Keywords
Summary

Keywords

1. Pomoc przyznawana przez państwa – Plany pomocy – Badanie przez Komisję – Projekty programów pomocowych wspierających ratowanie i restrukturyzację przeżywających trudności małych i średnich przedsiębiorstw oraz małych przedsiębiorstw rolnych – Wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności – Zwykły termin dwóch miesięcy – Termin mający zastosowanie do „zatwierdzenia” następującego po zakończeniu etapu badania wstępnego

(art. 88 ust. 2 akapit pierwszy i ust. 3 WE; wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa, w celu ratowania i restrukturyzacji przeżywających trudności przedsiębiorstw, pkt 4.1 akapit pierwszy)

2. Pomoc przyznawana przez państwa – Plany pomocy – Badanie przez Komisję – Etap wstępny – Czas trwania – Przedłużenie przez Komisję poprzez pytania, które nie są niezbędne do zbadania pomocy – Zakaz – Uprawnienie do rozpoczęcia dialogu z danym państwem członkowskim, aby umożliwić mu uzupełnienie niekompletnego zgłoszenia

(art. 88 ust. 3 WE)

3. Pomoc przyznawana przez państwa – Pomoc nowa lub pomoc istniejąca – Przekształcenie nowej pomocy w pomoc istniejącą – Przesłanki – Możliwość wszczęcia przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego wobec braku uprzedniego powiadomienia przez państwo członkowskie o wprowadzeniu swojego projektu w życie

4. Pomoc przyznawana przez państwa – Plany pomocy – Badanie przez Komisję – Etap postępowania przygotowawczego i etap postępowania kontradyktoryjnego – Dochowanie rozsądnego terminu – Ocena in concreto

(art. 88 ust. 2 i 3 WE)

5. Pomoc przyznawana przez państwa – Zgodność pomocy ze wspólnym rynkiem – Ewentualne uzasadnione oczekiwania beneficjentów – Ochrona – Przesłanki i granice

(art. 88 ust. 2 akapit pierwszy WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 7 ust. 1 i 3)

6. Pomoc przyznawana przez państwa – Decyzja Komisji stwierdzająca niezgodność pomocy ze wspólnym rynkiem – Obowiązek uzasadnienia – Niezbędne wskazówki

(art. 253 WE)

7. Pomoc przyznawana przez państwa – Wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi – Naruszenie konkurencji – Kryteria oceny – Pomoc o nieznacznych rozmiarach, lecz udzielana w sektorze charakteryzującym się silną konkurencją i dużą liczbą małych przedsiębiorstw

(art. 87 ust. 1 WE)

8. Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Pomoc, która może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Uprawnienie do uchwalenia wytycznych – Złożona ocena ekonomiczna – Kontrola sądowa – Granice

(art. 87 ust. 3 WE)

9. Pomoc przyznawana przez państwa – Badanie przez Komisję – Zatwierdzenie ogólnego systemu pomocy – Przesłanka – Wprowadzenie w życie niepowodujące przyznania pomocy indywidualnej, która nie jest niezbędna dla osiągnięcia jednego z celów przewidzianych w art. 87 ust. 3 lit. a)–d) WE

(art. 87 ust. 3, lit. a)–d) WE)

10. Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Pomoc, która może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem – Pomoc na restrukturyzację przedsiębiorstwa przeżywającego trudności – Określenie przedsiębiorstw przeżywających trudności

(art. 87 ust. 3 lit. c) WE; wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa, w celu ratowania i restrukturyzacji przeżywających trudności przedsiębiorstw, pkt 2.1 akapit pierwszy)

11. Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Pomoc, która może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem – Pomoc na restrukturyzację przedsiębiorstwa przeżywającego trudności – Uwzględnienie lokalizacji przedsiębiorstwa w regionie wspomaganym – Granice

(art. 87 ust. 3 lit. a) i c) WE; wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności, pkt 2.4 akapit drugi i pkt 3.2.1–3.2.3)

12. Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Pomoc, która może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem – Pomoc na restrukturyzację przedsiębiorstwa przeżywającego trudności – Przesłanki – Przesłanki kumulatywne – Skutek – Możliwość zakazania przez Komisję wypłaty pomocy wobec braku wystarczających informacji dotyczących spełnienia jednej z przesłanek

(art. 87 ust. 3 lit. c) WE; wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności, pkt 3.2.2)

13. Postępowanie – Interwencja – Zarzuty odmienne od tych podniesionych przez popieraną stronę – Dopuszczalność – Przesłanka – Związek z przedmiotem sporu – Dopuszczalność, której nie należy oceniać w sposób zawężający w odniesieniu do potencjalnych beneficjentów systemu pomocy występujących po stronie jednostki udzielającej pomocy

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 40 akapit czwarty; regulamin Sądu, art. 116 § 4)

14. Postępowanie – Interwencja – Dopuszczalność zarzutu podniesionego przez interwenienta, kwestionowana wobec jego budzącego wątpliwości związku z przedmiotem sporu – Zarzut, który należy w każdym wypadku odrzucić z innego powodu lub oddalić jako bezzasadny – Możliwość odrzucenia przez sąd bez orzekania w przedmiocie jego dopuszczalności

15. Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Zakres odstępstwa – Ścisła wykładnia – Szkody gospodarcze spowodowane bezpośrednio przez klęski żywiołowe lub inne zdarzenia nadzwyczajne

(art. 87 ust. 1 i 2 lit. b) WE)

16. Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Pomoc, która może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem – Pomoc na restrukturyzację przedsiębiorstwa przeżywającego trudności położonego w regionie wspomaganym – Przesłanki stosowania – Badanie przez Komisję

(art. 87 ust. 3 lit. c) WE)

17. Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Pomoc, która może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem – Ocena w świetle art. 87 WE – Uwzględnienie wcześniejszej praktyki – Wyłączenie

(art. 87 ust. 3 lit. c) WE)

18. Postępowanie – Przedstawienie zarzutów – Zarzut podniesiony w sposób abstrakcyjny, niepoparty wystarczająco jasnymi i dokładnymi informacjami – Niedopuszczalność

(regulamin Sądu, art. 116 § 4 lit. b))

Summary

1. Punkt 4.1 akapit pierwszy wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności, stanowi między innymi, że Komisja „zatwierdza” programy pomocowe w celu ratowania lub restrukturyzacji małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) lub małych przedsiębiorstw rolnych (MPR) oraz że „czyni to w zwykłym terminie dwóch miesięcy od otrzymania kompletnych informacji, a jeżeli dany program pomocowy może podlegać przyspieszonej procedurze zatwierdzania, Komisja ma na podjęcie decyzji 20 dni roboczych”.

Sformułowania te należy interpretować w kontekście przepisów proceduralnych dotyczących kontroli pomocy państwa zawartych w traktacie. Wytyczne, które Komisja może ustanowić w celu uściślenia sposobu prowadzenia postępowania, nie mogą zatem być sprzeczne z przepisami traktatu.

Wynika z tego, że Komisja może zatwierdzić projekt programu pomocowego wspierającego restrukturyzację MŚP w terminie przewidzianym w pkt 4.1 akapit pierwszy tych wytycznych tylko wtedy, gdy przed upływem tego „zwykłego terminu dwóch miesięcy” – to znaczy terminu, który został jej wyznaczony w art. 88 ust. 3 WE na przeprowadzenie badania wstępnego – Komisja uzna, że przewidziane przez ten program środki nie stanowią pomocy bądź stanowią pomoc, której zgodność ze wspólnym rynkiem nie ulega najmniejszej wątpliwości. Jeśli natomiast Komisja nie jest w stanie dojść do takiego wniosku, ciąży na niej obowiązek wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 88 ust. 2 akapit pierwszy WE.

