Sprawa C‑466/12

Nils Svensson i in.

przeciwko

Retriever Sverige AB

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Svea hovrätt)

„Odesłanie prejudycjalne — Zbliżanie ustawodawstw — Prawo autorskie i prawa pokrewne — Dyrektywa 2001/29/WE — Społeczeństwo informacyjne — Harmonizacja niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych — Artykuł 3 ust. 1 — Publiczne udostępnianie — Pojęcie — Linki internetowe (linki, na które można kliknąć) umożliwiające dostęp do utworów chronionych”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 13 lutego 2014 r.

1. Zbliżanie ustawodawstw – Prawo autorskie i prawa pokrewne – Dyrektywa 2001/29 – Harmonizacja niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym – Publiczne udostępnianie – Pojęcie – Publiczne udostępnianie na stronie internetowej linków, na które można kliknąć, odsyłających do utworów chronionych ogólnie dostępnych na innej stronie internetowej – Wyłączenie

   (dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 3 ust. 1)

2. Zbliżanie ustawodawstw – Prawo autorskie i prawa pokrewne – Dyrektywa 2001/29 – Harmonizacja niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym – Publiczne udostępnianie – Pojęcie – Możność przyznania przez państwa członkowskie podmiotom prawa autorskiego szerszej ochrony poprzez objęcie pojęciem publicznego udostępniania szerszego zakresu działań niż przewidziane w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 – Wyłączenie

   (dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 3 ust. 1)

3. Umowy międzynarodowe – Umowy zawarte przez państwa członkowskie – Umowy sprzed przystąpienia państwa członkowskiego do Unii – Umowa pozwalająca państwu członkowskiemu na przyjęcie środka sprzecznego z prawem Unii – Spoczywający na państwie członkowskim obowiązek powstrzymania się od przyjęcia takiego środka

   (art. 351 TFUE)

1.  Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że nie stanowi czynności publicznego udostępnienia w rozumieniu tego przepisu udostępnienie na stronie internetowej linków, na które można kliknąć, odsyłających do utworów chronionych ogólnie dostępnych na innej stronie internetowej.

   W tym względzie pojęcie publicznego udostępnienia utworu łączy dwie przesłanki wymagające łącznego spełnienia, mianowicie „czynność udostępnienia” utworu i udostępnienie tego ostatniego „publiczności”.

   Fakt udostępniania na stronie internetowej linków, na które można kliknąć, umożliwiających dostęp do opublikowanych bez żadnych ograniczeń dostępu na innej stronie utworów chronionych umożliwia użytkownikom pierwszej strony internetowej bezpośredni dostęp do tych utworów należy uznać za „podanie do wiadomości” i, w konsekwencji, za „czynność publicznego udostępniania” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29. Taka czynność udostępnienia jest skierowana do wszystkich potencjalnych użytkowników strony internetowej czyli do nieograniczonej i dość znacznej liczby osób.

   Objęcie zakresem pojęcia „publicznego udostępniania” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 wymaga jeszcze, aby udostępnienie takie, które dotyczy tych samych utworów co udostępnienie pierwotnie i nastąpiło w Internecie na podobieństwo udostępnienia pierwotnego, a więc w oparciu o tę samą technologię, było skierowane do nowej publiczności, a więc publiczności, która nie została wzięta pod uwagę przez podmioty uprawnione, gdy zezwoliły na pierwotne publiczne udostępnienie. Tymczasem udostępnienie odnośnych utworów za pośrednictwem linku, na który można kliknąć nie prowadzi do udostępnienia tych utworów nowej publiczności.

   W tej sytuacji jako że wszyscy użytkownicy innej strony, na której sporne utwory były udostępniane za pośrednictwem linków, na które można kliknąć, mogli bezpośrednio dotrzeć do tych utworów na stronie, na której były one pierwotnie udostępnione, bez potrzeby aktywnego udziału podmiotu zarządzającego tej innej strony internetowej, użytkowników strony administrowanej przez tego ostatniego należy uważać za potencjalnych odbiorców pierwotnego udostępnienia i w związku z tym za część publiczności wziętej pod uwagę przez podmioty prawa autorskiego, gdy udzieliły one zezwolenia na pierwotne udostępnienie.

