Sprawa C-465/07

Meki Elgafaji

i

Noor Elgafaji

przeciwko

Staatssecretaris van Justitie

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State)

„Dyrektywa 2004/83/WE — Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźca lub statusu ochrony uzupełniającej — Osoba kwalifikująca się do ochrony uzupełniającej — Artykuł 2 lit. e) — Rzeczywiste ryzyko wystąpienia poważnej krzywdy — Artykuł 15 lit. c) — Poważne i zindywidualizowane zagrożenie życia i integralności osoby cywilnej, wynikające z przemocy nieselektywnej w sytuacjach konfliktów zbrojnych — Dowód”

Opinia rzecznika generalnego M. Poiaresa Madura przedstawiona w dniu 9 września 2008 r.   I ‐ 924

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 lutego 2009 r.   I ‐ 938

Streszczenie wyroku

1. Wizy, azyl, imigracja – Polityka azylowa – Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej – Dyrektywa 2004/83 – Przesłanki kwalifikujące do ochrony uzupełniającej

   (dyrektywa Rady 2004/83, art. 15 lit. b), c))

2. Wizy, azyl, imigracja – Polityka azylowa – Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej – Dyrektywa 2004/83 – Przesłanki kwalifikujące do ochrony uzupełniającej

   (dyrektywa Rady 2004/83, art. 2 lit. e), art. 15 lit. c))

1.  Prawo podstawowe zagwarantowane przez art. 3 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) wchodzi w skład ogólnych zasad prawa wspólnotowego, nad których przestrzeganiem czuwa Trybunał. Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka również jest brane pod uwagę w celu wykładni zakresu tego prawa we wspólnotowym porządku prawnym. Jednakże odpowiednikiem wspomnianego art. 3 jest art. 15 lit. b) dyrektywy 2004/83 w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochrony.

   Natomiast art. 15 lit. c) wspomnianej dyrektywy to przepis o treści odmiennej niż art. 3 EKPC, a zatem jego wykładni należy dokonywać w sposób autonomiczny, z jednoczesnym poszanowaniem praw podstawowych zagwarantowanych w EKPC.

   (por. pkt 28)

2.  Wykładni art. 15 lit. c) dyrektywy 2004/83 w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochrony w związku z art. 2 lit. e) tej dyrektywy należy dokonywać w taki sposób, że:

   —	istnienie poważnego i zindywidualizowanego zagrożenia życia lub integralności osoby wnoszącej o ochronę uzupełniającą nie jest uzależnione od przedstawienia dowodu na to, że stanowi ona konkretny cel przemocy ze względu na elementy charakteryzujące jej sytuację osobistą;

   —

   istnienie takiego zagrożenia może wyjątkowo zostać stwierdzone, jeżeli przemoc nieselektywna charakteryzująca trwający konflikt zbrojny — której oceny dokonują właściwe organy krajowe rozpatrujące wniosek o przyznanie ochrony uzupełniającej lub sąd państwa członkowskiego, do którego przekazano do rozpatrzenia odmowę przyznania takiej ochrony — osiągnęła poziom na tyle wysoki, że istnieją istotne podstawy, aby uznać, iż jeśli dana osoba wróci do omawianego państwa lub regionu, może narazić się na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej i zindywidualizowanej krzywdy ze względu na sam fakt przebywania na tym obszarze.

   Taka wykładnia jest w pełni zgodna z europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), w tym z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącym art. 3 EKPC.

   (por. pkt 43, 44; sentencja)