(por. pkt 28, 29, 33)

2. Etap badania wstępnego projektów pomocy państwa przewidziany w art. 88 ust. 3 WE jest ograniczony do nieprzekraczalnego terminu dwóch miesięcy od otrzymania przez Komisję kompletnego zgłoszenia. Aby zgłoszenie było kompletne wystarczy, aby zawierało ono – od początku bądź wskutek odpowiedzi państwa członkowskiego na wnioski Komisji – informacje niezbędne dla wypracowania przez nią wstępnej opinii w kwestii zgodności ze wspólnym rynkiem zgłoszonego jej projektu. Wynika z tego, że o ile Komisja nie może zapobiec rozpoczęciu biegu dwumiesięcznego terminu poprzez żądanie udzielenia informacji, które nie są niezbędne do wypracowania wstępnej opinii, o tyle jest ona jednak uprawniona do rozpoczęcia, zgodnie z celem art. 88 ust. 3 WE, dialogu z danym państwem członkowskim, aby umożliwić mu uzupełnienie zgłoszenia, w sytuacji gdy nie zawiera ono niezbędnych informacji.

(por. pkt 40, 41)

3. Przekształcenie nowej pomocy w pomoc istniejącą jest uzależnione od spełnienia dwóch koniecznych i wystarczających przesłanek: zaniechania przez Komisję wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego przed upływem dwóch miesięcy od otrzymania kompletnego zgłoszenia oraz uprzedniego powiadomienia Komisji przez państwo członkowskie o wprowadzeniu jego projektu w życie. Ponieważ państwo członkowskie nie powiadomiło Komisji o wprowadzeniu projektu w życie, wskutek czego nie została spełniona jedna z przesłanek niezbędnych do przekształcenia pomocy nowej w pomoc istniejącą, Komisja może wszcząć w tym zakresie formalne postępowanie wyjaśniające.

(por. pkt 48, 49)

4. Zachowanie rozsądnego terminu podczas prowadzenia postępowania administracyjnego stanowi podstawową zasadę prawa wspólnotowego. Ponadto podstawowy wymóg pewności prawa, stojący na przeszkodzie temu, aby Komisja mogła bez ograniczeń zwlekać z wykonaniem swoich uprawnień, nakłada na sąd obowiązek zbadania, czy przebieg postępowania administracyjnego wskazuje na nadmiernie opóźnione działanie tej instytucji.

Ponadto o ile prawdą jest, że w ramach formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE w interesie państwa członkowskiego leży zachowanie terminu wyznaczonego mu do przedstawienia uwag lub do przedstawienia żądanych przez Komisję informacji dodatkowych, przy czym nie jest ono do tego zobowiązane, o tyle można jednak uznać, że jest ono odpowiedzialne za konsekwencje upływu czasu spowodowane jego zachowaniem, powodujące niedochowanie tych terminów.

(por. pkt 53, 59)

5. Na uzasadnione oczekiwania co do prawidłowości pomocy można w zasadzie – z zastrzeżeniem okoliczności wyjątkowych – powołać się jedynie wtedy, gdy ta pomoc została przyznana zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 88 WE. Aby można było uznać pomoc za przyznaną zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 88 WE, to procedura ta, mająca charakter zawieszający, musi zostać doprowadzona do końca. Wynika z tego, że w sytuacji gdy formalne postępowanie wyjaśniające zostało wszczęte zgodnie z art. 88 ust. 2 akapit pierwszy WE, musi się zakończyć wydaniem decyzji pozytywnej, zgodnie z art. 7 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 659/1999. Zatem na uzasadnione oczekiwania co do prawidłowości pomocy, której taka decyzja dotyczy, można się powoływać w zasadzie dopiero po wydaniu przez Komisję tej decyzji i upływie terminu do wniesienia na nią skargi.

(por. pkt 64, 65)

6. Uzasadnienie aktu powinno być dostosowane do jego charakteru i powinno przedstawiać jasno sposób rozumowania instytucji będącej jego autorem, w sposób umożliwiający zainteresowanym zrozumienie jego podstaw, a sądowi – kontrolę jego zasadności, przy czym nie jest wymagane, aby uzasadnienie wyszczególniało wszystkie mające znaczenie okoliczności faktyczne i prawne, jako że ocena, czy spełnia ono wymogi art. 253 WE, winna być dokonana przy uwzględnieniu nie tylko brzmienia tego aktu, ale także jego kontekstu prawnego i faktycznego.

