Sprawa T-45/06

Reliance Industries Ltd

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich

„Wspólna polityka handlowa — Cło antydumpingowe — Cło wyrównawcze — Wygaśnięcie cła — Zawiadomienie o wszczęciu rewizji — Termin — Przepisy WTO”

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) z dnia 24 września 2008 r.   II ‐ 2404

Streszczenie wyroku

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Skarga na zawiadomienie o rewizji środków antydumpingowych lub wyrównawczych wobec braku skargi na rozporządzenie ustanawiające środki ostateczne w następstwie rewizji – Zachowanie interesu prawnego

   (art. 230 akapit czwarty WE; rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 11 ust. 2; nr 2026/97, art. 18 ust. 1, 2)

2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Zawiadomienie o rewizji środków antydumpingowych lub wyrównawczych

   (art. 230 akapit czwarty WE; rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 11 ust. 2; nr 2026/97, art. 18 ust. 1, 2)

3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga przeciwko Radzie i Komisji, mająca na celu stwierdzenie nieważności zawiadomienia o rewizji środków antydumpingowych lub wyrównawczych – Skarga przeciwko Radzie – Niedopuszczalność

   (art. 230 WE; rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 11 ust. 6; nr 2026/97, art. 22 ust. 2)

4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi z państw trzecich lub subsydiowaniem przez państwa trzecie – Procedura rewizji – Przepisy zawarte w porozumieniach antydumpingowych i antysubsydyjnych załączonych do porozumienia WTO z 1994 r.

   (porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”, art. 11 ust. 3; porozumienie w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych z 1994 r., art. 21 ust. 3; rozporządzenia Rady: nr 384/96, motyw 5, art. 11 ust. 2; nr 2026/97, motywy 6 i 7, art. 18 ust. 1)

5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi z państw trzecich lub subsydiowaniem przez państwa trzecie – Procedura rewizji – Ostateczny termin podjęcia rewizji

   (porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”, art. 11 ust. 3; porozumienie w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych z 1994 r., art. 21 ust. 3; rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 11 ust. 2; nr 2026/97, art. 18 ust. 1)

1.  Przedsiębiorstwo produkujące i eksportujące produkty wskazane w zawiadomieniu o rewizji wygasających środków antydumpingowych lub środków wyrównawczych zachowuje swój interes w żądaniu stwierdzenia nieważności tychże zawiadomień o rewizji, nawet wówczas gdy rozporządzenie ustanawiające, odpowiednio, cło antydumpingowe lub ostateczne cło wyrównawcze w następstwie tej rewizji nie zostało zaskarżone przez to przedsiębiorstwo w terminie przewidzianym w art. 230 akapit piąty WE.

   Na autonomiczne skutki prawne wywołane bowiem przez zawiadomienie o rewizji, a mianowicie utrzymanie wygasających środków antydumpingowych lub środków wyrównawczych nie miały wpływu nowe środki nałożone rozporządzeniem wydanym w następstwie rewizji. W tych okolicznościach stwierdzenie nieważności zawiadomienia o rewizji może powodować skutki prawne na korzyść takiego przedsiębiorstwa w ten sposób, że ewentualna niezgodność z prawem stwierdzona przez sąd wspólnotowy mogłaby uzasadniać ewentualną skargę odszkodowawczą. Przedsiębiorstwo, o którym mowa, zachowuje również interes w żądaniu stwierdzenia nieważności zaskarżonego zawiadomienia o rewizji, co pozwoli uniknąć wystąpienia bezprawności, która rzekomo je dotknęła, ponownie w przyszłości.

   (por. pkt 37, 39, 41–43)

2.  Zawiadomienia o rewizji środków antydumpingowych i środków wyrównawczych dotyczą indywidualnie, w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE przedsiębiorstwa zidentyfikowanego w rozporządzeniach ustanawiających te środki, takiego jak przedsiębiorstwo produkujące i eksportujące, którego zobowiązania zostały zaakceptowane w trakcie postępowania administracyjnego ze względu na to, że zawiadomienia te powodują w dodatku bezpośrednie skutki w jego sytuacji prawnej, nie pozostawiając żadnej swobody oceny krajowym władzom odpowiedzialnym za ich wykonanie. W konsekwencji wniosek o stwierdzenie nieważności tych zawiadomień o rewizji jest dopuszczalny, nawet jeśli nie zostały one skierowane do tego przedsiębiorstwa.

   (por. pkt 45–47, 49)

3.  Skarga przeciwko Radzie i Komisji mająca na celu stwierdzenie nieważności zawiadomienia o rewizji rozporządzenia Rady ustanawiającego wygasające cło antydumpingowe lub ostateczne cło wyrównawcze jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim jest skierowana przeciwko Radzie. W istocie, zważywszy, iż zgodnie z art. 11 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 i art. 22 ust. 2 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty wymienione zawiadomienia o rewizji zostały ustanowione przez Komisję, skarga zmierzająca do stwierdzenia nieważności takich zawiadomień jest dopuszczalna wyłącznie w zakresie, w jakim skierowano ją przeciwko tej instytucji.

