Sprawa C‑478/17

IQ

przeciwko

JP

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Cluj)

Odesłanie prejudycjalne – Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Jurysdykcja w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej – Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 – Artykuł 15 – Przekazanie do sądu lepiej umiejscowionego dla osądzenia sprawy – Zakres stosowania – Artykuł 19 – Zawisłość sporu

Streszczenie – wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 4 października 2018 r.

Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej – Rozporządzenie nr 2201/2003 – Jurysdykcja w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej – Przekazanie do sądu lepiej umiejscowionego dla osądzenia sprawy – Zakres stosowania – Przekazanie do sądu już posiadającego jurysdykcję do rozpoznania sprawy co do istoty – Wyłączenie

(rozporządzenie Rady nr 2201/2003, art. 15)

Artykuł 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania do sytuacji takiej jak zaistniała w postępowaniu głównym, w której sądy dwóch państw członkowskich mają jurysdykcję do rozpoznania sprawy co do istoty na podstawie, odpowiednio, art. 12 i 8 owego rozporządzenia.

W tym kontekście należy przypomnieć, że art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003 przewiduje, iż sądy państwa członkowskiego, do których jurysdykcji należy rozpoznanie sprawy co do istoty, mogą przekazać sprawę lub jej określoną część sądowi innego państwa członkowskiego, z którym dziecko ma szczególny związek, jeżeli uznają, że sąd ten mógłby tę sprawę lepiej osądzić, oraz jeśli jest to zgodne z dobrem dziecka. Z tego wynika, że art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003 pozwala sądowi posiadającemu zasadniczo jurysdykcję w zakresie odpowiedzialności rodzicielskiej, czy to na podstawie zasady ogólnej zgodnie z art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia, czy też w drodze prorogacji jurysdykcji na podstawie art. 12 rzeczonego rozporządzenia, na przeniesienie swojej jurysdykcji – w odniesieniu do całości, względnie części toczącej się sprawy – na rzecz sądu, który zasadniczo nie ma jurysdykcji w tej dziedzinie, lecz który w konkretnym przypadku należy uznać za „lepiej umiejscowiony” dla osądzenia tej sprawy. Wynika z tego, że sąd innego państwa członkowskiego, lepiej umiejscowiony dla osądzenia sprawy, o którym to sądzie mowa w art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003, będący sądem innego państwa członkowskiego, z którym to państwem konkretne dziecko ma szczególny związek, nie może być sądem zasadniczo posiadającym jurysdykcję do rozpoznania sprawy co do istoty na podstawie art. 8 i 12 owego rozporządzenia.

(zob. pkt 30, 33, 39, 49; sentencja)