Sprawa C‑137/15

María Pilar Plaza Bravo

przeciwko

Servicio Público de Empleo Estatal Dirección Provincial de Álava

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Autónoma del País Vasco)

„Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem — Dyrektywa 79/7/EWG — Artykuł 4 ust. 1 — Równe traktowanie pracowników płci męskiej i pracowników płci żeńskiej — Pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy, w przeważającej części będący pracownikami płci żeńskiej — Uregulowanie krajowe przewidujące maksymalną wysokość świadczenia z tytułu bezrobocia — Uregulowanie odwołujące się, w celu ustalenia tej wysokości, do relacji między czasem pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy a czasem pracy pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy”

Streszczenie – postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 17 listopada 2015 r.

Polityka społeczna — Równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego — Dyrektywa 79/7 — Uregulowanie krajowe przewidujące maksymalną wysokość świadczenia z tytułu bezrobocia — Uregulowanie stosujące do tej kwoty współczynnik redukcyjny dotyczący pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy do związku między czasem pracy pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunku do czasu pracy porównywalnego pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy — Brak dyskryminacji — Dopuszczalność takiego uregulowania

(dyrektywa Rady 79/7, art. 4 ust. 1)

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy 79/7 w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego nie sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w celu obliczenia wysokości świadczenia z tytułu całkowitego bezrobocia przysługującego pracownikowi w związku z utratą jego jedynego zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy do ustawowej maksymalnej wysokości tego świadczenia stosuje się współczynnik redukcyjny odpowiadający procentowemu udziałowi czasu pracy pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunku do czasu pracy porównywalnego pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy.

W istocie nie można uznać, że taki przepis działa w przeważającej mierze na niekorzyść określonej kategorii pracowników, w tym przypadku tych zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy, a tym bardziej kobiet. Przepis ten nie może więc zostać uznany za środek dyskryminacji pośredniej w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy 79/7.

(por. pkt 29, 30; sentencja)