Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Wezwanie do usunięcia uchybienia – Oznaczenie przedmiotu sporu – Uzasadniona opinia – Szczegółowe przedstawienie zarzutów

(art. 226 WE)

2. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Badanie zasadności przez Trybunał – Sytuacja, jaką należy wziąć pod uwagę – Sytuacja w chwili upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii

(art. 226 akapit drugi WE)

3. Swobodny przepływ kapitału – Ograniczenia – Przepisy podatkowe

(art. 56 WE; porozumienie EOG, art. 40)

Summary

1. O ile w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom, uzasadniona opinia powinna zawierać spójne i szczegółowe przedstawienie powodów, które doprowadziły Komisję do przekonania, iż dane państwo członkowskie uchybiło któremuś ze zobowiązań ciążących na nim na mocy traktatu, o tyle wezwanie do usunięcia uchybienia nie jest poddane tak ścisłym wymogom w zakresie precyzji, jak ma to miejsce w przypadku uzasadnionej opinii, bowiem może ono jedynie formułować krótkie, wstępne streszczenie zarzutów. Nic nie stoi zatem na przeszkodzie, aby Komisja uszczegółowiła w uzasadnionej opinii zarzuty, które podniosła już wcześniej w sposób ogólny w wezwaniu do usunięcia uchybienia.

(por. pkt 17, 20)

2. Istnienie uchybienia powinno być oceniane według stanu w państwie członkowskim w momencie upływu terminu określonego w uzasadnionej opinii. Zatem nie jest bezprzedmiotowa skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom dotycząca tymczasowego reżimu dotyczącego zalegalizowania sytuacji podatkowej, który nie istnieje już w dniu wygaśnięcia terminu określonego w uzasadnionej opinii, lecz który nadal wywołuje skutki w dniu istotnym dla dokonania oceny dopuszczalności skargi.

(por. pkt 31, 33, 34, 42)

3. Uchybia zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 56 WE i art. 40 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG), państwo członkowskie, które przewiduje, w ramach wyjątkowego reżimu dotyczącego zalegalizowania sytuacji podatkowej składników majątkowych, które nie znajdowały się na terytorium krajowym, preferencyjne traktowanie podatkowe skarbowych papierów dłużnych wyemitowanych wyłącznie przez to państwo.

O ile cele obejmujące zwalczanie oszustw podatkowych i unikania opodatkowania mogą uzasadniać ograniczenie swobodnego przepływu kapitału, o tyle konieczne jest, aby ograniczenie to było odpowiednie dla zagwarantowania ich realizacji i nie wykraczało poza to, co jest niezbędne do ich osiągnięcia.

Reżim przewidujący zróżnicowane traktowanie skarbowych papierów dłużnych wyemitowanych przez wspomniane państwo członkowskie w stosunku do papierów skarbowych wyemitowanych przez inne państwa członkowskie, nie spełnia tych wymogów. Ponadto taka różnica stawek w celu zalegalizowania sytuacji podatkowej, nie może być uzasadniona dążeniem do osiągnięcia celu o charakterze ekonomicznym, jakim jest zrekompensowanie utraty wpływów podatkowych danego państwa członkowskiego. Cel o jawnie ekonomicznym charakterze nie może uzasadnić ograniczenia podstawowej swobody zagwarantowanej traktatem.

(por. pkt 60-62, 64, 65, 70; sentencja)