowadzania badań oraz prób i ich wynikach.

4.  Wspólnota może wnieść wkład finansowy dla przeprowadzania badań i prób przewidzianych w ust. 1 i 2.

Wkład finansowy nie przekracza rocznych środków wyznaczonych przez organy budżetowe.

5.  Badania i próby, na które można przeznaczyć wkład pieniężny Wspólnoty, oraz szczegółowe zasady dostarczania wkładu finansowego ustala się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 46 ust. 2.

6.  Badania i próby przewidziane w ust. 1 i 2 mogą być przeprowadzone jedynie przez organy państwowe lub osoby prawne działające w imieniu państwa.

▼B

Artykuł 44

1.  Można ustalić szczególne warunki, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, aby uwzględnić nowe okoliczności w odniesieniu do warunków, które muszą być spełnione, aby można było dokonywać obrotu materiałem siewnym po obróbce chemicznej.

2.  Można ustalić szczególne warunki, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, aby uwzględnić nowe okoliczności w odniesieniu do zachowania in situ i możliwego do podtrzymania wykorzystania zasobów genetycznych roślin przez hodowanie i obrót materiałem siewnym:

3.  Szczególne warunki, o których mowa w ust. 2, obejmują zwłaszcza następujące punkty:

Artykuł 45

Zmiany treści załączników w świetle naukowych i technicznych osiągnięć zostaną przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł 46

1.  Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Materiału Siewnego i Materiału Rozmnożeniowego w Rolnictwie, Ogrodnictwie i Leśnictwie ustanowiony zgodnie z art. 1 decyzji Rady 66/399/EWG ( 5 ).

2.  W przypadku powołania na niniejszy ustęp mają zastosowanie art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE wynosi jeden miesiąc.

3.  W przypadku powołania na niniejszy ustęp mają zastosowanie art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

4.  Komitet uchwali swój regulamin.

Artykuł 47

Jeżeli inaczej nie przewidziano w art. 18 i w załącznikach I i II, niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na przepisy ustawodawstw krajowych uzasadnione względami ochrony zdrowia i życia ludzi, zwierząt i roślin lub ochroną własności przemysłowej lub handlowej.

Artykuł 48

1.  Można ustalić szczególne warunki, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, aby uwzględnić nowe okoliczności w następujących dziedzinach:

2.  Szczególne warunki określone w ust. 1 lit. b) zawierają zwłaszcza następujące punkty:

Artykuł 49

Po złożeniu wniosku przez Państwo Członkowskie, który zostanie rozpatrzony zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, państwo to zostanie całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do niektórych gatunków, które normalnie nie są reprodukowane lub sprzedawane na ich terytorium, z wyjątkiem przypadków, w których byłoby to sprzeczne z art. 16 ust. 1 i art. 34 ust. 1.

Artykuł 50

Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Komisja poinformuje o tym pozostałe Państwa Członkowskie.

Artykuł 51

1.  Dyrektywa 70/458/EWG, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku VI część A, zostaje niniejszym uchylona, nie naruszając zobowiązania Państw Członkowskich odnośnie do transpozycji dyrektyw wymienionych w załączniku VI część B.

2.  Odniesienia do uchylonej dyrektywy będą interpretowane jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i będą odczytywane zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VII.

Artykuł 52

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 53

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

---

ZAŁĄCZNIK I

WARUNKI KWALIFIKACJI ZBIORÓW

1.	Zbiór ma wystarczającą tożsamość odmianową i czystość odmianową.

2.	W przypadku elitarnego materiału siewnego przeprowadza się co najmniej jedną ocenę polową. W przypadku kwalifikowanego materiału siewnego przeprowadza się co najmniej jedną ocenę polową, podlegającą urzędowej kontroli, podczas której sprawdza się co najmniej 20 % zbiorów każdego gatunku.

3.	Warunki uprawowe tego pola i stan zaawansowania upraw powinny być takie, aby można było w wystarczającym stopniu sprawdzić tożsamość odmianową i czystość odmianową oraz stan fitosanitarny.

4.