W przypadku wydania przez Komisję decyzji w ramach kontroli pomocy państwa, oznacza to w szczególności, że jeśli z okoliczności przyznania pomocy wynika, że pomoc może mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi i może zakłócać konkurencję lub grozić jej zakłóceniem, Komisja musi przynajmniej wskazać te okoliczności w uzasadnieniu tej decyzji.

(por. pkt 73, 74)

7. W ramach kwalifikacji projektu pomocy lub programu pomocowego w świetle art. 87 ust. 1 WE Komisja nie jest zobowiązana do tego, aby określić jego rzeczywisty wpływ, lecz jedynie do zbadania, czy ten projekt może wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi oraz zakłócić konkurencję lub grozić jej zakłóceniem.

Ani względnie niewielka kwota zamierzonej pomocy, ani nieznaczne rozmiary przedsiębiorstw kwalifikujących się do skorzystania z pomocy nie wyłączają same z siebie możliwości wpływania przez projekt na wymianę handlową między państwami członkowskimi ani możliwości zakłócenia lub groźby zakłócenia konkurencji. To samo dotyczy ograniczonego znaczenia sektora gospodarczego, którego pomoc dotyczy. W istocie inne okoliczności, takie jak szczególna intensywność konkurencji w tym sektorze gospodarczym, również mogą być brane pod uwagę. Dzieje się tak w sektorze, w którym konkurencja ta jest bardzo silna, a w szczególności którego struktura, cechująca się współistnieniem na rynku dużej liczby podmiotów o nieznacznych rozmiarach, może powodować, że wdrożenie programu pomocowego, dostępnego dla dużej części z nich, może wywrzeć wpływ na konkurencję, chociaż kwoty indywidualnej pomocy udzielanej na podstawie tego programu są niewielkie.

(por. pkt 84–87)

8. Komisja dysponuje – na podstawie art. 87 ust. 3 WE – szerokim zakresem swobodnego uznania. Tym niemniej w celu wykonywania tego uprawnienia może ona ustanowić dla siebie wskazówki – za pomocą aktów, takich jak mające zastosowanie w tym przypadku wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności – pod warunkiem że wskazówki te nie są sprzeczne z przepisami traktatu. W sytuacji gdy Komisja przyjmie taki akt, ma ona obowiązek stosować się do niego. Do sądu należy zatem ustalenie, czy Komisja przestrzegała ustanowionych przez siebie samą wskazówek.

W każdym razie w sytuacji, gdy ten przyznany Komisji szeroki zakres swobodnego uznania – w niniejszym przypadku zdefiniowany poprzez przyjęte przez nią samą wskazówki – pociąga za sobą konieczność dokonania kompleksowych ocen gospodarczo-społecznych w kontekście wspólnotowym, kontrola sądu jest w tym zakresie ograniczona. Ogranicza się ona do ustalenia, czy przestrzegane były reguły proceduralne oraz zasady dotyczące obowiązku uzasadnienia aktu, a także czy nie wystąpił błąd co do okoliczności faktycznych oraz czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie i czy nie doszło do nadużycia władzy.

(por. pkt 94–97)

9. Możliwość zgłoszenia projektu programu pomocowego przez dane państwo członkowskie, a po jego zatwierdzeniu przez Komisję po uprzedni m zbadaniu jego cech ogólnych możliwość uwolnienia się od obowiązku zgłaszania przypadków pomocy indywidualnej przyznanej w ramach tego programu, ewentualnie z zastrzeżeniem postawionych przez Komisję warunków i wymogów, nie może pozwolić jednak na przyznanie takiej pomocy indywidualnej, która zostałaby uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem, jeśliby była przedmiotem odrębnego zgłoszenia, ponieważ w przeciwnym razie zasada niezgodności pomocy ze wspólnym rynkiem wyrażona w art. 87 WE zostałaby pozbawiona znaczenia. W szczególności Komisja nie może dopuścić do przyznania takiej pomocy indywidualnej, która będąc zgodna z jednym z celów przewidzianych przez art. 87 ust. 3 lit. a)–d), nie byłaby jednak niezbędna do jego osiągnięcia.

