Sprawa C‑117/14

Grima Janet Nisttahuz Poclava

przeciwko

Josemu Maríi Arizowi Toledanowi

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożony przez Juzgado de lo Social no 23 de Madrid)

„Odesłanie prejudycjalne — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC — Uregulowanie krajowe przewidujące możliwość zawierania umów o pracę na czas nieokreślony z rocznym okresem próbnym — Wprowadzanie w życie prawa Unii — Brak — Brak właściwości Trybunału”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 5 lutego 2015 r.

1. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Wniosek o wykładnię Karty praw podstawowych Unii – Przepis krajowy niestanowiący środka wprowadzającego w życie prawo Unii – Brak właściwości Trybunału

   (art. 267 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 51 ust. 1)

2. Polityka społeczna – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 1999/70 – Zakres stosowania – Przewidująca roczny okres próbny umowa o pracę na czas nieokreślony w ramach wsparcia dla przedsiębiorców – Wykluczenie

   (dyrektywa Rady 1999/70, załącznik, klauzule 2, 3)

3. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Wykładnia przepisów prawa międzynarodowego wiążących państwa członkowskie poza ramami prawa Unii – Wykluczenie

   (art. 267 TFUE)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 28, 29, 38, 40, 41, 44)

2.  Dyrektywa 1999/70 dotycząca porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC oraz porozumienie ramowe mają zastosowanie do ogółu pracowników świadczących pracę za wynagrodzeniem w ramach łączącego ich z pracodawcą stosunku pracy na czas określony. Stosownie do treści klauzuli 2 pkt 1 porozumienia ramowego ma ono zastosowanie do pracowników zatrudnionych na czas określony, na podstawie umowy lub w ramach stosunku pracy określonego przez ustawodawstwo, układy zbiorowe lub praktykę obowiązującą w każdym z państw członkowskich.

   W myśl definicji określonych w klauzuli 3 porozumienia ramowego pod pojęciem „pracownika zatrudnionego na czas określony” należy rozumieć „osobę, która zawarła umowę o pracę lub stosunek pracy bezpośrednio między pracodawcą a pracownikiem, a termin wygaśnięcia umowy o pracę lub stosunku pracy jest określony przez obiektywne warunki, takie jak nadejście dokładnie określonej daty, wykonanie określonego zadania lub nastąpienie określonego wydarzenia”.

   Umowa taka jak umowa o pracę na czas nieokreślony w ramach wsparcia przedsiębiorców, przewidziana przepisami prawa krajowego i charakteryzująca się tym, że umowa jest zawarta na czas nieokreślony oraz jest regulowana przepisami statutu pracowniczego oraz postanowieniami układów zbiorowych w sprawie umów o pracę na czas nieokreślony, które jednak nie mają zastosowania do okresu próbnego, nie jest umową na czas określony objętą zakresem zastosowania dyrektywy 1999/70. Co do zasady bowiem celem okresu próbnego jest sprawdzenie przygotowania i przydatności pracownika, podczas gdy umowę o pracę na czas określony stosuje się, gdy termin wygaśnięcia umowy o pracę lub stosunku pracy jest określony przez obiektywne warunki.

   (por. pkt 31–34, 36, 38)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 43)

Sprawa C‑117/14

Grima Janet Nisttahuz Poclava

przeciwko

Josemu Maríi Arizowi Toledanowi

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożony przez Juzgado de lo Social no 23 de Madrid)

„Odesłanie prejudycjalne — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC — Uregulowanie krajowe przewidujące możliwość zawierania umów o pracę na czas nieokreślony z rocznym okresem próbnym — Wprowadzanie w życie prawa Unii — Brak — Brak właściwości Trybunału”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 5 lutego 2015 r.

1. Pytania prejudycjalne — Właściwość Trybunału — Granice — Wniosek o wykładnię Karty praw podstawowych Unii — Przepis krajowy niestanowiący środka wprowadzającego w życie prawo Unii — Brak właściwości Trybunału

   (art. 267 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 51 ust. 1)

2. Polityka społeczna — Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC — Dyrektywa 1999/70 — Zakres stosowania — Przewidująca roczny okres próbny umowa o pracę na czas nieokreślony w ramach wsparcia dla przedsiębiorców — Wykluczenie

   (dyrektywa Rady 1999/70, załącznik, klauzule 2, 3)

3. Pytania prejudycjalne — Właściwość Trybunału — Granice — Wykładnia przepisów prawa międzynarodowego wiążących państwa członkowskie poza ramami prawa Unii — Wykluczenie

   (art. 267 TFUE)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 28, 29, 38, 40, 41, 44)

2.  Dyrektywa 1999/70 dotycząca porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC oraz porozumienie ramowe mają zastosowanie do ogółu pracowników świadczących pracę za wynagrodzeniem w ramach łączącego ich z pracodawcą stosunku pracy na czas określony. Stosownie do treści klauzuli 2 pkt 1 porozumienia ramowego ma ono zastosowanie do pracowników zatrudnionych na czas określony, na podstawie umowy lub w ramach stosunku pracy określonego przez ustawodawstwo, układy zbiorowe lub praktykę obowiązującą w każdym z państw członkowskich.

   W myśl definicji określonych w klauzuli 3 porozumienia ramowego pod pojęciem „pracownika zatrudnionego na czas określony” należy rozumieć „osobę, która zawarła umowę o pracę lub stosunek pracy bezpośrednio między pracodawcą a pracownikiem, a termin wygaśnięcia umowy o pracę lub stosunku pracy jest określony przez obiektywne warunki, takie jak nadejście dokładnie określonej daty, wykonanie określonego zadania lub nastąpienie określonego wydarzenia”.

   Umowa taka jak umowa o pracę na czas nieokreślony w ramach wsparcia przedsiębiorców, przewidziana przepisami prawa krajowego i charakteryzująca się tym, że umowa jest zawarta na czas nieokreślony oraz jest regulowana przepisami statutu pracowniczego oraz postanowieniami układów zbiorowych w sprawie umów o pracę na czas nieokreślony, które jednak nie mają zastosowania do okresu próbnego, nie jest umową na czas określony objętą zakresem zastosowania dyrektywy 1999/70. Co do zasady bowiem celem okresu próbnego jest sprawdzenie przygotowania i przydatności pracownika, podczas gdy umowę o pracę na czas określony stosuje się, gdy termin wygaśnięcia umowy o pracę lub stosunku pracy jest określony przez obiektywne warunki.

   (por. pkt 31–34, 36, 38)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 43)