Minimalne odległości od sąsiednich roślin, które mogłyby spowodować niepożądane obce zapylenie są: A.  Beta vulgaris 1.  od wszelkich źródeł pyłków rodzaju Beta niewymienionego poniżej 1 000 metrów; 2.  od źródeł pyłków odmian tych samych odmian gatunkowych należących do innej grupy odmian:   a)  dla elitarnego materiału siewnego 1 000 metrów; b)  dla kwalifikowanego materiału siewnego 600 metrów; 3.  od źródeł pyłków odmian tych samych odmian gatunkowych należących do tej samej grupy odmian:   a)  dla elitarnego materiału siewnego 600 metrów; b)  dla kwalifikowanego materiału siewnego 300 metrów. Grupy odmian wymienione w pkt 2 i 3 wyznacza się zgodnie z procedurą ustaloną w art. 46 ust. 2. B.  Gatunki Brassica 1.  od źródeł obcych pyłków, które mogłyby spowodować poważne pogorszenie odmian gatunków Brassica:   a)  dla elitarnego materiału siewnego 1 000 metrów; b)  dla kwalifikowanego materiału siewnego 600 metrów; 2.  od innych źródeł obcych pyłków, które mogłyby skrzyżować się z odmianami gatunków Brassica:   a)  dla elitarnego materiału siewnego 500 metrów; b)  dla kwalifikowanego materiału siewnego 300 metrów. C.  Cykoria przemysłowa 1.  od innych gatunków tego samego rodzaju lub podgatunków 1 000 metrów; 2.  od innej odmiany cykorii przemysłowej:   a)  dla elitarnego materiału siewnego 600 metrów; b)  dla kwalifikowanego materiału siewnego 300 metrów. D.  Inne gatunki 1.  od źródeł obcych pyłków, które mogłyby spowodować poważne pogorszenie odmian innych gatunków w wyniku obcego zapylenia:   a)  dla elitarnego materiału siewnego 500 metrów; b)  dla kwalifikowanego materiału siewnego 300 metrów. 2.  od innych źródeł obcych pyłków, które mogłyby krzyżować się z odmianami innych gatunków w wyniku obcego zapylenia:   a)  dla elitarnego materiału siewnego 300 metrów; b)  lub kwalifikowanego materiału siewnego 100 metrów. Te odległości można pominąć, jeżeli istnieje wystarczająca ochrona przed wszelkim niepożądanym obcym zapyleniem.

▼M8

5.

Uprawy są praktycznie wolne od wszelkich agrofagów, które zmniejszają użyteczność i jakość materiału rozmnożeniowego. Uprawy muszą być również zgodne z wymogami dotyczącymi agrofagów kwarantannowych dla Unii, agrofagów kwarantannowych dla strefy chronionej oraz regulowanych agrofagów niekwarantannowych („RNQP”), przewidzianymi w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/2031 ( 7 ), a także ze środkami przyjętymi na podstawie art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia.

▼B

---

ZAŁĄCZNIK II

WARUNKI, KTÓRE POWINIEN SPEŁNIAĆ MATERIAŁ SIEWNY

1.	Materiał siewny ma zadowalającą tożsamość odmianową i czystość odmianową.

▼M8

2.

Materiał siewny jest praktycznie wolny od wszelkich agrofagów, które zmniejszają użyteczność i jakość materiału rozmnożeniowego. Materiał siewny musi być również zgodny z wymogami dotyczącymi agrofagów kwarantannowych dla Unii, agrofagów kwarantannowych dla strefy chronionej oraz RNQP, przewidzianymi w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/2031, a także ze środkami przyjętymi na podstawie art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia.

▼B

3.