Komisja powinna zatem sprawdzić, czy projekty programów pomocowych, które bada, są przygotowane w sposób gwarantujący, że przyznawana na ich podstawie pomoc indywidualna będzie przyznawana jedynie tym przedsiębiorstwom, które rzeczywiście kwalifikują się do tego, aby z tego programu skorzystać. Gdy sytuacja taka nie ma miejsca, Komisja – w ramach swego szerokiego zakresu swobodnego uznania – powinna to uwzględnić i ocenić, na ile pozwalają jej na to posiadane informacje, czy nie byłoby właściwym wydanie decyzji negatywnej lub warunkowej.

(por. pkt 103–105)

10. Punkt 2.1 akapit pierwszy wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności wyjaśnia, że Komisja uznaje za przeżywające trudności takie przedsiębiorstwo, które jest niezdolne do zapewnienia poprawy swojej sytuacji za pomocą środków własnych czy funduszy otrzymanych od swoich akcjonariuszy lub też w drodze pożyczki. W akapicie tym przedstawione są różnego rodzaju wskaźniki dynamiczne pozwalające zobrazować pogarszanie się sytuacji tego przedsiębiorstwa, z którymi związane są różnego rodzaju wskaźniki statyczne pozwalające w pewnych przypadkach na zobrazowanie szczególnej powagi tej sytuacji.

Sformułowania użyte w pkt 2.1 akapit pierwszy tych wytycznych pozwalają stwierdzić, że waga przykładana przez Komisję do wskaźników dynamicznych nie oznacza koniecznie, że inne rodzaje wskaźników – takie jak zawarte w tym projekcie wskaźniki oparte na wartościach uśrednionych – nie są istotne. Wskaźniki te jednak mogą być uznane za istotne wtedy tylko, gdy pozwalają stwierdzić istnienie prawdziwych i udowodnionych trudności, z jakimi spotkały się przedsiębiorstwa kwalifikujące się do skorzystania z programu pomocowego. W przeciwnym razie pomoc nie mogłaby zostać uznana za niezbędną z punktu widzenia tych przedsiębiorstw, jak i z punktu widzenia realizacji celu określonego w art. 87 ust. 3 lit. c) WE.

(por. pkt 108, 111)

11. Punkt 2.4 akapit drugi wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności wskazuje, że w sytuacji gdy przedsiębiorstwa, których dotyczy projekt pomocy wspierającej restrukturyzację, znajdują się w regionie wspomaganym, Komisja bierze pod uwagę wspomniane w art. 87 ust. 3 lit. a) i c) względy regionalne w sposób określony w pkt 3.2.3 wytycznych. Punkt ten, zatytułowany „Warunki szczególne mające zastosowanie do pomocy wspierającej restrukturyzację w regionach wspomaganych”, wskazuje w szczególności, że w sytuacji gdy projekt programu pomocowego dotyczy regionu wspomaganego lub należącego do regionów mniej uprzywilejowanych, Komisja ma obowiązek uwzględnić ten fakt i jest w tym celu uprawniona do elastycznego zastosowania ustalonej w wytycznych zasady zmniejszania zdolności produkcyjnych, jeśli jest to uzasadnione potrzebami rozwoju regionalnego – nawet jeśli w danym sektorze ma miejsce strukturalna nadwyżka zdolności produkcyjnych.

Natomiast zupełnie nie wynika z tego, że w sytuacji gdy zjawisko nadwyżki zdolności produkcyjnej zdaje się nie dotyczyć sektora, którego dotyczy projekt nowej pomocy, i gdy Komisja wskutek tego odstępuje od nakazania przedsiębiorstwom kwalifikującym się do korzystania z pomocy zmniejszenia zdolności produkcyjnych, projekt ten powinien – tylko z tego względu – zostać uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem.