   Zatem, wobec braku nowej publiczności, zezwolenie podmiotów prawa autorskiego nie jest konieczne w stosunku do takiego publicznego udostępnienia.

   (por. pkt 16, 18, 20, 22, 24, 25, 27, 28, 32; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie mogło przyznać podmiotom prawa autorskiego szerszą ochronę w drodze ustanowienia przepisu przewidującego, że pojęcie publicznego udostępniania obejmuje szerszy zakres działań niż działania wymienione w tym przepisie.

   W istocie wynika w szczególności z motywów 1, 6 i 7 dyrektywy 2001/29, że celem tej dyrektywy jest między innymi zaradzenie różnicom prawnym i niepewności prawa w odniesieniu do ochrony praw autorskich. Jednakowoż przyznanie, że państwo członkowskie może udzielić podmiotowi prawa autorskiego szerszej ochrony w drodze ustanowienia przepisu przewidującego, że pojęcie publicznego udostępniania obejmuje większy zakres działań niż zakres przewidziany w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29, prowadziłoby do stworzenia różnic prawnych i w związku z tym, dla osób trzecich, do niepewności prawa. W konsekwencji cel realizowany przez dyrektywę 2001/29 nie mógłby zostać osiągnięty, gdyby zakres pojęcia publicznego udostępniania mógł zostać rozszerzony przez różne państwa członkowskie tak, że obejmowałby większy zakres działań niż zakres przewidziany w art. 3 ust. 1 tej dyrektywy.

   Ponadto należy stwierdzić, że jeśli państwa członkowskie miałyby mieć możliwość przyjęcia przepisu stanowiącego, że pojęcie publicznego udostępniania obejmuje większy zakres działań niż zakres przewidziany w art. 3 ust. 1 dyrektywy, wynikałoby z tego nieuniknienie naruszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego.

   (por. pkt 34–36, 41; pkt 2 sentencji)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 39)

Sprawa C‑466/12

Nils Svensson i in.

przeciwko

Retriever Sverige AB

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Svea hovrätt)

„Odesłanie prejudycjalne — Zbliżanie ustawodawstw — Prawo autorskie i prawa pokrewne — Dyrektywa 2001/29/WE — Społeczeństwo informacyjne — Harmonizacja niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych — Artykuł 3 ust. 1 — Publiczne udostępnianie — Pojęcie — Linki internetowe (linki, na które można kliknąć) umożliwiające dostęp do utworów chronionych”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 13 lutego 2014 r.

1. Zbliżanie ustawodawstw — Prawo autorskie i prawa pokrewne — Dyrektywa 2001/29 — Harmonizacja niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym — Publiczne udostępnianie — Pojęcie — Publiczne udostępnianie na stronie internetowej linków, na które można kliknąć, odsyłających do utworów chronionych ogólnie dostępnych na innej stronie internetowej — Wyłączenie

   (dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 3 ust. 1)

2. Zbliżanie ustawodawstw — Prawo autorskie i prawa pokrewne — Dyrektywa 2001/29 — Harmonizacja niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym — Publiczne udostępnianie — Pojęcie — Możność przyznania przez państwa członkowskie podmiotom prawa autorskiego szerszej ochrony poprzez objęcie pojęciem publicznego udostępniania szerszego zakresu działań niż przewidziane w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 — Wyłączenie

   (dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 3 ust. 1)

3. Umowy międzynarodowe — Umowy zawarte przez państwa członkowskie — Umowy sprzed przystąpienia państwa członkowskiego do Unii — Umowa pozwalająca państwu członkowskiemu na przyjęcie środka sprzecznego z prawem Unii — Spoczywający na państwie członkowskim obowiązek powstrzymania się od przyjęcia takiego środka

   (art. 351 TFUE)

1.  Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że nie stanowi czynności publicznego udostępnienia w rozumieniu tego przepisu udostępnienie na stronie internetowej linków, na które można kliknąć, odsyłających do utworów chronionych ogólnie dostępnych na innej stronie internetowej.