Materiał siewny spełnia także następujące warunki: a)  normy Gatunki Minimalna czystość analityczna (% w masie) Maksymalna zawartość nasion innych gatunków roślin (% w masie) Minimalne kiełkowanie (% skupisk lub czystych nasion) Allium cepa 97 0,5 70 ▼M4 Allium fistulosum 97 0,5 65 ▼B Allium porrum 97 0,5 65 ▼M4 Allium sativum 97 0,5 65 Allium schoenoprasum 97 0,5 65 ▼B Anthriscus cerefolium 96 1 70 Apium graveolens 97 1 70 Asparagus officinalis 96 0,5 70 Beta vulgaris (burak Cheltenham) 97 0,5 50 (skupisk) Beta vulgaris (inny niż burak Cheltenham) 97 0,5 70 (skupisk) Brassica oleracea (kalafior) 97 1 70 ►M4  Brassica oleracea (inne niż kalafior) ◄ 97 1 75 ►M4  Brassica rapa (kapusta pekińska) ◄ 97 1 75 ►M4  Brassica rapa (rzepa) ◄ 97 1 80 Capsicum annuum 97 0,5 65 Cichorium intybus (partim) [cykoria wielkolistna (cykoria włoska)] 95 1,5 65 Cichorium intybus (partim) (cykoria przemysłowa) 97 1 80 Cichorium endivia 95 1 65 Citrullus lanatus 98 0,1 75 Cucumis melo 98 0,1 75 Cucumis sativus 98 0,1 80 Cucurbita maxima 98 0,1 80 Cucurbita pepo 98 0,1 75 Cynara cardunculus 96 0,5 65 Daucus carota 95 1 65 Foeniculum vulgare 96 1 70 Lactuca sativa 95 0,5 75 ►M6  Solanum lycopersicum L. ◄ 97 0,5 75 Petroselinum crispum 97 1 65 Phaseolus coccineus 98 0,1 80 Phaseolus vulgaris 98 0,1 75 Pisum sativum 98 0,1 80 Raphanus sativus 97 1 70 ▼M4 Rheum rhabarbarum 97 0,5 70 ▼B Scorzonera hispanica 95 1 70 Solanum melongena 96 0,5 65 Spinacia oleracea 97 1 75 Valerianella locusta 95 1 65 Vicia faba 98 0,1 80 ▼M4 Zea mays 98 0,1 85 ▼M8 b)  Występowanie regulowanych agrofagów niekwarantannowych (RNQP) na materiale siewnym warzyw, przynajmniej na podstawie inspekcji wzrokowej, nie przekracza odpowiednich progów określonych w tabeli: Bakterie RNQP lub objawy wywołane przez RNQP Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw Clavibacter michiganensis ssp. michiganensis (Smith) Davis et al. [CORBMI] Solanum lycopersicum L. 0 % Xanthomonas axonopodis pv. phaseoli (Smith) Vauterin et al. [XANTPH] Phaseolus vulgaris L. 0 % Xanthomonas euvesicatoria Jones et al. [XANTEU] Capsicum annuum L., Solanum lycopersicum L. 0 % Xanthomonas fuscans subsp. fuscans Schaad et al. [XANTFF] Phaseolus vulgaris L. 0 % Xanthomonas gardneri (ex Šutič 1957) Jones et al [XANTGA] Capsicum annuum L., Solanum lycopersicum L. 0 % Xanthomonas perforans Jones et al. [XANTPF] Capsicum annuum L., Solanum lycopersicum L. 0 % Xanthomonas vesicatoria (ex Doidge) Vauterin et al. [XANTVE] Capsicum annuum L., Solanum lycopersicum L. 0 % Owady i roztocze RNQP lub objawy wywołane przez RNQP Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw Acanthoscelides obtectus (Say) [ACANOB] Phaseolus coccineus L., Phaseolus vulgaris L. 0 % Bruchus pisorum (Linnaeus) [BRCHPI] Pisum sativum L. 0 % Bruchus rufimanus Boheman [BRCHRU] Vicia faba L. 0 % Nicienie RNQP lub objawy wywołane przez RNQP Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw Ditylenchus dipsaci (Kuehn) Filipjev [DITYDI] Allium cepa L., Allium porrum L. 0 % Wirusy, wiroidy, choroby wirusopodobne i fitoplazmy RNQP lub objawy wywołane przez RNQP Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw Wirus mozaiki pepino [PEPMV0] Solanum lycopersicum L. 0 % Wiroid wrzecionowatości bulw ziemniaka [PSTVD0] Capsicum annuum L., Solanum lycopersicum L. 0 % ▼M5 c)  Inne normy lub warunki mające zastosowanie w przypadku, gdy występuje do nich odniesienie w tabeli w lit. a): w przypadku odmian Zea mays (kukurydza cukrowa – odmiany supersłodkie) wymagana minimalna zdolność kiełkowania jest ograniczona do 80 % czystych nasion. Etykieta urzędowa lub etykieta dostawcy, gdzie stosowne, zawiera słowa „Minimalna zdolność kiełkowania 80 %” ▼B

---

ZAŁĄCZNIK III

MASA, O KTÓREJ MOWA W ART. 25 UST. 2

1.