Wręcz przeciwnie – w takim przypadku nadal niezbędnym pozostaje, aby projekt był zgodny z zasadą ustanowioną w pkt 3.2.1 wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności, według której nowa pomoc wspierająca restrukturyzację może zostać przyznana jedynie w sytuacji, gdy można udowodnić, że jest to w interesie Wspólnoty, a zatem wtedy, gdy projekt tej pomocy spełnia wyliczone w pkt 3.2.2 wytycznych warunki: odzyskania rentowności, zapobiegania nieuzasadnionym zakłóceniom konkurencji oraz proporcjonalności. Pomimo że Komisja może być w tej kwestii „mniej rygorystyczna”, to nie może ona jednak „zezwalać na wszystko”, zgodnie z określeniem użytym w pkt 3.2.3 wytycznych.

(por. pkt 115–117)

12. Aby projekt pomocy na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności mógł zostać uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 87 ust. 3 lit. c) WE powinien być powiązany z planem restrukturyzacji mającym na celu zmniejszenie rozmiarów lub zmianę profilu prowadzonej działalności.

Punkt 3.2.2 wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności, który wprowadza ten wymóg w życie, nakazuje między innymi, aby plan restrukturyzacji spełniał trzy warunki. Konieczne jest, po pierwsze, aby umożliwiał on przywrócenie rentowności korzystających zeń przedsiębiorstw w rozsądnym terminie i na postawie realistycznych założeń [pkt 3.2.2 ppkt i)], po drugie, aby zapobiegał on nieuzasadnionym zakłóceniom konkurencji [pkt 3.2.2 ppkt ii)] oraz po trzecie, aby została zachowana równowaga pomiędzy korzyściami wynikłymi z restrukturyzacji oraz jej kosztami [pkt 3.2.2 ppkt iii)]. Ponieważ warunki te są kumulatywne, dla uznania przez Komisję projektu pomocy wspierającego restrukturyzację za niezgodny ze wspólnym rynkiem wystarczy, aby tylko jeden z nich nie został spełniony. Ponadto aby uczynić zadość obowiązkowi współpracy z Komisją, na państwie członkowskim, którego pomoc dotyczy, ciąży obowiązek przedstawienia wszystkich dowodów, które mogłyby tej instytucji pozwolić na ustalenie, że spełnione zostały wszystkie te warunki.

W ten sposób nie mogąc, co jest oczywiste, oprzeć swej oceny jedynie na oświadczeniu – wobec tego, że państwo członkowskie nigdy nie dostarczyło dokładnych informacji, które pozwoliłyby Komisji na upewnienie się, iż projekt spełniał jedną z kumulatywnych przesłanek zawartych w pkt 3.2.2 ww. wytycznych, i to pomimo ponawianych przez tę instytucję wniosków o udzielenie tych informacji – Komisja ma prawo uznać, że posiadane przez nią informacje nie pozwalają na dojście do wniosku, iż projekt spełnia ten warunek, a w związku z tym wydać decyzję o niezgodności tego projektu ze wspólnym rynkiem, bez konieczności badania innych wyliczonych w tym punkcie warunków.

(por. pkt 126–129, 137, 142, 143, 149)

13. Artykuł 40 akapit czwarty statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 116 § 4 regulaminu Sądu przyznają interwenientowi prawo do niezależnego przedstawienia nie tylko argumentów, ale także zarzutów, o ile tylko zostają one podniesione na poparcie żądań jednej z głównych stron sporu i nie są całkowicie odmienne od wywodów zakreślających spór w postaci, w jakiej powstał pomiędzy skarżącą a pozwaną, co prowadziłoby do zmiany jego przedmiotu.

Do Sądu zatem należy – w celu rozstrzygnięcia o dopuszczalności podniesionych przez interwenienta zarzutów – sprawdzenie, czy są one związane z przedmiotem sporu w postaci określonej przez jego strony.

Jeśli chodzi o spór zapoczątkowany przez jednostkę samorządu terytorialnego i dotyczący zgodności ze wspólnym rynkiem projektowanego przez tę jednostkę programu pomocowego wspierającego restrukturyzację sektora gospodarczego, nie można zaprzeczyć, że przedsiębiorstwa mogące skorzystać z tego programu i ich przedstawiciele w naturalny sposób znajdują się w sytuacji umożliwiającej im udostępnienie skarżącej jednostce samorządu terytorialnego kompletnych materiałów, między innymi w przedmiocie trudności, których rozwiązaniu pomoc ma służyć, oraz skutków, które może wywrzeć. Związek pomiędzy ich zarzutami a przedmiotem sporu nie powinien zatem być oceniany w sposób zawężający.

