Sprawa C-67/08

Margarete Block

przeciwko

Finanzamt Kaufbeuren

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof)

„Swobodny przepływ kapitału — Artykuły 56 WE, 58 WE — Prawo spadkowe — Uregulowanie krajowe niepozwalające na zaliczenie na poczet podatku od spadku należnego w państwie członkowskim, w którym zamieszkiwał właściciel dóbr w chwili śmierci, podatku od spadku zapłaconego przez spadkobiercę w innym państwie członkowskim, gdy przedmiotem spadku są wierzytelności kapitałowe — Podwójne opodatkowanie — Ograniczenie — Brak”

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 12 lutego 2009 r.   I ‐ 885

Streszczenie wyroku

Swobodny przepływ kapitału – Ograniczenia – Podatek od spadków

(art. 56 WE, 58 WE)

Wykładni art. 56 WE i 58 WE należy dokonywać w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie istnieniu uregulowania państwa członkowskiego, które w zakresie obliczania podatku od spadku należnego od spadkobiercy zamieszkałego w tym państwie członkowskim nie przewiduje z tytułu wierzytelności kapitałowych w instytucjach finansowych znajdujących się w innym państwie członkowskim, na wypadek gdy osoba, której spadek został otwarty, zamieszkiwała w chwili śmierci w pierwszym państwie członkowskim, zaliczenia należnego w nim podatku od spadku na poczet podatku od spadku pobranego w innym państwie członkowskim.

W istocie owa niekorzystna sytuacja podatkowa wynika z równoległego wykonywania przez dane dwa państwa członkowskie ich kompetencji podatkowej, którą cechuje wybór przez jedno z nich objęcia wierzytelności kapitałowych krajowym podatkiem od spadku, gdy wierzyciel zamieszkuje w tym państwie członkowskim, podczas gdy drugie wybrało objęcie takich wierzytelności krajowym podatkiem od spadku, gdy dłużnik zamieszkuje w tym ostatnim państwie członkowskim. Tymczasem prawo wspólnotowe w obecnym kształcie i w sytuacji związanej z płatnością tytułem podatku od spadków nie przewiduje ogólnych kryteriów służących rozgraniczeniu kompetencji pomiędzy państwami członkowskimi dotyczących zniesienia podwójnego opodatkowania w obrębie Wspólnoty Europejskiej. Wynika z tego, że w obecnym stanie rozwoju prawa wspólnotowego państwa członkowskie korzystają, z zastrzeżeniem poszanowania prawa wspólnotowego, z pewnej autonomii w tej dziedzinie oraz że wobec tego nie mają obowiązku dostosowywać własnego systemu podatkowego do różnych systemów podatkowych innych państw członkowskich, w szczególności w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania wynikającego z równoległego wykonywania przez rzeczone państwa ich kompetencji podatkowych i pozwolenia w konsekwencji na odliczenie podatku od spadku zapłaconego w państwie członkowskim innym niż państwo rezydencji spadkobiercy.

Te rozważania nie mogą zostać podważone przez okoliczność, iż uregulowanie krajowe przewiduje korzystniejsze reguły zaliczenia, gdy osoba, której spadek został otwarty, zamieszkiwała w chwili swej śmierci w innym państwie członkowskim, gdy owa różnica traktowania, jeśli chodzi o spadek po osobie niebędącej w chwili swojej śmierci rezydentem, wynika również z wyboru danego państwa członkowskiego — którego dokonanie należy do jego kompetencji podatkowych — w zakresie miejsca zamieszkania wierzyciela jako kryterium łączącego dla ustalenia „zagranicznego” charakteru majątku spadkowego, a zatem możliwości zaliczenia podatku od spadku zapłaconego w innym państwie członkowskim.

(por. pkt 28, 30–32, 34, 36; sentencja)