Keywords
Summary

Keywords

1. Zbliżanie ustawodawstw – Sieci i usługi łączności elektronicznej – Ramy regulacyjne – Usługa powszechna i prawa użytkowników – Dyrektywy 2002/21, 2002/22 – Krajowy organ regulacyjny

(dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady: 2002/21, art. 2 lit. g), art. 3, 4; 2002/22, art. 2 akapit pierwszy)

2. Zbliżanie ustawodawstw – Sektor telekomunikacji – Usługa powszechna i prawa użytkowników – Dyrektywa 2002/22 – Zobowiązania do świadczenia usługi powszechnej w tym zobowiązania do świadczenia usługi społecznej – Obliczanie kosztu – Niesprawiedliwe obciążenie

(dyrektywa 2002/22 Parlamentu Europejskiego i Rady, motyw 21)

3. Zbliżanie ustawodawstw – Sektor telekomunikacji – Usługa powszechna i prawa użytkowników – Dyrektywa 2002/22 – Zobowiązania do świadczenia usługi powszechnej w tym zobowiązania do świadczenia usługi społecznej – Obliczanie kosztu – Niesprawiedliwe obciążenie

(dyrektywa 2002/22 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 12 ust. 1, załącznik IV)

4. Zbliżanie ustawodawstw – Sektor telekomunikacji – Usługa powszechna i prawa użytkowników – Dyrektywa 2002/22 – Zobowiązania do świadczenia usługi powszechnej w tym zobowiązania do świadczenia usługi społecznej – Obliczanie kosztu – Niesprawiedliwe obciążenie

(dyrektywa 2002/22 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 13 ust. 1)

Summary

1. Sama dyrektywa 2002/22 w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników nie stoi zasadniczo na przeszkodzie temu, by ustawodawca krajowy działał jako krajowy organ regulacyjny w rozumieniu dyrektywy 2002/21 w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, o ile spełnia on przy wykonywaniu tej funkcji przewidziane w rzeczonych dyrektywach przesłanki dotyczące właściwości, niezależności, bezstronności i jawności, a decyzje, które wydaje w ramach tej funkcji, mogą być przedmiotem skutecznych środków odwoławczych wnoszonych do organu niezależnego od zainteresowanych stron, co sąd krajowy winien ustalić.

(por. pkt 30, 31, 53; pkt 1 sentencji)

2. Z motywu 21 dyrektywy 2002/22 w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników wynika, że prawodawca wspólnotowy zamierzał powiązać mechanizmy służące pokryciu kosztów netto, jakie mogą wynikać ze świadczenia usługi powszechnej przez przedsiębiorstwo, z istnieniem po stronie tego przedsiębiorstwa nadmiernego obciążenia. W tej sytuacji, uznawszy, że koszt netto świadczenia usługi powszechnej nie stanowi koniecznie nadmiernego obciążenia dla wszystkich przedsiębiorstw świadczących tę usługę, postanowił on wykluczyć sytuację, w której każdy koszt netto świadczenia usługi powszechnej otwiera automatycznie prawo do rekompensaty. W tych okolicznościach niesprawiedliwe obciążenie, którego istnienie winno zostać stwierdzone przez krajowy organ regulacyjny przed wypłatą jakiejkolwiek rekompensaty, jest obciążeniem, które w przypadku każdego przedsiębiorstwa świadczącego usługę powszechną ma nadmierny charakter w świetle jego zdolności do udźwignięcia tego obciążenia, zważywszy na wszystkie jego swoiste cechy, a w szczególności jakość jego urządzeń, jego sytuację gospodarczą i finansową, jak również jego udział w rynku.

(por. pkt 42)

3. Artykuł 12 dyrektywy 2002/22 w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, nie stoi na przeszkodzie temu, by krajowy organ regulacyjny stwierdził w sposób ogólny i na podstawie obliczenia kosztów netto ponoszonych przez dostawcę usługi powszechnej, który był uprzednio jedynym dostawcą tej usługi, że świadczenie rzeczonej usługi może stanowić niesprawiedliwe obciążenie dla przedsiębiorstw wyznaczonych obecnie do świadczenia usługi powszechnej.

W istocie ani z art. 12 ust. 1 ani z załącznika IV do dyrektywy 2002/22, ani z żadnego innego przepisu tej dyrektywy nie wynika, że prawodawca wspólnotowy zamierzał samodzielnie określić warunki, w jakich rzeczone organy mają wcześniej uznać, że omawiane świadczenie może stanowić takie niesprawiedliwe obciążenie.

(por. pkt 36, 53; pkt 2 sentencji)

4. Artykuł 13 dyrektywy 2002/22 w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, stoi na przeszkodzie temu, by krajowy organ regulacyjny stwierdził w sposób ogólny i na podstawie obliczenia kosztów netto ponoszonych przez dostawcę usługi powszechnej, który był uprzednio jedynym dostawcą tej usługi, nie dokonawszy wcześniej dokładnego badania sytuacji każdego z przedsiębiorstw obecnie wyznaczonych do świadczenia usługi powszechnej, że podlegają one faktycznie niesprawiedliwemu obciążeniu wynikającemu ze świadczenia tej usługi.

Jeśli krajowy organ regulacyjny stwierdzi, że jedno przedsiębiorstwo lub kilka przedsiębiorstw wyznaczonych do świadczenia usługi powszechnej podlega niesprawiedliwemu obciążeniu, i jeśli wspomniane przedsiębiorstwo lub przedsiębiorstwa wystąpią o rekompensatę z tego tytułu, państwo członkowskie winno wówczas wprowadzić w tym celu niezbędne mechanizmy, postępując zgodnie z art. 13 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2002/22, z którego wynika ponadto, że owa rekompensata powinna pozostawać w związku z kosztami netto obliczonymi na podstawie art. 12 omawianej dyrektywy.

(por. pkt 44, 53; pkt 3 sentencji)