Sprawa C‑567/14

Genentech Inc.

przeciwko

Hoechst GmbH

i

Sanofi-Aventis Deutschland GmbH

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel de Paris)

„Odesłanie prejudycjalne — Konkurencja — Artykuł 101 TFUE — Umowa licencji niewyłącznej — Patent — Brak naruszenia — Obowiązek uiszczenia opłaty”

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 lipca 2016 r. I-0000

1. Pytania prejudycjalne – Wystąpienie do Trybunału – Zgodność postanowienia odsyłającego z przepisami krajowymi dotyczącymi zasad ustroju i procedury sądowej – Badanie niespoczywające na Trybunale

   (art. 267 TFUE)

2. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Podstawa – Właściwość sądu krajowego – Ustalenie i ocena stanu faktycznego sporu – Niezbędność orzeczenia prejudycjalnego oraz znaczenie zadanych pytań – Ocena przez sąd krajowy

   (art. 267 TFUE)

3. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Podstawa – Badanie okoliczności ustalonych przez arbitra w ramach postępowania arbitrażowego oraz dokonanej przezeń interpretacji umowy licencyjnej – Niedopuszczalność

   (art. 267 TFUE)

4. Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Naruszenie konkurencji – Umowa licencyjna dotycząca korzystania z patentu – Obowiązek uiszczenia opłaty za wykorzystanie opatentowanej technologii w wypadku unieważnienia patentu objętego licencją albo braku jego naruszenia – Prawo do swobodnego rozwiązania tej umowy z zachowaniem rozsądnego okresu wypowiedzenia – Dopuszczalność – Brak naruszenia konkurencji

   (art. 101 ust. 1 TFUE)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 22, 23)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 26)

3.  Nie jest zadaniem Trybunału w ramach postępowania prejudycjalnego ponowne badanie okoliczności ustalonych przez jedynego arbitra w ramach postępowania arbitrażowego ani dokonanej przez niego w świetle prawa krajowego interpretacji umowy licencyjnej.

   (por. pkt 38)

4.  Artykuł 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, by na podstawie umowy licencyjnej zobowiązać licencjobiorcę do uiszczania opłaty za wykorzystanie opatentowanej technologii w całym okresie skuteczności tej umowy w wypadku unieważnienia patentu objętego licencją albo braku jego naruszenia, w związku z tym, że licencjobiorca mógł swobodnie rozwiązać wspomnianą umowę z zachowaniem rozsądnego okresu wypowiedzenia.

   Jeśli bowiem w okresie skuteczności umowy licencyjnej opłata jest należna również po wygaśnięciu praw własności przemysłowej, tym bardziej ma to miejsce, zanim prawa te wygasną. Okoliczność, że sądy państwa wydającego patenty orzekły, po rozwiązaniu umowy licencyjnej, iż wykorzystanie przez skarżącego przekazanej technologii nie narusza praw wywodzących się z tych patentów, pozostaje bez wpływu na wymagalność opłaty za okres poprzedzający rozwiązanie umowy. Ponieważ licencjobiorca ma swobodę rozwiązania wspomnianej umowy w dowolnym czasie, ten obowiązek nie stanowi ograniczenia konkurencji w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

   (por. pkt 41–43; sentencja)