Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Rozporządzenia ustanawiające szczegółowe zasady stosowania uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty – Skarga niektórych tradycyjnych podmiotów gospodarczych – Niedopuszczalność

(art. 230 akapit czwarty WE; rozporządzenia Komisji nr 896/2001 i 1121/2001)

2. Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Wystarczająco istotne naruszenie normy prawa wyższego rzędu chroniącej jednostki – Instytucja niedysponująca jakimkolwiek zakresem swobodnego uznania – Wystarczający charakter nieznacznego odejścia od litery prawa wspólnotowego

(art. 288 akapit drugi WE)

Summary

1. Akt o charakterze generalnym, jak rozporządzenie, może w pewnych okolicznościach dotyczyć indywidualnie osoby fizycznej lub prawnej, zyskując wówczas wobec niej charakter decyzyjny.

Nie ma to jednak miejsca w odniesieniu do niektórych tradycyjnych podmiotów gospodarczych w przypadku rozporządzenia nr 896/2001 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 404/93 w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty ani w przypadku rozporządzenia nr 1121/2001 ustalającego współczynniki dostosowujące, jakie mają być stosowane do ilości referencyjnej każdego tradycyjnego podmiotu gospodarczego w ramach kontyngentów taryfowych na przywóz bananów. Rozporządzenia te stanowią bowiem środki o charakterze generalnym, które nie mają wpływu na wspomniane podmioty gospodarcze ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia je od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje w sposób podobny jak adresata decyzji. Nie można więc uznać, że wyżej wskazane rozporządzenia dotyczą tych podmiotów gospodarczych indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.

(por. pkt 107, 115)

2. Powstanie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty w rozumieniu art. 288 akapit drugi WE zależy od łącznego spełnienia szeregu przesłanek, którymi są: bezprawność postępowania zarzucanego instytucjom, rzeczywisty charakter szkody oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy zarzucanym postępowaniem a podnoszoną szkodą.

Gdy chodzi o pierwszą z tych przesłanek, wymagane jest, by zostało stwierdzone wyczerpanie znamion naruszenia normy prawa mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom. Jeśli chodzi o wymóg, zgodnie z którym muszą zostać wyczerpane znamiona naruszenia, decydującym kryterium pozwalającym uznać, że został on spełniony, jest oczywiste i poważne przekroczenie przez daną instytucję wspólnotową wyznaczonych jej granic uprawnień dyskrecjonalnych. Jeżeli instytucja nie dysponuje swobodnym uznaniem lub przyznany jej zakres swobodnego uznania jest znacznie ograniczony, nieznaczne odejście od litery prawa wspólnotowego może wystarczyć do stwierdzenia, że zostały wyczerpane znamiona naruszenia.

(por. pkt 141, 142)