   (por. pkt 50, 51)

4.  Z motywu 5 preambuły podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 oraz z motywów 6 i 7 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty wynika, że przedmiotem rzeczonych rozporządzeń jest w szczególności transpozycja do prawa wspólnotowego, w możliwym zakresie, nowych i szczegółowych przepisów zawartych w porozumieniu o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu („kodeksie antydumpingowym z 1994 r.”) i w porozumieniu w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych z 1994 r., załączonych do porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO), pośród których znajdują się w szczególności przepisy dotyczące czasu trwania i rewizji środków antydumpingowych i wyrównawczych, w celu zapewnienia właściwego i przejrzystego zastosowania rzeczonych przepisów. Wspólnota przyjęła zatem wymienione rozporządzenia w celu spełnienia zobowiązań międzynarodowych wynikających z przytoczonych porozumień. Zatem poprzez art. 11 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego zamierzała ona wykonać szczególne zobowiązania przewidziane w art. 11 ust. 3 porozumienia antydumpingowego, a poprzez art. 18 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego zamierzała ona wykonać szczególne zobowiązania przewidziane w art. 21 ust. 3 porozumienia antysubsydyjnego.

   Wynika z tego, że przywołane przepisy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i antysubsydyjnego należy interpretować w zakresie, w jakim jest to możliwe, w świetle przepisów odpowiadających porozumieniom antydumpingowym i antysubsydyjnym.

   (por. pkt 88–91)

5.  Rozporządzenie antydumpingowe nr 384/96 i rozporządzenie nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty, nie zawierają żadnego przepisu precyzującego w wyraźny sposób ostateczny termin, w którym rewizja z tytułu wygaśnięcia środków antydumpingowych i wyrównawczych powinna nastąpić. Jednakże w sposób oczywisty wynika ze struktury art. 11 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 384/96 oraz art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 2026/97, że rewizja taka musi zostać wszczęta najpóźniej przed wygaśnięciem środka, którego dotyczy.

   Artykuł 11 ust. 3 porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu („kodeksu antydumpingowego z 1994 r.”) i art. 21 ust 3 porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych z 1994 r., załączonych do porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO), w świetle których należy interpretować w zakresie, w jakim jest to możliwe, przepisy przytoczonych rozporządzeń nr 384/96 i nr 2026/97, wskazują jedynie termin, w którym należy „podjąć” rewizję, i nie mogą być interpretowane jako nakładające na umawiające się strony obowiązek podjęcia rewizji omawianych środków antydumpingowych lub wyrównawczych najpóźniej w dniu poprzedzającym wygaśnięcie rzeczonych środków. Z drugiej strony ustawodawstwo umawiającej się strony, pozwalające na wszczęcie rewizji w ostatnim momencie okresu ważności środków, których dotyczy, musi zostać uznane za zgodne z art. 11 ust. 3 porozumienia antydumpingowego i art. 21 ust. 3 porozumienia antysubsydyjnego. Mając na uwadze bowiem ich cel, istotne jest, by rewizja została podjęta najpóźniej w chwili wygaśnięcia wymienionych środków. W zakresie, w jakim przepisy te nakładają ostateczny termin do wszczęcia rewizji, odnoszą się one do momentu, w którym cła — o których mowa, a które w istocie winny jeszcze w momencie tego wszczęcia obowiązywać — wygasają. Wynika z tego, że rewizja z tytułu wygaśnięcia środków antydumpingowych lub wyrównawczych, która zostanie wszczęta przed północą w normalnym okresie stosowania środków, musi zostać uznana za zgodną z art. 11 ust. 3 porozumienia antydumpingowego i art. 21 ust. 3 porozumienia antysubsydyjnego.

   Wniosku tego nie może podważyć zarzucane naruszenie ani, po pierwsze, zasady pewności prawa, ponieważ art. 11 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 384/96 i art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 2026/97, nawet jeśli przepisy te są interpretowane w świetle, odpowiednio, art. 11 ust. 3 porozumienia antydumpingowego i art. 21 ust. 3 porozumienia antysubsydyjnego, wskazują w sposób jasny i precyzyjny, że rewizja ceł antydumpingowych i wyrównawczych musi zostać podjęta przed wygaśnięciem tych ceł, ani, po drugie, zasady dobrej administracji, ponieważ gdy instytucja wspólnotowa dysponuje terminem na dopełnienie pewnego aktu, nie narusza ona zasady dobrej administracji, jeśli działa dopiero w ostatnim dniu terminu, który jej wyznaczono.

   (por pkt 93, 105, 106, 110, 114, 117)