Maksymalna masa partii materiału siewnego: ▼M5 a)  nasiona Phaseolus coccineus, Phaseolus vulgaris, Pisum sativum i Vicia faba 30 ton b)  nasiona wielkości nie mniejszej niż ziarno pszenicy, inne niż Phaseolus coccineus, Phaseolus vulgaris, Pisum sativum i Vicia faba 20 ton ▼B с)  nasiona wielkości mniejszej niż ziarno pszenicy 10 ton Maksymalnej masy partii materiału siewnego nie można przekroczyć o więcej niż 5 %.

2.

Minimalna masa próbki: Gatunki Masa (w g.) Allium cepa 25 ▼M4 Allium fistulosum 15 ▼B Allium porrum 20 ▼M4 Allium sativum 20 Allium schoenoprasum 15 ▼B Anthricus cerefolium 20 Apium graveolens 5 Asparagus officinalis 100 Beta vulgaris 100 Brassica olerácea 25 ▼M4 ————— ▼B Brassica rapa 20 Capsicum annuum 40 Cichorium intybus (partim) [cykoria wielkolistna (cykoria włoska)] 15 Cichorium intybus (partim) (cykoria przemysłowa) 50 Cichorium endivia 15 Citrullus lanatus 250 Cucumis melo 100 Cucumis sativus 25 Cucurbita maxima 250 Cucurbita pepo 150 Cynara cardunculus 50 Douais carota 10 Foeniculum vulgäre 25 Lactuca sativa 10 ►M6  Solanum lycopersicum L. ◄ 20 Petroselinum crispum 10 Phaseolus coccineus 1 000 Phaseolus vulgaris 700 Pisum sativum 500 Raphanus sativus 50 ▼M4 Rheum rhabarbarum 135 ▼B Scorzonera hispanica 30 Solanum melongena 20 Spinacia olerácea 75 Valerianella locusta 20 Vicia faba 1 000 ▼M4 Zea mays 1 000 ▼B W przypadku mieszańcowych odmian F-1 mieszańca powyższych gatunków minimalna masa próbki może być zmniejszona do jednej czwartej określonej masy, jednakże próbka musi mieć co najmniej masę 5 g i zawierać co najmniej 400 nasion.

---

ZAŁĄCZNIK IV

ETYKIETA

A.   Urzędowa etykieta (elitarny materiał siewny i kwalifikowany materiał siewny, z wykluczeniem małych opakowań)

I.   Wymagane informacje

▼M7

▼B

II.   Minimalne rozmiary

110 × 67 mm

B.   Etykieta dostawcy lub napis na opakowaniach (standardowy materiał siewny i małe opakowania materiału siewnego kategorii „kwalifikowany materiał siewny”)

I.   Wymagane informacje

II.   Minimalne wymiary etykiety (z wykluczeniem małych opakowań)

110 × 67 mm.

---

ZAŁĄCZNIK V

ETYKIETA I DOKUMENT DOŁĄCZONY W PRZYPADKU MATERIAŁU SIEWNEGO BEZ KOŃCOWEJ KWALIFIKACJI, ZEBRANEGO W INNYM PAŃSTWIE CZŁONKOWSKIM

A.   Informacje wymagane na etykiecie

▼M7

▼B

B.   Kolor etykiety

Etykieta jest szara.

C.   Informacje wymagane w dokumencie

▼M7

▼B

---

ZAŁĄCZNIK VI

CZĘŚĆ A

UCHYLONA DYREKTYWA I JEJ KOLEJNE ZMIANY

(o których mowa w art. 51)

CZĘŚĆ B

TERMINY TRANSPOZYCJI DO PRAWA KRAJOWEGO

(o których mowa w art. 51)

---

ZAŁĄCZNIK VII

---

( 1 ) Dz.U. L 268 z 18.10.2003, str. 1.

( 2 ) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.

( 3 ) Dz.U. L 227 z 1.9.1994, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2506/95 (Dz.U. L 258 z 28.10.1995, str. 3).

( 4 ) Dz.U. L 159 z 28.6.1994, str. 1.

( 5 ) Dz.U. 125 z 11.7.1966, str. 2289/66.

( 6 ) Dz.U L z 20.7.2002, str. 1.

( 7 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013, (UE) nr 652/2014 i (UE) nr 1143/2014 oraz uchylające dyrektywy Rady 69/464/EWG, 74/647/EWG, 93/85/EWG, 98/57/WE, 2000/29/WE, 2006/91/WE i 2007/33/WE (Dz.U. L 317 z 23.11.2016, s. 4).