Sprawa C‑85/14

KPN BV

przeciwko

Autoriteit Consument en Markt (ACM)

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het Bedrijfsleven)

„Odesłanie prejudycjalne — Sieci i usługi łączności elektronicznej — Usługa powszechna i prawa użytkowników — Dyrektywa 2002/22/WE — Artykuł 28 — Dostęp do numerów i usług — Numery niegeograficzne — Dyrektywa 2002/19/WE — Artykuły 5, 8 i 13 — Uprawnienia krajowych organów regulacyjnych — Kontrola cen — Usługi tranzytu połączeń — Uregulowanie krajowe nakładające na podmioty świadczące usługi tranzytu połączeń telefonicznych obowiązek niestosowania wyższych opłat za połączenia z numerami niegeograficznymi niż za połączenia z numerami geograficznymi — Przedsiębiorstwo niemające znaczącej pozycji na rynku — Właściwy organ krajowy”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 września 2015 r.

1. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia literalna, systemowa i celowościowa

2. Zbliżanie ustawodawstw – Sieci i usługi łączności elektronicznej – Usługa powszechna i prawa użytkowników – Dyrektywa 2002/22 – Dostęp do numerów i usług łączności elektronicznej – Numery niegeograficzne – Prawo wprowadzenia przez krajowy organ regulacyjny obowiązku taryfowego na operatora nieposiadającego znaczącej pozycji na rynku, w celu usunięcia przeszkody – Poszanowanie zasady proporcjonalności – Badanie przez sąd krajowy

   (dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady: 2002/21 zmieniona dyrektywą 2009/140, art. 6, 7, 7a, 8; 2002/22 zmieniona dyrektywą 2009/136, art. 28)

3. Zbliżanie ustawodawstw – Sieci i usługi łączności elektronicznej – Usługa powszechna i prawa użytkowników – Dyrektywa 2002/22 – Dostęp do numerów i usług łączności elektronicznej – Numery niegeograficzne – Uregulowanie krajowe przewidujące możliwość wprowadzenia obowiązku taryfowego na operatorów, przez organ krajowy inny niż krajowy organ regulacyjny – Dopuszczalność – Przesłanki

   (dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady: 2002/21 zmieniona dyrektywą 2009/140, art. 3 ust. 2, 4, 6; 2002/22 zmieniona dyrektywą 2009/136, art. 28)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 33)

2.  Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że zezwala ono właściwemu organowi krajowemu na wprowadzenie obowiązku taryfowego na podstawie art. 28 dyrektywy 2002/22 w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, zmienionej dyrektywą 2009/136, aby usunąć przeszkodę w wybieraniu numerów niegeograficznych w Unii Europejskiej, która to przeszkoda nie jest natury technicznej, lecz wynika ze stosowanych taryf, mimo że nie została przeprowadzona analiza rynku, z której wynikałoby, iż dane przedsiębiorstwo posiada znaczącą pozycję na rynku, jeżeli taki obowiązek stanowi środek niezbędny i proporcjonalny do tego, by użytkownicy końcowi mogli mieć dostęp w Unii do usług wykorzystujących numery niegeograficzne.

   Do sądu krajowego należy sprawdzenie, że warunek ten jest spełniony oraz że obowiązek taryfowy jest obiektywny, przejrzysty, proporcjonalny, niedyskryminacyjny, oparty na charakterze stwierdzonego problemu i uzasadniony w świetle celów określonych w art. 8 dyrektywy 2002/21 w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, zmienionej dyrektywą 2009/140, oraz że zostały zachowane procedury przewidziane w art. 6, 7 i 7a dyrektywy 2002/21, zmienionej dyrektywą 2009/140.

   (por. pkt 43, 49; pkt 1 sentencji)

3.  Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie może przewidzieć, iż obowiązek taryfowy na podstawie art. 28 dyrektywy 2002/22 w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, zmienionej dyrektywą 2009/136, może zostać nałożony przez organ krajowy inny niż krajowy organ regulacyjny, który jest z reguły odpowiedzialny za stosowanie nowych ram regulacyjnych Unii dla sieci i usług łączności elektronicznej, z zastrzeżeniem, że organ ten spełnia wymogi dotyczące kompetencji, niezależności, bezstronności i przejrzystości przewidziane w dyrektywie 2002/21 w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, zmienionej dyrektywą 2009/140, oraz że od decyzji, które on podejmuje, przysługują skuteczne środki odwoławcze do organu niezależnego od zainteresowanych stron, przy czym do sądu odsyłającego należy sprawdzenie, czy taka sytuacja ma miejsce w danym przypadku.

   W istocie zgodnie z art. 3 ust. 2, 4 i 6 dyrektywy 2002/21 państwa członkowskie powinny nie tylko zapewnić niezależność krajowych organów regulacyjnych, czuwając nad tym, by organy te były odrębne pod względem prawnym i funkcjonalnie niezależne od wszelkich organizacji udostępniających sieci, urządzenia lub usługi łączności elektronicznej, lecz również ogłaszać w łatwo dostępnej formie zadania, jakie mają być realizowane zgodnie z nowymi ramami regulacyjnymi mającymi zastosowanie do usług łączności elektronicznej przez wspomniane organy, w szczególności gdy zadania zostają powierzone wielu organom, i przekazywać Komisji nazwy organów regulacyjnych, którym zostały przydzielone te zadania, oraz informacje na temat ich poszczególnych zakresów odpowiedzialności. W konsekwencji jeżeli wspomniane zadania należą choćby częściowo do organów krajowych innych niż krajowy organ regulacyjny, który jest z reguły odpowiedzialny za stosowanie nowych ram regulacyjnych, do każdego państwa członkowskiego należy dopilnowanie, by ten inny organ nie był w sposób bezpośredni lub pośredni zaangażowany w wykonywanie funkcji operacyjnych w rozumieniu owej dyrektywy.

   (por. pkt 55–58; pkt 2 sentencji)