WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)

z dnia 19 listopada 2015 r.

Daniel van der Spree

przeciwko

Komisji Europejskiej

„Służba publiczna — Wynagrodzenie — Zakończenie służby — Artykuł 6 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego — Dodatek na ponowne zagospodarowanie w stawce podstawowej dwóch miesięcznych wynagrodzeń podstawowych — Zmiana miejsca zamieszkania skarżącego — Miejsce zamieszkania córki skarżącego — Dowód”

Przedmiot:

Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy art. 106a, w której D. van der Spree żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie wypłacenia mu dodatku na ponowne zagospodarowanie w wysokości miesięcznego wynagrodzenia podstawowego zamiast w wysokości dwóch miesięcznych wynagrodzenia.

Orzeczenie:

Skarga zostaje oddalona. Daniel van der Spree pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

Streszczenie

Urzędnicy — Zwrot kosztów — Dodatek na ponowne zagospodarowanie — Warunki przyznania — Faktyczna zmiana zwykłego miejsca zamieszkania — Pojęcie zwykłego miejsca zamieszkania — Ponowne osiedlenie się z rodziną — Ciężar dowodu autentyczności przesiedlenia spoczywający na urzędniku — Wpis do ewidencji ludności danej miejscowości — Okoliczność niepozwalająca domniemywać zwykłego miejsca zamieszkania

(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 6)

Dodatek na ponowne zagospodarowanie ma na celu pokrycie i złagodzenie kosztów, jakie były urzędnik zmuszony jest ponieść w związku ze zmianą głównego miejsca zamieszkania po zakończeniu służby, co do których to kosztów zakłada się, że są wyższe w sytuacji, gdy dany urzędnik osiedla się w innym miejscu z rodziną, co uzasadnia wypłatę dodatku na ponowne zagospodarowanie w wysokości dwóch miesięcznych wynagrodzeń podstawowych w przypadku urzędników, którym przysługuje dodatek na gospodarstwo domowe i którzy wykażą osiedlenie się w innym miejscu wraz z rodziną.

Zmiana miejsca zamieszkania, o której mowa w art. 6 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, powinna być „faktycznym przeniesieniem zwykłego miejsca zamieszkania urzędnika do nowego miejsca wskazanego jako miejsce ponownego zagospodarowania”, a pojęcie zwykłego miejsca zamieszkania należy interpretować jako „miejsce, w którym zainteresowany ustanowił, z zamiarem nadania mu trwałego charakteru, stały lub zwykły ośrodek swoich interesów życiowych”. Ponadto do urzędnika należy przedstawienie dowodu na jego faktyczne osiedlenie się w innym miejscu wraz z rodziną. Jest tak również w przypadku, gdy chodzi o dowód na osiedlenie się w innym miejscu przez rodzinę urzędnika.

Wpis do ewidencji ludności danej miejscowości jest okolicznością czysto formalną, która nie pozwala na wykazanie rzeczywistego zamieszkiwania zainteresowanego w tej miejscowości, a tym samym okoliczność ta nie ma charakteru rozstrzygającego w celu udowodnienia osiedlenia się w innym miejscu w rozumieniu art. 6 załącznika do regulaminu pracowniczego.

Ponadto pozbawione są mocy dowodowej zaświadczenia sporządzone przez organy administracyjne danego państwa, które odzwierciedlają związki zainteresowanego z tym państwem lub nawet wymieniają adres w tym państwie, jak na przykład zaświadczenia dotyczące korzystania z praw obywatelskich czy rejestracji samochodu i uiszczania związanych z tym podatków i opłat, w sytuacji, gdy wspomniane zaświadczenia wskazują na dowody transakcji lub faktów, które nie zostały zweryfikowane przez rozpatrywane organy administracyjne. Tym bardziej powinny więc być pozbawione mocy dowodowej oświadczenia osób prywatnych, które niekoniecznie są w stanie dokonać oceny pojęcia prawnego miejsca zamieszkania w rozumieniu załącznika VII do regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 29–31, 34, 37)

Odesłanie

Trybunał, wyrok z dnia 25 listopada 1982 r., Evens/Trybunał Obrachunkowy,79/82, EU:C:1982:404, pkt 11, 12

Sąd Pierwszej Instancji, wyroki: z dnia 24 kwietnia 2001 r., Miranda/Komisja,T‑37/99, EU:T:2001:122, pkt 29–31 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 8 lipca 2003 r., Chetaud/Parlament,T‑65/02, EU:T:2003:190, pkt 64

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: z dnia 8 kwietnia 2008 r., Bordini/Komisja,F‑134/06, EU:F:2008:40, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 9 marca 2010 r., Tzvetanova/Komisja,F‑33/09, EU:F:2010:18, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo