Keywords
Summary

Keywords

1. Środki własne Wspólnot Europejskich – Pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych po zwolnieniu towaru

(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2700/2000; rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b))

2. Pochodzenie towarów – System preferencji taryfowych

(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b))

3. Środki własne Wspólnot Europejskich – Pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych po zwolnieniu towaru

(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b))

Summary

1. Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 2700/2000, ma zastosowanie do długu celnego, którego powstanie i retrospektywne pokrycie nastąpiły przed wejściem w życie rozporządzenia nr 2700/2000.

Omawiany przepis, który określa przesłanki zwolnienia podmiotu zobowiązanego do uiszczenia należności celnych z retrospektywnego pobrania należności celnych przywozowych w konsekwencji błędu organów celnych, stanowi przepis materialny i nie powinien co do zasady być stosowany do okoliczności zaistniałych przed jego wejściem w życie. Jednakże wspólnotowe przepisy materialne mogą wyjątkowo być interpretowane jako odnoszące się do okoliczności zaistniałych przed ich wejściem w życie w zakresie, w jakim w świetle ich brzmienia, celu lub struktury jest oczywiste, że musi im zostać nadany taki skutek.

W tym zakresie w świetle motywu 11 preambuły do rozporządzenia nr 2700/2000 zmiana art. 220 ust. 2 lit. b) kodeksu celnego miała na celu wyjaśnienie pojęć błędu organów celnych i dobrej wiary podmiotu odpowiedzialnego za uiszczenie należności celnych, pojęć, które występowały już w pierwotnej wersji tego artykułu. Zatem nowy tekst art. 220 ust. 2 lit. b) kodeksu celnego ma zasadniczo charakter interpretacyjny.

Ponadto ani zasada pewności prawa, ani zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań nie sprzeciwiają się zastosowaniu omawianego przepisu do okoliczności zaistniałych przed jego wejściem w życie.

(por. pkt 20–23, 26, 27 oraz pkt 1 sentencji)

2. W zakresie, w jakim w następstwie przeprowadzenia weryfikacji po zwolnieniu towarów nie może zostać potwierdzone wskazane w świadectwie EUR.1 pochodzenie towarów, świadectwo to musi zostać uznane za „świadectwo nieprawidłowe” w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 2700/2000.

W istocie, gdy weryfikacja po zwolnieniu towarów nie pozwala na potwierdzenie wskazanego w świadectwie EUR.1 pochodzenia towaru, należy stwierdzić, że jego pochodzenie jest nieznane i że wobec tego świadectwo EUR.1 i preferencyjne stawki celne zostały zastosowane bezzasadnie.

(por. pkt 34, 35 oraz pkt 2 sentencji)

3. Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 2700/2000, należy interpretować w taki sposób, iż na podmiocie powołującym się na akapit trzeci tego artykułu ciąży obowiązek przedstawienia dowodów niezbędnych dla uwzględnienia jego roszczeń. Zatem co do zasady na organach celnych powołujących się na rzeczony art. 220 ust. 2 lit. b) akapit trzeci ab initio w celu dokonania retrospektywnego pobrania należności celnych ciąży obowiązek przedstawienia dowodu, że wydanie nieprawidłowych świadectw było konsekwencją niewłaściwego przedstawienia faktów przez eksportera. Jednakże jeżeli w następstwie zaniedbania, za które odpowiedzialność ponosi wyłącznie eksporter, organy celne nie mogą przedstawić niezbędnych dowodów, że świadectwo EUR.1 zostało wystawione na podstawie właściwego lub niewłaściwego przedstawienia faktów przez eksportera, na podmiocie zobowiązanym do uiszczenia należności celnych ciąży obowiązek wykazania, że rzeczone świadectwo zostało wydane przez organy celne państwa trzeciego na podstawie właściwego przedstawienia faktów.

(por. pkt 46 oraz pkt 3 sentencji)