6.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/5

1)

wniosków dotyczących części drugiej zarzutu pierwszego przedstawionych w pkt 37–44;

2)

wniosków dotyczących części pierwszej zarzutu pierwszego przedstawionych w pkt 58–64;

3)

wniosków dotyczących części trzeciej zarzutu pierwszego przedstawionych w pkt 78–111; oraz

4)

wniosków dotyczących części czwartej zarzutu pierwszego przedstawionych w pkt 144–169, a także części pkt 177, w którym wskazano, że „mimo bowiem że wykazano, iż sporny znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w Danii, w Niemczech, w Hiszpanii, we Francji, we Włoszech, w Niderlandach, w Austrii, w Finlandii, w Szwecji i w Zjednoczonym Królestwie”.

1)

Wnioski Sądu przedstawione w pkt 37–44 wyroku naruszają prawo w zakresie, w jakim dotyczą części drugiej zarzutu pierwszego. Część druga dotyczy używania znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich towarów, dla których został on zarejestrowany. Sąd popełnił błąd, gdy orzekł, że używanie w obrocie tabliczki czekolady składającej się z czterech paluszków o kształcie trapezu można zakwalifikować jako używanie cukierka lub ciastka.

2)

Wnioski Sądu przedstawione w pkt 58–64 wyroku dotyczące części pierwszej zarzutu pierwszego naruszają prawo. Część pierwsza dotyczy używania znaku towarowego w formie, w jakiej został on zarejestrowany. Mondelez podnosi, że znak towarowy wcale nie był używany w formie, w jakiej został zarejestrowany. Sąd zastosował błędne kryteria prawne: i) nie nadając wystarczającego znaczenia swojemu wnioskowi, zgodnie z którym tabliczka ma formę, jaka zwykle przychodzi na myśl w odniesieniu do rozpatrywanych towarów; ii) opierając się na „spontanicznym i natychmiastowym skojarzeniu” między formą a wyrazem KITKAT, wbrew wskazówkom zawartym w wyroku C-215/14.

3)

Wnioski Sądu przedstawione w pkt 78–111 wyroku dotyczące części trzeciej zarzutu pierwszego naruszają prawo. Część ta dotyczy braku używania znaku towarowego jako wskazania pochodzenia oraz przedstawionych w tym względzie dowodów. Sąd zastosował błędne kryterium prawne, opierając się na ustaleniach odnoszących się do uznania lub skojarzenia. Prawidłowe stanowisko polega na ustaleniu, czy zainteresowane kręgi postrzegają towar lub usługę oznaczone jedynie zgłoszonym znakiem towarowym – w przeciwieństwie do wszelkiego innego znaku towarowego, jaki także można zawrzeć – jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa, zgodnie z rozumowaniem przedstawionym przez Trybunał w wyroku C-215/14.

4)

Wnioski Sądu przedstawione w pkt 144–169 wyroku i we fragmencie zawartym w pkt 177, w którym wskazano, że „mimo bowiem że wykazano, iż sporny znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w Danii, w Niemczech, w Hiszpanii, we Francji, we Włoszech, w Niderlandach, w Austrii, w Finlandii, w Szwecji i w Zjednoczonym Królestwie”, naruszają prawo w zakresie, w jakim dotyczą części czwartej zarzutu pierwszego. Część czwarta dotyczy braku wykazania charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania znaku towarowego w całej Unii Europejskiej. Sąd słusznie stwierdził, że Nestlé nie wykazała, iż znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w całej Unii Europejskiej, a Mondelez nie zamierza kwestionować tego stwierdzenia. Jednak Mondelez nie przyznaje, że Nestlé kiedykolwiek wykazała uzyskanie charakteru odróżniającego przez znak towarowy w 10 państwach członkowskich UE w odniesieniu do towarów, dla których znak towarowy został zarejestrowany, lub w ogóle uzyskanie charakteru odróżniającego. Sąd naruszył prawo, stosując błędne kryterium prawne w odniesieniu do każdego z rozpatrywanych państw członkowskich, przy uwzględnieniu że ani uznanie, ani przyznanie, ani skojarzenie nie są równoważne postrzeganiu przez właściwych konsumentów znaku towarowego jako wskazującego pochodzenie, jak wymaga tego kryterium wskazane przez Trybunał w wyroku C-215/14.