(por. pkt 151–154, 193, 195)

14. Do Sądu zatem należy – w celu rozstrzygnięcia o dopuszczalności podniesionych przez interwenienta zarzutów – sprawdzenie, czy są one związane z przedmiotem sporu w postaci określonej przez jego strony.

Tym niemniej w sytuacji gdy wydaje się, że skarga, której dopuszczalność jest kwestionowana, powinna w każdym razie zostać oddalona ze względów merytorycznych, dopuszczalne jest wypowiedzenie się przez Sąd – w trosce o ekonomię procesową – ogólnie co do jej zasadności.

(por. pkt 153, 188)

15. Artykuł 87 ust. 2 lit. b) WE ustanawia odstępstwo od ogólnej zasady niezgodności pomocy ze wspólnym rynkiem i powinien jako taki być poddany wykładni literalnej, zgodnie z którą podstawę do zastosowania tego przepisu stanowią jedynie szkody spowodowane bezpośrednio przez klęski żywiołowe lub inne zdarzenia nadzwyczajne. Ponadto zgodność z prawem decyzji Komisji w sprawach dotyczących pomocy państwa powinna być oceniana przez sąd na podstawie dowodów, którymi dysponowała ona lub mogła dysponować w chwili wydawania tej decyzji.

Nie można zatem zarzucić Komisji, że uznała, iż w projekcie nie zamierzano przyznać pomocy na podstawie art. 87 ust. 2 lit. b) WE, a zatem że nie zastosowała ona tego przepisu, jeśli z analizy pism wymienionych w trakcie postępowania administracyjnego wynika, że władze krajowe nigdy nie poinformowały Komisji ani tym bardziej nie wykazały, iż projekt ustanawiał pomoc mającą na celu naprawienie szkód określonych w art. 87 ust. 2 lit. b) WE.

(por. pkt 165, 166, 168)

16. Komisja zobowiązała się do wzięcia pod uwagę art. 158 WE w sposób opisany w pkt 1.3 akapit drugi i pkt 3.2.3 wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności, w sytuacji gdy bada ona, czy projekt programu pomocowego w celu restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności znajdujących się w obszarze wspomaganym lub mniej uprzywilejowanym może zostać uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem w drodze odstępstwa przewidzianego w art. 87 ust. 3 lit. c) WE.

W każdym razie sam fakt, że nowa pomoc ma odpowiadać celom innego przepisu traktatu niż odstępstwo przewidziane w art. 87 ust. 3 WE, na który powołuje się zainteresowane państwo członkowskie, nie powoduje sam z siebie, iż projekt będzie odpowiadał warunkom zastosowania tego odstępstwa.

(por. pkt 172, 175)

17. Zgodność z prawem decyzji Komisji stwierdzającej, że nowa pomoc nie spełnia warunków zastosowania odstępstwa przewidzianego w art. 87 ust. 3 lit. c) WE, powinna być oceniana jedynie w ramach tego przepisu. Zatem powołanie się na wcześniejszą praktykę decyzyjną Komisji, jeśli nawet takowa została udowodniona, powinno zostać uznane za pozbawione znaczenia dla sprawy.

(por. pkt 177)

18. Zarzut bezprawności, który należy potraktować jako zarzut popierający żądania zawarte w skardze, powinien, zgodnie z art. 116 § 4 lit. b) regulaminu Sądu, zostać przez wnioskodawcę uargumentowany. Samo abstrakcyjne oświadczenie, niepoparte informacjami wystarczająco jasnymi i dokładnymi, aby strona przeciwna mogła się do nich ustosunkować, a Sąd – poddać je kontroli, nie czyni zadość temu minimalnemu wymogowi pisemnego przedstawienia przewidzianemu w tym regulaminie, a zatem powinien zostać odrzucony jako niedopuszczalny.

(por. pkt 186, 188)