Sprawa C‑552/17

Alpenchalets Resorts GmbH

przeciwko

Finanzamt München Abteilung Körperschaften

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof)

Odesłanie prejudycjalne – Podatki – Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Procedura szczególna dla biur podróży – Zakwaterowanie w obiektach wypoczynkowych najmowanych od innych podatników – Świadczenia dodatkowe – Główny lub pomocniczy charakter świadczenia – Obniżone stawki podatku – Zakwaterowanie udostępniane przez biuro podróży w jego własnym imieniu

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 grudnia 2018 r.

1. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Procedura szczególna dla biur podróży – Zakres stosowania – Zakwaterowanie w obiektach wypoczynkowych najmowanych od innych podatników, któremu w razie potrzeby towarzyszą świadczenia dodatkowe – Włączenie

   (dyrektywa Rady 2006/112, art. 306–310)

2. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Uprawnienie państw członkowskich do zastosowania obniżonej stawki do niektórych dostaw towarów i świadczenia usług – Stosowanie stawki obniżonej o świadczenia usług zakwaterowania w obiektach wypoczynkowych w ramach procedury szczególnej dla biur podróży – Niedopuszczalność

   (dyrektywa Rady 2006/112, art. 98 ust. 2, art. 307)

1.  Artykuły 306–310 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że samo tylko udostępnienie przez biuro podróży obiektu wypoczynkowego wynajmowanego od innych podatników lub też udostępnienie obiektu wypoczynkowego, któremu to udostępnieniu towarzyszą dodatkowe usługi, niezależnie od znaczenia tych usług dodatkowych, stanowią, każde z nich, pojedynczą usługę objętą procedurą szczególną dla biur podróży.

   (zob. pkt 35; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 98 ust. 2 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że świadczenie przez biura podróży polegających na świadczeniu zakwaterowania w obiektach wypoczynkowych usług objętych art. 307 tej dyrektywy nie może zostać poddane obniżonej stawce ani też jednej z obniżonych stawek znajdujących się w tym pierwszym przepisie.

   (zob. pkt 41; pkt 2 sentencji)