Sprawa C‑632/17

Powszechna Kasa Oszczędności (PKO) Bank Polski S.A.

przeciwko

Jackowi Michalskiemu

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich)

Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Ochrona konsumentów – Dyrektywa 93/13/EWG – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Dyrektywa 2008/48/WE – Postępowanie w sprawie nakazu zapłaty na podstawie wyciągu z ksiąg bankowych – Brak możliwości stwierdzenia przez sąd potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków umownych, jeżeli konsument nie wnosi środka zaskarżenia

Streszczenie – postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 28 listopada 2018 r.

1. Ochrona konsumentów – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Dyrektywa 93/13 – Spoczywający na sądzie krajowym obowiązek zbadania z urzędu warunków w umowie przedstawionej mu do oceny – Zakres – Granice – Brak możliwości zastosowania w braku okoliczności prawnych i faktycznych niezbędnych do przeprowadzenia kontroli

   (dyrektywa Rady 93/13, art. 7 ust. 1)

2. Ochrona konsumentów – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Dyrektywy 93/13 i 2008/48 – Środki mające na celu zaniechanie stosowania nieuczciwych warunków umownych – Postępowanie w sprawie nakazu zapłaty na podstawie wyciągu z ksiąg bankowych – Brak możliwości stwierdzenia przez sąd potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków umownych – Niedopuszczalność

   (dyrektywa 2008/48 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 10; dyrektywa Rady 93/13, art. 7 ust. 1)

3. Ochrona konsumentów – Umowy o kredyt konsumencki – Dyrektywa Rady 2008/48 – Wymogi dotyczące informacji, które należy wskazać w umowie – Przedmiot – Obowiązek zbadania z urzędu przez sąd krajowy poszanowania tych wymogów oraz wyciągnięcia konsekwencji – Granice

   (dyrektywa 2008/48 Parlamentu Europejskiego i Rady, motyw 31, art. 10)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 36, 38)

2.  Artykuł 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz art. 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwiają się one przepisom krajowym takim jak te będące przedmiotem postępowania głównego, pozwalającym na wydanie nakazu zapłaty na podstawie wyciągu z ksiąg bankowych jako elemencie świadczącym o istnieniu wierzytelności wynikającej z umowy kredytu konsumenckiego, w wypadku gdy sąd rozpoznający pozew o wydanie nakazu zapłaty nie jest uprawniony do zbadania potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków tej umowy oraz do sprawdzenia, czy zawarto w niej informacje, o których mowa w tym art. 10, jeżeli sposób wykonania prawa do wniesienia zarzutów od takiego nakazu nie pozwala na zapewnienie przestrzegania praw przysługujących konsumentowi na mocy tych dyrektyw.

   Tak więc przepisy proceduralne takie jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym w zakresie, w jakim, po pierwsze, stawiają one konsumentowi wymóg przedstawienia, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty, okoliczności faktycznych i dowodów pozwalających sędziemu na przeprowadzenie takiej oceny, i po drugie, penalizują go ze względu na sposób obliczania kosztów sądowych, zwiększają znacznie prawdopodobieństwo tego, że uczestniczący w tym postępowaniu konsumenci nie przedstawią wymaganych zarzutów (zob. podobnie wyrok z dnia 13 września 2018 r., Profi Credit Polska, C‑176/17, EU:C:2018:711, pkt 69, 70).

   (zob. pkt 48, 53; sentencja)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 51)