   W tym względzie pojęcie publicznego udostępnienia utworu łączy dwie przesłanki wymagające łącznego spełnienia, mianowicie „czynność udostępnienia” utworu i udostępnienie tego ostatniego „publiczności”.

   Fakt udostępniania na stronie internetowej linków, na które można kliknąć, umożliwiających dostęp do opublikowanych bez żadnych ograniczeń dostępu na innej stronie utworów chronionych umożliwia użytkownikom pierwszej strony internetowej bezpośredni dostęp do tych utworów należy uznać za „podanie do wiadomości” i, w konsekwencji, za „czynność publicznego udostępniania” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29. Taka czynność udostępnienia jest skierowana do wszystkich potencjalnych użytkowników strony internetowej czyli do nieograniczonej i dość znacznej liczby osób.

   Objęcie zakresem pojęcia „publicznego udostępniania” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 wymaga jeszcze, aby udostępnienie takie, które dotyczy tych samych utworów co udostępnienie pierwotnie i nastąpiło w Internecie na podobieństwo udostępnienia pierwotnego, a więc w oparciu o tę samą technologię, było skierowane do nowej publiczności, a więc publiczności, która nie została wzięta pod uwagę przez podmioty uprawnione, gdy zezwoliły na pierwotne publiczne udostępnienie. Tymczasem udostępnienie odnośnych utworów za pośrednictwem linku, na który można kliknąć nie prowadzi do udostępnienia tych utworów nowej publiczności.

   W tej sytuacji jako że wszyscy użytkownicy innej strony, na której sporne utwory były udostępniane za pośrednictwem linków, na które można kliknąć, mogli bezpośrednio dotrzeć do tych utworów na stronie, na której były one pierwotnie udostępnione, bez potrzeby aktywnego udziału podmiotu zarządzającego tej innej strony internetowej, użytkowników strony administrowanej przez tego ostatniego należy uważać za potencjalnych odbiorców pierwotnego udostępnienia i w związku z tym za część publiczności wziętej pod uwagę przez podmioty prawa autorskiego, gdy udzieliły one zezwolenia na pierwotne udostępnienie.

   Zatem, wobec braku nowej publiczności, zezwolenie podmiotów prawa autorskiego nie jest konieczne w stosunku do takiego publicznego udostępnienia.

   (por. pkt 16, 18, 20, 22, 24, 25, 27, 28, 32; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie mogło przyznać podmiotom prawa autorskiego szerszą ochronę w drodze ustanowienia przepisu przewidującego, że pojęcie publicznego udostępniania obejmuje szerszy zakres działań niż działania wymienione w tym przepisie.

   W istocie wynika w szczególności z motywów 1, 6 i 7 dyrektywy 2001/29, że celem tej dyrektywy jest między innymi zaradzenie różnicom prawnym i niepewności prawa w odniesieniu do ochrony praw autorskich. Jednakowoż przyznanie, że państwo członkowskie może udzielić podmiotowi prawa autorskiego szerszej ochrony w drodze ustanowienia przepisu przewidującego, że pojęcie publicznego udostępniania obejmuje większy zakres działań niż zakres przewidziany w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29, prowadziłoby do stworzenia różnic prawnych i w związku z tym, dla osób trzecich, do niepewności prawa. W konsekwencji cel realizowany przez dyrektywę 2001/29 nie mógłby zostać osiągnięty, gdyby zakres pojęcia publicznego udostępniania mógł zostać rozszerzony przez różne państwa członkowskie tak, że obejmowałby większy zakres działań niż zakres przewidziany w art. 3 ust. 1 tej dyrektywy.

   Ponadto należy stwierdzić, że jeśli państwa członkowskie miałyby mieć możliwość przyjęcia przepisu stanowiącego, że pojęcie publicznego udostępniania obejmuje większy zakres działań niż zakres przewidziany w art. 3 ust. 1 dyrektywy, wynikałoby z tego nieuniknienie naruszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego.

   (por. pkt 34–36, 41; pkt 2 sentencji)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 39)